Hallo allemaal,
Vrijdagavond 4 juli 1980, 8 uur 's avonds. Eindelijk is er zekerheid omtrent het verschijnen van "OVER THE RAINBOW EN ZO". Wat een opluchting. Jullie kunnen je
nauwelijks voorstellen hoe we ons voelen na een maandenlange periode zonder fanclanblad. We vinden dat jullie recht hebben op een uiteenzetting over waarom
het zo lang heeft geduurd. We kregen veel brieven van enthousiaste fans. Jullie brieven waren onze ruggesteun bij het... nou ja lees maar verder.
Meteen na de Rainbow-konserten in februari begonnen we aan een verslag van wat we in RAINBOW's Benelux-weekend hadden meegemaakt. Want eind februari wilden het
speciale konsert-blad uitbrengen. Na twee weken ontvingen we het bericht dat we het blad niet meer konden stencillen op het oude (en goedkope) adres. Vanaf dat moment zijn bezig geweest met het zoeken naar een nieuw adres. Overal stuitten we op hetzelfde probleem: het was te duur. We konden niet, aan de financiële eisen
tegemoet komen zonder de lidmaatschapsprijs tot f 20 of meer te verhogen.
Eindelijk hebben we een adres gevonden dat aan onze financiële mogelijkheden voldoet. We zullen wel de contributie moeten verhogen naar f 17,50 maar er staat wel iets tegenover. De stencilkwaliteit zal een stuk beter zijn dan onze vorige bladen. Ten tweede zullen we m.i.v. het volgende nummer ook zwart-wit foto's kunnen afdrukken. In de tijd dat we het stencilprobleem moesten oplossen ging het andere wel gewoon door. Op een gegeven moment zaten met meer dan 100 pagina's kopij voor het blad. We hebben wat geschoven en opgeschoven naar het volgende blad. We hebben nu toch een kleine 80 pagina's overgehouden. Het blad dat je nu aan het lezen bent telt dan ook voor twee bladen (één blad is maximaal 40 pagina's). Je hebt nu dus nummer 3 en 4. Voor de mensen voor wie dit het eerste is dat ze ontvangen, zijn het dus de eerste twee bladen die je ontvangt. We hebben intussen meer dan 150 leden en we gaan door naar de 250. Het gaat dus goed en daar zijn we blij mee.
De brievenbehandeling is de laatste weken wat gestagneerd. Enerzijds omdat we alleen in het weekend kunnen werken (Hans zit nog tot eind oktober in militaire dienst en Gerrit moet nog -zucht- tot eind februari). Aan de andere kant zitten we met nog een probleem. Er is onder de nederlandse fanclubs de afspraak gemaakt dat brieven zonder antwoordpostzegel niet worden beantwoord. In het begin hebben we dat nog wel eens gedaan, maar we ontvangen, gemiddeld 8 brieven per week zonder antwoordpostzegel. Als we die willen beantwoorden, kost dat echt te veel geld. Reken maar uit: 8 brieven maal 60 cent maal 52 weken is f 249,50 per jaar!!! Dit kan de kas nooit opbrengen, mensen. Dus, help jezelf en de hele fanclan en sluit een postzegel bij. Alleen dan krijg je antwoord. Voor die 250 piek kunnen we een heel blad maken.
We zijn op het moment bezig de vorig jaar gemaakte discografie bij te werken, zodat je bij het volgende blad de nieuwe discografie meegestuurd krijgt. We hopen dat jullie het verslag van de Rainbow-konserten met net zoveel plezier lezen als wij ze gemaakt hebben. We zijn er trots op er eindelijk in geslaagd te zijn om Ritchie Blackmore aan de praat te krijgen. Onze fanclub-voorgangers Bart Hekkelman en Rene Veldhoen maakten in R'dam een interview met Don Airey. Dat kun je in het volgende nummer lezen. And now, een prettige vakantie gewenst van het bestuur.
STOP - STOP - STOP - STOP - STOP - STOP - STOP - STOP - STOP - STOP - STOP - STOP
NIEUWE RAINBOW LP
Vlak voor het ter perse gaan van dit blad bereikt ons het bericht van het verschijnen van een nieuwe Rainbow-LP.
Na de europese toer is de groep vertrokken naar verre landen en belandde in mei in Japan alwaar van enkele konserten opnamen zijn gemaakt voor een uit te brengen live-LP. Op de LP komt in ieder geval het nummer "WILL YOU STILL LOVE ME TOMORROW" (dat ook in Brussel werd gespeeld), een oud nummer dat ook op Bonnet's eerste solo-LP terug te vinden is. Dit nummer zal als single worden uitgebracht. De live-LP zal in de nazomer verschijnen, verwacht rond september. Na de japanse toernee is de groep de studio ingedoken voor een studio-lp die, naar wordt verwacht begin 1981 zal verschijnen.
3 DAGEN RAINBOW
VERSLAG VAN 3 DAGEN AUTORIJDEN, VERRASSINGEN, GESPREKKEN, WEINIG SLAAP EN MUZIEK
Vrijdag 1 februari l980. 13.00 uur. Vanuit de Wilhelminastraat in Rijssen vertrekt een Ford Capri, die dat weekend meer dan 1300 km. zal rijden. De bestuurder, Wim, rijdt allereerst richting Legerplaats Ossendrecht (bij Bergen op Zoom) om mij op te pikken (ik zit daar in militaire dienst). Als ik om half vijf de kazerne in burger (dus met Rainbow T-shirt) verlaat, staat Wim al geruime tijd te wachten. Via Putte komen we België binnen. We moeten richting Brussel. In Antwerpen ontstaat lichte paniek, omdat Brussel in drie verschillende richtingen (!) wordt aangegeven. Maar rond half zeven rijden we toch de 1OO1-jarige stad binnen. We vragen aan iemand waar Forest (Vorst) National is. Gelukkig, hij weet het. We moeten achter hem aan rijden. Een levensgevaarlijke zaak als je bedenkt, dat hij de weg in deze grote stad goed kent en wij niet. Het wordt pas echt wild-west als Wim voor een politie-auto met sirene langs moet rijden om de gids niet uit het oog te verliezen. Het zweet staat op ons voorhoofd. Maar we komen heelhuids aan op de plaats waar we voor het eerst sinds Dierendag 1977 weer Rainbow zullen zien.
