1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
DTE 82
Originele verschijningsdatum: 15 maart 1984
Originele verschijningsdatum: 15 maart 1984
|
Vanuit Het Hoofdburo Hello Rainbow worshippers Zo, daar zijn we dan in het klein. Hopelijk is ook alles druktechnisch goed gegaan i.t.t vorige keer. Toen bleken enkele foto's in de mist te zijn gegaan bij het rasteren. Doordat we aan een datum gebonden zijn, konden we dit niet herstellen. Het werd dus hopen op een goed resultaat. Enkel de foto op pagina 35 werd helaas een echte misser. Die foto vind je daarom in dit fanzine op pagina 6 opnieuw afgedrukt. Ook de letters op het kaft waren bij het vorige blad verschoven. Dit fanzine is een stuk dunner als voorheen. Het is wel duidelijk dat als je gaat verkleinen je veel minder pagina's nodig hebt voor dezelfde hoeveelheid tekst, Dit scheelde ons deze keer zeker een pagina of tien en werd vooral gedaan met het oog op de fanclankas. 
Het mag inmiddels wel duidelijk zijn dat de aangekondigde Europese Tour afgelast is. Redenen zijn dat de band heel veel succes in de States heeft. De band stond zelfs op de nominatie voor een Grammy Award (dat is zo'n beetje de hoogste onderscheiding van de muziekindustrie). Het ging om het nummer "Anybody there" in de categorie "Best Rock Instrumental". De Grammy ging echter -helaas- naar Sting (van de Police) met het nummer "Brimstone and treacle". Niettemin toch het bewijs dat Rainbow het steeds beter doet in de States.De Japanse Tour in maart gaat wel door. Voorlopig staat de Euro-Tour nu voor oktober/november geboekt. Mogelijk pas na de release van een nieuw album. Het hardrockblad "Sledgehammer" schreef in hun blad (nr 10) een positief stukje over de Fanclan (thanx chaps). Dit blad, dat schrijft over van alles en nog wat dat er op hardrock-gebied gebeurt, is te koop in verschillende platenzaken. Wij kwamen het tegen in Amsterdam. Kan je het niet vinden, schrijf dan even naar hun adres: Sledgehammer, Pater Pirestraat 1, 1111 KP Diemen (wel een postzegel voor antwoord bijsluiten). Zij zullen je dan ongetwijfeld wel verder helpen. De Fanclan zal met een stand te vinden zijn op de Fanclubdagen van de Kiss Fanclub in Zevenaar (7 april) en van de Gilgamesj Fanclub in Asperen (19 mei). Op het stuk over de groep Hammerhead in het vorige fanzine kregen we meer positieve dan negatieve reakties. Zelfs bij Polydor bleek men erg geinteresseerd te zijn in de groep. Helaas moest Polydor toch deze fantastische kans laten gaan omdat men te laat aan de bel trok want Hammerhead was al in vergevorderde onderhandelingen met EMI in Duitsland. Binnenkort zullen ze zo goed als zeker hun handtekeningen gaan zetten onder het aangeboden contract. De laatste weken zijn we bij Polydor niet verder dan de telefoniste gekomen, De juiste mensen bleken telkens onbereikbaar te zijn. Daarom kunnen we nog steeds niets vertellen van de solo lp van Roger Glover, die in het begin van 1984 zou moeten uitkomen. Vielleicht das nachster Zeit. Keep rockin'n'drinkin' with the Rainbow Devil !!! RITCHIE BLACKMORE OVER "BENT OUT OF SHAPE" Ik zal eerlijk zijn, ik heb het album gehoord. Ik ben er niet van onder de indruk, ...nee hoor, in feite ben ik van mening dat het erg goed is, het laat veel stevigheid horen. Ik ben erg tevreden over de manier hoe mijn componeren zich evalueert. Persoonlijk vind ik dat Rainbow's meest melodieuze songs dichter bij Abba dan bij Foreigner staan. Ik zal nooit een nummer à la Foreigner schrijven, hoewel ik moet toegeven dat ik echt van Lou Gramm's (de zanger van Foreigner) stem hou, Ik ben er dus erg tevreden mee. Ik weet dat het niet precies is wat de hardrockers willen, en dat zal misschien betekenen dat we enkele fans zullen verliezen. Maar dat is de prijs die je ervoor moet betalen, Mijn favoriete tracks zijn "Street of dreams", "Can't let you go", "Snowman" en "Anybody there". 
