1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
DTE 82
Originele verschijningsdatum: 24 januari 1983
Originele verschijningsdatum: 24 januari 1983
|
Vanuit Het Hoofdburo Hallo allemaal, 
Zo, hier is dan de eerste 'Over the rainbow' van de nieuwe redaktie. Vorige week is al de konsert-special "RAINBOW Down to Europe '82" uitgebracht die aanvankelijk op half december gepland stond. Door de vrij trage verhuizing van allerlei zaken van het oude hoofdkantoor naar ons adres moesten we de konsert-special echter enkele weken uitstellen.De naam van het blad is iets veranderd, het is vanaf nu 'Over the rainbow', de 'en zo' is er dus afgevallen ondermeer op verzoek van verschillende leden. De voorpagina is nog steeds het ontwerp van Henk van Schijndel, de achterpagina is nieuw. Deze is ontworpen door Henk Meinsma en stelt de combinatie voor van de laatste twee Rainbow LP's Difficult To Cure en Straight Between The Eyes. We zijn erg benieuwd naar jullie reakties zowel op dit blad als de konsert-special, dus laat het ons s.v.p even weten wat je ervan vindt tegenwoordig. Tot slot nog; we hebben nog een voorraadje van de konsert-specials. Als je er nog een wilt bijbestellen of zelfs meerdere...... De prijs is Fl 6,= per exemplaar (inclusief porto). Keep on tryin' to catch that fantastic Rainbow SEEING IS BELIEVING Onder de titel "Seeing is believing" verscheen in Sounds (04.12.82) een artikel van Garry Bushell. Het ging over enkele Scandinavische gigs en was samen met een interview met Ritchie Blackmore tot een artikel verwerkt, wat The Man in Black te vertellen had vind je hieronder weergegeven. 
Later op de avond na de show neemt Ritchie mij (interviewer Garry Bushell) en Ross (Halfin, de fotograaf), zijn kameraad Barry Ambrose en David Rosenthal mee om een pilsje te pakken plus een kater in een, achteraf beschouwd, verbazend nette disco. Blackmore steekt hier de spot met een passend arrogante badge "Everyone has the right to my opinion" en uiteindelijk zitten we naast elkaar en beginnen met het hier en nu."Op het moment ga ik een fase van zelf-evaluatie door" onthult Ritchie, "dus heb ik plannen om platen op te nemen uit mijn hoofd gezet". Er zou een nieuw album in april moeten uitkomen, maar we doen het niet totdat we de ideeën hebben. Ik denk dat we in zekere zin de richting kwijt zijn, maar tegelijkertijd was ik best tevreden met de laatste twee elpees hun melodische stemming. Ik wil dat de volgende schijf net zo goed wordt, zoniet beter, maar als je 20 albums gedaan hebt wordt het steeds moeilijker om constant vooruit te gaan". Wat sla je zelf als beste album aan waar je ooit bij betrokken geweest bent? "Ik luister nooit naar mijn eigen spul. Ik was laatst in een platenwinkel en ik hoorde een Purple album - het was een echt akelig gevoel....... Op het moment ontbreekt het mij veel aan motivatie, ik oefen veel en ik hou er nog steeds van om gitaar te spelen, maar ik weet niet zeker wat ik wil. Of het de Foreigner of Hardrockrichting is, het varieert van dag tot dag. Begrijp je, ik raak mijn interesse in heavy rock kwijt, alleen ter wille van het - ik weiger het om heavy te spelen alleen ter wille van zoals, laten we zeggen, AC/DC doen. Er moet ook een soort van spitsvondigheid aanwezig zijn. Er is niemand naar wie ik kijk voor inspiratie, ik verveel me dood steeds naar Hendrix te kijken. Ik vind mezelf terug, luisterend naar Tull, maar dat is duidelijk niet de richting waar Rainbow in zal gaan, en Abba. Ik hou van Abba's hevige klassieke vooruitgangen, zij zijn brilliante schrijvers. Ik respecteer Jeff Beck, hij was waarschijnlijk de beste rock'n'roll-gitarist in de dagen van de Yardbirds maar hij wil nu van de rock'n'roll af". Heb je ooit van Randy Rhoads gehoord? 