Eerst moeten we Marc Brans (voorzitter van de belgische Purple-fanclub) zoeken, want hij zou voor de kaartjes zorgen. We vinden hem al snel. Voor mij had hij een
back-stage-pass. Via de kelder proberen Marc en ik achter het podium te komen, maar o wat een schrik.... via de laatste deur komen we weer buiten te staan! De tweede poging heeft meer sukses. Er valt weinig te beleven. We zien een paar trucks (die nu grij s zijn, maar ooit wit waren). Er lopen mensen rond van de organisatie, roadies zijn nog druk bezig met de immense apparatuur. Het eerste, dat ons opvalt, is dat de regenboog niet meer aanwezig is. Ik wist het al, maar vertrouwde het nog niet. Na Wim te hebben opgezocht, gaan we een pintje pakken (die spontaan door Marc wordt betaald).
Het voorprogramma is de Manchester-band Catchese. De groep maakt een nerveuze indruk. Ze spelen niet slecht, maar het heeft te weinig van zichzelf om, te kunnen zeggen dat de groep een eigen stijl heeft. Tja, en dan is het wachten op Rainbow. Het duurt lang. Er moet nog heel wat omgebouwd worden. Cozy's drumstel wordt van het plastic ontdaan.
Marc en ik benutten de tijd om nog wat rond te neuzen. Opvallend vind ik de muziek die in de pauze wordt gedraaid. Veel muziek uit het einde van de jaren 60. Arthur Brown ("Fire"), Jimi Hendrix ("Hey Joe") Jethro Tull, Carmen en tenslotte de Beatles (All you need is love"). Na de Beatles blijft het even stil.
Uit de speakers klinkt dan eindelijk de "Pump and circumstance March" van de komponist Elgar. Als de bekende melodie "Land of hope and glory" wordt ingezet, gaat het licht uit en begint het publiek alvast te stembanden te testen. Judy Garland weet ons nog steeds te vertellen dat we niet meer in Kansas zijn maar 'over the rainbow, rainbow, rainbow... De verwachte dreun als op "On Stage" blijft uit. Ik kijk er dan ook verbaasd van op als de synthesizers "Eyes of the world" aankondigen. Deze start had ik zeker niet verwacht. Maar, het konsert begint. De lichten gaan aan, een ontploffing en rook vanachter de P.A.-speakers en daar zijn van links naar rechts Don, Roger, Cozy, Graham en Ritchie (uiteraard in het zwart). RAINBOW 1980 is begonnen!!!!
Ik zit zelf in de ruimte, die voor fotografen is ingeruimd tussen het podium en het publiek. Ritchie staat nog geen twee meter voor mijn neus. Hij heeft een enge, maar vooral strenge, blik in zijn ogen. Desondanks speelt hij erg ontspannen en maakt dan ook de nodige fouten in "Eyes of the world". Het nummer komt verder goed uit de verf. Graham verrast me al meteen. Naar hem was ik toch het benieuwd.
De backdrop van "Down to earth" is mooi en decoratief en het geeft je een gevoel van 'ik zit in het Rainbow Spaceship'. Roger heb ik voor het laatst gezien tijdens het legendarische Oude RAI-konsert van Purple in januari 1973. Hij is niets veranderd, alleen 7 jaar ouder. Graham lijkt wel de wedergeboorte van James Dean. Hij is de gentleman, vriendelijk tegenover het publiek, maar ook hij is de jongste niet meer. "Love's no friend" is het tweede nummer. In het live-arrangement is het meer dan duidelijk dat dit nummer het vervolg is op "Mistreated".
Ritchie mist opnieuw een tempo-wisseling en het lijkt erop dat hij goed kwaad aan het worden is. "Since you been gone" wordt door het Brusselse met luid gejuich ontvangen. Nu pas valt het me op dat Roger in de refreinen de tweede stem zingt. Het nummer wordt niet helemaal afgemaakt. Ritchie begint plotseling met "All night long". Het geluid dendert door het publiek en het dranghek achter me dreigt het te begeven. Snel wordt er een nieuw hek gehaald om extra steun te geven. Als Ritchie achter zijn Marshalls gaat staan, begint Graham een vraag-en-antwoord-spelletje met het publiek. De zaal reageert enthousiast. Als Ritchie nog eens een zanger nodig heeft, moet hij toch eens in Brussel kijken. In het tweede deel van "All night long" speelt Ritchie een puntgave slide-gitaar solo op de melodie van "Over the Rainbow" Graham kondigt vervolgens aan: "Here's an old song. I think you know the words better than I do. So will you please help me out?"
Ritchie laat ons nog even in spanning. Het publiek is muisstil als hij met het grootste gemak enkele klassieke stukken speelt. Applaus is zijn deel als hij het aloude 'greensleeves' (geschreven door Hendrik 8) speelt. Maar uiteindelijk wordt het dan toch "Catch the rainbow" , voor mij één van de mooiste nummers uit de popgeschiedenis. Graham doet me voor een poos vergeten dat dit ooit werd gezongen door Ronnie Dio. Dio en Bonnet doen niet voor elkaar onder. Maar Ritchie komt pas goed los. Ik merk aan zijn doen en laten dat hij nu pas echt zin krijgt in het konsert. Het volume wordt steeds meer opgevoerd en Ritchie speelt de sterren van de hemel. Hij is helemaal in trance als hij het laatste deel moet spelen.
Het konsert is 45 minuten oud als Don Airey, die tot dan toe een vrij onopvallende rol heeft vertolkt, de intro verzorgt voor "Lost in Hollywood" Net als Ritchie weet Don met veel overgave enkele klassieke stukken te spelen. Via de roffel van Cozy komt "Hollywood" op gang. Het volume en het tempo worden omhoog geschroefd. Het nummer is van hetzelfde arrangement voorzien als voorheen "Still I'm sad" (niet vergelijken met de versie op "On Stage", waar daar zijn twee solo's uitgeknipt, n.l. van Toney Carey en Cozy). Don en Ritchie spelen samen de waanzinnigste tweestemmige duetten, waarvan "Alle Menschen werden Brüder" (ook wel geheten "Jesu joy of man's desire") uit de Negende van Beethoven in voorgaande jaren ook al werd gespeeld.
Dan is Cozy aan de beurt met zijn solo. Deze is nog steeds onveranderd. Met de begeleiding van Tchaikovsky's "1812 Overture" is zijn drumsolo toch iets unieks in de rockbusiness. Ook qua licht is de solo goed verzorgd. De verblindende magnesiumbom aan het eind is er ook nog steeds, zodat veel mensen niet de metershoge vlammen hebben gezien direkt na de knal. Na Cozy's solo komt de hele groep weer bij elkaar en gaat weer vrolijk verder met "Lost in Hollywood".