Op de hoes staat een misser, het had "Anybody there?" moeten zijn. Dus met een vraagteken, alsof er een seance wordt begonnen. Aanvankelijk noemde ik het "Doomed". "Snowman" is van origine afkomstig van een animatietekenfilm over een sneeuwman die een kind oppakt en ermee wegvliegt. Het is een erg goede fantasie film. Het bracht me terug naar de dromen in m'n kinderjaren. De persoon die het schreef is Howard Blake, een 60 jarige pianist die in Brighton woont, hij heeft nog nooit van ons gehoord. Origineel heette het "Walking in the air". Voor mijzelf is het een van de beste tracks op de lp, het geeft de richting aan die ik wil
uitgaan; Ik hou van dat soort krachtige, omvangrijke rock. Ik zou het geweldig vinden om een doek achter het podium te hangen met allemaal sneeuwmannen erop. We hebben het veranderd van een blijde in een gruwelijke sneeuwman. Ik heb dit effekt op de mensen."Firedance is een soort van stap terug denk ik, het is een echte ingewikkelde riff. Telkens als ik het speel moet ik de lage E snaar stemmen, daarom doe ik de solo op 5 i.p.v 6 snaren..... ik wil dat iedereen weet hoe moeilijk dit voor mij is. "Drinking with the devil" is een doorsnee rock'n'roll ding. Het beste erin is het gitaarspel aan het eind. Het ie de drie minuten wachten daarop waard. Ik heb best wel respect voor Status Quo, maar dat is dan ook alles. De gitaristen staan op een rij op de rand van het podium en proberen dan iedereen ervan te overtuigen hoeveel lol zij wel hebben. Ik zou haast net zo lief naar aerobic dancing op de tv kijken. Wij zijn nog steeds heavy metal, maar wel geraffineerde heavy metal. Ik zal niet het podium opstappen om Status Quo-vertolkingen net als Judas Priest en de Scorpions gaan geven. Het zou zo eenvoudig voor ons zijn om een cliché heavy album te doen, maar daar gaat het niet om. Een heleboel mensen zijn erg ontevreden in Engeland op dit moment, maar het zou niet eerlijk van me zijn dat in mijn muziek te stoppen. Ik kan niet van die zwakzinnige 12 maten blues en 12 maten rock met mijn vuist in de lucht gaan staan te spelen. We zijn allen volwassen. Ik ben er gewoon niet in geinteresseerd om dat soort dingen te doen. Misschien zullen we dan enkele fans verliezen, maar ik weiger om terug te vallen op zwakzinnige albums om wat meer in the picture te komen. Ik heb dat niet nodig. Ik hou er niet van om zogenaamd "cool" te zijn. Ik hou ervan om lastig en koppig te zijn. Zo ben ik nu eenmaal en zo zal ik ook altijd zijn. ALCATRAZZ TOO YOUNG TO DIE, TOO DRUNK TO LIVE Graham Bonnet was van begin 1979 t/m augustus 1980 de zanger van Rainbow. Het fantastische "Down to earth" album laat horen wat Bonnet in zijn mars heeft. Destijds liet hij iedereen met zijn hoge en krachtige stembereik verbaast staan. Evenals zijn vocalen wekte ook zijn, voor hardrock maatstaven sterk afwijkende, uiterlijk voor verbazing. Voor Bonnet zelf is dit nooit een probleem geweest. Het optreden op het Monsters of Rock Festival at the Castle Donington was, net als voor Cozy Powell, het laatste Rainbow wapenfeit van Graham Bonnet. 
