1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11    12    13    14    15    16    17    18    19    20    21    22    23    24    25    DTE 82



Originele verschijningsdatum: 15 oktober 1981


DEEL 2 (Dubbelnummer Over The Rainbow en zo 9 & 10)

RAINBOW
ROTTERDAM 13 JUNI 1981


In de weken voorafgaande het nederlandse Rainbow-konsert heeft de telefoon nauwelijks stil gestaan. Blijkbaar deden overal de geruchten dat het hele feest niet door zou gaan. Muziekkrant OOR deed er nog een schepje bovenop door per ongeluk in haar agenda te vermelden dat het konsert op tweede pinksterdag zou zijn. Allereerst wil ik nog iets zeggen over de kaartjes-regeling. De tachtig plaatsbewijzen waren snel verkocht. Ik had de (telefonische) afspraak met organisator Wim Bosman gemaakt dat we de eerste twee rijen (dus veertig kaarten per rij) zouden krijgen. Na 2800 piek te hebben overgemaakt op de rekening van Ahoy ontving ik de kaartjes. Inderdaad, het waren er tachtig, maar niet voor de eerste twee rijen. Nee, het waren kaarten voor de eerste vier rijen links van het podium. Er is dus ergens bij Bosman of Ahoy een fout gemaakt.

Ik heb me daar flink kwaad over gemaakt, maar het was te laat om te veranderen. De kaartjes waren er in ieder geval. Kort voor het konsert kwamen er ineens kaartjes retour. Onder het motto "we hebben geen vervoer". Alles goed en wel, maar deze mensen hebben zich waarschijnlijk niet gerealiseerd dat ik toen met die kaartjes in de maag zat en maar moest zien ze weer kwijt te raken. Op twee na is dat gelukt.

Op donderdagavond voor het konsert belde zelfs iemand om te vragen of het kaartje weer ingeleverd kon worden. Dat heb ik toen moeten weigeren. Ik had dat kaartje dan pas op zaterdagmorgen in de bus gehad. Dat ging me te ver.

Verder was er een kaartje niet op het adres aangekomen. Daarom zullen we de volgende keer de kaartjes aangetekend versturen, hetgeen wel betekent dat de kaartjes f 5,50 duurder zullen zijn. Goed, en nu over naar Ahoy.

Rond zes uur komt het bestuur aan (zonder Hank, die zou later komen) bij Ahoy, alwaar zich al vele fans verzameld hebben. Veel leden herkennen ons aan de stickers op mijn koffer. Zo leren we elkaar tenminste een beetje kennen. Net als vorig jaar komt er weer een bus uit het oosten des lands binnen. De inzittenden hebben maar één klacht: het bier is op (en dat met de terugreis nog voor de boeg). Eenmaal binnen zoeken we allereerst onze plaatsen op. Voor de mensen die bij de fanclan hadden gekocht, heb ik een briefje met daarop het programma van Essen. Sommigen zijn nogal laat en Hank komt nog net op tijd binnen. Def Leppard speelde hetzelfde programma als in Essen, alleen klonk het nu wel beter.

Kort na half tien klinkt het "Land of hope and glory" door de sporthal. 7000 Nederlandse fans bezorgen Rainbow een warm onthaal. Staand op stoel 20, tweede rij (af en toe wankelend) hoor ik Rainbow dezelfde zet spelen als in Essen, maar het klinkt in alle opzichten een stuk overtuigender. Joe is beter bij stem en Ritchie heeft er duidelijk meer zin in. Don speelt een heel andere intro voor "Lost in Hollywood"; alleen het stukje boogie-muziek zit er wel in. Voor Ritchie aan "Difficult to cure" begint ontstaat er een spontane sessie tussen Ritchie, Don, Bob en Roger. Ritchie geeft een soort turkse toon aan en de rest gaat erop in. Dit klonk heel aardig.

Er springt dit keer geen snaar in Beethoven's Negende (hetgeen mij een tientje kost, want ik had met Wim gewed dat het in Essen opzet was). Ahoy staat bij mij te boek als een zaal met een slechte akoestiek. Vooraan klinkt het bij Rainbow heel prima, maar ik zou wel eens willen weten hoe het boven op de tribunes klinkt. De toegiften komen in dezelfde volgorde als in Essen. Bij de Purple-medley gooit Ritchie er na "Smoke on the water" nog eerst de riff van "No Release" tussendoor. Bij de vernielingsact breekt Ritchie bijna zijn nek als hij bovenop de P.A. torens wil klimmen. In gedachten zie ik hem al vallen, maar het gaat net goed. Het korte extraatje "Fire" wordt vanavond niet gespeeld.

Na afloop spoeden we ons naar het Hilton-hotel, waar al vele fans voor de ingang wachten. Binnen in de bar is het al druk, hoewel er nog niemand van de groep is. Wel aanwezig de jongens van Aardschok (hé wanneer horen we eens wat van jullie?), ook oud-voorzitter Veldhoen is er. Aan de bar staan Kees Baars en Michael van Polydor. Kees was meer tevreden dan vorig jaar: "De ouwe heeft het weer geflikt!" Als even later Roger en Ritchie binnenkomen blijven Kees en ik aan de bar nog even met Ritchie praten. Ritchie was ook zeer tevreden over het konsert. Even later komen ook de andere heren binnen. Bobby en Joe verdwijnen al weer naar korte tijd. Roger wordt vervolgens door iemand uitgebreid geinterviewd en Ritchie komt uit zichzelf naar ons hoekje. Het gesprek net hem is maar kort.

Ritchie, waar is "Vielleicht das nächster Zeit" op geinspireerd?

RB: "Het idee is al wat ouder. Het is geinspireerd op een meisje dat ik niet kon krijgen en waarvan ik hoopte dat het een volgende keer wel zou lukken."

Ritchie is inmiddels op 12 mei van dit jaar voor de derde keer getrouwd. Na twee duitse echtgenotes is nu een amerikaanse het 'slachtoffer'.

Waarom ben je "Smoke on the water" gaan spelen? Je bent tenslotte uit Deep Purple gestapt omdat je er vanaf wilde om steeds maar weer die oude songs te spelen!

Het blijft een tijdje stil. Ritchie kijkt naar beneden en kijkt me dan met een doordringende blik aan en zegt: "Kun je mij vertellen waarom de lichten in dit hotel branden?". Het is duidelijk. Deze vraag heeft het voor Ritchie verpest, maar dat zegt hij niet. Nee, op vriendelijke toon praat hij nog wat en vraagt naar informatie over Rotterdam. Ritchie heeft geen zin meer om over muziek te praten. En ik heb geen zin om mijn tijd te verspillen met een zinloos nachtelijk gesprek over de havens van de Maasstad. Ondanks verwoede pogingen van mij om het gesprek weer op muziek terug te brengen, lukt dat niet. Ik heb weer eens met een humeurige Ritchie kennisgemaakt. We nemen even later afscheid en wensen hem nog veel sukses.

Er is nog even gelegenheid om met Roger te praten. Hij vertelt over plannen voor een nieuwe solo LP als de wereldtoernee afgelopen is. "We hebben dan een tijdje vakantie", aldus Roger. Het verblijf in het Hilton eindigt heel komisch. Net als we willen vertrekken, worden we bijna omver gelopen door een aangeschoten Colin Hart, die een afvalemmer bij zich heeft. Aan iedereen vraagt hij waar hij ijsblokjes kan krijgen. Als hem door het personeel duidelijk is gemaakt, dat dat niet kan, vertrekt hij al mopperend weer 'upstairs'. Geen ijsblokjes voor hem, maar ongetwijfeld zal er nog menig hoeveelheid alkohol zijn gekonsumeerd. Tenminste, iedereen van de Rainbow-crew was tevreden over het konsert, zodat de problemen die Rainbow donderdags bij de franse douane had (ze werden door de narcotica- brigade onderschept) konden worden vergeten.