"Randy was erg goed, een beetje cliché-achtig maar toch erg goed. En ik hou ook wel van Eddie van Halen, hij is erg indrukwekkend maar soms ontbreekt het hem aan tevredenheid". Blackmore is een verrassend zacht-pratende man, maar hij straalt een zeldzame kracht uit, een charisma als je het zo wilt zeggen. Hij neemt het hele interview/persproces zo serieus als hij zijn eigen muziek doet, staat alleen een interview per jaar toe voor de kwaliteitscontrole en speelt het echt recht.Op een gegeven moment, voor de lol, vraag ik hem wat hij van het disco liedje op de achtergrond vindt. Eerst antwoordt hij niet en neem ik het op als dat het beneden verachting was, maar toen de plaat geeindigd was, gaf hij een geheel eerlijke waardering. Pas op! Hij kan mij voor de gek hebben gehouden. Heb je al veel nieuw materiaal geschreven? "Nee, als ik on the road ben, ga ik een beetje op een zombie lijken. Ik ben alleen thuis creatief en ik ben de hele maand december thuis, dus hopelijk is er in januari wat goed nieuw materiaal. Maar ik weiger om zomaar in de studio te gaan en er iets uit te gooien alleen om de plannen van de platenmaatschappij tevreden te stellen. Toen ik Purple verliet was een van de belangrijkste dingen die ik in mijn nieuwe overeenkomst wilde, een maximum van een album per jaar. In Purple wilden ze dat we er drie per jaar deden, dat was waarom ieder ander ding op de tweede plaats kwam." Heb je er nooit spijt van gehad dat je uit Purple bent opgestapt? "Helemaal niet, ik ben erg blij dat ik toen weggegaan ben. Het was te gek om toen te gaan, omdat de band aan het onderuit glijden was. David en de rest begonnen erg soulachtig te doen, ik wou enkel een rock'n'roll band en zeker niet een funky soul band." Zou je ooit een Purple reünie overwegen? Yeah, ik zou het waarschijnlijk wel doen. In feite kunnen we erover praten in de nabije toekomst, maar het moet gedaan worden vanuit het goeie oogpunt. Een heleboel mensen waar ik mee praat zouden de band graag weer zien, maar we zouden geen driedubbele live-albums of iets dergelijks moeten gaan opnemen. Ik geloof er niet in het enkel voor het geld te doen, verder zou ik het enkel doen met de juiste line-up; Roger, Ian, Jon en Gillan. Als het goed zou gaan, zouden we een creatief studio album kunnen gaan doen. Het zou fun wezen, maar ik heb niet de bedoeling het te gaan mengen met Rainbow." Heel weinig van de hedendaagse rockgitaristen proberen en doen iets heel anders, zij zijn tevreden om te werken met een formule, dat is waarom de gitaarhelden van het eind der zestiger jaren nog steeds niet geevenaard zijn. Zoals Hendrix, is Blackmore meer dan een virtuoos, hij creëerde een stijl doch niet zoals Hendrix, Blackmore's visie/richting was geconcentreerd op de verwerking van klassieke ideeën in rockformaat. "Dat is wat ik probeer te doen, klassieke toonladders en vooruitgangen gebruiken. Mijn gitaarstukken zijn gewoonlijk gelijkvormig aan klassieke vioolstukken. Ik kopieer ze niet, maar ben er wel door beinvloed. Ik hou ervan te luisteren naar de toonladders die zij gebruiken. Na het al 26 jaar gespeeld te hebben, heb ik weinig plezier meer van het luisteren naar rock'n'roll". De Bach en Beethoven invloeden liggen voor de hand, ik zou gedacht hebben dat Wagner natuurlijker was? 
"Nee - hij is te heavy. Ik hou meer van de Barokmensen en Handel. Ik hou van sommige Renaissance en middeleeuwse muziek, ik denk dat heel wat 16e eeuwse muziek zou kunnen worden gebruikt in de rock'n'roll, het lijkt in vele opzichten op elkaar. Het meest luister ik naar orgelconcerten, vooral in kerken. Zij hebben een magistrale kwaliteit wat me ter plaatse kan vastnagelen terwijl ik bij rock'n'roll vaak voelt 'what's the point'. Kerkmuziek maakt me trots een deel van de muziek te zijn. Ik probeer schoon te blijven van rock'n'roll en rock'n'roll mensen in het algemeen, ik vind dat ik niets met hun gemeen heb." Ik herinner hem aan het concert in 1970 dat Purple deed met het Royal Philharmonic Orchestra. "Het was allemaal de truc, ik denk dat het een zekere nieuwe waarde had, Jon Lord deed er goed werk mee - het was zeer apart om gedirigeerd te worden. Ik denk dat ik het nu veel leuker had gevonden." Wel, waarom het niet te doen met 'Stargazer'? "Misschien, er zou goed met microfoons gewerkt moeten worden en we zouden er electrische violen bij moeten gebruiken, zo dat het onbevangen muzikanten zouden moeten zijn en we zouden ze voor verschillende nummers moeten hebben. Yeah, op een dag zullen we het doen. Ik heb niet veel ambitie, heb ik ook nooit gehad. Ik ben gewoon blij dat ik gewoon gitaar speel. Toch mis ik de eenvoud van tien jaar geleden. Was toen een plaat goed, dan was die ook goed, nu zijn mensen te scherpzinnig om in te springen op trends gewoon omdat zij nieuw zijn met geen kijk op hun muzikale waarde." Hoe ver ben je bereid je idealen te laten schikken voor Amerika? "Wij zijn veramerikaniseerd tot een zekere mate, het laatste album was veel gunstiger, maar ik zou niet graag onze fans in Engeland kwijt raken. Ik denk dat er waarschijnlijk een grens is tot wat we kunnen doen in Amerika omdat we een erg Europese sound hebben, en om het in Amerika te kunnen maken moet je een country of een blues basis hebben. Ik denk dat Queen de enige band is die dat niet hadden en het vrij goed doen daar. "Ik weet niet meer hoe de mensen in Engeland het overleven", zegt hij plotseling een andere kant uitgaand. "De Standaard-mensen zijn het ergste, zij doen alsof ze je het kwalijk nemen dat je het land uit kunt. Het is een manier om op je bek te gaan met drugs, maar ik haat de manier van de douaniers hoe ze mensen omlaag halen die naar Spanje zijn geweest en een extra fles wijn of zoiets hebben meegebracht. Het is walgelijk, ik voel me daar sterk tot aangetrokken. En ik haat de manier van hoe de mensen altijd verlangend zijn om Engeland de grond in te trappen". Wat vind je van Thatcher? "Ik denk dat ze goed werk doet", antwoord Ritchie - maar ik ben er zeker van dat ik een besloten twinkeling in zijn ogen zie en ik besluit zijn bluf te noemen. Veel mensen zien je exact als in de video van 'Death alley driver'. Blackmore grijnst. "Dat was erg ironisch voor mij. Mensen realiseren dat zulke dingen gewoon niet zo serieus zijn. Maar ik heb enige tijd hard gewerkt aan het bastaard-imago. Ik denk dat ik nu wel werkelijk dat imago heb.......". 
