1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11    12    13    14    15    16    17    18    19    20    21    22    23    24    25    DTE 82



Originele verschijningsdatum: 22 november 1979


Vanuit Het Hoofdkantoor
Hallo beste clanners en gefeliciteerd,

Hier is-ie, het eerste fanzine van de Rainbow Fan-Clan. Gefeliciteerd staat hierboven. Daarmee bedoelen we dat jullie de eerste clan-leden zijn. We zullen in de toekomst ons best doen om het zo aangenaam mogelijk te laten worden voor jullie. In dit blad zul je van alles kunnen lezen. Zoals je al gauw zult zien, hebben we prachtige tekeningen die worden gemaakt door Ben Kamphuis. Hij doet het gratis en voor niets en daarvoor moeten we hem hartelijk bedanken.

We hopen dat we in de toekomst ook van jullie kant medewerking krijgen. Hoor je en lees je een interessant bericht of verslag, geef het dan aan ons door. Heb je kritiek op het blad, hou dan je mond niet dicht, maar schrijf het ons.Heb je vragen over één van de groepen? idem dito. We willen een speciale brievenrubriek beginnen voor vragen. Vanaf nu zul je zelf de discografie moeten bijhouden die je gekregen hebt. Alle platen worden in dit blad besproken.

We zijn bezig met het maken van een muzikale stamboom, waarin je heel overzichtelijk kunt zien hoe verschillende groepen zijn ontstaan en waar muzikanten vandaan komen. Daar gaat echter heel wat werk in zitten. Als jullie er interesse voor hebben, laat het dan even horen, want dan gaan we het boompje uit de grond stampen. Het wordt een aardige poster vol met pijlen.

Als je suggesties ter verbetering hebt, laat het ons dan weten, want we maken het blad voor jullie. Nog één ding: laat dit blad aan zoveel mogelijk mensen lezen, want door meer leden we hebben, des te beter kunnen we het blad maken (b.v. afdrukken van foto's). We hopen dat jullie net zoveel plezier aan het lezen van dit blad hebben, als wij hadden met het maken er van. Het volgende blad kun je verwachten rond 25 januari. Alvast goede Sinterklaas, prettige Kerst en een goed begin van tachtig.

Het bestuur.





PANIEK BIJ DE NEDERLANDSE EN DUITSE RAINBOW FANS!!!


In diverse muziekbladen werd een Rainbow-konsert op 10 november in Ahoy-Rotterdam aangekondigd. Even plotseling als het bericht gekomen was, verdween het weer. Hetzelfde geldt voor een konsert op 7 november in Münster (Duitsland), waar hetbestuur ook naar toe wilde. Van de zijde van het engelse management hebben we geenofficiële verklaring gekregen, maar van 'interne Schwierigkeiten', waarover de duitse organisator sprak, blijkt weinig waar. Aannemelijker is dat de amerikaanse, gezien de verkoopcijfers, suksesvolle toernee is verlengd. Mochten we alsnog een officiële verklaring krijgen vanuit Engeland, dan zullen we die zeker doorgeven. Tussen haakjes, houd de agenda's goed in de gaten. Zowel Whitesnake als Gillan zitten binnenkort op het europese continent.



GORGEL GORGEL SLIK .....


Einen recht schönen Gutenabend, Leute! Mag ik mij voorstellen: Mr. J.A.S. Sphritszsaft. U kent mij niet en ik u evenmin. Maar gezien het feit, dat het bestuur van deze fan-clan mij een niet onaanzienlijk bedrag wil betalen om mijn avonturen in dit blad af te drukken, zult U mij nog beter leren kennen en zult U mij een warm plaatsje willen geven in Uw hart.

Ik woon in het kasteel, waar vroeger de tovenaar van Oz woonde, U weet wel, net daarginds achter de regenboog, alwaar ik de pot met goud zit te legen middels het nuttigen van grote hoeveelheden vuurwater.

Af en toe begeef ik mij in etablissementen waar vuurwater te koop is. En het was in één van deze etablissementen, dat ik kennis maakte met disco-muziek. Dat maakte mij helemaal van streek, want het bleek al gauw dat ik, Uw mr. Sphritszsaft, de ontontdekte ontdekker van disco. Uw brein zal zich ongetwijfeld afvragen: 'die Sphritszsaft is zeker in de olie, waar nee, niets is minder waar. 'Luistert! Ik heb de gewoonte aangenomen te drinken op het ritme van de hartslag. In het plaatselijke etablissement "In den Oly" kwam ik tot de ontdekking dat ik ook drink op het ritme van discomuziek. En discomuziek heeft hetzelfde ritme als mijn hartslag. Dus ik ben de uitvinder van disco. Punt. Uit.

Ik hoorde "In den Oly" een plaat, waarin de drummer onverwachts een extra slag gaf. Dit is zeer ongebruikelijk daar discodrummers drummen alsof ze met één hand een Drum voor elkaar draaien. Ik verslikte me dan ook ter plekke. Ik liep met een eendegang naar de d.j. om te vragen wie me die braakpartij had bezorgd. Het bleek een zekere Cozy Powell te zijn met zijn uitvoering van "Disco-symphony in d majeur" van de hand van F. Maat. Paniek alom. Maar ik zat er maar mee en het liep dus met een zizzer af. Kameraden en kameradinnen, heeft U problemen. Schrijft U naar het bekende adres en misschien dat dat mij inspireert tot volgende bizarre avonturen.

gegroet, Mr. J.A.S. Sphritszsaft



PLAATPRAAT


"Plaatpraat" is de rubriek in "Over the Rainbow" waarin we nieuwe platen de revue laten passeren en, zo mogelijk, van enige kanttekeningen voorzien.


THE RISING RAINBOW IS DOWN TO EARTH
RAINBOW: "DOWN TO EARTH"


Toen het bericht kwam dat de samenwerking tussen Ronnie Dio en Ritchie Blackmore beëindigd was, moesten we even terugdenken aan juni 1973, toen Ian Gillan uit Deep Purple stapte. Elke Purple-fan zat met zijn handen in het haar: Wie kan Ian vervangen? Blackmore c.s. kwamen toen met de totaal onbekende David Coverdale, die vriend en vijand (positief) verraste en nu tot de beste (maar stevig ondergewaardeerde) rock-zangers van Engeland hoort.

