1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11    12    13    14    15    16    17    18    19    20    21    22    23    24    25    DTE 82



Originele verschijningsdatum: 15 november 1983


Vanuit Het Hoofdburo

Hi rockers'n'boozers

Dit is alweer het laatste fanzine van dit jaar. Het is dus alweer een jaar geleden dat deze redaktie van start ging. Dit fanzine is mede door de vele copy weer wat dikker dan de laatste exemplaren. Er was zoveel copy dat er voor heel wat geen ruimte over was. Zo was er geen plaats voor het interview dat we met Chuck Burgi in Bristol deden. Dit komt dus in het volgende fanzine te staan.

Chuck is dus inderdaad de nieuwe Rainbow drummer gebleken, wij hadden hiermee dus al in "Over the rainbow" no 18 een superprimeur en alle grote muziekbladen achter ons laten liggen (geddit, big brothers). Mochten we toestemming van Joe Lynn Turner zelf krijgen, dan zullen we in het volgende fanzine een of meerdere foto's van Joey's bruiloft plaatsen. Meer over deze gebeurtenis elders in het blad.

Verder in dit blad ondermeer een verhaal over de UK Tour en de bespreking van "Bent out of shape". In december spelen enkele ex-Rainbowleden in Nederland. Jimmy Bain en Ronnie James Dio zijn op 4 december te aanschouwen in Ronnie's groep DIO in het Muziekcentrum Vredenburg te Utrecht. Zes dagen later, 10 december dus, spelen Bob Daisley en Don Airey met Ozzy Osbourne in Zwolle. RAINBOW zelf is begin volgend jaar te verwachten.

KEEP THE GOOD FAITH !!!



SOMETHING MORE ABOUT
CHUCK BURGI


Chuck Burgi werd geboren op 15 augustus 1953, zijn eerste invloeden waren the Ventures en vooral de Beatles. Hij begon met drummen toen hij een jaar of twaalf was. Hij zat samen met Joe Walsh op school en ze oefenden bij Chuck thuis. Nadat Chuck een tijdje had gewerkt in de bouw en als dakwerker, kwam hij terecht in FANDANGO, de groep waarin ook JOE LYNN TURNER zat. Dat was in 1975. Vlak voordat Fandango een platenkontrakt kreeg verliet Chuck de groep en vertrok naar de Westkust van de States.

Daar belande hij in de band van AL DIMEOLA. Nadat hij met de band op tournee was geweest, werd hij via een technicus benaderd door Percy Jones, de bassist van BRAND-X. Chuck, die een fan van Brand-X was, had echter nog een tour van 2 maanden met Al Dimeola voor de boeg. Hierna kwam hij eind 1977 dan toch bij BRAND-X terecht.

In maart 1978 vertrok de band naar Engeland en werd het album "Masques" opgenomen. Daarna volgden ondermeer tournees samen met Genesis en John Mc Laughlin. Eind 1978 stapte Chuck uit Brand-X omdat hij weer in een band wou spelen die de rock'n'roll kant opging en een zanger erbij had.

Na eerst vakantie te hebben gehouden, kwam hij voor de tweede keer bij FANDANGO terecht. Zij hadden inmiddels al enkele elpees uit. Hij deed een tour mee met de band, dat was in 1979. Sindsdien bleef hij goed kontakt houden met Joe Lynn Turner. Van begin 1980 tot eind 1981 zat hij in de groep van HALL & OATES, waar hij meespeelde op de lp's "Voices" en "Private eyes". Zijn volgende groep was BALANCE, daarmee is hij te horen op de lp "In for the count".

Samen met de gitarist van Balance, Bobby Kulick, speelde hij in die periode tevens mee op lp's van andere artiesten zoals ALDO NOVA en MICHAEL BOLTON (waarop ook ex-Rainbow bassist Mark Clarke te horen is).

In de zomer van 1982 kreeg hij toen een telefoontje van Joe Lynn Turner. Hij oefende met Rainbow maar ging toch weer terug naar Balance. Begin dit jaar werd hij weer opgebeld, maar hij vond het niet zeker genoeg. Daarna speelde hij op de solo-lp van Roger Glover (die in januari moet uitkomen). Roger had het erover met Joe, die op zijn beurt weer Ritchie inlichtte.

Rainbow had op dat moment al vier weken geoefend met een andere drummer, die echter niet beviel. Chuck werd opgebeld en was een dag later de nieuwe man achter de drumkit bij RAINBOW. Chuck's favoriete drummers zijn Mitch Mitchell en Billy Cobham.




SET-LIST
UK Tour 1983
INTRO TAPES:
Pump and Circumstance
Over the Rainbow

SPOTLIGHT KID
MISS MISTREATED
FOOL FOR THE NIGHT
I SURRENDER
CAN'T HAPPEN HERE
CATCH THE RAINBOW
DRINKING WITH THE DEVIL
EYES OF FIRE (THEME)
DIFFICULT TO CURE
BASS SOLO
KEYBOARDS SOLO
DIFFICULT TO CURE
GUITAR SOLO
DRUM SOLO
POWER
BLUES
STARGAZER
STRANDED
DEATH ALLEY DRIVER

encores:
FIRE DANCE
ALL NIGHT LONG
VIELLEICHT DAS NACHSTER ZEIT
SINCE YOU BEEN GONE
LONG LIVE ROCK'N'ROLL
HEY JOE

KILL THE KING
LONG LIVE ROCK'N'ROLL

OVER THE RAINBOW (tape)
RAINBOW
ON TOUR 1983


Op 6 september ging Rainbow met een nieuwe line up, Blackmore-Turner-Glover-Rosenthal-Burgi, weer aan het touren. Het repertoire is t.o.v vorig jaar aardig veranderd. Als opmerkelijkste song verdween "Tearin' out my heart". Hiervoor in de plaats kregen we weer "Catch the rainbow" te horen. Een andere klassieker "Stargazer", werd ook weer gespeeld.

