1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
DTE 82
Originele verschijningsdatum: 1 oktober 1984
Originele verschijningsdatum: 1 oktober 1984
|
Vanuit Het Hoofdburo Hello Rainbowpeople Dit is dan het allerlaatste "Over the Rainbow" fanzine. The last big blow! Het gaat hier dus om een dubbelnummer en het feit dat we nog eenmaal iets speciaals ervan hebben kunnen maken hebben we enkel en alleen aan jullie te danken. De Rainbowshop raakte binnen de kortste keren uitverkocht, we moesten zelfs verschillende mensen teleurstellen omdat artikelen waren uitverkocht. Op het vorige fanzine kregen we naast enkele negatieve (we never meant to hurt you babe) wonderbaarlijk veel positieve reacties. Enkele zijn op de pagina hiernaast geplaatst. De Belgische Deep Purple Fanclub was totaal niet te spreken over het fanzine. Enigzins te begrijpen omdat voor hun voorzitter Marc "never heard of Copyright" Brans zijn droom werkelijkheid werd. Dit alles resulteerde in een driekwart pagina overweldigende kritiek in hun gestencilde kringlooppapierfanzine "Diep Peurpel". Niettemin vind ik dat je voor je mening moet durven uit te komen, ook al is die negatief. Ritchie Blackmore loopt ook rond met een button die de tekst "Everybody has the right on my opinion" heeft en wij sluiten ons daar zonder meer bij aan. We wensen Marc niettemin veel succes toe met zijn fanclub. 
Begin augustus kregen we een lange brief van Chuck Burgi. Hij schreef ondermeer het volgende: "Op Roger's solo lp 'The Mask' kreeg ik de volledige vrijheid van Roger om te spelen van wat ik dacht dat het beste in de muziek zou passen. En het bevat daarom niet alleen enkele ritmes die ik nog nooit had opgenomen, het was ook de meest optimale opname-sfeer die ik ooit meemaakte." Verder liet Chuck weten dat Ritchie en Roger erg positief aan het Deep Purple projekt zijn begonnen.De lp wordt opgenomen met de mobiele truck van "Le Studio" (waar "Straight between the eyes" werd opgenomen) in Vermont. Inmiddels wordt de plaat deze maand in Hamburg gemixt en vernamen we dat de tour op 25 november in Australië begint. Zoals de plannen er nu voor staan volgen de konserten in Europa pas in april volgend jaar. Chuck speelt mee op Joe Lynn Turner zijn solo album, dat zal uitkomen op Capitol Records. Tenslotte schrijft Chuck dat Rainbow in 1985 weer zal worden opgericht!!! Klik hier om de hele brief die Chuck ons stuurde te lezen. Er was ook nog een kans dat we met nog een ander lid uit Rainbow's laatste line-up in contact waren gekomen. David Rosenthal is namelijk onverwachts toegetreden tot de groep Little Steven & the Disciples of Soul. Die groep deed in augustus en september verschillende optredens in Europa. Zo was de band te zien in het op het Duitse net uitgezonden Loreley Openair Festival op 25 augustus. De publieke reakties vielen echter nogal tegen bij verschillende shows, zodoende werd beslist het laatste deel van de tour af te gelasten. Hierdoor ging een mooie kans op een interview met David, die naar het schijnt verre van gelukkig was met de Purple heroprichting, Rosenthal en zodoende de informatie van wat er zich de laatste maanden in Rainbow heeft afgespeeld helaas verloren. Naast de al aangekondigde live elpee staat ook een video gepland voor release van Rainbow's laatste optreden in de Budokan. In Japan is deze al in omloop. Het gaat om de onverkorte versie van het hele, bijna twee uur durende concert. 
Ook van Alcatrazz is er in Japan een video verschenen van een optreden gefilmd tijdens de tour in januari. Net als de Rainbow video is dit een regelrechte aanrader. Vooral Yngwie Malmsteen, die inmiddels uit de band is gestapt en is vervangen door Steve Vai, laat fantastische dingen horen en zien. Uit Japan vernamen we ook dat ook Cozy Powell spoedig tot Alcatrazz zou toetreden.Dio speelt op 20 oktober in de Amsterdamse Edenhal hun derde concert binnen een jaar in Nederland! Momenteel tourt de band nog in de States. Daar werd "Stargazer" niet meer gespeeld, maar dat betekent nog niet dat Ronnie (die weer met vele "rainbows" strooit in de lyrics van de tracks op zijn tweede lp) zich van zijn Rainbow verleden heeft los kunnen maken. Naast het feit dat "Man on the silver mountain" nog steeds wordt gedaan is nu ook "Long live rock'n'roll" aan de set toegevoegd. Op de valreep verscheen er ook nog een nieuwe Rainbow bootleg "Live Gothenburg 30.9.83". De plaat, iets beter van kwaliteit dan "Stargazer", is een very limited pressing. Er zijn er slechts 200 van geperst en iedere plaat heeft een volgnummer. De tien songs die op de plaat staan zijn nogal amateuristisch aaneen gesmeed, maar laten een Rainbow horen dat in een goede vorm is. De songs zijn: Pump and circumstance (waarvoor zelfs nog een stuk van de tape van Chariots of Fire te horen is van de pauze tussen support en headliner) Over the rainbow/Fool for the night/Drinking with the devil/Difficult to cure/Blues/Stargazer/Stranded/Death alley driver/Maybe next time/Hey Joe/Smoke on the water. Bij deze laatste song haalde Ritchie (net als de andere keren dat deze song live tijdens de 1983 tour werd gespeeld) weer eens een practical joke uit met het publiek. De song begint heel erg bluesy, dan volgt het rockende gedeelte waarna Joe het publiek de tekst laat zingen. De band loopt dan doodgewoon van het podium af, intussen het publiek gewoon verder laten zingend. Als besluit volgt dan de outro-tape en is het con- cert afgelopen, het publiek enigzins verbijsterd achterlatend. Wel, dit is dan het einde van vijf jaar Rainbow Fanclan. Tot slot kan ik niet om het feit heen de volgende mensen te bedanken: Ritchie Blackmore and all ex-Rainbowmembers & roadcrew, Chuck Burgi (I owe you one), Bruce Payne, the Dutch Fanclub Federation, Polydor Hilversum, Rene Askes, Remco Kastrop, Robert Meijer, Tonny Steenhagen, Henk van Schijndel, Gerrit Tijhof, Rene Veldhoen, Bart Hekkelman, Simon Robinson, Vicky Pelmore, Riitta Koponen, Holly Grant, Yoshie Hochida, Marcy Funabashi, Bobby Liopoulos, Cliff Gaskell and last but not least al onze leden (zonder jullie was er nooit een Rainbow Fanclan geweest). Thank you all very much!!!!! Photocredits: Frans van Arkel, Rene Askes, George Bodnar, Anton Corbijn, Fin Costello, Rick Davis, Robert Ellis, Ken Grant, Bart Hekkelman, Michael Johansson, Mark Nolde, Simon Robinson, Pete Still, Tonny Steenhagen, David Tan and some unknown photographers. 
We believed we caught the RainbowRode the wind to the sun And sailed away on ships of wonder THE HISTORY OF R A I N B O W Het Rainbow verhaal begint rond kerstmis 1974. Deep Purple tourt dan in de States. Met kerstmis heeft de band enkele days-off en Ritchie Blackmore besluit dan het nummer "Black sheep of the family" als solo-single te gaan opnemen. Dit omdat Deep Purple weigert de door Steve Hammond geschreven song te coveren. 