En de Blackmore-grijns groeit breder en verandert in een lach. Blackmore babbelde later nog wat over oude kastelen, het paranormale, Matthew Manning, en misschien meer boeiend, over de mogelijkheid volgend jaar een blues album op te nemen in de buurt van London met een mobile studio. Later kreeg ik nog minder en meer interessante dingen te horen, op het vliegveld te Kopenhagen haalde hij zo'n 20 verschillende vitamineflessen tevoorschijn en gaf me een lezing betreffende de inhoud, er kwamen echter ook nog enkele historische details boven water drijven. Wist je dat z'n eerste band 'The Two Eyes Coffee Bar Junior Shuffle Group' was? P.S. Veertien dagen later toen ik in New England zat met Rose Tattoo kwam ik een meisje tegen die beweerde eens Ritchie's babysitter te zijn geweest. "Opeens", zei ze, "toen ik alleen met hem in een kamer zat, wees hij naar een lege stoel en zei: 'Wie zit daar?'. Hij kon echt iemand zien", legt het meisje uit. Misschien is hij toch anders, ik beweer het niet te weten. Maar toch hou ik me voor dat Blackmore ergens achteraf zal zitten te grijnzen om de herinnering.
TAPE TALK BLACK SABBATH - LONDON Line-up: RONNIE JAMES DIO, Tony Iommi, Geezer Butler, Vinnie Appice. Live at Hammersmith Odeon, London 20.01.81 
Na het bekend worden van het vertrek van Ronnie James Dio en Vinnie Appice is de aangekondigde live LP "Evil live" voorlopig uitgesteld. Of dat deze LP ooit nog zal worden uitgebracht moeten we dus nog maar afwachten, daarom vind je hier in 'tape-talk' eens een bespreking van een Sabs tape met ex-Rainbowzanger Ronnie James Dio. Deze 90 minuten durende tape is afkomstig van de bootleg 'Hammersmith'. Het concert opent met de introtape Supertzar waarna de heren zonder verdere aankondiging met War Pigs van start gaan, wat overgaat in Neon knights waarin het opvalt dat Ronnie zo af en toe behoorlijk geforceerd staat te zingen, muzikaal staat het echter als een huis.Als Ronnie luidkeels NIB aankondigt, start Geezer Butler met een bulderende bas de song waarna de rest van de band vrolijk meebuldert. Children of the sea volgt dan in een mooie uitvoering waarna Vinnie Appice z'n kunsten kan tonen in een korte maar krachtige drumsolo in het nummer Sweet Leaf, het daaropvolgende Lady Evil wijkt haast niet van de LP versie af en het laatste nummer van de eerste kant van de tape is het nummer Black Sabbath wat lang niet zo geweldig is als de manier waarop de vorige Sabs-frontman Ozzy Osbourne het ervan afbracht. Op de keerzijde vinden we het eerst Heaven and hell terug, hier is Ronnie beter in vorm en de song, die tot een minuut of twaalf wordt uitgesponnen is dan ook een van de beste songs van de set. Iron man is de volgende track en ook hier haalt Ronnie het niet bij Ozzy, de stem van Mr Dio is gewoon niet geschikt voor dit soort simpele stampers die toch in grote getale worden gebracht. Tony Iommi mag dan z'n kunnen tonen en neemt daar ook behoorlijk lang de tijd voor, verwacht geen solo a la Blackmore want dan kom je wel bedrogen uit, Tony gebruikt de kans om nog een aantal klassieke Sabbath-riffs te laten horen waarna een heavy uitvoering van Die Young tot slot volgt, als de track ten einde is bedankt Ronnie het publiek en volgt de eerste encore, de Sabbath kraker Paranoid. Ronnie's zang komt hier goed uit de verf en dat is toch wel een meevaller, aan het eind van de track wordt nog een korte reprise van Heaven and hell gespeeld en het joelende publiek laat de band nog eens op de buhne terugkeren, nu volgt een goed uitgevoerde versie van Children of the grave waarna de, overigens van uitstekende kwaliteit zijnde, tape is afgelopen. RAINBOW - LIVERPOOL Line-up: Ritchie Blackmore, Ronnie James Dio, Cozy Powell, Bob Daisley, David Stone Live at the Liverpool Empire theatre 4.11.77 Deze tape, afkomstig van de bootleg "Mark II", begint met Kill the king, waarna Mistreated volgt waarvan vooral het middenstuk schitterend is. Hierna gaat Ritchie meteen, onder enthousiast meeklappen van het publiek, verder met Greensleeves wat over gaat in Für Elise voordat Ronnie 16th Century Greensleeves aankondigt. Vervolgens krijgen we dan een ouderwetse lange uitvoering van Catch the Rainbow te horen die bijna twintig minuten in beslag neemt. 