Verder kwamen vier nieuwe songs aan bod en werd ook "Death alley driver" van het vorige album gespeeld. Aan de show was ook het een en ander gedaan. Naast de grote ogen werd nu ook gebruik gemaakt van een projektor die verschillende effekten en platenhoezen op de backdrop tevoorschijn toverde. Zo waren de hoezen van "Bent out of shape", "Straight between the eyes" en "Rising" te bewonderen. Verder waren er effekten bij "Catch the rainbow" (allerlei fantasierijke vormen), "Eyes of fire" (vuureffekt), "Difficult to cure" (Beethoven's koppie en muzieknoten) en "Death alley driver"(snelheidseffekt).

De tour begon in Liverpool met 2 concerten. In Whitley Bay ging de eerste gitaar aan diggelen. Hierna volgde Stafford waar ook een gitaar er aan moest geloven. Na Bristol kwam Nottingham, waar Ritchie het podium verliet toen er storingen in de apparatuur optrad. In Cardiff werden beiden shows opgenomen (beeld en geluid). In London was er een andere intro-tape te horen. Het "Land of hope and glory" gedeelte was nu met zang erbij.

De UK Tour werd na St Austell in Edinburgh afgesloten. Hierna volgde een korte tour door Scandinavie. In Stockholm liet Ritchie een versterker in vlammen opgaan. Begin oktober vertrok de band naar de westkust van de US. Als voorprogramma dient Aldo Nova. Chuck speelde ook op zijn tweede lp. Er wordt getourd tot half december. Er volgt hierna een korte vakantie, waarna in februari Europa aan de beurt komt. Hierna volgt Japan in maart en tenslotte de US oostkust in april, mei en juni.

Wat zagen wij van de band; Ritchie is nog steeds de oude vertrouwde gitaarbeul die blijft schitteren. David is erg komen opzetten. Hij is een van de sterkste toetsenduivels die Rainbow ooit heeft gehad.

Roger is op het podium nog steeds dezelfde bruikbare kracht. Niet een echte bijzondere bassist maar wel uiterst nuttig. In de studio is hij duidelijk meer van nut.

Chuck moet duidelijk nog heel wat groeien in de band. Hij moet vooral de aanwijzingen van Ritchie nog scherp in de gaten houden, zijn drumsolo viel tegen. Hij kan (en moet) als hij goed is ingespeeld misschien meer imponeren. Joe stelde enigzins teleur. De nieuwe songs zingt hij live fantastisch maar in "Stargazer", "Death alley driver" en "All night long" viel hij erg tegen. Al is het wel zo dat deze songs aan het einde van de shows worden gedaan. Dee en Lin blijken nog steeds een geweldige greep te zijn geweest door Mr Blackmore.



a n o t h e r     s p o t l i g h t     k i d
JOE LYNN TURNER


Op 9 juli 1983 trad Joe in het huwelijk met Caroline. De plechtigheid vond plaats in de "Our Lady of the Assumption Church", in Wood Ridge, New Jersey. Naast vele vrienden waren ook Bruce Payne, Chuck Burgi, David Rosenthal en Ritchie en Amy Blackmore aanwezig op de plechtigheid. Roger Glover was niet in de kerk aanwezig, maar hij was wel op de receptie. Die werd gehouden in een dichtbij gelegen, "Country Club". Joe, die in het lichtblauw was, en Caroline, in het wit, hadden een antieke Rolls-Royce, waarvan er slechts enkele in de States van zijn, tot hun beschikking.

Enkele weken na de bruiloft gebeurde er iets tragisch in Joe zijn leven. Rick Blakemore, de gitarist in Joe's vorige band Fandango, verloor het leven bij een auto ongeluk eind juli. Rick en Joe waren als broers. Joe raakte hierdoor erg depressief, mistte verscheidene repetities bij Rainbow en vierde niet zijn 32ste verjaardag die enkele dagen later was op 2 augustus.

De toekomst is onzeker. Het is niet uitgesloten dat Joe binnenkort Rainbow zal verlaten. Er zijn al plannen voor een solo album, alsook voor het verzamelen van Rick Blakemore's originele werk en dat op een lp te zetten. De toekomst zal uitwijzen van Joe gaat doen.



PLAATPRAAT


BENT OUT OF SHAPE


De nieuwe Rainbowschijf lag op de eerste dag, 6 september, van de UK Tour in de recordshops van het Verenigd Koningrijk.

Hier in Nederland duurde het een week langer, 13 september lag het nieuwe vinylprodukt van Rainbow hier in de winkels. Alhoewel de lp pas op 19/9 gepland was. De hoezen van de Engelse en Nederlandse persing verschillen duidelijk. Bij de Nederlandse persing zit er als extra een groene band om de foto heen, die op de titel slaat. Bovendien wordt er vrij lelijk op de rechter benedenhoek van de voorkant vermeld dat we hier met een digitaal opgenomen plaat te doen hebben.