NABESCHOUWING

Even napraten. Op "Difficult to cure" kwamen nogal wat reakties los. Vooral de oudere Rainbow-fans vonden dat de plaat te kommersjeel klonk en te amerikaans. Ik denk dat juist die mensen positief verrast zullen zijn door het konsert. Rainbow is nog steeds een hard-rock band. De band klonk hecht en ook leek de sfeer minder gespannen dan vroeger.

Dat uitte zich in Ahoy aan het eind van "All night long", toen Joe en Ritchie elkaar spontaan omhelsden. De grootste kritiek heb ik op "Smoke on the water". Ik kan me voorstellen dat iedereen het prachtig en schitterend vond, maar ik ga niet naar een Rainbow-konsert om oude Deep Purple nummers te horen. Men kan putten uit voldoende Rainbow-materiaal.

Liever een halve "Stargazer" dan een volledige "Smoke". Het spelen van dit nummer is volledig overbodig. Het riekt enorm naar een kommersjele konsessie. Bovendien werkt het spelen van dit nummer geruchten over een Purple-reünie in de hand (het is niet ondenkbaar dat dit inderdaad de grondgedachte is).

De gehele repertoire-keus kwam aanvankelijk op mij over als een soort "Greatest Hits" verzameling. Zo'n gevoel van "Ritchie wil het één keer allemaal overdoen". Bovendien zijn de plannen voor de toekomst vaag. Don en Roger zeggen dat er vakantie op het programma staat. Dat heb ik eerder gehoord, n.l. toen Ritchie uit Purple stapte, werd er ook gezegd dat iedereen vakantie had. Op een bepaald moment kwam bij mij de gedachte op dat dit wel eens de laatste Rainbow-toer was. Die gedachte laat me nog steeds niet los. Niet totdat er definitieve plannen ontvouwd worden. Je weet het, met Ritchie is niets zeker en zo zal het altijd blijven. Afwachten dus!

Gerrit



PLAATPRAAT

Dit is de rubriek in "Over The Rainbow En Zo" waarin we zelf platen bespreken.

GILLAN  "FUTURE SHOCK"   VIRGIN VK 2196

DE TOEKOMST IS NU !!


Binnen tien maand na "Glory Road" is hier alweer de nieuwe Gillan LP (en de volgende komt alweer in oktober!). Hoewel ik aanvankelijk erg positief was over "Glory Road" valt de plaat achteraf toch tegen, vooral door de matheid en de matige produktie. Wel, deze twee minpuntjes zijn nu weggewerkt en "Future Shock" kan de beste Gillan produktie tot nu toe worden genoemd, nog afgezien van de meer dan schitterende hoespresentatie.

Gillan-fans worden verwend en Ian wil dat ook. Een 16 pagina's boekwerk wordt bijgeleverd (op moment van schrijven weet ik niet of dat ook geldt voor de nederlandse persing, want ik bezit de engelse), waarin kleurenfoto's van de bandleden op LP formaat en zeer leuke archieffoto's. Zo zien we Mick Underwood met Ritchie Blackmore in The Outlaws (1962). Ritchie is ook nog met Ian te zien op een foto van een gastoptreden van Ritchie. Bernie Torme heeft zijn album ook nog eens nageplozen: foto's van Urge, Wormwood en Bernie Torme Band. John McCoy is (met haar) te zien in Zebra. Ian heeft zelfs nog twee foto's van één van zijn eerste bandjes (zie vorige blad) The Javelins opgespoord (hij noemde zich toen trouwens Jess). Kortom, een schitterende verzorgde hoes en ook de teksten zijn niet vergeten.

De band lijkt nu erg hecht te zijn. Ian, John, Bernie, Colin en Mick zijn nu alweer een kleine twee jaar bij elkaar. Op de plaat horen we een tiental nummers, die heel fraai uitgebalanceerd zijn. Er zijn en paar rauwe nummers te vinden, waarin het motto 'keihard en swingend' hoog in het vaandel staat: het titelnummer, "Sacre Bleu", de single "New Orleans" en "Don't need the truth". De ballade op de plaat, "If I sing softly", bevalt me beter dan "If you believe me" op de vorige plaat. Dit is een stuk origineler en werkt steeds naar een klimaks in het refrein. Ook de fluitsolo van Colin is niet te versmaden.

"Bite the bullit" en "For your dreams" zijn ook twee nummers in de beste Gillan-traditie waarin de schrijvende hand van Mr. Towns duidelijk te herkennen is. De beste drie songs komen achter elkaar op de eerste kant. "Night ride out of Phoenix", "The ballad of the Lucitania Express" en de groepskompositie "No laughing in heaven" zijn de drie hoogtepunten, waarin vooral Ian alles uit de kast haalt. Sinatra's bijnaam mag dan The Voice zijn, Ian heeft er het volste recht op.

De dramatiek, die hij hier ten toon spreidt, is van ongekende klasse. Er zijn maar weinig rock-zangers, die een tekst zingen, waarbij de emotie zo doordringend overkomt. In "No laughing in heaven" overtreft Ian zichzelf. Hij heeft in al niets van zijn kunnen verloren.

Ook over de ander heren niets dan goeds. Het gitaarspel van Bernie is inmiddels herkenbaar geworden. Zijn soli en die van Colin zijn nergens te lang en worden goed afgewisseld. Het basspel van John staat als een huis en Mick drumt nog steeds fanatiek. Het is niet te horen dat hij de jongste niet meer is (The Outlaws zijn al weer 19 jaar geleden). Natuurlijk draait de groep om het stemgeluid van Ian, maar ook de band zelf is prima. Nergens is iets te bespeuren van een vaste formule. Het klinkt allemaal erg fris. Jammer dat het geplande konsert op 24 mei niet doorging, want ik kan niet lang meer wachten om de groep aan het werk te zien. "Future shock" is een prima plaat van een prima band, weliswaar oudgedienden, maar ze gaan er nog fris tegenaan.



FANDANGO
"ONE NIGHT STAND"


Het feit dat Rainbow blijft wisselen, betekent voor de archivarissen onder ons dat er steeds weer gezocht moet worden naar ouder materiaal van Rainbow-leden. In het geval van Bobby Rondinelli is dat erg gemakkelijk want in Rotterdam gaf hij toe dat er geen ouder plaatwerk van hem is. Van Joe Lynn Turner's band Fandango (niet te verwarren met de gelijknamige groep van oud-Purple bassist Nick Simper, van wie ook een LP verscheen) heb ik een uit 1979 daterende LP op de kop getikt, geheten "One Night Stand", uitgebracht in Amerika en Canada op RCA AFL 1-3245. Deze zevenmans formatie bestond toen uit Joe Lynn Turner (gitaar, zang), Rick Blakemore -nee, geen typefout- (sologitaar, zang), Dennis LaRue (toetsen, zang), Bob Danyls (bas, zang), Larry Dawson (toetsen), Lou Mondelli (drums) en Santos (percussie).

Tien stukken staan er op deze door Allan Blazek geproduceerde plaat, waarbij de teksten netjes door elkaar op de binnenhoes staan afgedrukt. Het titelnummer is een kort niemendalletje, maar "Thief in the night" is een prima song met een mooi eind, waarin Joe lekker over de gitaarriff zingt. Het nogal Styx-achtige "Hard man", gezongen door Blakemore, kent een prima synthesiser-solootje.

"Hard headed woman" kenmerkt zich door een swingend refrein. Ook de gitaar solo is uitstekend. In de ballad "I would never leave" zingt Turner à la Paul Rodgers, maar het heeft te weinig spanning. "Dancer" en "Little Cherrie" zijn maar matige nummers, waarvan er dertien in een dozijn gaan. Ook het ingehouden "Late nights" is geen hoogtepunt. Swingen geblazen is het in een fijne boogie, genaamd "Two time loser". Het doet hier wel denken aan ELF. De plaat wordt zeer matig afgesloten met het door Danyls gezongen "Ain't no way".