Long Live Rock'n'Roll is de volgende track wat op dat moment nog niet op LP verschenen was. We krijgen dan ook een hele andere versie te horen dan dat de song de laatste jaren live wordt gebracht. In het begin is er een hecht samen spel te horen tussen Ritchie, Cozy en David en aan het einde van de track laat Ronnie het publiek lekker meezingen, verder vallen de achtergrondvocalen van Bob Daisley goed op.Dan is het tijd geworden voor de Man on the silver mountain-medley, Ritchie start met het bekende Lazy thema waarna de eigenlijke song volgt met direkt erachteraan Blues, Starstruck en een gedeelte van de song die te zwak werd bevonden voor de Long Live Rock'n'Roll-LP en dus nooit op enige plaat verscheen: Night People waarna nog eens de reprise van Man on the silver mountain volgt. Ronnie stelt dan de nieuwe leden Bob Daisley en David Stone voor en David mag dan meteen met zijn keyboards het laatste nummer, Still I'm sad inzetten, in de track zitten weer de nodige solo's verwerkt: Blackmore met Beethoven's ninth, de solo van David Stone en Cozy met de 1812th Overture voordat de 25 minuten durende song deze tape, waarvan de kwaliteit uitstekend is, van 90 minuten besluit. SONG TEKST CATCH THE RAINBOW 
When evening falls She'll run to me Like whispered dreams Your eyes can't see Soft and warm She'll touch my face A bed of straw Against the lace We believed We'd catch the rainbow Ride the wind to the sun Sail away on ships of wonder But life's not a wheel With chains made of steel So bless me come the dawn Come the dawn Come the dawn DAVID COVERDALE Whitesnake leeft weer, na een lange tijd van stilzwijgen en vol geruchten kwam in november de nieuwe, nog met de oude line-up opgenomen, LP Saints an' sinners uit. De groep ging weer aan het touren met een sterk gewijzigde line-up waarin nu ineens niemand minder dan Cozy Powell achter de drumkit zit. Snakeboss David Coverdale verbrak als eerste het stilzwijgen en gaf in korte tijd vele interviews, uit een daarvan ("Great white hopes" van Dave Lewis uit Sounds van 20.11.82) haalden we de volgende twee uitspraken van Mr Coverdale. Waarom zit Cozy Powell, een soort George Best van de drumkit vanwege het spelen in zoveel verschillende groepen, nu in Whitesnake? 
DC: Cozy en ik hebben jaren geleden al met mekaar onderhandeld om samen in zee te gaan. In feite, toen hij Rainbow verliet zou hij naar Whitesnake toe gekomen zijn, maar het duurde zolang voordat hij die groep verliet omdat hij perse de band met een knaller wou verlaten, wat hij geloof ik letterlijk deed op Donington toen hij de cameramensen en iedereen van het podium afblies, en enkel Blackmore mistte...... Jammer genoeg, zoals hij later zou opmerken (met een gemene lach).Eigenlijk is Cozy de enigste persoon die ik drie kansen heb gegeven omdat als je eenmaal "nee" tegen me heb gezegd je het verder wel kan vergeten. Maar ik hou van Cozy's stijl en z'n spelen, vandaar dat hij drie kansen kreeg. Maar ik kon me niet zomaar van Ian Paice ontdoen omdat hij op dat moment z'n werk zo goed deed dus maakte ik met Cozy een gevoelsmatig contract dat we op een dag iets met mekaar zouden gaan doen. Hij benaderde me in januari 1982 en vroeg me bij de Marks and Spencer Group (MSG dus, Marks and Spencer kan je wel de engelse V & D noemen. nvdr) te komen en hij zei me: "Ik geloof dat je aan een nieuwe groep toe bent" en ik gaf hem als antwoord "Je zou best wel eens gelijk kunnen hebben". Dus kwam hij de volgende dag naar mijn huis met een hele tas vol business en bleven we de hele nacht doorpraten maar ik besloot het aanbod af te slaan. Mijn manier van songs schrijven past niet bij zo'n powertrio en zowel Chris Glen als Michael Schenker zingen niet en Cozy zelf is zo'n beetje de slechtste zanger in deze business. Te gekke drummer, maar een verschrikkelijke zanger! Bovendien hou ik van op keyboards georienteerde dingen. Ik had nog een plan ze bij Whitesnake in te lijven, maar zij hadden net als ons een lastig management waarin ik bar weinig zin had me erin te gaan verdiepen. Toen stelde ik Cozy dus voor om MSG te verlaten temeer ik dacht dat de toekomst er voor Michael niet al te rooskleurig uitzag en ik geloof dat ik bewezen heb het aardig bij het goede eind te hebben gehad. Ik denk dat de Snake fans erg blij met Cozy zullen zijn. Hij is echt een beest om mee te werken, soms als hij z'n drums goed raakt schiet er een pijnstoot door m'n rug heen. Nu Cozy dan definitief is toegetreden tot Whitesnake zal de drummer zijn verleden -de binding met Rainbow- de veel beschreven strijd tussen jou en Ritchie Blackmore weer oplaaien? 