Al snel hierna volgde een solo-lp, "Line up", waarop de hit "Night Games" te vinden is. Hierna duikt Bonnet ineens in de Michael Schenker Group op. Zijn verblijf is echter van korte duur.Tijdens de allereerste try-out loopt alles mis, en goed ook. Bonnet vliegt er meteen uit. Het voordien opgenomen album "Assault attack" verschijnt enkele maanden later. Het is één van Schenker's beste lp's, mede dankzij het schitterende vocale werk van Graham Bonnet. Bonnet zoekt dan in de buurt van Los Angeles musici om een nieuwe band mee op te richten. Al spoedig is hij op het goede spoor en bazuint enthousiast in het rond dat hij weer snel van zich zal doen spreken. De pers hecht niet veel waarde aan Bonnet's woorden. 
Maar als eind 1983 het album "No parole from rock'n'roll" verschijnt blijkt dat Graham Bonnet nog steeds heel goed meetelt. Zijn band ALCATRAZZ, genoemd naar
de beruchte gevangenis in San Francisco, bestaat uit het jonge Zweedse gitaarwonder Yngwie Malmsteen (ex-Steeler), bassist Gary Shea & toetsenist Jimmy Waldo (beiden ex-New England) en drummer Jan Uvena (ex-Alice Cooper), die de job kreeg nadat Cozy Powell koos voor de spaarcenten van David Coverdale.Na het album en de single "Island in the sun" (waarvoor een video clip werd gemaakt in de Alcatraz gevangenis) volgen in december de eerste live optredens in de States, en niet zonder succes. In januari gaat Japan plat voor Alcatrazz en er bestaan plannen voor een Europese Tour. Als ze hier inderdaad spelen is er slechts een advies: Go & see it! Hieronder volgen enkele verslagen van ALCATRAZZ LIVE ON STAGE in de Verenigde Staten en Japan die we kregen toegestuurd. MILWAUKEE 26 december 1983 Het kerstmannetje was deze kerstmis extra goed voor ons, Naast de vele kado's zorgde hij voor een concert van Alcatrazz op tweede kerstdag in Milwaukee. Een geweldige manier om 1993 te besluiten. De zaal was erg klein, maar dat scheen de band weinig uit te maken. Het was niet al te druk, hoofdzakelijk te danken aan de temperatuur van enkele graden onder nul. Dit was pas het zevende optreden van de nieuwbakken formatie, maar alles liep al aardig gesmeerd. 
Graham Bonnet vermaakte zich opperbest en liep rond over de hele bühne tijdens de show. Hij droeg zijn nonchalante koraal-rode pak met een wit t-shirt. Graham liet zich van zijn beste kant horen tijdens de hardste songs en ruilde vele grijnzen met toetsenist Jimmy Waldo van begin tot eind. De Zweedse axe hero Yngwie Malmsteen is een geboren poseur en showman. Zijn handelingen, kleren en stijl heeft hij grotendeels bij Ritchie Blackmore vandaan. Het gespeelde materiaal was voornamelijk van hun debuut-album; "Jet to jet", "Island in the sun", "Hiroshima mon amour" en mijn favoriete "Kree Nakoorie" waren de hoogtepunten.De instrumental "Incubus" liet Yngwie's talent horen. Het publiek had tot dan nogal koel gereageerd, tot Yngwie zijn solo deed. Maar deze gekoppeld aan Graham's aankondiging van "The Desert song" uit zijn MSG dagen schudde het publiek weer klaarwakker. En de toegiften in de vorm van de Rainbow krakers "All night long" en "Lost in Hollywood" brachten de fans in extase. Na de show voorzagen de Alcatrazz leden posters van handtekeningen voor iedereen die nog aanwezig was. Het kwam heel spontaan over. Mr Bonnet had er duidelijk weer lol in, vooral bij de vrouwelijke fans. Yngwie Malmsteen tekende alles met "Magic from Yngwie". Later, in de bar van het Park East Hotel, kwamen Yngwie, Jimmy, Jan en Gary tesamen met hun roadcrew en platenmij mensen bij van de inspanningen. Jimmy