Bij gebrek aan een zanger en een tekst voor de flip benadert hij Ronald Padavona, oftewel Ronnie James Dio zoals zijn artiestennaam luidt. Ronnie is de zanger van de groep Elf, die op dat moment het voorprogramma van Deep Purple is. Ronnie schrijft dan de tekst van "Sixteenth Century Greensleeves".De sessies vinden plaats in Tampa, Florida en de musici die meedoen zijn Hugh Mc Dowell (cellist bij ELO, hij gaf Ritchie toendertijd cellolessen), Matthew Fisher (ex-Procol Harum, hij zat samen met Ritchie in Lord Sutch & the Savages) en enkele Elf leden. Het resultaat bevalt Ritchie zo goed, dat hij besluit een hele lp te gaan opnemen. Hij vraagt Dio als zanger. Ronnie hapt toe op het aanbod, het is zijn kans om uit de anonimiteit te treden. In januari 1975 vertrekt Ronnie met Elf naar Ian Gillan's Kingsway Recorders studio in London voor het opnemen van hun derde (en tevens laatste) album "Trying to burn the sun". Er doen sterke geruchten de ronde dat Ritchie ook aanwezig was en zelfs zou meespelen op deze door Roger Glover en Martin Birch geproduceerde plaat. Het gaat hier om de nummers "Liberty road", "Wonderworld" en "Streetwalker". Of Ritchie daadwerkelijk meedeed is echter altijd een raadsel geweest. 
Na de opnamen vertrekt Elf (zonder percussionist Mark Nauseef en gitarist Steve Edwards) naar de Musicland Studios in Munchen om samen met Ritchie Blackmore zijn (dan nog) solo-album op te nemen. Dat gebeurt dan tussen 20 februari en 14 maart. Hierna voegt Ritchie zich dan weer bij Deep Purple omdat er een Europese tour op het programma staat.Al snel realiseert Blackmore zich dat Purple hem niet meer interesseert. Hij besluit dan dat dit zijn laatste tour zal zijn en deelt zijn besluit mee aan de manager die het slechte nieuws angstvallig stil houdt. Op 7 april eindigt de tour in de Olympia te Parijs. Aan het eind van de show slaat Ritchie zijn, inmiddels legendarisch geworden, Fender Stratocaster aan diggelen, meteen het einde van zijn Deep Purple tijdperk. Ritchie Blackmore noemt zijn nieuwe groep Rainbow, naar zijn favoriete bar in Los Angeles. De eerste lp komt in augustus uit en laat een combinatie horen van Purple's heavy rock en Elf's boogiegeluid overgoten met een saus van Ritchie's voorliefde voor de klassieke meesters. Ondanks alles waren de verwachtingen hoger, men had een super heavy rock album verwacht en dat was dit produkt duidelijk niet. Niettemin deed de lp het erg goed, wat ook niet zo verwonderlijk was aangezien de lp enkele sterke uitschieters (de heavy rockers "Man on the silver mountain" & "Sixteenth Century Greensleeves" en meer gevoeliger werk zoals "Catch the rainbow" & "Temple of the king") bevatte. 
Inmiddels was de bezetting die op de plaat te horen was al niet meer in stand. In juni waren als eerste bassist Craig Gruber en drummer Gary Driscoll aan de kant gezet. Toetsenist Mickey Lee Soule volgde het tweetal al snel daarna. Op het podium zou het drietal niet geschikt zijn volgens Ritchie.Hierna begon Blackmore zijn zoektocht naar musici die wel geschikt zouden zijn, zowel live als in de studio. Via Harlot drummer Micky Munro, waarmee Ritchie ooit in de groep Mandrake Root speelde, kwam hij op een bassist, Harlot's Jimmy Bain. Ritchie bezocht een concert van Harlot in de Marquee club en nam Jimmy na het concert aan als zijn nieuwe bassist. Hierna begonnen de audities voor het vinden van een drummer. Velen kwamen opdagen maar niemand beviel. Er verscheen zelfs iemand die z'n haar en kleren hetzelfde had als Ritchie, maar de vele audities bevorderen het humeur van Blackmore niet al te erg. Hij stuurde zijn "dubbelganger" weg zonder hem een kans achter de drumkit te geven. Tenslotte deed Colin Powell, beter bekend als Cozy Powell een auditie en werd aangenomen. Blackmore had Cozy bezig gezien bij zijn laatste optreden met de Jeff Beck Group in the Roundhouse in 1972 en was de krachtuitstralende drummer nooit meer vergeten. Cozy had aanvankelijk ook de toetsenman Don Airey, die in zijn groep Hammer speelde, meegevraagd voor een eventuele vakature. Don verkoos echter het aanbod van Jon Hiatt wat hij net daarvoor had gekregen en ging in Coliseum II spelen samen met Gary Moore. Na enkele audities voor het vinden van een toetsenman zonder succes, was het Jimmy Bain die Tony Carey aanbevool. Na enkele sessies werd Carey (ex Blessings) aangenomen. 
De band was dus eindelijk, het was inmiddels oktober, volledig. Na verschillende repetities waarin ook enkele nieuwe songs ("Stargazer", "A light in the black" en "Do you close your eyes") werden geschreven, was Rainbow klaar voor het podium gebeuren.De eerste tour bestond uit aan kleine tien shows aan de oostkust van de States. Het eerste optreden was op 11 november in het Montreal Forum, gevolgd door shows in ondermeer New York, Detroit, Pittsburgh en Philadelphia. Het was een indrukwekkend geheel. Op het idee gekomen na Deep Purple's optreden op het California Jam festival (waar men een grote houten, geschilderde regenboog achter het podium had staan) liet Ritchie een elektronische regenboog fabriceren, die van kleur kon verwisselen. De indrukwekkende regenboog, waar de roadies iedere dag een uur of zeven mee zoet waren om het geheel op te zetten, veroorzaakte echter veel storingen met de geluidsapparatuur. Aan het eind van de shows sloeg Ritchie gewoonlijk weer een gitaar aan splinters, dit tot groot enthousiasme van het Amerikaanse publiek. De groep had nog geen introtape, de set bestond uit de volgende songs: Do you close your eyes/Self portrait/Sixteenth century greensleeves/Catch the rainbow/ Man on the silver mountain/Stargazer/A light in the black/Still I'm sad. In februari 1976 werd het tweede album "Rising" opgenomen, wederom in Munchen's Musicland Studios. Bij de opnamen van de song "Stargazer" kreeg men hier de hulp van het Munich Philharmonic Orchestra. Het materiaal was al in de repetities tot stand gekomen, zodoende werd de plaat in een dag of tien opgenomen, waarna het geheel in de States gemixed werd. Na de repetities voor de nieuwe tour, begon men in mei weer 'on the road'. Allereerst stond er een uitgebreide US tour op het programma, deze zou tot augustus duren. De set die werd gedaan was slechts voor een klein gedeelte veranderd, "Self Portrait" was geschrapt. Hiervoor in de plaats was het oude Purple succes "Mistreated" uit de kast gehaald. Verder was er een nieuwe opener tijdens de repetities geschreven "Kill the king". "Do you close your eyes" werd daarom nu als toegift gebruikt. Nieuw was ook de introtape, hiervoor werd het "Over the rainbow-thema" uit de film "The Wizard of Oz" gebruikt. Aan het eind van de show liet men dan nog eens het hele nummer als outro horen. De shows werden goed bezocht en de pers gaf goede kritieken. Naast de keiharde rock muziek was er de grootse show. De regenboog, waar de roadies enkele maanden aan sleutelden om de storingen met de geluidsapparatuur op te heffen, was het onbetwiste hoogtepunt. Maar ook de drumsolo van Cozy Powell, waarbij vele explosieven werden gebruikt, trok een groot deel van de aandacht. Na de States was Engeland aan de beurt, het begon allemaal in Bristol op 31 augustus en, net als alle overige shows in Engeland die nog zouden volgen; het was erg succesvol voor een uitverkochte zaal. De tour kreeg een vervolg in Europa. Het laatste concert van deze tour was in het Congresgebouw in Den Haag. Dit was een fantastisch optreden, Blackmore in topvorm, een indrukwekkende stem van Ronnie James Dio (die het hart stal van menig Blackmore fan), een krachtbeest, Cozy Powell, achter de drumkit, een swingende bassist in de vorm van Jimmy Bain en toetsenist Tony Carey die verrassende dingen liet horen (al klonk hij in het geheel wel duidelijk op de achtergrond weggemixed). Het was vanaf het begin meteen duidelijk dat het publiek hier de nieuwe rocksensatie aan het zag. De Set was dezelfde als in de States, dus zowel tracks van de eerste als tweede, deze inmiddels in juli al was gereleased, lp waren te horen. De elektronische regenboog alsmede de backdrops van de hoezen van beide lp's (tijdens het eerste deel van de set was het kasteel te aanschouwen, tijdens de keyboardssolo ter introductie van Stargazer werd deze weggetoverd en kwam de Rising vuist tevoorschijn). Aan het eind van het concert kegelde Ritchie in een enthousiaste bui twee gitaren aan splinters voor een uitzinnige menigte. 