Ritchie speelt zijn zoveelste briljante solo. Pas na veel nadenken kom ik erachter dat Ritchie er een thema van "A light in the black" in heeft verwerkt. Tot mijn verbazing merk ik dat de groep al anderhalf uur heeft gespeeld als Graham afscheid neemt en de groep het podium verlaat, 5000 fans in het donker achterlaten.
Uiteraard wil iedereen meer. Vorst National dendert op zijn fundamenten als het "We want more" massaal weerklinkt. "Man on the silver mountain" is het eerste deel van de toegift met daaraan gekoppeld de blues. Bonnet zegt dan: "The next song is a special thank you from Rainbow to you. Do you love Rainbow tomorrow?" Opnieuw 5000 keer yeah. "Will you love Rainbow tomorrow?" Opnieuw 5000 keer yeah. En dan komt misschien toch wel de verrassing van de avond: een nummer van Grahams eerste solo-LP uit 1977 ("GRAHAM BONNET" - Mercury 9199 133 - Phonogram) en wel "Will you still love me tomorrow", geschreven door Carole King. Het is een hele mooie ballade, die in dit geval fraai aansluit op de blues. En een prima afsluiting van het konsert (althans, dat dacht ik op dat moment).
Maar het publiek wil Rainbow nog steeds niet laten gaan. En opnieuw komt de groep snel terug. Ik merk dat Ritchie zijn dure Fender heeft ingeruild voor een goedkope imitatie, die van 50 m. niet van de echte te onderscheiden is (dé truc van Ritchie sinds vele jaren). Blackie begint met een hele hoop herrie te produceren, waarna Don, Cozy en Roger ook ten tonele verschijnen en een instrumentale versie van "Kill the King" wordt ingezet. Ritchie pakt een fles drank en giet die, na zelf een slok te hebben genomen, leeg over de hoofden van de fotografen (inclusief mijn hoofd), die haastig hun dure apparatuur beschermen. Met
de fles in de linkerhand speelt hij een heuse bottleneck-solo. Ritchie smijt de fles weg en dan moet het maar eens gebeuren: de gitaar gaat de lucht in en komt volgens de wet van de zwaartekracht weer naar beneden in de handen van Ritchie, die eerst allerlei tovertrucs met het ding uithaalt en dan heel handig bovenop de metershoge speakerkasten klimt en aldaar de gitaar aan diggelen slaat. Het is wel handig dat hij dit zo hoog op de speakers doet, want nu kan iedereen het zien. In voorgaande jaren deed hij dit op het podium, zodat het voor mensen op achterste rijen, niet te zien was. De stukken vliegen mij om de oren.
Als het werk gedaan is, springt hij weer naar beneden om de echte dure Stratocaster op te halen en verder te spelen. Nog is het niet genoeg. Graham komt weer op het podium en kondigt "Long live rock'n'roll" aan. Hetgeen door het publiek met luid applaus wordt begroet. Het nummer wordt door iedereen meegezongen en even lijkt het erop dat carnaval dit jaar al op de eerste dag van februari wordt gevierd. Als de vijf muzikanten van het podium gaan, is iedereen nog niet verzadigd. Nog meer nog meer. En Rainbow komt nog éénmaal terug. Opnieuw "Long live rock'n'roll" (Roger zou later verklaren dat ze niet meer nummers hebben gerepeteerd). Ritchie beklimt nu met de Fender opnieuw de P.A.installatie en weer denk ik dat ook ook deze gitaar er aan gaat. Ritchie staat al wankelend op de speakers en probeert de gitaar aan de licht-standaard te hangen maar de gitaar glijdt uit zijn handen en valt naar beneden. Een roadie komt vliegensvlug toegesneld om de gitaar nog net op het nippertje op te vangen. We schreeuwen nog éénmaal "Long live rock'n'roll" en dan is het konsert toch echt afgelopen.
Het bandje met "Somewhere over the rainbow" weerklinkt. Een beetje beduusd kijk ik om me heen. Op mijn horloge kijkend zie ik dat het konsert meer dan twee uur heeft geduurd. Een ware uitputtingsslag. Ik zoek Marc en Wim op, nadat we eerst in de buurt van de kleedkamers hebben gekeken en Ritchie nog juist onder de douche vandaan zagen komen.
Eénmaal buiten gekomen maken Wim, Marc en ik de afspraak dat we op Marc zullen wachten om dan samen naar het Hilton Hotel te rijden, alwaar Marc een gesprek met Roger heeft geregeld. Wim en ik wachten in de auto, maar na een half uur nog geen Marc. We besluiten om maar op de gok Hilton te vinden, want het vragen aan diverse mensen waar Hilton nou wel was, levert niets op. Na een poos doelloos rondrijden, zetten we de auto maar de kant van de weg (Parvis St. Gilles) en nemen we een taxi die ons snel naar Hilton brengt. Als we dan eindelijk arriveren, zit Marc al rustig met Roger te praten.
INTERVIEW ROGER
Wim en ik schuiven bij. Nadat Marc ons heeft voorgesteld aan Roger, bestelt Roger meteen
een pilsje voor ons (Thanks Roger).
(Mark nam zijn deel van het gesprek op en hieronder volgt allereerst wat hij heeft vertaald)
- I = interviewer R = Roger
- I: Hoe komt het dat Ritchie je gevraagd heeft om materiaal te schrijven voor een LP?
R: Hij heeft me zo'n drie jaar geleden gevraagd om materiaal te schrijven met hem en Dio. Ik aanvaardde, maar uiteindelijk begonnen we er niet aan. Toen de band splitte, vroeg hij me opnieuw, want hoewel Ritchie goed muziek schrijft, is hij minder met teksten. Aangezien Graham geen plannen had teksten te schrijven, heb ik dat dan maar gedaan. Ze hadden geen bassist en vroegen me daarom om op de plaat mee te spelen. ik heb er zo'n drie weken over gedaan om weer aan het instrument te wennen want ik had het weinig gebruikt. Het lag voor de hand dat ze me tenslotte zouden vragen om bij de groep te komen, zodoende.
- I: Je bent dus van plan bij Rainbow te blijven, maar in een folder die de platenmaatschappij ons toestuurde, was er alleen een foto van Cozy en Ritchie, wat wel weer heel wat aanleiding zal geven tot heel wat geruchten, die er trouwens al geweest zijn.
R: Dat was inderdaad een vergissing van de platenmaatschappij die moeilijk goed te praten is, hoewel het allemaal snel moest gebeuren. Wat betreft die roddels is het zo dat je veelal niet moet geloven wat de pers schrijft.
