1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
DTE 82
Originele verschijningsdatum: 14 maart 1983
Originele verschijningsdatum: 14 maart 1983
|
Vanuit Het Hoofdburo Hi ev'rybody !!! Allereerst willen wij iedereen bedanken voor de positieve reakties, echt negatieve reakties waren er niet bij zodat we gewoon verder gaan op de ingeslagen weg. In deze 'Over the Rainbow' staan naast een verslag van het Whitesnake concert in Utrecht verder veel Rainbow interviews. Roger, Joe en vooral Ritchie komen ruimschoots aan het woord. Van de band zelf is er momenteel weinig nieuws te melden. Did you already caught the Rainbow ? No? Then....ya betta keep-a-tryin' !!! GAAT RITCHIE KLEUR VERLIEZEN? De Deep Purple reünie-geruchten laaien weer op. Tijdens de afgelopen Europese Rainbow tour strooide Ritchie al met uitspraken rond als er over na te denken om Whitesnake (last van kleurenblindheid ?!) te heroprichten. Jon Lord schijnt in november naar het continent te zijn afgereisd om aldaar een (paarse) babbel te maken met Ritchie en Roger. Ian Gillan vertrok in januari richting New York om over hetzelfde onderwerp te onderhandelen met de heren Blackmore en Glover. Er stonden met Ian zelfs vijf optredens gepland om te zien hoe het een en ander op het podium zou gaan. Dit is echter, om onduidelijke redenen, niet doorgegaan. Maar het mag wel duidelijk zijn dat er iets gaande is. Volgens de laatste plannen zal deze zomer de grote verrassing moeten gaan plaatsvinden op het grootste en bekendste festival aan de overkant van de plas. Just wait & C !!! DREAM CHASERS Interviews met Joe Lynn Turner, Roger Glover & Ritchie Blackmore in Essen tijdens de laatste Europese Tour voor het radiostation BFBS. Victim no 1 : JOE LYNN TURNER Van Joe Lynn Turner, de huidige zanger van Rainbow, is er hier in Duitsland een solo-album verschenen. Joe, vertel er eens wat meer van. "Allereerst is het geen solo-album, het is een verzameling songs van vier LP's die ik in de States deed met een band genaamd Fandango. Er staan 8 a 9 songs op die LP, mijn ex-manager heeft hem uitgebracht nadat ik bij Rainbow kwam. Hij heeft de plaat gepromoot met "Joe Lynn Turner on tour with Rainbow" en al dat gedoe maar het heeft echt niets met Rainbow te maken. Eigenlijk ook niet met mij, het is verre van een solo LP, het is 4 a 5 jaar oud werk. Ik heb wel plannen voor een solo-album maar dat zal niet eerder gebeuren dan over 1 1/2 tot 2 jaar." 
Het is dus een soort verzameling van de beste songs die je met Fandango op plaat heb gezet?"Juist, het zijn ongeveer 2 songs van ieder album, er zijn 4 Fandango LP's verschenen. Trouwens de namen die achterop de cover staan zijn de echte namen, de gitarist heet echt Rick Blakemore. Dat zou dus Ritchie Blackmore moeten zijn, verder zou Lou Mondelli dus Bobby Rondinelli zijn. Er is wel een kleine overeenstemming in de namen maar ze heten echt zo. Het is echt geen solo-album wat met Ritchie en de andere Rainbow leden is opgenomen en dat wil ik duidelijk wel even voorop stellen." Hoelang heeft het gekost om als Joe Lynn Turner bij Rainbow je naam te vestigen? "Ik zit nu 2 1/2 jaar in Rainbow en om mijn naam te vestigen heeft denk ik een goed jaar geduurd. Ik was nogal zenuwachtig over dingen als geaccepteerd te worden door de fans en er was ook een hoop werk voor me te doen. Ik schaam me er niet voor je te vertellen dat het niet meeviel tegen de vorige imago's te vechten van de Dios en Bonnets. Dan moet je zelf een eigen imago ontwikkelen en dat maakt alles nog moeilijker. Maar ik ben nu ingewerkt en alles is okee. Ons laatste album is de meest succesrijke die we tot nu toe hebben gehad." Dus zo slecht doe je het ook weer niet? "Nee. Het gaat steeds verder dus we moeten wel iets goeds doen!." Aan Joe's accent kan je horen dat hij uit Amerika komt, ik probeerde erachter te komen of dat hij toen hij in Rainbow kwam het de eerste keer was dat hij met Engelse muzikanten ging spelen. "Nee, niet de eerste keer, maar wel met een grootheid als Ritchie. Ja weet je, toen ik jong was was hij mijn idool, hij was 'a living legend'. Ik speel zelf ook gitaar en ik stal zijn loopjes en kopieerde Purple tunes en dat soort dingen. Ik heb wel eerder met Engelse musici gespeeld in Amerika maar niet met mensen als Roger en Ritchie. Zij zijn echte grootheden." Was je niet overweldigend om met hun te spelen? 
"Ja, dat was het zeker. Zoals ik al zei het zijn 'living legends' en het was in het begin altijd of je in hun schaduw liep. Maar nu voel ik die schaduwen niet meer zo want iedereen is er voor zijn eigen werk. Ritchie is de gitarist, ik ben de zanger, etc. Ik ben niet meer zo geintimideerd door de schaduw als iemand uit het duister komt, ik voel me een stuk comfortabeler. Ritchie is een echte goeie vriend, veel mensen halen hem naar beneden maar ik ken hem gelukkig anders."Joe, je bent nu 2 1/2 jaar in de band. Nemen de fans je nu absoluut als Joe Lynn Turner? Joe: "Ik moet zeggen 'ja', ik heb nu zelfs mijn eigen fans. Vooral in de States zijn er mensen die nog nooit van Rainbow hadden gehoord, meestal jonge kids die de band niet kende en zeiden 'Ritchie Wie?', dat is natuurlijk erg onwaarschijnlijk maar ik denk dat een 14 jarige chick het eerst naar de frontman kijkt. Ik heb mijn eigen fans die net zo goed Rainbow fans zijn en ik denk dat Rainbow een goed team is. We zijn allemaal individueel sterk maar vormen een eenheid." Next victim: ROGER GLOVER Roger Glover speelt niet alleen basgitaar in Rainbow maar doet ook het producerswerk van de band, hiervoor zat hij ook nog met Ritchie Blackmore in Deep Purple. Ik vroeg aan Roger of er een oude vriendschap was tussen hem en Ritchie vanwege de lange professionele relatie. 