Het "Rising" album was inmiddels op vele plaatsen tot de nieuwe "Deep Purple in rock lp" omgedoopt. Dit was wat men van Blackmore's debuutschijf had verwacht, rauwe keiharde heavy rock van begin tot einde. Vooral het semi-klassieke "Stargazer" werd een klassieker genoemd, het was duidelijk dat dit Blackmore's voltreffer in de roos was.Na een korte pauze van twee weken werd "Rising" in Australie gepromoot. Er werden tien concerten, waarvan één een ingelast extra concert was in de middag, gedaan. In Sydney haalde Ritchie de woede van het publiek op zijn hals, door eerst in een interview voor het concert te verklaren dat hij die avond zijn gitaar in brand zou steken. Toen het moment echter daar was, werd er zelfs geen toegift gedaan. "Er was in Sydney een benzine schaarste" gaf Blackmore als verklaring. In sommige shows werd zelfs "Tarot woman" als extraatje gespeeld. Tijdens een vrije dag jamde Ritchie weer eens met een onbekende band (tijdens de US tour had hij in augustus ook met de Sweet gejamd), ditmaal was het met Ross Wilson's Mondo Rockband in de Countdown club. In december was, Japan aan de beurt. Het eerste concert op 2 december in het Tokyo Gymnasium, was meteen een overweldigend succes. Het publiek gaat zo tekeer dat de band na de concertopener "Kill the king" het podium moet verlaten, zodat het uitzinnige publiek kan afkoelen. Bij dit eerste Japanse concert sloegen ook de bootleggers meteen toe, en niet voor de laatste keer zoals later zal blijken. De rest van de Japanse tour was net zo succesvol als het begin. De tour werd besloten met drie shows, waarvan een weer een ingelast middagconcert, in de Budokan. Hierna vloog de band naar Los Angeles, behalve Ritchie die naar Engeland ging om aldaar Kerstmis te vieren. Van de voorbij gegane tour werden enkele shows opgenomen met de bedoeling een live-album samen te stellen, dit zal dan in januari 1977 als eerste punt op de agenda staan. In januari 1977 wordt Jimmy Bain ontslagen. Manager Bruce Payne deelt Jimmy dit via de telefoon mee. Ritchie vond Jimmy te onstuimig op het podium, de ene avond stond hij (onder invloed van drugs) te slapen terwijl hij de andere avond kilometers verslond en zich op gedeeltes van de buhne begaf die verboden terrein voor hem waren. Iets later wordt ook Tony Carey ontslagen. Muzikaal was men tevreden over hem, maar op het persoonlijke vlak had hij nogal wat problemen met Ritchie, voor wie hij in feite doodsbenauwd was. Na verschillende audities waarbij niemand gevonden werd, werden de meningsverschillen uitgepraat en werd Carey opnieuw ingehuurd voor een half jaar. Dit systeem zou later pas in de praktijk meer duidelijkheid in de gang van zaken geven. Iedere nieuwe muzikant die bij Rainbow werd aangenomen kreeg voor een bepaalde periode (een half of een heel jaar) een kontrakt. Beviel men, dan kon men blijven. Dit hield in dat de muzikant in kwestie om salarisverhoging kon vragen. Vroeg men echter te veel, dan kon men alsnog gaan. Ritchie verklaarde in een interview: "Als ik echt iemand zou willen houden, dan bood ik hem al het geld wat hij zou vragen". 
Na Bain's onvrijwillige vertrek kwam Craig Gruber weer enkele weken terug bij Rainbow. Hij was slechts een stand-in bij de repetities voor de nieuwe lp. Als nieuwe bassist werd Mark Clarke (ex-Uriah Heep en ex-Coliseum) aangetrokken.Dat was in Le Chateau, een oud kasteel 35 km ten zuiden van Parijs, voor de opnamen van de nieuwe lp. Het liep verre van gladjes, de onderlinge verstandhouding tussen de leden werd er duidelijk niet beter op en Ritchie had meer interesse voor het houden van seances dan de muziek. In juli wordt dan de, in het begin van het jaar uitgezochte stukken op een dubbel live lp "On stage" uitgebracht. De lp geeft geen al te beste afspiegeling van de live concerten die een stuk beter waren. De opnamen werden in Japan en Duitsland gemaakt, en sommige songs ("Mistreated" en "Catch the rainbow") zijn uit meerdere opnamen ineen gelast. Toch laat het vinyl een goede portie muziek van net een uur, wat nogal kort voor een dubbel album is, horen. Om de plaat te promoten moest er eerst weer getourd worden, ondanks het feit dat het nieuwe studio album nog niet af was. Voordat men ging touren besloot Ritchie eerst maar weer eens de bezem door Rainbow heen te halen. In Le Chateau was toch gebleken dat het niet klikte met deze formatie. Mark Clarke mocht het eerste vertrekken. Hij was niet precies wat Ritchie zocht. Hij was een zeer goede, technische bassist maar paste gewoon niet in de muziek van Rainbow. Met Carey waren er ook weer problemen. Hij had bezwaren tegen de lugubere studio en kon dus (nu voorgoed) zijn biezen pakken. 
