Over The Rainbow en zo 13

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 DTE 82

Originele verschijningsdatum: 15 augustus 1982

Vanuit Het Hoofdkantoor

Hallo allemaal,

De vakantie zit er weer op. Het blad was net voor de vakantie nog niet helemaal af, vandaar dat sommige info al enigszins gedateerd is, maar alla, het belangrijkste is dat RAINBOW

WEER IN NEDERLAND KOMT. Iets verderop lees je er alles over. Ook dit jaar zijn er weer kaarten op de eerste rangen voor jullie. Voor sommigen zal het een bezwaar zijn dat het konsert niet in het weekend is, maar ik hoop toch dat velen van jullie de reis er voor over hebben. In dit blad ga ik uitgebreid in op het Rockpop-festival in Dortmund van j.l. mei waar Rainbow dus niet kwam.

Er zijn nogal wat mensen helemaal voor niets naar Duitsland gereisd, een grapje dat honderd gulden of meer gekost moet hebben. Zij hebben het volste recht om te weten hoe daar de vork in de steel zat. Verder in dit blad aandacht aan het meest geloofwaardige gerucht aller tijden, n.l. het vertrek van Rondinelli, waar dus geen woord van klopte.

Een nieuwigheidje is de rubriek "SONGTEKST". In elk volgend blad zal een tekst van Rainbow worden afgedrukt, te beginnen met "A light in the black". Tot slot: veel mensen hebben zich gemeld na de oproep voor nieuwe krachten. Ik heb intussen enkele mensen benaderd, zodat hun bijdragen (hopelijk) met ingang van oktober te merken zullen zijn. Wel, alvast veel leesplezier gewenst en hopelijk zie ik jullie op 16 november a.s in Rotterdam.

WIM BOSMAN PROUDLY PRESENTS:
LIVE IN NEDERLAND OP 16 NOVEMBER A.S.
RAINBOW

Jawel, de boys komen eraan. Opnieuw is het Wim Bosman die de organisatie op zich neemt. Terugkijkend op de voorgaande jaren kunnen we niet anders verwachten dat hij het prima geregeld heeft. Voor de derde achtereenvolgende keer zal het konsert plaatsvinden in de Rotterdamse AHOY-hal. Dit is het enige optreden in Nederland voor deze europese tour. Voor sommigen onder jullie (vooral degenen die niet in de Randstad wonen, en dat zijn er nogal wat) zal de datum niet zo gunstig uitkomen, omdat het gebeuren niet in het weekend plaatsvindt, maar op dinsdagavond. Toch hoop en verwacht ik dat velen van jullie ook dit keer weer naar Rotterdam zullen afreizen om dit unieke spektakel mee te maken, al dan niet voor de eerste keer.

MET DE FANCLAN OP DE VOORSTE RIJEN

Net als vorig jaar heb ik ook nu weer een regeling kunnen treffen met Wim Bosman om plaatskaarten op de voorste rijen te kunnen reserveren voor leden van de fanclan. In 1981 had ik 80 kaarten, die snel uitverkocht waren. Dit jaar heb ik in ieder geval 125 plaatskaarten kunnen reserveren op de eerste drie rijen voor het podium in AHOY.

Net als vorig jaar kosten deze tickets 35 gulden. De kaarten van vorig jaar verkocht ik als één kaart per lid. Er waren nogal wat mensen, die daar kritiek op hadden. Zij vonden het vervelend dat hun vriend of vriendin of vrienden, die geen lid waren ergens anders plaats moesten nemen. Ik had daar wel begrip voor, maar de service is toch in eerste instantie bedoeld voor fanclan-leden. Toch wil ik enigszins aan de wens tegemoet komen. Ik wil daarom iedereen in de gelegenheid stellen om zijn/haar beste vriend(in) mee te nemen op de voorste rijen. Daarom dit keer: maximaal twee kaarten per lid!!

De plaatskaarten zijn uitsluitend schriftelijk of telefonisch te reserveren. Tot slot wil ik nog de opmerking maken dat, indien de 125 kaarten heel snel zijn uitverkocht, er nog een kleine mogelijkheid is, dat ik meer kaarten kan reserveren. Dit hangt echter ook af hoe snel de kaartverkoop verloopt. Neem dus geen enkel risico en neem zo snel mogelijk kontakt met mij op.

PLAATPRAAT

Zoals afgesproken n.a.v. de poll-uitslag, zou ik platen, die niet direkt iets met Rainbow te maken hebben, slechts kort bespreken. Zo veel is er niet verschenen, dus ik hou het kort.

BERNIE TORME "TURN OUT THE LIGHTS"
Kamaflage Records KAM LP 2

Zoals het bestelnummer al aangeeft, is ex-Gillan gitarist Torme's eerste solo-produkt nog maar de tweede plaat op dit label (de eerste was de debuut LP van TANK). Zelfs via de import-handel is de LP vrij moeilijk verkrijgbaar en als dat dan wel kan, is de prijs vrij hoog: ik betaalde f 27,90 voor de plaat. Als gitarist schat ik Bernie vrij hoog in (zie mijn Gillan-verslagen uit vorige uitgaven) en daarom waren mijn verwachtingen voor deze plaat hoog.

Ik kende al enkele dingen van Bernie uit de pre-Gillan tijd en ik weet dat hij toen (met zijn eigen band) ook de zang voor zijn rekening nam. Nu doet hij dat opnieuw. Hij wordt hierbij (op de plaat) begeleid door Phil Spalding op bas en Saxon-drummer (nog niet ten tijde van opname) Nigel Glockler. Gillan-toetsenist Colin Towns helpt hier en daar op toetsen en dwarsfluit.

Na diverse luister-sessies kan ik maar tot één conclusie komen, en dat is dezelfde die ik had bij het beluisteren van Torme's eerdere solo-pogingen: HOPEL00S!!! Wat Bernie ons hier voorschotelt is ver beneden het nivo van wat we van hem gewend (en dus verwacht) hadden. De komposities zijn overwegend fantasieloos te noemen, zelfs zijn gitaarspel is beneden nivo en dan kom ik meteen maar op het punt, dat voor mij het grootste bezwaar vormt: Bernie kan absoluut niet zingen.

Voor hem gaat hetzelfde op als voor één van de andere briljante gitaristen, die het als solo-artiest ook niet redt, ex-Scorpions man Uli Roth. Ze kunnen beide niet zingen. Roth weet het bij Torme vergeleken nog redelijk te verbergen, maar Bernie redt het gewoon niet. "Turn out the lights", "America" en het sfeerbeeldje "India" zijn nog redelijk te noemen, maar verder is het dikke knudde met een rietje.

Van de tien songs staan er twee covers op de plaat. De ene heet "Painter Man", dat enige jaren geleden nog een diskohit was van Boney M maar in november 1966 al een hit was van Creation (op het Planet-label, PLF 119, voor de volledigheid). Ik zie geen enkele reden om dit nummer te coveren voor deze plaat. Als tweede wordt het Lou Reed-nummer "Chelsea Girls" (door hem speciaal geschreven voor ex-Velvet Underground zangeres Nico) ook volledig naar de Filistijnen geholpen, hoewel ik moet zeggen, dat het instrumentale "India" heel fraai op het nummer aansluit.

