Over The Rainbow en zo 6

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 DTE 82

Originele verschijningsdatum: 24 oktober 1980

DEEL 2 (Dubbelnummer Over The Rainbow en zo 5 & 6)

IN GESPREK: MR BONNET

De ochtend na de party in Holiday Inn koop ik bij het dichtstbijzijnde underground-station de bekendste engelse muziekbladen: Melody Maker, NME, Sounds en Record Mirror. Met uitzondering van NME wordt in de bladen uitgebreid aandacht besteed aan het Donington-festival, zij het meestal negatief. Na iets gegeten te hebben, begeef ik mij naar het Holiday Inn-hotel voor mijn afspraak met Ritchie. Daar aangekomen zie ik in de bar Ian Broad, de algemene tour-manager met wie ik ook in Castle Donington kontakt had gehad. Ian zit al aan een vroeg pilsje. Ik laat hem de recensies lezen en hij vindt het maar erg grappig. "Well, het lijkt wel een komedie. Je moet het absoluut niet serieus nemen. De engelse pers is nog erger dan de griekse." Wel leest hij alle verslagen door, af en toe bulderend van het lachen. Even later meldt zich de bassist van Touch. Ook hij is wel geinteresseerd in wat ze over hem en de groep schrijven. Langzaam worden er meer mensen wakker na de late night-party. Graham Bonnet komt ook even kijken en weet zich van alles wat er na drie uur gebeurd is niets meer te herinneren. Hij zegt dat Ritchie niet naar beneden zal komen omdat hij niet goed voelt.Hij is wel bereid om wat te praten, als hij zijn ontbijt gehad heeft (het is intussen twee uur geweest!). Verschillende mensen druppelen de bar binnen en de belangstelling voor de persreportages is groot. Na een minuut of twintig is Graham weer beneden.

En, Graham, hoe voel je je?
GB: "Niet te gek, werkelijk, ik kan me van gisteravond niet al te veel meer herinneren. Toen ik net wakker werd, stond er een hele rij met bier maar ik kan me niet herinneren dat ik ze besteld heb. But it was a good night for fucking, really.

Je hebt dus de recensies nog niet gelezen?

GB: "Nee, nog niet, maar ik ben er eerlijk gezegd ook niet zo erg benieuwd naar. Maar als jij ze ze bij hebt, wil ik wel even een kijkje nemen.

Waarop ik Graham bedoelde recensies overhandig en hij ze doorleest.

GB: "Het is werkelijk idioot wat die gast van Melody Maker hier pent. Hij schrijft niet eens over de muziek. Wat hij schrijft is werkelijk one big joke. Hij kraakt alles af zonder uitzondering. Net als die andere lui. Ze schrijven pagina's vol zonder over de muziek te praten. Over Mr. Bonnet weten ze allen maar te verzinnen dat hij er van een afstand als John Travolta uitziet en probeert het image van de typische hard-rockzanger te doorbreken. Ik heb inderdaad kort haar maar ik vind het erg praktisch.

Het is erg makkelijk te behandelen. Een beetje vet, kam er door halen naar achteren en klaar is Kees. Iedereen schrijft maar over mijn uiterlijk terwijl ze vergeten om mijn zangkwaliteiten te beoordelen. Af en toe zegt er eens iemand dat hij mij hetzij slechter hetzij beter vindt dan Ronnie, maar het zijn uitzonderingen.

Vind je de pers echt belangrijk?

GB: "Soms wel, soms niet. Ik bedoel, het is niet belangrijk wat ze schrijven, als ze maar schrijven. Rainbow heeft nooit over de publiciteit te klagen gehad. Er zijn altijd wel journalisten in de buurt tijdens de toernees. En iedere LP wordt in de kranten wel besproken. Het zal de fans weinig interesseren of Steve Gett onze platen goed vind of niet. Ze weten dan in ieder geval dat er een plaat in de winkels ligt. De fans maken zelf wel uit of ze de plaat goed vinden of niet. De invloed van de pers is de laatste jaren flink gedaald.

Het Rainbow-publiek is aanmerkelijk verjongd. Ik kan me herinneren dat bij Rainbow's eerste konsert in Nederland in 1976 het publiek veel ouder was dan nu vier jaar later.

GB: Ja, daar ben ik niet bij geweest natuurlijk, maar ik geloof dat vooral door de hits jongere mensen naar de konserten komen. En ik denk dat er in het begin voornamelijk oude Purple-fans naar Rainbow kwamen kijken. Het kan best zijn dat er nu nog enkele verstokte Purple-freaks in de zaal zitten, maar hun aantal neemt wel af. Kijk, Deep Purple in Rock is al weer tien jaar geleden. De fans van toen zijn al ver in de twintig."

Zo rond die tijd was je zelf wereldberoemd met de Marbles.

GB: Ja, zo rond '67 werden we opgepikt door Robin Gibb van de Bee Gees, die mensen zocht om composities van hem, die niet voor de Bee Gees geschikt waren, op te nemen. We deden een paar demo's en het wonderlijke was dat het nog een sukses was ook. We mochten mee naar Engeland en Amerika. Het sukses was kort en krachtig. Toen de Bee Gees hun grote inzinking kregen was het met de Marbles ook gebeurd.

Tussen 1970 en je come-back-poging met je LP in 1977 hebben we niets van je gehoord. What happened?

GB: Niets, om precies te zijn. Het is een verschrikkelijke tijd geweest. Hoewel de Marbles erg bekend waren geweest, had ik er hoegenaamd niets aan over gehouden. De Gibbs schreven alles en produceerden alles en arrangeerden alles. De Marbles waren marionetten in de handen van de Bee Gees. Ik zat verschrikkelijk in de put. Ik wilde wel dingen gaan doen, maar het mislukte. Ik ben nu eenmaal geen songschrijver, ook nu niet en als ik een paar regels tekst moet schrijven breekt me het zweet al uit. Ik woonde op kleine zolderkamertjes en deed eigenlijk niets. Ik zing mee op een plaat van een broer van Cat Stevens, maar verder was het een slechte tijd.

Hoe kwam je dan na zeven jaar niets doen op het idee om weer een plaat te maken

GB: "Ik wilde met enkele vrienden in Londen mijn 30ste verjaardag vieren. Het werd echt gezellig en op een gegeven moment zei Pip Williams tegen ons: "Zullen we met elkaar een plaat maken." Iedereen was enthousiast en hoewel enkelen afhaakten, bleef het idee rondhangen. Pip maakte hier en daar wat afspraken en samen zochten we wat leuke oude songs uit zoals "It's all over now" van Bob Dylan en "Will you love me tomorrow" en ook "It ain't easy". Een van mijn favorieten "Tired of being alone" kwam er ook uitrollen. Met mensen als Graham Preskett en Micky Moody ontstond mijn eerste solo-LP. Het was erg ongekompliceerd en gezellig om te doen. We verwachtten ook helemaal geen sukses, maar we waren verbluft toen we hoorden dat de plaat het in Australië zo goed deed dat ik er zelfs naar toe moest voor t.v. optredens.

Heb je er ook live opgetreden?