Het label op de Hollandse persing is het bekende Polydor label, op de Engelse persing zijn aan de ene kant twee "bent out of shape" ladies te bewonderen, terwijl aan de andere zijde het label alle songtitels bevat onderverdeeld in "this side" en "that side". De binnenhoes bevat naast enkele foto's de songteksten, waarbij wel vermeld dient te worden dat er enkele fouten in zitten.

Andere opvallende zaken zijn dat er maar liefst 10 songs op staan en dat de plaat ruim 40 minuten duurt. Bij de songcredits zien we dat het vooral Blackmore en Turner zijn, die de songs schrijven. Rosenthal en vooral Glover scoren hierbij erg matig. Burgi schreef helemaal niets mee. Dit heeft ondermeer te maken met het feit dat hij er pas bij kwam, nadat men al vier weken had geoefend met een andere drummer in de Sweet Silence Studios.

Het geheel is weer geproduceerd door Roger Glover, het klinkt erg goed en erg geschikt voor air-play. Bij het beluisteren van de eerste song horen we meteen het typische iele Sweet Silence geluid wat we kennen van "Difficult to cure". Wat dat betreft klonk "Straight between the eyes" veel vetter, wat mij toch beter beviel. Aangezien de songs meer á la dit laatste produkt zijn qua opbouw is er zodoende wel van een middenweg te spreken.

"Stranded" is geen beginner á la "Death alley driver". Het is een goede rocksong maar niet wat je noemt een plaat-opener. De solo die Ritchie hierin laat horen is er een die regelrecht uit het Blackmore boekje komt. Aan het eind van de song wordt het woord "Stranded" nogal veel herhaald. Live pakt dit schitterend uit maar op de plaat werkt dit duidelijk minder goed.

"Can't let you go" start met een indrukwekkende intro van David, dat echter wel (te) los staat van de eigenlijke song. Het gaat hier om een lovesong/ballad die duidelijk een van de hoogtepunten, zoniet het hoogtepunt van deze lp is. Dit zijn de songs waarin Turner het best tot zijn recht komt. Joe klinkt, net als de rest van de band, zondermeer groots.

"Fool for the night" is een onvervalste rocker, waarin af en toe wat gas wordt terug genomen om er vervolgens weer vol gas tegenaan te knallen.

"Firedance" is weer zo'n rocker. Ritchie en David weer op de voorgrond met goede soli, terwijl de strakke drums van Chuck hier duidelijk opvallen. Deze track werd in de UK als toegift gedaan, waarbij de intro erg verrassend en een stuk heavier dan op de schijf ten gehore werd gebracht.

"Anybody there" kennen we al van de 12 inch, het orgelwerk van David is opvallend goed net als het gitaarwerk van Ritchie. Het stuk, aanvankelijk "Doomed" getiteld, is gebaseerd op Bach's Prelude in C.

"Desperate heart" is een goede poprock song. Duidelijk het soort songs waarin Joe zich goed thuis voelt. De solo van Ritchie klinkt echt "smerig", duidelijk niet het bekende Sweet Silence geluid. Het komt meer in de buurt bij het "Straight between the eyes" geluid. Deze solo werd dan ook niet in Copenhagen maar in New York opgenomen. Ritchie was niet tevreden over de solo en deed deze toen over in de studio in New York.

"Street of dreams" is min of meer een kopie van "Stonecold". Een echte ballad, die geschikt is voor de Amerikaanse markt. Het is dan ook niet zo verrassend dat de single flopte in Engeland en het goed doet in de States. Het promotie filmpje wat voor deze single werd gemaakt laat iemand zien die onder hypnose wordt gebracht en dan in de "street of dreams" beland.

"Drinking with the devil" is een fantastische rocker, een echte party song en een van de beste up-tempo songs van de elpee.

"Snowman" is een door Ritchie bewerkte versie van Howard Blake's "Walking in the air". Het origineel diende als achtergrondmuziek bij een tekenfilm die over een sneeuwman ging. Het zijn wederom Ritchie en David die uitblinken.

"Make your move" is weer zo'n typische rocker waar de lp tenslotte mee besloten wordt. Ritchie laat een hele snelle solo horen in het midden van de song, het refrein is weer echt Amerikaans getint te noemen.

Als laatste dan nog een blik op de leden: Ritchie is en blijft de grote man achter Rainbow zowel als komponist als gitarist. Roger mag dan wel als songwriter bijna niet meer meedoen, zijn bas- en vooral produktiewerk zijn gewoon ouderwets goed te noemen. David is duidelijk heel ver naar voren getreden. Hij blijkt nu een echt volwaardig lid van de band te zijn.

Chuck is niet een drummer á la Bobby Rondinelli, die een echte "basher" was. Chuck drumt meer technisch wat minder heavy overkomt, maar toch uitstekend in deze Rainbow songs past. Joe handhaaft zich op het nivo wat we gewend zijn van "Straight between the eyes". Er is weinig nieuws te bespeuren. Joe voelt zich duidelijk goed thuis in de huidige Rainbow songs en is enkel komposotorisch nog meer op de voorgrond getreden.