Kortom: de LP is een grote teleurstelling en ik hoop dat Bernie de volgende keer meer tijd neemt om een plaat op te nemen (de LP is opgenomen in maart 1981, toen hij nog in Gillan speelde). Verder hoop ik dat hij inziet dat zijn vokale mogelijkheden te beperkt zijn en dat hij beter kan uitzien naar een pure vokalist.

JON LORD "BEFORE I FORGET"
EMI Harvest SHSP 4123

Voor het eerste sinds "Sarabande" weer een solo-plaat van Jon en het is zeker geen vervolg op die plaat. Integendeel, het is juist geworden wat ik niet had verwacht. Een leuke plaat, een geinig tussendoortje, maar kompositorisch ver beneden wat we gewend zijn. Een pop-plaat, die niet opvalt. Jon heeft niet anders gewild.

Een stel indrukwekkende vrienden bij elkaar (namen die we op Cozy Powell's en Bernie Marsden's platen al tegen kwamen plus Bad Company minus Paul Rodgers) met een resultaat dat toch beneden Jon's kunnen ligt en mij zelfs minder bevalt dan de platen van Bernie en Cozy. "Before I'll forget" zal zeker niet grijsgedraaid worden op mijn draaitafel. Ook gezien Jon's zeldzame kompositorische bijdragen bij Whitesnake rest mij slechts de vraag: is Jon als komponist uitgeblust?

R.B. & GASTEN "GREEN BULLFROG"

Regelmatig duikt bij de post de vraag op of ik eens iets wil vertellen over de ze plaat. Door ruimtegebrek is het er nooit van gekomen, maar nu wordt het tijd, want de plaat ligt nu nog in diverse winkels (import), maar de vraag is: hoelang nog? Er bestaan nog al wat sensatie verhalen over deze plaat. Het zou een LP van de groep BABY FACE, waar rond 1972 verhalen over de ronde deden, maar dat is onjuist. Ook het verhaal, als zou het een nooit uitgebrachte Deep Purple LP betreffen, klopt niet.

Maar hoe dan ook, ook nu de LP in de import-zaken te koop is, blijft hij iets mysterieus over zich houden. Afgaande op de hoestekst is de LP opgenomen door een club van heavy vrienden op een avond in London in 1971. De plaat werd in 1972 in Amerika uitgebracht (op het MCA-label), maar om onbekende redenen werden de namen van de muzikanten nooit gebruikt om de plaat te promoten. DE LP raakte snel in de vergetelheid, maar mensen die de plaat wel in hun bezit kregen, beschreven de plaat als een 'killer rock guitar album'.

Tot 1978 bleef het een open vraag wie er nu wel speelden op de plaat. In een interview met Steve Rose van het amerikaanse blad GUITAR PLAYER (in de editie van september 1978) onthulde Ritchie Blackmore vijf van de negen namen. Hij noemde de namen van Roger Glover, Ian Paice, de gitaristen Jim Sullivan en Albert Lee en die van hemzelf. De stijl van Jon Lord is echter ook duidelijk herkenbaar, zodat er nog drie namen open blijven.

Misschien dat er iemand onder jullie is die mij daarover uitsluitsel kan geven. Blackmore, Lee en Sullivan kenden elkaar en elkaars gitaar technieken heel goed. Sullivan is een man, die Ritchie al kent uit de jaren vijftig. Jim begon zijn carrière als gitarist in de groep van Marty Wilde (jaja, de vader van Kim), de Wild Cats (in 1959). Lee begon zijn loopbaan als vervanger van (de toen nog onbekende) Jimmy Page in 1962 bij Neil Christian's Crusaders. Ook Ritchie heeft (verspreid over vele jaren) bij Christian gespeeld.

De muziek op de LP is in één keer opgenomen en zonder overdubs. De studio was De Lane Lea (tegenwoordig Kingsway, de studio van Gillan) en producer was Derek Lawrence, oude vriend van Blackmore en producer van de eerste Purple-albums, geassisteerd door technicus (toen nog) Martin Birch. "Green Bullfrog" is te omschrijven als ongekompliceerde blues-rock, waarbij ieder er vrolijk op los kan improviseren.

In ieder nummer zit wel een swingende gitaarsolo. De songs zijn bijna allemaal oude blues-standaard werkjes, zoals "My baby left me", "Lawdy Miss Clawdy" en "Walk a while in my shoes". In laatstgenoemde song zit een heel mooie solo van Ritchie. Echt jammen geblazen is het in het lange instrumentale "Bullfrog", waar ieder om beurt een solo geeft. De soli van Jon Lord en Ritchie zijn puntgaaf.

Er komt steeds een themaatje terug, dat duidelijk van de hand van Ritchie is. De plaat is echt heel gezellig om te draaien, het is heel aanstekelijk wat er gebeurt, ik blijf er niet bij stilzitten. "Green Bullfrog" durf ik daarom een aanrader te noemen voor mensen, die eens een heel ontspannen Blackmore willen horen en bovendien is het toch een historisch dokument. De LP is in Amerika uitgebracht op het ECY-label, bestelnummer ECY 16.

Eventueel het adres in Amerika: ECY Street Records, Box 101 College point, N.Y. 11356. Het zou leuk zijn als er reakties op deze plaat zouden komen. P.S. De hoes is te herkennen aan een grote groene kikker met een gitaar tegen een paarse achtergrond .

DEEP PURPLE "COLLECTION"

Belgische verzamel LP. Hoes met dubbele bodem. Live foto met Coverdale-Blackmore-Lord-Paice-Hughes. Muziek echter van de eerste drie LP's. Zeer goedkope prijs. Geen exclusief materiaal. Maar dus wel misleidende hoes.

Uitgebracht op Sounds Superb. Bestelnummer: 4MO36-64660. Niet de moeite waard.

TAPE TALK

In veel brieven wordt gevraagd naar informatie over te verkrijgen konsert-tapes van Rainbow. Ook via het poll-formulier werd veelvuldig de wens geuit om informatie hierover te zien. Wel, "TAPE TALK" zal de rubriek zijn in het vervolg, waarin ik een greep doe uit de meer dan honderd verschillende cassettes die in omloop zijn. Daar gaan we dan.

RAINBOW - GOTHENBURG 1980
Line-up: Blackmore-Glover-Powell-Bonnet-Airey
Opgenomen: 17 januari 1980 in Gothenburg Scandinavium (Zweden)

Dit was het eerste konsert in deze bezetting in Europa. Het konsert is leverbaar op twee C90 cassettes. Cassette 1 opent met een interessante blik in de soundcheck van de groep. Dit is een aspekt, dat maar weinig mensen kennen. Hoe wordt het geluid van een zaal getest. Wel, hier is dat goed te horen. De eerste zesenhalve minuut is Powell te horen, af en toe begeleid door de muziek van Tchaikovsky. Glover doet zelfs ook mee. Vervolgens test Airey enkele toetsen, waarbij Glover gewoon zelf aan het spelen is op de bas.