GB: "Nee, dat niet. Het ging allemaal zo vlug en onverwacht. De plaat werd goud en later platina in Australië. Er moest dus voor dat land een tweede plaat worden gemaakt. Deze kans kon ik niet voorbij laten gaan. De tweede LP werd volgens hetzelfde konsept gemaakt. Wat oude songs. Opnieuw een Dylan-nummer en wat van John Kongos die ook een goeie vriend van me is. Ook het Status-Quo nummer "Givin up my worrying" deden we. We moesten ook wel zo te werk gaan, want ik had zelf niets geschreven. Alleen Pip had nog een paar nummers klaarliggen.

De tweede LP was in Australië ook weer een sukses?

GB: "Ja. Maar in Europa deed het niets. Ik weet niet waaraan het lag."

Terwijl je in Australië was, werd je benaderd door Rainbow . Hoe ging dat in zijn werk?

GB: "Op dat tijdstip was ik in Engeland. Cozy belde me op en vroeg me langs te komen in dat kasteel in Frankrijk. Ik kende Rainbow helemaal niet. Ik moest twee nummers zingen, Mistreated en Eyes of the world. Het ging een beetje vreemd. Ze hadden van de nummers voor "Down to earth" verschillende versies. Roger selekteerde uiteindelijk de definitieve versies. De teksten waren al klaar toen ik arriveerde. Mijn gedeelte is overigens niet in Frankrijk opgenomen maar in Amerika in L.A., waar ik woon.

Ik las niet zo lang geleden een interview met Joe Jackson, waarin deze verklaarde Rainbow te haten om de teksten. Fragmenten als "I don't care about your brains but you look allright" uit "All night long" vond hij vernederend voor de vrouw. Het kon anno 1980 niet meer. Hoe sta je zelf tegenover de teksten van Roger?

GB: "Om je de waarheid te zeggen. Het interesseert me helemaal niet wat ik zing. Mij interesseert alleen hoe ik zing. Dat wil ik zo goed mogelijk doen. Voor mijn part zing ik alleen doebidoe of zoiets, dat maakt me niet uit. Als ik maar goed zing. Als Roger politieke songs zou schrijven, zou ik ze niet anders zingen dan nu."

Onlangs kwamen er berichten door van een mogelijke live-LP. Hoe staat het er mee?

GB: "We hebben in het verre oosten inderdaad enkele konserten opgenomen, maar de opnamen zullen wel niet gebruikt worden, want ze waren niet van een kwaliteit die voldoet aan Ritchie's eisen. Wel hebben we het plan om "WILL YOU LOVE ME TOMORROW" als single uit te brengen. We hebben het nummer verschillende keren na een konsert gespeeld in een lege zaal, dus als de mensen naar huis waren. Het wordt dus een live-single.

Ja, en tevens het laatste plaatwerk met Cozy. Heb je enig idee wat hij nu gaat doen en waarom hij is opgestapt. Als ik het goed begrijp is hij uit eigen vrije wil weg gegaan.

GB: "Dat klopt inderdaad en dat schijnt heel iets nieuws te zijn bij Rainbow. Ik bedoel dat iemand zelf verdwijnt. Volgens Roger was het tussen Cozy en Ritchie nooit zo geweldig. Ze hadden allebei enorm veel respekt voor elkaar als muzikant maar als persoon konden ze elkaar wel schieten. Zo lang ik betrokken ben bij Rainbow, hebben we iedere dag wel een meningsverschil gehad, soms om de meest pietluttige dingen. Ik vind het erg jammer dat hij weg is. Cozy is in het afgelopen jaar een goede vriend van me geworden. Maar al bij de eerste Rainbow-toer met mij vorig jaar in de States stond al vast dat hij de groep zou verlaten. Dat wil niet zeggen dat hij zijn best niet heeft gedaan. He's the most hard working headbanger in the world. Maar ik denk dat hij na vijf jaar hard-rock wel eens iets verder wil gaan kijken, getuige ook zijn plaat "Over the top".

Hij speelt ook mee op de solo-plaat van Bernie Marsden.

GB: "Ja, dat klopt. Bernie en Cozy zijn erg goede vrienden. Bernie was zaterdag ook in Donington en ook tijdens onze engelse toer begin dit jaar heb ik Bernie gezien. Ik heb zo het gevoel dat Bernie wel iets met Cozy gaat doen. Bernie schijnt ook niet zo gelukkig met Whitesnake te zijn.

En wat nu met Rainbow?

GB: "Wel, de opvolger is intussen al bekend, al geruime tijd trouwens. Het is Bob Rondinelli, een jongen uit New York, die al langere tijd goed bevriend is met Ritchie. Ik ken hem niet en jij ook niet, denk ik. Volgende week gaan we naar Kopenhagen om de nieuwe LP op te nemen die nog voor Kerstmis moet verschijnen.

Kun je al titels noemen?

GB: God, ik wou dat ik het kon. Nee, er is nog niets gereed. Er zijn wel wat losse ideeën, maar er is nog niets konkreet. Ik weet echt niet hoe het gaat worden. Het zal voor mij net zo'n verrassing worden als voor jou.

Rainbow bestaat nu ruim vijf jaar. Ritchie is 35, Roger en jij zijn ook de dertig allang voorbij en Don is 30. Hoe lang zie je het Rainbow-gebeuren nog doorgaan?

GB: "Je kunt natuurlijk niet zeggen: tot 31 december 1984. Maar ik geloof dat het binnen twee jaar wel afgelopen is. Er zijn nogal wat privé-problemen in de groep. Roger zit met een echtscheiding in zijn maag. Don heeft belastingschulden en ik zit met het afstandenprobleem. Ik woon in Californië, terwijl Ritchie 5000 km verderop in New York woont. Dat heeft zo zijn problemen.

Je bent niet getrouwd, hè?

GB: "Nee, wel geweest. Maar dat werd niets. Dat was in de beginjaren '70. Maar omdat ik geen geld in het laatje bracht, ging zij heen. Ik heb nu wel een goede vriendin en trouwplannen heb ik ook. Ritchie is, zoals je misschien weet, ook gescheiden, maar heeft ook wat plannen. We willen volgend jaar op dezelfde dag in het huwelijk treden.

Zal de gigantische live-openlucht-show van zaterdag nog eens herhaald worden?

GB: "Ik denk het niet. Het geluid is onhandelbaar en zoals je weet is Ritchie een perfektionist. Zowel hij als ik waren niet tevreden met de kwaliteit zaterdag. We hebben de banden gehoord en het was niet zo best. Rainbow zal voorlopig niet optreden. Niet voor Kerstmis.

Graham, bedankt voor dit gesprek en ik hoop nog eens terug te zien in Holland.

MONSTERS SOUNDTRACK Live

MONSTERS OF ROCK LP Polydor 2488 810

Vrijdag 1O oktober werd in Engeland een LP uitgebracht met opnamen van het nu al legendarische "MONSTERS OF ROCK" festival. Dat kon natuurlijk niet uitblijven. Niet aanwezig op de plaat is Judas Priest, die geen toestemming gaven om de opnamen van hun set te gebruiken (waren ze zelf ook teleurgesteld in hun abominabel slechte optreden?). Anyway, alle andere groepen zijn wel vertegenwoordigd. De plaat is gestoken in een slordige hoes. Het is duidelijk dat daar weinig aandacht aan is besteed. Op de achterkant staan wat kleine foto's van Rainbow, Scorpions, April Wine en Riot. Ik had liever op de voorkant een overzichtsfoto van het podium willen zien, maar ja, het gaat om de muziek, nietwaar?

