1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11    12    13    14    15    16    17    18    19    20    21    22    23    24    25    DTE 82



Originele verschijningsdatum: 1 november 1982


AFSCHEID Vanuit Het (Oude) Hoofdkantoor
Dit worden mijn laatste woorden als aanvoerder van de Rainbow Fanclan. Ruim drie jaar heb ik de clan geleid. Voor ik de vraag "wat nu" beantwoord, eerst nog in het kort enkele gebeurtenissen uit deze mooie periode. Nadat in 1971 de Nederlandse Deep Purple Fanclub werd opgericht door Bart Hekkelman, werd deze in 1975 overgenomen door René Veldhoen, die begin 1979 de fanclub (in 1976 omgedoopt tot Rainbow Fanclub) moest opheffen wegens tijdgebrek en het ontbreken van mensen die de club konden voortzetten.

Maanden later nam ik het initiatief een nieuwe Rainbow Fanclub te starten. Samen met Wim Pas en Hans Nijkamp werd in oktober 1979 een nieuwe periode ingeluid. In november verscheen de eerste uitgave van het blad, in een beperkte oplage van enkele tientallen stuks. Diezelfde maand werden we meteen het uitstellen van een Rainbow konsert. Enkele maanden later in het eerste weekend van februari 1980 deden Wim en ik een reusachtige marathon door Rainbow drie dagen te volgen in Brussel, Rotterdam en Kerkrade. Wim moest alle afstanden rijden (omdat ik geen rijbewijs heb), meer dan 1500 km in weer en wind. In Brussel hadden we onze eerste konfrontatie met Ritchie. Hij bleef tot vier uur 's nachts met ons praten, een historische gebeurtenis, waar ik elf jaar op had gewacht.

Tijdens mijn diensttijd groeide de clan gestaag. Herinneringen komen op van het grote gebeuren op 16 augustus 1980, het Monsters Of Rock Festival in Engeland, waar Cozy voor meer dan 50.000 mensen zijn laatste optreden met Rainbow deed. Na afloop stond ik minutenlang te huilen van emotie, zo indrukwekkend was dit afscheid. Vier dagen later was ik te gast op een groot Rainbow feest in een Holiday Inn in London, op uitnodiging van Ritchie. Erg veel kan ik me er niet meer van herinneren (reden ligt voor de hand) behalve dat ik de volgende middag met een katerige kop zat te praten met een dito hoofd van Bonnet. Het zou zijn laatste interview voor Rainbow worden. Ik herinner me de grote problemen met het van de grond af krijgen van de merchandising, de Rainbowtique. Nu eindelijk loopt de zaak goed en is alles steeds uit voorraad leverbaar. Maar het heeft veel moeite gekost. Het telefoonuur was altijd gezellig. Veel vaste klanten en van sommigen heb ik het gevoel ze persoonlijk te kennen. Maar het mooiste en inspannendste was toch altijd het blad, waar ik altijd met plezier aan heb gewerkt.

Maar eens komt toch het moment dat andere plichten belangrijk worden en je merkt dat je niet alle tijd aan de clan kunt besteden: werk, mijn vriendin Jacqueline en de band Concrete. Vandaar mijn oproep maanden geleden om nieuwe krachten voor de FC. Mijn uiteindelijke keus is gevallen op de naam die al vaak in dit blad is genoemd, Frans van Arkel. Ik heb Frans de afgelopen drie jaar leren kennen als een kritische en toegewijde fan, die tevens organisatorische talenten heeft. Ik heb het volste vertrouwen in hem. Het is ondenkbaar dat ik het fenomeen Rainbow zo ineens met rust kan laten. Jullie zullen mijn naam nog regelmatig blijven tegenkomen. Ten eerste werk ik aan een tekstenboek van Purple, Rainbow, Gillan en Whitesnake. Ten tweede werk ik al geruime tijd aan een uitgebreid boek over Blackmore. Het tekstenboek zal binnen een half jaar gereed zijn; het Blackmore boek zal aanmerkelijk langer op zich laten wachten.

In dit blad zit weer een jaarlijks poll-formulier. Vragen over Rainbow en de fanclan kunnen in het vervolg worden gesteld bij het nieuwe adres. Frans en ik zullen ons nu gaan werpen op een zeer speciaal extra blad, dat je alleen kunt ontvangen door het te bestellen. Het wordt een speciaal konsertblad, met vee1 foto's, verslagen en hopelijk interviews en vanzelfsprekend reakties van jullie kant. Dit blad gaat zes gulden kosten inclusief verzendkosten. Je kunt er zoveel bestellen als je wilt. Ook niet leden kunnen dit blad bestellen. Vraag het dus aan je kennissen.

Wel, tot slot: SPECIAL THANKS to Ritchie and all (ex) Rainbow-members, Wim, Hans, Hank, Bart, René, Jacqueline, Concrete (hopelijk zie ik jullie nog eens bij optredens), Ellen & Michael (Polydor), Wim Bosman, Euro Records, Amazing Products, Marc Brans, DFF (Hennie & Ina), Brad & Hazel (engelse fanclub) en alle anderen, die niet genoemd zijn, maar vooral JULLIE, LEDEN VAN DE FANCLAN!

Gerrit Tijhof


WELKOM VANUIT HET HOOFDBURO

Hallo allemaal,

Zoals jullie waarschijnlijk wel gelezen zullen hebben in één van de vorige edities van dit blad heeft Gerrit Tijhof te kennen gegeven in de nabije toekomst te denken te stoppen met de FC. Wel, dit moment is bij het verschijnen van dit blad aangebroken, maar voor het zo ver was heeft hij er wel voor gezorgd dat jullie niet met de handen in het haar blijven zitten met de vraag "wat nou?" Hij heeft namelijk ons gevonden om de FC voort te zetten. Wij hopen dat het jullie, net als voorheen, naar de zin te maken, d.w.z. we gaan de clan voortzetten op ongeveer dezelfde manier. Er zullen misschien enkele dingen gaan wijzigen (we zijn o.a. van plan het blad tweemaandelijks te gaan uitbrengen) maar de basis blijft onveranderd. Tot zover deze "zakelijke" mededeling. We hopen dat jullie ons allemaal zullen blijven steunen enne keep on trying to catch that fantastic RAINBOW!!!

Frans van Arkel, René Askes & Remco Kastrop




HOW TO PLAY THE GAME

In de afgelopen jaren is mij vaak gevraagd om gegevens over Ritchie's gitaar, zijn techniek, versterkers, effektapparatuur, etc. De gegevens daarover zijn echter schaars. Ritchie is er niet zo scheutig mee, met het verstrekken van die gegevens. Op de achterkant van "ON STAGE" staat van alle leden van de band allerlei gegevens, behalve van Blackmore.