was nogal praatlustig over zijn keyboards, vooral de liefde voor zijn oude mellotron voerde de boventoon. Yngwie was druk doende met een aantal fans, aan wie hij zijn waardering voor Ritchie Blackmore's vroegere muzikale uitspattingen opperbest liet blijken, Graham was maar kort aanwezig, zodra het iets drukker en rumoeriger werd, maakte hij zich snel doch beleefd uit de voeten. Tegen de tijd dat Alcatrazz Europa onder vuur nemen, zullen ze (of behoren ze in ieder geval) in grotere zalen te spelen. Ze zijn het waard om live eens gaan te bekijken, ze laten dan niets van hun debuut album over. Holly Grant OSAKA 24 januari 1984 
Het was zeer opwindend om Alcatrazz live te zien. De Festival Hall was gevuld met vooral jonge kids. Dit was vooral te danken aan het feit dat Bonnet een voormalig Rainbow lid is. Graham's zang was super, net als het gitaarspel van Yngwie Malmsteen. Hij schijnt erg onder de indruk van Ritchie Blackmore te zijn. Het was een fantastisch concert. Het enigste minpuntje was dat ze in de toegift enkele Rainbow songs moesten brengen, het publiek had liever Alcatrazz nummers gehoord. Maar aangezien ze pas een album uit hebben is de keuze beperkt.Yoshie Moctida TOKYO 29 januari 1984 
Het concert van Alcatrazz in Tokyo was erg goed. Yngwie (de gitarist uit Zweden) is fantastisch. Graham was af en toe zijn stem kwijt, maar de show was toch eindeloos. Ze speelden 3 Rainbow songs: "All night long", "Lost in Hollywood" en "Since you been gone". Al mijn favoriete Rainbow tracks. Graham zong ook "Night games" van zijn solo-album. Het publiek was nogal onder de indruk van Yngwie's gitaarspel. Hij speelt net als Ritchie; soms erg snel, soms erg gevoelig.Hij liet in zijn solo zijn voorliefde voor klassieke muziek blijken door veel Bach erin te verwerken. De climax van het concert volgde toen "Jet to jet" werd gespeeld. Ze deden 3 concerten in Tokyo, aan het eind van de eerste show sloeg Yngwie Malmsteen zijn gitaar aan diggelen. Marcy Funabashi NO PAROLE FROM ROCK'N'ROLL Alcatrazz debuut-LP De plaat begint met de single "Island in the sun", een commerciële song die zo te plaatsen is in het rijtje van "Since you been gone", "I surrender", "Stonecold" en "Street of dreams". De tweede track "General hospital" is een goede melodieuze song, die, zoals het meeste op de plaat, tussen Rainbow en MSG in ligt. "Jet to jet" daarentegen is op en top Rainbow. 
De song klinkt als een remake van "Spotlight kid", vooral het middenstuk is precies hetzelfde. Yngwie Malmsteen mist alleen de souplesse van een Ritchie Blackmore. "Hiroshima mon amour" blinkt uit door Graham's fantastische hoge stembereik. Dit doet geen Dio of Turner hem na. Ook de gitaar- en orgelsolo zijn van grote klasse. Een van de beste tracks. "Kree Nakoorie" valt vooral op door de lange, snelle, aan Blackmore doen denkende, geweldige solo van Malmsteen. Hier bewijst hij een supertalent te zijn en overklast meteen de als nieuwe axe-heroes geldende John Sykes, Jake E Lee en Vivian Campbell. "Incubus" is een kort