Vanwege de vele copy voor dit blad is de ruimte beperkt. Hierdoor kunnen we helaas geen reakties van leden op "Bent out of shape" plaatsen. De reakties waren trouwens allen positief. In de pers kwam de nieuwe Rainbowschijf er i.v.t het verleden er vrij goed vanaf. In Sounds kreeg de lp de maximale vijf sterren, bij Hitkrant en Aardschok kwam de schijf ook vrij goed ervan af. Maar in Muziekkrant Oor werd er weer eens op Blackmore's reputatie afgegeven i.p.v de plaat echt te bespreken (beterschap Hans!). Tenslotte werd de lp in Melody Maker ouderwets afgekraakt. En in Kerrang weer vrij goed besproken.


  • Voor de besprekingen in Sounds & Kerrang klik hier



    • D I O   "Rainbow in the dark"

    Deze 12 inch is niet al te interessant qua a-side maar meer wat op de b-side staat. Hier vinden we namelijk twee live tracks van het Donington festival, "Stand up and shout" en "Straight through the heart"



    CHUCK BURGI on vinyl

    Rainbow's laatste aanwinst is te horen op verschillende goede lp's, we noemen er enkelen: BALANCE "In for the count", ALDO NOVA "Aldo Nova" en MICHAEL BOLTON "Michael Bolton". Deze drie lp's zijn allen voorzien van een portie goede stevige Amerikaanse hardrock, die in het straatje van Rainbow ligt.



    RAINBOW "Street of dreams" (Picture disc)





    Deze picture disc is dezelfde uitvoering als die van de gewone 7 inch.

    Op de voorzijde zien we de afbeelding van de singlehoes, de achterzijde laat de wel bekende Rainbow Rising vuist plus songtitels zien.





    RAINBOW "Can't let you go"

    Na "Street of dreams" is dit de tweede single die van het "Bent out of shape" album afkomstig is. Voor mij was dit het sterkste nummer van de lp en duidelijk geschikt voor een single. Men heeft de track echter voor een nog groter publiek toegankelijk proberen te maken, door de drums op de voorgrond te mixen.

    Vooral de snare drum. Hierdoor wordt de song minder heavy en meer funky, wat de song zeker niet ten goede komt. Valt de a-side min of meer tegen, de achterkant is helemaal treurig. Op de hoes is vermeld dat we hier met live-opnamen uit Cardiff's St David's hall te doen hebben. Zonder deze vermelding zou je het misschien wel nooit vermoed hebben. Publiek is er gewoon niet te horen, gewoon weggemixt. Net als bij "Can't let you go" is hier bij het mixen weer iets vreemds gebeurt. De zang is zo ver op de voorgrond gemixt dat het een beetje op twee solo nummers van Joe Lynn Turner lijkt. De groep klinkt als een begeleidingsbandje dat bewust op de achtergrond wordt gehouden.

    Zelfs Blackmore klinkt -zonder eigenlijk slecht te spelen- onopvallend en beroerd. "All night long" is en blijft een Bonnet song. Joe komt duidelijk de power die Graham wel had te kort. "Stranded" klinkt aardig maar meer ook niet. De lp-versie komt een stuk meer solide over. De produktie klinkt als een snelheidsklus, zo van: laten we eens wat anders proberen, maar het moet wel snel gebeuren want er is weinig tijd. Dus ook geen tijd om het over te doen. Enkel de foto op de achterkant van de cover is als vanouds. Voor de rest heeft dit veel weg van een wanprodukt. Hoezo stranded?

    Maar meningen verschillen.....

    Het nummer is opnieuw gemixt en de orgelintro is weggelaten zodat het nummer meteen stevig begint. De drums zijn nu meer naar voren gehaald wat tot gevolg heeft dat het nummer iets zwaarder klinkt dan op de lp. De B-kant bevat twee live-uitvoeringen van "All night long" en "Stranded". "All night long" nu dus gezongen door Joe Lynn Turner, dat heeft tot gevolg dat het nummer sneller en soepeler verloopt dan met Graham Bonnet. De drums staan er werkelijk fantastisch op, erg strak en stevig.

    Dee en Lin ondersteunen de zang van Joe op een schitterende manier. Toen ik "Stranded" voor de eerste keer op de lp hoorde was ik er nou niet echt wild van, maar deze live uitvoering is echt schitterend en ook een stuk sneller als de studioversie wat het nummer ten goede komt. Het basspel van Roger is duidelijk aanwezig en doet wat funk (of is het) disco-achtig aan. Het refrein wordt hier gezongen door een band die meespeelt en niet, zoals je misschien zou denken, door het publiek. Deze twee live nummers doen dan wel studio-achtig aan omdat het publiek niet hoorbaar is, maar dat is in mijn ogen het enigste minpuntje. Goede wijn behoeft geen krans.

    Rene



    THE TROUBLE PICTURE


    Na eerst tevergeefs in Nottingham te zijn geweest, zagen we RAINBOW voor het eerst aan het werk in Liverpool. De band bleek al twee dagen druk doende te zijn met repetities in het Royal Court Theatre. Het zou die 6e september het allereerste optreden met de nieuwe line-up worden. De middag werd ook nog eens gebruikt voor een soundcheck. New man Chuck Burgi en David Rosenthal kwamen als eersten aan, ze werden nauwelijks herkend. Joe Lynn Turner en Roger Glover volgden daarna en moesten al heel wat handtekeningen uitdelen alvorens de stagedoor werd bereikt. Joe liet ons weten dat ook "Stargazer" zou worden gespeeld.