"Ja, er is wel een grote graad van vriendschap in de band maar ik geloof niet dat het noodzakelijk is in een professionele band om echt dikke vrienden te zijn. Vroeger was het altijd zo dat de beste vrienden op school een band vormden, maar in deze band is dat zeker niet zo. Ik ben zeer zeker niet met een van hen naar school geweest want toen ik op school zat waren sommigen van hen nog niet eens geboren. Neem b.v David, hij is de jongste, pas 21. Maar we kunnen het allemaal vrij goed met elkaar vinden, zeker als je in ogenschouw neemt dat we 8 maanden per jaar op elkaars lip zitten."Nadat Roger al zo lang met Ritchie heeft samengewerkt vraag ik hem of dat Ritchie volgens hem erg veel veranderd is in al die jaren. "Ritchie is niet veel veranderd sinds ik hem ken. Dat zal zo'n 12 a 13 jaar zijn denk ik, maar echt voor mij is hij weinig veranderd in al die jaren." Wat ik wou vragen over het produceren van een Rainbow album; je moet in staat zijn een situatie onder controle te krijgen. Jij weet wat je straks wilt horen als het op de plaat staat, doe je nu zo'n beetje wat Ritchie en de andere jongens willen of zeg je van, dat bepaal ik wel? Roger: "Eigenlijk bepaal ik het, maar we proberen het wel gezamenlijk te beslissen. Ik denk, dat ik goed kan werken met Ritchie en met Rainbow omdat ik begrijp wat Ritchie wil. Er zijn producers die niet precies weten wat hij wilt en die proberen dan hun stempel op de plaat te zetten. Ik probeer altijd -en niet alleen bij Rainbow- dus bij productie in het algemeen, het karakter van de artiest naar voren te brengen en niet die van mijzelf. Er zijn producers van wie de identiteit op de hele plaat hoorbaar is en het lijkt er dan op dat zij de artiesten zijn, dat is niet mijn manier, ik probeer altijd op de plaat te krijgen wat Ritchie wil horen." Naast de productie van de albums heb je ook de basgitaar in handen. Laat daar eens wat van horen? "Ik heb mezelf nooit als een echte goeie bassist gezien, ik luister ook niet echt vaak naar andere bassisten. Dat is trouwens ook waarom dat je denkt dat ik zo goed ben omdat ik zelf vind dat ik niet zo'n goeie basgitarist ben. De reden dat ik nooit zo ingewikkeld ben gaan spelen is omdat ik niet zo snel kan spelen. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van het instrument maar ik heb niet de ambitie om zo'n virtuoos te zijn als Ritchie op de gitaar is. Ik krijg mijn kicks op een andere manier zoals het songschrijven en de produktie, maar, ik hou van het bassen en ik denk er ook veel over na wat ik niet moet spelen." Toen je voor het eerst over een muziekinstrument dacht en tegen jezelf zei van ik wil iets bespelen, was het toen de bas waar je het eerste over dacht of wat? 
"Nee. Ik heb eerst pianoles gehad toen ik 7 was, ongeveer 1 jaar lang, wat trouwens niet wil zeggen dat ik nu piano kan spelen. Maar het leerde me wel de akkoorden-struktuur. Jaren later, toen ik 11 of 12 was kocht ik een Spaanse gitaar die me 2 Pound koste.Op school vormde ik met nog een paar jongens een band, en aangezien er een van hen beter was met akkoorden en weer een ander in de melodie bleef er voor mij niets anders over dan de bas. Het was echt niet mijn keus, hoe-dan-ook ik ben wel gelukkig dat het zo is uitgepakt." Wat vind je van de trends in de popmuziek, beinvloeden ze je of laten ze je koud? "Trends zijn er altijd geweest, je probeert ze te vergeten omdat ze meestal weer snel voorbij gaan. Toen ik in Purple zat trokken we ons totaal niets aan van trends, je speelde wat je zelf goed vond en keek niet naar de verkoopcijfers. Er werd helemaal niet op trends en modeverschijnselen gelet of zoals Ritchie dat weleens tegen me heb gezegd: 'je bepaalt je koers niet aan de hand van een voorbij varend schip, je weet wat je wilt als je een artiest bent en doe dat dan maar verander niet meteen als het onsuccesvol is'. En dat is waarom Ritchie meer artiest is dan ik, bovendien ben ik 6 jaar uit het vak geweest om als producer aan de slag te gaan terwijl hij nog steeds dezelfde artiest is als 12 jaar geleden. Hij vaart een evenwichtige koers, bands als AC/DC zijn er nu zo'n 8 jaar en de trend toen zij het probeerden te maken was disco en later punk, ze zijn niet veranderd en het is ze dan ook uiteindelijk gelukt het te maken. Daarom denk ik dat je jezelf niet zoveel van trends moet aantrekken, maar begrijp me niet verkeerd want ik hou wel degelijk van veel nieuwe muzieksoorten. XTC zijn mijn favoriet." Zeker omdat ze zo'n goeie bassist hebben? "Ik luister naar de nummers niet naar het spelen op zich. Je hebt sessiemuzikanten die geweldig kunnen spelen maar ze zeggen niets met hun instrument, waar ik om geef is mensen die iets overbrengen en dat komt meestal door het schrijversgedeelte. Ritchie is een fantastische gitarist, technisch gezien en ik sta vaak naar hem te luisteren als hij in de studio staat te spelen, maar de ideeën zijn belangrijker dan het spelen op zich." The last victim: RITCHIE BLACKMORE Ritchie Blackmore, de gitarist van Rainbow, had je ooit verwacht toen je Deep Purple verliet weer zo'n succesvolle band te krijgen? "Het hangt af van waar je bent in de wereld, op sommige plaatsen is Rainbow behoorlijk succesvol, in andere delen redelijk succesvol en weer andere plaatsen hebben ze er nog nooit van gehoord. De plaatsen waar ze erg succesvol zijn zijn volgens mij Japan, Engeland en ook in Europa. Maar in Amerika moet het ijs nog gebroken worden, maar ik denk dat we er daar halverwege zijn." Sinds Rainbow bestaat heeft het enorm veel succes, het heeft veel grote concerten gedaan in Engeland en op het continent. Wat houd je gaande met zoveel verschillende bands om je heen, het lijkt of je ondanks dat toch nog steeds meer succes krijgt? 