DC: Er is geen strijd tussen ons gaande, ik kreeg pas nog de groeten van hem. Er ging in Japan zelfs een gerucht dat hij bij Whitesnake zou spelen. Er waren twee mogelijkheden, maar het is natuurlijk onnodig te zeggen dat hij geen enkele kans heeft in de groep te komen. Ik wil hem gewoon niet in Whitesnake hebben maar een hoop mensen hebben het wat ons betreft helemaal aan het verkeerde eind.Ik ben erg teleurgesteld in Ritchie Blackmore omdat hij zo'n goede gitarist is -en ik wil hem echt niet afkraken- maar hij stelt me telkens weer hevig teleur. Hij zet zijn livesolo's niet op de plaat, het klinkt iedere keer weer als een doordeweekse job en zo erg teleurstellend. Zijn laatste werk klinkt als afgekeurd Foreigner materiaal, "maar veel geluk voor hem, I wish him well". NVDR: David Coverdale is zo te zien dus niet al te fel tegen Ritchie Blackmore meer, maar als je het goed leest bedoelt David nog steeds hetzelfde wat hij vroeger gewoon recht voor z'n raap zei, enkel de woorden zijn nu beter en zorgvuldiger gekozen. Dit bleek wel uit het antwoord dat hij in het Duitse blad Bravo (9.12.82) gaf op de vraag of nu hij toch in Duitsland aanwezig was vanwege een TV opname voor het programma 'Na sowas' ook meteen een Rainbow gig van de op dat moment lopende tour zou gaan bezoeken. "Voordat ik daarna toe zal gaan, ga ik liever een stuk in mijn blote reet door de sneeuw heen lopen, onze muziek is trouwens veel beter dan de hunne" aldus een David Coverdale zoals we hem beter kennen. POLL - UITSLAGEN ! GROEP 
1 (1) RAINBOW 39,7 %2 (-) Iron Maiden 9,4 % 3 (4) Rush 6,8 % ZANGER 1 (1) RONNIE JAMES DIO 33,3 % 2 (2) Ian Gillan 19,6 % 3 (3) JOE LYNN TURNER 17,5 % ZANGERES 1 (2) Pat Benatar 14,5 % 2 (1) Kate Bush 12,8 % 3 (3) Kim Wilde 5,9 % GITARIST 1 (1) RITCHIE BLACKMORE 45,2 % 2 (2) Michael Schenker 10,6 % 3 (3) Alex Lifeson 5,1 % DRUMMER 1 (1) COZY POWELL 36,7 % 2 (2) BOBBY RONDINELLI 29,4 % 3 (3) Ian Paice 8,5 % TOETSENIST 1 (1) DON AIREY 29,9 % 2 (2) Jon Lord 25,2 % 3 (-) DAVID ROSENTHAL 14,1 % 
BASSIST1 (1) ROGER GLOVER 36,7 % 2 (2) Geddy Lee 10,2 % 3 (6) Steve Harris 7,6 % PRODUCER 1 (1) MARTIN BIRCH 36,3 % 2 (1) ROGER GLOVER 31,2 % 3 (3) Terry Brown 4,7 % SINGLE 1. STONECOLD - RAINBOW 18,4 % 2. Private Investigations - Dire Straits 5,9 % 3. Eye of the tiger - Survivor 5,1 % LP'S 1. STRAIGHT BETWEEN THE EYES - RAINBOW 32,0 % 2. The number of the beast - Iron Maiden 11,9 % 3. Assault attack - MSG 5,9 % HOES 
1. STRAIGHT BETWEEN THE EYES - RAINBOW 31,1 %2. The number of the beast - Iron Maiden 9,4 % 3. Assault attack - MSG 3,8 % KONSERT 1. RAINBOW - AHOY, ROTTERDAM 16.11.82 37,6 % 2. Iron Maiden - Edenhal, Amsterdam 1.5.82 3,8 % 3 . Scorpions - Edenhal, Amsterdam 1.5.82 3,4 % MUZIEKBLAD 1 (-) Kerrang! 21,8 % 2 (2) Muziekkrant Oor 17,5 % 3 (5) Over the rainbow en zo 13,6 % RAINBOW TOP 20 1 ( 1) STARGAZER 2 ( 2) CATCH THE RAINBOW 3 ( 3) KILL THE KING 4 ( 5) EYES OF THE WORLD 5 ( 6) A LIGHT IN THE BLACK 6 ( -) EYES OF FIRE 7 ( 4) GATES OF BABYLON 8 ( -) TEARIN' OUT MY HEART 9 ( 9) SPOTLIGHT KID 10 ( 8) STILL I'M SAD 11 (12) LONG LIVE ROCK'N'ROLL 12 ( -) DEATH ALLEY DRIVER 13 ( 6) MAN ON THE SILVER MOUNTAIN 14 (10) DIFFICULT TO CURE 15 ( -) MISS MISTREATED 16 (16) ALL NIGHT LONG 17 (16) VIELLEICHT DAS NACHSTER ZEIT 18 ( -) STONECOLD 19 (11) 16TH CENTURY GREENSLEEVES 20 (16) WEISS HEIM Verdwenen zijn, met erachter de notering van het verleden jaar: PLAAT PRAAT 
HOT SHOTS BOOTLEG-CORNER De bootlegcorner is een nieuwe rubriek in Over the Rainbow. Hierin zullen voor zover mogelijk is zgn witte platen worden besproken aangezien hier nogal eens door jullie naar gevraagd wordt. 0m de zaak zo compleet mogelijk te houden volgt hier een overzicht van wat ons bekend is op het moment. Let er wel op dat deze platen zeer moeilijk, zo niet helemaal niet verkrijgbaar zijn. Live in Tokyo, 2 dec 1976. Kill the king is vermeld als New song. Still I'm sad is de reprise na de drumsolo. Japanese bootleg. Verdere gegevens ontbreken. 