Dan heeft Ritchie een minuut of vier nodig om zijn gitaar goed te regelen. Als de tape twaalf minuten onderweg is, zet Ritchie "Catch the rainbow" in, gevolgd door de anderen, alleen Bonnet is pas na drie minuten te horen. De song duurt zo'n elf minuten. Dan wordt er kort overlegd, speelt Don terloops het russische "Kalinka" en wordt het klassieke introotje van Don en Ritchie voor "Since you been gone" gespeeld. Mr. B speelt nog het akkoordenschema van "Streets of London" maar houdt ermee op als Glover er doorheen dreunt. Ritchie was blijkbaar niet tevreden met "Catch the rainbow" (het was al tijden niet meer gespeeld) en begint er opnieuw aan, nadat Bonnet eerst een paar regels zonder begeleiding moet zingen.

Na vier minuten wordt er gestopt en kort overleg gepleegd en dan speelt men weer verder. Op de tweede kassette-kant zijn eerst wat gitaar oefeningetjes van RB te horen, waarna Don zijn sequencer test voor de solo in "Lost in Hollywood". Na een kwartier houdt de soundcheck op en kunnen we beginnen aan het konsert zelf, dat nauwelijks afwijkt van wat we op 2 februari 1980 in Rotterdam hoorden: "Eyes of the world" (7;25), "Love's no friend" (8;15), genoemde intro van Don en Ritchie gevolgd door "Since you been gone" (waarin Bonnet even de tekst kwijt is) plus "Somewhere over the rainbow" (dit alles aan één stuk gespeeld: 5;50) en dan nog bijna 6 minuten "All night long", dat wordt afgebroken omdat de cassette vol is.

Op cassette 2 gaat "All night long" nog twee minuten verder (Bonnet roept ergens vertwijfeld "Jesus"). Dan volgt "Catch the Rainbow" (bijna 14 minuten) en de volledige uitvoering van "Lost In Hollywood" (ruim 28 minuten), met alle soli, waarin het Beethoven-gedeelte alleen in de langzame versie wordt gespeeld. Op de laatste kant van de tape horen we dan nog de toegiften.

Ritchie improviseert eerst 2 minuten, zet dan langzaam het thema van "Lazy" in, maar improviseert lustig verder om dan toch weer (maar nu full tempo) met "Lazy" op de proppen te komen. Totaal duurt dit allemaal 3,5 minuut. De volgende zeven-en-halve minuut zijn voor "Man on the silver mountain" met daaraan gekoppeld "Blues". Dan is het de beurt aan "Will you love me tomorrow" (2;10), "Long live rock and roll" (2;15), "Kill the king" plus gitaarvernieling (3;30) en een korte reprise van "Long live" (1;15).

Totaal wordt er dus zo'n 20 minuten 'toegegeven'. De traditionele afsluiting, Judy Garland's "Somewehere over the rainbow", is in zijn geheel te horen. Totale lengte van dit konsert was dus 1 uur en 33 minuten. Het geluid van de tape is prima en het geheel is voor fans interessant vanwege de weergave van een Rainbow soundcheck. Van de tapes met deze line-up is het Gothenburg konsert een aanrader.

RAINBOW - DETROIT 1975
Line-up: Blackmore-Dio-Powell-Bain-Carey
Opgenomen: 20 november 75 Detroit Auditorium (USA)

In november 75 gaf Rainbow de eerste konserten in haar bestaan tijdens een korte toer door Amerika van de november-konserten zijn diverse tapes in omloop. Qua geluid is deze verreweg het beste. Het Detroit-konsert was dus het derde of vierde ooit gedaan. Het is dus heel interessant om te zien hoe er te keer gegaan werd in het allereerste begin. Het konsert opent NIET met een tape, maar met Blackmore die een minuut lang heel rustig improviseert.

Het begint dan pas echt als hij "Do you close your eyes" inzet, dat heel gaaf wordt gespeeld, zo'n vijf-en-halve minuut lang. Dan komt "Self portrait" (ruim vier minuten) met een extra gitaarsolo. Dit is natuurlijk heel uniek, want het nummer is na deze korte tour nimmer meer live uitgevoerd. Vervolgens is "16th Century Greensleeves" te horen in een goed uitvoering (ca 8 minuten).

Dio praat dan uitgebreid met publiek (waaruit vaag kreten om een Purple-song zijn te horen), kondigt eerst "Man on the silver mountain" aan, maar het is eerst de beurt aan "Catch the rainbow", dat hier zonder rustpunt wordt gespeeld. Bijna aan het eind valt de muziek even weg, kennelijk omdat de tape waarmee het oorspronkelijk was opgenomen, afgelopen was. We kunnen nog net het eind van de song meepikken.

"Man on the silver mountain" komt dan in een negen-en-halve minuut lange uitvoering, zonder "Blues" of "Starstruck", maar wel met een ander instrumentaal tussenstuk. Na 40 minuten konsert begint Tony aan de intro voor "Stargazer", maar wordt onderbroken omdat de cassette afgelopen is.

Op kant 2 is dan nog net het eind te horen, als het nummer zelf wordt ingezet. Het stuk duurt tien minuten met inbegrip van een zeer gave vier minuten-solo van RB. Zonder pauze wordt dan "A light in the black" ingezet voor de volgende elf minuten. Net als "Self portrait" is ook dit gedeelte uniek, omdat deze track na de toer werd geschrapt. Ook hierin weer flitsende soli van zowel RB als Carey.

Na de soli waarin Dio zich waarschijnlijk amuseerde achter de koelissen, komt Ronnie veel te laat terug. Het konsert wordt besloten met een bijna 20 minuten durende uitvoering van "Still I'm sad", ook weer met prachtig solowerk. Het Beethoven-fragment was toen nog niet ingebouwd, maar Cozy's solo was ook al met Tchaikovsky-begeleiding. Het geluid van deze tape is wel iets minder dan die van Gothenburg, maar wint veel aan waarde door de unieke uitvoeringen van zowel "Self portrait" als "A light in the black". Bovendien is Rainbow hier in haar beginfase te horen, die we hier te lande nooit hebben mogen beluisteren.

ONNODIGE OPWINDING BIJ FANS

BOBBY NIET WEG !

Het werken in de muziek-business (zowel als disc-jockey, fanclan-voorzitter als muzikant) heeft me geleerd dat geruchten soms een kern van waarheid hebben, maar vaak pure verzinsels zijn. Doorgaans reageer ik op geruchten dan ook heel koel en afwachtend. Het geval van Bob Rondinelli is echter een verhaal apart. Omdat ik in het vorige blad zelf ook melding heb gemaakt van zijn vertrek bij Rainbow, en dit verhaal dus niet waar bleek, vind ik dat jullie recht hebben om het naadje van de kous te weten.