instrumentaaltje dat live op tape als intro te horen is."Too drunk to live, too young to die" is een schitterende uptempo rocker, die live terecht als concert-opener gekozen is. Het fantastische double-bass drumwerk van Jan Uvena doet aan Bobby Rondinelli denken. De toetsen en gitaar reiken ook weer tot grote hoogten. Voor mij de beste track op de lp. "Big Foot" is weer een song á la "Hiroshima mon amour" en "Kree Nakoorie"; meer slow en Oosters getint met zo'n typische Blackmore-achtige solo. Na de melodieuze rocker "Starcarr lane" besluit de lp met de ballad "Suffer me". Ballade zijn nooit Graham's sterkste punt geweest, maar hier komt hij vrij goed uit de verf. De keyboards aan het einde van de song zijn enigszins storend, i.t.t het gitaarwerk. "No parole from rock'n'roll" is voor Bonnet fans zondermeer een must. Het gitaarwerk van Malmsteen is van grote klasse en Uvena, Waldo en Shea leveren meer dan degelijk werk af. Een veelbelovend debuut dus. Het geheel werd door Dennis Mac Kay geproduceerd en uitgebracht op Rocshire Records (XR 22016). De plaat is (nog) moeilijk te krijgen, enkel via de US import. Van het Alcatrazz concert in Osaka ontvingen we een tape (thanx Yoshie). Live klinkt alles heel degelijk, de songs van de debuut lp klinken een stuk heavier dan op de plaat. Na de intro-tape "Incubus" wordt begonnen met het spetterende "Too young to die, too drunk to live" en "Hiroshima mon amour". In MSG's "Desert Song" overklast Malmsteen haast de grote Michael Schenker. "Night Games" en "Island in the sun" blijken aardig bekend te zijn, er wordt fanatiek meegeklapt en gezongen. Van het debuut-vinyl worden ook nog "Big Foot" en "Kree Nakoorie" gedaan. In de laatste laat Yngwie een zeer lange maar goede solo horen, die overgaat in "Since you been gone". De eerste toegift is een lange instrumental waarin Yngwie op een pseudo-klassieke manier uitblinkt. Hierna volgt "Lost in Hollywood", kort gespeeld net als op "Down to earth". Yngwie benadert in de Rainbow tracks steeds heel dicht Ritchie Blackmore maar ik mis nog de magische vonken die je schijnbaar alleen van de big B zelf mag verwachten. Tenslotte volgt als laatste "All night long" op de gebruikelijke Graham Bonnet manier. Wat een strot heeft die kerel toch nog steeds. In deze song veegt hij de vloer aan met Joe Lynn Turner. TOP TEN FAVORITE ALBUMS OF: 
GRAHAM BONNET (VOCALS) : 1. Beatles - White Album 2. Led Zeppelin-In Through the 0utDoor 3. Stevie Wonder-Talking Book 4. Beach Boys - Surf's Up 5. Buddy Holly- The Buddy Holly Story (compilation) 6. Gallagher & Lyle - Love On the Airwaves 7. George Harrison - All Things Must Pass 8. John Lennon-Imagine 9. Kinks - Kronicles 10. Badfinger - No Dice  YNGWIE MALMSTEEN (LEAD GUITAR) : 1. Johann Sebastian Bach -"anything he wrote" 2. Ludwig Van Beethoven - Fifth Symphony 3. Paganini - Twenty Four Caprices 4. Jethro Tull-The Broadsword and the Beast 5. Vivaldi -The Four Seasons 6. Al DiMeola -Splendido Hotel 7. Jimi Hendrix-Electric Ladyland 8. Kansas -Two For The Show 9. Genesis - Trespass 10. Frank Marino - Juggernaut TOP 20 RAINBOW SONGS We gaan weer een top 20 van Rainbow songs samenstellen. Deze keer ook een top 10 van (ex)Rainbow leden. Stuur dus je eigen favoriete Rainbow top 10 en top 5 (ex)Rainbow leden op. Dit kan je doen op dezelfde briefkaart als die van de prijsvraag. Wel inzenden voor 15 april 1984. NO THANKS TO BAAL In november 1983 speelde DIO in Stockholm, voorafgaande het concert werd er een interview met Ronnie voor de Zweedse televisie gedaan. Het interview ging grotendeels over mysterieuze gebeurtenissen. De vraag "Heb je zelf ook mysterieuze ervaringen?" werd gesteld en Ronnie stak van wal: "0 ja, ik heb heel wat mysterieuze ervaringen gehad. Ondermeer in een van mijn vorige groepen; Rainbow, Ritchie Blackmore en ikzelf hebben die band op poten gezet. Wij waren allebei erg geinteresseerd in spiritisme, witte magie. Niet in zwarte magie. Zorg dat je daarbij altijd uit de buurt blijft, het is heel erg gevaarlijk. Wij probeerden dus met witte magie in contact te komen. 