Live in Hammersmith odeon, London 27 juli 1981. Laatste concert van de UK-tour 1981. Hoes is kopie van UK singlehoes van Can't happen here. Rule brittania vermeld als Trad. Fire vermeld als I've got a warm desire (unreleashed). Uitstekende kwaliteit. 
"Rocking the Castle Donington", Live at the Monsters of Rock festival 16 aug 1980 Donington Park. Gedrukte hoes in bruin en wit, foto uit Melody Maker van Ritchie op fiets met Stratocaster op z'n rug hangend. Achterop songtitels, volgorde klopt niet helemaal. Erg goede kwaliteit. 
Witte hoes plus infovel met foto van gitaar onder bliksemschicht. Live in Japan, dec 1976. Hoes vermeld november, klopt niet. Kill the king vermeld als Light in the black. Catch the rainbow is dezelfde versie als op On stage, alleen meer ingeknipt. Still I'm sad is reprise na drumsolo. Eulogy is opdragen van de song aan de toen pas overleden Tommy Bolin. Erg goede kwaliteit. "An obnoxious product/ Blackmore's fucking old turd" Live at the Budokan, Tokyo 3 febr 1978. Gedrukte hoes in rood en wit met foto van Ritchie uit Sounds. Achterop japanese kreten plus foto's van Ritchie plus songtitels in sex pistols stijl. Geen intro bij 16th Century greensleeves. Drumssolo uit Still I'm sad geknipt. Japanese bootleg. Erg goede kwaliteit. 
Live in Rotterdam Ahoy 13 juni 1981. Gele hoes met foto van berglandschap met auto plus dame en regenboog. Songtitels achterop. Uitstekende kwaliteit. Live in the Melbourne Festivalhall 22 nov 1976. Gedrukte hoes met tekening van superheld met zwaaiend gitaar, achterop staat een dom verhaal over platenspelers plus de songtitels. Still I'm sad pt 1 is vermeld als Kill the king. Still I'm sad pt 2 vermeld als Blues. Snelheid op kant 4 schommelt heen en weer. Goede tot matige kwaliteit. 
Live at the Liverpool Empire theatre 4 nov 1977. Blauwe hoes, spacy met foto van Ritchie. Songtitels achterop. Uitstekende kwaliteit. Live in the Budokan, Tokyo tijdens Jan. 1978 tour. Japanese bootleg. Erg goede kwaliteit. Verdere informatie ontbreekt. Live, recorded on the Japan 1976 dec tour. Japanese bootleg. Uitstekende kwaliteit. Verdere info ontbreekt. 
Live at the Budokan, Tokyo 19 mei 1980. Donkerrode hoes met foto plus titel van Melody Maker artikel. Achterop persfoto van de groep plus songtitels. Japanese bootleg. Uitstekende kwaliteit. 
Kill the king, Long live rock'n'roll, Still I'm sad, Gates of Babylon, Beethoven 9th symphony, Dance with the devil, Do you close your eyes, Over the rainbow, Stargazer, The man in black.Live in the 0lympiahalle, Munich 18 okt 1977, Rockpalast TV uitzending. Behalve Stargazer Tokyo dec 1976, Dance with the devil en The man in black solosingles A sides Cozy Powell. Gates of Babylon wordt niet gespeeld. Rood/witte hoes met foto's van Ritchie en Cozy plus de hele groep. Achter op ieder lid op aparte foto. Japanese bootleg. Uitstekende kwaliteit. Wel, dat is voor zover wij weten in omloop, er zijn nog geruchten over enkele titels maar aangezien daar verder weinig zekerheid over is hebben we ze uit dit overzicht weggelaten. VIDEO Naast bootlegs is er ons ook gevraagd wat voor video tapes er in omloop zijn van Rainbow. Hiervan ook een overzicht van wat ons bekend is (aanvullingen zien wij graag tegemoed). Kill the king, Mistreated, 16th Century greensleeves, Long live rock'n'roll, Man on the silver mountain, Lazy, Blues, Starstruck, Night people, Still I'm sad, Do you close your eyes. Uitgezonden in verschillende gedeeltes. Enkel Catch the rainbow werd nooit uitgezonden.  Lazy, All night long (edited), Catch the rainbow (end), Eyes of the world (start), Blackmore's solo (Lost in Hollywood), Will you still love me tomorrow, Long live rock'n'roll, Kill the king, Long live rock'n'roll. Het hele concert was gefilmd waaruit men een half uur voor TV uitzending op de BBC knipte.  In 1980 te Rotterdam opgenomen, interview met Ritchie en Roger plus enkele stukjes van de All night long promotie video.  Rainbow heeft de laatste jaren verschillende video filmpjes opgenomen ter promoting van de uitgebrachte singles. Van deze videos zijn ons de volgende bekend: 
Alle videos laten de band op het podium zien, echter zonder publiek. Van 'All night long' zijn er twee verschillende versies, een met beelden van een danseres erin verwerkt, de andere met live-beelden. Op Stonecold zijn er enkele beelden van Joe Lynn Turner tussen etalagepoppen en spiegels te zien en de meest leuke en interessante video tot nu toe is zonder twijfel die van 'Death alley driver' waarin Ritchie met een gezicht dat gesminkt is als de dood de hoofdrol voor zich opeist, behalve dat de band op het podium in actie is te zien zijn ze ook te aanschouwen op een kerkhof.  In Amerika is er voor MTV een video opgenomen van een optreden te San Antonio (Texas), in de States is deze video al officiëel uitgebracht, volgens de berichten zou dit later in het jaar ook in, Europa gebeuren. Er gaan ook geruchten dat er een video in omloop zou zijn van het Amerikaanse programma 'Rock-concert' van 15 minuten uit 1975 of 1976. Tot slot zijn er dan nog de zgn. 'private-videorecordings', opgenomen tijdens konserten en meestal van een vrij matige kwaliteit. De bekendste uit deze categorie is de tape uit Essen 1981 van de voormalige Official English Rainbow Fanclub. THE EYES HAVE IT Het volgende verhaal, handelend over de konserten in Hamburg en Berlijn die op 8 en 9 november 1982 plaats vonden, gaat over the band on the road en wat er zich backstage zo'n beetje afspeelt. Het is een (ingekorte) vertaling van het artikel dat in Kerrang no 31 (16-29 dec) verscheen onder dezelfde titel als wij het gebruiken "The eyes have it" door Toots Daley. 