Dezelfde situatie dus bij Rainbow, maar dan vijf jaar later. En opnieuw is het Ritchie Blackmore, die de zaak moet klaren. Na het meermalen beluisteren van deze nieuwe plaat kunnen we maar één ding zeggen: Ritchie heeft het hem maar weer geflikt! In Graham Bonnet heeft Rainbow een vrij onbekende (net als Coverdale toen), maar krachtige zanger gevonden, die uitstekend past in Blackmore's konsept. Op zijn solo-platen (waarover elders in dit blad meer) konden we zijn talenten nog niet duidelijk onderscheiden, maar nu is het des te duidelijker.

Opnieuw zijn er vakatures geweest voor het orgel- en bas-beroep en opnieuw zijn deze bezet (werkloosheid?). Don Airey (elders in dit blad meer) op toetsen en oud-Purple-bassist (1969-1973) Roger Glover. Roger heeft na zijn vertrek bij Purple talloze platen geproduceerd (o.a. Rory Gallagher, Status Quo, Nazareth) en beheerst dit vak tot in de puntjes. Dat is ook te horen aan deze plaat, die hij ook produceerde. "Down to earth" is zonder twijfel de best geproduceerde Rainbow- plaat. Het vlakke geluid van "Long live rock'n'roll" is nu veranderd in een breed tapijt, waarin de instrumenten duidelijk te onderscheiden zijn. Pluim voor Glover!!!

En dan de muziek. Ritchie schreef met Roger zeven (inclusief een nummer met Cozy) van de acht nummers. De overblijvende song is de single "Since you been gone", geschreven door Russ Ballard en te horen op zijn tweede solo-LP "Winning" (op Epic). Rainbow's versie is nagenoeg dezelfde als die van Head East op hun gelijknamige LP van vorig jaar (op A&M). Het nummer staat tevens op de onlangs uitgebrachte "Head East Live"-dubbel-LP (ook op A&M - AMLM 66007). Niet erg origineel dus, deze single. Als single op zich vinden we het nog best te pruimen maar tussen de overige LP-nummers valt het uit de boot. Jammer!

Maar de andere zeven stukken maken alles meer dan goed, met uitzondering misschien van "No time to lose" dat toch te veel aan Purple doet denken. "Makin' love" valt op door het fraaie intro en het krachtige middenstuk. "All night long" kent mooie tempo-wisselingen en Bonnet schijnt alle toonaarden te halen (en lijkt toch niet op Iwan Rebroff).

"Love is no friend" zou ook best passen in het repertoire van Whitesnake, terwijl "Danger zone" en "Lost in Hollywood" (het middenstuk is weer grandioos) direkte knock-outs forceren.

Blijft over het nummer dat alle Rainbow ingrediënten heeft, "Eyes of the world": het voorbereidende synthesizer-werk, tempo-breaks en het gedreven ritme-spel van Glover en Powell. Dit alles bezorgt ons iedere keer trillingen in de ruggegraat (en dat is een goed teken, want dat gebeurt niet vaak meer). Dit nummer belooft veel voor Rainbow Live.

"Down to earth" is aldus een plaat met korte, krachtige songs, die een goede basis zullen vormen voor de nieuwe live-show. Eén ding moet ons van het hart: er staat geen nummer op à la "Catch the rainbow".

Wij geloven dat we deze plaat moeten beschouwen als een plaat met een hoog amusements gehalte. De LP swingt van begin tot eind. Ritchie bewaart (bewust?) de rustpunten voor de konserten. "Down to earth" is een echte hard-rock-plaat, zonder veel franjes maar toch interessant.



COVERDALE DRAAIT STATIONAIR
WHITESNAKE "LOVEHUNTER"
United Artists UAG 30264 (engels bestelnummer)


Een opvallende overeenkomst tussen Whitesnake en Rainbow is dat beide groepen zo vaak van bezetting wisselen. Neem nou deze nieuwe Whitesnake-LP. Al maanden voordat de plaat uitkomt is bekend dat drummer Dave Dowle (die nog wel op deze LP te horen is) is vervangen door Ian Paice en daarmee komt het totaal aantal Purple-gasten op drie in deze band.

In nummers als "Walking in the shadow of the blues", "Medicine man", "You'n'me", "Mean business" en het titelnummer (met prachtig slide-gitaarwerk van M. Moody) waart de geest van de "Burn"/"Stormbringer" tijd duidelijk rond. Moody en Marsden kennen de kneepjes van het gitaristenvak uitermate goed. Jon Lord komt op de tweede kant ruim aan zijn trekken met solo's in "Mean business", "Outlaw" en "Rock'n'roll women". Hij speelt als vanouds. Op deze tweede groeps-LP ("Trouble" was de eerste en de platen daarvoor waren min of meer solo-projekten van David Coverdale) staan ook weer een paar prachtige ballades, zoals Coverdale ze zo prachtig kan zingen. Hij is een echte "lovehunter", maar wordt vaak in de vrouwen teleurgesteld. "Lovehunter" is een plaat die je blindelings kunt kopen als je de platen, die Coverdale met Purple maakte, nog steeds kunt waarderen.

Er moet nog iets gezegd worden aan het adres van de platenmaatschappij. Op de binnenhoes van de amerikaanse persing zijn alle teksten afgedrukt, terwijl op die van de engelse persing de tekst van "Help me thro' the day" is weggelaten (het enige nummer dat niet door de groep is geschreven???). EMI-Holland heeft zelfs helemaal geen teksten bijgesloten. Schaam u.

Wim en Hans


GILLAN BACK TO THE ROCK
GILLAN: "MR. UNIVERSE"
Acrobat 660.053 (CNR-Weesp)


Elders in dit blad heb je al kunnen lezen over mijn ervaringen met het live-gebeuren van GILLAN. Daarin schreef ik al over de muzikale koerswijziging die Ian Gillan (zanger bij Deep Purple van '69 t/m '73) heeft aangebracht. Ian begint nu waar hij in 1973 ophield en dat wordt hem vooral door de pers nogal kwalijk genomen. Op de voorgaande drie LP's (zie je discografie) werd best aardig gemusiceerd maar, behalve dat de muziek sfeerloos was, paste Ian's stem totaal niet bij de muziek. Goed, Ian gaat dus terug naar de hard-rock en mijn vermoedens zijn uitgekomen: de live-indrukken worden op deze plaat meer dan waargemaakt.