"We hebben wat ze in de muziekbusiness "the edge" (een soort spanning) noemen en misschien is het de ijdelheid van me maar ik heb altijd de drang gehad om me te bewijzen, steeds weer opnieuw. Op sommige avonden speel ik niet al te best maar de volgende avond zal ik dan terugkomen en zal ik de mensen overdonderen.Er komt altijd een tijd dat je als band zelfvoldaan wordt, het is erg gemakkelijk om het te worden want na een tijdje ken je alles en iedereen. Je hebt alle mensen al een keer gezien maar het is de drang die me door doet gaan, verder denk ik dat het ook wel door mijn ijdelheid komt. We zijn op plaatsen geweest waar b.v 1 van de 10.000 mensen zegt: 'Oh, wat verschrikkelijk slecht'. En dan zal ik hem bewijzen dat het zo slecht nog niet is wat we doen. Dus dan zal ik die avond eigenlijk enkel en alleen voor die ene persoon spelen. Er zijn altijd mensen die het helemaal niet leuk vinden wat je doet en ik probeer altijd die personen in het publiek te vinden en me dan proberen te bewijzen elke keer weer opnieuw." Dus dan geef je jezelf helemaal voor die ene persoon, maar de rest zal het ook schitterend vinden? "Ja, maar ik baal er ontzettend van als iemand vlak voor we on stage gaan tegen me zegt: 'Oh, het zal vanavond schitterend worden'. Ik hou van de spanning en als er iemand zegt van 'Oh hij is te oud, hij is z'n top gepasseerd en hij speelt al het oude spul'. Dan ga ik het podium op en ik zal mezelf bewijzen. Ik speel dan die avond enkel voor die ene persoon en ik zal het hem proberen aan zijn verstand te brengen." Solo's live spelen is een ding. Maar hoe creëer je solo's in een droge en steriele studio? "Droog? Niet helemaal, meestal ben ik behoorlijk dronken. Steriel? Ja, dat is vaak een probleem in de studio. Normaal maak ik me lekker met naakte vrouwen en haal daar mijn inspiratie uit (hahaha), nee hoor... ik ben getrouwd, cheers. In de studio kun je alles steeds weer opnieuw overspelen, ik neem meestal 20 of 30 shots uit een solo maar het is zo goed als altijd zo dat de eerste solo de beste is. Vaak speel ik maar door en word steeds meer dronken en het lijkt er dan op of ik steeds verder bergafwaarts ga. Als we dan de volgende dag naar de solo's zitten te luisteren dan zeg ik 'hey, that's a good one'. Ja zeggen ze dan, dat was de eerste die je gisterenavond speelde. Je probeert in de studio altijd zo goed mogelijk te spelen. En weer is het de onbetrouwbaarheid die in mij als persoon naar voren komt in al mijn solo's. Ik kan nooit echt ontspannen gaan zitten en zeggen 'Wel, ik heb genoeg geld verdient'. Nee, ik wil mezelf telkens weer opnieuw bewijzen!! Dat voert, denk ik, terug naar mijn jeugd. Ik weet dat het stom klinkt maar door de herinneringen aan die mensen die mijn pad op school kruisten heb ik dat gevoel van mezelf konstant te bewijzen. Toen ik in de leeftijd zat van 10 tot l5 leek het erop of ik niet met mijn schoolvrienden overweg kon, dus denk ik dat dat steeds weer in mijn solo's naar voren komt en dat is een deel van m'n leven. Een ander deel in mijn leven is dat ik sociaal ook niet overweg ken met mensen, ik kom niet in aanraking met de dingen waar de meeste mensen van mijn leeftijd, die dus wat-dan-ook is, mee in aanraking komen. Ik kijk vaak terug en dan denk ik, ik moet zo goed blijven spelen als ik kan, ik kan gewoon niet één enkel moment ontspannen." 
Er zijn veel opkomende gitaristen. Zijn er nou veel jonge gitaristen waarvan je denkt 'hé, die komt dicht bij me in de buurt, morgen zal ik nog beter
spelen dan nu zodat hij op een veilige afstand blijft'?"Ja en nee, de jonge opkomende gitaristen hebben slechts een doel, erg snel spelen, veel cliches en het publiek onder de indruk te krijgen. Ik heb dat allemaal al achter de rug. Ik probeer wat af te remmen en iets te zeggen met mijn spel. Ik probeer niet zo snel mogelijk van A naar B te komen zonder onderweg iets tegen te komen, wat een hoop nieuwe gitaristen wel doen. Maar ik heb hetzelfde gedaan toen ik jong was, toen dacht ik ook van als ik het snelste ben, ben ik de beste. Natuurlijk niet! Nu probeer ik beiden erin te betrekken, gevoel, snelheid, weet je een totale dimensie. De aanpassing aan het onderwerp waar de tekst over gaat en dat soort dingen om een solo te spelen. Dus het hele instrument te gebruiken en niet alleen snelle licks te spelen." De line-up van Rainbow heeft door de tijd heen nogal wat veranderingen ondergaan. Waar let je op bij een nieuwe muzikant? "De eerste eis waar ik op let is dat iemand niet teveel geld vraagt. Als ik merk dat ze veel geld willen probeer ik me zo snel mogelijk weer van die persoon te ontdoen. Nee hoor, echt niet. De kwaliteiten waar ik op let zijn, om bij de toetsenman te beginnen, hij is klassiek geschoold en moet recitals doen van Liszt; dat is erg moeilijke piano muziek om te spelen. Verder kan hij goed muziek lezen, moet een 3 akkoorden song kunnen spelen, hij kan improviseren en hij kan klassieke progressie in rock verwerken. Dat is waar ik op let bij de toetsenman en hij (David) is perfect voor zover ik het kan bekijken. En de bassist: Roger kwam bij de band omdat we een producer nodig hadden en de bassist die we toen hadden was niet zo goed dus vroegen we Roger of hij het wilde overnemen en hij ging akkoord. De drummer die ik zoek wil ik een goed kontakt mee hebben, zo van eh.... kom op laten we er wat leuks van maken en 'bash hell'. Bobby is een extreem goede drummer, hij heeft veel te zeggen en heeft een erg goede sound. Je kan hem b.v vragen: 'Hey Bobby kun je dat niet zo doen' en dan doet hij dat. Veel drummers zijn erg stug en zeggen kijk zo speel ik en niet anders. Bij Bobby is dat dus niet het geval, ik mag hem dus wel. Tenslotte Joe, hij heeft een tijd in de