1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11    12    13    14    15    16    17    18    19    20    21    22    23    24    25    DTE 82



Originele verschijningsdatum: 15 januari 1983


Na de 'Straight between the eyes' tours in de States en Japan kwam Rainbow in november vanwege deze gebeurtenis Europa weer eens een bezoek brengen. De konserten verliepen op enkele incidenten na, erg goed. De tour ging zoals gewoonlijk van start in Scandinavië, het materiaal dat werd gespeeld was voornamelijk van de laatste twee elpees afkomstig en aan de stage-act was het nodige, in tegenstelling met vorig jaar, gesleuteld; twee als levensecht geschilderde, grote mechanische, van spots voorziene ogen boven het podium deden dienst tijdens de openingstrack Spotlight kid en ook bij Power. Aachter het podium hing een backdrop (met een gordijn ervoor tijdens het konsert) met twee andere ogen die tijdens Stonecold te voorschijn werden getoverd en met spots voor een magische aanblik zorgden en verder waren er natuurlijk weer de nodige aantallen flash- en rookbommen die allen tezamen voor een geweldige show eromheen zorgden.

Ritchie Blackmore had dit jaar z'n stage-equipement uitgebreid met een derde Marshall toren. De amp stond er echter enkel voor de show.

Deze werd af en toe ondersteboven gekegeld en soms zelfs tot exploderen gebracht, voor dit laatste geval waren bij ieder konsert brandweerlieden verplicht aanwezig gewapend met de brandblusser voor het geval dat ......

Meestal mochten de brandweerlieden echter werkeloos toezien, slechts een enkele keer vond Ritchie dat het publiek wat extra verdiende en ging er de vlam in zoals in Rotterdam gebeurde.

Tijdens de tour werd ook duidelijk dat Ritchie opvallend minder houthakkerswerk verrichtte. Hij verklaarde in de States tijdens de gehele tour van enkele maanden slechts 3 of 4 keer een imitatie stratocaster te hebben opgeofferd.

In Japan mocht het publiek 2 maal de smaak ervan proeven en in Europa ging het er ook rustig aan toe tijdens de eerste optredens.

Zo bleven ondermeer Oslo, Aarhus, Helsinki en Copenhagen ervan bespaard, pas in Stockholm gingen alle remmen los na een fantastische gig voor een kleine tienduizend man sloeg Ritchie weer eens een strat aan splinters. Bovendien werd de Marshall toren ondersteboven gekegeld.

Joey verklaarde later dat ze dit jaar niet in Gothenburg speelden zodat iedereen naar het zuiden moest komen wat dus resulteerde in een te gekke gig in het Johanneshov Isstadion te Stockholm. De tour ging verder in Duitsland waar in Hamburg werd begonnen waar geen toegiften werden gegeven, via Berlijn kwam de groep in Essen (waar wij ze voor het eerst op deze tour mochten aanschouwen).

Daarna volgden konserten in Heidelberg, Nurnberg en Frankfurt (waar Ritchie tijdens de demolation-act zichzelf met de strat "straight between the eyes" raakte na een onnauwkeurige manoeuvre, gelukkig zonder ernstige gevolgen). Op 16 november volgde dan het konsert in Rotterdam wat volgens Joe Lynn Turner één van de beste gigs van de hele tour was. Vervolgens konden Duitse tourdata die overbleven afgewerkt worden. Met daartussen in enkele data in (vermoedelijk) Zwitserland en Frankrijk voordat via Brussel de tour op 28 november in Parijs zou eindigen.


ESSEN 11.11.82


Rainbow, again on the road in Europe, zagen wij dit jaar voor het eerst optreden in de Grugahalle in het West-Duitse Essen. Vlak voor de openings-act Girlschool van start zou gaan zagen we Bobby Rondinelli in z'n rode jack aan de linkerzijkant van het podium staan te praten met een van de security bouncers, hij deelde verder enkele handtekeningen uit om vervolgens snel het hazepad te kiezen aangezien een twintigtal anderen hem ook hadden ontdekt en met papier en pen gewapend z'n richting in stormden.

Om precies acht uur betrad Girlschool het podium, de dames speelden vrij eentonige doorsnee heavy metal en dat liet het grootste gedeelte van het publiek dan ook totaal koud. Na veertig minuten gedreun zat het er voor de Girlschool-ladies op, ze werden beloond met een vrij mager applausje.

Na de door Blackmore persoonlijk uitgezochte muziek van de pauze-tape (met o.a. werk van Clapton, Cream, Vangelis en Jethro Tull) starte om kwart over negen de Pump and circumstance-tape maar deze werd na enkele tonen alweer afgebroken waarna er in het Duits en in het Engels werd omgeroepen dat de band zich verontschuldigde voor het lange wachten (hoezo lang, een half uur lijkt toch vrij normaal voor een podium ombouwing tussen support en top-of-the-bill). Het was vanwege het feit dat er problemen waren met de Oberheim synthesizer.

Anyway Ritchie stond erop om toch te spelen aangezien Essen een van z'n favoriete audiences zou zijn, waarna de intro tape weer verder werd afgedraaid. We konden Bobby al hevig tekeer horen gaan op z'n drumkit. Als dan de Over the rainbow tune volgt horen we ook Ritchie op z'n gitaar en meteen hierna flitsen de spots aan en zien we de band op het podium staan en zetten ze in (á la On stage). Ritchie aan de linkerkant op het podium, al hevig tekeer gaand op z'n witte Fender Stratocaster. Roger met een witte Fender Bas om z'n nek en met z'n hoed zwaaiend. Bobby bonkend op zijn nieuw geschilderde immens grote, Yamaha drumkit en David jumping achter z'n uitgebreide keyboards batterij.

Dan zet Ritchie de riff van Spotlight kid in, stopt (á la All night long) en begint opnieuw waarna een rookbom in het midden van het podium tot ontploffing komt gevolgd door een vuurpot op beide toppen van de P.A.-zijden. Terwijl de vonken neerdalen verschijnt Joe Lynn Turner op de bühne en begint te zingen bijgestaan door het achtergrondkoortje bestaande uit de dames Dee Beale & Lynn Robinson, die op het podium tussen de versterkers in staan en niet voor iedereen zichtbaar zijn. Van boven het podium komen twee, kolossale mechanische, als levensecht geschilderde, grote ogen naar beneden waarin felle draaibare witte spots zijn gemonteerd en schijnen de Grugahalle in. Spotlight kid wordt met grote inzet gespeeld en de solo van Ritchie in het midden van de song is groots, evenals de solo die nieuwkomer David Rosenthal laat horen, de song wordt afgesloten met een (afwijkend) scheurend einde.

Als de spots op David Rosenthal gaan die Miss Mistreated inleid gaan de grote ogen weer omhoog. Joey voegt z'n vocalen bij het toetsenspel alvorens de rest van de band zich erin mengt. Ritchie duidelijk in een goede bui loopt heen en weer over het podium, zit spelend op het drumpodium, geeft aanwijzingen waar nodig kortom het loopt als een trein die niet meer te stoppen is. Nadat Miss Mistreated, dat weinig van de studio-versie afwijkt, beëindigd is gaat Ritchie heel even in de fout tijdens de intro tot I surrender die hij samen met David verzorgd, maar voordat je het in de gaten hebt heeft hij zich alweer hersteld en de song gestart. Joey, die erg goed bij stem is, zingt de longen haast uit z'n lijf.

Halverwege de Russ Ballard track komt dan ineens "Blackmore the entertainer" om de hoek kijken als hij staat te showen bij steeds dezelfde passage onder een felle spot met een leuke handbeweging. De track wordt behoorlijk uitgesponnen en Ritchie geeft aan het eind ervan een sterke solo weg. Voordat Joe het publiek heeft kunnen bedanken -slechts een vage 'thank you' komt uit z'n mond- is Ritchie alweer een bluesjam begonnen. Samen met David Rosenthal speelt hij de Blues die veel lijkt op de On stage versie, deze is echter een stuk langer. Tijdens de instrumental vliegen verschillende brandende sterretjes het podium op.