- I: Ik was anders wel verbaasd dat je bij Rainbow kwam, want toen je in '73 uit Purple ging, was dat toch enigszins aan Ritchie te wijten.
R: Toen Ian Gillan en ik Purple verlieten, was dat niet als vijand van de anderen. Trouwens Ritchie en ik schreven het grootste deel van de nummers voor Purple. Bij Purple was er niemand de baas, Rainbow is Ritchie's groep en als je je daar niet in kunt schikken dan moet je maar gaan. Ik ben wel creatief maar zeker geen leidinggevend type. Mijn taak als producer is het raad geven als de song klaar is in haar ruwe vorm, b.v. hier wat koorzang bij, daar wat viool enz. Is Ritchie daar niet mee akkoord dan geeft zijn mening de doorslag.
- I: Geloof je dat Deep Purple ooit weer samen komt, ware het alleen maar voor een benefietkonsert?
R: Het is natuurlijk mogelijk en ik zou het wel eens prettig vinden, maar ik vind dat je Purple moet laten rusten, het verleden is dood. Purple was groot en waarschijnlijk kunnen we de hoge verwachtingen niet inlossen hoewel ik zeker weet dat we er heel wat aan zouden verdienen en als verontschuldiging zouden kunnen aanvoeren dat we heel wat fans willen tevreden stellen, wat niet eens gelogen zou zijn.
- I: Heb je nog kontakt met Ian Gillan?
R: Ja, twee weken geleden heb ik hem opgebeld. Het was een heel lang gesprek. Hij komt naar ons Wembley-optreden kijken en we zullen hem als verrassing bij de toegift op het podium laten komen om mee te zingen. (Opmerking van Gerrit: dit is dus niet gebeurd, zie elders in het blad de berichten over het Wembley-konsert)
- I: Hoe komt het dat je slechts één LP van Ian hebt geproduceerd?
R: Hij wilde een LP maken, geen solo-LP maar een groepsplaat. Hij vroeg me de plaat te producen en muzikanten bij elkaar te brengen. Ik deed dat en toen hij "Clear Air Turbulence" ging opnemen wilde hij me opnieuw als producer hebben. Ik vond echter dat het materiaal niet representatief was voor Ian, niet geschikt voor hem en dat hij de jazzy kant moest laten varen. Ian was daar niet mee tevreden en heeft afgezien van mijn diensten.
- I: Hij is nu wel heel anders bezig. Indien hij je nu terug vroeg, zou je het dan doen?
R: Volgens mij zit hij nu op het goede spoor en...ja, ik zou het wel aannemen.
- I: Wie kwam er op de ideeën van "Child in time" en "Smoke on the water"?
R: Bij "Child in time" waren het Ian Gillan en Ritchie, bij "Smoke..." was ik het met Ritchie. Ik had een droom, werd wakker en sprak zonder reden "Smoke on the water". Ik vond dat het wel van pas kon komen voor een song, maar kon er geen melodie voor vinden. Tot Ritchie een paar dagen later met die bekende riff op de proppen kwam. Ik vertelde Ritchie van mijn droom en legde mijn voorstel aan Ian voor. Die zag er wel wat in en vandaar de idee.
- I: Die brand in Montreux moet wel een nare gebeurtenis zijn geweest.
R: Ja, het was ongelooflijk. Wij zaten allemaal in de zaal toen plotseling Frank Zappa met zijn Mothers het podium afliep en de aanwezigen redelijk kalm de zaal verlieten. Ik was de enige die de sleutels van de auto had en daar ik de anderen niet vond, ben ik weer naar binnen gerend. Voor het podium bleef ik een paar momenten stil staan kijken hoe Zappa's apparatuur in vlammen op ging. Omdat er niemand meer te zien was, ging ik weer naar buiten en geen vijf minuten later stond
alles in vuur en vlam. We waren in een café wat gaan drinken om het schouwspel te bekijken. Men vreesde zelfs dat het vuur zou overslaan op de aangrenzende gebouwen.
- I: Je deed mee op de "Wizard's Convention"-plaat. Had je toen veel kontakt met je vroegere kollega's?
R: Ik speelde bas op slechts één nummer en dat was toen er niemand anders aanwezig was. Die plaat werd
door Hardin beschouwd als een nieuwe Butterfly Hall. Weet je trouwens dat die film nooit is gemaakt?
- I: Vind je niet dat er overeenkomsten zijn tussen jouw "Elements" en Lord's "Sarabande"? Het zijn beide tamelijk relaxte LP's.
R: De enige overeenkomst naar mijn mening is dat ze beide rond hetzelfde tijdstip werden opgenomen en dat beide orkestrale hulp gebruikten: daar houdt het dan ook mee op. "Elements" werd opgenomen in twee weken, maar het uitbrengen ervan werd twee jaar uitgesteld door moeilijkheden met de platenmaatschappij. Het is een plaat waar ik geen concessies aan het publiek heb gedaan, en alleen mijn eigen ideeën van die momenten heb gevolgd en uitgewerkt. Ronnie Dio zei dat als ik er zang op wilde, hij wel bereid was te komen, maar ik hield het liever volledig instrumentaal.
- I: Je hebt nu al twee solo-LP's uit; heb je plannen in die richting?
R: Plannen niet, intensies wel, maar voorlopig ben ik te druk bezig met Rainbow om aan iets anders te kunnen denken. Als je me nu gaat vragen in welke richting die LP zou gaan, moet ik je zeggen dat ik het niet weet. Het zal wel iets comercieëler zijn maar het hoofdidee zal wel afhangen van mijn gemoedstoestand e.d. op het ogenblik dat het gaat gebeuren.
- I: Ik heb de indruk dat door jou geproduceerde platen een aanstekelijk, niet negatief bedoeld, karakter krijgen.
R: Daar kan ik niet over oordelen. Ik zit er helemaal in, heb mijn stijl maar ben me van die dingen niet echt bewust.
- I: Je bent naar Afrika geweest om één en ander te leren over percussie. Heb je veel opgestoken?
R: Nee, helemaal niet. Ik ging erheen omdat de meeste percussie instrumenten uit Afrika komen.
Ik reisde naar Kenia en nu wil het toeval dat het juist een land is waar heel weinig aan muziek wordt gedaan. Eigenlijk had ik naar Kameroen moeten gaan. Ik heb er een rustige vakantie van gemaakt.
- I: Op de hoes van Cozy's "Over The Top" staat, "Thanks to Roger Glover". Wat was jouw deel?