Voor deze gelegenheid heb ik mijn archief eens op de kop gehouden en toch nog aardig wat dingen weten te verzamelen. Je zult zeker hier en daar verrast staan. Als waarschuwing voor de muzikanten onder jullie: ook als je precies hetzelfde op het podium neerzet als Ritchie, betekent dat niet dat je dan Blackmore's geluid zult krijgen. Allereerst enige gegevens over de door Ritchie gebruikte spullen tijdens de engelse tour in 1976.

Ritchie gebruikte drie gitaren tijdens de tour, allen Fender Stratocasters. De meest gebruikte was een witte, met een eveneens witte schrammenplaat, tenzij hij problemen had met het stemmen ervan. Dan speelde hij op het gevlamde exemplaar.

Het derde exemplaar was zwart met een witte schrammenplaat. Het gevlamde model is interessant omdat er de nek van zijn bekende voormalige blond-kleurige gitaar op was gemonteerd.

Ritchie stopte met dit model omdat te veel mensen hetzelfde model gingen spelen. Het zwarte model werd alleen bij de toegiften gebruikt, om er een beetje mee te zwaaien. Ritchie legde de gitaar dan op de grond voor de vernielingsact. Voor deze act had hij een hele rits Stratocasters met een fabrieksfoutje (die toch nog een waarde hadden van 320 engelse ponden). Deze waren wit met een zwarte schrammenplaat. Tijdens de engelse tour vernielde hij er zes! Tot zover over de gitaren.

Dan de effekt-apparatuur. Ten eerste was er de Revox-bandrecorder. Misschien dat sommige mensen zich hebben afgevraagd of Blackmore staat te playbacken, maar dat is dus niet het geval. De Revox dient als echo-apparaat. Afgezien van enkele kleine ingrepen is het dus een gewoon tapedeck, dat gewoon in elke hi-fi zaak te koop is. Ritchie maakt(e) er voornamelijk gebruik van in zijn bekende intro's en destijds in de solo voor "Stargazer". Op de Revox stond een phaser, waarvan Blackmore veelvuldig gebruik maakt(e), maar opvallend veel in "Catch the rainbow". Ritchie gebruikt al jaren dezelfde versterkers. Hoewel er twee sets op het podium staan gebruikt hij er maar één. Het is de toren, die altijd iets scheef op het podium staat. Het exemplaar, dat altijd recht de zaal in gericht staat, is precies hetzelfde, maar deze wordt alleen gebruikt, als de andere het laat afweten.

De top is een Marshall 200 Watt, die niet meer worden gemaakt. Ritchie heeft van binnen de meest uiteenlopende modificaties laten aanbrengen, die hij (uiteraard) niet prijs geeft. Beide versterkers worden elk jaar grondig doorgelicht in de Marshall-fabriek. De vier speakersets zijn allen 300 Watt.

Elke set bevat vier 12 inch speakers van Celestion. Mensen, die iets kritischer zijn en niet alleen uit hun bol gaan van de vernielings-act op zich, zullen zich wel eens hebben afgevraagd hoe Ritchie in vredesnaam geluid uit een gesloopte gitaar krijg, terwijl de elementen er los bij hangen. Normaal gesproken is dit onmogelijk. Dus what's the trick. Hier volgt de grote ontknoping: achter de versterkerinstallatie staat een reverb-unit, die door een roadie heen en weer werd geschud elke keer als Ritchie weer met de gitaar op de grond sloeg!!!

De gitaarsnoeren van Ritchie zijn niet alledaags. Ritchie gebruikt een kabel die normaal wordt toegepast voor film-lichten. Deze kabels zijn enorm fleksibel en liggen altijd vlak op de grond en krullen niet of nauwelijks. Al sinds jaar en dag gebruikt Ritchie Picato snaren. Ik kan geen schatting geven hoeveel setjes Ritchie nodig heeft. Informatie over eventuele speciale toepassingen voor het gebruik van de snaren ontbreekt. De gitaar is dan wel een Fender Stratocaster, maar Ritchie heeft er erg veel aan veranderd.

Heel uniek is het uithollen van de ruimtes tussen de fretten, welke aan de onderkant dieper zijn dan aan de bovenkant. Het is niet aan te raden dit bij je eigen gitaar te doen, zonder hulp van een expert, maar zeker is wel dat deze vondst in belangrijke mate bijdraagt tot de typische Blackmore-sound.

Een tweede opvallende verandering is dat het volume schuifje boven de snaren zit (zodat hij het met de duim het volume kan regelen) in plaats van onder de snaren (waar je het met de pink moet doen). Over de gitaartechniek van Ritchie kan ik maar weinig kwijt. Een opvallend aspekt van zijn manier van spelen is dat hij alle vier vingers gebruikt hetgeen een hogere snelheid tot gevolg heeft, terwijl de meeste gitaristen slechts drie vingers gebruiken (dus niet de pink).

Wel, zo heb ik toch nog bijna drie pagina's informatie bij elkaar gevonden (mijn dank gaat uit naar Simon Robinson). Mochten er onder jullie mensen zijn, die hier iets aan toe te voegen hebben: graag! Ik zou het bijna vergeten: toen in 1977 Jimmy Bain vertrok, kocht Ritchie zich een Taurus Moog met bas-pedalen, toen zelfs kort voor de volgende toernee geen vervanger was gevonden, dit met de bedoeling om zo het ontbreken van een bassist te compenseren. Tot op heden maakt Ritchie, vooral in gedeeltes waar hij alleen speelt, hier gebruik van.



SONG TEKST
EYES OF THE WORLD
I see the innocent victims
Fighting to get to his door
No chain of events
Can settle him down
He's not a man anymore
Evil moves, evil ways
Without seeing at all

You ain't got a lot to say
Judging by the things you do
If only you could feel the tears and pain
In the eyes of the world

Dust to dust by the million
Broken dreams in the ground
Aching heart in the heartbeat of home
Where their spirits are gone
Evil takes, evil kills
With no shame or concern
Killing me, killing you
Watch the end of the burn

Maybe you didn't understand
We don't need you anymore
If only you could see the tears and pain
In the eyes of the world

 And in the name of religion
For me gave him our soul
The clock with chime
Every second in my heart
For it's taken it's toll
Evil moves, evil ways
With his back to the wall
Evil man look at him down
Without seeing at all

Eyes of the world
Don't wanna, don't wanna cry no more
Eyes of the world
In the eyes
Eyes of the world
You ain't got a lot to say
Eyes of the world
Got to got to feel this way
Eyes of the world
Oh Oh Oh
Eyes of the world
We don't need you anymore
Eyes of the world
If only you could feel the tears and pain
In the eyes of the world
BACK TO 1976
RITCHIE KRIJGT 'EM OMHOOG
(DE REGENBOOG DUS)

In dit blad is regelmatig aandacht geschonken aan interessante gebeurtenissen uit het verleden (ik noem nog eens: de Outlaws 1962-1964, Episode Six en een nauwkeurig verhaal rond het ontstaan van Purple), maar een verhaal uit de begin tijd van Rainbow is nog niet aan de beurt geweest. Lid Maarten van Mameren bracht me op het idee van het navolgende verhaal uit het amerikaanse blad Circus uit juni 1976. Hij stuurde me een aantal leuke knipsels en daartussen zat dit stuk, dat ik zelf al had. Wel, snel vertaald en lees maar eens hoe ook in de begintijd er weldegelijk sprake was van humor.