"One Night Stand" is geen plaat, waar ik nu meteen van uit mijn bol ga. Het is een puur amerikaans geluid en je hoeft ook zeker geen hardrock te verwachten. Op enkele momenten na is het een matige LP. Dat ik deze plaat bespreek is slechts te danken aan het feit dat Joe Lynn Turner nu in Rainbow zit. De plaat heeft alleen waarde voor verzamelaars (en dat ben ik nu eenmaal). Muzikaal gezien breekt deze plaat geen potten.



HEINZ

Wat nu! Reklame voor ketchup in dit blad? Welnee, beste Rainbow-vrienden, wees gerust. In de tweede editie van "Over The Rainbow En Zo" hebben we ooit een historisch verhaal gepubliceerd over The Outlaws, één van de eerste bands waarin Ritchie speelde (oktober '62 - april '64). Ook drummer Mick Underwood, nu bij Gillan, speelde daarin. Heel kort samengevat kan worden gezegd dat de instrumentale Outlaws-muziek geënt was op de Shadows, maar dan een tikje ruiger. Nu werden The Outlaws door hun baas, producer Joe Meek, vaak gebruikt als begeleidingsgroep van andere artiesten als Mike Berry, Jerry Lee Lewis, John Leyton en ook Heinz. Heinz Burt was ooit naar London gekomen als bassist. Toen hij bij Joe Meek op auditie kwam, zag deze wel wat in de jongen met de witte haren. Meek formeerde rond Heinz de groep Tornadoes, die prompt een dikke hit scoorden met het alom bekende "Telstar".

In april 1963 verliet Heinz de groep en startte onder leiding van Meek een solo-karrière als zanger. Niet zonder sukses. Met "Just like Eddie" (opgedragen aan Eddie Cochran, die o.a. "Summertime blues" schreef) had Heinz een dikke top 5 hit in Engeland. Heinz heeft met drie verschillende begeleidingsgroepen gewerkt. The Saints, The Outlaws en The Wild Boys, waarvan de laatste twee voor ons interessant zijn omdat Ritchie Blackmore er in speelde.

Heinz nam verscheidene singles op tussen '63 en '65. Van deze singles is een bootleg verschenen, waarop overigens de grootste hit, "Just like Eddie", ontbreekt. De plaat heet simpel "Heinz - The Singles" en is verschenen op het bootleg-label Triumph onder serienummer RGM 3267. De nummers met The Saints als begeleiding (dus waarin Ritchie niet meespeelt) zijn er duidelijk uit te halen. Dus blijven er van de zestien tracks elf over, waarin Ritchie de sologitaar hanteert. Ik ben er niet in geslaagd de nummers met the Outlaws en The Wild Boys te scheiden.

Allereerst de bezetting van The Outlaws: Ritchie Blackmore (sologitaar), Chas Hodges (bas), Ken Lundgren (slaggitaar) en Mick Underwood (drums). De bezetting van The Wild Boys is als volgt: Ritchie Blackmore (sologitaar), Burt Bailey (toetsen), John Davies (bas) en Ian Broad (drums). Deze laatste heb je al vaker in dit blad kunnen lezen. Ian is nog steeds een grote vriend van Ritchie (ik durf zelfs te zeggen dat niemand Ritchie beter kent dan Ian). Hij is al enige jaren de personal roadmanager bij Rainbow. Na deze erg lange inleiding kom ik dan op de muziek op deze witte LP. De muziek klinkt anno 1981 sterk verouderd, maar als je je een beetje kunt verplaatsen in de muziek uit 1963-1965, dan kun je niet anders zeggen dan dat de muziek op deze plaat voor die tijd knap hard en ruig is. Het is rock and roll, niet meer en niet minder. De soli van Ritchie spetteren werkelijk de speakers uit. Ritchie's gitaar is zeer duidelijk te herkennen. Toen al had hij zijn typische gitaarstijl. Het was weliswaar niet zo geperfektioneerd als nu, maar toch is het bewonderenswaardig dat Ritchie op 17-18 jarige leeftijd al zo'n herkenbare stijl had. Je kunt het maar van weinig jonge muzikanten zeggen.

De elf nummers waarin Ritchie meespeelt zijn: Country boy, Long tall Jack, Please little girl, I get up in the morning (waarin Heinz Ritchie tot twee keer toe met de naam aankondigt), That lucky old sun, Questions I can't answer, The beating of my heart, Digging my potatoes, Don't worry baby, Movin' in & I'm not a bad guy. In al deze nummers zit wel een solootje van Ritchie. Mocht ik er in slagen meer exemplaren van deze plaat te pakken te krijgen, dan zal ik dat zeker niet laten. Want deze zeldzame en unieke opnamen uit Ritchie's jonge jaren zijn werkelijk de moeite waard voor iedere Blackmore-freak.



WHITESNAKE
"COME AN' GET IT"


Deze nieuwe Snaker is de derde in twaalf maanden. Het moet me van het hart, maar ik kan niet anders zeggen: een dikke tegenvaller! De hoes is weer fraai. Opnieuw een variant met een slang, waarin de seksistische aanpak weer duidelijk wordt geillustreerd. Kijk de slang maar eens in de bek. Zien we daar niet........jawel! De tien nieuwe nummers staan weer helemaal in het teken van vooral vrouwen.

Aanvankelijk viel ik er nooit zo op (die teksten bedoel ik) maar nu begint het afgezaagd en vervelend te worden. David's teksten herhalen zich nu. Zijn woordkeuze is erg beperkt. Maar dat is nog niet het ergste. De muzikale kant van de zaak begint nu hoogst voorspelbaar te worden. Het Whitesnake-konsept is nu wel voldoende uitgemolken en het wordt tijd voor vernieuwing. En dit laatste lijkt me gezien de werkelijk enorme populariteit van de band in eigen land (die supersterren heeft aangenomen) plus de weinig tot verandering neigende houding van de heren niet bepaald te verwachten.

Bij ieder nummer zit ik me af te vragen waar ik dit eerder heb gehoord. Kortom, de verrassing is volledig weg. Je weet van te voren precies wat je te wachten staat. Dat krijg je maar meer ook niet. Zo is er ook nu weer zo'n piano-boogie in de vorm van "Wine women and song", maar dat kenden we al van "Black and blue" en.....nou ja, op iedere LP staat er wel één.

Er is niet alleen zelfimitatie; zelfs jatwerk wordt niet geschuwd. Zo zongen de Bee Gees jáááren geleden al "Lonely days lonely nights": zelfde tekst, zelfde melodie. Zelfs producer Martin Birch is er niet in geslaagd de Whitesnake-sound een opfrissende tik te geven. Ik denk dat de groep dit niet gewild heeft. De rol van Jon Lord in dit geheel is dubieus. Er is een enkel kort solootje voor hem weggelegd.

Als komponist doet hij helemaal niet meer mee. Op voorgaande platen speelde hij ook al geen hoofdrol maar het moet toch maar eens gezegd worden. Whitesnake is in Engeland uitermate populair. Deze plaat stond na twee weken nummer één in de charts van Melody Maker. Met "Come an' get it" koerst de band volledig op zeker. En dat neem ik ze hoogst kwalijk.



STARS ON 45


Nee, niet schrikken! Japie Eggermont heeft het niet in zijn hoofd gehaald om een discomedley van Purple-Gillan-Whitesnake-Rainbow hits te maken. Maar mijn verblijf in Engeland in augustus heeft me de nodige singles opgeleverd.

RAINBOW'S EERSTE 12 INCH SINGLE

Kort voor het Ahoy-optreden kwam tot onze verbazing een 12 inch single van Rainbow uit. Verbazing want Michael van Polydor had ons medegedeeld dat er een verkorte versie van "Difficult to cure" als single zou verschijnen met "Can't happen here" op de achterkant. Dat is dus niet gebeurd.