In Los Angeles werden weer audities gehouden. Het basprobleem was vrij vlot opgelost. Ex-Widowmaker bassist Bob Daisley werd uit de kandidaten
aangenomen.Het vinden van een keyboards bespeler was minder eenvoudig. Ritchie nodigde een stel gerenommeerde toetsenduivels voor de audities uit. Als de nieuwe Rainbow man werd tenslotte David Stone aangesteld, die met de eer ging strijken ten nadele van meer gevestigde namen als Matthew Fisher, Eddie Jobson en Mark Stein (ex-Tommy Bolin Band). Ritchie hoorde de groep waarin David zat, Symphonic Slam, op de radio op het moment dat hij om een toetsenman verlegen zat. Hij liet uitzoeken waar Stone zich ophield, wat in een studio in Toronto was. Ritchie belde hem toen op en nodigde hem uit voor de auditie. David kreeg de job omdat hij het meest flexibel was van alle kandidaten. Eind september was de groep gereed om zich op de podia te begeven. Via Scandinavië en Duitsland kwam Rainbow voor de 2e maal binnen een jaar naar Nederland. Op 4 oktober werd er wederom in het Haagse Congresgebouw een groots concert gegeven. De set was grotendeels hetzelfde als in 1976. Enkel "Stargazer", waar men live niet over tevreden was, was uit de set geschrapt. Als voorproefje op de nieuwe lp liet men alvast de titel track "Long live rock'n'roll" horen. Na dit vlekkeloze concert ging niet alles zoals de bedoeling was bij het vervolg van de tour. Twee weken na het Den Haag concert ging het voor het eerst goed fout. Dat was in Wenen. Bij gevechten tussen publiek en security mengde Ritchie zich ertussen en deelde enkele rake klappe uit aan een van de bouncers. Het gevolg was dat de Oostenrijkse politie na afloop op hem stond te wachten. Roadies hadden Ritchie echter in een grote flightcase verborgen om hem zodoende te proberen het land uit te smokkelen. Het geheel mislukte echter en Ritchie draaide de gevangenis in. Manager Bruce Payne kreeg hem vrij op een grote borgtocht. Rainbow werd meteen verbannen uit Oostenrijk, de band mocht er nooit meer optreden. De band kwam door dit voorval bij het volgende optreden enkele uren te laat aan. Dit was het Rockpalast optreden in Munchen. Zonder een soundcheck te hebben gedaan stapte de band rond middernacht op de buhne om een sublieme show weg te geven aan het geduldige publiek. Het Europese gedeelte van de tour werd besloten in Parijs op 27 oktober. Ook dit optreden haalde de pers. Tijdens "Catch the rainbow" hingen enkele roadies de stomdronken tour-promoter Eric Thomsen, enkel gekleed in een t-shirt, met een touw onder z'n armen boven aan de elektronische regenboog. 
Na Europa was Engeland aan de beurt. Het werd weer een totaal uitverkochte, erg succesvolle tour. In de Liverpool Empire sloeg Ritchie aan het eind van de show zijn gitaar in "the royal suite" aan splinters. Dit betekende de tweede verbanning binnen een maand, ook de Liverpool Empire was vanaf toen verboden terrein voor Ritchie en zijn kornuiten.Na de UK tour vertrok Rainbow weer naar Le Chateau om het nieuwe studio album klaar te stomen. Blackmore beslist dan dat het aandeel van Clarke en Carey uitgewist kan worden. Ritchie neemt zelf de basgitaar in de hand, hij is te horen op zes nummers. Bob Daisley mag de andere twee ("Long live rock'n'roll" en "Gates of Babylon") doen. De track "Night people", die tijdens de tour verscheidene malen werd gespeeld, wordt geschrapt. In december wordt dan hiervoor een nieuwe song geschreven "Gates of Babylon". David Stone doet al het toetsenwerk opnieuw. Ritchie gebruikt als basgitaar een Fender Jazz Bass, die van zichzelf is. Na het beëindigen van de opnamen staat er al weer een Japanse tour op het programma. De set is onveranderd en de concerten zijn -zoals altijd in het land van de rijzende zon- erg succesvol. Alleen het concert in Sapporo is een zwarte bladzijde in de Rainbow geschiedenis. Tijdens de toegift stormt de uitzinnige meute naar voren toe. In het gedrang vallen enkele gewonden en zelfs een dode, de Japanse studente Junko Kawaharada wordt letterlijk doodgetrapt. Het voorval wierp een grote smet op de succesvolle tour en de geruchten doen dat de band er genoeg van heeft en er binnenkort de brui aan zal geven. Begin april 1978 komt dan eindelijk "Long live rock'n'roll" uit. 
Het is een teleurstellend album. De produktie is nogal vlak en de songs stralen weinig inspiratie uit. Blackmore verklaart dat hij teveel met seances bezig was in het spookkasteel, het oproepen van duivels die in het kasteel zouden huizen interesseerde hem meer dan de muziek. Enkel "Gates of Babylon" vindt hij een goede track. Van mei tot augustus worden de Amerikaanse podia weer onveilig gemaakt.Maar dit alles gaat niet zonder de nodige problemen, naast de band's financiele zorgen dreigen ze hun platencontract te verliezen. De platenmaatschappij denkt er sterk over het aflopende contract niet meer te verlengen. De platenmij wil de band een commerciëlere aanpak opdringen omdat de platenverkoop worldwide teleurstellend is en het bestaan van de band niet rechtvaardigd. Alles wijst erop dat er spoedig grote veranderingen te bespeuren zullen zijn. Allereerst moet de elektronische regenboog eraan geloven. Dan wordt er besloten om, onder druk van de platenmaatschappij, om als voorprogramma te gaan dienen om zo een groter publiek te bereiken. Men begint als support-act van Foghat, later van REO Speedwagon. De band heeft veel succes, wat niet altijd in dank wordt afgenomen door de headliners. De set is sterk ingekort tot een minuut of 45 en bestaat uit Kill the king/Mistreated/Long live rock'n'roll/Man on the silver mountain/Still I'm sad. In de toegift volgt dan meestal nog een reprise van Still I'm sad, voor zover de headliners de band toelaten een toegift te doen. Ritchie Blackmore wordt na de tour onder sterke druk gezet door Polydor om commerciëlere muziek op vinyl te gaan zetten. Mede dankzij de aanhoudendheid van Bruce Payne hapt hij tenslotte toe en versiert zo een nieuw platenkontrakt. Als tekstschrijver wordt Roger Glover aangetrokken, hij zal samen met Ronnie voor de lyrics mogen gaan zorgen. Vlak hierna wordt tevens besloten dat Roger de volgende plaat zal gaan produceren. In oktober worden Daisley en Stone aan de kant gezet, maar dit lag dan ook geheel in de lijn der verwachtingen. In november vallen er ineens harde klappen, de kern waar Rainbow al een paar jaar om draaide, Ronnie James Dio/Cozy Powell/Ritchie Blackmore, valt uiteen. Ronnie denkt dat Rainbow eenzelfde groep als Deep Purple is en blijft konstant over geld zeuren. Tenslotte vraagt hij een fikse salarisverhoging. Hij krijgt hierover onenigheid, wat weer ten koste gaat voor de interesse en werklust in Rainbow. In november wordt hij, die er van het begin af aan bij was, ontslagen. Eind november wordt dan eerst bassist Clive Chaman (ex-Jeff Beck Group en ex-Powell's Hammer) enkele dagen uitgetest en.... door verwezen. Dan verschijnt Jack Green, maar ook hij wordt te licht bevonden. Als Jack Green later in 1980 zijn solo lp "Humanesque" uitbrengt, wordt deze ten onrechte gepromoot met de sticker "ex-Rainbow member". Wel is het zo dat Ritchie Blackmore op één track van het album meedoet, dat is de song "I call, no answer" en is meteen de beste track van de schijf. 