Het duivelachtige gekakel van de 'evil one' klinkt echoënd door de kleedkamer dat vergezeld gaat van het geluid van een verplichte fles Johnny Walker Black Label die net wordt aangebroken. De lokatie is Hamburg en de aanleiding Rainbow's lopende euro-tour. Deze combinatie is natuurlijk inspirerend en er is geen discussie mogelijk over het feit dat Blackmore enige scherpte van z'n vlijmscherpe humor, die zo vaak verkeerd begrepen/verklaard wordt, verloren heeft. Zijn reputatie kan enkel worden beschreven als berucht, een perfectionist, gemiste akkoorden hebben geleid tot verschillende line-up veranderingen. De vervangingen hebben geleid tot zoveel vormen en variateiten in de muziek dat je het kan vergelijken met de produkten van Heinz. Nog steeds is het bontgekleurde gezelschap zonder personeelswijzigingen en bestaat dus nog steeds uit Joe Lynn Turner (zang), David Rosenthal (toetsen), Roger Glover (bas) en Bobby Rondinelli (drums) alhoewel de geruchten blijven rondcirkelen. Er wordt gepraat over cheques met grote bedragen terwijl er ook tegen de pers werd verteld dat Ritchie in feite iedereen ontslagen had.De media, onnodig het te vertellen, slikte het zoals een hond op z'n bot af zou vliegen. Natuurlijk niemand kan iets garanderen voor de toekomst; maar oordelend naar het beeld van de recentste shows, wees alles erop dat het allemaal erg goed in elkaar steekt, met zowel de groep als het publiek in een enthousiaste bui. Blackmore's oordeel over de lokatie van vanavond; Ik hou veel van Hamburg als stad, het brengt vele herinneringen terug maar als concert..... het lijkt erop of het publiek het hier allemaal al eens gezien heeft en erop uitgekeken is. Er is niets ergers dan om ergens te spelen waar de eerste drie rijen met hun armen over elkaar voor zich uit zitten te staren. 
Het geeft je een verwijtend gevoel, je loopt als een wild beest over de buhne heen en weer te rennen en de menigte waarvoor je dat doet staat daar als een stel standbeelden. In de verte is de gemotoriseerde rock van Girlschool hoorbaar. Zolang als ik de raadselachtige gitaarheld kent heeft hij altijd een verrassende interesse, zoniet enthousiasme, getoond voor de muziekscene om hem heen. Een feit dat de mensen, die geloven dat hij een kluizenaar is die zich afgezonderd in een Gothisch kasteel bezighoudt met z'n werk, zeker niet in de gaten hebben, hoewel de invloeden van buitenaf in z'n muziek doorsijpelen. Blackmore houdt de hedendaagse muziek goed in de gaten en luistert wat er op de amerikaanse radio wordt gedraaid.Vanuit onze geheime observatiepost in de duisternis, niet waarneembaar voor het drukke podiumgebied, vertelt Blackmore dat Girlschool zondermeer de beste support-act voor Rainbow is geweest, hij prijst vooral de kwaliteiten van Denise Drufort's drumwerk. Eerst dacht ik dat ik ze goed vond en de fouten niet wou opmerken omdat het allen vrouwelijke personen zijn, maar na enkele gigs werd me duidelijk dat ze werkelijk erg goed zijn. Ik vertel dat Jeff Beck pas in het BBC radioprogramma 'Roundtable' na het horen van een van hun platen precies dezelfde mening had. "Wel, Jeff is altijd al een humeurige, onvoorspelbare bastaard geweest", merkt Blackmore op. Als de bekende, Blackmore's favoriete songs te horen is maakt de groep zich klaar voor het optreden. Joe Lynn ziet eruit als een soort David Lee Roth, Rosenthal loopt heen en weer door de kleedkamers, Rondinelli zoekt naar een sandwich terwijl de verwarmde Carmen krulset z'n fabelachtige haar in orde brengt. Roger Glover neemt z'n ontbijtje van mentolsigaretten en alcohol tot zich en Bruce Payne zwalkt driftig heen en weer alsof de aardbol op z'n schouders rust. Intussen zijn de bekende tonen van het thema van Vangelis' Chariots of Fire hoorbaar en de silhouetten van de groepsleden verdwijnen in de duisternis. De backgroundvocals-ladies beklimmen hun platform en de stem van de nog jonge, maagdelijke en onverslaafde Judy Garland steekt van wal waarna de ogen en de oren van het publiek woest gepijnigd worden door de lichtbommen en voordat iemand van de klap bekomen is is de groep al te horen en te zien op het podium. 