"We hebben The Rash (huiduitslag???) uit Stamford, Connecticut," ontsluiert Mr. RB, "we hebben Cozy Powell, de beste niet-professionele racer in Engeland. Om mij niet te vergeten, de Bagshot Bullet. We zijn De Beste Band Ter Wereld Zonder Vaderland." Gezien het wonen in Californië, het opnemen in duitse studio's, het managen vanuit zowel London als New York, zou je inderdaad kunnen stellen dat Blackmore's Rainbow dat "Internationale Gevoel" heeft.

Op de nieuwe LP "Rising" -in feite de eerste plaat waarop de gehele groep te horen is- zul je geen split-aanwijzingen, geen gebrek aan unieke richtingen of andere verdeelde gelaatstrekken aantreffen. Het is recht-voor-de-raap-rock in de Ritchie traditie. "Jon Lord vond het prachtig toen hij het hoorde," zegt Ritchie, pratend over zijn oude purple-metgezel. "En Bruce Payne, onze manager vond het de logische opvolger van "Machine Head". Je zult het ook wel mooi vinden. Bovenal, het is 't beste dat ik ooit gedaan heb."

Maar heb je ons dat de vorige keer ook al niet verteld?

"Nou ja, je denkt altijd dat je je hebt verbeterd. Als je in de studio bent, denk je steeds dat dit je beste werk tot nu toe is. Het is een kwestie van een mening en dit is mijn mening. Iedereen die het heeft gehoord vindt het het beste dat ik in lange tijd heb gedaan. Ik zie dat als een kompliment. Wat weten zij er van?".

"Rising" komt ook visueel sterk over, verpakt in een schilderij met een grote hand die uit een oceaan komt en een regenboog voortbrengt.

"Het zou door Gustav Doré, een beroemde franse schilder, gemaakt kunnen zijn. Er is door diverse mensen aan gewerkt, o.a. degene die de ramen van Zeppelin's "Physical Graffiti" maakte". Ritchie is een man die zich met zulke dingen bezighoudt. De vorige hoes was uitgewerkt als een groot dekordoek op het podium. "We zullen ook de nieuwe hoes als zodanig gebruiken, zodat we voor de komende tour twee dekordoeken hebben." Zij, die de band op hun eerste us-tour zagen, kunnen getuigen van de lichtkanonnen en de visuele dynamiek van hun presentatie.

Wat nu de nieuwe plaat betreft, zal Mr. R. Blackmore (ster reporter) zanger Ronnie Dio interviewen over de achtergronden van diens "Rising" teksten. Hier volgt het resultaat van de discussie.

RB: "Tarot woman" is de aftrap van het album. Het is iets over een lelijk wijf, dat aan kaartlezen, toekomst voorspellen en dat soort zaken doet. Waar?"

RJD: "Ik herinner me dat 't oorspronkelijk anders werd genoemd, maar dat is inderdaad het oerverhaal achter "Tarot woman". De hoofdpersoon wordt door deze "Tarot woman" verteld dat er een grietje zal komen, dat hem kapot zal maken. Zij vertelt hem op te passen voor een glimlach en een stralend gezicht. Ritchie, geloof jij in dat soort grillen?"

RB: "Het maakt me doodsbang... maar het is werkelijk waar".

RJD: "Het beangstigt mij ook. Ik zou mijn vertrouwen aan het handlijnlezen schenken".

RB: "En dat was een snelle rocker. En nu "Run with the wolf." Heeft het iets met de gelijknamige song van Bad Company te maken"

RJD: "Zeker niet. Niks Bad Company. Het is een heavy song, neergezet in een Transylvaanse pub."

RB: "Ik weet niet waar hun song over gaat. Van de onze weet ik het evenmin."

RJD: "Ik wil geen geheimen prijsgeven, dus zal ik maar een paar regels zingen. In the light of the day you could hear the old ones, say was that sound last night the wind? Can you feel the change begin? By the fall of the snow a single soul will go with footsteps on the white, there's an unholy light. Something evil is passing by what's to come when the siren calls you, go to run with the wolf." Niet slecht, hè. Hoe zou jij het volgende nummer willen omschrijven, Mr. B."

RB: "Starstruck" is een tamelijk amusant verhaaltje. Het gaat over zo'n wijf, Muriel genaamd, die me in heel Europa achtervolgd heeft de afgelopen jaren, helemaal maf. Als we in Parijs spelen, is ze er zonder twijfel. Als we dan naar Lyon vliegen, staat ze ons al op te wachten op het vliegveld. Op een dag keek ik door het raam en ik zag dat één van de struiken in de tuin bewoog. Ik bleef kijken en, zeker weten dat mijn adres gevonden had, dus stuurde mijn honden op haar af. Ze zijn niet gemeen ofzo, ze maken alleen maar bang. Eentje die wilde het net met haar doen, toen trokken we hem er af."

RJD: "Laten we niet het 2 min. 59 sec. slot van de eerste kant vergeten, dat de retorische vraag opdringt: Do you close your eyes when you're having to go".

RB: En doe je dat, Onze Dee?"

RJD: "Eeh, ja".

RB: "Diverse mensen hebben me aangeraden er een single van te maken. Het heeft zo'n lijn die de postbode kan fluiten als hij zijn rondes doet. Het is een simpele rocksong, dat de mensen zullen oppikken, maar het is niet representatief voor wat we eigenlijk doen. Aan de andere kant, kant twee bestaat uit twee 9 minuten songs en ik geloof evenmin dat dit is wat de band wil zijn.

RJD: "En welke songs zijn dat, bid ik u?"

RB: "Wie interviewt wie, kleine opdonder? "Stargazer" heeft een 42-mans orkest, mellotrons en een string-sektie, die allen een half-turks schema spelen. Het is mijn favoriete track van het stel. En dan is er "Light in the black", een snelle rocker. Bijna 9 minuten gekte en soli. De drums zijn erg heavy, zoals op de hele plaat overigens. Maar in godsnaam, waar gaan de teksten over, Mr. D?"