Ritchie blijft echter geconcentreerd ongehinderd doorspelen, Joey komt heel even het podium op om het bekende wegwerpgebaar te maken (echter zonder resultaat). David speelt aan het einde van de Blues netjes Ritchie na onder begeleiding van de spots waarna er volledig onverwacht een magnesiumbom ontploft en een scheurende versie van Can't happen here volgt. Tijdens deze song worden de vuurpotten boven op de P.A. verwisseld voor nieuwe exemplaren. De Grugahalle rockt inmiddels als de pest bij de up-tempo song waarbij de achtergrondzang erg goed hoorbaar is. Bij de solo gaat Ritchie even in de fout en de song wordt dan snel afgesloten met enkele felle uithalen van Joe Lynn Turner.

Met een 'danke schön' bedankt Joey het duitse publiek als Ritchie alweer de volgende track heeft gestart, Tearin' out my heart. Als Joey z'n zang erbij voegt begeleidt Ritchie hem eerst nog even alleen voordat de rest van de groep ook inzet, Roger Glover vult tezamen met Dee & Lynn met tamboerijnen het geheel prachtig aan en Blackmore soleert zoals enkel hij dat kan. Halverwege de song lijkt het alsof de derde Marshall toren waar Ritchie voor staat te spelen naar voren toekanteld. Als reaktie hierop smijt Ritchie de toren finaal ondersteboven om zich vervolgens snel naar de rand van het podium te begeven om daar verder te soleren.

De Marshall toren die inmiddels door de roadies weer is opgebouwd moet er weer aan geloven als Ritchie naar achteren loopt en de amp wederom een knal verkoopt. De roadies kunnen weer aan het werk. De song wordt na de tempoversnelling, oorspronkelijk uit Mistreated afkomstig, afgesloten en Joey bedankt het publiek weer in het Duits en vraagt 'wie geht's' waarna Ritchie het Lazy thema begint te spelen. Vervolgens met Bobby's hulp vermaakt hij de zaal even voordat de All night long riff volgt, dan stopt en weer opnieuw de riff inzet om nu wel meteen door te stomen. Aan het einde van de song volgt de bekende gitaar/stem duet met Ritchie geheel aan z'n linkerkant van de buhne en Joey helemaal aan de rechterkant.

Als David Rosenthal de Child in time tune speelt gaat het publiek helemaal uit de bol. Hij schakelt snel over op een minder bekend thema en samen met Bobby wordt Stonecold ingeleid. Achter het podium gaat het gordijn open en op de backdrop kijken twee dan weer groene dan weer rode ogen je met een magische blik aan. Ritchie speelt het nummer aardig mee. Hij vult de gaten die vallen knap op en slaat bovendien de solo handig over zodat de eigenlijke song slechts voor de helft wordt uitgevoerd. Daarna gaat Blackmore weer in duel met Rosenthal en Davie speelt Mr B weer keurig na zoals we al eerder in de Blues konden waarnemen, waarna Ritchie de Power riff door de P.A. heen knalt.

De grote ogen boven het podium dalen weer en schijnen fel de zaal in, dit nummer is een van de beste rockers van de avond. De track wordt in full up-tempo gespeeld, tevens is dit de laatste song van het eerste gedeelte van de set, waarna het tijd is om te laten zien wat er individueel in de kast is. Joey kan in ieder geval een lange rustpauze gaan houden. Ritchie steekt als eerste van wal middels een oosters geïnspireerd thema rondom Eyes of fire. Ritchie maakt hierbij gebruik van een ingenieus apparaatje dat zijn gitaartonen splitst. De toon wordt hierdoor gesplitst in een hoge en een lage toon, waardoor het lijkt of dat hij meerdere snaren tegelijk raakt.

Een heel mooi technisch perfekt gedeelte waarbij later Roger, Dave en Bobby invallen en wat tenslotte uitmondt in het bekende op Beethoven geinspireerde Difficult to cure. Deze keer zonder Joe Lynn Turner op slaggitaar maar met backgroundvocals van Dee & Lynn, aan het eind van de instrumental soleert Blackmore er lustig op los en Bobby's drums bonken onophoudelijk door ondersteund door het stuwende basspel van Roger. Als je op een gegeven moment de gebruikelijke keyboardsolo verwacht kom je echter bedrogen uit want Roger Glover neemt het heft in handen. Eerst speelt hij het Difficult to cure-thema op z'n witte Fender Precision wat overgaat in een heuse, funky bassolo waarna David Rosenthal zich erbij voegt en samen met Roger nog wat voort gaat alvorens alleen verder te gaan.

Davie laat een behoorlijk lange improvisatie horen die hier en daar wel iets lijkt op de solo van Don Airey tijdens de vorige tournee. Rosenthal maakt er veel gebruik van de tonen van hoog naar laag en omgekeerd te laten glijden zonder de solo echt interessant te maken door er een klassiek thema in te verwerken. Nadat Joey even terug op het podium verschijnt en David aanprijst volgt toch een daverend applaus.

Vervolgens wordt wederom Difficult to cure ingezet, Ritchie speelt het gedeelte slide met behulp van gevulde fles, die hij even later over de hoofden van de mensen op de eerste rijen ledigt en de bottle vervolgens wegwerpt om dan in duel te gaan met Bobby Rondinelli. Nu kunnen ook David en Roger even gaan uitblazen. Ritchie tovert een wervelstorm van geluiden tevoorschijn met gebruik van de effekt- en baspedalen. Bobby is niet meer te houden en bonkt aan een stuk door terwijl Ritchie nog af en toe enige melodie in het geheel probeert te krijgen. Eeen enkele keer volgen enkele noten uit Bach's Song of Joy.

Bobby Rondinelli mag dan alleen doorgaan met een overdonderende drumsolo, na de kit eerst met de sticks te hebben bewerkt, ontdoet hij zich van de sticks en gaat met z'n blote vuisten verder. En dan is het weer tijd geworden voor het lanceren van een drumstickregen. Tenslotte wordt een grote knuppel tevoorschijn gehaald en kijkt hij het publiek met een vragende blik aan van "zal 'k hem eens een lekkere knal verkopen" wijzend naar de grote gong achter hem. Uiteindelijk volgt de knal dan meteen gevolgd door een felle lichtflits. De band staat inmiddels weer op het podium en enkele momenten is het stil, iedereen wacht op het teken van Mr Blackmore. Maar met een smerige grijns op z'n gezicht alsof ie wil zeggen "is er wat aan de hand" wacht hij rustig af voordat hij dan toch het seintje geeft door middel van een korte handbeweging.

Uiteindelijk wordt dan de track Long live rock'n'roll ingezet en wordt vrij uitgesponnen. Het publiek mag uit volle borst meezingen. Joey krijgt het publiek helemaal mee en dan ineens is de set afgelopen en heeft de groep het, nu pikdonkere podium, verlaten.

Uit alle kelen klinkt het "zugabe, zugabe", als dan opeens de tape met Vielleicht das nachster Zeit wordt gestart, het publiek gaat tekeer als een waanzinnige en dan opeens staat Ritchie Blackmore weer op de buhne om met de tape te gaan meespelen, waarna ook Roger, Bobby en David ook ten tonele verschijnen en meedoen. Als de tape stopt speelt de band nog even door voordat Ritchie de Since you been gone riff begint. Joey loopt de stage op richting de microfoon en begint te zingen, althans dat is de bedoeling ook.

Hij zingt wel maar er komt geen enkel geluid uit de P.A. terwijl Blackmore met een grijns op z'n gezicht en duidelijk genietend aan z'n vaste linkerkant doorspeelt bemerkt Joey naast de monitor vlak voor hem de wel aangesloten microfoon op de grond liggend. Na zich ervan te hebben overtuigd dat deze wel de goede is smijt hij de 'dummy' een eind weg. Ritchie staat nog duidelijk nagenietend van de practical joke aan de linkerkant als de song, die slechts half wordt gedaan, al is afgelopen.