Bij een van onze lp's, "Long live rock'n'roll", waren er heel wat problemen. Zo ging opname-apparatuur vanzelf aan en uit zonder dat er een mens in de buurt was. Ook was er een track ("Gates of Babylon" die, zoals alles zich liet aanzien, nooit tot een eind kon komen. Op een gegeven moment besloten we een seance te houden. Toen ontdekten we iemand die zich als Baal uitgaf.Hij was een van de allereerste duivels, en had de kop van een spin, dan weer de kop van een geit..., hij kon van uiterlijk veranderen. Hij zei dat we nooit levend uit de studio zouden wegkomen. En hij zou ons bepaalde signalen geven zoals het starten en stoppen van de recorders. Hij noemde ons bij de naam en was erg intelligent, wat erg ongewoon is voor een geest. Ze spreken meestal nogal onduidelijk. Normaal gesproken roepen ze je enkel tot hen om te sterven. Dat komt omdat ze alleen verdriet kennen. Ze haten het om jou blij te zien, dus willen jou ook dood zodat je droevig met hen kunt zijn. 
Om het verhaal kort te houden; we bleven proberen de geest uit te drijven. We wilden een priester in de hand nemen, maar die wou niets met de plaats te doen hebben. Het was een 14e eeuws Chateux wat destijds door Frederic Chopin werd bewoond. We probeerden met Chopin in kontakt te komen, speelde iets van zijn muziek en daardoor kregen we wat meer duidelijkheid. Baal brak van alles en nog wat en er gebeurde rare dingen. Tenslotte besloten we de opnamen voor het album.Terwijl er niemand in de buurt was werden er nog enkele mensen van de trap afgeduwd. We maakten ons toen heel snel uit de voeten. Als iemand op de achterkant van Rainbow's "Long live rock'n'roll" album kijkt, staat er de bekende "Thanks to lijst". En daar staat dan ook bij "No thanks to Baal ". STREET OF DREAMS De single noteringen van het nummer "Street of dreams" variëerden nogal. In Engeland flopte de single min of meer, in de States was het een behoorlijke hit. Niettemin rezen in de States bezwaren tegen de video-clip die bij de single was gemaakt. Het populaire programma "Friday Night Videos" weigerde aanvankelijk de clip uit te zenden. Oorzaak was het begin, wat een hypnotiseur laat zien die zijn patiënt in trance probeert te krijgen door met een horloge heen en weer te slingeren. 
Dit gedeelte duurt vrij lang (een minuut of anderhalf), voordat de eerste tonen van de song te horen zijn. Op het laatste moment besloot "The Friday Night Videos" de clip toch uit te zenden. In Nederland was de clip helaas niet te zien. De Fanclan benaderde Adriaan Jassies van de Tros Pop Video Show. Deze zag er wel iets in en vroeg de clip aan bij Polydor. Daar ging het echter mis, want Polydor voelde er weinig voor om de clip uit Amerika hierheen te halen vanwege
de (hoge) kosten. Anyway we hebben het tenminste geprobeerd.De song kwam als volgt tot stand; Al drie jaar lang liep Joe Lynn Turner rond met de gedachte om een song over reïncarnatie te schrijven. Hij kon er echter niet de juiste ideeën voor vinden. Tenslotte kwamen de goede ideeën toch. Op dat moment lag Joe al op bed in Rainbow's Chalet te Vermont, Joe herinnerde zich een riff van Ritchie en realiseerde zich dat dit hetgene was waar hij naar zocht. Het volgende wat Joe deed was Ritchie uit zijn bed halen. Samen maakten ze daarna het nummer "Street of dreams". HOT SHOTS 
SONG TEKST BAD GIRLS B-SIDE "SINCE YOU BEEN GONE" She steals my love out a way that she licks her lips She's got that look right down to her fingertips My mind says something's wrong when she whips her eye But when he told me something else that can never lie And everytime that she touches me I just wanna die. 
Chorus: She's a bad girl She's a bad girl She's a bad girl And I can't explain How I feel, is it real Is it love by another name? Oooh, and when I'm all alone in the night I call her up on the telephone and feel allright When she shakes my tambourine I start to dance inside That she throws my proud a switch and let her fingers glide I don't need to go that way but I sure like the ride. Chorus She's so bad Oooh, she steals my love out a way she licks her lips She'a got that look right down to her fingertips My mind says something's wrong when she whips her eye But he told me seomething else I can never, never, never lie And everytime that she touches me I just wanna die. Chorus  © Rainbow Fanclan 1979-1984 |