buurt bij allemaal negers gewoond en is daar opgegroeid met die souldingen. Negers schijnen erg dat gevoel voor soul te hebben maar ook weer totaal niet voor de rock'n'roll. Joe heeft dat wel en hij respecteerd ook de klassieke kant dus klikte het erg goed tussen ons. Ik vond hem in een club in New Jersey enne hij heeft veel te bieden hij is erg creatief, is goed in songteksten. Ik ben erg blij met hem tenminste.. op dit moment, hoe ik er morgen over denk weet ik echt niet.. (hahahaha)." Rainbow is niet de enige band die is ontstaan uit de restanten van Deep Purple. Is er nu geen wrijving tussen die bands? "Ian Gillan is een erg aardig persoon, ik ga met hem om als een erg goede vriend, we kunnen goed me elkaar overweg. Elke keer als we elkaar tegenkomen sta ik bij hem op het podium en laat hij me de toegift mee spelen. Met David en Whitesnake niet zo, er is daar wel een soort wrijving. Wat mij betreft hoeft dat niet, maar om bepaalde redenen wil dat niet zo. Waarom weet ik ook niet. Weet je, in deze business wens ik iedereen veel geluk want er zijn zoveel bands die het willen maken en er komt echt veel geluk bij kijken om het te maken. Je moet jezelf nooit met iemand anders gaan vergelijken, je moet je werk gewoon zo goed mogelijk proberen te doen maar maak geen vergelijkingen! Vaak is er snel de verleiding om te vergelijken zo van eh, wij hebben betere zaken dan hun gedaan of onze LP is veel beter dan die van hun maar dat moet je nooit doen!!!! Een van de belangrijkste dingen van Rock'n'Roll is vergelijk jezelf nooit met andere personen, er zijn altijd betere en slechtere personen." Mensen van 15 en 16 jaar in het publiek vinden niet alleen de Rainbow klassiekers goed maar ze worden wild bij het horen van oude Purple klassiekers, die een tijd terug gaan in de Purple historie. Is dat soms voor hun de 'roots' zoals jij terugkijkt naar de blues mensen zoals de early Yardbirds? "Nee niet helemaal, we spelen die nummers omdat we geen andere songs hebben (hahaha)." Hoe komt dat, ik bedoel ze hebben toch helemaal geen ervaring met Deep Purple? "Ja, we zijn er zelf ook verbaasd over. Weet je die mensen van 15-16 jaar waren pas 2 of 3 jaar oud toen we 'Smoke on the water' opnamen en tot op de dag van vandaag weet ik het antwoord op die vraag niet. Misschien is het gewoon het principe van een goede song is een goede song, gewoon omdat het zo is." THE SAINTS AN' SINNERS IN UTRECHT 
Op de regen- en stormachtige 31e januari gaf Whitesnake als afsluiting van de Europese Tournee een concert in het uitverkochte Muziekcentrum Vredenburg te Utrecht. `s Middags wisselden we een enkel woordje met ex-Rainbow drummer Cozy Powell (thanx to Janet for the good attention!). Cozy had weinig interesse meer
voor Rainbow, "I'll only look to the future and no longer to the past." Over Bobby Rondinelli wou hij enkel kwijt dat het zijn vervanger was bij Rainbow.Het aangekondigde voorprogramma, Ozzy Osbourne, was gecanceld. Vandenberg was een alternatief maar hun apparatuur was al onderweg naar de States waar ze een lange tour zouden gaan doen met... juist ja, Ozzy Osbourne. De keus viel toen op de formatie Highway Chile, die het teleurgestelde publiek niet al te erg kon boeien. Whitesnake daar-in-tegen des te meer, de band die naast David Coverdale bestond uit oud-gediende Jon Lord en Micky Moody plus de nieuwelingen Cozy Powell, Mel Galley en Colin Hodgkinson ging van start met 'Walking in the shadow of the blues'. 
De stemming zat er meteen vanaf het begin goed in en het publiek veranderde in een grote deinende massa, vooral vlak voor het podium ging het er wild aan toe. De Snakes rockten lustig door met 'Rough an' Ready' waarna Coverdale het publiek vroeg voices te laten horen in de volgende track 'Ready an' willing'. Nadat David een slok van zijn "pussy juice" had genomen werd er met 'Don't break my heart again' weer stevig verder gegaan voordat het gas even iets werd terug genomen. Jon Lord leidde de track 'Here I go again' in nadat David Coverdale de nieuwe drummer in de band had geprobeerd voor te stellen.Het gescandeerde 'Cozy, Cozy' deed Coverdale beloven "Cozy'll take the fucking roof off later." Voordat 'Lovehunter' werd aangekondigd werden eerst de andere twee nieuwe Snakes voorgesteld. Na de gebruikelijke slide solo van Micky Moody nam Colin 'Bomber' Hodgkinson het over en liet op zijn beurt een sterke bassolo horen. Hierna bracht Colin samen met Micky een track ten gehore waarbij de voormalige jazz-rockbassist de vocals voor zijn rekening nam. Het mag duidelijk zijn dat Coverdale een goede zet heeft gedaan met het in de band halen van Hodgkinson. Via wederom Micky Moody kwamen we bij de reprise van 'Lovehunter' dat overging in een kort gedeelte van 'Steal away." In 'Crying in the rain' waren de hoofdrollen weggelegd voor Coverdale en Galley. Mel Galley liet een lange, maar goede solo door de P.A. heenkomen halverwege de song. Het mag inmiddels duidelijk zijn dat de set van Whitesnake grote overeenkomsten vertoonde met die zoals we gewend zijn van Rainbow, dus in het eerste deel een aantal rockende songs en in het tweede deel veel ruimte voor de individuele uitspattingen. 'Crying in the rain' werd afgesloten met het Purple-onderonsje van Jon en David 'Soldier of fortune' -Jon begeleide op zijn orgel als enige de zang van David- waarna 'The Brigadier', Jon Lord aan de beurt was om zijn kunsten te tonen. Zonder echt te imponeren liet de inmiddels 41-jarige toetsenman horen nog steeds niet afgeschreven behoeft te worden. Na zijn solo, die vooral was opgebouwd rondom Purple's 'Space truckin' alsof het een rehearsal betrof voor de op poten staande Purple reünie was het de beurt aan de man achter de drumkit Cozy Powell. 