Kort voor het verschijnen van het vorige blad werd een persbulletin vrijgegeven, waarin werd gemeld dat Bobby enkele dagen voor het begin van de amerikaanse Rainbow-tournee door Blackmore zou zijn ontslagen en de toernee voor onbepaalde tijd uitgesteld. Het engelse blad Sounds (doorgaans heel geloofwaardig in zijn berichtgeving) maakte als eerste melding van Bob's ontslag onder de kop "Blackmore strikes again". (Blackmore slaat opnieuw toe!!). Een eerste telefoontje naar Polydor Nederland leverde niets op: men wist nergens van. Dus probeerde ik op een andere manier een bevestiging van het bericht te krijgen. Daar het een officiëel persbulletin betrof vond ik het geloofwaardig genoeg om het serieus op te nemen. Telefoon naar Polydor Engeland.

Het antwoord luidde: "We know there's something wrong, but we don't know what's going on exactly". Maar wat is er nu precies aan den knikker? Om zo snel mogelijk antwoord te krijgen, was er nog maar één oplossing voorhanden, namelijk het management in New York opbellen (duur grapje). Tussen alle snelle tikken door, kreeg ik Ritchie Blackmore aan de lijn.

Hij vertelde het volgende: "It's true that Bobby has left the band. We're rehearsing new guys at the moment. When we'll find the right one within a week, the Dortmund-gig will take place." Het was twee weken voor het Rockpop-festival. Kortom, ik was er van overtuigd dat Bob Rainbow had verlaten, helemaal toen enkele dagen later ook Polydor Engeland het bericht bevestigde.

Ik maakte dus een extra stenciltje voor bet fanclanblad om jullie van het onverwachte nieuws op de hoogte te stellen. Ook stond de telefoon hier nauwelijks stil door bezorgde fans, die het allerlaatste nieuws wilden weten of soms zelfs meer wisten dan ik.

Nog maar net was het blad op de post of de telefoon stond al weer roodgloeiend (of was het witheet?). Kwade leden of mensen, die niet meer wisten waar ze aan toe waren. Wat was namelijk het geval? Sounds had namelijk opnieuw een primeur: namelijk dat het hele verhaal rond Bob's vertrok niet waar was. Het werd gebracht onder de kop "SINCE YOU'VE NOT BEEN GONE".

Er werd gemeld dat Ritchie zou hebben verklaard dat het bericht volledig uit de lucht gegrepen zou zijn en dat Bob niet uit de band was en nooit uit de band geweest is.

Hij zei, niet zeker te weten waar de bron van het verzinsel lag, maar wel een idee te hebben: "Als jullie HAAR zien, doe haar dan de vriendelijke groeten" aldus Ritchie in Sounds.

Opnieuw pleegde ik vele telefoontjes, omdat ik nu niemand meer geloofde. De officiële ontkenning van Bob's vertrek volgde al snel. Vanzelfsprekend was ik hiermee niet tevreden gesteld en wilde ik weten hoe de vork precies in de steel zat. Ritchie refereerde in zijn verklaring aan een vrouw.

De enige vrouw, waarvan ik me kan herinneren dat die een rol speelde in de organisatie van Rainbow, is de engelse publiciste Jennie Halsall, die in Engeland een persburo heeft en sinds jaren de persinformatie voor Rainbow verzorgde. De link tussen het vreemde persbulletin en Jennie Halsall was dan al snel gelegd. Enkele telefoontjes waren voldoende om uit te vinden dat het kontrakt tussen Halsall en Rainbow enige maanden geleden verbroken is, omdat beide partijen het niet met elkaar eens konden worden over een voortzetting van de verbintenis. Dit overigens tot grote teleurstelling van Halsall. Deze split was echter maar bij weinig mensen bekend. Ook ik was hiervan niet op de hoogte.

Het management van Bruce Payne en Polydor Engeland hebben bun rol perfekt gespeeld door het verspreide bericht te bevestigen tot op het moment dat men er achter was dat Jennie Halsall de bron van alle onzin was. Daardoor werd de wraakactie van Halsall enigszins ontkracht, hoewel vele mensen (b.v. jullie) te lang in de veronderstelling hebben verkeerd dat Rondinelli inderdaad uit de band was.

Zelfs toen het Veronica-blad pas half juni het bericht publiceerde. Maar dat komt omdat omroepbladen weken van te voren worden gedrukt. Resultaat van de Veronica-publikatie was wel dat mijn telefoonlijn opnieuw roodgloeiend stond. Afsluitend kan ik dus niets anders zeggen dat het hele verzinsel een smakeloze wraakonderneming van Halsall is geweest om (opnieuw) Blackmore in een kwaad daglicht te stellen.

Wel, gedeeltelijk is dit dus gelukt, maar gelukkig is er dus niets aan de hand geweest. De Ritchie Blackmore die ik dus aan de lijn kreeg was dus iemand anders van het management, die zijn opdracht (het bericht bevestigen zolang de oorzaak niet is gevonden) goed vervulde. Blackmore zelf was op dat moment reeds met komplete band aan de amerikaanse tour begonnen en kon op dat moment dus onmogelijk in New York zitten.

SONG TEKST
A LIGHT IN THE BLACK

Can't forget his face
What a lonely place
Has he really let us go?

All the time that's lost
What's the final cost
Will I really get away?

All my life it seems
Just a crazy dream
Reaching for somebody's star

Can't believe it all
Did he really fall
What to do now I don't know

Something's called me back
There's a light in the black
and I´m ready to go
I'm coming home

Breathed the air before
Hear the thunder roar
Never knew it was for me
Always looking down
Lost and never found
Eyes that look but not to see

All my life it seems
Just a crazy dream
Reaching for somebody's star

Like an open door
That you passed before
But you never had a key

Something's called me back
There's a light in the black

I'm coming home, I'm coming home, yeah
I'm going back to my home

I'm going home, home, home
Going home, home, home
I'm coming back

Don't forget his face
What a lonely place
Did he really let us go

All the time that's lost
What's the final cost
Will I really get away?

All my life it seems
Just a crazy dream
Reaching for somebody's star

Can't believe it all
Did he really fall
What to do now, well I don't know

Something's called me back
Like a light in the black
Yes, I'm ready to go
I'm coming home, home, yeah

I've got my way back home
To the sky
There in the sky
I see your star

WAT ER (NIET) GEBEURDE IN DORTMUND

Nadat het geval-Rondinelli opgelost was, een week voor het Rockpop-festival in Dortmund, begon ik me alvast voor te bereiden op deze bijzondere gelegenheid. Speciaal voor dit festival zou Rainbow uit Amerika overvliegen en dus de toernee aldaar onderbreken voor enkele dagen. Rockpop was van groot promotioneel belang (i.v.m. de tv-registratie).

Pluspunt 1: Vele fans zouden de groep al vast kunnen meemaken, alvorens ze dit najaar hier een tour ondernemen.
Pluspunt 2: Het optreden zou de verkoop van "Straight between the eyes" extra kunnen stimuleren. Financiëel was dit gebeuren dus heel aanlokkelijk.

Maar toen ging werkelijk alles de mist in. Ik zal trachten de gebeurtenissen op een rijtje te zetten. Een aanzienlijk aantal fanclanleden had een entreekaartje plus busreis vanuit Susteren (Limburg) gekocht à f 56,00 bij Bernd Konings en Martin Meuffels, die dit op touw hadden gezet. Tot woensdagavond pleegde ik diverse telefoontjes met de heren, waarbij de kwestie-Rondinelli in eerste instantie voor de nodige paniek had gezorgd. En toen werd het donderdagavond 27 mei. Telefoonspreekuur. Het was nog geen 6 uur of de telefoon ging. Het eerste paniekerige lid belde: Rainbow zou niet komen in Dortmund, omdat Blackmore geen zin zou hebben!!! Dit was hem meegedeeld door Bernd Konings.