'Jolene' heeft z`n waarde als zanger/tekstschrijver bewezen en de hele set gebruikt hij om een nieuwe piek van succes te bereiken met commerciële solide heavy rock. Op het podium is er toch enige kritiek voor Turner, en wel als hij op sommige momenten overgaat van de krachtige, dynamische persoon naar de jankende verzwakker. Vooral op het vlak van de presentatie van de songs komen zijn onvoorspelbare personaliteitsveranderingen om de hoek kijken wat onbegrijpelijk is als je in acht neemt dat als een frontman een enkele misser maakt dit uitwerking heeft op de rest van de groep. Joe komt dus in aanmerking voor een tik op z'n vingers. Glover, Rondinelli en Rosenthal komen over als meer dan gewoon een stel medemuzikanten, vooral de eerste twee blinken uit bij Rainbow in hun rol. Glover heeft z'n bassolo, Rondinelli z'n muppet-achtige solo waarbij hij met z'n blote vuisten de fans overdonderd. Rosenthal moet nog uit zijn schulp kruipen, de ex-Boston leerling kwam vanuit de totale anonimiteit van de ene op de andere dag in het rijk van de sterren terecht dankzij een opgestuurde auditie-tape. Hij is op z'n best als hij zich samen met Mr Blackmore in een blues mag uitleven. En hoewel de groep op het vinyl de meer melodische weg is ingeslagen is de live-show nog even waanzinnig, gemeen en theatraal als tevoren. Vanavond is Blackmore niet uitgesproken enthousiast maar heeft soms wel brilliante momenten, vooral bij de stomende versie van Power, dat de single in Engeland had moeten zijn, ook komt er een schitterend fragment van Hey Joe van zijn hand af tijdens het laatste nummer Long live rock'n'roll. Er is geen toegift. 
De volgende dag komen we via een korte vlucht in Berlijn, een koude stad met alles opgetrokken uit grijs beton dat je doet denken alsof je hier met een architecturistische begraafplaats te doen hebt. Het publiek is hier echter helemaal in de goede stemming en dat heeft zo z'n uitwerking op de band, ze geven een eerste klas set en het is een echt feest vol met hoogtepunten, de avond wordt besloten met een zessnarig offer van Blackmore. Bij het afscheid vraag ik Blackmore nog of dat dezelfde spectaculaire show volgend jaar mee naar de UK zal worden gebracht - een vraag die niet met zekerheid kan worden beantwoord aangezien de plannen nog niet met zekerheid vast staan."Laat het ze weten als je er komt" zegt een schaduw me nog tussen enkele lepels Bavaria-achtige bouillon door: "zeg ze dat ik erover denk om Whitesnake of zoiets te heroprichten". Het is een feit dat ol' Toots (de interviewer, nvdr) gezworen heeft dit geheim te houden totdat de definitieve plannen van 1983 bekend zijn. Een ding is toch wel zeker, zoals een spreekwoord zegt; er staat jullie een grote verrassing te wachten.
TAPE TALK EXTRA Nog net op de valreep is er een nieuwe tape binnen gekomen van de Rainbow US Tour 1982. De gig vond plaats in het Wings Stadium te Kalamazoo, Michigan op 15.5.82. Na de introtape start de band meteen met Death Alley Driver waarna Miss Mistreated en I surrender volgen. Dan bedankt Joey het publiek en kondigt een nummer van de laatste LP (?) Difficult to cure aan. Bij de song, Can't happen here, vallen de backgroundvocals van Dee & Lynn weer erg goed op. Na Tearin' out my heart volgt MAN ON THE SILVER MOUNTAIN, de tweede song die later geschrapt werd voor de normale set. Vervolgens leidt David Rosenthal via een korte keyboards improvisatie de volgende -ook al niet in Europa gespeelde- track in, het is een schitterend uitgevoerde rockende versie van ROCK FEVER waarin Ritchie een goede solo laat horen. Via het Lazy thema komen we bij Stonecold -wat slechts voor de helft wordt gedaan- waarna Power volgt. Ritchie is dan aan de beurt voor zijn solo die overgaat in het instrumentale Difficult to cure. David en Bobby mogen dan hun kunsten vertonen met hun keyboards en drums solo waarna de set wordt afgesloten met Long Live rock'n'roll. Ritchie Blackmore start de toegift door middel van een korte, scheurende gitaarsolo waarna Smoke on the water wordt ingezet. De song stammend uit de Purple periode is hier de enigste toegift en als besluit volgt dan nog de tape van Vielleicht das nachster Zeit die deze uitstekende, 75 minuten durende cassette afsluit.  © Rainbow Fanclan 1979-1984
|