De bezetting kun je terug vinden in het stukje over Gillan Live in London. Deze line-up hoor je in negen van de tien nummers. Zes tracks zijn geschreven door Gillan en Colin Towns, de enige overgeblevenen van de "Scarabus"-groep. Colin schreef verder drie stukken alleen, terwijl "Puget Sound" door de hele groep is samengesteld. "Second sight", alleen gespeeld door Colin op zijn toetsenborden, opent de plaat heel voorzichtig. De optredens beginnen ook met dit stuk. Plotseling valt de hele groep in en zit je midden in "Secret of the dance", dat qua tempo aan "Kill the king" doet denken. "She tears me down" is wat langzamer, terwijl "Roller" angstwekkend het Deep Purple-geluid benadert. "Vengeance", de single, is iets minder sterk. "Puget sound" is het enige nummer op de plaat dat de kwalificatie "zwak" verdient. Wat Ian hier tekstueel klaar maakt, grenst aan het kinderlijk eenvoudige. "Dead of night" is weer ijzersterk (wat een bas, hè). "Message in a bottle" heeft niets met Police te maken. Micky Underwood laat op drums sterke stukjes horen.

Blijven over de twee langste nummers, het titelnummer en "Fighting man" (ruim 7 minuten). Opvallend is de aandacht die is besteed aan de opbouw. "Mr. Universe" opent met de toetsen van Colin, waarna het nummer swingend wordt uitgebouwd. Bernie Torme speelt op gitaar een glansrol. Hoewel hij compositorisch weinig in de melk te brokkelen heeft, is hij op de plaat nadrukkelijk aanwezig. Merkwaardig horen we hem en Underwood niet in "Fighting man", dat de plaat afsluit. Dit nummer is opgenomen met de bezetting (Steve Byrd-gitaar en Liam Genocky-drums), die slechts kort heeft bestaan na de "Scarabus"-LP en de alleen in Japan uitgebrachte LP "GILLAN" heeft gemaakt. Of dit nummer ook van die plaat afkomstig is, is mij op het moment onbekend. Maar dat het een prachtig nummer is lijdt geen twijfel. Het rustige begin loopt uit in een harder middenstuk, waarna het weer kalm wordt besloten.

Op de hele plaat wisselen gitaar en toetsen elkaar veelvuldig af. Eén ding staat als een paal boven water: Gillan is na 6 jaar terug waar hij thuishoort: als zanger in een groep die muziek maakt waar zijn stem het beste bij past: ROCK!!!

Gerrit

VERRASSEND VERFRISSEND
COZY POWELL: "OVER THE TOP"
ARIOLA ARL 5038 (engels bestelnummer)


Al in mei van dit jaar bereikte ons het bericht dat er een solo-LP van Powell (drummer bij Rainbow sinds oktober 1975) zou komen. 27 oktober j.l. was het dan zover. De werktitel "Many sides of a racing car" is veranderd in "Over the top", maar het racen zit Cozy in het bloed: op de hoes zien we hem met een cross-motor over zijn drumstel springen (hoe wil-ie dat live waarmaken?).

Cozy heeft een aantal interessante vrienden gevraagd mee te spelen. Zo horen dat Jack Bruce (o.a. ex-Cream) het bassen nog lang niet verleerd is. We horen verder twee ex-leden van Colosseum II. Gitarist Gary Moore (ook alweer ex-Thin Lizzy) en toetsenist Don Airey (in 1974 al met Powell in Hammer en nu bij Rainbow).

Bernie Marsden (Whitesnake) en Dave 'Clem' Clempson (verving ooit Peter Frampton in Humble Pie, werd afgewezen in 1975 om Blackmore te vervangen in Deep Purple en speelde met Powell in Strange Brew) doen beide in twee stukken mee. Tenslotte speelt Max Middleton op toetsen mee in twee nummers, die hij zelf ook schreef, "Sweet Poison" en "The Loner".

Max speelde met Cozy in 1972 in de Jefff Beck Group. Geen kleine namen dus. Een kwaliteitsplaat mocht verwacht worden. Dat is het ook geworden, al zullen mensen die enkel simpele hard-rock waarderen, hier en daar hun hoofd schudden. Bij mij komt de plaat verrassend en verfrissend over. Geen voorspelbare plaat. Veel gevarieerde muziekstijlen lopen dwars door elkaar, wat mede de oorzaak vindt in het feit dat de bezetting per nummer wisselt.

Even een waarschuwing: loop niet kwaad naar de platenboer als je leest op de hoes "lyrics enclosed" (teksten bijgesloten) en je vindt geen tekstvel. Het is een aardige grap, want er wordt geen woord gezongen, m.a.w. de plaat is geheel instrumentaal. Verder is de plaat opgenomen 'without the aid of a safetynet" (zonder hulp van een vangnet). Laten we de nummers eens doorlopen.

"Theme one", de single, opent de plaat. We horen Powell-Bruce-Airey-Marsden in een oude George Martin (ex-Beatles-producer). Een vlot aanstekelijk nummer met drumwerk à la "Dance with the devil". We horen zelfs een stukje van "White room", een oude hit van The Cream, waarin Bruce speelde. Marsden maakt plaats voor Moore in "Killer", dat snel start, maar halverwege overgaat in een blues. Prima gitaar en synthesizerwerk.

Bruce-Powell-Airey spelen "Heidi goes to town"(?), een klassiek aandoend deuntje dat op single best hitkansen heeft. "El Sid" sluit kant één af. Het is minder overtuigend dan de overige nummers. Je hoort weer Powell-Bruce-Marsden-Airey. Kant twee ademt een heel andere sfeer uit. Max Middleton opent met pianospel in "Sweet Poison" en wordt dan vergezeld van Powell-Airey-Bruce-Marsden. Het is nogal jazz-rock-achtig en swingt als een ....