Nog steeds zonder bassist, zoekt men dan eerst een toetsenist, en alweer een ex-Powell's Hammer muzikant komt in aanmerking Don Airey. Hij wordt goed genoeg bevonden om de band te komen versterken, maar Don is niet zeker van de zaak en vraagt een week bedenktijd. Hij stemt dan toe. Vlak na kerstmis vertoeft Blackmore dan in het gezelschap van Ian Gillan, hij trekt vier dagen met zijn oude Purple makker op, speelt met Ian's band Gillan mee in de toegiften van het Gillan optreden op 27 december in de Marquee club en vraagt tenslotte Ian Gillan als zanger voor Rainbow. Ian weigert en slaat het Rainbow aanbod af, maar vraagt op zijn beurt Ritchie zijn groep Gillan te komen versterken. Ian krijgt hetzelfde antwoord terug als dat hij Ritchie gaf. Na nog enkele dagen nutteloos heen en weer gepraat, vertrekt Ritchie weer met lege handen naar Le Chateau. Als het zoeken naar een geschikte bassist zonder resultaat blijft, biedt Roger Glover zichzelf aan. Er volgen enkele sessies en het klikt wonderwel. Het zoeken naar een zanger levert meer problemen op.Er volgen meer dan 60 audities (met vele bekendheden) maar tevergeefs. Op een gegeven moment wordt ene Robbie genoemd als Rainbow's nieuwe frontman, maar deze jongeman verdwijnt alweer heel snel naar waar hij vandaan komt: de onbekendheid in. Tenslotte belt Ritchie ex-Trapeze zanger Pete Goalby (nu bij Uriah Heep) op, over de telefoon doet Pete de auditie en Ritchie zegt hem dat hij aangenomen is. Pete voelt echter weinig voor een avontuur bij Rainbow en weigert de job. Bruce "$$$" Payne haalt hem tenslotte dan toch nog over. Hierna volgen dan verschillende repetities met Goalby, maar als het moment van de plaat opnamen daar is ziet men alsnog van zijn diensten af. Intussen is Graham Bonnet, de vroegere zanger van the Marbles, in opdracht van Ritchie opgespoord. Hij komt voor de auditie zonder de groep te kennen naar Le Chateau. Op de auditie, waar Bonnet "Mistreated" en een nieuwe song "Eyes of the world" moet zingen, wordt al snel duidelijk dat men eindelijk de man heeft gevonden waar naar gezocht werd. Bonnet krijgt 10.000 Pond om bij Rainbow te komen zingen. In de tijd dat er nog geen zanger was gevonden zijn de backingtracks voor het nieuwe album al opgenomen. Bonnet neemt zijn deel dan in de States op. De lp wordt "Down to earth" genoemd, het symboliseert het gegeven dat Rainbow voorgoed afstand doet van het mystieke tijdperk met songs over heksen en duiveltjes, en nu terug keert naar de aarde met songs over meer dagelijkse onderwerpen zoals sex, drank en rock'n'roll. De plaat komt in augustus '79 uit en bewijst dat het lange wachten niet voor niets is geweest. De produktie is een grote vooruitgang, na het vlak geproduceerde vorige album is hier een breed tapijt van instrumenten hoorbaar. Ook de songs klinken een stuk vlotter zonder overigens aan kracht in te moeten boeten. De Russ Ballard cover "Since you been gone" moet duidelijk de singlehit worden waar de platenmaatschappij om zat te springen. De nieuwe leden klinken ook stuk voor stuk boven verwachting, vooral zanger Graham Bonnet doet vele Rainbow fans Ronnie James Dio vergeten. Ritchie Blackmore levert met "Down to earth" het bewijs dat hij het onvervangbare lijkende zangersprobleem te boven is gekomen. Rainbow lijkt meer dan ooit tevoren een echte band aan het worden, en niet een band met slechts een of meer vaste leden aangevuld met losse krachten. 
In september en oktober staat een US tour als support-act van Blue Oyster Cult op het programma. De band oogst veel succes en als de van "Down to earth" getrokken single "Since you been gone" in de hitlijsten omhoog schiet, wordt de voor november aangekondigde Europese tour op het laatste moment gecanceld. Als headliners gaat de band nu verder in de States.De set is grondig veranderd met die van voorgaande jaren: Eyes of the world/Love's no friend/Since you been gone/All night long/Lost in Hollywood/Long live rock'n'roll/Kill the king (bij het vernielen van een imitatie gitaar). De tour duurt tot eind december, is erg succesvol en wordt goed bekritiseerd in de pers. Begin 1980 komt de band dan in Europa touren. Men start in Gothenburg op 17 januari, in de soundcheck oefent men eindeloos met "Catch the rainbow", dat als verrassing aan de set moet worden toegevoegd. Ook worden in Europa meerdere toegiften gedaan; "Man on the silver mountain" en "Will you love me tomorrow", een song van een van Bonnet's solo lp's, zijn aan de encores toegevoegd. Na twee goede shows is er op 19 januari een dag vrij. Deze wordt gebruikt om een flip op te nemen voor "All night long"; dat als tweede single van het album "Down to earth" zal worden uitgebracht. De instrumentale song wordt opgenomen in Copenhagen's Sweet Silence Studios. De song heet "Weiss Heim", genoemd naar Ritchie's huis op Long Island. 
Na verschillende shows in Duitsland, volgen concerten in België en Nederland. Hier staan twee gigs op het programma, op 2 februari in de Rotterdamse Ahoyhal en een dag later in de Rodahal in Kerkrade. Het grote Ahoy is totaal uitverkocht en voor het concert doen Ritchie en Roger een interview voor de camera's van het tv programma Countdown van Veronica. Bewijzen van Rainbow's groeiende populariteit.Ondanks dat het showelement behoorlijk is ingekrompen -de elektronische regenboog is er niet meer bij- geeft de band een grootse show weg. Blackmore laat na enkele minuten zien nog steeds geen beste maatjes te zijn met de security guards. De bouncer die met zijn rug naar het podium toe zit om zodoende het publiek nauwlettend in de gaten te houden, krijgt tijdens het eerste nummer een groot glas bier van Ritchie in z'n nek gekieperd. Blackmore maakt hem snel duidelijk dat als hij niet voor de show komt, hij beter kan oprotten, wat de grote behaarde aap dan ook meteen maar doet. De band geeft hier een wervelende show weg. Bonnet overtuigt degenen die er nog aan twijfelden van zijn grote zangkapaciteiten en Blackmore, Powell en Airey laten vlekkeloze soli horen. In de toegiften blijkt dat Ritchie er echt zin in heeft deze avond. Als Graham de band aan het voorstellen is, geeft Ritchie het teken aan de overige bandleden het podium te verlaten. Bonnet zodoende voor joker te zetten. Graham weet zich er dan alsnog handig uit te redden. Aan het eind van het optreden slaat Ritchie dan bovenop de PA geklommen zijn gitaar aan splinters voor een uitzinnige menigte. Een dag later is Kerkrade aan de beurt, ondanks een geweldige set loopt het concert op een teleurstelling uit door het ontbreken van toegiften. Ook hierna gaat niet alles van een leien dakje. De band vertrekt weer na Duitsland voor het laatste deel van de tour aldaar. Bij een van de shows verschijnt ex-Deep Purple zanger David Coverdale in de kleedkamers om een oude ruzie bij te leggen. Blackmore slaat in een bezopen bui Coverdale letterlijk de dressingroom uit. Later bestelt Blackmore in zijn hotel een aantal gitaren. Er worden zestien instrumenten geleverd. Een half uur later ligt er in de hotelkamer slechts nog een grote hoop splinters. De roomservice kan weer aan de gang gaan. In Grenoble haalt Bonnet het nieuws als Ritchie in de toegift ineens de "Down to earth" track "Makin' love" inzet. Bonnet die de tekst niet meer herinnert vertelt zingende gewoon wat er aan de hand is. 