Ik wist op dat moment nog van niets en weigerde aanvankelijk geloof te hechten aan het bericht. Het daaropvolgende uur stond de telefoon niet stil. Steeds maar weer dezelfde vraag: is het waar dat Rainbow niet komt? Ik besloot daarom maar eens poolshoogte te nemen bij Konings/Meuffels. Zij bevestigden inderdaad het bericht. De organisator van Rockpop had inderdaad aan hen verteld dat Blackmore GEEN ZIN ZOU HEBBEN om te spelen en liever een dagje vakantie zou hebben. Nu weet ik heus wel dat Ritchie in zijn carrière vreemde streken heeft uitgehaald, maar een optreden als dit afzeggen omdat hij geen zin zou hebben, leek me toch absurd. Dit zou kontraktbreuk betekenen en Blackmore dus een enorm geldbedrag kosten. Een duur dagje vrij. Nee, zo gek is Blackmore niet, dat stond voor mij vast. Er moest iets aan de knikker zijn.

Vanzelfsprekend was ik, net als alle anderen, erg teleurgesteld, en daarom wilde ik, kost wat kost, uitzoeken wat er dan wel aan de hand was. Anyway, de telefoon rinkelde nog tot diep in de nacht.

Vrijdagmorgen 28 mei. Al heel vroeg ging de telefoon. Op de nuchtere maag werd mij alweer de vraag in de schoot geworpen, of Rainbow wel of niet kwam. Daarom maar direkt Polydor gebeld. Hoewel de gebruikelijke kontaktpersonen (Ellen en Michael) niet aanwezig waren, was er toch iemand aanwezig die mij iets meer wist te vertellen. Het was definitief dat Rainbow niet doorging en volgens de eerste officiële berichten was het om technische redenen. De roadies waren al enkele dagen in de Westfalenhalle aanwezig geweest om de zaal te testen en er bleek 'ergens' (nogal vaag dus) iets fout te zijn gegaan. Ritchie Blackmore had vanuit Engeland laten weten niet bereid te zijn op te treden. Daarna heb ik me in verbinding gesteld met de receptie van de 'halle'. De dame aldaar gaf mij ook het bericht door dat "Rainbow heute nicht dabei sind". En zij gaf mij onmiddellijk het vervangende programma: Joan Jett, Jethro Tull, ZZ Top, Status Quo, Heart en Saxon. VIER VAN DE AANGEKONDIGDE ZES GROEPEN ZOUDEN DUS NIET KOMEN!!!!

Met andere woorden: geen Scorpions, geen Judas Priest, geen Point Blank, geen RAINBOW!!! Met een drietal anderen besloten we toch maar richting Dortmund te reizen, omdat we toch kaarten hadden en het misschien toch nog wel gezellig kon worden. Rond half negen arriveerden we in Dortmund. Joan Jett was al voorbij en ook Tull was bijna aan bijna aan het eind. We zouden aanvankelijk met zijn vijven gaan, maar zonder enige moeite konden we het overgebleven kaartje inwisselen tegen 28 D-Mark. Binnen hingen overal grote aanplakbiljetten die het vervangende programma aankondigden.

Dat deed vreemd aan. De tent was zo goed als uitverkocht in de voorverkoop. Waarom waren er op het laatste moment dan nog nieuwe posters gedrukt? Het deed mij onwaarschijnlijk aan. Eenmaal binnen trof ik vele fanclan-leden aan die allemaal diep teleurgesteld waren. Logisch! Velen hadden eerst een reis naar Limburg gemaakt en van daaruit nog eens de busreis naar Dortmund. Zo'n dagje uit kost je al gauw honderd piek. En dan geen Rainbow. Vind je het gek dat we allen baalden?

Het opsporen van de organisatoren was weer een verhaal apart. Die bleken zich verscholen te hebben in de regie-kamer die door het ZDF (tweede duitse tv-net) was ingericht in de nok van het gebouw. Althans de hulpjes bleken daar te zitten. Mr. Mama (Mama Concerts, you see) bleek zelf niet beschikbaar voor een gesprek.

Ik kreeg op mijn vraag van het waarom Rainbow niet verscheen enkele vage antwoorden, die ik zelf maar tot een logisch geheel moest plakken. Het kwam er volgens hen op neer dat de zaal niet voldeed aan enkele in het kontrakt vastgelegde afspraken. In het bijzonder was er iets met de P.A. installatie aan de hand. Waaruit ik (te snel) de konklusie trok dat de Rainbow P.A. niet het juiste geluid kon produceren in de zaal. Ook met de camera opstelling was iets aan de hand. Volgens kontrakt zouden de tv-camera's niet het zicht van de fans mogen belemmeren. Gezien het feit dat er op de entreekaarten aan de achterzijde het volgende o.a. te lezen was Mit dem Kauf dieser Karte ist die Verpflichtung verbunden, nicht mit eigenen Lichtquellen zu fotografieren und die Arbeit des Fernsehteams nicht zu behindern. Mit Sichtbehinderung ist zu rechnen konden de fans er dus op rekenen (vooral vanwege de laatste zin) dat er wel degelijk sprake zou zijn van camera's die in de weg zouden staan. Op grond hiervan werd ook besloten niet op te treden. Aldus de hulpjes van MAMA Concerts.

Over het festival zelf kan ik kort zijn. Van de aanwezige groepen heb ik weinig gezien. Met de vele fanclan-leden werd het aan de bar nog heel gezellig en het verschrikkelijke bier-uit-plastic bekers smaakte op een gegeven moment niet eens meer smerig. Fragmenten heb ik gezien van ZZ Top (niet bepaald spannend), Quo (niets nieuws) en Saxon. Na drie nummers van Biff en Co. had ik het wel gezien en reden we terug naar Enschede. Tevreden met de resultaten van het onderzoek was ik allerminst. Vandaar dat ik na het Pinkster-weekend per telefoon nog enkele dingetjes heb uitgezocht. Het leverde tenminste nog enkele interessante dingen op.

De roadies van Rainbow waren van mening dat de P.A. die door Mama Concerts en niet door Rainbow werd geleverd, niet aan de afspraken voldeed. De P.A. werd afgekeurd door de roadies omdat de installatie niet het geluid zou kunnen leveren dat vereist werd.

Mijn reaktie: het geluid in de Westfalenhalle was inderdaad vrij hopeloos, vooral bij Saxon. Het enige dat duidelijk was, was het feit dat het keihard was, maar de kwaliteit was verschrikkelijk. Vooral voor de mensen op de tribunes (en dat was toch het grootste deel) moeten de tv camera's inderdaad het zicht op het podium behoorlijk belemmerd hebben.