    Ritchie Blackmore kwam dus als laatste aan. Er gingen verhalen rond dat hij een behoorlijke rugblessure had opgelopen. Dat was gebeurt enkele dagen tevoren in een voetbalwedstrijd in New York tegen Def Leppard. Ritchie had echter al verklaard dat dit de tour niet in de weg zou staan. "Al zou ik met krukken het podium op moeten, er wordt gespeeld" aldus Ritchie. Maar uit de snelle sprint van de gitaarheld, besloten met een atletische sprong, die hem zonder kleerscheuren in het Royal Court deed belanden werd duidelijk dat het niet al te erg kon zijn. Voordat iemand het echt in de gaten had, was Mr Blackmore al binnen. Tijdens de soundcheck werden "Spotlight kid", "Miss Mistreated", het nieuwe "Fool for the night" en "Can't happen here" gedaan.

    Uit de heftige handel in tickets op de zwarte markt valt al snel op te maken dat het concert totaal uitverkocht is. Hetgeen later niet al te vreemd blijkt te zijn, het Royal Court is namelijk een niet al te grote voormalige bioscoop. De aankomst van Ritchie gaat duidelijk niet zoals gepland is. Hij wordt nu met een VW-busje voor de stage-door afgeleverd waar vele bodyguards "the man" snel naar binnen loodsen.

    Het voorprogramma wordt verzorgd door Lita Ford, de ex-Runaways gitariste, met haar band bestaande uit de bassist Randy Rand en de drummer Randy Castillo. Het trio, met Lita duidelijk in de hoofdrol, krijgt slechts 25 minuten de tijd het publiek op te warmen. Ze laten daarbij een goede indruk achter. De meest opvallende song uit hun set is het Jimi Hendrix nummer "Fire", Rainbow speelde deze song verschillende malen als toegift tijdens de 1981 World Tour.

    Tijdens de ombouwperiode van het podium zien we als opmerkelijkste feit de witte backline. Na al die jaren tegen een stel zwarte Marshall-torens te hebben aangekeken, staan daar nu ineens de witte jubileumuitgave van de Marshall fabrieken op het podium. Aan de zijkanten van de buhne zijn vangnetten zichtbaar, die gebruikt kunnen worden als het publiek met rotzooi gaat gooien. De grote mechanische ogen zijn niet zichtbaar, maar zoals later zal blijken, wel aanwezig zijn. Daalden ze vorig jaar uit de lucht, nu komen ze uit de diepte gerezen. De intro-tapes zijn nog steeds dezelfde, "Pump and circumstance" en "Over the Rainbow". Hierna verschijnt de band on stage.

    Ritchie laat meteen zien in een goede (wilde) bui te zijn. Hij is zoals gebruikelijk weer in het zwart gekleed. Met de witte Fender Stratocaster om z'n nek. Roger valt op door zijn paarse outfit en natuurlijk ook die immer aanwezige flaphoed. Opvallend is dat David met zijn keyboards-set boven Roger's installatie ingeplant staat. Hierdoor is er op deze plaats geen ruimte meer voor de beide achtergrondzangeressen Dee Beale en Lin Robinson. Zij staan nu schuin achter Ritchie opgesteld. Chuck is voor het eerst op het podium met Rainbow zichtbaar achter zijn zwarte drumstel. Joe verschijnt als laatste op het toneel. De grote mechanische ogen worden tevoorschijn getoverd en het bomvolle Royal Court wordt binnen enkele minuten veranderd in een rock'n'roll paradijs.

    Ritchie blinkt vanaf het begin uit. Hij wandelt op zijn rode boots over de gehele buhne. Geeft de aanwijzingen. Houdt vooral new member Chuck Burgi in de gaten. Soleert in "I surrender" zo lang door, dat Joe vertwijfeld om kijkt of hij ook nog mee mag doen. Kortom "the man in black" is weer in vorm. Dat "Catch the Rainbow" wordt gespeeld is min of meer een verrassing. Het is een opluchting dat de solo's niet al te lang zijn.

    Ritchie's en David's solo vallen vooral op door het stereo effekt. Maar de solo van Chuck is daarintegen niet al te imponerend. In tegenstelling tot wat we van Cozy en Bobby in voorgaande jaren te zien kregen is dit weinig spektaculair te noemen. In 'Blues' vraagt Ritchie uitgebreid de aandacht van de man achterin de zaal achter een van de grote richtspots, die er konstant goed naast zit. Nadat hij z'n werk naar behoren doet, applaudiseert Ritchie voor hem. Dat "Stargazer" wordt gespeeld lijkt aanvankelijk een grote verrassing. Maar de manier waarop dat gebeurt is nogal een tegenvaller. Het middenstuk met de solo wordt overgeslagen en de geforceerde zang van Joe zorgt ervoor dat er weinig over blijft van de klassieker.

    "Stranded" blijkt een schitterende rockende song te zijn voor de live-set, maar het door Joe als een "russian ballad" aangekondigde "Death alley driver" komt net als "Stargazer" te geforceerd over.