Hierna volgt de UK tour, alles verloopt erg succesvol tot het een na laatste concert. Dan, op 29 februari in Wembley, weigert Ritchie een toegift te doen. Het publiek sloopt dan een gedeelte van de zaal en ook de apparatuur loopt schade op. De reden voor het niet doen van een toegift was dat Ian Gillan niet kwam opdagen, hij zou in de toegift meedoen. Roger Glover had dit geheim laten uitlekken door het in enkele interviews te vertellen, zodat teveel mensen al op de hoogte waren. Het geven van geen toegift leidde tot ruzie tussen Ritchie en de andere bandleden. Een ruime week later waren Ritchie en Roger wel te gast bij een Gillan optreden in het Rainbowtheatre. Hier stapte Ritchie wel op het podium tijdens de toegift en deed een rock'n'roll medley mee.In mei volgt dan een zeer succesvolle tour door Japan en Australië. Vlak hierna komt het nieuws dat Cozy Powell de groep gaat verlaten. Hij was het niet eens met de commerciële richting waar de band inging. Vooral "Since you been gone" ergerde hem nogal. Toen hij dit tegen Ritchie vertelde tijdens de US tour in 1979 zei Blackmore dat hij zich ermee moest verenigen anders kon hij zijn biezen wel pakken. Cozy besloot toen de eer aan zijn eigen te houden en diende zijn ontslag in. Hij zou opstappen zodra de wereldtour ten einde was. Het nieuws werd lang vastgehouden, al tekende Cozy voor sommige fans wel met "Cozy Powell ex-Rainbow". Ritchie pakte het handig aan door te verklaren in een van de schaarse interviews die hij deed dat er nooit een Rainbow zou bestaan zonder Cozy Powell. Intussen zocht Ritchie naar een geschikte vervanger, die al was gevonden voordat Cozy zijn laatste Rainbow optredens afwerkte. 
Cozy kreeg als afscheidsgeschenk een optreden op een groot nieuw hardrockfestival waar Rainbow de top of the bill zou zijn. Het was het optreden op het "Monsters of rock festival" in het Donington Park. Een week voor het festival doet Rainbow eerst nog drie try outs in Scandinavie. Hier speelt men voor 't eerst met Bonnet de klassieker "Stargazer" weer. De tweede try out gaat gedeeltelijk de mist in. Dat optreden is in de open lucht en tijdens "Lost in Hollywood" is er een wolkbreuk. De show eindigt dan tijdens Don Airey's solo, die zijn kunsten besluit met "I'm singing in the rain" op zijn toetsen.Tijdens de soundcheck op Donington wordt "Stargazer" veelvuldig geoefend omdat Bonnet de tekst nog steeds niet onder de knie heeft. Het "Monsters of rock" optreden wordt een fantastisch concert. Nadat eerdar op de dag Touch, Riot, Saxon, April Wine, Scorpions en Judas Priest de revue passeerden laat Rainbow aan het eind van de dag een overdonderende show zien. De band zorgt voor het beste concert van de dag, zowel muzikaal als showtechnisch. Het concert eindigt als Ritchie de oude versterker ontploffing show laat zien, waarna vele kilo's vuurwerk de lucht invliegen. Tijdens de show stond de nieuwe Rainbow drummer al aan de zijkant van het podium de verrichtingen van zijn nieuwe werkgever gade te slaan, Ritchie had hem ontdekt in de club Hammerheads te Long Island. Daar speelde hij, Bobby Rondinelli, met zijn groep Samantha en Ritchie laat zich nogal lovend over hem uit. Na nog enkele dagen in Engeland te hebben door gebracht, waarin Ritchie nog bij een optreden van de groep "Girl" in de Marquee in de toegift het podium opstapt en meespeelt tijdens de song "Born to be wild", vertrekt Rainbow als viertal naar de Sweet Silence Studios in Copenhagen voor de opnamen van de backingtracks van de nieuwe lp. Graham Bonnet vertrekt naar Los Angeles aangezien er voor hem nog niet al te veel valt te doen in de studio. Hij gaat zich bezig houden met een solo album. Als Bonnet enkele weken later in Copenhagen verschijnt is al snel duidelijk dat Donington ook zijn eindstation bij Rainbow is geweest. Bonnet, die goed bevriend was met Cozy Powell, is niet al te erg onder de indruk van Rondinelli. Er is zodoende weinig enthousiasme te bespeuren bij hem. Ritchie heeft er al snel genoeg van en zet ook Bonnet aan de kant. 
Blackmore haalt vrijwel meteen een stand-in, hij wordt gevonden in de vorm van Joe Lynn Turner. Hij was hem al op het spoor toen Bonnet er nog bij was. Via een vriend hoorde hij van Joe en Ritchie zag hem met zijn band Fandango in New Jersey aan het werk. Joe Lynn Turner (wat trouwens zijn artiestennaam is en niet zijn eigen naam) neemt het Rainbow aanbod meteen aan en zingt in Copenhagen het meeste materiaal direct in. Er worden ook weer twee covers opgenomen met het oog op de hitparade.Wederom een Russ Ballard song "I surrender" en een nummer geschreven door een vriend van Ritchie, ene Brian Moran, met de titel "Magic". De in november opgenomen plaat wordt in februari '81 uitgebracht onder de titel "Difficult to cure". De nieuwe schijf valt nogal tegen. De sound is veel te poppy en het geheel klinkt vrij iel, de grote sound heeft het veld moeten ruimen voor een nieuw geluid. Ook het songmateriaal spreekt niet tot de verbeelding. Eind februari zijn in de States de eerste try outs met de nieuwe line-up. De set bestaat uit Spotlight kid/Love's no friend/I surrender/Can't happen here/No release/Catch the rainbow/Lost in Hollywood/Difficult to cure/Long live rock'n'roll. In de toegift wordt ook af en toe het Jimi Hendrix nummer "Fire" er nog bij gedaan. Een opvallend punt is dat Joe Lynn Turner tijdens "Difficult to cure" gitaar speelt op het podium, ook al is hij nauwelijks hoorbaar. In maart en april gaat Rainbow samen met de Pat Travers Band als double-headliners verder in de US touren. "No release" is uit de set geschrapt ten gunste van "Man on the silver mountain". Tijdens een day off huurt de band een mobile studio en neemt in Minneapolis een flip voor de nieuwe single "Can't happen here" op. De song heet "Jealous lover". Tijdens de US tour speelt Rainbow ineens in de toegift de Purple oldie "Smoke on the water". Deze track werd tijdens de repetities uitgeprobeerd, maar Ritchie wilde er niets van weten om het live te gaan doen. Dit vooral tot teleurstelling van Joe en Bobby. Toen Ritchie de riff tijdens een show toch speelde, keken de anderen verbaasd naar Ritchie. De grijns op het gezicht van Blackmore zei genoeg en de hele song werd gedaan en de track was meteen een vast deel van het programma. Na de US tour is er een korte vakantie. Ritchie gebruikt die om voor de derde keer in het huwelijk te treden, op 16 mei trouwt hij met de Amerikaanse Amy Rothman. Na enkele weken staat er dan de Europese tour gepland. De tour begint op 3 juni in Gothenburg, waarna Rainbow op de 13e voor een bijna uitverkocht Ahoy speelt. De groep speelt een goede show, maar blijkt nog niet zo goed te draaien als de vorige line-up. Opvallende punten zijn de drumsolo van Bobby Rondinelli, die Cozy Powell geheel doet vergeten, en het moment als Joe ineens met zijn Fender Anniversary Strat op het podium staat te spelen tijdens "Difficult to cure". Vocaal kan Joe het niveau van Graham niet halen. Na de lange Europese tour waarin dit keer ook enkele shows in Zuid-Europa waren opgenomen, volgt in juli de UK tour. De tour is wederom succesvol en geheel uitverkocht, dit maal zijn er ook geen ernstige accidenten te bespeuren. Bij de concerten in Newcastle op 23 en 24 juli wordt voor het eerst gebruik gemaakt van een achtergrond koortje. Dit idee stamde al uit 1979 toen men met Graham Bonnet ging touren, maar aangezien er te weinig tijd was om alles goed te repeteren werd van het idee afgezien. 