Het langzamere "The Loner" is opgedragen aan Jeff Beck, de gitarist die heel wat baanbrekend werk heeft verricht in de muziek. Clempson speelt Beck's stijl aardig na (ik weet niet of ik dat naspelen op zich moet waarderen, maar Clem speelt wel goed).

Het laatste nummer van de plaat is het titelnummer van de plaat. Het is in twee stukken verdeeld. In het eerste fragment horen we Bruce-Powell-Airey in een zeer fraai swingend stukje muziek, dat abrupt wordt afgebroken, waarna Cozy begint aan een drumsolo, die precies weergeeft zoals hij dat bij Rainbow-konserten ook doet (was Cozy toch boos omdat zijn drumsolo in "Still I'm sad" op "On Stage" er uit was geknipt?).

Duidelijk is zijn dubbele bass-drum te horen, die zijn stijl zo kenmerkt, en ja hoor, daar is de muziek, die Cozy altijd bij zijn solo begeleidt: de "1812 Overture" van Tchaikovsky. Zeer fraai, maar toch niet zo indrukkend op de plaat vergeleken met als je er live bij zit. Je ziet geen drumstel de lucht ingaan of zoiets. Je moet wel een liefhebber van drumsolo's zijn als je dit stuk niet gauw wil vervelen. Ik vind het jammer.

Maar kortom: Cozy heeft een verrassende, verfrissende, afwisselende plaat weten te maken onder leiding van Martin Birch, de producer van zovele Purple en Rainbow-produkten. Een plaat die bol staat van de prachtige gitaar- en toetsen-solo's. Een plaat, die je wel een paar keer dient te beluisteren, dat wel. Maar een plaat, die lang mee zal gaan. Geen overbodige plaat, dat is "Over the top".

Gerrit



lichtflitsjes +++ lichtflitsjes +++ lichtflitsjes +++

midden tijdens ons bezoek aan het konsert van motörhead in paradiso amsterdam op 20 oktober werd wim jarig +++ hoe kan dat +++ het konsert was om middernacht nog niet afgelopen ++++++++ lampje kapot ++



PLAATPRAAT

Hier zijn nog en paar platen die we je niet willen onthouden.


GRAHAM BONNET - "NO BAD HABITS"
- Mercury 6304 504

Deze tweede solo-LP van Graham Bonnet is net als de eerste uitgebracht bij Phonogram.

Kant 1:
1. I'll be your baby tonight (Dylan)
2. Won't you join me (Kongos)
3. Is there a way to sing the blues (McRiner)
4. Can't complain (Otway)
5. Givin' up my worrying (Rossi-Frost)

Kant 2:
1. Pyramid (Kongos)
2. Only you can life me (Kongos)
3. Stand still Stella (Williams)
4. High school angel (Bonet-Hutchins)
5. Cold lady (Williams)

De plaat kwam uit in 1978 en is geproduceerd door Pip Williams, die ook Bonnet's eerste LP deed. In het verhaal over Graham elders in dit blad kun je nog iets lezen over zijn eerste LP.


RUSS BALLARD - "WINNING"

Epic EPC 69210 (CBS)

Russ Ballard's naam ken je waarschijnlijk als komponist van "Since you been gone". Dat nummer is terug te vinden op deze tweede LP van Russ. De muziek van Ballard is doorgaans rustig of romantisch te noemen. De plaat is nog leverbaar in de winkel. Hij werd uitgebracht in 1976



lichtflitsjes +++ lichtflitsjes +++ lichtflitsjes +++

wegens teveel materiaal over don airey (beloofd in de recentie van "down to earth) tot de volgende keer +++ hetzelfde geldt voor een lang interview met ian gillan +++ patches zijn stoffen lapjes die je op je jas kunt (laten) naaien +++ truusje van de rainbowtiek heeft ze van rainbow +++ kosten f 4,50 +++ doen dus +++



IAN GILLAN BAND
LIVE IN LONDON !!


Afgelopen zomer bracht Gerrit zijn vakantie door in het bruisende centrum van de europese popmuziek, London. Behalve enkele zeer aangename uurtjes met de voorzitster van de engelse Whitesnake-fanclub, Karin Green (haar adres staat elders in dit blad), was hij in de gelukkige positie de eerste konserten van de vernieuwde Ian Gillan Band te zien. Hier volgt zijn relaas.

Op dinsdag 10, woensdag 11 en donderdag 12 juli j.l. stelde Ian Gillan zijn nieuwe groep voor aan het engelse publiek. Dit gebeurde in de befaamde Marquee Club, 90 Wardour Street, London W1, nog geen vijf minuten lopen van Piccadilly Circus, waar mijn hotel stond (Regent Palace). De Marquee is een vrij kleine club, waar hooguit 500 mensen in kunnen. Die waren er de eerste avond in ieder geval.

Van de I.G.B., die de LP "Scarabus" maakte, zijn alleen Colin Towns, toetsen en dwarsfluit, en Ian zelf overgebleven. Na die LP is in een andere (mij onbekende) bezetting een LP opgenomen, die alleen in Japan is uitgebracht als "Gillan". Later werd besloten de plaat niet in de rest van wereld uit te brengen. Dus, liefhebbers, je kunt de plaat kopen als Japanse import, maar kost je dan wel een aardige duit. (Zo is er overigens ook nog een alleen in Japan uitgebrachte live-LP "Live in Budokan").

De nieuwe groep bestaat, behalve uit Colin en Ian, uit John McCoy, een kale bassist met sik/snor, Bernie Torme, een vurige gitarist en Mick Underwood, de drummer die tien jaar geleden met Roger Glover en Ian Gillan in Episode Six speelde. De drie konserten waren vrijwel identiek. De meeste nummers waren afkomstig van de japanse "Gillan" LP en de nieuwe LP "Mr. Universe", nummers die ik nog niet kende. "Vengeance" (de engelse single) en "Mr. Universe" waren erg sterk. De groep speelde enthousiast en wie Ian Gillan waardeert om de manier zoals hij bij Purple zong, zal hem ook nu kunnen waarderen.