    Joe komt duidelijk iets te kort aan het eind van de set. Toegiften volgen snel. Joe gaat over tot de uitleg van de "All night long"-riff, gaat aan de babbel met Ritchie en er ontstaat zodoende een hele gezellige sfeer. Ritchie smijt dan de microfoonstandaard tussen de dranghekken en laat de riff enkele malen uit de PA klinken.

    De riff van "Smoke on the water" volgt ook. Het publiek juicht. Ritchie maakt meteen het gebaar van "vergeet het maar". Met een schunnig gebaar geeft Ritchie bijna letterlijk gehoor aan Joey's oproep 'to check his balls' tijdens het bekende stem/gitaarduet. Als het publiek aan het meezingen is met Joe geeft Ritchie het teken aan de rest van de band om het podium te verlaten.

    Maar pech voor Ritchie, Joe kijkt precies op dat moment achterom en zodoende gaat deze 'practical joke' de mist in. Nadat het publiek en de band voor de allerlaatste maal tot het uiterste zijn gegaan in "Long live rock'n'roll" is het Judy Garland, die ondanks het gejoel om meer, het allereerste konsert in deze bezetting met de eindtune "Over the Rainbow" besluit.

    De volgende middag komt Ritchie rustig naar de stage-door gewandeld, als ik hem onze fanzines geef volgt de vraag van welke fanclub we zijn. The Dutch one is het antwoord. "Oh yeah, the Dutch one. From which country?" is de vraag die je enkel van Ritchie Blackmore kan verwachten. Ritchie verontschuldigt zich dan omdat de rest van de groep op hem zit te wachten voor de soundcheck.

    Na dit gebeuren komt manager Bruce Payne ineens buiten onverwacht vertellen dat Ritchie handtekeningen zal komen uitdelen. En dat gebeurt dan ook. Op de vraag hoe Ritchie de show van de vorige avond vond, volgt als antwoord dat hij te dronken was om het zich te kunnen herinneren.

    Die tweede avond in Liverpool, de 7e september, is er beduidend minder publiek aanwezig dan de eerste avond. Lita Ford laat dezelfde rockende set als de avond ervoor horen. Het publiek is bij Rainbow, net als de band zelf, veel minder wild dan de eerste avond het geval was. Dit leidt op het podium tot beter musiceren.

    Tijdens de openingstrack, "Spotlight kid", moeten we het zonder de grote mechanische ogen doen. Later zijn ze er bij "Power", wel erbij. Maar de rookbommen na de drums solo zorgen ervoor dat het effekt nihil is. Tijdens "Catch the Rainbow" merken we de ontspannen sfeer op het podium. Ritchie, die in een andere zwarte outfit is dan de first show, houdt tijdens de oude Rainbow kraker een heel gesprek met Roger, die nu geheel in het wit gekleed gaat.

    Bij David's solo is het Ritchie die een handdoek gooit richting de toetseninstrumenten. Zo proberende Davie uit zijn concentratie te halen. De handdoek haalt het net niet en valt vlak voor de keyboards op de grond. David lacht en gaat ongestoord verder.

    Chuck's solo is deze avond iets beter, mede door het gebruik van enkele rook- en magnesiumbommen. Ook nu vallen, "Stargazer" en "Death alley driver" tegen. In de toegiften laat Ritchie "a new version of Smoke on the water" horen. Hij speelt de riff enkel op gedempte snaren. Ook "Lazy" en "Rule Brittania" worden even aangedaan. Ook nu geen sloopshow. Dit concert was muzikaal duidelijk beter dan het eerste, er werd beter gespeeld. Al was de wilde enthousiaste sfeer van de vorige avond niet aanwezig.

    Op zaterdag, 10 september, in de enorm grote New Bingley Hall is het geluid vrij slecht. De akoestiek laat veel te wensen over. Lita Ford begint hier in Stafford met een iets langere en betere set. Vooral de ballad "Just a feeling" waarin Lita een dubbelnekgitaar bespeelt doet het bij het publiek erg goed. Rainbow start, duidelijk geinspireerd door het vele publiek, furieus.

    De stemming zit er meteen goed in. Het rockt als een niet-te-stoppen trein. Als het dan zover is dat het rustpunt "Catch the Rainbow" aan de beurt is, gaat het goed fout. Ritchie dirigeert het geheel, zij het met enige moeite, weer in goede banen. Hier krijgen we van de man in het wederom paarse pak voor het eerst een bassolo te horen. Het overige soleren wordt hier weer duidelijk veel en veel meer uitgesponnen dan in Liverpool het geval was. Het publiek is erg wild en gaat als een beest tekeer. Er vliegt een voorwerp op het podium.

    Ritchie raapt het op en laat horen dat hij ook met een beha slide-gitaar kan spelen. Ook "Blues" wordt enorm lang uitgerekt en er lijkt geen eind aan te komen. Als de inmiddels gebruikelijke toegiften zijn gedaan, blijft het publiek om 'more' roepen. Men laat zelfs een hele versie van "You never walk alone" horen. De band keert dan ook voor de derde maal on the stage terug voor een encore. Ritchie verschijnt met een imitatie Stratocaster en dat betekent dus het welbekende sloopwerk. Natuurlijk moet de gitaar er aan geloven, Ritchie vernielt hem vakkundig en de overblijfselen van het instrument worden het publiek ingegooid. Het konsert is dan na dik twee uur en een kwartier voorbij.