In Newcastle werd het koortje, dat bestaat uit de zangeressen Dee Beale en Lin Robinson, voor het eerst uitgeprobeerd en met succes. De tour eindigt tenslotte met twee shows in Hammersmith Odeon, waarbij ook weer de twee achtergrond zangeressen present zijn.In augustus worden dan Japan en Australie aangedaan, waarna de tour wordt besloten met concerten in Zuid Amerika en Hawaii. Dan geeft Don Airey er de brui aan. Hij vindt de muziek achteruit gaan en vindt Bobby Rondinelli -net als Bonnet- geen goede vervanger van zijn goede vriend Cozy Powell. In november vertrekt Airey naar Engeland en Rainbow naar de States, zonder dat er enige sprake is van opzeg van Airey's kant of ontslag van Rainbow's zijde, worden er audities voor een nieuwe toetsenman in december gehouden. In die maand verschijnt ook de dubbel verzamel lp "The best of Rainbow". Na vele audities zonder succes krijgt Ritchie van een vriend een tape met een klassiek Piano concert van een student aan de Berklee School of Music. Ritchie is onder de indruk en nodigt de student, David Rosenthal, uit voor de audities die in Babylon, Long Island gehouden worden. Rosenthal wordt aangenomen als de nieuwe Rainbow toetsenist in Januari 1982. Dan vertrekt de band voor de opnamen van een nieuw album naar Le Studio in Moran Heights, Canada. Het meeste materiaal is al geschreven en de opnamen nemen dan ook slechts zes weken in beslag, waarna het geheel digitaal gemixt wordt in New York. Dat neemt dan nog eens vier weken in beslag. De lp, "Straight between the eyes" verschijnt in april in de winkels. De plaat is een grote verbetering met devoorgaande lp en de studio sound klinkt beter dan ooit tevoren. De plaat bevat nu eens geen covers, songs van Brian Moran en Russ Ballard werden te licht bevonden, en het eigen materiaal klinkt fris en harder dan op de vorige schijf. Op de hoes staat een van de songs opvallend afgedrukt "MISS Mistreated". Ritchie's commentaar: "Dat is gedaan om vergissingen met Deep Purple's "Mistreated" (waarvan zowel Blackmore als Coverdale al jaren claimen het grootste komposorische deel te hebben gepend) te voorkomen. Niettemin zal binnenkort wel weer iemand (Coverdale dus) beweren dat hij "MISS Mistreated" geschreven heeft". In mei begint Rainbow aan een zeer uitgebreide US tour. Op het gebied van de show doet de groep weer van zich spreken. Boven de stage hangen twee grote mechanische, met richtspots voorziene, ogen. De set is weer flink gewijzigd ten opzichte van de vorige tour, nu bestaat de set uit Spotlight kid/Miss Mistreated/I surrender/Can't happen here/Tearin' out my heart/All night long/Stonecold/Power/Blues/Difficult to cure/Long live rock'n'roll/Smoke on the water/Kill the king. 
Half mei komt dan het bericht in de pers dat Bobby Rondinelli de band zou hebben verlaten. Hierdoor komt een optreden op het Rockpopfestival in Dortmund, wat bovendien op tv wordt uitgezonden op losse schroeven te staan. Het optreden wordt op het laatste moment afgezegd, net als een festival wat een dag later gepland stond omdat dit ook nog onzeker was of het festival zelfs wel zou doorgaan.Aanvankelijk was er ook nog rekening gehouden met een derde festival, het Pinkpopfestival. Maar de organisatie van Pinkpop bestempelt Rainbow als niet commercieel genoeg, waarna Y & T (alsof die wel commercieel zouden zijn) wordt gecontracteerd. Naweeën van het concert in Kerkrade '80? De reden die wordt gegeven voor de canceling van het Dortmund optreden luidt dat Ritchie Blackmore gewoon geen zin had om te spelen. Al snel wordt duidelijk dat men Blackmore de schuld in zijn schoenen wil schuiven. In werkelijkheid blijken de organisatoren en de contracten niet te deugen. Inmiddels komt ook het bericht in de pers dat Bobby Rondinelli nog steeds gewoon bij de band zit. Veel later zou pas blijken dat het terdege rommelde in de groep. Er werd in april geoefend met ene Chuck Burgi, maar die verkiest zijn eigen groep Balance boven Rainbow op dat moment. Rondinelli krijgt dan zijn herkansing. Er volgt een hele lange tour door de States en in de set zijn zo nu en dan verrassingen te bespeuren. Af en toe wordt van het gewone programma afgeweken om het live succes van andere tracks te peilen zoals "Death alley driver", "Rock fever" en "Jealous lover", zelfs "Yesterday" van de Beatles wordt een keer spontaan gedaan in de toegift. Aan het eind van de tour speelt de band in San Antonio, Texas. De wervelende show wordt voor release op video opgenomen. 
Na in oktober Japan onder vuur te hebben genomen komt de band weer in november naar het continent met op 16 november een waanzinnig optreden in Ahoy Rotterdam.Daarvoor speelt de band eerst in Scandinavië en Duitsland. Hier blijkt dat men in "Long live rock'n'roll" ook een gedeelte uit Jimi Hendrix zijn "Hey Joe" doet. In Essen haalt Ritchie een practical joke uit met Joe Lynn Turner, als Joe tijdens de toegift met de zang invalt blijkt zijn microfoon te zijn verwisselt voor eentje die niet is aangesloten. De gig in Rotterdam is een van hun beste optredens deze tour. De big eyes zijn verbluffend en de band is in topvorm. Aan het eind van de show laat Ritchie een amp exploderen nadat zijn gitaar in splinters is opgegaan en Joe is van mening met "the best audience in the world" te doen te hebben. Nadat het concert in Brussel bijna op een fiasco uitdraait, Ritchie wordt geraakt bij het eerste nummer door een voorwerp dat uit het publiek wordt gegooid en stapt van het podium af om pas veel later toen het publiek flink was afgekoeld,de buhne weer op te stappen, eindigt de tour op 28 november in Parijs. 