Het jazz-rock-element, dat duidelijk is te horen op de laatste I.G.B.-LP's is helemaal verdwenen en heeft plaats gemaakt voor degelijke hard-rock. Ian zingt als vanouds. Het laatste nummer was steeds "Smoke on the water", het enige Purple-nummer dat ze spelen. Gitarist Torme begon het nummer met een prachtige intro, zoals Blackmore dat zo goed kan. Het betere gooi- en smijtwerk dus. De solo in het midden was nogal veranderd. De toegift was ook steeds hetzelfde nummer: het oude Little Richard-nummer "Lucille", dat in 1969 en 1970 ook altijd de toegift van Deep Purple was. Ian speelde gitaar in dit nummer en deed het niet onaardig. Kortom: de nieuwe Ian Gillan Band maakt ouderwets hard-rock. Het is niet iets nieuws, maar wel swingend. Op de laatste avond ontmoette ik ex-Rainbow-bassist Bob Daisley. Wat Bob te vertellen had, kun je in het volgende verhaal lezen.

Gerrit



Ronnie Dio - Nieuwe Groep ??


Het zal veel Rainbow-fans ongetwijfeld interesseren wat er met Ronnie Dio gaat gebeuren, nu hij niet meer in Rainbow zingt. Ex-Rainbow-basist Bob Daisley, die ik ontmoette na afloop van het derde Ian Gillan-konsert in de Marquee, wist er alles van.

Op mijn vraag wat hij nu zo aan het doen was, nu Roger Glover zijn plaats heeft ingenomen, antwoordde Bob dat hij met Ronnie Dio een nieuwe groep aan het formeren was. Er was nog geen naam en ook naar een gitarist werd nog gezocht.

Behalve Bob op bas en Ronnie op stembanden, zijn in ieder geval aanwezig Mark Nauseef en Mickey Lee Soule, twee namen die je niet onbekend voor hoeven te komen. Mark Nauseef is de nieuwe drummer. Tot voor kort zat hij in de Ian Gillan Band en is te horen op de LP's "Child in time", "Clear air turbulence" en "Scarabus". Mark speelde eveneens op Jon Lord's laatste solo-LP "Sarabande".

Mickey Lee Soule is een oude bekende van Ronnie. Hij speelde met Ronnie zes jaar lang in de groep ELF, tot het moment dat Ritchie Blackmore de hele groep overnam en ELF-gitarist Steve Edwards aan de kant zette. Zo ontstond de eerste Rainbow-formatie en je kunt Mickey Lee horen op toetsen op de eerste Rainbow-LP.

Mickey zong ook nog een nummer op de LP "Butterfly Ball" van Roger Glover (je weet wel, met "Love is all") en speelde toetsen op Glover's vorig jaar verschenen solo-LP "Elements".

Op mijn vraag aan Bob Daisley hoe het nou zit met de geruchten dat Ronnie naar Black Sabbath zou gaan, wist hij het volgende te zeggen. Ronnie is slechts een stand-in, een invaller, omdat die groep voor het eind van het jaar contractueel nog een LP moet uitbrengen. Ronnie is gevraagd te zingen op de plaat en wilde dat wel. Maar als Sabbath een nieuwe zanger vinden, zal de plaat niet worden uitgebracht (zou jammer zijn - red.). Tot nu toe is het in de pers nog stil gebleven rond deze groep. Het gesprek met Bob had ik op 12 juli j.l. en intussen zijn we al weer een paar maand verder. Of ze hebben nog steeds geen gitarist gevonden, òf ze zitten stiekum te oefenen, òf het hele feest gaat niet door, òf we hebben een grandioze wereldprimeur met dit nieuws. We zullen afwachten en je op de hoogte houden.

Gerrit



lichtflitsjes +++ lichtflitsjes +++ lichtflitsjes +++

er gaan sterke geruchten als zou kojak onder de naam john mccoy zijn geluk willen proberen in de muziek +++ hij zou zelfs bas spelen in de nieuwe ian gillan band +++ onze geheime dienst heeft het uitgezocht +++ john mccoy speelt wel in de ian gillan band+++maar heet geen kojak +++ hij is wel kaal +++ dat wel +++ op 4 december is het drie jaar geleden dat tommy bolin overleed +++ dan is gerrit ook jarig +++++++++++++++++



T.V. SPECIAL
DEEP PURPLE IN ROCK


Nadat we zaterdag drie november teleurgesteld waren door de Vara, die het aangekondigde Rainbow-filmpje niet uitzond en het Rainbow-konsert in Duitsland ook al niet doorging, waren we erg ongeduldig aan het wachten op de Purple-special, die op 4 november op de duitse t.v. zou worden uitgezonden. Hans, Gerrit en ik zouden kijken naar de kleuren-t.v. bij Henk (ook lid, u ook), maar het ding begaf het al voor de uitzending begon. Dus zaten we die zondagavond vol ongeduld te wachten op het klokje van 7 uur bij het beeld van een piepklein draagbaar t.v.'tje (beeld 25 cm).

Het overzicht van 8 jaar Deep Purple begon bij het eind. Deep Purple Live in Budokan dec. 1975, het konsert dat je ook kunt horen op de LP "Last concert in Japan". We kregen "Burn" en "Love child" te zien. Coverdale zong de longen uit zijn lijf en Ian Paice sloeg zo hard op zijn drumkit dat het arme t.v.-toestel bijna uit elkaar knalde. Jon Lord swingde als vanouds achter zijn orgel en Glen Hughes liet zijn bas behoorlijk donderen. Tommy Bolin, die de gitaarkoning himself Ritchie Blackmore had vervangen, speelde met een handblessure en dat was te horen ook.

Daarna kregen we een historische Purple-opname te zien uit 1968. Met Rod Evans (zang) en Nick Simper (bas) zagen we de groep met "Hush" dat live in een t.v.-studio werd gespeeld, terwijl het studio-publiek erbij stond te swingen. Wel grappig om te zien.

De groep bestond nauwelijks een half jaar. Daarna kwam een fragment van het "Concerto for group and orchestra" uit 1969. Vijf langharigen temidden van een heleboel netjes in het pak gestoken strijkstokken, maar een kompliment aan Jon Lord, die dit werkstuk voor groep en orkest in zijn eentje geschreven heeft.