We horen Joey nog "you stupid idiot" mompelen terwijl hij de richting van Ritchie opkijkt en bedankt dan het voorprogramma Girlschool en de background ladysingers Dee & Lynn onder een begeleidende roffel van Bobby. Dan wordt met een 'this song is for you Essen for being a fuckin' great audience' waarna een korte versie van Smoke on the water volgt.

De band verlaat de stage andermaal waarbij het opvalt dat Ritchie z'n Fender Stratocaster afdoet en op het podium achterlaat, waarna een roadie het instrument ophaalt en Ritchie keert na de zugabe zugabe terug met een imitatie model. Tijd voor the demolition party. Het thema rondom Kill the king wordt ingezet en Ritchie tovert allerlei geluiden uit de gitaar, geeft een solo op z'n knieen vooraan het podium, gooit de gitaar enkele malen in de lucht, behandelt hem dan nog even met z'n voeten voordat het ding tenslotte tegen de zijkant van de P.A. aan diggelen wordt geslagen. Ritchie hangt de body van de zojuist gemolde gitaar dan om z'n nek (net als vorig jaar in Rotterdam gebeurde) en speelt vervolgens op de door de roadie aangereikte Fender nog even in hels tempo met de rest van de band mee voordat de reprise van Long live rock'n'roll volgt waarna de band de buhne weer leeg achterlaat.

Als de Over the rainbow tape gestart wordt lijkt het feest voorbij te zijn, een deel van het publiek is al onderweg naar de uitgangen als de band weer op het podium staat terwijl de zaallichten nog volop branden. Bobby slaat enkele malen op z'n drums, Ritchie slaat enkele snaren op z'n Fender aan, de Over the rainbow-tape stopt. De zaallichten gaan dan uit en Ritchie speelt nog enkele noten van Rule brittania voordat Man on the silver mountain wordt ingezet en de track knalt alweer vol power door de Grugahalle.

De song wordt in een schitterende scheurende versie gedaan geheel afwijkend van de uitvoering die op de vorige tournee ten gehore werd gebracht, deze uitvoering is veel beter en doet je denken aan de tijd dat Ronnie James Dio nog in de Rainbow gelederen vertoefde. Joey zingt het laatste restje energie uit z'n lijf en kan met moeite volgen, Ritchie geeft geknield z'n laatste solo van de avond weg en het konsert eindigt met Ritchie, die languit liggend op het podium z'n handen naar het uitzinnige publiek uitsteekt.

Als de Over the rainbow-tape dan opnieuw start gaan de zaallichten aan en is het feest na een kleine twee uur afgelopen. Na een kwartiertje verschijnt Bobby Rondinelli aan de zijkant van het podium en deelt nog enkele handtekeningen uit, nadat hij nog even met een roadie heeft staan te praten verdwijnt hij weer richting de kleedkamers. Buiten de Grugahalle gekomen zien we nog net Mr Blackmore in z'n witte leren jack zittend in een zilvergrijze Mercedes wegscheuren. The job is done.


ROTTERDAM 16.11.82


Rainbow gaf op de 16e november weer eens een konsert in Ahoy, vooraf worden we weer getrakteerd op de dames van Girlschool, die hier nog minder applaus dan in Essen krijgen. Aan het einde van hun set bedanken ze dan ook het publiek met 'het rustigste publiek waar we ooit voor hebben gespeeld', sorry chicks, het applaus en de energie werden volledig voor Rainbow bewaard. Het strakke tijdsschema wordt wederom strikt aangehouden tussen de podium ombouwingsperikelen zodat om precies half tien de show kan losbarsten.

Na de introtape, de rookbom en de vuurpotten barst de show dan los en dezelfde songs als in Essen passeren de revue. Achtereenvolgens Spotlight kid, Miss Mistreated, I surrender, de Blues gevolgd door Can't happen here, Tearin' out my heart waarin deze keer de derde Marshall toren ongemoeid wordt gelaten, waarom zou later pas duidelijk worden.

Nadat All night long vooraf gegaan door de Lazy jam met de bekende stem/gitaarduet is gedaan volgen ook Stonecold, wederom zonder solo, en Power geslaagd afgewerkt voordat het weer tijd is voor de diverse solo's van Ritchie waarna de Difficult to cure instrumental wordt gedaan. Roger die ondermeer het Black night thema laat horen, David en Bobby. Vervolgens wordt het Long live rock'n'roll party afsluit nummer ingezet en het publiek mag weer uit volle borst meekrijsen.

Dan volgt toch nog een grote verrassing als Ritchie ineens totaal onverwacht Hey Joe inzet en de hele band erop inpikt en Joe Lynn Turner z'n zang erbij voegt, een te gekke uitsmijter waarna nog een korte reprise van Long live rock'n'roll volgt. Na een kort aandringen start dan de Vielleicht das nachster Zeit-tape en de band komt weer op de buhne.

Ritchie zit er even goed naast en snel wordt Since you been gone ingezet, dit keer met zang van Joey waarna het tijd is geworden voor de bedankjes aan Girlschool, Dee & Lynn en het publiek.

Met een 'You're the best audience in the world' laat Joey blijken dat dit een te gek konsert is. Na de korte Rule brittania-intro volgt een korte versie van Smoke on the water en Blackmore verlaat het podium de Fender Stratocaster achterlatend om een sloopmodel te voorschijn te gaan halen. Het duurt echter toch nog vrij lang eer de band terugkeert maar tenslotte zijn ze daar dan toch met Ritchie op de goedkope sloopgitaar. Hij haalt er de vreemdste geluiden uit, geeft op z'n knieën voor de monitor een goochelshow weg, gooit het instrument nog enkele malen de lucht in voordat het stratocastertje aan diggelen wordt geslagen.

Ritchie smijt de body nog enkele malen tegen de zijkant van de P.A. aan voordat hij deze ineens tegen de (derde) Marshall toren aansmijt. Nu wordt meteen duidelijk waar deze derde amp voor dient, na het kontakt met de gitaarbody vliegt de amp in vuur en vlam, waarna de aanwezige brandweerlieden de zaak gauw blussen. Ritchie heeft inmiddels z'n Fender weer omgehangen en speelt met een klein restant van de aan diggelen geslagen gitaar nog een stukje slide waarna nog eenmaal een reprise van Long live rock'n'roll volgt. De Over the rainbow-tape wordt weer gestart en de zaallichten gaan aan, het feest is voorbij.


BRUSSEL 27.11.82


Op 27 november werden we wederom door de chicks van Girlschool opgewarmd, ze waren iets beter op dreef dan in Essen en Rotterdam. Tijdens hun optreden stond Joe Lynn Turner hevig mee te swingen aan de linker zijkant van het podium, ook Roger Glover en David Rosenthal kwamen de verrichtingen van de ladies bekijken. Bobby Rondinelli echter, die na de soundcheck voor Forest toen al met z'n drumsticks stond te goochelen en vlak voor het Girlschool optreden de flight-cases achter het podium als drumkit uitprobeerde, was nergens te bekennen.

Wellicht had Bobby, die de Straight between the eyes-tour omdoopte in Straight between the thighs-tour, een leuk plekkie gevonden waar hij, zich met z'n sticks kon uitleven. Halverwege de set van Girlschool kwam niemand minder dan Ritchie Blackmore zelf heel even uit de kleedkamers tevoorschijn in z'n witte leren jack -alsof hij zo van de Stonecold single hoes kwam afstappen- om even onder het gordijn achter het podium door te loeren, heel voorzichtig zodat niemand hem in de gaten zou krijgen. Met een glimlach op z'n gezicht ging hij weer snel richting de kleedkamers.

Nadat Girlschool de set met de toegift, C'mon let's go heeft afgesloten volgt de gebruikelijke door Ritchie uitgezochte muziektape, vlak voor de intro tape wordt gestart wordt er omgeroepen in het Frans en het Nederlands dat er onder geen beding voorwerpen op de buhne mogen worden gegooid. Bij Girlschool was dat veelvuldig het geval (de dames kregen ondermeer een bos uien naar hun hoofden toe geslingerd!). Het konsert zou dan wel eens heel snel voorbij kunnen zijn. Hierna wordt de Pump and circumstance tape gestart die overgaat in Over the rainbow waarna de band ten tonele verschijnt.