De stellages namen veel ruimte in. Hoewel op de achterzijde van de entreekaarten duidelijk vermeld stond: Kartenruckgabe ausgeschlossen bleek het dus toch mogelijk te zijn om 28 D-Mark terug te krijgen. Dit hebben we te danken aan Ritchie Blackmore die dit als voorwaarde heeft gesteld toen hij definitief te kennen gaf dat het optreden niet zou plaats vinden als niet aan de afspraken zou worden voldaan. Alle Rainbow-fans die voor niets kwamen, moesten in de gelegenheid worden gesteld hun entree-geld terug te krijgen.

Dat dit dus inderdaad kon hebben we zelf ervaren, al was het dan misschien meer geluk dan wijsheid, want het was nergens aangegeven dat dat mogelijk was. Het is bekend dat Ritchie zich mateloos ergert als fans het zicht op het podium wordt onthouden. Op deze wijze heeft hij de fans iets terug willen doen, hoewel het natuurlijk maar een schrale troost is.

Afsluitend wil ik zeggen dat ik zowel letterlijk als figuurlijk een flinke kater heb overgehouden aan dit festival. Dat het dus allemaal niet doorging, is ten eerste te wijten aan de slechte organisatie van MAMA CONCERTS (ook in het verleden - o.a. met Deep Purple - maakte men grote blunders). De kontrakten werden niet nagekomen en bovendien bleek het programma drastisch gewijzigd. De Scorpions hadden (zo bleek achteraf) al twee maanden voor het festival afgezegd omdat hun LP "Blackout" uitzonderlijk goed verkocht in Amerika en men daar dus liever wilde optreden. De reden van Judas Priest is mij niet bekend en Point Blank bleek zelfs nooit definitief gekontrakteerd te zijn geweest. Ten tweede kan men zich afvragen of Blackmore dan toch maar niet beter met een P.A. die iets minder was had kunnen optreden. Wel, Ritchie's streven naar perfektie kennende was het dus niet verbazend dat hij 'no' zei. Laten we hopen dat de europese toernee in het najaar in ieder geval weer ouderwets zal worden verzorgd door Rainbow's eigen tour-organisatie uit Denemarken.

JOE LYNN TURNER
SNELLE ONTWIKKELING

Van oudsher zijn "gein" en "vrolijkheid" geen woorden, die je zult associëren met Rainbow. Als je denkt aan Blackmore's strijd om een bestaanbare line-up en een aan zijn doel beantwoordende kommersjeel levensvatbare muzikale stijl te kombineren, dan is de sfeer in en om de band maar zelden grappig geweest. Op sommige platen kun je inderdaad het geluid van knarsende tanden horen in de mix. "Er was een stereotiepe grap dat, als we eens lachten, iedereen zou zeggen: "Dit is Rainbow, alsjeblieft, geen grappen, wees somber." Turner komt dicht bij de waarheid. "Luister, ik wil niets of niemands imago opblazen, maar (met knipperende ogen) we're having a fucking good time".

Come on, je bent niet serieus. Geen vetes of vechtpartijen? Geen aanwijzing voor een line-up wijziging? "Well, je hoort me niet zeggen dat we morgen allemaal op straat staan en er een nieuwe Rainbow zit aan te komen. Maar alles gaat nu lekker en ik denk dat je dat wel kunt voelen op "Straight between the eyes". Er zit een eerlijkheid in... een passion (hartstocht). We mogen het stel waar we nu mee zijn allemaal erg graag en, ik haat het om te zeggen, maar ja, we hebben er lol in." Het is dus zover. Rainbow zonder lange gezichten. Al pratende met (en vooral luisterende naar) Joe Lynn Turner krijg je de indruk dat deze toevoer van vrolijkheid, een inbreuk op de normale gang van zaken, voor een groot deel van hem afkomstig is. Hij heeft de groep voorzien van een nieuw element in "showmanship". Hij hielp veel van de altijd aanwezige spanningen te verdrijven door zijn "kom op, er tegenaan" mentaliteit.

Joe is een goede prater, die over alles goed heeft nagedacht. De ene zin is nog niet uitgesproken of de volgende ligt alweer op zijn lippen. Het gesprek gaat, dan ook van ene onderwerp naar het andere, Bach, Beethoven, Mendelssohn, Van Gogh, allen krijgen de volle aandacht. "Ik ben niet van plan door te leuteren," zegt hij, overschakelend in de hoogste versnelling, "maar wat is kunst?". De in Hackensack, New Jersey geboren en nu in New York's Greenwich Village woonachtige frontman beantwoordt zijn eigen vraag. "Als je 'bla-bla-bla-bla' zegt en iemand zegt "wat?" kom je niet verder. Als je je eigen kunst niet kunt overdragen, wat wil je dan bewijzen? Er is niets geleerd, er is niets overgebracht. Je hebt geen kommunikatie, geen kunst". Simpel. Het antwoord op een vraag die breinen van Aristoteles tot Tolstoy heeft beziggehouden, en op rock and roll-nivo een artistieke rechtvaardiging van Rainbow's recente pogingen om een bredere aanhang te kreëren. Door kommersjeel te zijn.

"Om onduidelijke reden schijnt dat een vies woord voor velen te zijn. Maar alle bands die ik ken inklusief Zeppelin, zijn kommersjeel. Wie nemen ze te grazen? Luister, we hebben er genoeg van dat de amerikanen Rainbow niet oppikken, dat we de mensen die van een fatsoenlijke song houden niet bereiken. Als je het kunt spelen, doe het dan. We waren ergens in Canada en ik zei tegen Bruce (Payne, manager): "We kunnen doorbreken in de kommersjele markt en toch onze eerlijkheid behouden." Hij keek me aan en zei: "Drink er nog maar één." Maar ik zei: "Ik zweer het, we kunnen het." Ik begon dat te zien tijdens "SBTE". We kregen een soort bluesy feel en Ritchie is toch al zo kapot van alleen maar smash headbangende dingen. Ik denk dat hij "Stonecold" met plezier live zal spelen."

Het was voor Joe geen gemakkelijke taak om zich in Rainbow te bewijzen. Hoewel hij vijf toernees en vier RCA albums met Fandango, zijn vorige band, heeft gedaan, was zijn aanwezigheid bij krachten als Blackmore, Glover en Airey toch nog een zwak punt in de fleksibele groep. Daarbij kan worden gevoegd dat de backing tracks van "Difficult to cure", die bij zijn komst bijna klaar waren, waren geschreven met Bonnet's stem in het achterhoofd, zodat hij hoger dan gebruikelijk moest zingen. Met het opnemen van "Straight between the eyes" heeft hij zijn eigen stem kunnen gebruiken en zijn eigen teksten, die hij bij voorkeur schrijft vanuit eigen ervaringen. Een traditie die terugvoert naar "Jealous Lover", de eerste echte Blackmore-Turner kompositie, die zijn leven begon als b-kant van "Can't Happen Here". Maar amerikaanse dj's vonden de a-kant te zwaar van politiek en sociaal gehalte en dus de b-kant draaiden en het nummer in 16-17 weken grijs draaiden. Opmerkelijk voor een nummer dat, in een theatertje in Minneapolis in de gauwigheid in elkaar is gezet, terwijl de band op toernee was.