Goed, we vergeten Judas Priest even en kijken in volgorde van opkomst (tijdens het festival wel te verstaan). TOUCH zijn te horen met hun live-versie van de single "Don't ya know what love is" en laten nu achteraf nog eens duidelijk horen een goede vervanging te zijn voor Foreigner(en die groep schijnt toch op springen te staan).

SAXON laten hun bij de eigen fans erg populaire "Backs to the wall" horen, een prima rocker en ik zal de groep niet licht vergeten.

RIOT zijn vertegenwoordigd met één van die vervelende te lange nummers, "Road Racin'". Het is jammer, maar ook op deze terugblik blijft deze groep niet boeien, evenals APRIL WINE, die in "I like to rock" zelfs gegapte riffs laten horen.

SCORPIONS zijn met twee nummers vertegenwoordigd, beide van de "Lovedrive" LP, n.l. "Loving you Sunday morning" en "Another piece of meat". Het zijn beide glasheldere opnamen. Een prima nummerkeuze. Zoals gezegd is Judas Priest niet op de plaat te horen.

Rest nog Rainbow met "STARGAZER" en "ALL NIGHT LONG".

Er moet gezegd worden dat het geluid niet optimaal is, maar dat doet niet af aan de manier waarop Graham "Stargazer" vertolkt. In het festival-verslag maakte ik al melding van de prachtige slide-solo van Ritchie. Wel, het is allemaal op de plaat te horen. Iedereen die Rainbow in Rotterdam of Kerkrade of Brussel heeft gezien, herinnert zich "All night long" nog wel. Deze versie is nauwelijks anders. Het spelletje tussen het publiek en Graham staat er mooi op. Het tempo is hoger dan op de studio-versie. Als extraatje komt het aloude "Blues" thema er nog achteraan. Twee unieke opnamen van Rainbow dus, de laatste met Cozy.

De plaat is ook als cassette uitgebracht. Hierop staan nog twee extra nummers, te weten "The Zoo", van de Scorpions en "Freeway Mad" van Saxon. De plaat is voor mij een mooie herinnering aan het festival, een soundtrack als het ware. Blijft de vraag: waar blijft de film?

Gerrit

Readers Poll '80

Eén van de de grote engelse muziekkranten, Melody Maker, publiceerde onlangs de pollresultaten onder de lezers voor de periode aug 79 - aug 80. Dat hard-rock in Engeland een geweldige opgang heeft gemaakt, moge blijken. Kijk de rijtjes maar eens op je gemak door. De verrassing is uiteraard dat Ritchie voor het eerst in zijn carrière als beste gitarist ter wereld is gekozen (Jan Akkerman was het ooit in 1974).

Zangers:

  1. Peter Gabriel
  2. Robert Plant
  3. Phil Collins
  4. DAVID COVERDALE
  5. Jon Anderson
  6. IAN GILLAN
  7. David Bowie
  8. RONNIE JAMES DIO
  9. Sting
10. GRAHAM BONNET

Zangeressen:

  1. Kate Bush
  2. Joan Armatrading
  3. Chris Hynde

Gitaristen:

  1. RITCHIE BLACKMORE
  2. Steve Hackett
  3. Jimmy Page

Drummers:

  1. Phil Collins
  2. COZY POWELL
  3. Neil Peart
  4. John Bonham
  5. IAN PAICE

Toetsenisten:

  1. Tony Banks
  2. JON LORD
  3. Rick Wakeman
  4. DON AIREY
  5. Rick Wright

Bassisten:

  1. Mike Rutherford
  2. Chris Squire
  3. Geddy Lee
  4. ROGER GLOVER
  5. John Paul Jones

Groepen:

  1. Genesis
  2. Pink Floyd
  3. Police
  4. Led Zeppelin
  5. Rush
  6. WHITESNAKE
  7. RAINBOW
  8. Jam
  9. AC/DC
10. Yes

Meest belovend:

  l. SAXON
  2. GIRLSCHOOL
  3. IRON MAIDEN

Beste live-act:

  1. Genesis
  2. Pink Floyd
  3. RAINBOW
  4. Rush
  5. WHITESNAKE

Beste single:

  1. Another Brick in the wall - Pink Floyd
  6. Fool for your loving - Whitesnake
  9. Neon Knights - Black Sabbath
10. All night long - Rainbow

Beste LP:

  1. The Wall - Pink Floyd
  6. Heaven and Hell - Black Sabbath
  9. Ready an' Willing - Whitesnake

Producers:

  1. David Hentschel/Genesis
  5. MARTIN BIRCH
  6. ROGER GLOVER

Terugblikkend ziet het er beter uit dan vorig jaar. Alleen moet ik opnieuw aantekenen dat een groep die nauwelijks live-aktief is (Genesis) nog steeds zo'n alleen heerschappij heeft bij de MM-lezers.

PLAATPRAAT

GILLAN - GLORY ROAD
Virgin V2171

In de eerste editie van "Over The Rainbow en zo" werd de LP "Mr. Universe" doorgelicht. We waren unaniem weg van de plaat en het was duidelijk dat Gillan met een hele sterke plaat moest komen om deze te overtreffen. Half augustus verscheen "Glory road", die in één week tijd op drie terecht kwam in de engelse LP lijst van Sounds. Er moest dus iets aan de hand zijn. De eerste zoveel tienduizend exemplaren van de LP gingen in Engeland vergezeld van een gratis LP, "For Gillan fans only". Maar laten we eerst "Glory Road" ter oor nemen.

De openingsnummers "Unchain Your Brain" en "Are You Sure?" zijn typische Gillan-rockers, snel en scheurende heavy metal, maar niet bepaald verrassend. "Time And Again" klinkt al een stuk beter, mede door het pianoriffje an Colin Towns. "No Easy Way" begint met solo-gescheur van gitarist Bernie Torme. We kenden dat gescheur al van "Mr. Universe". Maar daar was het midden in een nummer verwerkt. Hier hangt het er maar wat los bij, het hoort niet echt bij "No Easy Way", wat zelf een goede rocker is. "Sleeping On The Job" kenden we al van de japanse "Mr. Universe". Het nummer is opnieuw opgenomen en is grote klasse. "Running, White Face, City Boy" en "Nervous" zijn ook weer typische Gillan-rockers. De aangenaamste verrassingen van de plaat zijn toch de eerste twee songs van de tweede kant. "On The Rocks" opent met een lange synthesiser-intro van Colin Towns. De melodielijn is stuwend en het tempo wisselt voortdurend. "If You Believe Me" is een meer dan 7 minuten durende blues, maar wel op Gillan's eigen manier. In het tweede deel zit een prima pianosolo.

Over het geheel gezien komt de plaat qua kompositie een stuk minder overtuigend over dan Mr. Universe. Qua arrangement zit het wel goed in elkaar. Bernie Torme heeft beduidend meer meegewerkt aan de stukken. En dan is er nog de in beperkte oplage bijgevoegde gratis LP "FOR GILLAN FANS ONLY", een rariteiten-kabinet van wat heb ik jou daar. Ik loop ze even op volgorde van opkomst door. De meeste stukken worden door Ian van kommentaar voorzien. Hij legt eerst uit waarom de plaat Voor Gillan fans alleen is. En dan volgt "Higher and Higher", een commercieel klinkend rockertje.