De gebruikelijke licht- en rookbommen komen tot ontploffen en Joey komt de buhne op en dan....... de band staat amper een minuut op het podium....is er iemand zo handig niet alleen een voorwerp -waarschijnlijk een flitslampje- op het podium te gooien maar ook Ritchie Blackmore vol te raken in de buurt van z'n schouder.

Voordat iemand het in de gaten heeft heeft Blackmore zich van z'n gitaar ontdaan en is zonder aarzeling met een hand op z'n geraakte schouder al op weg naar de kleedkamers. Gevolgd door enkele roadies terwijl de rest van de band doorgaat met de eerste song, Spotlight kid, waarin David Rosenthal nu het heft in handen neemt omdat de spotlight kid himself niet meer aanwezig is.

Dave laat een te gekke solo horen waarbij Joey, die ook twee keer door een voorwerp werd geraakt, zou hij later verklaren, even achter Ritchie's Marshalls gaat kijken waar de big B is gebleven.

Hij keert echter schouderophalend terug op het podium aangevend dat hij ook niet weet wat er aan de hand is en de song wordt voortgezet. Vlak voor het einde van de song geeft Colin Hart aan Dee & Lynn het teken dat ze ook de kleedkamers mogen gaan opzoeken en het is duidelijk dat het (voorlopig?) afgelopen zal zijn.

Als Spotlight kid dan vervolgens wordt beëindigd keren ook Joey, Roger, Bobby en David zonder mededeling naar de kleedkamers. De zaallichten gaan aan en de mededeling van de zaalspeaker vertelt enkel dat het voorlopig voorbij is, het is niet duidelijk of de band nog zal herstarten met spelen.

Het publiek gaat als een gek tekeer en verschillende stoelen worden van de tribunes afgesloopt, gaat dit een herhaling worden van het konsert dat Purple nu alweer zo'n tien jaar geleden in de Amsterdamse RAI gaf........ Gelukkig wordt het publiek al snel rustiger en na een minuut of tien verschijnt er iemand op het podium die omroept dat de band het nog een keer wil proberen maar dat als er ook maar een enkel voorwerp op het podium zal belanden wat er niet thuis hoort het definitief afgelopen zal zijn. Meteen vliegt er een bierbeker het podium op die nota bene precies voor de voeten van tourmanager Colin Hart terecht komt, die meteen met een nors gezicht weer richting de kleedkamers gaat, het blijft nog steeds onduidelijk wat ons te wachten staat.

Wederom wordt er omgeroepen, nu in het Engels, wat we net in het Frans en het Nederlands konden horen en hierna, het is inmiddels 15 minuten geleden dat de band minus Ritchie het podium verliet, gaan de zaallichten uit en David Rosenthal neemt plaats achter z'n keyboards en leidt Miss Mistreated in. Hoe zal Ritchie nu spelen, na dit incident, zal hij 'stonecold' verplicht de gebruikelijke set afwerken?

Nee, Blackmore is vrij agressief, speelt wild, loopt veelvuldig heen en weer over de buhne, speelt geknield, steekt z'n handen uit naar het publiek, geeft foute aanwijzingen (bewust?), kortom het lijkt alsof er niets aan de hand is geweest maar de fouten stapelen zich op.

Bij I surrender en de daarop volgende Blues werken de spots niet helemaal zoals het de bedoeling is en Blackmore maakt enkele missers, terwijl de Rainbow stoommachine blijft doorrocken. De band speelt alsof ze een pure speedy heavy metal groep zijn, na de up-tempo rocker Can't happen here volgt het veel rustiger Tearin' out my heart waarin, weer de nodige fouten worden gemaakt vooral omdat Ritchie voor de andere bandleden onnavolgbaar staat te improviseren. Naast de bekende tempoversnelling uit Mistreated speelt Ritchie ook een andere solo uit de Purple song.

Nadat de song afgesloten is begint Ritchie opnieuw te improviseren rondom het Lazy thema waarbij Bobby de breaks net op de verkeerde momenten slaat. Muzikaal klopt er af en toe nog maar weinig maar het maakt het wel spannend en totaal anders dan wat je gewend bent. Je weet niet wat je te wachten staat. Nadat All night long ook in een hels tempo is gedaan is het tijd voor Stonecold, wat dus een stuk rustiger is. De backdrop met de twee ogen worden weer zichtbaar terwijl Ritchie duidelijk verveeld staat te spelen en verscheidene blunders maakt totdat hij er schijnbaar geen zin meer in heeft en Joe in het oor fluistert de song te stoppen als ze deze nog niet eens voor de helft hebben gespeeld. Het is duidelijk dat Ritchie Blackmore vanavond niet in de stemming is voor het gevoeligere werk. Hij wil enkel maar straight hitting rock'n'roll spelen en al het andere moet daar voor wijken. Als Stonecold wordt gestopt zet Ritchie meteen de Power riff in. De grote ogen boven het podium dalen weer en schijnen fel de zaal in. Power wordt vol speed gespeeld, alsof een sneltrein voorbij dondert.

Dan is het tijd voor de solo's, met als eerste weer Ritchie totdat de band zich bij hem voegt en de instrumental Difficult to cure volgt, waarna Roger ongeinteresserd een verplichte bassolo doet. En dan komt er toch nog een lichtpuntje. David Rosenthal laat juist hier een te gekke keyboard improvisatie horen. Dit keer zijn er verschillende klassieke thema's in verwerkt en Davie gaat behoorlijk lang door totdat het Difficult to cure-thema weer wordt ingezet waarna Ritchie en Bobby alleen op de buhne blijven en in duel gaan.

Blackmore slaat nu helemaal op hol, improviseert, tovert allerlei geluiden tevoorschijn met behulp van z'n effekt- en baspedalen, speelt enkele passages uit Bach's Song of Joy en Purple's Space Truckin' en geeft Bobby op een bepaald moment het teken dat hij met z'n drumsolo kan beginnen. Maar na enkele tikken op z'n kit bemerkt Bobby dat het vals alarm is want Ritchie staat nog steeds op het podium te scheuren. Uiteindelijk verlaat hij dan toch het podium waarna Bobby wederom de kans krijgt z'n kunsten te vertonen.

Na de uitgebreide drumsolo volgt Long live rock'n'roll waarbij het publiek weer volop mag meezingen. Dan start Ritchie de track opnieuw, maar nu in een meer bluesy vorm, die mede door de zang van Joey schitterend uitpakt, maar het peil zakt hierna weer. Ritchie speelt enkele akkoorden van Hendrix' Purple haze en laat die, volledig mislukt, overgaan in Hey Joe dat hier erg tegenvalt en het wordt dan ook erg kort gehouden waarna de set wordt afgesloten met een korte reprise van Long live rock'n'roll waarbij de vuurpotten op de P.A. uiteenspatten.

Aangezien de groep niet meteen richting de kleedkamers is gegaan zit er toch misschien nog een toegift in. En als even later inderdaad de Vielleicht das nachster Zeit-tape wordt gestart verschijnt Ritchie Blackmore weer op het podium gevolgd door de rest van de groep.

De instrumental wordt slecht meegespeeld en snel zet Ritchie dan Since you been gone in. Blackmore rent weer druk over het podium heen, gebaart wild en gaat een duel aan aan de rechterkant van de buhne met Davie vlak voor z'n keyboardset. Met een gemene grijns op z'n gezicht schuurt hij tenslotte z'n Stratocaster langs een van de toetseninstrumenten en Rosenthal grijpt vertwijfelt naar de gitaar.

Blackmore trekt hem echter net voor z'n grabbelende handen weg, hangt hem weer om z'n nek en begeeft zich weer naar de linkerkant van het podium waarna David opgelucht adem kan halen. Joe Lynn Turner bedankt Girlschool, Dee & Lynn en, met weinig enthousiasme, het Belgische publiek waarna Ritchie Rule Brittania inzet dat overgaat in Smoke on the water.