RJD: ""Stargazer" is geschreven vanuit het standpunt van een slaaf ten tijde van het oude Egypte. Hij dient de Tovernaar, die hemel en sterren observeert en geobsedeerd wordt door het idee te zullen gaan vliegen. De slaven bouwen een grote stenen toren, zodat de Tovenaar, de Stargazer, er vanaf kan springen. Uiteindelijk probeert hij te vliegen en, vanzelfsprekend, valt hij dood. De slaven zijn vrij en dit is het punt waar "Stargazer" eindigt en "Light in the black" begint. De Tovenaar is dood en de slaven zijn vrij. Het enige dat hun hele leven hebben gehad is hun geloof in de stargazer. Ze weten niet waar naar toe te gaan of wat te doen totdat ze het licht in de duisternis zien. Dat was dan het hele album, Ritchie."

Zie zo. Als gemeld, is dit de eerste plaat van de band op zich, omdat de vorige LP eigenlijk Ritchie en Ronnie plus een stel onbekenden waren. De nieuwe leden - Cozy, Jimmy en The Rash (Tony Carey) zijn niet alleen in staat als groep te klinken; ieder lid blijft toch in zijn eigen waarde.

Powell is waarschijnlijk het meest bekend van de nieuwelingen, vanwege zijn ervaringen met Jeff Beck, Donovan, Hot Chocolate (nvdr: Cozy had een sessiekontract met producer Mickie Most van het RAK-label, dat ook Cozy's singles uitbracht) en zijn wereldwijde top 20 hit.

"Met Cozy is het prima", geeft Ritchie toe, "we hebben niet veel ingekort omdat hij er op stond dat alles zo veel mogelijk in één keer werd opgenomen. Meestal worden langere songs in de studio in gedeelten opgenomen, omdat je je dan volledig kunt geven als je weet dat je maar 180 maten hoeft te spelen. Als je een lang stuk in één keer doet, maak je je zorgen dat je fouten maakt en ben je geneigd je in te houden.

Slechts één stuk is ingekort, hetgeen opmerkelijk is, daar de twede kant slechts twee 9 minuten songs telt. We hebben veel gein met Cozy. We gaan soms racen op doorgangswegen, hij rijdt en ik let op de politie. We reden eens 165 km per uur toen ik ze zag. Cozy remde af tot 80, toen ze ons aanhielden. We wachtten gespannen af op hun reactie.... ze kwamen schaterend uit de wagen en liepen op ons af en zeiden: "goede remmen!".

  • Het volledige orginele interview (in het Engels) staat in de interviews section, als je dat wilt lezen, klik dan hier




    • PLAATPRAAT


    GILLAN "MAGIC"
    Virgin 204-947-320 (Ariola)


    Na de tegenvallende "Double Trouble" LP is hier alweer de nieuwe Gillan-schijf. Na enkele malen de plaat te hebben gedraaid kan ik, helaas, tot de conclusie komen dat de groep niet veel vooruitgang heeft gemaakt, wat derhalve weer een teleurstellende plak vinyl betekent. Het eerste nummer, "What's the matter", is een goede stevig rockende song met een goede solo van Janick Gers, die wat de vorige

    plaat betreft behoorlijk wat vooruitgang heeft geboekt, echter nog steeds niet genoeg om Bernie Torme te doen vergeten. De volgende song, "Bluesy blue Sea", is vrij stevig. Ian's zang is hier een stuk beter dan in het vorige nummer. Gers flikt het weer om een behoorlijke surrogaat Blackmore solo te spelen.

    "Caught in a trap" doet denken aan de "Scarabus" LP terwijl "Long Gone" een vrij matig nummer is. "Driving me wilde" is het laatste nummer van de eerste kant en doet eigenlijk meer vermoeden dan het is. Op de flipside begint het langste nummer (7;15) van de plaat: "Demon Driver", wat één van de betere songs van de LP is met behoorlijk wat 'magic' in de tekst verwerkt.

    Vervolgens krijgen we nog drie melige songs voorgeschoteld, eerst "Living a lie" en "You're so right" en tenslotte een cover van Stevie 'Soulbroter' Wonder' "Living for the city", wat na de vorige twee nummers nog geen eens tegenvalt. Colin Towns mag de plaat afsluiten met een overbodige reprise van "Demon Driver". Al met al wachten we nog steeds op een echte rockende Gillanschijf à la "Mr. Universe", maar als je afgaat op de laatste produkten kan dat nog wel eens heel lang wachten worden.

    Frans

    Toevoegend aan deze recensie (waarmee ik het helemaal eens ben) valt het op dat de bijdrage van Gers beperkt blijft tot het mede-komponeren van slechts twee stukken en dat hij voor de rest alleen fungeert als "invuller" zodat hij niet echt opvalt als gitarist. Hij weet geen eigen stempel op het groepsgeluid te drukken. Ook qua komposities als totaalbeeld biedt "Magic" eigenlijk niets van wat we nog niet weten. Ian blijft voor mij de beste zanger ter wereld, maar (en dat zei ik begin dit jaar al in de recensie van het konsert) de band is beneden Ian's peil.

    Gerrit


    HUGHES - THRALL
    Boulevard Records ARZ 38116 (USA Import)

    Al een jaar geleden gingen er al vage geruchten dat oud-Deep Purple bassist-zanger Glenn Hughes na jaren van onduidelijke problemen zijn terugkeer zou maken in de business, en nog wel samen met ex-Pat Travers-gitarist Pat Thrall. Maar we hebben daarna nog een jaar moeten wachten, maar eind september rolde de langverwachte debuut LP van Hughes-Thrall (dit wordt de bandnaam) dan in de bus.

    Wat heb ik er van verwacht? Om eerlijk te zeggen had ik geen idee wat te verwachten. Glenn's soloplaat "Play me out" deed me destijds helemaal niets want Glenn leed aan een hevig Stevie Wonder komplex en dat droop werkelijk van de plaat. Maar om de waarheid maar te zeggen, deze nieuwe LP is de volle 100% meegevallen en is de hoge importprijs meer dan waard. De plaat bevat acht Hughes-Thrall songs en één van Hughes. Eén ding moet voorop worden gesteld: het is een amerikaans produkt en dat is lang niet altijd te horen. Men gaat er veelal oer ouderwets tegenaan. De stem van Hughes deed me vroeger al aan die van Gillan denken, hoewel niet helemaal terecht. Maar op deze LP laat hij een uitstekende stem horen, die me af en toe kippevel bezorgt (en dat gebeurt niet zo vaak meer). Thrall is een prima slag-gitarist, die veel verfrissende ideeën in zijn spel stopt: het klinkt zeker niet voorspelbaar.