Wel dus deze 30 cm single met op de a-kant "Difficult to cure" en op de keerzijde "Can't happen here" en het nieuwe nummer "Jealous lover". De eerste twee songs zijn wel bekend. "Jealous lover" is geen overblijfsel van de "Difficult to cure" sessies, maar werd opgenomen tijdens de amerikaanse toer. Het is een mid-tempo stuk met een goede solo van Ritchie. Muziek is van de hand van Ritchie en de tekst is van Joe. Hoewel de plaat natuurlijk uniek is (hij is alleen in Nederland uitgebracht en we krijgen zelfs brieven uit het buitenland van mensen die de plaat willen kopen), ben ik toch van mening dat de nederlandse Rainbow-fans voor de tweede keer in anderhalf jaar in de steek worden gelaten door Polydor Nederland.

Vorig jaar presteerde men het om de engelse b-kant van "All night long", "Weiss heim" (dat verder niet op LP staat), te vervangen door een track van "Down to earth" en nu moeten de fans 13 gulden neertellen om één song in hun bezit te krijgen. Ik vind het schandalig. Bovendien lijkt het me kommersjeel gezien ook niet zo verstandig. We willen daar op een beperkte manier iets tegen doen. Lees verder!


RAINBOW "CAN'T HAPPEN HERE"    Polydor POSP 251

In Engeland, net als in andere omringende landen werd "Can't happen here" op single uitgebracht met "Jealous lover" als b-kant. De single heeft een fraai hoesje.

Op de voorkant staat de groep afgebeeld, staande voor een witte muur, met zowaar een lachende Blackmore in spijkerbroek. "Can't happen here" is speciaal voor de single opnieuw gemixt en ingekort.

Nu heb ik in Engeland een aantal van deze singles op de kop getikt. Je kunt de single bij ons bestellen voor de stuntprijs van f 7,50 (inklusief verzendkosten). Wees er snel bij want de oplage is zeer beperkt. Ook de 12 inch single hebben we nog beperkt in voorraad. Deze kost f 16,50 (inklusief verzending).


OUDE RAINBOW SINGLES EN LP'S OPNIEUW UIT

Ter gelegenheid van de engelse toer werden alle oude Rainbow-singles (op de eerste twee na) opnieuw uitgebracht in de originele hoezen. Als eerste is dat de live-EP "Kill the king" met ingekorte versies van "Man on the silver mountain" en "Mistreated" (Polydor POSP 274), als tweede "Long live rock and roll"/"Sensitive to light" (Polydor POSP 276), als derde "L.A. Connection"/"Lady of the lake" (Polydor POSP 275), als vierde "Since you been gone"/"Bad girl" (Polydor POSP 70), als vijfde "All night long"/"Weiss heim" (Polydor POSP 104) en als laatste "I surrender"/"Vielleicht das nachster Zeit" (Polydor POSP 221).

Verder werden de LP's "Ritchie Blackmore's Rainbow", "Rising" en "Long live rock and roll" opnieuw uitgebracht tegen het voor engelse begrippen bijzonder lage prijsje van £ 2.99 (ca f 15,75), terwijl een gewone LP al gauw f 25,- kost. Ja, de engelse fans worden wel verwend.





MARBLES "ONLY ONE WOMAN"


Bij onze zuiderburen is in de serie "Vieux Machines - Golden Oldies" van Polydor een veertigtal singles opnieuw uit.

Nummer 25 in de serie is het aloude "Only one woman" met op de b-kant "By the light of a burning candle".

Zoals je weet was Graham Bonnet de solo-zanger van dit duo. De plaat is uit op RSO 2090 416 (Polydor).




JAPANSE RAINBOW EN DEEP PURPLE SINGLES

In Engeland ontdekte ik voor de prijs van £ 3,29 (ca ƒ 17,25) per stuk enkele japanse singles. De kwaliteit van de persingen is subliem en de hoesjes zijn prima verzorgd en de teksten van a- en b-kant worden bijgeleverd (dit is verplicht in Japan). Allereerst twee maal Purple. Uit 1972 dateert de single "Highway star" (volledige studio-versie) met "Strange kind of woman" op de tweede kant (Warner Bros P-104W). Vervolgens is er "Burn" (ingekort) met "Might just take your life" (Warner Bros P-127W).

Dan zijn er nog twee Rainbow-singles. "All night long"/"Weiss heim" (Polydor DPQ 6182) en "I surrender"/"Vielleicht das nachster Zeit" (Polydor 7 DM 0013). De hoezen zijn sterk afwijkend en het is leuk te weten dat je Rainbow in het japans schrijft als: 


GILLAN ON 45

Ook de drie tot nu toe in mijn verzameling ontbrekende Gillan-singles heb ik nu te pakken. "M.A.D.(Mutually Assured Destruction)" is de vorige keer besproken door mijn collega Marc Brans, maar ik wil er toch nog even mijn zegje over doen. "M.A.D." is werkelijk een schitterende ballad over het einde van de wereld.

Je krijgt er een boekje bij met foto's van de groepsleden plus de door Ian geschreven éénakter "The last two men on earth", waarvan je de vertaling in dit blad kunt aantreffen. Op de omslag zie je een rus en een amerikaan, die tegelijk op de KNOP (waar we allemaal zo bang voor zijn) drukken.

De b-kant is een rommelige rocker, "The Maelstrom", maar door de a-kant en het boekje is de single meer dan de moeite waard (Virgin VSK103).


De tweede single is "New Orleans", de oude hit uit 1961 van Gary U.S. Bonds, die je vindt op de LP "Future shock". De andere kant is een nieuw nummer "Take a hold on yourself", een bijna vijf minuten durende loodzware mid-tempo song (Virgin VS 406).

Tot slot de EP "No laughing in heaven", dat speciaal voor de single opnieuw werd gearrangeerd en (verkort) opgenomen. Ook als single is het nummer beresterk.

De andere drie nummers zijn: "One for the road" (swingend in de Gillan-traditie), "Lucille" (de oude hit van Little Richard) en "Bad news" (zeker geen slecht nieuws). Dit is dé EP van het jaar (Virgin VS 425).


WHITESNAKE ON 45

Nog steeds worden de Snake-singles niet door EMI in ons land gereleased. Toch even snel de laatste in Engeland uitgebrachte singles. Alle nummers zijn van LP's afkomstig en daarom minder interessant.

- "Ain't no love in the heart of the city" (tot 4;03 ingekorte live-versie)/"Take me with you" (Liberty BP 381)

- "Don't break my heart again"/"Child of Babylon" (Liberty BP 395)

- en tot slot "Would I lie to you"/"Girl" (Liberty BP 399).



GRAHAM BONNET "LIAR"


De opvolger van "Night games" (dat de engelse top tien haalde) heet "Liar".

Het heeft de engelse top 30 niet gehaald en dat verbaast me niet. Het is een zwakke cover van een hit van Three Dog Night (een kompositie van, jawel, Russ Ballard). Ondanks de medewerking van Cozy Powell, Jon Lord, Micky Moody en Gary Twigg (bas) is dit ver onder het te verwachten nivo.

De Bob Young/Micky Moody-kompositie "Bad days are gone" siert de flipkant. De single, op Vertigo VER 2, is hier niet uitgebracht. Toch vraag ik me af: waar blijft de LP?




THE YOUNG & MOODY BAND "THESE EYES"

De heren Bob Young (mondharmonica bij de Quo) en Micky Moody kennen elkaar al lang en maakten al eerder platen samen. De afgelopen maanden was op de engelse radio regelmatig een reklamespot te horen van LEVI'S, gezongen door Graham Bonnet en geschreven door Young & Moody.

De twee vonden het zo aardig dat ze er samen een hele single van hebben gemaakt onder de titel "These eyes" (en dat klinkt veel als lie-vais).

Het is een vlot 12-maten rockertje met de reklamespot als refrein. De keerkant "I won't let go" is een rustig niemendalletje. De plaat kwam uit op BRONZE BRO 120.