R: Cozy vroeg me bas te spelen op een track, wat ik ook deed. Nu is het zo uitgedraaid dat die track niet paste in het kader van de plaat en er dus niet op kwam. Cozy wilde me er voor betalen maar ik zei "Vergeet het, joh, een vriendendienst." Max Middleton speelde eveneens op die song. Cozy antwoordde "OK, I'll thank you". Vandaar die dank.
- I: Ik weet niet of je getrouwd bent, maar is het voor een muzikant niet moeilijk om een goed familieleven te leiden?
R: Ik ben inderdaad getrouwd en heb een dochtertje van drie, Gillian. Ik heb er alleen spijt van dat ik haar zo weinig zie. Als musicus ben ik veel weg van huis en heb een ongeregeld leven. Maar ik verdien goed en het ene kompenseert het andere.
- I: Als je zo voor een juichende menigte staat, wat doet je dat dan en voel je je daar nu anders bij dan vroeger?
R: Bij Purple dacht ik dat het mijn fans waren en dat steeg me toen wel een beetje naar mijn hoofd. Je stond daar van "hier ben ik, ik zal eens laten zien wat ik allemaal kan". Nu ben ik me ervan bewust dat de fans niet komen voor mij, maar wel voor de muziek, hún muziek, daar heb ik niets mee te maken. Ik speel gewoon hun muziek en voel me geen sikkepit belangrijker dan om het even welke fan.
- I: Is er verschil in de muziekbusiness nu en in de tijd toen je bij Purple was?
R: Zo veel weet ik daar niet over te vertellen. Alleen is het nu meer een zakenwereld geworden. Bij Purple speelden we gewoon wat we zelf wilden, we hadden niet in het minst de bedoeling commerciëel te zijn. Met Deep Purple zouden we nooit een song als "Since you been gone" hebben gedaan. Nu wel omdat het publiek meer kiest voor disco, punk en new wave. We moeten dus met meer commerciële middelen trachten het publiek naar de zaal te trekken waar we spelen en ons een positie veroveren. Daardoor werd onze europese toernee eind '79 ook uitgesteld. In Amerika verliep alles goed, in aanmerking genomen dat we daar niet zo bekend zijn als in Europa. Na enkele weken in voorprogramma van Blue Oyster Cult hebben we konserten gedaan als topattraktie.
- I: Hoe beviel het konsert van vanavond, vergeleken met andere konserten?
R: Heel goed, buiten verwachting zelfs. België heeft een publiek dat niet erg enthousiast doet en we zijn er dus niet erg happig op om hier te spelen. Bovendien is het hier levensgevaarlijk op de wegen. Plots komt er iemand van rechts uit een straat geschoten en daar sta je dan met knikkende knieën en open mond van de schrik. De hotelbehandeling is niet fameus, maar het konsert van vanavond was één van de beste. Normaal doen we niet zoveel toegiften. Op het laatst wisten we niet meer wat te spelen en hebben we "Long Live..." opnieuw gedaan. Je moet die kritiek op België niet persoonlijk nemen, hoor.
- I: Wat gaat er gebeuren na de engelse toernee?
R: Dan gaan we naar Japan en daar beginnen we aan een nieuwe LP. Daar zal heel waarschijnlijk "Weiss Heim", de b-kant van "All night long" (-niet in Nederland, Roger-), op komen te staan. "Bad Girls" komt er niet op. Ik vind dat die op "Down to earth" had moeten staan i.p.v. een andere. "Weiss Heim" is een instrumentaal stuk, geschreven door Ritchie.
- I: Als je ooit met Rainbow stopt, ga je dan later weer live-optredens doen of je alleen toeleggen op produceren?
R: Dat weet ik niet. Ik zal wellicht altijd bezig blijven met muziek, maar wie zegt dat ik tien jaar niet doof zal zijn? Dan kan ik misschien meer toeleggen op schilderen, een tweede hobby van me, want mijn optredens e.d. beschouw ik niet als werken. Ik heb nog geen doeken verkocht of een tentoonstelling gehouden maar misschien komt dat nog wel eens. Welke stijl ik schilder? Ik zou zeggen nogal impressionisties alhoewel ik ook landschappen doe en zeemeeuwen waar ik veel van houd. Ik hoop dat mijn dochter later geen groep gaat beginnen maar iets gaat doen
als ballet.
- I: Ik heb gehoord dat Glenn Hughes onlangs werd gered van de drugs.
R: Ik weet niet of je dat 'gered' moet noemen. Hij heeft in Amerika heel wat groepen proberen te versieren, maar werd overal aan de deur gezet omwille van zijn o.a. Stevie Wonder-kompleks en zijn moeilijke karakter.
Op dat moment maakt Marc een eind aan zijn interview met Roger. Hij pakt zijn recorder en fotospullen in en vertrekt uit Hilton, richting Diest.
Wim en ik blijven achter, nog wat verder pratend met Roger, terwijl Ritchie achter ons aan een tafeltje zit te praten.
- Wij : Roger, net als vele andere Rainbow-fans keken we er van op dat Ronnie de groep had verlaten.
R: Ik kan het me voorstellen. Trouwens, als je het precies wilt weten, moet je Ronnie maar eens aanklampen. Ik kan je niet vertellen waarom Ronnie er niet meer is.
- Wij: Wat gaat Ronnie nu doen?
R: Hij is nu al een poosje bezig met de jongens van Black Sabbath. Hij zou eerst alleen maar op een plaat van ze zingen, maar het schijnt dat hij er toch bij blijft. Er zijn trouwens momenteel twee black sabbaths.
- Wij: ???.
R : De ene groep is de oude, maar nu met Ronnie als zanger. De andere is de nieuwe groep van Ozzy Osbourne. Daarin speelt, geloof ik, ook mijn Rainbow-voorganger Bob Daisley.
- Wij: Dan blijft nog over David Stone. Wat is er met hem gebeurd?
R : Ik weet het niet zeker, maar hij is in elk geval weer terug gegaan naar Canada.
- Wij: "Down to earth" schijnt nogal onder vreemde omstandigheden te zijn gemaakt.
R: Ja, Ritchie, Cozy en ik hadden al de basistracks opgenomen, hetgeen nogal moeilijk was om te doen want we hadden geen zanger. We hebben een eindeloze rij mensen op auditie gehad. Er zaten echt bekende mensen bij die maar al te graag de, job wilden doen. Ik zal in hun belang geen namen noemen, maar je zou schrikken als je zou horen wie we zoal hebben afgewezen. Graham kwam eigenlijk uit het niets uit de lucht gevallen. Ik ben erg benieuwd hoe de europese fans op hem zullen reageren, want hij is zowel als zanger als persoon een tegenpool van Ronnie.