Mr Powell -de lieveling van het publiek die avond- mist duidelijk een gitaargod als Beck, Blackmore of Schenker aan zijn zijde en komt mede daardoor minder goed uit de verf bij Whitesnake dan bij zijn laatste groepen. Het lijkt alsof de ritme-sectie iets te veel van het goede is voor het trio Moody, Galley & Lord. In de drums solo zagen we in ieder geval weer de oude, vertrouwde beukende Cozy terug.Onder begeleiding van de '633 Squadron' en 'The 1812th Overture'-tapes plus het nodige vuurwerk liet Cozy nog eens zien en horen wat hij waard is. Na de solo die eindigde met een aantal steekvlammen die vlak voor de drumkit omhoog schoten, kwam de hele band weer op het podium en ging verder met "an extremely bluessong." Het publiek mocht in dit nummer 'Ain't no love in the heart of the city' zijn vocale bijdrage zoals gewoonlijk weer doen waarna de daverende set werd besloten met 'Fool for your loving'. De band bedankte vervolgens het publiek voor hun aanwezigheid waarna ze het podium leeg achterlieten. Na een kort aandringen verschenen Mr Coverdale & Co echter weer op de buhne. Jon Lord zette in en David Coverdale zong een korte danksong in de vorm van 'We want to thank you', dit ging over in de track met het onderwerp waar het die avond allemaal om draaide 'Wine, women an' song' (geddit you ambiguities!). In deze song werd de volledige band nog eens voorgesteld en nadat de track besloten en publiek nogmaals bedankt werd startte de 'We wish you well'-tape die het feest tenslotte besloot. HOT SHOTS Dezelfde Dio ging nog wel eens in de fout tijdens het improvisatie gedeelte van de track 'Heaven and hell'. Tijdens een gig in de States kwam ineens de regel "Long live rock'n'roll" uit zijn mond rollen. In Newcastle -tijdens zijn laatste UK Tour met de Sabs- zong Ronnie ineens 'I'm the man on the silver mountain'. Herinneringen aan de goeie oude tijd ??? THE SHY ROCK'N'ROLL TORNADO Een interview dat Ritchie Blackmore voor een Amerikaans FM Radiostation deed - Hoe kwam je als 'young boy' in aanraking met de gitaar? "Ik ben nog steeds een 'young boy', je doet net alsof ik een ouwe kerel ben (haha). Ik begon toen ik een jaar of elf was en ik ben nu een eind in de dertig, wat daartussen gebeurde is een heel lang verhaal." - Vertel eens wat over het vernielen van gitaren, het zijn toch geweldig mooie instrumenten. 
"Dat grijpt eigenlijk terug naar de liefde/haat verhouding die ik met iedereen heb, zelfs met mijn vriendin, mijn vrouw of wie dan ook. De gitaar staat zo 'close' tot me dat het soms frustrerend wordt, als ik hem niet verniel zal hij mij vernielen wat weer een ander lang, psychologisch verhaal is."-Kom op, vertel eens. "Iedere muzikant weet altijd precies te vertellen hoe je met zo'n mooi instrument moet omgaan. Maar ik weet wat ik met de gitaar doe, soms moet hij eraan geloven omdat hij niet beter verdient. Dan spreekt hij niet tegen mij zoals jij dat doet, zoals een vrouw dus. Het heeft echt resultaat, maar je moet het ze wel laten voelen." Perskritieken. Hoe denk je daar over? "Ik hou wel van ze.... als ze me mogen, als ze me niet mogen zitten ze er helemaal naast (hahaha). Dat is duidelijk! Je kan je je moeilijk aan de pers gaan storen, de band ziet de kranten de volgende dag en denkt van 'ooh kijk, ze zeggen dat ik dit heb gedaan, en dat...'. Dat is niet de goede weg, de juiste 'critics' zijn de fans. Als zij na de show naar je toekomen en je vertellen: 'ik ben een fan van je maar ik vond de show niet goed want dit of dat mankeerde eraan...'. Dat zijn de mensen waar ik naar luister, ze weten waarover ze praten. Hun kritiek telt wel mee." - Heb je altijd al van klassieke muziek gehouden? "Nee, ik hou er pas van sinds ik een jaar of 23, 24 was. Daarvoor moest ik er niets van weten, op school moest je leren dat dit de enige juiste muziek was en ik rebelleerde daartegen. Later ontdekte ik dus toch dat het goed was, ik hou erg veel van de elektrische viool en het orgel. Het orgel heeft zoveel power en staat heel erg dicht bij de rock'n'roll, het orgel zoals dat het in de kerk wordt bespeeld is voor mij heavier dan welke rock'n'rollband op aarde ook. Er wordt echter zonder beat gespeeld dus de mensen hebben het niet in de gaten." - In je begintijd deed je veel sessiewerk, o.a. bij Jerry Lee Lewis. "Klopt, zo ongeveer in 1963, bij Jerry Lee Lewis, Gene Vincent en dat soort mensen. Het was wel erg beangstigend, ik hoorde verhalen dat Jerry een erg aangebrand en progressief figuur was, als hij vond dat je niet goed speelde sloeg hij je meteen op je bek. Dat vertelde men tenminste. Toen ik op een avond bij hem speelde kwam hij op me af, ik schrok me kapot maar na de solo schudde hij God zij dank mijn hand (haha)." - Vind je Jerry nog steeds goed? Ja, echt. Mensen zoals Jerry, Little Richard, Gene Vincent, ze verdienen meer aandacht dan dat ze krijgen. Iedereen kijkt op tegen groepen als the Rolling Stones en Led Zeppelin en -niet dat ik ze de grond in wil boren- maar niemand beseft dat hun idolen ook Chuck Berry en zo waren." 