    In Bristol, de volgende dag -het is 11 september-, zijn we al erg vroeg. Er is nog geen publiek bij de zaal en de roadies zijn druk bezig. We zijn al behoorlijk bekend geraakt bij het hele Rainbow-circus.

    Het is Sal Lupo, de man achter de grote mechanische ogen, die ons de naam van 'the shadowguys' bezorgt. Later in de middag belooft tourmanager Colin Hart dat hij iets zal proberen te regelen. Hij was het die ons voor ieder concert met veel moeite een guest-pass bezorgde, nadat tourpromoter Dotty O'Rourke ons backstage passen weigerde te geven.

    Als Colin tenslotte 's avonds vlak voor het concert arriveert, zegt hij aan mij na de show bij de stage-door op hem te wachten. De zaal hier in Bristol is zo'n beetje het tegenovergestelde van degene in Stafford. Het geluid is hier haast subliem en we zien hier het beste konsert van de 4 die we bezochten.

    In "Catch the Rainbow" neemt Ritchie het zekere voor het onzekere en dirigeert alles in goede banen, Joe vraagt of het publiek gedronken heeft.

    Tijd voor "Drinking with the devil". Turner stelt zichzelf de vraag ook nog. Positief! Dan mag Ritchie antwoorden. Whatcha think? Ofcourse! Roger durft echter 'nee' te schudden. Who believes that Gloverboy? Mr Glover laat deze avond een bassolo horen, die met medewerking van het publiek tot grote hoogten uitgroeit. Roger wil dan tenslotte David het seintje geven dat hij het mag overnemen. Maar Roger ziet niemand achter de toetsen. David, die op z'n knieën zat, komt dan ineens lachend tevoorschijn. Ritchie blijft niet achter.

    In "Blues" begeeft hij zich naar de rechterkant van het podium. Chuck heeft niets in de gaten en zoekt Mr Blackmore haast wanhopig op links. Als hij Ritchie dan toch ziet, geeft deze een gebaar en Chuck begint "Stargazer", terwijl de rest nog middenin "Blues" zit. Tijdens de 2e toegift bij "Long live rock'n'roll" klimt Ritchie bovenop Roger's backline en gaat in duel met David. Het konsert eindigt met een enthousiaste Ritchie en Roger die elkaars gitaar bespelen.

    Na afloop van het concert wachten we bij de stagedoor met nog een vijftigtal andere fans. Lita Ford is al drukdoende handtekeningen uit te delen. Dan komt Colin naar buiten en gebaart me dat hij iets voor mekaar heeft gekregen.

    Hij zegt me naar het hotel te gaan en fluistert de naam ervan in m'n oor. Intussen snellen Joe, Chuck en David in een van de BMW's. Colin, al aardig teut, houdt in de gaten of de fans niet al te opdringerig worden. Als hij het te ver vindt gaan volgt een zwaar onverstaanbaar gebulder uit zijn mond. Chuck Burgi zegt dan: 'C'mon, ya know these guys' en Colin loopt naar de andere BMW.

    Ik vraag Colin of het okee is dat we achter hem aan rijden omdat we het niet zo zien zitten half Bristol af te zoeken. Colin vindt het best.

    Ritchie is allang verdwenen door een andere uitgang. Dan horen we Colin weer bulderend "From who is this fuckin, bike?". Er heeft iemand een fiets geparkeerd tegen Colin's BMW. Uit de meute schreeuwt iemand: 'it's Ritchie's bike'.

    Colin lacht: "Ha, he's too drunk to go on a bike", waarna er tussen de drankdampen uit Colin's mond weer het "From who is this fuckin, bike" uitrolt. Net als Colin Hart op het punt staat tot slopen over te gaan verschijnt de dader. Colin geeft de fiets lachend aan de bevende jongen. Uit zijn mond volgt nog: "Fuck off with that bloody bike".

    Eindelijk is het dan zover dat de BMW met David Rosenthal achter het stuur vertrekt. Het wachten is dan op Colin die Roger Glover moet meenemen. Na 10 minuten is het dan zover. We scheuren met grote snelheid achter Colin Hart aan. Aangekomen in het hotel wachten we samen met Roger op Colin die z'n auto nog moet zien kwijt te raken.

    Roger meent al op zijn kamer te zijn, gebruikt de grote plantenbak als asbak en komt tot de ontdekking dat ze zijn bed hebben gestolen. Roger is zijn nieuwe kamer al ruimschoots aan het inrichten als Colin komt binnengeschouwd. Roger heeft er duidelijk lol in: "Hey Colin, have you got my keys, they're in the back of the car, Colin vloekt half binnenmonds en commandeert iedereen de lift in.

    Met z'n zevenen staan we dan ineens in de veel te kleine lift op elkaar gepakt. "To the bar" commandeert Colin. In de bar aangekomen zien we naast enkele onbekenden Joe Lynn Turner, David Rosenthal, Chuck Burgi, manager Bruce Payne, Ritchie's persoonlijke assistent Barry Ambrosio, Dee Beale en Lin Robinson. Nadat duidelijk is geworden dat we van the Dutch Rainbow Fanclan zijn, is het big boss Bruce Payne die zegt: "Ah, the guys from the orange paper". We zijn dus niet onbekend bij de grote man achter de band. Iets later zit het hele circus in onze fanzines te bladeren.