- Wij: Heb je na je vertrek uit Purple pogingen gedaan om terug te komen op de internationale podia?
R: Ik heb wel diverse keren geprobeerd om met een paar vrienden een groep te beginnen maar het bleef bij experimenteren in de studio. Wel heb ik steeds weer willen optreden. Live spelen is toch het fijnste wat je kunt meemaken.
- Wij: Het is nu de nacht van 1 op 2 februari. Morgen ga je naar Nederland. Het is 7 jaar en nog een paar dagen geleden dat je voor het laatst in Nederland was. Herinner je nog wat er toen is gebeurd?
R : Jammer genoeg wel. Ik heb altijd willen vergeten wat er die avond is gebeurd. Ik vind het nog steeds verschrikkelijk en hoop het nooit weer mee te maken. En het vervelende was dat de fans het slachtoffer waren van al die vele faktoren. Het was het dieptepunt in mijn carrière. Het probleem was met Purple dat iedereen de baas wilde zijn en dat was onmogelijk. Daarom liep het steeds weer uit op ruzies. Ritchie heeft dat gevaar misschien te laat gezien, maar hij zal dat probleem niet weer meemaken. Rainbow is Ritchie's groep en, zoals ik al aan je Belgische collega verteld heb voor je binnenkwam, als het niet met hem eens bent, kun je beter je handeltje inpakken. Er is nog niemand geweest die de groep vrijwillig heeft verlaten. Maar om op je vraag terug te komen. Ik wil morgen in Rotterdam veel goedmaken. Vertel je vrienden dat maar.
Dit lijkt een goed moment om het interview te beëindigen. Ik laat Roger nog een exemplaar van het eerste en tweede clanblad zien. Hij bekijkt het met grote interesse. Hij zegt nog nooit een zo leuk verzorgd fanclubblad te hebben gezien (dat kunnen wij niet kontroleren, helaas) en helemaal onder de indruk van de tekening van Ben op de achterkant van het blad loopt hij met het blad naar Ritchie die nog steeds aan een tafeltje aan de andere kant van de Hilton-bar zit
te praten. Roger laat Ritchie het blad zien en wijst hem op de tekening. Ritchie neemt het blad meteen aan en begint meteen de tekening te bestuderen. Wim en ik blijven nog even zitten aan het lege tafeltje en kijken nog eens om ons heen. Cozy zit ook in de bar met een knappe blonde dame. Hij vermaakt zich uitstekend, zo te zien. Na een poosje besluit ik het er op te wagen. Ritchie zit heel aandachtig on blad te bekijken. Het blad lijkt me een uitstekend uitgangspunt om een gesprek met Ritchie te beginnen. Hij lijkt zo ontspannen zoals hij daar zit te lezen. Maar hoe vaak hebben fanclubmensen al "NO" gehoord als ze met hem wilden praten? Maar goed, 'nee' heb je, ja' kun je krijgen. Wim en ik staan op, we nemen de koffer onder de arm en lopen naar het tafeltje waar Ritchie, Roger en nog iemand zitten.
EN DAN, NA VELE JAREN WACHTEN
EEN GESPREK MET DE MEESTER
- Ik: Ritchie, vind je de tekening mooi?
R: Ja, ik vind het goed getekend. Wie heeft dat gedaan?
- Ik: Een oude schoolvriend heeft het getekend.
R: Dat heeft hij goed gedaan. Is hij beroeps? ik zou best een tekening op zo'n formaat (wijst met zijn handen een oppervlakte van een LP aan) en ik wil er best voor betalen.
En dan leest Ritchie weer rustig verder in het blad, alsof wij er niet zijn. Hij bekijkt het eerste deel van het interview "THE MAN IN (THE) BLACK" uit het vorige blad. Maar het is nederlands en ik kan me niet voorstellen dat hij het kan lezen.
- Ik: Kun je dat lezen?
R: Nee, maar hier en daar pik ik wel wat op. Ik kan me het interview nog goed herinneren. Zou je het voor mij kunnen vertalen.
- Ik: Dat is niet nodig. Ik heb het origineel.
Waarop ik een greep in mijn koffer doe en hem het origineel overhandig.
R: Just wait a minute. Ik ga het even lezen. Ik ben maar zelden in staat om iets over mezelf te lezen. Straks zal ik nog even met jullie praten.
Ritchie gaat dan met het interview in een hoekje van de bar zitten onder een schemerlamp, het interview op zijn schoot, aandachtig lezend. Daar zitten we dan. De bar wordt steeds leger. Don Airey is ook nog kort geweest, maar alweer vertrokken. Ook Cozy is verdwenen. Van Graham hebben we geen spoor gezien. Roger is er nog steeds en enkele roadies. Na een poos komt de ober vertellen dat "the bar is closed", waarop Roger antwoord "OK we'll go on in the dark".
Gelach alom, maar de ober vindt het schijnbaar niet leuk. Hij is een niet al te jonge vent meer en kan het niet begrijpen dat er mensen in Hilton durven logeren met lang haar en spijker-, dan wel leren broeken. Dan moeten ze toch wel rijk zijn. Maar de oplossing komt al snel. "Jullie kunnen gebruik maken van de roomservice and have a drink up there." Iedereen is het daar mee eens en gewillig laat iedereen zich uit de bar verwijderen. Ritchie staat ook op en komt naar ons toe en vertelt dat hij het interview wil uitlezen en vraagt of we meegaan naar de hal, waar genoeg ruimte is om te zitten. Daar aangekomen leest Ritchie rustig verder. Wij willen hem verder niet storen. Na enkele minuten is hij zo ver.
R : Dit is werkelijk een goed interview. Dit is voor het eerst in mijn leven dat ik in artikel weergegeven zie wat ik heb verteld. Ik lees overigens weinig over mezelf want ik heb er geen tijd voor. Maar ik heb vaak genoeg gemerkt dat mijn uitspraken uit hun verband worden gehaald zodat de lezer een verkeerde indruk heeft gekregen van wat ik eigenlijk bedoeld heb. Ik zal je een voorbeeld geven. Er staat ergens dat ik heb gezegd "Ik mag dit hotel niet." Dat staat er dan
zwart op wit, terwijl ik er ook nog bij heb gezegd "Ik mag de mensen, het eten is prima, de roomservice is OK, maar ik mag het hotel niet" waarmee ik heb bedoeld dat de bouw van het hotel en de inrichting van de bar en de kamers me niet bevalt. Dit is maar een voorbeeld maar ik zou je er tientallen kunnen noemen; het zou je alleen maar vervelen. Maar dit verhaal van Sylvie Simmons is werkelijk een uitzondering op de regel. Er staat precies in wat ik haar heb verteld. Ik zou dit interview graag willen hebben. Kan dat?