"Your Mother Was Right" is een regelrecht sessienummer, zeker geen slecht nummer met heerlijke uithalen van Bernie. "Redwatch" is de b-kant van een solosingle van Mick Underwood op de drums, begeleidt door John op de bas en twee gitaren van Bernie Torme en Pip Williams, die het zaak je ook produceerde. Een geinig instrumentaaltje. "Abbey Of Thelema" kennen we al van de alleen in Japan uitgebrachte LP "Gillan", maar keert nu terug in een andere mix met een geweldige fluitsolo van Colin aan het eind.

"Trying To Get To You", dat ook live gespeeld wordt, is een kort nummer in jaren vijftig-stijl, waarin Ian zijn best doet om als een slecht soort Presley te lijken. Op de tweede kant volgt eerst een triootje met John, Bernie en Thunderstick van de groep SAMSON (geen sluikreclame): "Come tomorrow" is een supersnel nummer met zang van Bernie. Colin speelt met zichzelf in "Dragon's Tongue". Een stukje muziek om even heerlijk bij achterover te gaan zitten. Zwevende synthesisers en een een dwarsfluit, totdat vreemde percussie instrumenten je uit de droom halen.

Het kan niet op. "Post Fade Brain Damage" bestaat uit allerlei losse stukjes band, aan elkaar gemonteerd. Er wordt enorm gerotzooid. Nog idioter is "Egg Timer", opgenomen in een soort hotelbar. Cosmo Toons ofwel Colin Towns speelt piano en zingt, John McCoy drumt (!), Bernie Torme bast en Chas Watkins, zakelijk man bij Gillan, gitareert maar vraag niet hoe. Lachwekkend is het. "Harry Lime Theme" is een stukje draaiorgelmuziek voor drankzuchtigen. Zelden hoorde ik dit op een plaat. "For Gilan Fans Only"' is één grote geinplaat. Als de plaat niet bij jouw "Glory Road" is bijgevoegd, mis je niets belangrijks. Ariola, de maatschappij die nu in Nederland zorg draagt, is helemaal niet geinteresseerd in Gillan. De in Engeland uitgebrachte singles worden hier niet gepresenteerd. Men doet niets aan de promotie. Toch wel vreemd, als je bedenkt dat de LP nu al weken in de engelse LP-top tien staat.

WHITESNAKE - READY AN' WILLING
UA 062-82904

De laatste Whitesnake-LP verscheen in de week dat we het vorige nummer uitbrachten en dus komt deze recensie wel wat laat. De echte Snakebiters zullen de plaat al lang uit de blote bol kennen. De op "LOVEHUNTER" ingezette koers wordt hier verder doorgevoerd. Het resultaat is een plaat die bol staat met potentiële suksesnummers. Coverdale en de zijnen (nog steeds Moody en Marsden (gitaren), Lord (toetsen), Murray (bas) en Paice (drums) hebben geen enkele andere bedoeling dan het maken van gemakkelijke in het gehoor liggende rocksongs.

Ieder nummer nodigt uit tot meezingen en de liefhebber van de hele stevige harde rock zal deze plaat nauwelijks het stempel 'beton' kunnen geven. "Ready an' Willing" is een gezellige plaat die het goed doet op feesten en partijen. Het is mij dan ook een raadsel waarom Whitesnake commercieel nog nauwelijks bekendheid geniet in ons land.

"Fool For Your Loving" (riffje van "All night long" afgekeken?), "Sweet Talker" en het titelnummer zijn gezellige meedeiners. "Carry Your Load" verraadt David's voorliefde voor Paul Rodgers in zijn Free-tijd (jatwerk?).

"Ain't Gonna Cry No More" is een aangename verrassing door het akoestische intro. De synthesiser-solo van Jon Lord is echter regelrecht gehaald uit een LP van het duitse Triumvirat. "Love Man" is de onvermijdelijke blues en "Black And Blue" is eveneens een onvermijdelijke boogie-woogie-song op Whitesnake-platen.

"She Is A Woman" is een terechte uitsmijter, één van de beter stukken van de plaat. "Blindman", tenslotte, staat ook al op Coverdale's eerste solo-plaat, maar keert nu terug in een nieuwe versie die het echter niet haalt bij de originele versie. Het nummer staat waarschijnlijk uitsluitend op de plaat om bekendheid te krijgen bij het nieuwe (veel grotere) publiek. Het blijft één van de beste Coverdale songs, maar geef mij toch maar de oorspronkelijke uitvoering.

"Ready An' Willing" is er één voor Coverdale fans. Geen rock-hoogstandjes, maar een onderhoudende plaat, die vooral bij het amerikaanse publiek nog wel eens indruk zou kunnen maken.

De Kruimels

Er zijn de laatste tijd nogal wat platen uitgekomen waar we niet helemaal om heen kunnen gaan. Vandaar aandacht (in het kort) aan de volgende produkten.

KERRY LIVGREN "SEED OF CHANGE" (Kirshner 84453)

Gitarist/toetsenist Kerry Livgren van Kansas moest zonodig zijn ei kwijt. Zijn solo-plaat wijkt nauwelijks af van het Kansas werk, alleen zijn de teksten puur religieus. Onze aandacht werd getrokken door het feit dat Ronnie Dio twee nummers zingt en dat zijn ook meteen de beste stukken van de plaat.

BLACK SABBATH - LIVE AT LAST (NEMS BS 00l)

Geen Dio op deze plaat, die uitsluitend heel oude afgekeurde Sabbath-live-opnamen bevat. Terecht dat de groep tegen hun oude maatschappij in beklag ging: het is niet om aan te horen, slechts leuk voor oude Sabbath-freaks.

WILD HORSES - THE FIRST ALBUM (EMI EMC 3326)

In het vorige nummer al aangekondigde LP met ex-Rainbow-bassist Jimmy Bain, die nu tevens de meeste nummers zingt, ex-Thin Lizzy-gitaarman Brian Robertson plus gitarist/organist Neil Carter (die intussen naar UFO is verhuisd) en drummer Clive Edwards. De plaat bevat leuke vlotte pop-rock-songs, waarin Thin Lizzy-invloeden duideljk doorwerken.

DEEP PURPLE - DEEPEST PURPLE (Harvest 062-63928)

De beste Purple-verzamelaar tot nu toe. Meer dan een uur muziek, allemaal originele studio-versies in originele LP-lengte (behalve Speed King). Rest de nummers te noemen: Black Night, Speed King, Fireball, Strange Kind Of Woman, Child In Time, Woman From Tokyo, Highway Star, Space Truckin', Burn, Stormbringer, Demon's Eye en Smoke On The Water.

De Kruimeltjes

Ook de kleine kruimeltjes zijn brood. We hebben nog wat singles liggen die ook nog aan de bak moeten.

DEEP PURPLE

Ter gelegenheid van de verzamel LP "Deepest Purple" werd "Black Night" in Engeland opnieuw als single uitgebracht. Belangrijk is de b-kant: een LIVE versie van "Speed King", die later dit jaar ook op LP zal verschijnen. Een live-opname uit 1970, mooi maar bijna mono. De live LP zal deze herfst nog verschijnen. Uitkijken dus!! (Harvest HAR 5210)

WHITESNAKE

Van de "Ready an' Willing"-LP zijn nu drie singles verschenen.