In de volgende opname zagen we voor het eerst Ian Gillan in actie: "Black Night" live in een t.v.-studio. Het week nauwelijks af van het origineel. Daarna kwam de sprong naar 1974: het gigantische California Jam Festival voor zo'n 400.000 mensen, waar Deep Purple hoofd-act was.

We zagen eerst een gedeelte van "Smoke on the water", dat abrupt werd afgebroken door "Blackmore in action" ofwel een gedeelte uit "Space truckin'", waarin Ritchie alle remmen los gooide. En dat was niet mis. Deep Purple was toen toch wel in zijn beste tijd. Het toeval wilde dat dit optreden werd uitgezonden door de t.v. en daarvoor heb je camera's en cameramensen nodig. Eén stond op het podium.

Nadat Ritchie allerlei goocheltrucs had uitgehaald, liep-ie met zijn halve gitaar op de camera af en begon er flink op los te beuken. Iedere keer als hij de camera raakte viel het beeld uit. Maar het was nog niet genoeg. Er komt nog een 'slachtoffer', waar hij eerst uitgebreid een walsje op danst en daarna de arme gitaar tot ontploffing brengt. Jaja, Ritchie kan er wat van.

Daarna gingen we weer naar de Budokan met Tommy Bolin. Eerst weer een stuk "Smoke on the water" (waar heb dat nou voor nodig) en vervolgens "You keep on moving" en "Highway star", waarbij het publiek bijna hysterisch werd. En zo hadden we bijna de hele "Last concert in Japan" gezien. David en Glenn schreeuwden nog éénmaal het publiek dol en het was afgelopen. Dat was het einde van 45 minuten Deep Purple In Rock. We hebben er flink van genoten. Onze dank gaat uit naar Henk en de portable t.v. die het heeft uitgehouden.

Wim

P.S. Bij California Jam zag je achter het podium een grote regenboog. Later zou Ritchie verklaren dat hij hier op het idee van de grote regenboog boven het Rainbow-podium is gekomen.


NIEUWE LP
WHITESNAKE - "LOVEHUNTER"


Op 22 september werd in de Engelse muziekkrant Melody Maker het engelse publiek geattendeerd op het verschijnen van de nieuwe Whitesnake-LP "Lovehunter" en de gelijktijdige toernee door Engeland van de groep.

Uit de hele aanpak blijkt duidelijk dat het er op gaat lijken dat Whitesnake hard op weg is om Engeland definitief te veroveren. In de periode tussen 11 oktober en 5 november stonden er 19 konserten op het programma. Dat betekende dat er precies 7 vrije dagen waren, die nog niet eens allemaal echt vrij waren, omdat er ook tijd moest worden ingeruimd voor interviews, t.v.-uitzendingen, etc.



IN DE PISTE
RORY GALLAGHER wordt jonger
Samstag, 29 september '79 - 20.00 uur Münster - Halle Münsterland


Het hele bestuur zat die avond over de grens in de piste van Halle Münsterland, die makkelijk te vinden was (volg de witte borden) en nadat we een stencil hadden gekregen waarop het Rainbow-konsert op 7 nov. werd aangekondigd (maar niet doorging) zat de stemming er goed in. De plaat "Top-Priority" was ons beter bevallen dan de laatste drie Rory-LP's samen.

Ook de ca 8000 duitsers hadden er veel zin in. M.a.w. een optimaal sfeertje voor een swingend konsert. En geswingd hebben we. Rory kiest momenteel voor rock'n'roll en stopt de blues in de vergeetkist. Nieuwe nummers als "Follow me" en "Bad penny" zijn grandioos en zelfs de akoestische set swingde als een trein. Het aantal toegiften hebben we niet geteld, we raakten de tel kwijt. Rory wordt er niet ouder op, integendeel: hij wordt jonger. Na bijna drie uur muziek stonden zonder een droge draad aan het lijf weer buiten. Rory keeps on rollin'.


MOTÖRHEAD - KAN HET NOG HARDER S.V.P.
Zaterdag 20 oktober '79 - 20.30 uur Amsterdam - Paradiso


En weer was het voltallige bestuur op pad. We waren al helemaal doof van de LP "Overkill". We wisten dus wat ons te wachten stond. In de lang niet volle Paradiso konserteerde de engelse 'jailhouserock'-band Motörhead. Er valt eigenlijk weinig meer te zeggen dan dat dit het hardste is wat we in tijden hebben gehoord.

Hebben de meeste beton-bands nog een rustig nummer, Motörhead dendert van start tot finish. Alleen de figuur die steeds riep "Lemmy, play it louder, please", had zeker oordopjes in. Je kunt echt voor 5 piek nog een goed konsert zien.


lichtflitsjes +++ lichtflitsjes +++ lichtflitsjes +++

In de vara-gids van 3 november stond aangekondigd dat vara's popkrant een filmpje van rainbow zou uitzenden +++ nou, weinig rainbow +++ daar zat het bestuur met een mond vol bier +++ mensen, die nog verjaardagskaartjes overhebben +++ opgelet +++ hier komen wat geboortedata +++ jon lord - 9 juni 1941 +++ david coverdale - 22 september 1950 +++ ritchie blackmore - 14 april 1945 +++ ian paice - 29 juni 1948 +++ micky moody - 30 augustus 1950 +++ bernie marsden - 7 mei 1951 +++ ian gillan - 19 augustus 1945 +++ roger glover kun je nog net een kaartje sturen +++ hij is jarig op 30 november en wordt dan 34 +++ we willen jullie iets vragen +++ help mee leden werven +++ want hoe meer leden +++ hoe beter de service +++ help mee leden werven +++ er zijn minstens tienduizend rainbow-fans in ons land +++ en dan praten we nog niet eens over de fans die bijna fan zijn +++ zoek mee draai een rainbow-elpee +++++



INTERVIEW
2 VIJANDEN VERENIGD!