    Even kort de stukken doorlopen. "I got your number" is een swingende opener. In "The look in your eye" horen we de hoogste stem van Glenn. In "Beg steal or borrow" is de synthesizer erg belangrijk. Het refrein is minder. "Where did the time go" is rustiger met weinig tekst en veel herhaling, met de fraaie regel "If you could take a look inside my mind, you would see there's so much to find". In dit nummer laat hij er niet veel van merken. "Muscle and blood" heeft een dieptegeluid in zowel drums als bas als gitaar. Zeer fraai geproduceerd.

    "Hold out your life" heeft een intro dat aan Pat's verleden bij Travers doet denken. Opvallend solootje van Pat. "Who will you run to" is minder sterk, hoewel Glenn hier en daar zijn strot gigantisch opentrekt. "Coast to coast" is het nummer dat van Glenn alleen is. Hij nam in 1972 deze song al eens op met zijn toenmalige band Trapeze op de LP "You're the music, we're just the band". Op die LP was het al een erg emotioneel nummer, maar deze nieuwe versie is, mede, door betere produktietechnieken, nog gevoeliger. Tranen biggelen over mijn wangen. Tot slot een echte ouderwetse afsluiter van een plaat zoals het hoort: "First step of love". Na een ingehouden begin bouwt het nummer zich op met een ijzersterke finale, waarin Thrall zich eindelijk losgooit als gitarist.

    Op de hele plaat houdt hij zich in bij zijn soli, maar hier raakt hij echt los en bewijst hij meer te zijn dan een begeleider. Hughes en Thrall worden begeleid door toetsenman Peter Schless en maar liefst drie verschillende drummers: Gary Ferguson, Gary Mallaber en Frankie Banali. Vier producers (Andy Johns, Rob Fraboni en Hughes-Thrall) en twee studio's waren er nodig om deze plaat te maken tot wat hij is: een schitterend produkt. We zullen moeten afwachten hoe het live gaat uitpakken. We zullen ons richten op de toekomst want voor Glenn hoeven we ons niet bezorgd te maken om wat er de laatste zes jaar met hem gebeurd is, getuige de regels "so look at me now, I'm causing a scene, don't figure out where I've been" uit "Beg steal or borrow".

    Gerrit

    M.S.G. "ASSAULT ATTACK"
    Chrysalis 205 094-320


    Iets te voorbarig schreef ik tussen de korte berichten dat de nieuwe MSG haar debuut had gemaakt op het Reading Festival met Graham Bonnet (het was twee dagen voor het festival toen ik het typte). Want wie had kunnen verwachten wat gebeurde.

    Tijdens het try-out optreden van de band was Bonnet knap in den olie en deed enkele dingen die Schenker niet bevielen en zo werd Bonnet een dag voor het festival naar huis gestuurd en kwam Gary Barden terug (naar het schijnt voor veel geld en nu nog voor meer geld als 'nieuwe' zanger).

    Probleem: de nieuwe LP was al opgenomen, en de tour stond op stapel en de platenmij eiste dat de LP in de winkel zou liggen als men on the road ging. Er was dus geen tijd meer om Barden alles opnieuw te laten inzingen. Dus hebben we nu een LP van een groep die slechts één keer heeft opgetreden.

    De nu volgende recensie zal menigeen in het harnas jagen, maar ik zeg wat ik er van vind: het is de beste plaat van Schenker tot op heden.
    1. Het geluid (producer is Martin Birch) is optimaal.
    2. De LP heeft alles in zich dat een goede hardrock LP moet hebben: melodie, prima soli, stevig drumwerk, sfeervolle achtergronden in de rustige delen, dynamiek in hard-zacht en snel-langzaam.
    3. Een muzikant die voor het eerst in zijn leven zijn eigen kreatieve ideeën op de plaat zet, middels eigen tekst en melodie, Bonnet dus.

    Wie nu nog niet kwaad is, leest verder.

    De plaat heeft twee min-punten, de single "Dancer" en het overbodige instrumentale "Ulcer", dat het, bij lange na niet haalt bij "Into the arena". De eerste keer had ik het vermoeden dat gewoon de zang eruit gemixed is en Schenker toevallig zijn gitaar bij de hand had en even snel iets in heeft gedubd dat moet lijken op een solo. Verder is de plaat één en al hoogtepunt.

    Schenker heeft nog nimmer zo goed gespeeld in een studio als hier. Nieuwe drummer Ted McKenna doet Powell al na één minuut vergeten. "Rock you to the ground" is de beste hardrock-blues sinds "Mistreated". "Desert song" zou ik van Blackmore kunnen verwachten, zo goddeloos mooi, alsof men boven op de wolken staat te spelen. KORTOM: ALBUM VAN HET JAAR!!!

    Jammer dat we het niet mogen meemaken op de buhne. Bonnet is al weer weg. Waarom? Graham heeft altijd al moeite gehad met zijn podium-persoonlijkheid. De meeste tegenstanders beoordelen hem op zijn pose, niet op zijn zang-kwaliteiten. Wist Schenker waar hij aan begon, toen hij Bonnet binnenhaalde? Nog voor hij een noot had gezongen, kon je de mafste discussie lezen over MSG fans in de bladen. Waarom stapte Powell op. Hij vond dat er te weinig gebeurde.

    Langzamerhand begin ik te vermoeden dat Schenker nog een moeilijker persoon is dan Blackmore. Ook hij zal nooit een bezetting lang kunnen vasthouden, vrees ik. Een geniaal muziek-schepsel, dat de nodige problemen met zichzelf heeft. Dit zal wel de laatste keer zijn dat MSG in dit blad wordt besproken. Tenzij er nog andere ex-Rainbow leden zijn, die het aandurven. Boze brieven kunnen hun weg zoeken naar het bekende adres.

    Gerrit

    DEEP PURPLE "LIVE IN 1974"
    Harvest C064-64877


    In het vorige blad kondigde ik de release van deze LP al aan, maar er zijn een paar dingen die er over gezegd moeten worden. In diverse recensies lees ik een ondertoontje van hoe lang blijft dat uitgeven van purple-platen nog doorgaan. Mijn standpunt is deze: ik acht het absoluut niet nodig om studio-opnamen, die nog gewoon verkrijgbaar zijn (alle Deep Purple LP's zijn nog altijd leverbaar, ook al zal een platenboer wel eens beweren van niet; hij moet dan maar zijn best doen) opnieuw te releasen.

    Ik bedoel zo'n LP als "Deepest Purple". Dat is komplete onzin. Wel zinnig (in elk geval voor de echte fans) vind ik het uitgeven van nog met eerder uitgebracht studiomateriaal en live-materiaal. Maar ook moet vind ik hier niet klakkeloos te werk worden gegaan. Deze nieuwe schijf "Live in London" heeft zo zijn waarde.