- Is Jimi Hendrix een van je favorieten?"Ja, Jimi kon goeie songs schrijven, eigenlijk was hij helemaal niet zo'n geweldige gitarist alhoewel hij een te gekke vibrato had. Hij kon op het podium gaan staan en gewoon het publiek in kijken en iedereen ging uit z'n bol. Andere gitaristen waar ik van hou zijn Les Paul, Mary Ford, James Burton, Scotty Moore en uit deze tijd Jan Akkerman, hij was erg goed. Er lopen veel goede gitaristen rond maar..... kijk naar Robin Trower, hij is goed maar staat op het podium en speelt, niets meer en niets minder. Spelen alleen is niet genoeg, je kan dat wel doen als je een goede violist bent. Maar als gitarist... ik zou me er kapot aan ergeren, er moet een beetje show en progressie aanwezig zijn." - Het schrijven van songteksten doe je zelf niet? "Ik schrijf wel songteksten, vaak als ik 's avonds laat naar Bach luister. Ik hou ze echter voor mezelf of stuur ze naar mijn vriendin. Voor de band is dat het werk van de zanger, daar wil ik me niet inmengen" - Dat verbaast me, jij die zo goed in aanzien staat, intelligent is schrijft geen teksten voor de band? Is dat misschien omdat je daar verlegen voor bent? Je weet hoe te schrijven, je weet hoe te praten....... "Verlegen... misschien heeft het daar wel iets mee te maken, maar totdat ik er echt goed mee vertrouwd ben zal ik ze niet voor de band gebruiken. Ze zullen misschien pas boven water komen als ik dood en begraven ben en...... dan grote hits worden (bulderlach)." - Ritchie Blackmore is een persoon van verschillende kontrasten, iemand die op het ene moment een gitaar op de buhne sloopt en op het andere moment naar Bach luistert. Hij weigert zijn teksten in z'n songs te verwerken, een verlegen, zelfonderzoekende figuur die als de spots aangaan in een rock'n'roll tornado verandert. "Ik ben in de eerste plaats een gitarist en soms een entertainer, het ligt eraan hoe goed de Scotch werkt (schaterlach). Je moet voor 100% een beest zijn dan vinden de kids het te gek. Ik heb een sterk beestachtig instinct in me, daarom doe ik soms een toegift en gaat de gitaar aan diggelen maar soms weiger ik dat. Ik ben niet zo erg een professional die denkt van: "this is business, als ik vanavond mijn gitaar aan puin sla komen deze kids de volgende keer wel weer terug." Ik leef niet in de dierentuin en ben geen beest waar de mensen iedere keer weer naar komen kijken die enkel zijn gitaar vernietigt. Weet je, ik ben een hypocriete, een huichelaar. Als ik iets niet naar wens doe of de een of andere fout maak kan ik zeggen dat ik humeurig ben -you know, that moody Blackmore boy- en het helpt. Het is een goed excuus, als ik morgen uit het raam zou springen zullen de mensen zeggen: 'zie je wel, hij was humeurig... we hebben dit altijd al verwacht'. In de tussentijd kan ik dus gewoon doorgaan met moorden..... SONG TEKST MAKIN' LOVE I was always on the wilder side Chasing love away Love was something for romantic fools Just a game how to play 
Chorus 1How can I deny my heart When my love is blind I got no choice I've gone too far I lose my mind When we're makin' love When we're makin' love When I look into your magic eyes The mirror of my love I like to see you Smiling back at me It makes me feel so good Need to keep you satisfied The only way I know And all the cares I cannot hide Will never show When we're makin' love Woh makin' love Chorus 2 Don't believe that I'm a liar But I can't get enough Never knew I could be higher Just by makin' love Chorus 1 Chorus 2 Oh oh oh yeah oh makin' love Oh makin' love Makin' love Coming to you Makin' love With nothing to do Makin' love Makin' love Makin' love Makin' love HOT SHOTS RITCHIE BLACKMORE EEN BEUL VAN EEN GITARIST Onder het motto 'terug in de tijd' vind je hieronder een interview met 'the man in black' dat in 1976 voor het concert in Den Haag werd gedaan door Bert van de Kamp en onder bovenstaande titel destijds in Muziekkrant Oor verscheen. Met zijn rug tegen de kapstok gaat hij op een stoel zitten, een vijftal Fender Stratocasters binnen handbereik. Op een ervan begint hij wat vingeroefeningen te doen, wij tegenover hem. Twee doordringende kraalogen kijken ons aan: "Begin maar." - Er zijn nu twee Rainbow-albums vrij snel achter elkaar verschenen, allebei binnen een jaar. Is dat met opzet gedaan om de band meteen prominent te vestigen? 