- Ik: Ik zou wel een fotocopie kunnen maken en opsturen, maar dan moet ik wel een adres waar ik het naar toe kan sturen.
R: Je zou het naar het kantoor kunnen sturen, maar daar kom ik maar eens per jaar en dan ligt er zo'n berg post (houdt de hand een halve meter boven de grond) en die gaat meteen met de vuilnisman mee. Ik zal je mijn privé-adres geven maar we moeten wel afspreken dat je het niet zult publiceren.
Waarop Ritchie op een stuk papier zijn eigen adres (ergens in de Verenigde Staten) met zijn telefoonnummer schrijft.
- Ik: Er schiet me net iets te binnen. Morgenavond is Rainbow in Holland in Rotterdam. Ik kan ook proberen om morgenmiddag fotocopies te maken. Ik kan ze dan morgenavond na het optreden overhandigen. Kunnen we dat regelen?
R: Dat is ook heel goed. Kom morgenavond maar naar Hilton en ik zal er dan zijn.
- Ik: Ritchie, reputaties heb je genoeg. Je houding tegenover de pers is algemeen bekend. Hoe is het mogelijk dat de pers altijd zo negatief tegenover heavy metal staat?
R: Ik weet het niet, d.w.z. ik weet het wel. De pers staat al lange tijd vrij negatief tegenover onze muziek. Moet je over twee weken de engelse bladen maar eens bekijken. Dan zitten we daar namelijk. Ik wil wedden dat ze hun recensies nu al geschreven hebben: te lange nummers, te veel solo's, te weinig dit, te veel dat. Ze schrijven steeds hetzelfde, maar weten vaak niet waarom ik wat speel. Weet je, ik wil niet voorspelbaar zijn. Ik heb het al zo vaak gezegd, maar ik ben nu op het punt dat ik wil doen wat ik zelf wil. En er is geen kritikus ter wereld die mij daar van kan weerhouden. Ik heb acht jaar van mijn leven in een groep gespeeld waarin niemand de leiding had en het werd een puinhoop. Nu ben ik de baas en bepaal ik wat er gebeurt. Vind je het niet goed, wel dan zit ik er niet mee. Ik werk uiteraard wel volgens een konsept, maar daarbinnen is er wel plaats voor verschuivingen, hoe subtiel ze ook zijn. En het zijn juist die verschuivingen die niet worden opgemerkt. Hoe vaak moet ik nog horen dat Rainbow gewoon fucking Purple is. Purple had het nooit kunnen maken om met nummers als "Catch the rainbow" voor de dag te komen. Maar we hadden het over de pers. Die is nu eenmaal negatief en dat zal wel zo blijven. Maar ik moet nog altijd de eerste mens tegenkomen die me kan vertellen waarom hard-rock-konserten ondanks de negatieve publiciteit zo druk worden bezocht.
- Ik: Is Rainbow en dan specifiek haar show niet te veel gepland en gebaseerd op oude gimmicks?
R: Rainbow is een rockband die het publiek zowel moet vermaken als muziek moet brengen. Het is een kwestie van afwegen. Misschien heb ik kunnen voorkomen dat Rainbow een showband zou worden.
- Ik: Je bedoelt dat de regenboog over het podium de aandacht te veel afleidde van hetgeen waar het eigenlijk om ging, de muziek zelf?
R: Precies. Bovendien kostte dat ding te veel geld. Voor mij blijft muziek op de eerste plaats staan, maar een bepaalde portie entertainment moet aanwezig blijven anders kun je net zo goed een stel robots op het podium zetten.
Ik laat Ritchie het eerste fanclanblad zien, waarin een aflevering stond van Robbie Rockfanaat, ons eigen stripfiguur. Voor de mensen die toen nog geen lid waren,
even in het kort dit. Robbie gaat naar een Rainbow-konsert, zegt op een gegeven moment "Blackmore is the king of rock and roll", waarop hij een halve gitaar naar zijn kop geslingerd krijgt door Ritchie, waarop Robbie dan zegt: Kill the king.
R : Is that typical Dutch humor?
- Ik: Nee. het is precies wat er gebeurde tijdens het eerste Rainbow-konsert in Holland in 1976.
R: Ik doe het niet meer, dat in het publiek gooien van de kapotte gitaar. Er zijn teveel mensen door gewond en in het ziekenhuis beland. Het is te gevaarlijk. Bovendien gaan mensen vechten om de kleinste splinter. Je hebt de vorige shows gezien, neem ik aan, en je hebt gezien dat ik het nu anders doe. In vroeger dagen smeet ik de gitaar aan brokken op het podium, waardoor mensen die verder dan vijf meter van het podium stonden er niets meer van konden zien. Nu klim ik boven op de PA en iedereen kan het zien. De resten hang ik op aan de lichtinstallatie. Alleen moet ik nu zorgen dat ik een goede konditie heb, want ik moet steeds omhoog klimmen, ha ha ha.
Op dat moment komt Eric Thompson binnen. Eric is de Europese tourpromoter van Rainbow. Wat nu precies het werk van Eric is, weet ik niet, maar hij moet er o.a. voor zorgen dat de plaatsen waar Rainbow optreedt vol hangen met konsert aankondigingen. In Rainbow-kringen is hij geen onbekende. Er wordt nogal eens de draak met hem gestoken. Hij komt uit Denemarken en zijn engels is nogal gebrekkig. Tijdens de vorige toernee van Rainbow in Europa heeft men hem eens stomdronken gevoerd. Dat was in de herfst van 77. Tijdens het konsert van de groep in Parijs in Palais de Sport (Sportpaleis dus hing men hem, gekleed slechts in een klein T-shirt) op aan een touw rond zijn middel aan de regenboog. De volgende ochtend kon hij zich niets meer herinneren.
Goed. Eric Thompson komt Hilton binnen en loopt meteen al heel paniekerig rond.
Eric: De podium-kleren van jou en Graham zijn gestolen.
Ritchie: Oh, da's nou jammer voor jou. Nu moet ik morgen in jouw kostuum optreden
(met een knipoog naar ons).
Eric: But, Ritchie. It's serious, it's true. The clothes have gone.
Ritchie: Eric, you are drunk (met een grijns).
Eric: Oh no Ritchie, you cannot say that.