    Nadeel: er staan drie stukken op die we al in de live-uitvoering kenden van deze bezetting (Coverdale-Blackmore-Lord-Hughes-Paice), n.l. "Burn", "Mistreated" en "You fool no one". Alle drie zijn die ook te horen op "Made In Europe".

    In dat licht bezien zijn deze versies overbodig. Ze wijken niet veel af. Het feit dat Blackmore in 1974 nog fanatiek speelde en op "Made In Europe" (zijn laatste werkzaamheden met de band) dat niet meer was, mag niet doorslaggevend zijn.

    Blijven er drie nummers over die van de ze line-up nog niet in een live-versie te verkrijgen waren. "Might just take your life" is geen nummer dat zich voor improvisatie leent en het lijkt dan ook precies op de studio-uitvoering. "Lay down stay down" wordt voorafgegaan door een introotje van Lord, terwijl Ritchie in de solo heerlijk tekeer gaat. Purple op zijn best.

    Tenslotte is er dan "Smoke on the water". Opvallend is ook nu weer dat het laatste koeplet niet wordt gezongen en dat het eerste wordt herhaald en tweestemmig wordt gezongen. De intro is klassiek met zelfs een fragmentje van "Lazy" en het voorstellen van de band door Lord stond nog niet op een plaat. Doorslaggevend voor het bestaansrecht van de LP is het feit dat we hier een Deep Purple horen spelen die nog 100% inzet vertoont, i.t.t. platen als "Made In Europe" en we bespaard blijven van het meedogenloze gekrijs van Coverdale en Hughes zoals dat te horen is op "Last Concert In Japan".

    Er wordt uitstekend gemusiceerd en daarom is de plaat toch belangrijk. Zoals gezegd zijn er drie nummers, die al verkrijgbaar waren van deze bezetting. Het enige nummer van het optreden voor deze plaat dat niet op de plaat staat is "Space Truckin'". Dat is nou jammer want deze line-up wist toch vaak leuke dingen te doen in het lange improvisatiegedeelte dat na de eigenlijke song komt. Ik had dit stuk liever op de plaat gezien.

    Samensteller/initiatief-nemer Simon Robinson, wellicht de grootste Purple-freak op de aardbol, had dit moeten bedenken. De hoes is leuk in elkaar gezet middels diverse foto's. Simon heeft een speciaal hoestekstje in elkaar gezet, dat voor mij één grote opvallende fout vermeldt. Purple begon haar engelse tour toen in Schotland en dan "pausing only for a flying visit to Holland", hiermee doelend op het feit dat Purple in mei 1974 een konsert in ons land zou hebben gegeven. Dit is niet juist. Het was toen wel de bedoeling om te komen, maar het kwam er niet van, toen men zich de taferelen hier herinnerde van het vorige optreden op 28 januari 1973. Simon maakt hier dus een belangrijke blunder, iets wat ik niet van hem ben gewend.

    Gerrit

    De live LP van Black Sabbath, getiteld "EVIL-LIVE", is uitgesteld. Release wordt niet voor Kerstmis verwacht. Reden: moeilijkheden binnen de groep en met het management. Hetzelfde geldt, voor de solo plaat van Dio.



    TAPE TALK

    In deze rubriek worden live cassettes besproken die van Rainbow in omloop zijn.

    RAINBOW - LONDON 1981
    Line-up: Blackmore-Glover-Airey-Rondinelli-Turner
    Opgenomen: 27 juli 1981 Hammersmith Odeon, London (UK)


    Deze ongeveer 100 minuten durende tape is afkomstig van de driedubbele japanse bootleg "Can't happen here". Dit was tevens het laatste konsert van de UK tour 1981. Het konsert begint met de bandopname van de "Pump and Circumstance March" (volledige versie) en "Over the rainbow", waarna de band inzet en vervolgens start met "Spotlight Kid", waarbij het verrassend is dat de background-vocals worden gedaan door een dameskoortje.

    Hierna volgt een goede uitvoering van "Love's no Friend" en dan komt het gebruikelijke reklamespotje voor het "Difficult to cure" album van Joey als introduktie voor "I surrender", met aan het eind een goede solo van Ritchie. "Man on the silver mountain" wordt meteen hierna gespeeld, waarna Joey het publiek bedankt dat ze bij dit konsert aanwezig zijn omdat ze anders voor een lege zaal zouden staan te spelen. In "Catch the rainbow" vult het koortje, dat zo'n beetje in iedere song te horen is, Joey erg goed aan. Aangezien deze song ook muzikaal als een huis staat, is dit meteen één van de hoogtepunten van dit konsert.

    Nadat "Can't happen here" is gedaan, komt de solo van Don Airey, met behalve "Close Encounters" ook een gedeelte van "Eyes of the world". Bobby zet hierna "Lost in Hollywood" in dat via een solo van Ritchie overgaat in "Difficult to cure". Na een goede uitvoering van dit nummer is het de beurt aan Rondinelli voor z'n drumsolo. Na de solo vertelt Joey dat 't die dag Bobby's verjaardag is, wat een extra applaus oplevert. "Long live rock'n'roll" besluit de set.

    Ritchie leidt het met "Lazy" thema de eerste toegift in: "All night long", waarin het koortje weer flink meebrult. De tweede encore wordt weer door Ritchie ingeleid. Nu speelt hij samen met Bobby "Rule Britannia", wat verder gaat in het bluesy Jimi Hendrix-nummer "Fire". En dan schijnt het feest afgelopen te zijn, want een tape met "Vielleicht das nachster Zeit" wordt gestart, het publiek blijft echter in grote getale om meer roepen.

    Opeens is Ritchie terug speelt eerst leuk met de tape mee om vervolgens alleen verder te gaan. Dan wordt ineens "Since you been gone" ingezet. Turner zingt een gedeelte van de tekst, bijgestaan door het koortje. Dan komt de band na kort aandringen nog éénmaal terug, het "Kill the king" thema wordt ingezet en je hoort Ritchie weer eens een gitaar doormidden timmeren. Na de gebruikelijke reprise van "Long live rock'n'roll" wordt tot slot de "Over the rainbow" tape in z'n geheel afgedraaid. Kortom: een prima opname.

    Frans

    RAINBOW - CHICAGO 1979
    Line-up: Blackmore-Glover-Powell-Bonnet-Airey
    Opgenomen: 12 oktober 1979 International Amphitheatre, Chicago (USA)


    Dit optreden werd gedaan als support-act van de amerikaanse hardrock groep Blue Oyster Cult. Het konsert, dat 60 minuten duurde, werd door een amerikaans radiostation uitgezonden. De kwaliteit van de tape is dan ook uitstekend. De tape begint met een stemmende Blackmore en Airey, waarna er wordt afgeteld en "0ver the rainbow" volgt.