BERNIE MARSDEN ON 45

Van de LP "And about time too", die dit jaar eindelijk ook in Europa is uitgebracht, werd de single "Sad clown" gehaald, waarin ik Beatles-invloeden hoor. Op de b-kant staat "You and me", dat niet op de LP voorkwam.

Geen hoogstandje overigens (Parlophone R 6047). De titelsong van Bernie's tweede LP is nu ook op single. "Look at me now" is een stevig maar lekker meezingbare swinger geworden. "Always love you so", dat niet de LP siert, laat horen dat Bernie er best gezellig tegenaan wil gaan en geen pretenties heeft (Parlophone R 6050).




IWAN & REG
THE LAST TWO MEN ON EARTH !!!

Hier volgt de vertaling van de éénakter die door Ian Gillan is geschreven over het einde van de wereld door een kernoorlog. Engelse fans kregen dit verhaal gratis bij de single "Mutually Assured Destruction" ofwel "M.A.D.". De nederlandse vertaling van deze uitdrukking luidt: Wederzijds Verzekerde Vernietiging ofwel W.V.V.

Ivan: Waarom hebben ze de wereld opgeblazen?

Reg: Die bende van jullie begon ermee en het westen reageerde. Als de russen niet zo agressief waren geweest, zou de hele zaak voorkomen kunnen zijn.

Ivan: Waarom veronderstel je dat Rusland het eerst op de knop drukte? Je zit er helemaal naast. Het was de NAVO. De imperialistische amerikanen met hun hebzuchtige kapitalistische manieren; het was onvermijdelijk dat hun reaktionaire leiders een totale vernietiging zouden ontketenen.

Reg: Dat is slechts dogmatische onzin die je daar uitkraamt. Ik heb marxistische klootzakken die rommel jarenlang horen spuien. In het westen waren we tenminste vrij: vrijheid van de pers, vrijheid van meningsuiting en meer van die dingen, terwijl in de Warschau Pact-landen nooit de waarheid werd verteld op TV en de staat eigenaar was van de kranten, die niet meer waren dan een vermomd propagandamiddel.

Iwan: Jij hebt het over dogma's, hè! Loop naar de maan. Wat dacht je van de hooghartige manipulatie van de publieke opinie bij de kapitalistische pers? Dacht je dat jullie zo keurig waren? Vrijheid van meningsuiting -lik me reet- zeker waren jullie vrij; vrij om het voor en tegen en de valkuilen van iets voor te dragen in jullie bierkroezen en whiskeyglazen en dat, zoals het in die grandioze vrije pers werd omschreven; conservatief en socialistisch natuurlijk.

Reg: Zo was het helemaal niet. De meeste mensen, die kende, waren goeie eerlijke types; niet politiek aktief, maar trots op hun omgeving. De meesten wilden wel meer dan ze hadden, maar niet veel meer. Het waren de aktieve politieke extremisten, die de moeilijkheden veroorzaakten. Dat was het slechte ervan. Ieder wilde een vreedzaam bestaan, maar de machtswisselingen maakten dat onmogelijk.

Iwan: Je bedoelt de idealisten. Je zou moeten weten hoe gevaarlijk het is als mensen met sterke principes bij elkaar komen om aktief te zoeken hoe ze de korrupte invloeden van de dogma's van de tegenparij kunnen vernietigen.

Reg: Je bedoelt: vermoordt de amerikanen zodat de hele wereld één kommunistische staat is.

Iwan: Je kunt iemand op meer dan één manier voor de gek houden.

Reg: Ja, maar langzaam doordringende politieke middelen, ekonomische vernietiging, bloedloze revoluties en dat soort dingen schenken de fanatieke partijgenoten geen bevrediging. Zie je dat niet? Dat soort dingen veroorzaken te weinig wind om een vlag te doen wapperen.

Iwan: Maar moesten ze nu de hele wereld opblazen?

Reg: Het is wel een extreme daad, niet dan?

Iwan: Hoever onze ideeën ook uit elkaar lagen; er had toch een andere manier moeten zijn.

Reg: Nou, dit was tenminste een snelle manier.

Iwan: En kompleet, nou ja, bijna.

Reg: Je bedoelt ons?

Iwan: Ja.

Reg: Denk je dat we de enige overlevenden zijn?

Iwan: Ik ben er zo goed als zeker van.

Reg: Kernwapens werken erg grondig. Ik bedoel, het is zo nutteloos om aan alles een eind te maken.

Iwan: Het uiterste middel. Nou, ik ben er van overtuigd dat de generaals er naar gehunkerd hebben om ze te gebruiken hoewel ze ontwikkeld zijn onder het mom van 'het is een verdedigingsmiddel'. Wat zeiden die politici ook alweer? "We moeten er meer van maken zodat zij bang zijn om ze te gebruiken". Hoe dan ook, het is uit de hand gelopen.

Reg: Tot zo'n grote hoeveelheid dat er kort voor de oorlog een nucleair equivalent van vier ton TNT voor elk persoon op aarde was.

Iwan: Waarom zo veel, denk je?

Reg: Wederzijds Verzekerde Vernietiging.

Iwan: Wat is dat?

Reg: De heersende militaire filosofie in oorlogstijd.

Iwan: En dat was?

Reg: Beide partijen hielden zich vast aan de gedachte dat, als ze verslagen zouden worden, de andere partij niet zou mogen winnen, want automatisch terugvuren alleen kon een totale vernietiging garanderen. Eén grote knal.

Iwan: Dus dat is WVV.

Reg: Het is krankzinnig, niet waar.

Iwan: Ze praatten er openlijk over en er werd niets gedaan.

Reg: De nucleaire confrontatie versnelde heel gauw met het WVV-syndroom. Maar nog steeds geloof ik dat dit minder afschuwelijk is dan een bacteriologische of chemische oorlogsvoering.

Iwan: Nou, dat is dan het einde van de wereld -de planeet is verwoest- alle leven is vernietigd en het menselijke ras is uitgestorven.

Reg: Niet helemaal. Wij zijn er nog.

Iwan: Niet voor lang, oude vriend.

Reg: Wat bedoel je?

Iwan: Nou, je had het net over die WVV-business.

Reg: Oh.... ik snap het..... dus je hebt al die tijd al geweten dat ik een geweer bij me heb en dat ik jou ga vermoorden.

Iwan: Precies..... daarom heb ik je koffie vergiftigd. Ik ben niet achterlijk!



DOE MEE AAN VERONICA'S TOP 100 ALLER TIJDEN

De week voor Kerstmis zendt Veronica weer de top honderd aller tijden uit. Al sinds jaren staat "Child in time" van Deep Purple daarin op de eerste plaats. Laten we nu met de hele fanclan een proberen om Rainbow daarin te krijgen. Wat moet je doen? Je moet een lijstje van je tien favoriete platen opsturen op een briefkaart. In je eigen top tien mag maar één keer een bepaalde groep voorkomen. Een plaat die je op één hebt staan krijgt tien punten enz.

Nu lukt dit natuurlijk nooit als iedereen een andere titel op de eerste plaats zet. Laten we daarom één van de populairste Rainbow-nummers allemaal op de eerste plaats zetten. We doelen hier op STARGAZER van de Rising LP. Dring er ook bij kennissen op aan om dit te doen, want Rainbow MOET in de top 100 aller tijden. Stuur dus je eigen top tien met op de eerste plaats STARGAZER op de eerste plaats naar: Top Honderd Aller Tijden, Postbus 3333, Hilversum.



RAINBOW

IT CAN HAPPEN HERE
U.K. IN 1981

Onderstaand verhaal is geschreven door Pete Makowski. Pete is medewerker van Sounds en tevens een goede bekende bij de mensen van Rainbow. Het nu volgende verhaal is zo sfeervol geschreven (in Sounds) vanuit een innerlijke beleving dat we dit wel helemaal moeten plaatsen. Pete is een gunstige uitzondering in de engelse journalistenkliek.