De band krijgt eerst een maand vakantie, dan wordt de hele band ontslagen omdat een hereniging van Deep Purple bijna in kannen en kruiken is. Ritchie ziet op het laatste moment van het Purple avontuur af en de band wordt weer opnieuw ingehuurd. Bobby Rondinelli wordt echter al weer snel ontslagen door Bruce Payne. De reden is dat Bobby niet constant genoeg was tijdens de live optredens. Bovendien boterde het niet al te best meer tussen Bobby en Joe Lynn Turner. Als nieuwe drummer wordt eerst Chuck Burgi gecheckt, maar Chuck voelt er niet al te veel voor. Ritchie vindt dan iemand anders, ene Chris (achternaam onbekend). Hij speelt in een band uit Long Island, die door Ritchie's oude assistent Ian Broad gemanaged wordt.Op 25 april beginnen dan de opnamen voor de nieuwe lp in de Sweet Silence Studios. Na twee weken wordt het duidelijk dat het toch niet klikt met de nieuwe man achter de drumkit. Na onderling beraad wordt besloten nogmaals Chuck Burgi te checken, driemaal is scheepsrecht. Chuck, die ooit nog met Joe Lynn Turner zat in Fandango stemt eindelijk toe om de 18e Rainbow member te worden. Hij neemt meteen het vliegtuig naar Copenhagen de volgende dag. Hierna wordt het album snel opgenomen, waarna het in New York digitaal wordt gemixt. Hierop volgen dan de repetities voor de tour. Tussendoor stapt Joe Lynn Turner nog in het huwelijksbootje op 9 juli. Op 6 september komt de lp "Bent out of shape" uit. Dezelfde dag begint ook de UK Tour. De lp bevat tien goede songs, zonder dieptepunten. De sound is enigzins vergelijkbaar met "Difficult to cure", de kenmerkende iele Sweet Silence sound dus. Het songmateriaal is echter een stuk beter. Het eerste optreden met de kersverse line-up in Liverpool is een opwindende show, alhoewel de band nog niet helemaal is ingespeeld en zodoende af en toe ietwat onwennig overkomt. De set bestaat uit Spotlight kid/Miss Mistreated/Fool for the night/I Surrender/Can't happen here/Catch the rainbow/Drinking with the devil/Difficult to cure/Power/Blues/Stargazer/Death alley driver/Stranded/Fire dance/All night long/Long live rock'n'roll/Hey Joe/Kill the king. Hoe verder de tour vordert, des te beter is de indruk die de band achterlaat. Ook het showtechnische gedeelte is weer prima in orde. Naast de al bekende grote mechanische ogen zijn nu ook met behulp van een diaprojektor verschillende beelden op de backdrop te bewonderen. Na de Britse tour volgt een aantal optredens in Scandinavië. Bij de laatste optredens is "Stargazer" uit de set geschrapt, de song kwam niet helemaal uit de verf. In de toegift van het laatste optreden, in Helsinki op 7 oktober, speelt Lita Ford bij Rainbow mee. Eind oktober/begin november tourt de band dan in de States. Aanvankelijk staat er een lange tour langs de westkust van de States gepland.Dit wordt echter op het laatste moment gewijzigd. Er worden nu enkele shows aan zowel de west- als oostkust gedaan. Bij deze concerten is "Street of dreams" aan de playlist toegevoegd. 
In januari is het verdacht stil rondom de band en de paarse geruchtenmachine komt weer op gang. Als de voor februari geplande Europese Tour wordt afgelast zonder reden nemen de geruchten een nog sterkere drang. Maar in maart volgt dan toch de aangekondigde tournee in Japan, al roept het aantal van slechts drie concerten weer vraagtekens op. Het laatste optreden in de Budokan wordt opgenomen in beeld & geluid voor het uitbrengen op video en vinyl.Ook wordt er bij dit optreden gebruikt gemaakt van een orkest, iets wat altijd al een stille wens van Ritchie is geweest (maar financieel was dit nooit haalbaar). Door dit alles raken de Purple geruchten in een stroomversnelling. Eind april komt dan de definitieve bevestiging dat Deep Purple heropgericht is. Rainbow behoort tot het verleden......... RAINBOW DISCOGRAFIE  LP'S SINGLES 7 INCH 
12 INCH 
OTHER VINYL BOOTLEGS 
THE FINAL POLL SONGS 1. STARGAZER 2. GATES OF BABYLON 3. CATCH THE RAINBOW 4. CAN'T LET YOU GO 5. SPOTLIGHT KID 6. KILL THE KING 7. EYES OF THE WORLD 8. STILL I'M SAD 9. ALL NIGHT LONG 10. TEARIN' OUT MY HEART LP'S 
1. RAINBOW RISING2. RAINBOW ON STAGE 3. BENT OUT OF SHAPE 4. STRAIGHT BETWEEN THE EYES 5. DOWN TO EARTH 6. DIFFICULT TO CURE 7. LONG LIVE ROCK'N'ROLL 8. RITCHIE BLACKMORE'S RAINBOW 9. THE BEST OF RAINBOW HOEZEN 1. RAINBOW RISING 2. STRAIGHT BETWEEN THE EYES 3· RITCHIE BLACKMORE'S RAINBOW 4. BENT OUT OF SHAPE 5. DOWN TO EARTH 6. LONG LIVE ROCK'N'ROLL 7. RAINBOW ON STAGE 8. DIFFICULT TO CURE 9. STREET OF DREAMS (12 INCH) 10. THE BEST OF RAINBOW 
SINGLES1. CAN'T LET YOU GO 2. SINCE YOU BEEN GONE 3. STONECOLD 4. STREET OF DREAMS 5. ALL NIGHT LONG 6. I SURRENDER 7. LONG LIVE ROCK'N'ROLL 8. CAN'T HAPPEN HERE 9. DEATH ALLEY DRIVER 10. L.A CONNECTION LINE-UPS 1. RAINBOW RISING (BLACKMORE/DIO/POWELL/BAIN/CAREY) 2. DOWN TO EARTH (BLACKMORE/POWELL/GLOVER/BONNET/AIREY) 3. STRAIGHT BETWEEN THE EYES (BLACKMORE/GLOVER/TURNER/RONDINELLI/ROSENTHAL) 4. BENT OUT OF SHAPE (BLACKMORE/GLOVER/TURNER/BURGI/ROSENTHAL) 5. DIFFICULT TO CURE (BLACKMORE/GLOVER/TURNER/AIREY/RONDINELLI) LEDEN 
1. RITCHIE BLACKMORE2. RONNIE JAMES DIO 3. COZY POWELL 4. DON AIREY 5. ROGER GLOVER 6. GRAHAM BONNET 7. BOBBY RONDINNELLI 8. JOE LYNN TURNER 9. DAVID ROSENTHAL 1O. CHUCK BURGI 11. JIMMY BAIN 12. BOB DAISLEY 13. TONY CAREY 14. DAVID STONE 15. CRAIG GRUBER 16. GARY DRISCOLL 16. MICKEY LEE SOULE 16. MARC CLARKE CONCERTEN 1. AHOY, ROTTERDAM 16/11 1982 2. AHOY, ROTTERDAM 13/06 1981 3. AHOY, ROTTERDAM 02/02 1980 4. CONGRESGEBOUW, DEN HAAG 04/10 1977 5. CONGRESGEBOUW, DEN HAAG 18/10 1976 GROEPEN MET EX-RAINBOWS 1. DIO 2. ALCATRAZZ 3. MICHAEL SCHENKER GROUP 4. BLACK SABBATH 5. GARY MOORE 6. WHITESNAKE 7. DEEP PURPLE 8. URIAH HEEP 9. OZZY OSBOURNE  © Rainbow Fanclan 1979-1984
|