1. "FOOL FOR YOUR LOVING" met "Mean Business" (van de "Lovehunter" LP) en "Don't Mess With Me (van de "Trouble" LP) - United Artists BP 352

2. "READY AN' WILLING" met "Nighthawk" en "We Wish You Well" resp. van "Trouble" en "Lovehunter" United Artists BP 363

3. "BLACK AND BLUE" - b-kant en bestelnummer onbekend

BLACK SABBATH

Van de "Heaven and Hell" LP is de single "NEON KNIGHTS" in Engeland op single uitgebracht. Op de b-kant staat een fraaie live-versie van "CHILDREN OF THE SEA".

Het bewijs wordt geleverd: Ronnie Dio doet het ook bij de Sabs live uitstekend. (Vertigo SAB 3)

COZY POWELL

Cozy heeft in totaal drie singles van zijn LP "Over The Top" uitgebracht. Vorig jaar al "THEME ONE".

Dit jaar zijn daar bijgekomen: "THE LONER"/"EL SID" (Ariola ARO 2O5 - blauw vinyl) en "HEIDI GOES TO T0WN"/"OVER THE TOP part 1" (Ariola ARO 222 - doorzichtig vinyl).

Tot zover PLAATPRAAT.

GILLAN
road of hope'n'glory

Een rockster, die tien jaar na zijn eerste grote suksessen, opnieuw aan de top staat, moet wel iemand zijn met een groot uithoudingsvermogen. Ian Gillan, zojuist 35 geworden, is zo iemand. Zijn voorliefde voor muziek houdt hem bezig. Als je dan ook nog een LP maakt, die na één week binnenkomt op drie in de LP-charts, dan mag je tevreden zijn. En Ian is tevreden.

Sinds zijn vertrek uit Deep Purple is zijn geschiedenis nogal ingewikkeld geweest. Sommigen zullen afgevraagd hebben hoeveel groepen hij tegelijke tijd had. De muzikale thema's zijn enorm gevarieerd geweest: van het "Child in Time" tijdperk via de jazz-rock van "Scarabus" tot het grote sukses van "Mr. Universe".

"We hebben altijd een harde kern van fans gehad die grote afstanden moesten reizen om ons te zien. We hebben ons vaak geschaamd als we er aan dachten hoeveel kilometers ze er voor over hadden. Ik denk dat ze altijd vertrouwen hebben gehad in wat wij deden. Wat we ook deden, het was altijd wat we WILDEN doen. We werden nooit door andere factoren beinvloed." Gillan gelooft heilig in wat hij aan het doen is. Meer dan wat hij zou moeten doen. Het voert helemaal terug naar de tijd dat hij en Ritchie Blackmore de kreet 'geen compromissen' hoog in het vaandel droegen.

"Ik veranderde iedere bezetting van mijn band om dezelfde reden waarom ik Purpe verliet: omdat het vervelend werd. Ik zing nu 18 jaar, ik heb niet anders gewild en het is altijd mijn ambitie geweest om zo suksesvol mogelijk te zijn maar, omdat je commerciele behoeften als geld om te leven moet erkennen, moet je altijd in staat zijn te zeggen dat je leuk vindt wat je doet. Ik was nooit tevreden met de vorige bezettingen totdat deze kwam, omdat er altijd wel iets niet helemaal goed zat. Maar nu zijn we op een punt gekomen waar ik volledig tevreden ben met de band."

GILLAN heeft een nieuw platenkontrakt, nu met Virgin, een maatschappij die niet bepaald bekend is door hard-rock-bands.

"De kleine maatschappijen zijn meer in je geinteresseerd als mens en als artiest. Ik heb altijd de voorkeur gegeven aan de onafhankelijke maatschappijen. Er waren zo'n zes grote clubs in ons geinteresseerd toen we voor Virgin tekenden."

Het eerste resultaat is de LP "GLORY ROAD", die nu al de cijfers van "Mr. Universe" overschaduwd. Ian is tevreden met zijn werk. "Veel mensen hebben gezegd dat de plaat op Purple lijkt. Maar, met alle respekt, de meesten waren niet bij Purple betrokken toen dat gebeurde. Ze luisteren nu naar mijn platen met de Purple legende in hun achterhoofd plus het feit dat ik alle teksten en melodiën in Purple schreef, dus is er reden genoeg dat er enige overeenkomst is."

Is het niet pijnlijk?

"Nee, niet in het minst. Ik ben trots op dat deel van mijn leven."

De teksten van Gillan zitten vol clichés. Ze lijken in vijf minuten geschreven. Is het eigenlijk waardevol om ze af te drukken?

"Jazeker. Er gaat ongelofelijk veel gevoel en enthousiasme in een plaat zitten en het duurt lang om alles eruit te krijgen wat er i zit. Daarom is zestig procent wat we live doen, dingen zijn die het publiek al kent. Het is teveel gevraagd om zo veel nieuwe tracks te doen alleen omdat je verder bent.
Je speelt nog steeds "Smoke on the water"?

"Ik speel nog steeds een Purple song live. Ik zal dat ook blijven doen. We spelen of "Child in Time" of "Smoke", omdat die het meest geschikt zijn voor deze band. Maar ik hou van "Smoke". Ik kan me herinneren dat ik de song schreef, kijkend naar het brandende casino en de fans die door de ramen sprongen. Daaraan denk ik, iedere keer als ik het zing."

Optreden is voor Ian het belangrijkste. Het zou het belangrijkste voor iedere band moeten zijn.

"De songs schrijven is de kunst en ze live spelen is de kracht. Dat is een goede combinatie van wat je als persoon bent, wat je hebt geleerd, wat het publiek jou wil geven en wat je uit hen kunt krijgen. Ik geloof dat deze band in eerste instantie een liveband is, meer dan een studiogroep.

Het is mogelijk dat je bij een bezoek aan een Gillan-konsert een gratis Gillan-LP in handen kreeg. Nu werd de ze plaat in beperkte oplage gratis bijvoegd bij "Glory Road". Het is Ian's manier om de mensen te bedanken die hem jarenlang gesteund hebben, ook in tijden van minder glorie.

"Ik vermoed dat, wanneer ik een paar jaar geleden een stukje plastic zonder muziek verpakt in bruin pakpapier zou hebben uitgebracht, er toch zeker 20.000 mensen zouden zijn geweest die het gekocht hadden. Natuurlijk zouden ze nooit weer een Gillan LP hebben aangeschaft, maar dat was toch het aantal mensen dat regelmatig de konserten bezocht."

Op de hoes van de gratis Gillan-LP staan allerlei kranteknipsels, die moeten aantonen hoe weinig zij de pers serieus nemen.

"De knipsels waren belachelijk. Ze vergeten dat de mensen die werkelijk weten wat er aan de hand is de mensen zijn die naar de shows komen. En ik denk dat de pers veel minder invloed heeft dan ze vroeger hadden.

En dan begint journalist nummer zoveel, nog eens over een Purple-reünie.

Ian Gillan heeft intussen in een officiele verklaring te kennen gegeven NIET te willen meewerken aan een Deep Purple-reünie, zolang het er alleen maar om gaat er veel geld aan te verdienen door allerlei slimme zakenlieden. En gezien het feit dat Blackmore en Coverdale elkaar niet kunnen luchten of zien, betwijfelen wij of er ooit een reünie komt.