"De meeste opzichtige aspekten van onze voor de toekomst bevreesde wereld -seksualiteit, het gebruik van verboden genotsmiddelen, de overwinning van het geld over de smaak, het fasinerende van het reizen- kunnen op zijn rauwst worden gezien bij een rock and roll-tour van een grote band." (uit de introduktie van "Billion Dollar Baby" van Bob Greene).

"The crowd's going wild
And you feel so alive
You could stand up

And take this all night."
(uit "Spotlight Kid" Blackmore/Glover)


"Er zijn mensen, die bands als de onze willen hebben. We maken deel van van een traditie, die veel mediamensen graag zou zien verdwijnen. Het maffe nu is dat, als we plots van de aardbodem zouden verdwijnen, zij niemand meer zouden hebben om de grond in te boren, zodat zij zich nog steeds zouden beklagen." (Blackmore juli '81)

De "bands als de onze", waar Mr B het over heeft is wat sommige kritici omschrijven als de "dinosaurus van de rock-eredivisie". Voor mij maakt Rainbow uit van een stervende traditie, een vijf sterren heavy metal band, die nog steeds de vlag voert over afgestorven geesten als Zeppelin en Co. Dus wat is de reden van dat afkraken? Is het omdat Rainbow niet heeft wat wordt bedoeld met straatinvloeden? Is het omdat ze weigeren glamour in de shows te verwerken en ze er nog steeds in geloven dat het publiek vermaakt moet worden? Kids, die van 'de straat' komen en een minder inspirerende levensstijl hebben.

Vertrekken uit London en arriveren in de bijna sombere omgeving van Leeds was een aardige verfrissende ervaring in die zin dat het fijn was om weg te zijn uit het afgestompte cynisme van de grote stad, dat je altijd beinvloed, hoe hard je je er ook tegen afzet. Het is een waar feest om een zaal vol Heavy Metal fans te zien, die een ECHT enthousiasme laten zien en al hun energie geven. Deze mensen geloven standvastig in het motto "Fuck Art, Let's dance", dat je gewoonlijk ziet op t-shirts van trendy figuren in het o zo modebewuste London. Deze mensen MENEN het. Als de draaibanken niet meer draaien en de fabrieken en winkels sluiten, gaan deze mensen de avond in met één doel voor ogen - er iets gezelligs van maken. Sommigen van ons zouden graag eens willen wegvliegen op dat tovertapijt en deel gaan uitmaken van de rock and roll fantasie, al is het maar voor één avond, iets willen zien dat je inspireert en plezier geeft. DAT is vermaak en DAT is waar Rainbow aan het kontrakt met het publiek voldoet.


THE EDGE

"De gigantische rock'n'roll-tours vertegenwoordigen een fantasiewereld, waar miljoenen mensen over de wereld over dromen, op zijn minst verdrietige momenten, verlangen om er in mee te doen, al was het alleen maar om te bevestigen dat iemand op die manier leeft" (uit "Billion Dollar Baby" van Bob Greene).

"Het hele idee is om iets te leveren dat je niet met geld kunt kopen" (Bruce Springsteen).

"Ik probeer een beetje klasse in de muziek te houden en dat is waarom we soms een beetje in de problemen komen" (Blackmore juli '81).

Terwijl de meeste kritici doorgaan met het afkraken van Rainbow middels dezelfde afgezaagde clichématige aanvallen, schijnt de band ieder jaar populairder te worden. Om eerlijk te zijn, soms heb ik er moeite mee om over een groep te schrijven die ik heel goed ken, maar zelfs vanuit mijn bevooroordeeld gezichtspunt moet ik toegeven dat er momenten zijn geweest waarop ik niet wist wat ik van de groep en sommige houdingen moest denken. Maar er zijn altijd een paar dingen geweest die konsekwent bleven bij Rainbow, die een anker vormden voor de slinkse gebeurtenissen die zijn voorgekomen in hun levendige bestaan. Ten eerste is daar mijn oneindige fascinering voor Blackmore, die voor mij de werkelijke geest voor sterrendom belichaamt en toevallig ook nog één der beste gitaristen is.

Verder, en dat is net zo belangrijk, is de norm van muziek en vakmanschap, die altijd op het hoogste peil heeft gestaan. Ze hebben ook THE EDGE, die je alleen bij grote engelse bands als The Who, Stones en zelfs Sex Pistols op hun top (voor je in de pen klimt: geen muzikale vergelijking) terugvindt. Met zulke onstuimige ego's en overheersende persoonlijkheden op één podium is het bijna onmogelijk te voorspellen wat er straks zal gebeuren.

Met THE EDGE bedoelt Pete dat er een constante spanning aanwezig is, dat er maar iets hoeft te gebeuren dat alles ineens kan veranderen. Er is een bepaalde scherpte aanwezig. Men staat op een rand en je kunt twee kanten op vallen.

Het is een eis die de glibberigheid van veel amerikaanse bands, die te professioneel bezig zijn, overtreft. In groepen als Rainbow kun je rampen en wonderen verwachten. Het is een vorm van muzikaal masochisme (zelfpijniging) die ik plezierig vind. Deze EDGE openbaarde zich heel nadrukkelijk in Leeds van het eerste konsert in de Queens Hall (beide konserten waren uitverkocht). Zoals de mensen die erbij waren al weten; THE EDGE manifesteerde zich het nadrukkelijkst toen Blackmore en Rondinelli op deze veelbewogen avond van het podium verdwenen en het een mensenleven leek te duren voor ze weer terugkwamen. Van de verbaasde gezichten van de andere groepsleden, roadies, management en publiek was af te lezen dat niemand wist wat er aan de hand was. Iedereen zat daar maar in het donker, hoe vreemd het ook mag klinken, ik vond dit alles erg opwindend......

Maar wacht eens, laten we eerst eens teruggaan naar het moment dat alles begon, zondag 12 juli, mijn verjaardag. Op deze dag was ik per trein op weg naar Leeds met mijn partner, fotograaf Ross Halfin. Bijkomend van de schok dat ik een kwart eeuw op de wereld ben en van een avondje doorzakken met Phil Lynott en zijn club, hield ik in mijn hand een glas whiskey-cola, terwijl mijn bloeddoorlopen ogen werden verblind door een flitser van Ross. TSJOEK TSJOEK KLOEK KLOEK, daar gingen we.


ANDERE MR. B

Hoera, dacht ik, weg uit die grote verrotte stad, waar winkels dichtgespijkerd zijn met triplex met daarop geschreven "business as usual". London doet me steeds meer denken aan de verkeerde kant van New York. Maar dit uitstapje was mijn vlucht uit een voortdurende nachtmerrie. Ik kon toen nog niet vermoeden dat ik vanuit de braadpan in het vuur terecht zou komen en dat juist Leeds die avond nog zou worden getroffen door straatgevechten. In het hotel werden we gewaarschuwd niet in de buurt van Chapel Street te komen. We kwamen tegelijk met de band, die aardig geknakt was van de slopende rit vanuit Edinburgh. Ik zag Ritchie heel even in de koffiebar, waar hij me vertelde dat de tweede show in Edinburgh de beste tot dusverre was geweest, hoewel Ian Gillan niet was komen opdagen voor een duet in "Smoke on the water" zoals Mr B een week tevoren vaag had laten doorschemeren. We bleven nog wat praten met de gekrulde Rondinelli en Glover en de achtergrondzangeressen (wier identiteit ik nog niet zal onthullen tot de zaken wat permanenter zullen worden). Turner kwam aanzetten met een fles Remy en de ingetogen stemming sloeg om naar Dante's Inferno. De alkohol sloeg in op mijn bloedsomloop zoals de Titanic op een ijsberg knalde.