"Ik weet het nog goed," zegt Joe. "Het was Ritchie's verjaardag en zijn akoestische Framus gitaar was gestolen (nvdr: dit is Ritchie's eerste gitaar die hij op zijn elfde kreeg en die hij nog steeds meeneemt op toernee) zodat er een humeurige stemming heerste. Hoe dan ook, Bruce had ons een paar keer gebeld dat hij een b-kant voor "Can't Happen Here" nodig had, maar we stelden het steeds uit, totdat we een kleine mobiele opname-studio hadden en Ritchie en ik in een kamertje in dat theater bij elkaar gingen zitten. Toen liet hij de muziek aan de anderen horen, terwijl ik me konsentreerde op een tekst. Uiteindelijk speelden we het nummer voor een publiek dat uit één persoon bestond: onze tourmanager Colin Hart!" Het opnemen van "Difficult to cure" was niet het enige zenuwslopende aspekt van Joe's eerste Rainbow maanden. Toen alles opgenomen was, moest hij wennen aan het gevoel om zonder gitaar op een podium te staan, bij Fandango speelde hij de helft van de soli en om zijn optreden van land tot land te variëren. Het rustige geroezemoes in Zweden, de extase in Japan; voor iemand die nooit buiten Amerika en Canada heeft opgetreden, was het een verwarrende toestand en in zijn pogingen om het goed te doen sloeg hij nog wel eens door.

"In Amerika werd me verweten dat ik stond rond te springen als een dolle Rod Stewart". Dat waardeerde ik! Het punt is dat ik gewend was om voor het applaus hard te werken, fysiek, mentaal en emotioneel en toen heel plotseling hoefde ik alleen maar op te komen en 12.000 mensen gingen uit hun bol, terwijl ik nog niets, gedaan had." In Engeland waren het niet alleen applaus en de aanmoedigingen, die Joe op zijn achterste benen lieten staan.... "ENGELAND!!! Mijn God, ik haat het om over Engeland te vertellen. De pers daar, God, het zijn zulke klootzakken. Vertel ze maar dat ik dat gezegd heb."

Nu mogen de kritieken op de engelse toer dan wat wrang zijn geweest, maar zelfs Blackmore's waterdichte verdediging kan niet claimen dat alles zo slecht bedoeld was. Er waren momenten, vooral tijdens Beethoven's Negende (het enige nummer met Joe op gitaar) dat Joe dingen deed die beter bij Fandango dan bij Rainbow pasten. Hij geeft dat zelf toe...

"0p een avond, tijdens Bob's solo, kwam Ritchie achter het podium naar me toe en schreeuwde: "What the hell are you doing". Hij schreeuwde terecht, want ik overschreed de grenzen. Ik had de gitaar boven mijn hoofd gezwaaid en rondgedraaid, plectrums de zaal ingeschoten. Dingen, die ik gewend was te doen. Het is moeilijk om oude gewoontes af te leren, maar nu deed ik het met de beste gitarist ter wereld en ik dacht "oh shit, nu heb je het goed verknald".

Het werd echter met een handdruk opgelost. Joe aksepteerde Ritchie's advies, zoals Ritchie Joe's raad (uiteindelijk) aannam om "Smoke on the water" te doen. Joe vertelt de details met smaak. "Bij de repetities waren we al met de song aan het rommelen geweest. Bob en ik zeiden "het is te gek, laten we het doen" maar hij bleef volhouden "nee, ik heb dat lang geleden ver achter mij gelaten".

Toen op een avond, ik weet niet meer waar, begon hij die riff op het podium te spelen. De rest keek elkaar elkaar aan er we dachten "okee." De drums en bas kwamen erbij en we speelden het met een grijns van oor tot oor, we gooiden alle energie eruit en iedereen was laaiend enthousiast. Ik vind dat prima, zo nu en dan moeten we dat doen.

Ik bedoel, dat is de legende, waarom niet?" Joe voelt zich nu op zijn gemak en wordt zeker niet meer overschaduwd door Ritchie's lange vaak geintimideerde schaduw. "Moeder's troetelkindje, noem me wat je wilt, maar ik heb nu mijn eigen aanhang ontwikkeld.

Veel nieuwe fans zeggen dat ze Rainbow niet mochten toen ik er niet bij was. Misschien praat ik voor mijn beurt, maar ik geloof dat ik op dit punt Ritchie net zo veel help als hij mij sinds zijn komst is de vrouwelijke aanhang aanmerkelijk gegroeid. "Well, eerst leek het net een celibaat, allemaal kerels. Maar nu komen ook die 16-jarige schatjes, helemaal opgetuigd, binnen en ze doen alles. Onze podium helpers moeten de mensen vooraan vaak wegspuiten met water, maar je hebt van die meisjes die nooit opgeven.

Er gaan de gekste geruchten over mij, ik zou homo zijn, een pruik dragen, maar niets is waar. Feit is dat ik in een italiaanse wijk met stiletto's ben opgegroeid. Elke dag werd ik door ouderen in elkaar geramd. Ook ik heb tanden uit mijn mond geslagen gehad. Veel van die ervaringen draag ik nog steeds in mij. Soms word ik dronken en voel ik me verschrikkelijk. en onaangenaam maar de band helpt me geweldig. Ik heb uren en uren met Ritchie en Roger gepraat. We zijn eerder vrienden dan zakelijke partners geworden".

WIE WANT MOOR

laatste pagina alweer... tijd voor de korte berichtjes...whitesnake is volgens jon lord niet uit elkaar... de lp 'saints and sinners' laat wel lang op zich wachten... van micky moody geen nieuws... bernie marsden heeft nu zijn eigen band, die s.o.s. heet... een lp wordt verwacht... graham bonnet zag cozy powell met lede ogen vertrekken bij msg... zijn debuut vond plaats op het reading festival... in september wordt de lp van msg verwacht... ook van gillan wordt binnenkort weer een lp verwacht... de engelsen kunnen vast de nieuwe single kopen... het is een cover... ditmaal van stevie wonder's "living for the city"... mensen die dichtbij de duitse grens wonen, kunnen op donderdag 11 november al kennismaken met rainbow 1982... en wel in de grugahalle te essen... zwart-wit-foto's (mits met een goed kontrast) zijn voor het volgende blad (een dubbele ?) van harte welkom... er is van rainbow een witte lp (bootleg) van uitzonderlijke goede kwaliteit in omloop... deze werd in 1981 opgenomen in ahoy onder de titel "lost in hollywood"... heb je al een kaartje besteld voor rainbow's enige nederlandse optreden in 1982... tot de volgende keer