COZY thank you!

Met ingang van 17 augustus 1980 is Cozy Powell geen drummer meer bij Rainbow. Sinds oktober 1975 heeft hij een groot aandeel gehad in het sukses van de groep. Cozy was en is erg populair bij de fans. Voor velen was het een schok, een verrassing. Na ons gesprek met Ritchie in Brussel (zie je Marc!) hadden wij al een sterk vermoeden. Lees er het fragment met Cozy's vakantiefoto's nog maar eens op na. Cozy is de eerste die vrijwillig de groep verlaat. Al tijdens de USA toer van vorig jaar gaf hij Ritchie te kennen dat hij wilde vertrekken. Hij wilde nog wel de europese en japanse toernees meedoen.

Hieronder laten we Cozy's carrière tot dusverre de revue passeren en we zijn ervan overtuigd dat deze carrière nog lang niet is beëindigd. Mr. Powell werd 33 jaar geleden in Wales geboren. Terwijl hij nog op school zat, begon hij zijn pioneerswerk als drummer. Hij probeerde singles na te spelen van Sandy Nelson, een bekende drummer uit de beginjaren '60. Nadat hij van school werd getrapt omdat hij teveel moeilijkheden veroorzaakte, vervoegde Cozy zich bij The Sorcerers. Andere mensen in deze groep waren Ken Aston (zang), Pete Ball (toetsen), Roy Black (nee niet de duitse schlagerzanger, gitaar) en Dennis Ball (bas). Deze uit Cirenchester afkomstige groep verdiende moeizaam wat geld door in duitse clubs soms 8 uur op een avond te spelen. Cozy: "We speelden in Frankfurt in K 52 en de Storyville clubs. Het was verdomd hard werken, maar goed voor de konditie.

Cozy bleef 3½ jaar in de groep, tot april l968. Na 2 maand in Casey Jones & The Engineers te hebben gespeeld, keerde Cozy terug naar The Sorcerers, die net hun naam hadden veranderd: Youngblood. Na de komst van ex-Move-bassist-zanger Ace Kefford werd de naam Ace Kefford Stand: Ace zong, Cozy drumde, Dennis Ball baste en nieuwkomer Dave Ball gitareerde.

Het was tijdens deze groep dat Powell regelmatig werd gevraagd studio-werk te doen. "Ik deed alles waarvoor ik gevraagd werd." Door dit werk met producer Mickie Most ontdekte Jeff Beck hem. "Het eerste album met Beck is nooit uitgebracht.

Most, hij en ik gingen naar Detroit en namen in de oude Motown-studio een instrumentaal album op met oude Motown-hits als "Reach out I'll be there". James Jamerson baste, de organist ben ik vergeten en er was nog een Motown-blazers-sektie. Het was gedeeltelijk goed en verschrikkelijk.

Intussen bracht de Ace Kefford Stand met Cozy een single uit op Atlantic: "For your love"/"Gravy Booby Jamm". Na het vertrek van Ace speelt, Cozy een avondje in de Leeds University met Dave "Clem" Clempson (gitaar) en Dave Pegg (bas). Maar het werd niets en Clem vertrok naar Colosseum. Na Ace's vertrek uit zijn Stand, kwam Pete French en de nieuwe naam werd Big Bertha. Twee singles kwamen uit: "The world's an apple"/"Gravy Booby Jamm" (Atlantic) en op het europese continent "Munich City".

Cozy speelde maar enkele optredens mee voor hij opnieuw naar Jeff Beck vertrok en in Big Bertha werd vervangen door Mac Poole. Van april 71 tot juli 72 was Cozy in de Jeff Beck Group met Clive Chaman (bas), Max Middleton (piano), Bobby Tench (zang) en Beck zelf. Twee erg suksesvolle LP's werden gemaakt. "Rough and ready" (Epic 646l9) kwam uit in oktober '71 en reikte tot nr. 46 in de USA-LP-lijsten, terwijl "Jeff Beck Group" (Epic 64899) na release in juli 72 het zelfs tot een negentiende plaats bracht.

Cozy: "Het was moeilijk om met Beck te werken. Hij kon beslissen welke muziekstijl hij wilde. Het ene moment wilde hij Motown, dan hard-rock dan weer jazzy. Zo ging het steeds en uiteindelijk kregen we allemaal ontslag, behalve Max. Toen zijn volgende groep mislukte, vroeg hij Clive en mij om terug te komen, maar wij zeiden "nou, bekijk het maar" want we hadden ons eigen groepje klaar. Jeff was wel de trekpleister van de groep. Het maakte niets uit wie er in de groep waren. Iedereen kwam voor Beck.

Nog voor Animal Cozy zijn eigen groep startte, speelde hij twee maanden in Spirit, maar ook dat werd niets. Toen werd hij nog eens benaderd door ene Johnny Winter. "Ik vloog naar de States voor een auditie en werd aangenomen. Maar Winter moest de groep nog kompleteren en ik had geen zin om nog eens die eindeloze audities met nieuwe muzikanten te doen.

Ik had het gedaan als Rick Derringer, die baste bij de audities, zou blijven, maar die had zijn eigen solo-karrière al voor ogen. En zo kreeg Winter noch Rick noch mij."

Met zijn oude makkers Dave en Dennis Ball en zanger Frank Aiello formeerde Cozy dan zijn eigen groep: BEDLAM. De groep heette eerst Beast, maar al bleek al een groep met die naam te bestaan. Augustus '73 brengt de door Felix Pappalardi geproduceerde LP "BEDLAM" op Chrysalis CHR 1048.

Ze konserteerden vrij veel, maar door het ontbreken van financiële steun van de platenmij kwam de groep nooit echt van de grond en werd in april 74 ontbonden. Nog tijdens deze periode kwam Cozy in de picture met het alom bekende "DANCE WITH THE DEVIL".

"Ik nam het nummer eigenlijk voor de gein op. Maar het bekende sneeuwbaleffekt kwam naar voren. Net zolang tot ik voelde dat ik aan geloofwaardigheid verloor en in een ongemakkelijke sleur terecht kwam. Dus kapte ik ermee en begon aan motorracen te doen, full time.

Ik crosste in Hitachi en racete op ieder circuit in Engeland. "Dance with the devil" haalde in Engeland een derde plaats in november '73 en ook de volgende twee singles deden het niet slecht.

"Man in black" kwam tot 18 en "Na na na" behaalde een tiende notering. De groep, die op de laatste twee singles speelde was de opvolger voor Bedlam: COZY POWELL'S HAMMER. Hierin waren aanwezig oude makker Clive Chaman (bas), Frank Aiello (zang) en, let op, Bernie Marsden (gitaar) en Don Airey (toetsen). De groep bleef bestaan tot april '75.

Zijn oude vriend Clempson vroeg hem dan om een nieuwe groep te beginnen waarop Cozy in ging. Met Clem's maatje Greg Ridley op bas (hij had vier jaar met Clem in Humble Pie gespeeld) onder de naam STRANGE BREW gingen ze op zoek naar een zanger. Kontraktuele problemen maakten na twee maand in augustus een eind aan de groep nog voordat een zanger was gevonden. Bij Clempson dient nog de opmerking te worden geplaatst, dat hij Cozy vroeg nadat hij bij Deep Purple afgewezen was als opvolger voor Ritchie Blackmore.