De volgende dag...... "Ga je mee een balletje trappen," vroeg een man in een zwart pak. Met een mond als een niet doorgespoelde WC pot was ik net op weg om een oplossing voor mijn kater te zoeken. Ik had het gevoel alsof Rondinelli een drumsolo van zes uur op mijn hoofd had gedaan. "Kom op voor een kort spelletje," glunderde Blackmore. Noch ik noch Ross konden zo'n uitnodiging afslaan, hoewel het resultaat dubieus zou zijn. Buiten pikten we een stel fans op, die hadden staan wachten voor een handtekening. Ze waren sprakeloos toen ze zo maar mee konden. In het gesprek, dat volgde, bleek Ritchie nieuwsgierig naar en echt geinteresseerd in het werk dat ze hadden. In het voetbalwedstrijdje bleken Halfin en ik niet de goede konditie te hebben. Blackmore lachte en maakte grappen tegen de fans en....

WACHT EENS EVEN, dit kan niet dezelfde Blackmore zijn, ik bedoel die gemene humeurige bastaard die we allemaal kennen. Goeie God, ik kon me hem niet voorstellen als iemand die met zulke ondergeschikten als fans praat. LACHEN, GRAPPEN, nou, dat moet een droom zijn geweest of zoiets....laten we overgaan naar de show.

Don Airey, die hier in de buurt woont, bracht wat kennissen mee, terwijl Glover de kleedkamer op en neer drentelde en wees op de kwaliteit van het nieuwe Tubes album. Turner en Rondinelli deden een Blues Brothers parodie. In de naastliggende kamer flikkerden witte kaarsen tegen de muren van Blackmore's kamer. Ross en ik werden nagezeten nadat we een fles Scotch soldaat hadden gemaakt. In de zaal werd het publiek opgewarmd en toen het onschuldige stemmetje van Judy Garland ons vertelde dat we niet meer in Kansas waren (alsof we dat niet wisten), stormde iedereen naar voren. Toen de band op de buhne verscheen, veranderde het beeld in massahysterie met lichamen die tegen de dranghekken werden gedrukt. De veiligheidsmensen deden me denken aan figuren uit MASH. Schaars bewapend zorgden ze ervoor dat de als sardientjes verpakte headbangers zich rustig hielden en de door hitte bevangen fans werden afgevoerd. Turner probeerde de menigte er toe te bewegen naar achteren te gaan, maar het leek alsof ze in hun eigen trance waren.

Ondertussen...... Op het podium was het duidelijk dat er iets aan de knikker was. Na het derde nummer waren Blackmore en Rondinelli van de stage verdwenen en Airey, Glover en Turner probeerden door te gaan in een jam, maar dat werd niets. Niemand wist wat er aan de hand was, dus probeerde ik de kleedkamer te bereiken. Bobby's drummonitoren bleken opgeblazen te zijn, waardoor Ritchie de drums niet meer kon horen en tijdens "Love's no friend" enkele keren totaal verkeerd uitkwam. Dat mag dan wel onbeduidend en kleinzielig lijken, maar Ritchie gaat gedurende de hele show af op de beat van de drums en als dat moment de boel niet was opgelost, had ik gezworen dat hij niet weer het podium was opgegaan en de fans het geld teruggegeven had. Deze gozer is nu eenmaal een perfektionist en uiteindelijk is het in het voordeel van de fans. De groep ging tenslotte weer verder en hoewel ik geen details van de set opving, merkte ik dat erop en rond het podium veel agressie heerste. THE EDGE! De volgende avond in Leeds maakte het débakel meer dan goed. Rainbow's publiek wordt steeds groter met voor mij verrassend veel vrouwelijke fans. Hoewel ze door de recente kommersjele suksessen wel nieuwe fans hebben gekregen is de groep nog lang geen single-groep te noemen. Het was een goede avond, waarop Halfin door een kist zakte tijdens "Love's no friend".

"Het feit dat Blackmore en zijn mannen de fans gisteravond tevreden naar huis stuurden ondanks de beruchte akoestiek in Queens Hall bewijst hun aantrekkingskracht en pure professionalisme" (Yorkshire Evening Post).


MR. B AAN HET WOORD

Ergens speelde ik het klaar Blackmore te strikken voor een babbeltje.

Wat wil je vertellen over Wembley (het beruchte optreden vorig jaar toen Rainbow geen toegift deed en het publiek de tent afbrak)?

RB: We hadden geen goeie avond. Met het publiek ging het niet zo goed. We waren voor 70 minuten gekontrakteerd. Ik kwam Cozy na zijn drumsolo achter het podium tegen en hij was niet zo tevreden over de reakties van het publiek. Op dat moment besloten we geen toegift te doen. Dus na de show werd ik gekonfronteerd met de andere drie, die wilden weten waarom we geen toegift deden. Mijn antwoord was: zo is het nu eenmaal, en ook al staat het je niet aan, je hebt het maar te slikken."

Het publiek vond dat je hen behandelde als stront.

RB: Dat is niet waar. Normaal doe ik altijd een toegift. De ene keer dat ik het niet doe, staat iedereen op zijn achterste benen. Waarom moet het zo voorspelbaar zijn? Het publiek zou moeten reageren en de band zou in het spelen geinteresseerd moeten zijn.

Had je enig idee wat je wilde of niet wilde na het vertrek van Bonnet?

RB: Ik wist precies wat ik wilde, een blues zanger. Iemand die met enig gevoel zong, liever dan dat hij op de top van zijn stem zingt. Joe paste er aardig in. Hij heeft veel ideeën over songs, die ik nooit eerder heb gehad.

Die je wel had toen Ronnie nog in de band zat?

RB: Ja, dat klopt. Graham was geen man van ideeën. Ik weet niet waarin hij geinteresseerd was. Dat de Beach Boys zijn favorieten zijn, zegt het al min of meer, want daarin zijn wij dus niet in geinteresseerd. Hij deed uitermate zijn best, maar voor hem was het een 'clock-in-job' (dus zorgen dat je op tijd op je werk bent). Graham heeft in zijn hele leven maar een paar songs geschreven. Voor een jam in het hotel was hij nooit te vinden. Ik vroeg hem of hij wel eens wat geschreven had. Hij zei 'ja', maar de oude uitgevers hadden hem bedonderd en daarom wil hij niet meer schrijven. We hebben wel eens problemen met de uitgever gehad maar dat hoeft je er toch niet van te weerhouden om te stoppen met schrijven. Als mensen je in de steek laten, kun je je toch niet in een hoekje gaan terugtrekken en zeggen 'ik kan nu niet meer werken'.

Hoe kwam je aan Joe? Heb je er niet over gedacht een bekende naam aan te trekken?

RB: Nee, ik wilde iemand die wilde werken en met de band meegroeien. Nieuwe gezichten en enthousiasme. Ik ben ziek van gezichten waar de verveling van afstraalt en die alleen maar op geld uit zijn: een nieuwe dag, een nieuwe dollar. Ik wilde ideeën. Ik wilde geen mensen met technische bekwaamheid en zonder ideeën.

Je bent er recentelijk van beschuldigd dat je Foreigner-achtige dingen doet.

RB: Ik weet het niet. Ik heb een empathie met zangers, drummers, violisten. Ik wil altijd goeie vrienden zijn met de drummer. Ik denk omdat er tussen ons geen kompetitie is. Hij heeft zijn deel en ik het mijne. De drummer is er voor het ritme, terwijl ik de breaks doe. Ik heb vaak ruzie met de organist omdat we beiden dezelfde breaks willen doen. We lopen op hetzelfde spoor.

Waarom gebruik je dan keyboards? Is het noodzakelijk?

RB: Ik heb altijd van het geluid van keyboards gehouden. Ik hou niet van slaggitaristen en het geluid van trio's. Ik mag de extra klankkleur van toetsen. Zelfs Hendrix en Cream hadden dat vleiende in zoverre dat je na een kwartier wel eens een ander instrument wilde horen.

Ben je tevreden met de nieuwe LP?