En zo gaat deze conversatie nog even door. Eric gaat met zijn diplomatenkoffertje naast Ritchie zitten. Blackmore amuseert zich kostelijk, want hij neemt Eric keer op keer te pakken.
Er volgt een lange discussie over het aantal mensen dat vanavond in Brussel in Vorst het konsert heeft bijgewoond. Ritchie pakt de handen Van Eric beet, en kijkt hem heel doordringend aan, alsof hij hem wil hypnotiseren. Eric moet in goed engels in een komplete volzin zeggen hoeveel mensen er waren, hoeveel veiligheidsmensen er waren, hoeveel back-stage-passes er zijn uitgegeven, hoe laat het was enz. Het lukt Eric pas na talloze pogingen.
Daarna volgt een zakelijk gesprek tussen de twee. Eric vaagt eerst aan Ritchie of hij wel alles mag zeggen, waarbij hij op ons wijst. Ritchie geeft als antwoord: "They're OK, I trust them". Eric doet daarna zijn in koffer open. Er zitten nogal wat papieren in. Niet alles is voor mij te volgen, omdat de heren op gedempte toon met elkaar praten. Er schijnen nogal wat problemen te zijn in Frankrijk. Een optreden voor de franse radio (rechtstreeks nog wel) is nog met helemaal rond.
Eric vindt dat er te veel risico's zitten aan een rechtstreekse uitzending, maar voor Ritchie is het geen probleem. Ook over de keuze van de steden: waar opgetreden wordt, zijn ze het niet met elkaar eens. Ritchie wil liever de wintersportplaatsen bespelen. Ritchie wilde niet in Grenoble maar wel in Lyon spelen. Het waarom is mij niet duidelijk. Hoe dan ook, de heren komen niet tot een oplossing in deze nacht.
- Ik: Ritchie, waarom heb je een hekel aan Frankrijk?
RB: Frankrijk is nog een moeilijk land voor ons. En een radio optreden is een goede manier om je naam in de schijnwerpers te plaatsen. We just want to make same money there. De mensen zijn er zo down. Ze hangen maar wat in hun stoelen en reageren helemaal niet. Ik haat het om in Frankrijk te spelen.
Duitsland is heel anders. Ik mag de mensen er erg graag, behalve de fascistische konsert-organisatoren, die je op ik weet niet hoeveel manieren proberen op te lichten. We waren eens in Essen en ik wist zeker dat er minstens 7000 mensen in de zaal waren geweest (ik kende de zaal uit de Purple dagen) , maar op de één of andere manier had de fucking cunt het voor elkaar gekregen dat er op papier maar 4500 mensen waren. Dat was dus erg bedonderd. Nu kan dat niet meer gebeuren, want we hebben nu onze vaste tour-promotor, onze Eric hier, die alles tot in de puntjes regelt.
Eric heeft dan weer iets anders. Uit zijn koffertje haalt hij een pakje kleurenfoto's. Het blijken vakantiefoto's te zijn van Cozy Powell en Jeff Beck. Ritchie bekijkt ze met weinig interesse.
Eric: En, Ritchie, wat vind je ervan?
Ritchie: Wel Eric, de fotograaf heeft veel verstand van fotografie. De kleurenkeuze is bijna perfekt te noemen. De achtergrond is steeds goed gekozen. Kortom, Eric, het zijn verdraaid leuke plaatjes.
Eric: Nee Ritchie, nu even serieus.
Ritchie: Goed Eric. Ik wil er nu niet al te veel over zeggen, maar er zijn geruchten en ze worden steeds sterker. Ik kan er nu niets meer van zeggen, maar de tijd zal het leren.
Waarop Eric de foto's weer in zijn koffer stopt en afscheid van ons en Ritchie neemt. Ik heb intussen het Rainbow-archief ter hand genomen en laat Ritchie er door bladeren. Hij zegt niet te weten dat er nog zoveel over Rainbow is geschreven. De duitse artikelen is ons archief trekken zijn speciale aandacht.
RB: Ik goed duits lezen kan. Ik heb vrij lang in Duitsland gewoond en ben twee keer getrouwd met een duitse vrouw en twee keer gescheiden. Ik kan de taal goed lezen en redelijk verstaan. Ik kan het niet zo goed praten.
Als bewijs neemt hij een artikel uit het blad BRAVO en weet in het engels te vertellen waar het over gaat.
- Ik: Ritchie, hoe kun je opschieten met je ex-Purple kollega's?
RB: Met de meeste vrij goed, hoewel ik ze natuurlijk maar weinig kan ontmoeten. Alleen met Coverdale kan ik niet opschieten. Wat het is, weet ik niet.
Toen ik hem voor het eerst zag, toen hij op auditie kwam bij Purple, leek hij me een geschikte peer maar als het aan mij had gelegen, had ik hem na drie maand er weer uitgezet.
Ritchie, gekleed in een zwart colbert, rood overhemd en spijkerbroek, geeft ons dan te kennen naar bed te willen, niet nadat we een afspraak maken dat we elkaar na het Ahoy-konsert opnieuw zullen ontmoeten in Hilton.
Rond vier uur zaterdagmorgen verlaten we met een bestelde taxi Hilton en komen we met een tevreden gevoel aan bij de plaats waar we de auto hadden achtergelaten. Wim en ik moeten dan meteen een beslissing nemen: of slapen in de auto of meteen doorrijden naar Rotterdam. We kiezen voor het laatste. We weten dan niet of we genoeg benzine in voorraad hebben om Rotterdam te bereiken, maar we gaan er maar vanuit dat er wel een benzinestation open zal zijn. Maar al snel komen we tot de ontdekking dat er in Belgie langs de autosnelwegen helemaal geen pompstations zijn. Maar als we kort voor, de grens met Nederland de snelweg verlaten,
komen we bij een zelfbedieningpompstation. En zo rijden we om kwart over zes de Maasstad binnen.
(ik vergeet bijna deze leuke kleine anekdote: Toen Ritchie in Brussel de konsertzaal zocht voor de soundcheck op vrijdagmiddag heeft hij 2½ uur moeten rondrijden voor de zaal was gevonden. Na het konsert heeft hij er een uur over gedaan om het hotel terug te vinden. Tja, ook wij hebben gemerkt dat het met de bewegwijzering
in Belgie en Brussel slecht gesteld is.)
En dan is het tijd voor de tweede dag van drie dagen RAINBOW IN DE BENELUX.
EIND DEEL 1 (Dubbelnummer Over The Rainbow en zo 3 & 4)
© Rainbow Fanclan 1979-1984
|