Na de split van Deep Purple in 1976 leverden zanger David Coverdale (DC) en organist Jon Lord (JL) in POP (duits popblad) een hevige woordenstrijd. "In plaats van zijn kansen gebruik te maken, gedraagt hij zich als een klein kind. Hij zoekt de schuld bij anderen. Hij zou zich beter bewust moeten worden dat hij een verdomd goeie zanger is en echt interessante dingen kan schrijven. Maar nee, hij zit thuis en klaagt." Aldus JL in een POP-interview in 1976.

DC ging in het volgende nummer in de tegenaanval: "Als ik Jon nog eens tegenkom, kan hij beter uit de weg gaan, want anders sta ik nergens voor in. Ik kan jullie in ieder geval verzekeren dat, na alles wat gebeurt is, je aan een verdere samenwerking tussen Jon en mij niet meer hoeft te denken. Ik wil niets meer met Mr. Lord te maken hebben. NOOIT!!!". DC heeft zijn woord niet gehouden. In augustus 1978 haalde hij JL in zijn eigen band Whitesnake. Die verzoening heeft beide goed gedaan. Whitesnake is dan wel niet zo'n supergroep als Deep Purple, maar ze vinden dat helemaal niet erg. Waarom? Dat kun je nu lezen.

Wat bij Jon en David het meest opvalt, is het feit dat ze hun vroegere leven als Purple-superstars met zoveel zelfkritiek en afstand beoordelen.

DC: "Het grootste probleem was dat we wisten dat we goed waren. We hebben ons zelf aan het eind vernietigd. Het uit elkaar gaan was hoogst onaangenaam en verschrikkelijk." Het is des te verbazingwekender dat zij, die alles bereikt hadden, de motivatie konden opbrengen om opnieuw te beginnen.

DC: "Het zal wel daaraan liggen dat we muzikaal uitgehongerd waren. Toen ik Jon bij de band haalde, kon ik hem nog zo ver krijgen dat hij na de grote Star- en Party-trip weer echte muziek wilde maken. En niets anders dan muziek."

- Welk soort publiek komt er nu naar Whitesnake?

DC: "Velen komen uit pure nieuwsgierigheid. Af en toe komen er een paar Blackmore-fans en Purple-fans. Mij maakt het niet uit waarom ze komen, zolang maar niemand verlangt dat we oude koeien uit de sloot halen. We spelen weliswaar "Mistreated", ik heb het tenslotte zelf geschreven, maar verder houden we ons weinig of niet met Purple-dingen bezig. Niet dat we het publiek niet respecteren, integendeel. Na de show nodigen we mensen uit om wat te kletsen en een pilsje te drinken. Muziek betekent voor mij vooral: kontakt tussen de mensen. Tijdens Purple heb ik nauwelijks met mensen kunnen praten. Het was alleen: optreden, hotel, limousine, vliegveld - om te lachen eigenlijk. Toen ik met deze band plotseling in kleine zalen speelde, vond ik eindelijk het kontakt met mensen. Nu heb ik b.v. echt plezier in het beantwoorden van brieven van fans."

- Voor hij met Whitesnake begon, woonde DC in München met vriendin, waar hij tijdens de punk-explosie zijn verdriet met te veel drank probeerde weg te drinken. Hij beleefde mee hoe grootheden van hun voetstuk werden gestoten en mensen als Costello, Boomtown Rats en Ian Dury boven water kwamen en David vindt dat een goede zaak.

"Deze figuren hebben mij uit mijn luie stoel geholpen en de weg naar de oorsprong van de rock'n'roll gewezen. Vroeger konden al die fans van Zeppelin, Rainbow of Purple er niet op rekenen dat ze ooit op het podium tussen die immense installatie zouden komen te staan. Die new-wave-gasten hebben dat veranderd, daarvoor moeten we ze dankbaar zijn. Ik ben nu gelukkiger als ik met mijn muziek 20 mensen kan bereiken dan wanneer ik 2 miljoen LP's verkoop. Natuurlijk zou ik een leugenaar zijn als ik zou zeggen dat ik niet graag geld verdien. Maar ik weet dat geld talrijke groepen kapot heeft gemaakt. Groepen, waarin één persoon de ster is en meer verdient dan zijn medemuzikanten, liggen snel tegen de vlakte. Ik kan mijn jongens alleen maar 100% - prestatie afdwingen, als ik hen ook 100% geef. We krijgen allemaal evenveel poen - ook Lord en ik. We zijn een demokratische onderneming en ik weet dat we daar uiteindelijk het meeste baat bij zullen hebben. Veel mensen zeggen nu dat ik dom ben maar ik zal bewijzen dat zij ongelijk hebben."

- En hoe is het met JL, die zich uit zijn riante villa in Goringen-Thames liet lokken en vrijwillig opnieuw begon aan het leven van een hard werkende muzikant. Hij geeft openlijk toe dat het verzoek van DC precies op tijd kwam.

JL: "Ik begon net de gladde weg naar beneden op te gaan en had enorm medelijden met mijzelf. Ik hoefde niet te werken, ik had tenslotte geld genoeg verdiend. Op een gegeven moment was ik gewoon bang om maar een stap buiten de deur te doen. Iets overtuigde me dat ik weer moest gaan optreden. OPTREDEN!!! Na 16 jaar en de Purple-trip, die me op duizelingwekkende hoogte bracht, moest ik weer terug naar beneden en weer van onderen beginnen."

- JL voelt zich oud (al 38!), maar niet zonder energie. Hij is er van overtuigd dat veel hard-rock-groepen recht van bestaan hebben.

"Punk heeft weliswaar een paar goede groepen opgeleverd, maar er zat een hoop troep bij. Maar dat is altijd zo geweest. Ik geloof dat we deze jongen, vurige jongens, die ons als een stoomwals plat maakten, hebben verdiend, nodig hadden. Velen van ons zouden lui en vet zijn geworden. Nu weet ik dat muziek volledige inzet nodig heeft. Tussen ons en het publiek is een onuitgesproken afspraak, dat we ons voor hen volledig moeten inzetten."

- JL ziet de toekomst met zelfvertrouwen tegemoet.