In september 75 werd Cozy, die net besloten had weer te gaan racen, benaderd door Ritchie. "Ritchie was aanwezig geweest bij het laatste optreden dat ik bij Jeff Beck deed. Hij moet mij steeds in het achterhoofd hebben gehouden. Mijn drumwerk op het Rough and Ready-album gaf uiteindelijk de doorslag." Vanaf oktober 75 speelde Cozy in Rainbow.

Zijn eind vorig jaar uitgebrachte solo-album "Over the top" (Ariola ARL 5038) bevatte slechts oude vrienden van hem die in dit verhaal terug te vinden zijn (op Jack Bruce en Gary Moore na): Max Middleton, Don Airey, Bernie Marsden en Clem Clempson. Cozy heeft onlangs een tweede LP opgenomen met volgens de laatste berichten o.a. Bernie en Jeff Beck en Jack Bruce. Cozy is uit Rainbow, maar we zullen hem blijven volgen, want hij is nog lang niet over zijn top. COZY, THANKS FOR ALL YOU DID!!

BLACKMORE
RAINBOW'S SOLITARY TRAVELLER

DE MAN IN 'T ZWART GING ACHTEROVER ZITTEN EN BEKENDE: "JA, IK BEN VERWAAND." DAAROM VERLIET HIJ PURPLE EN RICHTTE HIJ RAINBOW OP. MAAR STEVE GETT ONTDEKT DAT RITCHIE NIET ALTIJD ZIJN ZIN KRIJGT.

"Ik zie Rainbow maar af en toe als een groep. Wat mij betreft, ik zie mezelf altijd als een afzonderlijk persoon. Dat mag verwaand klinken, maar ik ben nu eenmaal het type dat graag geidoleerd is. Soms zijn we een groep en soms niet. We zouden best binnen een jaar weer kunnen veranderen. Ik geloof dat het oneerlijk zou zijn om te zeggen dat we niet meer gaan wisselen omdat we altijd proberen beter te worden, meer nog dan dat we het publiek willen veroveren met een specifieke band. Hoewel ik sukses leuk vind, vind ik het op hetzelfde moment niet leuk. Ik denk dat ik zelf niet weet wat ik wil. I just like to do anything that's not expected of me."

Rainbow heeft nu vijf albums afgeleverd en heeft hoe dan ook nog nooit een vaste line-up gekend. Velen hebben de laatste jaren gedacht dat Ritchie's jaren wel geteld zouden zijn. Er schijnen genoeg mensen te zijn die graag de laatste spijker in zijn grafkist willen slaan. Maar er zal veel voor nodig zijn om hem van het gitaar spelen af te houden.

Eind '79 was Rainbow weer on the road in de States als voorprogramma van Blue Oyster Cult. Het besluit om met B.O.C te toeren was omzichtig. Het stelde de groep niet alleen in staat om de schare fans langs de oostkust uit te breiden, maar het schonk Ritchie tevens de mogelijkheid om met de nieuwe groep op te treden zonder overdreven druk.

Ik ontmoet Ritchie in een Holiday Inn en vraag hem naar zijn grootste probleem, het zoeken en vinden van een goede opvolger voor Dio.

"We werden er allemaal gek van. Ik wist niet dat er zoveel niet-zangers rondliepen. Er waren wel wat aardige gozers maar er was niemand die indruk maakte totdat Graham opdook. We probeerden iedereen uit ons boekje. Ik vroeg aan Roger waar die ongelooflijke zanger van de Marbles gebleven was. Roger vertelde me dat hij weer in Australië zat. We vroegen hem te komen. Toen ik hem zag met zijn korte haar, dacht ik "Hij is toch niet één van die punks?" Niet dat ik punks naar beneden wil halen, ik mag ze gewoon niet. We ontdekten zijn enorme stembereik, deden "Mistreated" en toen kreeg hij de job."

Wat gebeurde er met Ronnie?

"Ronnie dacht dat er meer te halen zou zijn in termen van geld, zich niet realiserend dat Rainbow een andere groep is dan Purple. Hij is werkelijk een goede zanger maar hij kwam nauwelijks nog met eigen ideeën. De laatste zes maand ouwehoerde hij maar wat en plotseling was hij weg."

"Veel mensen denken dat ik Purple verliet omdat ik verwaand ben, ergens is dat ook zo. Maar Purple leed aan zelfvoldaanheid. De boot was zinkende en ik wilde niet mee zinken. Met Purple was het vaak zo dat we zeiden: "Hoeveel mensen vanavond? Prachtig! Hoeveel verdienen we?" Het werd zo klinisch, zo zakelijk, wat, dat moet ik erkennen, ook gedeeltelijk mijn fout was."

"Toen Don kwam, duurde het bijna een jaar voor hij had uitgezocht waar het bij Rainbow om gaat. Ik dacht eerst dat hij te jazzy was maar dat bleek niet het geval. Feitelijk heeft hij dezelfde klassieke voorkeuren waar ik ook van houd."

"Een paar maand later kwam Roger als producer. Ik verloor bijna mijn geduld en Cozy had helemaal geen geduld meer. Maar Roger organiseerde het allemaal snel. Hij heeft een verschrikkelijk uithoudingsvermogen. Hij is sinds Purple niet veranderd. We hadden toen nog geen vermoeden dat hij de vaste bassist zou worden maar uiteindelijk lag het voor de hand. Ik denk dat hij meer dan zijn best heeft gedaan toen ik het zicht op het geheel was verloren."

"Mijn probleem is dat ik niet tegen het maken van platen kan. Als er een verbod tegen het opnemen zou komen, zou ik het vieren. Ik vind het zo'n vreemde manier van muziek maken, want het is van te voren bedacht. In de studio is geen publiek en geen energie. Er zijn groepen die voordeel trekken van een studio, zoals Queen. Ze zijn excellente studiomensen maar ik denk dat Rainbow meer een livegroep is en daar voel ik me het meest gelukkig mee."

"Ik vind het nog steeds leuk om gitaartjes te vernielen. Mensen vragen me wel eens waarom, maar dat weet ik zelf niet. Je kunt een publiek -sorry dat het wat bedacht klinkt- zoveel geven dat je niets anders wilt dan je instrument in brokken slaan. Ik doe het alleen niet als het publiek het nadrukkelijk van me verwacht.

Als er een slecht publiek is, zal ik ze muzikaal niets minder geven, maar de extraatjes laat ik wel achterwege. Het is mijn manier om hun spanning te retourneren. Het is mijn uiterste offer aan het publiek."

Gedurende het gesprek kreeg ik het gevoel dat het hem amuseert om mensen om de tuin te leiden om te verbergen dat hij best wel vriendelijk kan zijn.

"Ik vind het geinig om de verkeerde indruk te wekken omdat ik denk dat te veel mensen te veel indrukken hebben van wat er gaande is. Ik ben erg hypocriet. Ik verander steeds van oordeel. Soms ga ik in een wilde stemming het podium op zonder dat ik weet waarom ik me zo gedraag. Uiteindelijk word ik wanhopig van het zoeken naar dingen die ik de schuld kan geven."

Rekening houdend met Ritchie's zelfbekentenis en vele wijzigingen in de band is het verbazend dat Cozy er nog steeds is, hoewel hij zich zonder twijfel ook wel eens zal hebben afgevraagd waarom hij nooit is opgestapt.