    Hierna barst de band los met "Eyes of the world" met in het midden een afwijkende scheurende solo van Ritchie. Verder vallen de background vocals van Glover en Airey in positieve zin op. Voordat "Love's no friend" wordt ingezet, verontschuldigt Graham Bonnet zich bij het publiek voor zijn slechte stem die avond maar dat komt omdat hij altijd kou vat in Amerika en, volgens Graham, schijnt Ritchie er ook wel last van te hebben.

    Na het sterk gespeelde "Love's no friend" komt er een orgel-gitaarduet met "Fur Elise" en "Over the rainbow", dat overgaat in "All night long", waarin Graham het publiek vermaakt zoals enkel hij dat kan. Airey leidt vervolgens "Lost in Hollywood" in, de song wordt gedaan en dan is het de beurt aan Ritchie om een solo weg te geven. Dat gebeurt dan ook: alle remmen gaan los en Blackmore geeft een solo om van te watertanden in stereo. Het geluid gaat van links naar recht en omgekeerd.

    Via "Beethoven's ninth" en opnieuw een keyboardsolo komen we bij Cozy's drumsolo, waarna niet zoals gebruikelijk een reprise komt van "Lost in Hollywood" maar meteen "Long live rock'n'roll" wordt gespeeld. Ritchie zet vervolgens via een korte solo het "Kill the king" thema in en dan is het weer tijd voor een gitaarvernielpartij. Een reprise van "Long live rock'n'roll" volgt tot besluit.

    Frans



    RAINBOW
    ACROSS THE OCEAN

    Er bestaat een grap binnen de Rainbow gelederen die zegt: de band zoekt steeds snel de "Musicians wanted" advertenties in de muziekbladen op en leest ze door om te zien of ze al vervangen zijn. Het is een geintje hoewel er een bron van waarheid in zit, gezien de vele wisselingen. Na de stabiliteit op de laatste 2 LP's (allen Airey is vervangen) slaagt Rainbow er eindelijk in een top-act te worden in Noord-Amerika. En voor het eerst wordt Rainbow als meer dan een begeleidingsgroep van Blackmore gezien. We zitten met Glover en Turner in Toronto's Harbour Hilton, in de koffiebar. "Het probleem is dat rock and roll zo gemakkelijk naar je toekomt dat we onszelf bij elke personeelswisseling op een nieuwe LP een handicap geven" meent Roger.

    "Het leidt terug naar de eerste Rainbow-LP, die bedoeld was als Ritchie's solo-LP, die beter uitviel dan voorzien, maar Ritchie wilde niet met die mensen het podium op. Dat betekende het begin van een lange rij wisselingen. Rainbow heeft hierdoor een paar jaar verloren om hier een poot aan de grond te krijgen".

    Dit gebeurde pas nadat Roger er in 1979 bij kwam. Hij bevond zich meteen in een grondige Rainbow-schoonmaak. David Stone was verdrongen door Airey en Dio had na een woordenwisseling met Ritchie de band de rug toe gekeerd. Toen ook Daisley aan de dijk werd gezet, vond Glover zich terug in de spotlight.

    "Ik dacht er aan nooit weer in een band te spelen toen ik uit Purple ging. Toen het idee in me opkwam om mij bij Rainbow te vervoegen dacht ik: jezus, ik ga niet proberen het allemaal nog een keer mee te maken! Maar toen ik Ritchie aan het werk zag, was ik verkocht." De groep stond toen op zijn laatste poten.

    "Hoewel Rainbow bewezen had een sterke live-attractie te zijn, was de LP-verkoop teleurstellend. Binnen de platenmij en het management heerste het idee dat Rainbow een solotrip van Ritchie was, dat wel aardig wat platen verkocht, maar niet genoeg om het bestaan te rechtvaardigen. Mijn aanstelling was om de band te redden met het idee van een veel kommersjelere aanpak, meer melodie, een geoliede produktie, een minder europese agressieve sound, minder teksten over demonen, draken, heksen en wat al niet meer. Dat was de reden dat de LP "Down to earth" werd gedoopt. Het gaat meer over hedendaagse dingen als seks... en meer seks. "Difficult to cure" was het teken om het lot van de groep te veranderen.

    "Difficult to cure" en "Straight between the eyes" zijn vervolgen van die ingezette koers geworden." Toch verdwenen Powell en Bonnet en kwamen Rondinelli en Turner. "Ik ben nooit een groot Rainbowfan geweest," legt Turner uit. "Ik groeide op als Purple-fan, maar toen de eerste Rainbow-LP uitkwam was ik met heel andere dingen bezig. Ik zag Rainbow altijd als een schreeuwende hardrock band, maar ik was verrast te zien dat er zoveel melodie in zat." Pas op "Straight between the eyes" kon Turner een stempel op de groep drukken.

    "Ik wilde mijn tanden in iets zetten dat van mij was en niet iets anders kopiëren. De engelse pers verweet me dat ik niet met Rainbow-publiek kon omgaan. Maar met de laatste LP heb ik mijn plaats in de band wel bewezen."

    Het kommersjelere amerikaanse geluid riep gemengde gevoelens op bij de trouwste fans, hoewel het de deuren opende voor een nieuw legertje fans in de States, maar de trouwe engelse Blackmore-fans zwoeren het kommersjele Yankee-geluid af.

    Roger: "Die reaktie hadden we verwacht. De echte fans zullen de LP kopen en ons een kans geven. Een aantal mensen was niet berekend op zo'n grote koerswijziging, maar hopelijk is onze populariteit in Engeland niet te veel gedaald als we er volgend jaar komen." Rainbow leidt de dans.

    Voor Glover slechts het goede moment van timing, de terugkeer naar de tijd dat rock 'in' was. "Mensen praten over de terugkeer van heavy metal, maar rock is nooit weggeweest.

    Trends als punk, disco en new wave mogen dan de hitlijsten hebben gedomineerd, maar het is altijd heavy metal geweest, waar het publiek in grote getale op af kwam. De enige verandering is dat rockgroepen melodieuzer zijn geworden en nu eindelijk de air-play op de AM-zenders krijgen die ze verdienen."

    Turner noemt Rainbow de "sound of the eighties" en wijst dan op het grote percentage vrouwelijk schoon in het publiek. Een heel verschil met de denim & leather-aanhang.