Tijdens de kort gespeelde song gebaart Ritchie driftig naar de roadies dat er geen imitatie model klaar hoeft te staan en dat betekent dus dat het wel zo'n beetje voorbij zal zijn. Als Smoke on the water dan ook wordt afgesloten verdwijnt de groep meteen richting de kleedkamers, de Over the rainbow-tape wordt gestart en de zaallichten floepen aan. Het konsert, dat zondermeer het vreemdste van de drie -met soms te gekke gedeeltes maar ook met vele missers- was, is voorbij. Thanx a lot Belgium.


WHAT HAPPENED AFTER AHOY


Na nog enige tijd te hebben gewacht bij Ahoy werd al gauw duidelijk dat er meer mensen nog geen zin in hadden huiswaarts te keren. Zodoende gokten we op het Hilton hotel wat later inderdaad geen slechte gok bleek te zijn. Na een klein kwartiertje was David Rosenthal de eerste die arriveerde, hij liep meteen door, het Hilton in. Althans dat was de bedoeling, maar enkele schreeuwen om 'autographs' deed hem besluiten meteen weer door de draaideur terug te keren naar ons die voor het Hilton stonden te wachten.

David kwam met een glimlach terug en zei me te herkennen van de eerste rij. (Voordat Girlschool aan de slag ging stond hij namelijk z'n keyboards te stemmen en daar maakte ik gebruik van om een foto te nemen -met flits- waarop hij me verbaasd aankeek). Vervolgens was Bobby Rondinelli de volgende die aankwam en meteen op me afliep en zei: "Je zat op de eerste rij, he, ik zag je", waarop ik meteen lachend terug reageerde met "Hey man, I saw you too, the whole night", Bobby ging lachend verder met het uitdelen van handtekeningen.

Inmiddels was Joe Lynn Turner het hotel al ingegaan dus snel door de draaideur om hem eveneens om een "message" voor de Fanclan te vragen. Joey krabbelde 'For the best audience in the world' op, waarop ik 'm vroeg of ie het echt meende. Z'n bevestigende antwoord verraadde z'n goede humeur dus vroeg ik hem of hij zin in een klein interviewtje had. Joe zei me daarvoor toestemming te moeten vragen aan Colin (Hart, de tourmanager) en verdween in de bar. Aangezien Colin vlak bij me stond bij de "room-servicedesk" waagde ik gelijk de kans temeer hij het niet eens kon worden met de man achter de balie.

'Met wie wil je een interview doen' vroeg Colin. 'No matter, gewoon met eentje die er zin in heeft, we hebben geen speciale voorkeur', zei ik om de kansen zo groot mogelijk te houden. Allright, vraag maar met wie je een interview wil doen, if they say yes it's yes but if they say no it's N0, right? Yeah right Colin, thanx a lot.


In de bar aangekomen zag ik het eerste Ritchie zitten met naast hem Bobby Rondinelli en nog enkele anderen. Ik maakte van de gelegenheid gebruik en vroeg Mr Blackmore om een message voor onze fanclan, na te hebben uitgelegd -met hulp van Bobby Rondinelli, thanx chap- dat de fanclan hetzelfde is als een fanclub enkel met een iets afwijkende naam, deed Ritchie het gevraagde, waarna er inmiddels een tiental anderen gewapend met pen en papier voor Ritchie's neus stonden. Te druk dus.

Joe Lynn Turner wou net gaan zitten toen ik 'm vroeg om een interviewtje en 'm meteen vertelde wat Colin ervan vond, Joey ging akkoord. Net toen we wilden gaan zitten riep Ritchie om onze stoelen te draaien en zo bij hem in een kring te komen zitten, zodoende namen we daar plaats. Inmiddels kreeg Ritchie, voor ons schijnbaar duidelijk negatieve instructies van een ons onbekend persoon, waarschijnlijk de opvolger of vervanger van Ian Broad die niet aanwezig was. De man vraagt herhaaldelijk -maar niet aan ons- of de fanclan wel officieel is (aangezien we door Polydor erkend zijn lijkt ons dat duidelijk van wel). Het is in ieder geval duidelijk dat het management de fanclubs nog meer onder controle wil krijgen.

Gerrit ziet nog kans na een klein interviewtje met de beide achtergrondzangeressen Dee en Lynn, Ritchie een enkele vraag te stellen maar boekt weinig resultaat aangezien de figuur met de snor constant in de buurt blijft, Bart Hekkelman en René Veldhoen die David Rosenthal interviewen merken ook de aanwezigheid van 'de snor' verschillende keren onplezierig op maar wij hadden intussen snel de kans gepakt met Joey aan de babbel te gaan totdat iemand met de mededeling kwam dat er iemand aan de telefoon was voor Mr Turner (another dirty trick?) en weg was hij.

Roger zat op dat moment met iemand van 'Aardschok' te praten en aangezien we van hem als enige nog geen message voor de fanclan hadden bleef ik geduldig wachten, tussendoor kwam de inmiddels, berucht geworden, persoon met snor naar Roger toe en fluisterde hem wat in het oor. Ik ving toch nog enkele weinig goeds voorspellende woorden als 'fanclub' en 'not official' op. Toen ik Roger dan ook vroeg of hij een paar vragen wou beantwoorden kwam het te verwachten negatieve antwoord. 'Heb je officiele toestemming van de platenmaatschappij voor een interview' begon Roger. Ik vertelde wat Colin Hart ons had gezegd waarna Roger eerst even moest nadenken, ik maakte het hem tenslotte zelf makkelijk door, temeer ik Joey terug zag komen, te beeindigen met een 'if you're not in the mood for it, no problem, just write a message for our fanclan members', wat Roger dan ook deed. Intussen was de snor jammergenoeg verdwenen als een snelle haas, helaas, want ik had hem nog heel wat te vragen maar alsof hij het rook, ik zag hem niet meer verschijnen in de Hiltonbar die avond.

Deze tegenvallers werden echter door Joe Lynn Turner weer geheel gecompenseerd want nadat hij wat te drinken had gehaald nam hij weer plaats bij ons en zodoende konden we hem nog enkele vragen stellen.

Om ongeveer kwart over een zei Joe dat de bar ging sluiten -de kelners waren de zaak al druk aan het opruimen- en dat dit het zo'n beetje geweest moest zijn. We bleven nog even met hem staan te praten en namen afscheid van hem.

Ritchie zat nog weg gedoken in een hoek van de bar en ik vroeg hem of ik een foto van 'm mocht nemen (snor was niet in de buurt dus) en na de "it's allright, go ahead' uit Ritchie's mond werd de daad bij de vraag gevoegd.

In de gang van Hilton zagen we nog drie van de chicks van Girlschool en verlieten het hotel, meteen gevolgd door Ritchie die met de Girlschool ladies, voor wie de avond er schijnbaar nog lang niet opzat, richting de discotheek van het Hilton gingen.




JOE LYNN TURNER   INTERVIEW


Wat waren er voor problemen in Essen?

JLT: Het publiek gooide allerlei rotzooi op het podium ondermeer brandende sterretjes, levensgevaarlijk voor je ogen.

Inderdaad was dat knap stom, maar ik bedoelde met m'n vraag iets anders, voor het konsert werd namelijk de intro tape gestopt en werd omgeroepen dat er een of ander instrument kapot was maar dat Ritchie ondanks dat toch met alle geweld wilde spelen.

JLT: Yeah, er waren problemen met met de Oberheim synthesizer maar die zijn nu gelukkig weer opgelost.

Begin dit jaar, in mei, zouden jullie spelen in Dortmund voor een t.v. optreden. Vier van de zes aangekondigde groepen, waaronder Rainbow, kwamen niet. Waarom?

JLT: Het was daar een grote troep, slechte organisatie, problemen met het licht en de ogen boven het podium, de installatie deugde niet, het was onmogelijk daar te spelen. Judas Priest kwam om dezelfde redenen niet.