    Bruce Payne is duidelijk tevreden dat Gillan en Whitesnake niet meer in de laatste fanzines aan bod zijn gekomen. Joey begint opeens te lachen en mompelt 'Oh oh, the trouble pic'. Aangezien Colin ons roept is het op dat moment ons niet helemaal duidelijk wat Turner bedoelt.

    Colin staat met Chuck op ons te wachten. 'Is het goed dat Chuck een babbel met jullie maakt?' vraagt hij met een toon van als jullie geen interesse hebben nemen we gewoon iemand anders. Maar aangezien we uitgerekend van Chuck bar weinig weten hadden we min of meer juist op hem gehoopt. We gaan dus met Chuck in zee. Hij blijkt meteen een enthousiast prater te zijn. En is meteen nogal nieuwsgierig hoe we erachter zijn gekomen dat hij in Brand-X heeft gezeten.

    Hij toont ons haast trots de bespreking van de lp 'Masques' uit "Over the Rainbow" no 18. Juist ja, dat is dus ons blad. Joey heeft dat aan ons verteld luidt het antwoord en Chuck zegt: 'Aaah, nu begrijp ik het'. Als we een minuut of twintig met Chuck bezig zijn komt Ritchie de bar binnen gewandeld. Na eerst bij Barry en Bruce te zijn geweest komt hij vlak achter ons zitten.

    Hij bladert wat door onze fanzines en mengt zich dan opeens in ons gesprek. 'You're from Holland, isn`t it? How's Holland?' horen we achter ons. "Oh, great" is het antwoord. Ritchie verstaat het schijnbaar niet. "What? White?" vraagt hij. "Oh yeah!""...great!" en Ritchie zegt begrijpend: "Ooh, yes ofcourse". Aangezien Chuck nog steeds zit door te ratelen, concentreren we ons op hem.

    Ritchie bladert nog wat verder in de fanzines. Opeens horen we dan achter ons "Oh boy, there it's again. The TROUBLE PICTURE". We zijn nu wel erg benieuwd. Het is Ritchie die even aan ons duidelijk maakt hoe de vork in de steel zit. Hij heeft "Over the Rainbow" no 16 op pagina 13 (hoe kan het ook anders zou je haast zeggen) voor zich. En één en ander wordt ons al duidelijk.

    Op deze pagina stond een foto (zie de Down To Europe 1982 special voor de ongecensureerde foto op deze website) afgedrukt uit het Hilton hotel in Rotterdam van vorig jaar november. Hierop is Ritchie dus te zien in "vrouwelijk gezelschap". "Deze foto heeft me al heel wat last bezorgd. Als Amy (Ritchie's vrouw dus) hem onder ogen krijgt, ben ik goed zuur.

    Ze pluist namelijk alles na wat er over mij geschreven wordt. Toen deze bladen in de Sweet Silence Studios in Copenhagen opdoken, heb ik meteen deze pagina eruit gescheurd" aldus Ritchie die alweer verder bladert. Op zoek naar verder onheil?? Lita Ford met aanhang komt dan ook binnengelopen. Het oogkontakt is onvermijdelijk en in het Rainbowkamp ziet men meteen dat ook wij geen vreemden meer van elkaar zijn.

    Ook Lita en co laten de fanzines niet met rust. Met Chuck komen we op het onderwerp kamperen en tenten terecht. Ritchie wordt bij het gesprek betrokken en zegt: "Dat lijkt me ook wel leuk in plaats van in al die vervelende hotels. Ik heb altijd al een gevangene willen zijn". Chuck belooft ons dat we de volgende keer op zijn kosten in een hotel kunnen. En we krijgen dan wat van hem te drinken, dat verre van goedkoop is. Voor Colin Hart wordt ook wat besteld.

    Colin komt zijn bier bij ons ophalen en controleert of de cassetterecorder het nog doet. Er komen allerlei onverstaanbare woorden uit zijn mond, die schijnbaar een soundcheck moeten voorstellen. Na ongeveer vijf kwartier met hem gebabbeld te hebben, bedanken we Chuck voor zijn geweldig enthousiaste medewerking en het dure pilsje. Ook wordt Colin Hart, die inmiddels 'drunk as a skunk' door de bar aan het joggen is, nog eens bedankt. Als we de bar verlaten is het dan Ritchie die ons nog eens groet. The party is over.



    SONG TEKST
    JEALOUS LOVER


    Lost and lonely, clouds hide the sun
    Out on a highway, it's all you can run
    Cold empty nights, devils in my head
    It's something I've been, oh baby something you said

    And it's hard to discover
    That you're just another jealous lover
    And it's so tough to take
    That you're making no mistake jealous lover
    Oh girl don't want no other

    Shades of red, eyes of green
    She's got me waiting, there's no inbetween
    Ask me no questions, I'll tell you no lies
    Still you keep thinking that it's all paradise

    And it's hard to discover
    You're like any other jealous lover
    And you say I'm afraid
    That you're making no mistake, oh

    In the day it's the same, the faces and the names
    How long can I go on playing this game
    So I live for the night, salt and the lights
    To really love you and tomorrow they might

    But it's hard to face
    No one else tales your place jealous lover
    And they say that's the breaks
    But I got what it takes jealous lover, oh

    I'm a jealous lover
    Jealous lover
    Don't need no, don't need no, don't need no other
    Jealous lover, yeah
    Jealous lover, oh
    Jealous lover.




    © Rainbow Fanclan 1979-1984