"ALS HIJ OOIT HIERTOE BESLUIT BETEKENT DIT HET EINDE VAN RAINBOW."

"Ik denk dat Cozy tot het eind in de vereniging zal blijven. Maar ik ben er van overtuigd dat we volgende week weer eens ruzie kunnen krijgen. We hebben veel meningsverschillen hoewel we geneigd zijn altijd tot een overeenstemming te komen. In sommige situaties voel ik me niet op mijn gemak als hij in de buurt is. Maar we hebben veel respekt voor elkaar."

"Cozy gaat van het ene uiterste in het andere, net als ik. Hij is van binnen erg depressief. Ik ben erg serieus en soms zijn we beiden humeurig en dan ontwijken we elkaar. Toen we "Down to earth" opnamen, hadden we overal ruzie om, b.v. over het ontbijt. Cozy is een vreetvarken. We betalen als groep voor het eten. Ik wilde niet betalen voor al die pakken Sugar Puffs en Rice Krispies. Op zijn beurt wilde hij niet betalen voor mijn cheddar en meer van die dingen. Dus nam hij zijn eten mee naar zijn kamer.

WE HADDEN ZELFS RUZIE OM HET ETEN!! Kun je het voorstellen? We hebben vaak van die woorden wisselingen maar meestal komen we er wel doorheen."

Ze hadden ook verschillen over het opnemen van "Since you been gone". Was Ritchie verbaasd dat het een hit werd?

"Ja en nee. Ik vind het wel een kommersjeel nummer. Ik deed het eigenlijk omdat de melodie me wel aanstond. Toen we het gingen spelen haatte Cozy het. Ik geloof dat hij het nog steeds haat."

Ritchie is een belastingvluchteling. De belasting in Engeland is enorm hoog. Hij woont al jaren in Amerika.

"Ik mis de engelse kranten en soms ben ik twee maand achter - hoewel het lijkt me een goede manier. De muziekpers in Engeland schijnt alles te slaan. Zo gauw ze denken dat een groep het gemaakt heeft of geld heeft verdiend, weten ze niet hoe snel ze hem naar beneden moeten halen. Omdat ik zelf artiest ben, ben ik zeer behoedzaam op kritieken. Maar op zijn beurt, als ik kritikus was, zou ik tien keer erger zijn. Ik zou waarschijnlijk alles afkraken. Er zijn werkelijk te veel groepen - en veel mensen zeggen tegen mij: Ja, en jij bent er één van."

Melody Maker, Steve Gett, februari 1980

Voor het origineel van dit complete interview: klik hier

Dit interview werd gemaakt tijdens de amerikaanse toernee van Rainbow eind 1979. Tijdens die toer viel de beslissing dat Cozy de band zou verlaten. We hebben dit artikel enigszins ingekort, maar er stonden te veel belangrijke uitspraken in (o.a. t.a.v. Cozy) dat we het jullie niet wilden onthouden.

DOSSIER DEEP PURPLE

We worden. langzamerhand doodziek van al die muziekblaadjes die hun pagina's vullen met aankondigingen over een mogelijke Purple-reünie. Wij doen daar niet aan mee zo lang het bij geruchten blijft omdat we alleen de feiten publiceren. Mocht het er uiteindelijk wel van komen en wordt Deep Purple inderdaad heropgericht, dan zullen we er uiteraard aandacht aan besteden. Zoals het er voorlopig uitziet, komt er geen nieuwe Deep Purple-groep. De meningen van diverse ex-Purples lopen te veel uiteen.

RAINBOW
LIVE IN DUITSLAND

14 Februari was de dag dat ik voor de vierde keer binnen drie weken Rainbow live zou zien. Dit keer was Münster aan de beurt. Voor Hans zou dit een historische dag gaan worden want hij zou voor het eerst in zijn leven de groep live op de buhne zien (voor vrienden Freek en Johan ook).

17.00 uur: een blauwe mini komt joelend tot stilstand voor huisnummer 62, waar ik woon. Dit keer zou Hans rijden, want bij de vorige drie konserten (Brussel, Rotterdam en Kerkrade) had ik gereden en daarvan was ik nog steeds moe.

Tegen 19.00 uur reden we Münster binnen en het werd ons al direkt gemakkelijk gemaakt want grote witte borden wezen de weg naar Halle Münsterland (die we nog kenden van het konsert van Rory Gallagher vorig jaar) waar vele Rainbow fans al door het dolle heen waren. Om half negen begon de groep EINSTEIN die in het voorprogramma zat. Deze duitse groep speelde dus voor eigen publiek. Het klonk allemaal wel aardig, het was meer een soort symfonische punkrock.(?!) Beter in ieder geval dan Katchis, die ik bij de andere konserten had gezien. Het publiek raakte lekker op dreef en na een uurtje stapte de groep op en was het wachten op het grote moment.

Om tien uur gingen de lichten uiten uit de speakers klinkt het bekende Land of hope and glory. De volgorde van de nummers is dezelfde als bij de vorige konserten: Eyes of the world, Love's no friend, Since you've been gone, dat dan overgaat in All night long. Op een gegeven moment loopt Ritchie weg en begint Graham een spelletje met de moffen, die fanatiek reageren.

Na dit geouwehoer komt Ritchie terug en begint aan klassieke stunts o.a. Greensleeves en daarna kondigt Graham Catch the rainbow aan. Dit nummer was wel het hoogtepunt van de avond. Het is onvoorstelbaar hoe Blackmore met een gitaar om kan gaan. Uit volle borst zingt Graham dit nummer, maar ik hoor het toch liever van Ronnie Dio. Ik vind hem beter dan Bonnet.

Het konsert is 50 minuten oud als Don Airey de intro verzorgt voor Lost in Hollywood en hierin laat Ritchie zijn kunsten helemaal naar voren komen. Hij speelt fantastische soli en niet te vergeten het slotkoor uit de Negende van Beethoven.

Na een aardige solo van Airey is Cozy aan de beurt. Voor de 4e keer hoor ik zijn bekende drumsolo met aan het eind de knallende magnesiumbom. Na Lost in Hollywood verdwijnt de groep van het podium, alleen Graham blijft over en bedankt het publiek, waarna hij Will you love me tomorrow begint. Ritchie en de rest komen ook weer tevoorschijn en begeleiden Graham.

De groep verdwijnt opnieuw, maar de moffen willen meer. 5000 Moffen en vier hollanders schreeuwen 'zugabe zugabe' en na drie minuten komt Ritchie terug met, en dit slaat gewoon alles, fantastische trucs. Na tien minuten een gitaar te hebben verkracht, begint Ritchie met Lazy dat overgaat in Man on the silver mountain. Long live rock and roll volgt, waarin opgenomen een stukje van A light in the black en Kill the king. Dit was het einde van het Münster-konsert.

Voor mij was dit het beste van de vier konserten maar dat lag voor 80% aan het publiek. Wat dat betreft kunnen wij Hollanders nog een hoop leren van de moffen. Commentaar van Hans na het konsert: "Fantastisch, ik heb er gewoon geen woorden voor, het was helemaal te gek." Zo zie je maar weer.

Wim

Dit verslag plaatsen we nu pas omdat we de vorige keer geen ruimte hadden.