Wat vind je van de vervangende groepen zoals Saxon en Jethro Tull?

JLT: Met Saxon hebben we in de States getourd, Jethro Tull ken ik enkel van de plaat, sommige van hun nummers vind ik wel goed.

Wat vind je van de andere uit Deep Purple voortgekomen groepen, Gillan en Whitesnake?

JLT: Ze interesseren me totaal niet.

Doe je wel eens een jam met andere groepen?

JLT: Soms, meestal met onbekende locale groepjes.

Nooit met grote acts?

JLT: Nee, nooit.

Hoe is de tour tot nu toe verlopen?

JLT: De meeste US konserten waren erg goed, enkel in California hadden we problemen met een zaal waar we onze lichtshow niet in kwijt konden, het konsert werd afgelast.

Hoe was het in Japan?

JLT: Japan is altijd groots, we hebben dit jaar niet een hele serie gigs in de Budokan gedaan maar de konserten meer verdeeld over meerdere plaatsen. We hebben slechts twee keer in de Budokan gespeeld en verder hebben we in Osaka en zo gespeeld.

Bobby Rondinelli voegt er vervolgens aan toe dat ze drie konserten in Osaka hebben gedaan.

Er waren geruchten dat er in Japan een live elpee zou worden opgenomen?

JLT: Geruchten inderdaad, er is niets van waar.

Vlak voor de europese tour was er in de muziekbladen te lezen alhier dat jij en Roger waren ontslagen. Wat weet je er vanaf?

JLT: Zoals je ziet zit ik er nog steeds in en Roger ook, maar er zijn altijd zoveel geruchten. Bobby zou ook al uit de band zijn en wie zit daar (Joe wijst naar Bobby die recht tegenover hem zit).

Er waren tevens geruchten over een eventuele terugkeer van Cozy Powell?

JLT: Ja, dat klopt daar zit hij (wijzend naar Bobby).

BR : No, ik wil niet met Cozy vergeleken worden, ik ben Bobby Rondinelli.

JLT: Ik hoorde laatst dat Cozy samen met Jimmy Page bij Whitesnake zou zitten maar ik geloof er niets van.

Wanneer gaat Rainbow weer touren door de UK?

JLT: Waarschijnlijk na de zomer pas, eerst is het de bedoeling dat er een nieuwe elpee wordt opgenomen begin volgend jaar, dan volgen de repetities en daarna gaan we weer touren met de UK als eerste slachtoffer.

Wat volgt er na de UK-tour?

JLT: Dan gaan we weer verder touren, ik weet nog niet wat het eerste aan de beurt komt maar het is simpel gezegd gewoon weer Japan, USA en Europa in een nog te bepalen volgorde, we draaien dus konstant cirkeltjes.

Zijn er al nummers voor de nieuwe elpee geschreven?

JLT: Nee, niet precies. Ik heb wel enkele ideeën op de plank liggen en Ritchie heeft ook al enkele dingen klaar liggen, maar het is allemaal vrij vaag. Als we in de studio komen zijn we eerst twee weken bezig met het schrijven van nieuwe songs en het uitproberen ervan, dan volgen de repetities waarna het tijd is om het geheel te gaan opnemen en dan zijn er tenslotte nog een week of twee nodig voor het mixen van de songs. Al met al zijn we zo'n twee maanden in de studio.

Komen er misschien covers op de nieuwe elpee?

JLT: Dat is nog niet bekend, het zou best kunnen maar eigenlijk geloof ik daar niet zo erg in.

Wat vind je ervan om covers op te nemen?

JLT: Als het echt goede songs zijn heb ik er geen problemen mee.

Zijn er nog andere nummers die zijn gespeeld op deze tour?

JLT: We hebben Death alley driver een tijdje als opener gedaan in de States, maar we waren er niet helemaal tevreden over dus werd het vervangen door Spotlight kid. We hebben geloof ik ook een keer Rockfever gedaan, ik dacht dat dat nummer het live erg goed zou doen maar het viel erg tegen tijdens de repetities dus besloten we het niet live te doen.

Waarom wordt enkel het instrumentale gedeelte van Eyes of fire gedaan en de gehele song dus niet?

JLT: Ritchie vond het tijdens de repetities niet goed genoeg om het live in z'n geheel te doen, vandaar. Sommige songs klinken nu eenmaal beter op de plaat dan live terwijl weer andere tracks het live stukken beter doen dan de vinyl-versie.

Wanneer verliet Don Airey de band?

JLT: Dat moet jij weten! Ik weet het niet precies meer.

In december 1981 kwam het hier in de pers, na de UK-tour in juli werd er

niets meer vernomen van de band totdat dit bericht ons overviel.

JLT: Don heeft de tour afgemaakt en heeft ons toen verlaten, hij had prive problemen enzo.

Vanwaar kwam het idee een koortje bij de live-optredens te gaan gebruiken?

JLT: Het was Ritchie's idee, ik moet wel zeggen dat ik er volledig achter sta, verder zijn de stemmen van Roger en David niet zo geschikt voor het gebruik als backgroundvocals.

Werd het koortje vorig jaar ook al gebruikt?

JLT: Nee

Op de bootleg 'Can't happen here' van het laatste UK konsert van de vorige tour dacht ik toch duidelijk een koortje te horen.

JLT: Volgens mij zongen ze toen nog niet mee, ik heb die bootleg trouwens ook, het viel me op dat de kwaliteit ervan zo goed is. Ik begrijp niet hoe ze dat voor mekaar hebben gekregen bovendien zal het wel niet zo'n lolletje zijn om het hele konsert met een microfoon tussen het publiek in te staan. You must be crazy to do that.

Je had het net over het mixen van de nieuwe l.p. Hoe sta je zelf tegenover het producersvak?

JLT: We hebben momenteel geen gebrek aan een goede producer, Roger is okee, maar in de toekomst is het best wel mogelijk dat ik ook iets in die richting ga doen, het lijkt mij zeer interessant, dus wie weet.

Alhoewel er geen plannen waren om een tweede single uit te brengen van Straight between the eyes is Death alley driver toch uitgebracht. Waarom?

JLT: De platenmaatschappij deed het, ter gelegenheid van de tour. In Japan werd dezelfde single uitgebracht, in de States is Power op single verschenen na Stonecold.

Heb je de leden van Fandango nog wel eens gezien na je komst bij Rainbow en wat doen ze nu?

JLT: Yeh, ik heb ze ontmoet en ze waren blij dat ik het zo goed heb getroffen. Drie van hen hebben meegespeeld op een elpee van ene Kim Larsen die uit Denemarken komt.

Een van de verrassingen vanavond was de uitvoering van Hey Joe. Spelen jullie de song vaak?

JLT: Soms, niet iedere avond, het gebeurt meestal spontaan. Sommige Hendrix songs zijn erg geschikt om eens te doen. Fire, wat we af en toe op de vorige tour deden, is ook van Jimi maar dat doen we niet meer.

In Essen deden jullie na Ritchie's vernielshow nog Man on the silver mountain. Doen jullie vaker, na de sloopshow nog een extra toegift?

JLT: Nee, dit gebeurt slechts een heel enkel keertje. Toevallig was dit in Essen het geval, vorig jaar kwam dit ook in Essen voor, toen met Fire. Je moet er niets achter zoeken dat het nu weer in Essen gebeurde, gewoon toeval. Normaal gesproken is de sloopshow the end of another Rainbow.

Laatste vraag, wat zijn de plannen voor morgen?

JLT: Morgen hebben we een vrije dag en hoeven dus niet op te treden, we gaan morgen naar Frankfurt toe, waar we gisteren hebben gespeeld en donderdag doen we dan een konsert in Freiburg.




INVISIBLE AND UNHEARABLE


Een nieuw verschijnsel in het Rainbowcircus is het gebruik van twee achtergrondzangeressen. De ladies, Dee Beale en Lynn Robinson staan, voor het grootste gedeelte van het publiek onzichtbaar, verstopt op een klein verhoogd podiumpje gewapend met microfoon en tamboerijn links op de buhne grotendeels achter enkele speakerkasten zonder dat er een enkele spot op hen gericht is. Hier volgt een kort interviewtje met beide dames.