RB: Ja, net als met het eerste Rainbow-album, omdat ze zo verschillend zijn. Die plus "Machine Head" en "In Rock" zijn mijn favorieten. Ik was niet tevreden met "Stormbringer" en "Who do we think we are". "Fireball" was helemaal niks. We waren aan het rotzooien. Ik mag "Gates of Babylon" op "Long live rock'n'roll" erg graag, maar er was ook veel bladvulling. We hadden toen veel interne problemen.Ik was zo erg betrokken bij seances en het oproepen van allerlei demonen, dat het veel invloed had op alles wat we deden. We deden het in een spookkasteel in Parijs en het heeft ons niet bepaald geholpen.

Je hebt me eerder verteld dat je weer naar heavy rock luistert.

RB: Ja, uit de late sixties en seventies, gelukkig genoeg.

Je draait nog steeds een bandje met je favoriete songs voor de band het podium bestijgt.

RB: Ja, dat inspireert me: Arthur Brown, Tull, Cream, Strawbs, Hendrix. Sommigen zeggen dat ik niet met de tijd meega, maar er is een gezegde dat luidt 'ik bepaal de koers naar de stand van de sterren en niet naar het licht van een passerend schip'. Mensen zeggen dat ik er naast zit, maar ik heb nieuwe bands gehoord en dan keer ik gauw terug naar Floyd en Zeppelin, de oude favorieten. Ik zou graag een band willen horen die me daar van af helpt.

Zijn de media erg belangrijk?

RB: Ja natuurlijk. De media hebben de bands nodig en omgekeerd, hoewel naar mijn mening de media de bands eerder nodig hebben. Journalisten zijn nu zelf de sterren geworden. Ik begrijp best waarom ze niet zo veel verdienen.

Veel mensen dachten dat met het vertrek van Cozy en Graham het einde van Rainbow daar was.

RB: Ja, maar het waren alleen maar Graham en Cozy die gingen.

Na het grote Donington-spektakel begonnen die geruchten. Heb je ooit gedacht "nu is het voorbij?"

RB: NEE NOOIT! Als ik zou denken dat het vertrek van iemand slecht voor de band zou zijn, dan zou ik hem smeken om te blijven "ik betaal zoveel je wilt", als je begrijpt wat ik bedoel.

Hou je je bezig met images, visueel als band?

RB: De wereld houdt zich zo druk bezig met images, dat ik me er niet door laat meeslepen of ik zou vier mooie jongens om me heen moeten hebben. Zo lang ik me kan presenteren op de manier die ik ben, dan is dat het enige waar ik me druk over maak.

AFRONDING EN VERRASSING

De laatste twee avonden met Rainbow brachten we door in Leicester, waar ze twee sensationele shows gaven. Als het al weer dag wordt, lig ik duizelig in bed met een Sony Walkman en een koptelefoon, waar uit een cassette opname brult met een optreden in Rotterdam, aan mij geleend door Blackmore. Het is een 'rough & ready' opname van een fan, maar ondanks het lawaaierige handgeklap en het gejank van de engelse taal is het krachtig genoeg om te herinneren aan de twee Leicester-shows.

Glover is een brilliant bemiddelaar en katalysator. Zijn songs en produktie hebben de band uit de magische en mystieke sfeer getild en met beide benen op de grond gezet. Zijn basspel en showmanschap voegen de groep samen tot een hecht geheel en ik ben blij dat hij en de man-in-het-zwart weer samen zijn.

Turner wordt iedere dag beter. Zijn stem is net zo indrukwekkend als die van Dio en Bonnet, maar hij moet het nog kracht bijzetten via een sterk imago. Soms probeert hij het publiek te nadrukkelijk te imponeren.

Meer optredens en meer inzicht in een hardrock-publiek heeft hij nodig. Misschien dat hij het gaat maken als hij en Blackmore samen materiaal gaan schrijven.

Rondinelli heeft het vertrouwen van de fans allang gewonnen, iets dat wel verrassend is. Behalve een goed slagwerker is hij ook een prima showman en ik denk dat we zijn Don Brewer-achtige (oud drummer van Grand Funk Railroad) solo nog vele jaren zullen zien.


Ritchie is COD (let op; dit is een woordspeling Pete bedoelt God, maar het werkwoord 'to cod' betekent 'bedotten'). Hij is nog steeds een dynamische performer en op een goede avond is er niemand die hem op zes snaren kan benaderen. Toen hij op de laatste avond zijn gitaar vernielde, was hij zo in trance dat hij bijna van de P.A. viel. Als je zo lang dat soort rock'n'roll volhoudt, wat kan je dan anders zeggen dan: SCHITTEREND. Mijn enige echte kritiek is dat ik vind dat de band het niet nodig heeft om "Smoke on the water" te spelen. Ze hebben genoeg heavy materiaal in hun bagage dat net zo krachtig is. Voor de mensen die zich beklagen over het ontbreken van "Stargazer" en andere gelijkwaardige toppers nog dit: er staat je bij een toekomstige toer nog een grote verrassing te wachten. Alles bij elkaar was dit het suksesvolste Rainbow-uitstapje dat ik gemaakt heb. Alles wat ik nu nog wil is nieuw materiaal. Ja, die gemene humeurige bastaard heeft het hem opnieuw geflikt. Wat zou je anders moeten zeggen.

Pete Makowski, Sounds 25 juli 1981

  • Voor het originele complete artikel (in het Engels): klik hier





    • WIE WANT MOOR

    de laatste pagina's van dit dikke dubbelnummer.....wie nog niet moe is van alle informatie, schreeuwt maar een keer "we want more" of "zugabe" of "a-kachi".....japans gesproken.....in japan is een dubbel-lp van rainbow uitgebracht....."the best of rainbow".....zo heet-ie.....de plaat ligt in sommige importwinkels te koop.....schrik niet van de prijs.....en er staan geen nieuwe nummers op.....wel leuke live foto's.....tijdens het optreden van Rainbow in barcelona in de stierenarena "plaza de toros" werden er geen stieren losgelaten.....wel twintigduizend rainbow-fans.....sommigen werden door de spaanse zwoele hitte oververhit.....en raakten slaags.....zeventien jongeren werden door de gendarmes gearresteerd.....in Italië hebben zich geen ongeregeldheden voorgedaan.....dit land was niet in het toerschema opgenomen.....hank is wel in italië geweest.....en ontdekte er veel rainbow-fans.....op het moment van verschijnen liggen er al weer enkele platen in de winkel die we pas in het volgende blad gaan bespreken.....de nieuwe lp van michael schenker die gewoon msg heet.....de nieuwe gillan lp.....deze heet "double trouble".....hier is voor het eerst de nieuwe gitarist janick gers te horen.....deze jongeman komt oorspronkelijk uit denemarken.....tot nu toe maakte hij deel uit van white spirit.....met die groep nam hij één lp op.....die is geproduceerd door gillan-bassist john mccoy.....de plaat werd opgenomen in de studio's van ian gillan.....het is wel een aanradertje.....de nieuwe gillan-lp bestaat uit een studio-kant en een live-kant.....gillan gaat dit najaar op uitgebreide toernee door engeland.....begin volgend jaar volgt dan de euro-toer.....zouden ze dan eindelijk naar nederland komen.....na afgelastingen in wageningen (24 mei) en den haag (5 juli) wordt het de hoogste tijd.....oud-gillan gitarist heeft een nieuwe band.....ze zijn al druk aan het opnemen in de studio.....we houden je op de hoogte.....van whitesnake is de laatste tijd geen teken van leven vernomen.....in juli zou de eerste solo-lp van graham bonnet uitkomen.....tot op heden is het echter opmerkelijk stil gebleven.....nog even de achterkant van het blad bekijken.....dan zitten er negentig pagina's op.....misschien wel het dikste fanclanblad aller tijden.....dan komen we dus in het guiness book of records.....tot de volgende keer.....dat is hopelijk (we doen ons best) nog voor de kerstdagen...................




    © Rainbow Fanclan 1979-1984