EXTRA

jawel, vier extra pagina's met de laatst binnen gekomen berichten... ook al omdat het meeste nieuws in dit blad niet zo erg nieuw meer is.... omdat het voor de vakantie al geschreven is... tegen de tijd dat je, dit leest, zit rainbow in japan... de amerikaanse tournee is de meest suksesvolle tot nu toe geweest... hoewel er in de berichtgeving een vage mist hangt... tijdens de tournee, die begin mei al begon, heeft de band gewerkt met diverse voorprogramma's... zoals iron maiden (voor een heel groot deel), the rods (leider rock feinstein stond tien jaar geleden met de groep elf in het voorprogramma van deep purple) en krokus... zoals gezegd: er kwamen slechts vage berichten over de tour... onder de kop "ritchie, wins by a mile" recenseert steve gett (kerrang) een konsert in washington... na de supports rods en krokus (gitarist von arb molde een gitaar, waarmee ritchie niet zo blij mee zal zijn geweest), was er rainbow... begonnen werd met "spotlight kid", net als vorig jaar... steve gett is zeer te spreken: de man in het zwart is in briljante vorm en speelt enkele van de fijnste soli die ik hem ooit live heb horen doen... de enige bezwaren voor gett waren het ontbreken van "death alley driver" en de solo in "stonecold"... maar volgens andere bronnen is bij andere gelegenheden "death alley driver" wel gespeeld...

op 12 juni speelde de band in Montreal... daar werden o.a. gespeeld "i surrender", "can't happen here", "all night long", "death alley driver", "miss mistreated", "tearing out my heart", "stonecold" en "power"... over "catch the rainbow" heb ik niets gelezen... ook nu werd er weer flink aandacht besteed aan purple-fragmenten (en jullie weten hoe ik daarover denk)... zelfs het intro van "child in time" schijnt gedaan te worden... ook gaan er verhalen over een dameskoortje (!)... dat is overigens niet iets nieuws... vorig jaar werd er bij enkele optredens al eens geëxperimenteerd met iets dergelijks... er gaan geruchten dat ter gelegenheid van de europese tour een nieuwe single wordt gereleased met een nieuw nummer op de a-kant... het zijn voorlopig slechts geruchten... ronnie dio's solo-album schijnt zojuist in amerika te zijn uitgebracht... helaas kan ik er nog niets over zeggen...

reeds te koop via import-kanalen, maar binnenkort ook als nederlands exemplaar, is de nieuwe deep purple-lp "Live in London" op harvest shsp 4124... nee, niks reünie... gewoon oude opnamen... en wel uit de engelse tour van 1974... dus met blackmore, coverdale, hughes, lord en paice... echte oude purple freaks zullen deze niet eerder uitgebrachte versies van de bekende klassiekers allang hebben staan op één van de vele bootlegs... de opnamen zijn nu een beetje bijgeschaafd... het geheel klinkt veel geinspireerder dan de andere live-plaat van deze line-up, "made in europe", waarop blackmore niet bepaald geweldig was, omdat zijn beslissing om de band te verlaten toen al vast stond... hier gaat hij prima te keer... kwantiteit gaat hier overigens hand in hand met de kwaliteit... de plaat duurt langer dan 50 minuten... dit zijn de tracks: burn, might just take your life, lay down stay down, mistreated, smoke on the water, you fool no one...

oplettende lezertjes zal opvallen dat het de eerste keer is dat "smoke" van deze line-up op plaat staat... aanrader dus... nog meer live geweld... in oktober verschijnt de vorig jaar al door ronnie dio aangekondigde live-set van black sabbath... titel: "evil live"... hopelijk is de kwaliteit beter dan wat we hoorden op de b-kanten van diverse sabbath-singles... al uit in amerika, maar nog niet hier, is de come-back lp van ex-purple glenn hughes, die al geruime tijd bezig is geweest in een amerikaanse studio, samen met ster-gitarist pat thrall (o.a. ex-pat travers)... de plaat verscheen onder de groepsnaam hughes-thrall... het wordt sparen voor de verzamelaars... de nieuwe gillan-single is reeds uit in engeland... titel: living for the city, een bewerking van een stevie wonder-song... uit op virgin vs 519... op de b-kant staan twee songs: "purple sky" (?) en "breaking chains" beide eigen nummers...de twee stukken komen niet op de nieuwe l.p...

deze verschijnt op 17 september a.s. in engeland... de titel is "magic"... songtitels zijn: what's the matter - driving me wild - caught in a trap - living a lie - bluesy blue sea - demon driver - you're so tight - long gone - living for the city - demon driver (reprise)... nog blijven liggen van het vorige blad is de melding van de 2e solo-lp van gillan's toetsenman colin towns... de plaat heet "making faces"... hij lag enige tijd in de winkel via de japanse import maar is nu ook uit in engeland... op virgin vip 6991... ook is de plaat in ons land... ook op Virgin... bestelnummer: 204 839... songtitels: making faces - tremor - hold yourself up boy - emptyness - ice - nothing's unnatural - the terminal game - mirror mirror - solitary man - infatuation... ik zou de plaat uitgebreid willen bespreken... het is een zeer afwisselende plaat zowel dynamisch in tempo als volume als klankkleur... het klinkt als een heel erg persoonlijk produkt...

het is bijna filmische muziek te noemen... medewerking o.a. van ex-gillan mensen als bernie torme, steve byrd en liam genocky... de nieuwe michael schenker group komt ook met een nieuw produkt... dus met graham bonnet en de opvolger van cozy powell, ted mckenna... graham bonnet manifesteert zich nu heel plotseling als songschrijver... de lp heet "assault attack"... producer (hoera) is martin birch... de plaat verschijnt in oktober... nu al ligt in engeland de single "she is a dancer" in de winkel... de b-kant, "girl from uptown" staat niet op de lp... van bernie marsden's band sos moet in oktober ook een lp verschijnen... voor wie het nog niet weet deep purple in rock is opnieuw verschenen en te koop voor een prijs beneden 15 gulden... idem geldt voor whitesnake's trouble... wie heeft er zoveel geld om dit alles aan te schaffen...........

EXTRA TAPE TALK: kort verslag van de eerste RAINBOW 1982 USA tape. Opgenomen in Montreal 12-6-82: zeer duidelijk te horen zijn hier de backing vocals van enkele dames(!!!). Gespeeld werd het volgende programma: intro-tape (land of hope and glory - over the rainbow thema wordt niet door de band gespeeld) 1. death alley driver (4;45) 2. miss mistreated (4;10) 3. i surrender (5;23) 4.can't happen here (3;48) 5. intro ritchie (0;54) 6. tearin' out my heart (schitterend) (7;08) 7. lazy (1;07) 8. all night long (6;22) 9. intro child in time (1;00) 10. stonecold (3;37) ll. power (3;46) 12. medley: intro ritchie/begin van eyes of fire/ beethoven's ninth/keyboard-solo/beethoven's ninth(reprise)/gitaar improvisatie (12;00) 13. drumsolo (8;20) 14. long live rock'n'roll (5;14) toegift: intro ritchie (2;50)/smoke on the water (zeer kort gespeeld) (2;50). Geen gitaarvernieling. Veel oude dingen zijn verdwenen. Zeer enthousiast publiek. Geluidskwaliteit: redelijk/goed.

ATTENTIE LEDEN VAN DE BELGISCHE DEEP PURPLE FANCLUB
In nummer 49 van het blad Diep Peurpel staat het schema van de optredens van Rainbow in Duitsland en Nederland. Hier is foutief vermeld dat de band op 28 november in ons land komt. Dit klopt niet!!!!