    "Ik krijg er een kick van om al die grieten naar het podium te zien stormen. Ik geloof dat het heel gezond is om een grote kring fans te hebben i.p.v. enkel headbangers." Over de volgens velen humeurige, naar buiten toe gesloten, nog immer briljante Blackmore: "Iedereen heeft een verkeerde voorstelling van hem, he's a nice guy. Mensen zijn bang voor hem omdat hij zo'n sterke persoonlijkheid heeft. Het kan hem niet schelen wat anderen van hem denken. Hij respekteert mensen niet voordat ze het verdiend hebben. Daarom zijn mensen op hun hoede, voor hem en dat bezorgt hem zijn reputatie.

    "Straight between the eyes" is volgens Roger de LP die Rainbow nodig had. "Ik moet zeggen dat ik me erg ingenomen voel met dit album. Na de top, die ik met Purple bereikte, kwam ik in een afgrond terecht, en met Rainbow ben ik weer terug aan de top. Ik geniet van wat ik dacht dat het iets was dat je één maal mee kon maken.

    Touren is weer leuk, ik geniet er echt van en het is bevredigend dat ik wat achter de hand heb, als producer, als ik hiermee zou stoppen." Vervolgens waarschuwt Glover dat het intensieve touren kan leiden tot nieuwe wisselingen. "We moeten nog maar zien of we de volgende LP met deze line-up doen. Ik zou het graag willen, maar Ritchie kennende draait hij er de hand niet voor om om de groep te veranderen. Het is voor de sterkte van Rainbow." Hetgeen betekent dat Turner en Co doorgaan met het vluchtig doorkijken van de "Musicians Wanted" advertenties. Voor het geval dat.....

    Uit: New Musical Express (Canada)



    OP 'T NIPPERTJE
    DE NIEUWE
    WHITESNAKE


    LINE-UP

    Eindelijk, na vele geruchten, is de nieuwe Whitesnake bekend. Dus niet Jimmy Page op gitaar. Wel (it's him again) Cozy Powell, David Coverdale en Jon Lord. Verder terug van een mislukt avontuur, Mick Moody. Uit Trapeze komt de tweede gitarist Mel Gally. Op bas hebben we nu Colin Hodgkinson. Ian Paice en Neil Murray blijven dus bij Gary Moore.

    ALBUM

    Hierop is volgens betrouwbare bron, de oorspronkelijke groep nog te horen. De plaat zal ten tijde van verschijnen van dit blad al in de winkels liggen. Titel: (zoals al maanden bekend) "Saints an' Sinners".


    KONSERT

    31 januari 1983 in Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht.
    Support-act is Ozzy Osbourne.



    GILLAN


    Ian Gillan was vorig jaar bijzonder ontevreden met "Double Trouble", vooral de produktie-technische kant van de zaak. Steve Smith kon weer terug naar Amerika en nu zat Mick Glossop achter de knoppen. Zijn eerste reaktie: "Toen ik de mix hoorde, heb ik Mick direct gebeld en gezegd: Dit is het beste zanggeluid dat ik ooit heb gehad." Dit komt mede omdat Glossop de voorbereidingen intensief heeft meegemaakt.

    Over Janick Gers, die in zijn show duidelijk (volgens sommigen té duidelijk) door Blackmore lijkt te zijn beinvloed: "Ik denk meer aan een kombinatie van Ritchie en Jimmy Page." Ian vindt 90 minuten een optimale konsert-lengte.

    "Ik heb er over nagedacht. Als je korter speelt is het te weinig en als je te veel doet, zoals Springsteen, die vier uur schijnt te spelen... wel rock is voor mij zo inspannend dat zoiets voor mij geen haalbare kaart is. Ik bedoel niet dat op en neer springen, maar het eruit gooien van alle energie die in je zit. Dat is wat je als rock-artiest verplicht bent te leveren. Als ik na een optreden niet uitgeput neerplof, is er iets misgegaan."



    NIEUWE RAINBOW SINGLE


    Tot mijn grote verbazing, verbijstering, verrassing bleek er in de week dat het vorige blad uitkwam een nieuwe Rainbow single te zijn uitgebracht. De plaat was niet aangekondigd. Op de a-kant staat "Death alley driver", gekoppeld aan "Tite squeeze" op de flip. De reden van de single is mij onduidelijk, daar de plaat zelfs niet in Engeland is uitgebracht (zodat deze aldaar een felbegeerd object is).

    De single kan ook niet worden gezien als promotie voor het konsert, want er zat nog maanden tussen. Het is niet verwonderlijk dat het geen hit werd, want deze single keus had ik het laatst verwacht. Vermoedelijk zijn er enkele interne platenmaatschappij regels aan de orde, want de single werd wel uitgebracht in Japan. De plaat was gehuld in een grijs hoesje, waarop een motorrijder silhouet is afgebeeld. De naam van de groep en single zijn in rood afgedrukt, terwijl er een zwart-wit groepsfotootje in de rechterbovenhoek is gemonteerd.

    Leuk voor verzamelaars, muzikaal van geen enkele waarde voor de fan. Kommersjeel gezien zou "Bring on the night" of "Power" een betere keus zijn geweest. Maar ik denk dat de Japanners een vinger in de pap hadden!



    POLL 1982

    Vorig jaar stuurde meer dan de helft van de leden het pollformulier op. Natuurlijk doen jullie dat nu weer even fanatiek. Vertel je mening op dit blad en stuur het op naar het oude adres, omdat Gerrit de gegevens zal verwerken.

    Let op: vorig jaar waren er nogal wat mensen die dingen invulden die niets met dat jaar te maken had. Zo kwamen we tot maffe uitslagen als Deep Purple op twee na beste groep van 1981 (onooglijk dus) en "Rising" de beste hoes van 1981 (kan dus niet). Hou het dus in de gaten dat deze poll uitsluitend met het jaar 1982 te maken heeft, tenzij anders vermeld. We zien jullie opmerkingen reikhalzend tegemoet.


    KONSERT SPECIAL 1982

    Hierbij vestigen we je aandacht op het volgende: Onmiddelijk na 16 november zullen we gaan werken aan een speciale uitgave van het blad. Het zal een LIVE blad worden waarin alle aandacht wordt besteed aan het konsert in Rotterdam, plus eventueel bezochte buitenlandse konserten. Bijdrage van jullie zijde in de vorm van eigen recensies, foto's, krantenberichten, etc) zijn van harte welkom! Hoe meer, hoe beter. Deze extra editie verschijnt naast het gewone blad. Je moet het dus bestellen. Je kunt meerdere exemplaren bestellen, zodat dit speciale nummer ook te koop is voor kennissen die geen lid zijn, maar wel naar het konsert zijn geweest.

    Bestellen kan voor 10 december. Deze extra editie wordt slechts éénmaal gedrukt (rond 15 december). Op is op!!! Don't miss it!!!




    © Rainbow Fanclan 1979-1984