Veel mensen vragen zich af waarom Ritchie het vrij zeldzame besluit heeft genomen om twee zangeressen mee te nemen voor een hardrockband?

DEE : Het was helemaal Ritchie's idee om het te doen. Omdat de platen steeds meerstemmig werden opgenomen en omdat de backing vocals van Roger en David ontoereikend waren. Vorig jaar tijdens de UK tour hebben we het experiment drie keer uitgeprobeerd. Feitelijk wil Ritchie het geluid van de platen live kunnen reproduceren.

Aan jullie accent te horen komen jullie niet uit Amerika.

LYNN: Dat klopt. Wij zijn allebei Engelsen en kennen elkaar al heel lang.

Op welke manier zijn jullie in het Rainbow circus verzeild geraakt?

LYNN: Zoals Dee net zei, wilde Rainbow de studio-sound ook live waarmaken, wij kennen zowel Ritchie als Roger al enige jaren en vooral Roger is iemand met wie we al heel lang kontakt hebben. Met Dee had ik in de jaren zeventig een bandje, Reflection. Onder leiding van Roger Glover hebben we zo rond 1975 twee singles gemaakt, die geen penny verkocht hebben. Daardoor ging de geplande elpee ook niet door.

DEE : We hebben ook meegedaan aan de live uitvoering van Roger's Butterfly ball projekt.

Wat gebeurde er in de afgelopen zes jaar met jullie?

LYNN: We hebben enorm veel sessie-werk gedaan. Op honderden platen hebben we de backing gedaan.

Zou je er enkele kunnen noemen?

DEE : Nee, eigenlijk niet. Met dat sessie-werk weet je meestal helemaal niet op welke plaat je stem gebruikt word en voor wie de opname bestemd is. Meestal zijn alleen de backing tracks opgenomen waarbij dan onze stemmen worden ingedubd, de lead-zang wordt altijd als laatste opgenomen.

Hebben jullie ook meegewerkt aan de Straight between the eyes elpee?

DEE : Nee, daar waren we helemaal niet bij betrokken. Joe heeft daarop alle vocalen gedaan, ook de backing vocals. Pas in maart kregen we de opnamen te horen.

Zullen jullie wel op de volgende plaat te horen zijn?

LYNN: Nee, daar hoef je niet op te rekenen. Wij zijn uitsluitend bij het livegebeuren betrokken.

DEE : We moesten wel alle songs uit het repertoire instuderen. Dat was op zich niet zo moeilijk want we kennen Rainbow al vrij goed, tenminste, sinds Roger erbij kwam, daarvoor hadden we er maar zelden naar geluisterd.

LYNN: Roger heeft ons aan Ritchie voorgesteld bij de repetities voor de world tour met Graham Bonnet, eind '79, maar de tijd drong toen en de plannen gingen voor een jaar de ijskast in. Na het Difficult to cure album ging de band weer op tournee, de laatste optredens van de tour waren in Engeland en toen hebben we, zoals gezegd, een paar gigs meegedaan. En dat beviel ons redelijk, toen zijn de afspraken gemaakt dat we dit jaar volledig zouden meedraaien.

Jullie staan op een vrij onopvallende plaats, een groot deel van het publiek kan jullie totaal niet zien?

DEE : Wij hebben toch een prima uitzicht op de zaal.

LYNN: Er zijn al plannen dat volgend jaar anders te gaan aanpakken.

Zijn er al plannen voor volgend jaar bekend?

DEE : Voor zover ik het weet wordt er in het voorjaar een nieuwe elpee opgenomen in Zweden, naar alle waarschijnlijkheid in de Abba-studio. Een nieuwe worldtour zal in de zomer van start gaan, ditmaal te beginnen in Engeland. That's all.

Het is dus de bedoeling dat jullie een blijvend onderdeel van Rainbow zijn?

LYNN: Sure know something.

Hoe is het kontakt met de andere band leden?

LYNN: Prima, we worden overal bij betrokken en er wordt voor alles gezorgd. We hebben inderdaad aan Ritchie moeten wennen, hij zondert zich nog vaak af, maar dat is voornamelijk voor het optreden, verder is hij een prima kerel.

In Amerika werd aanvankelijk met Death alley driver gestart, waarom is het vervangen?

DEE : Death alley driver kwam niet uit de verf zoals Ritchie het wilde daarom gaf hij toch weer de voorkeur aan Spotlight kid. Dat nummer is er al tijdens de Amerikaanse tour weer bij de set opgenomen.




DAVID ROSENTHAL INTERVIEW


Vertel eens iets over het konsert van vanavond.

DR : Het was een prima publiek, er waren veel mensen uit Engeland aanwezig onder de Nederlanders.

Hebben jullie hiervoor al in Engeland gespeeld?

DR : Nee, maar de volgende tour zal daar beginnen.

Vertel eens iets over je muzikale achtergronden?

DR : Ik speel al 15 jaar, voor ik bij Rainbow kwam zat ik op het Berkeley College Of Music in Boston, waar ik vier jaar klassiek en jazz heb gestudeerd. Muziek is al heel lang een belangrijk deel van m'n leven, ook klassieke piano heeft mijn aandacht gehad, het is beter om meer stijlen te spelen dan een speciale, het komt je spel ten goede. Ik hou van rock'n'roll en zal altijd het blijven spelen, maar ik hou ook van klassiek en van alles en nog wat. Ik probeer alles te integreren.

Dat is ook wat Rainbow wil?

DR : Precies.

Hoe kwam je in kontakt met Ritchie? Kende je hem?

DR : Nee, het was een vriend van een vriend. Ik werd gevraagd voor een auditie en moest wat tapes en foto's sturen. Ik ging toen op auditie en het klikte.

Kende je Rainbow?

DR : Yeah, maar niet zo goed als Deep Purple.

Rainbow is nog niet zo groot in Amerika, hè?

DR : De laatste LP is heel goed voor ons geweest. Het groeit nog steeds maar het is niet zoals in Japan of Europa.

Er is sprake van een echte amerikaanse sound, nietwaar?

DR : Ja, vooral Stonecold, vandaar dat het niets deed in Engeland.

Die keus is altijd moeilijk.

DR : Ja, maar we konsentreren ons op Amerika, omdat dat onze zwakste markt is. Daarom klonk de laatste LP erg amerikaans, er zitten tenslotte drie Amerikanen in de band.

Denk je dat het een bewuste keus van Ritchie en Roger is geweest om Amerikanen in de band te nemen?

DR : Misschien, niet werkelijk. Ritchie zoekt gewoon naar de beste mensen die hij op dat moment kan krijgen. En als dat nu net een Amerikaan is, wel dan neemt hij hem.

Op Straight between the eyes staan dingen als Power en Rockfever, die echt amerikaans klinken en vroeger nooit bij Rainbow zouden hebben gekund..

DR : Ik ben het met je eens wat Rockfever betreft, we waren ons dat ook bewust in de studio. We wilden een amerikaanser geluid, maar wilden ook niet teveel van de koers afwijken die de band volgde. Met Difficult to cure was de groep deze richting ingeslagen, met mijn komst nam die richting nog duidelijker toe. We werken hard aan de Amerikaanse markt en hopelijk brengt het volgende album ons op hetzelfde niveau als elders in de wereld. Rainbow is nu bijna net zo groot als Deep Purple, behalve in de States.

Is er al gewerkt aan een nieuwe LP?

DR : Nee, we zijn al acht maanden on the road en er volgt nog een maand, daarna nemen we even vrij. We hebben opnamen gepland in april-mei, dus de volgende plaat hoeft niet voor de zomer te worden verwacht.

Hoe ging de USA tour?

DR : Goed, het was beter dan de verhalen die ik van de vorige tournees had gehoord. Madison Square Gardens was helemaal uitverkocht.