"Het is altijd de bedoeling van iedere nieuwe band om zich prominent te vestigen. Nee, dat was het niet. We waren gewoon in het begin nog niet zo erg goed dus moesten we twee elpees maken. Er was een wisseling van bezetting, waardoor we eigenlijk twee keer zijn begonnen en de tweede elpee vrij snel na de eerste is gekomen. De volgende elpee gaan we pas in februari opnemen. We zijn kontraktueel slechts tot 1 album per jaar verplicht, wat wel zo prettig is, want in mijn vorig band moesten we er drie per jaar maken. Dat is teveel, teveel druk. Ik vond dat we het publiek daardoor altijd een paar goeie en een paar slechte nummers gaven, terwijl je moet proberen alleen goede songs te geven, wat met deze band tot nu toe redelijk gelukt is, vind ik."- Herinner je je nog de laatste keer dat je in Nederland gespeeld hebt? "Mmmm, ik zou niet meer precies weten wanneer dat was... het enigste dat ik nog van dit land ken, is een groep genaamd Focus, dat was altijd al een van mijn favoriete bands." - De laatste keer was begin '73 en het was nogal een katastrofaal optreden. De groep verliet al na zo'n 3 kwartier het podium, kwam niet meer terug, waarop het publiek het podium bestormde en zo ongeveer de hele installatie vernielde. "Oóóóh ja, Amsterdam, ah, dat was vreselijk. Dat ging vanaf het begin al fout, er was te weinig elektriciteit en toen we bij de zaal aankwamen was er een man die ons niet binnen wilde laten. We zeiden: "We zijn de band!", de man "Nee, je komt er niet in, punt uit." Dat maakte ons kwaad en toen we eindelijk in onze kleedkamers kwamen, bleek er geen verwarming, het vroor er zo ongeveer, er waren geen drankjes, niets, niemand die ons of de roadmanagers behulpzaam wilde zijn met allerlei problemen met de installatie, enzovoort. Het publiek kon er niets aan doen, ze waren wel ontzettend stoned, veel roken, "Hey man, Kosmos." We hebben ons toen op het publiek afgereageerd, wat niet goed is, want het was hun schuld niet. Maar wanneer een band met tegenzin het podium opgaat, net als wij, rillend van de kou, geprikkeld, ook al vanwege de slechte promotie die er voor dat konsert gedaan was, dan ga je dat toch afreageren." - Deep Purple heeft het nooit meer goedgemaakt, want ze zijn daarna nooit meer hier opgetreden. "Is dat waar?" - Ja, je kunt het misschien vanavond goed maken. "Nee. Ik speel mijn muziek zo goed als ik kan, maar ik ga niets goedmaken, voorwie of wat dan ook. Als ze het goed vinden, vinden ze het goed, en andersom." - Veel Deep Purple-fans trekken nu naar deze groep. Ben je je daarvan bewust? "Niet zozeer. Ik kijk nooit naar het publiek. Ik weet niet wie er naar de shows komen. Zolang ze het naar de zin hebben, is het goed, maar wie ze zijn, ik weet het niet. Als het een Purple-publiek is, goed. We lijken op Purple, tenminste de groep van enige jaren geleden. Dat is nu eenmaal de muziek die ik het liefst speel." - Onlangs is er een nieuwe Purple-elpee verschenen: 'Live in Europe'...... "Ach heer! Is dat zo? Hoelang is ie uit?" - Sinds vorige week. (Begint te grinniken) "Dat was lang geleden, verschrikkelijke plaat, niet kopen, hahaha!" - Het is inderdaad geen beste plaat. "Het is een erg slechte plaat. Het is geen rotzooi, maar.... het is niet goed gestemd, vals, de gitaar is vals, het zingen is vals." - Hoe komt dat zo? "Wel, iets dat ik beslist niet kan is vals spelen, ik kan wel slecht spelen. Het kon me allemaal niets schelen, want op dat moment had ik de band al verlaten." - Waarom heb je die groep verlaten? "Ik was het beu, de muziek die we toen maakte, de mensen in de groep. We waren allemaal een beetje moe van elkaar, we hadden niet echt ruzie, zover wilde ik het niet laten komen, dat we elkaar echt zouden gaan haten, we waren gewoon op elkaar uitgekeken. Ik zei: ik doe de Europese tournee nog mee en dan stap ik op, en ze zeiden okee, en vroegen 'Heb je bezwaar tegen een live-elpee?', ik zei 'Nee'. Ze wisten dat dat de mogelijkheid was om toch nog een Deep Purple album uit te brengen. En dat was dat." - Het enige nummer dat je uit je Purple-periode meegenomen hebt is 'Mistreated', dat speel je met deze band nog steeds. 
"Hoe weet je dat?"- Uit de recensies in Engelse bladen. "Dat zijn wij niet, dat is een andere band." - ???????? "Nee, dat zijn wij wel. Grapje." - Die song staat op het live-album van Deep Purple. "En waarschijnlijk ook op de live-elpee van Rainbow." - Dan gaat men vergelijken..... "Goed" - Waarom doe je niet meer oude nummers? "Dat zijn Deep Purple-nummers, 'Mistreated' is een bluesnummer en was eigenlijk nooit zo geschikt voor Purple, hoewel het op de plaat vrij goed geworden is. Live deed het het eigenlijk ook altijd wel, ik heb het altijd al een fijn nummer gevonden om te spelen, daarom speel ik het nu nog." - Luister je wel eens naar platen van jezelf? "Zelden. Gisteren hoorde ik toevallig de tweede Rainbow-plaat in de auto. Het was de enigste cassette die er was. Klonk best aardig, haha! Ik luister liever naar oude muziek en naar een groep als Focus." - Hun voormalige gitarist, Jan Akkerman, heeft een plaat gemaakt met oude muziek. Hij speelt daarop akoestische gitaar, luit... "Hij is erg goed. De luit heeft tien snaren, dat is moeilijk spelen. Ik was verbaasd dat iemand uit Holland zo goed kon spelen." - Heb je hem ooit ontmoet? "Ja, helemaal in zwart leer,hahaha." - Jullie hebben allebei de reputatie van 'angry young men'. "Ja? (Grijnslach) Ik heb altijd moeilijkheden met de pers. Het is zo onecht, weet je, iets dat je moet doen maar ik doe het niet graag." - De fans willen graag horen wat je buiten de muziek om te zeggen hebt. Daarom zijn wij hier, om te luisteren en het voor ze op te schrijven. "Dat is wat ik steeds hoor, inderdaad. Als ik me weer eens afvraag: waarom zou ik een interview doen, ik heb er helemaal geen zin in, het heeft zo weinig zin. Dan zeggen ze: het publiek wil horen wat je te zeggen hebt, maar het punt is: ik ben iemand die van dag tot dag zijn mening over allerlei onderwerpen verandert. Soms lees ik wat ik gezegd heb en denk: wat een onzin is dat, wat dom. Je moet welbespraakt zijn, geoefend in het praten met de media, goed nadenken over wat je wil zeggen. Dat doe ik te weinig. Ik zeg vaak dingen die ik niet meen, daarom probeer ik interviews zoveel mogelijk te vermijden. Maar af en toe moet je wel, anders ben je vergeten." - Is Rainbow een typische heavy metal-band? "Waarschijnlijk wel, maar tegelijkertijd is het nog een paar dingen meer. Ronnie bijvoorbeeld is erg veelzijdig, hij zingt op de single van 'Love is all', hij was vroeger trompettist in een orkest, daarom weet hij zoveel van notenbalken, hahaha! Ik werk graag met Ronnie, hij zingt er nooit naast, maakt geen fouten, de meeste zangers waar ik mee gewerkt heb zingen zomaar en hopen dat het goed uitkomt, bij Ronnie weet je dat het goed gaat. Hij mag vrij klein van stuk zijn, zijn stem is dat bepaald niet." - Ronnie vertelde me dat je vond dat de muziek van Deep Purple op een gegeven moment te funky werd. "Ja, 'Stormbringer'. 'Burn' was.... dat was eigenlijk best een goeie plaat, maar toen wilde Glen Hughes, die een erg goeie zanger is, maar een echte soulbrother: Stevie Wonder-fan, die wilde toen meer in de funky richting gaan en Dave Coverdale ging met hem mee en zelfs Ian Paice begon ineens heel anders te drummen. Voor die tijd was Ian altijd een recht-toe-recht-aan rock & roll drummer, net als Cozy, een paar foutjes, maar verder okee, weet je, een wilde man. Maar opeens begon hij allerlei vreemde dingen uit te proberen, zijn spel werd heel afgemeten. Allemaal erg aardig, erg hecht en funky, maar de emotie was.... pfff, weet je, geen emotie. Ik wilde andere toonsoorten proberen, dingen uit de 15e eeuwse muziek, zoals....luister...... (Hierop slaat Mr Blackmore een aantal akkoorden aan die ons onmiddelijk de groep Status Quo in de geest roepen). "Maar in die tijd ging het zo....... " (Andere grepen, andere akkoorden) "Zo kan het ook, je krijgt dan anders klinkende muziek. Tegenwoordig heb je alleen die gebruikelijke, rechtlijnige akkoorden, dat wordt op den duur wat monotoon. Waar hadden we het eigenlijk over?" - 'Stormbringer" "Oh ja, 'Stormbringer' was een goeie elpee, maar voor mij.... ik kon zien dat het de laatste elpee zou zijn. Ik dacht alles wat dit nog verder gaat, heeft niets meer met mij te maken. De band wilde verder de soul-richting in gaan en toen zei ik: het is genoeg geweest. Ik zei: ga gerust door, maar ik stap eruit. Ze zeiden: nee, dan kappen wij er ook mee. Toen ik eruit was, besloten ze echter om het met een nieuwe gitarist te proberen (Tommy Bolin). Ik geloof dat dat vooral de wens van de managers was, het was niet Jon of Ian, maar de managers die de naam Deep Purple in leven wilde houden en nog wat geld verdienen. Daarna zijn ze er toch nog mee gestopt." - Ik vond het al uiterst zwak dat ze de elpee die ze toen maakten (Come taste the band) zo ongeveer helemaal lieten komponeren door de pas aangetrokken nieuwe gitarist. "Precies hahaha. Ik zal daar verder geen kommentaar opgeven. Jij zegt het." - Mijn favoriete nummer van 'Stormbringer' was 'Soldier of fortune', een bijzonder fraai nummer. 
"Dave en ik hebben dat geschreven. Je hebt gelijk, dat is ook een van mijn favoriete nummers. Daar zitten heel wat Middeleeuwse akkoorden in, tussen haakjes, je zal verbaasd staan, als je hoort hoeveel moeite het ons gekost heeft om de anderen zover te krijgen dat ze het wilde spelen. Jon was vrij snel overtuigd, maar Ian en Glenn wilden er aanvankelijk niets mee te maken hebben. Ik heb toen gezegd: ik zal dat funk-nummer van jouw spelen, als jij dit wil spelen. Zo slaperig mogelijk zei hij toen: okay, ik zal het doen. Glenn haatte dat nummer, hij vond het maar niets. Ian had er na twee takes ook schoon genoeg van, er was te weinig voor hem te doen om zich te bewijzen. Daarom ben ik eruit gegaan, iedereen was teveel op de solo-trip. Die song maakte veel duidelijk. Ik dacht: gaan jullie maar door met die schoenpoets-muziek van jullie, ik ben weg."- Hoe is de relatie tegenwoordig tussen jou en de andere voormalige Deep Purple-leden? "Redelijk, twee van hen heb ik onlangs ontmoet. Ze kwamen naar een van onze konserten kijken." - Geen slaande ruzies? "Nee, maar dat was er wel van gekomen als ik gebleven was. Weet je het is allemaal leuk en aardig om te zien hoe het geld binnenstroomt, maar als je dat al zes jaar lang hebt gedaan dan is het wel genoeg, dan moet je eerlijk zijn en zeggen: ik ga iets anders doen, het zal wel niet zo suksesvol zijn, maar dat is ook niet de bedoeling, ik wil mezelf zijn. Toen hoorde ik Ronnie zingen, een rilling liep over mijn rug en ik wist dat ik de kans had om iets nieuws te beginnen, iets waar ik volledig achter kon staan." Dit artikel is afkomstig uit Muziekkrant Oor van 3 november 1976, het is overgenomen na toestemming van de redaktie van Muziekkrant Oor. 
LIVE BETWEEN THE EYES De in het vorige blad al aangekondigde Live in San Antonio 1982 video is half februari door Polygram op de Europese markt uitgebracht. De videotape -75 minuten durend met stereo geluid- laat de band zien die in topvorm is met Ritchie Blackmore in de hoofdrol. Het begint met de grauwe beelden van de straten van San Antonio die echter snel plaatsmaken voor de opwindende beelden van het podium. De songs die we voorgeschoteld krijgen zijn: Spotlight kid (met een schitterende solo van Ritchie), Miss Mistreated, Can't happen here, Tearin' out my heart (met briljante solo van de big B), All night long, Power, Difficult to cure (met Turner op slaggitaar), Bobby's magnifieke drums solo, Long live rock'n'roll, Ritchie's sloopshow, Maybe next time en tot slot Smoke on the water. BOOTLEG CORNER RAINBOW "ELECTRIFIED" (CM V47919) 
Het betreft hier een concert dat werd uitgezonden door een Amerikaans FM radiostation dat door 'Coca Cola' wordt gesponsord. Op de plaat is dan ook tot zes maal toe een (storende) commercial te horen voor de bekende frisdrank. Het optreden vond plaats op 7 mei 1981 in het Orpheum Theatre te Boston, de kwaliteit is uitstekend (stereo).De tracks die gespeeld worden zijn: Spotlight kid, Love's no friend, I surrender, Can't happen here, Catch the rainbow, Man on the silver mountain, Don Airey's solo, Difficult to cure, Drums solo, Long live rock'n'roll en Smoke on the water. Tot slot: 'Electrified' is een zeer goede dubbel-elpee met als enige minpuntje de commercials die te vinden zijn als opener van de plaat, voor de toegift Smoke on the water en verder aan het einde van iedere kant.  © Rainbow Fanclan 1979-1984
|