Is er veel verschil tussen Amerikaans en Europees publiek?

DR : Ja, de Amerikanen willen alleen het harde horen, hier luisteren de mensen beter, Japanners zijn erg extreem, ze luisteren niet alleen goed maar zingen ook heel massaal en zuiver mee. De show is hier iets veranderd maar niet veel.

In het verleden gaf Ritchie het publiek meer luistermateriaal, nu ligt het accent duidelijk op de stevige nummers.?

DR : We hebben naar de tapes van de vorige tournee geluisterd en geprobeerd de rustige delen er zoveel mogelijk uit te halen. We willen de show in beweging houden, beng-beng-beng-beng. Alleen met Tearin out my heart en Stonecold is het even rustig, daarna gaat het tempo meteen weer omhoog.

Waar liggen jouw invloeden? Waar luister je naar?

DR : Veel klassiek, feitelijk naar alles wat goed is. Ik speel veel van Liszt op de piano, ik luister veel naar orkestwerken, Beethoven, Mozart, Bach, Strawinsky. Ik luister ook naar fusion, Chick Corea is een van m'n hoofdinvloeden, Kit Watkins is mijn favoriete keyboardsman, ook hou ik van Pink Floyd en vooral Rush, de meeste HM bands zijn alleen maar lawaai, ik hou helemaal niet zo van heavy metal, maar ik mag Rainbow en de richting die het opgaat wel.

Je hebt niet veel geschreven op SBTE?

DR : Ik kwam kort voor de plaat werd opgenomen bij de band, dus ik had in slechts een song mijn aandeel. Maar ik ben er zeker van dat ik op de volgende plaat meer zal bijdragen.

Is er genoeg ruimte voor jou binnen Rainbow?

DR : Binnen het raamwerk van rock is doorgaans weinig ruimte voor toetsen, er zijn maar weinig HM bands met toetsen. Ik wil het op m'n eigen manier doen. Ik heb ruimte voldoende in mijn tien minuten durende solo, Ritchie en ik kunnen muzikaal heel goed met elkaar over weg. Zoals het zich ontwikkelt zal mijn aandeel nog wel gaan groeien.

Is jouw solo van jezelf of bepaalt Ritchie wat je doet?

DR : De solo is helemaal van mezelf, Ritchie zal me wel vertellen of hij het goed vond of niet, hij geeft z'n opinie wel. We praten er wel over, maar het idee is van mezelf. De solo is voor een gedeelte vastgelegd, de struktuur ervan. Andere gedeeltes zijn geimproviseerd.

Was het jouw idee om de intro van Child in time te spelen?

DR : Ja, je bent er dan van zeker dat iedereen naar je luistert, we vinden het wel geinig om die stukjes te doen. Net als het publiek fanatiek overeind komt schakelen we over op iets anders.

Wat gebeurde er met het Rockpopfestival in Dortmund?

DR : Er waren management-problemen, de details weet ik niet. We toerden toen in de States en hoorden drie dagen van te voren dat het niet doorging. Er waren moeilijkheden met de promotors, ze wilden niet dat we onze lichten en P.A. gebruikten, we mochten ook de grote ogen niet meenemen. Kijk, we hebben onze eigen show en die willen we overal opvoeren. We lieten alles overvliegen voor dat ene optreden, terwijl we in Amerika on tour waren, als we niet alles konden gebruiken was het niet de moeite waard, de show zou niet geweest zijn wat we wilden.

Heb je al soloplannen?

DR : Ik heb wel m'n ideeen, maar ik kan geen tijdstip noemen. Je hoeft het niet volgend jaar te verwachten, misschien over twee jaar. Bovendien zal ik niet eeuwig bij Rainbow blijven, dat geldt voor iedereen.


Mijn indruk is dat Don Airey meer tot de groep bijdroeg als jij, is het niet zo dat de drie jongeren maar naar de leiders hebben te luisteren?

DR : Met dat eerste ben ik het niet helemaal met je eens, Rainbow is een guitar-orientated band. Voor de toetsen is daarin geen hoofdrol weggelegd.

Ja, maar Deep Purple, een van de succesvolste bands, was toch een zaak tussen Ritchie en Jon Lord?

DR : Deep Purple was een co-operatieve zaak, Rainbow is Ritchie's band. Zo zal het altijd blijven. Het is zijn band, hij is de baas, meer kan je er niet over zeggen. Dat moet je kunnen accepteren als je in de band wilt zijn, kun je dat niet, dan ben je niet meer in de band. Voor mij is dit een goede break, want ik kom net van school.

Dan wordt David onderbroken door de ons onbekende stoorzender met snor, Dave, Dave, listen to me waarna gefluister volgt tot David iets luider zegt: "actually it's the questions they have for me". en dan voegt hij zich weer bij het gesprek.

DR : Dus ik kwam net van het Music College. Dit is m'n eerste tour, ik ben tenslotte nog maar 21.

Weet je iets van de solo LP die Ritchie heeft gepland?

DR : We hebben het idee wel eens afgetast, de mogelijkheden voor ons beiden bekeken, ik schrijf ook orkest-muziek. We hebben het er wel over gehad maar niet echt serieus, misschien dat wij over een paar jaar zoiets gaan doen, totaal anders dan Rainbow.

Kun je iets meer vertellen over Hey Joe?

DR : (lachend) Nee, Jimi Hendrix schreef het.

Natuurlijk, maar hebben jullie meer van dat soort dingen?

DR: Soms doen we Fire van Hendrix, we zouden van alles kunnen doen. In de States deden we eens een keer Yesterday van de Beatles als tweede of derde encore. Zo nu en dan zeggen we van 'hee, laten we dat eens doen'. Daarom moest ik zoveel nummers leren toen ik bij Rainbow kwam. We spelen de normale set, maar Ritchie kan plotseling met een idee komen om een nummer te spelen wat we nog nooit eerder hebben gedaan. Dan moet je er zo in kunnen springen, dat wordt niet geoefend.

Ritchie moet wel een goede leraar voor jou zijn?

DR : Dat is verder geen probleem, je moet de vele nummers wel uit elkaar weten te houden. Ik ben klassiek pianist, dus het spelen van rock'n'roll is erg moeilijk.

Zou je ook van die klassieke dingen als Jon Lord kunnen doen?

DR : Zou kunnen, als ik merk dat het publiek het wil, dan doe ik het, ik schrijf ook voor klassiek piano. Ik zou best eens een album met oorspronkelijk pianowerk kunnen doen.

Heb je de dingen die je voor piano schrijft al in Rainbow kunnen gebruiken?

DR : Nee.

Waarom niet?

DR : Omdat het niet in Rainbow past.

Ook niet in je solo?

DR : Nee, ik speel als lid van Rainbow.

Dus daarom produceer je zoveel lawaai?

DR : Lawaai?

Het was vanavond ontzettend lawaai.

Terwijl ik doorpraat wordt David opnieuw onderbroken door de snor: 'I told you you shouldn't waste any time on this' De vragenstellers gaan stug door en David probeert nog de indruk te geven echt te willen praten, hoewel de ondertoon duidelijk anders is.

Ik hou van de manier waarop Jon Lord zijn soli deed, evenals je voorgangers, maar jij produceert uitsluitend lawaai. Doe je dat soms omdat het publiek dat verwacht?

DR : Ik moet wel.

Maar jij bent toch David Rosenthal?

DR : Ja, ik ben David Rosenthal en ik bepaal wat ik speel, right? We krijgen hier steeds dezelfde vragen.

David zegt dit duidelijk harder, om de aandacht van de snor te trekken, het is duidelijk dat het voor David niet meer hoeft. Of, anders gezegd, het is duidelijk dat hij van hogerhand niet meer mag, het wordt nog eenmaal geprobeerd.

Ik heb nog niets gehoord over de toekomst van Rainbow?

DR : Eh, wat ?

We hebben nog niets gehoord over de toekomst van Rainbow?

Waarop David zich tot de snor wendt en zegt: "It's all on the tape". Einde interview.




© Rainbow Fanclan 1979-1984