"Onze muziek was altijd al goed. Wat de punk dan ook aan waarde heeft opgeleverd, men kan nooit van ons zeggen dat we geen goede muzikanten met een goede show zijn. Veel mensen in mijn positie hebben ingezien dat we het masker met de zelfverzekerde uitdrukking moeten afzetten en niet moeten rusten op oude lauweren, dat we met een nieuwe prestatie de waardering opnieuw van het publiek moeten verdienen. Met dit wijze inzicht onder ogen zullen de Whitesnake-boys nog wel een flinke poos met elkaar gelukkig zijn. Ook als de superstartrip à la Purple uitblijft, want daar zitten David en Jon, dat heeft dit gesprek wel aangetoond, niet op te wachten.

Uit POP, week 24-1979

N.B. Op het moment dat dit interview plaats vond (tijdens het begin van de Whitesnake toernee in Duitsland begin juni), was het nog niet bekend dat Ian Paice in de groep zou komen.



EVEN KENNISMAKEN....
HALLO, DUS U IS.....EH GRAHAM BONNET


Nou, daar stonden we dan te kijken op die dag in mei met onze frisgewassen oortjes en nauwelijks geopende oogjes naar het persbericht: GRAHAM BONNET is de nieuwe zanger van Rainbow! Graham Bonnet??? Nooit van gehoord, hoewel... o ja, die stond een paar jaar geleden in de tipparade met een oud nummer van Bob Dylan. Maar eens even het HITDOSSIER er op nageslagen, en ja hoor, het klopte. Hoewel we intussen ruim een half jaar verder zijn, weten we nog niet zoveel van Bonnet. Maar we hebben toch een paar interessante feiten gevonden.

Graham Bonnet dus. Hij komt uit Australië. Zijn geboortedatum hebben we (nog) niet, dus we moeten je dat schuldig blijven. Hij duikt voor het eerst (voor ons europeanen zichtbaar) op in 1968. Met nog iemand heeft hij het duo THE MARBLES en wordt op zekere dag ontdekt door drie broertjes, die Barry, Maurice en Robin heten (de oplettende lezertjes hebben natuurlijk al gezien dat dit de namen van de heren Bee Gees zijn). De Bee Gees, die op dat moment al twee jaar aan de top meedraaien, zien wel brood in de heren. Ze hebben zelf zo veel nummers geschreven, die niet uit brengen dat ze Bonnet en zijn vriend onder hun hoede nemen.

Het eerste resultaat is de single "ONLY ONE WOMAN", geschreven en geproduceerd door de Bee Gees. Het duo vertrekt naar Amerika en Engeland, reist met de Bee Gees, verschijnt overal op t.v. Gerrit kan zich nog twee schuchtere jongens herinneren, die optraden in het toenmalige t.v.-programma "Doebidoe". En het resultaat is er naar. "Only one woman" verschijnt op 21 sept. 1968 in de Veronica Top 40, dendert door naar de hoogste positie van een derde plaats en blijft maar liefst 17 weken (da's dus vier maanden) in de top 40 staan (dat halen ABBA of wie dan ook nu nauwelijks). THE MARBLES zijn een groot succes.



De tweede single, ook van de hand van de Bee Gees, heet "THE WALLS FELT DOWN" en wordt wederom een groot succes. De plaat komt in de top 40 binnen op 29 maart 1969, bereikt ook een derde, maar blijft veel korter in de hitlijst, n.l. negen weken. Vijf maand later, 30 augustus 1969, komt de derde, opnieuw van de Bee Gees, single binnen in de top 40, "I CAN'T SEE NOBODY". De plaat oogst aanmerkelijk minder succes, blijft maar drie weken hangen en bereikt de 28e positie. De vierde single heet "BREAKING UP IS HARD TO DO", een nummer van Neil Sedaka. De plaat komt op 25 april 1970 in de tipparade, maar haalt de top 40 niet. En dan is het afgelopen met het duo The Marbles. We moeten wachten tot 1977 voordat de naam Graham Bonnet weer opduikt.

We weten op het moment niet wat Graham in die 7 jaar uitgevoerd heeft, maar op 6 augustus 1977 komt zijn solo-single "IT'S ALL OVER NOW BABY BLUE" in de tipparade. De top 40 haalt hij niet. Dit is het Bob Dylan-nummer, waarover in het begin van dit verhaal gesproken is.

Bovendien verschijnt er een LP, die gewoon "GRAHAM BONNET" heet op Mercury 919 133. De foto op het tekstvel vinden we later weer terug in het klein op de binnenhoes van "Down to earth". Het is een leuke plaat, maar zeker geen hard-rock. Even een overzicht van de stukken op de LP:




kant 1:
1. IT'S ALL OVER NOW BABY BLUE (Dylan)
2. WILL YOU LOVE ME TOMORROW (Goffin-Carole King)
3. TIRED OF BEING ALONE (Al Green)
4. WINO SONG (Graham Bonnet)
5. IT AIN'T EASY (Ron Davies)

kant 2:
1. GOODNIGHT AND GOODMORNING (Hall-Oates)
2. DANNY (Fred Wise-Ben Weisman)
3. SUNDAY 16 (John Kongos)
4. ROCK ISLAND LINE (Huddie Ledbetter)
5. SOUL SEEKER (Pip Williams-Peter Hutchins)


Op de plaat, die werd geproduceerd door Pip Williams doen erg veel studio-muzikanten mee. Veel namen, die ons weinig zeggen. We ontdekten één bekende naam, n.l. die van Micky Moody, gitarist van Whitesnake. Hij speelt gitaar op alle nummers en arrangeerde "Rock Island Line". Hoe dan ook, de plaat is geen succes.

Een jaar later verschijnt op Mercury 6304 504 een tweede solo-LP van Graham. Deze heet "NO BAD HABITS" (geen slechte gewoontes). Opnieuw zien we de vetkuif van Bonnet op de hoes. Geen teksten deze keer. Op de plaat, opnieuw geproduceerd door Pip Williams, horen we één min of meer bekende naam. Dat is die van Mick Underwood, de drummer. Deze speelde tien jaar geleden met Ian Gillan en Roger Glover in Episode Six en speelt sinds een half jaar weer met Ian Gillan (ook op de LP "Mr. Universe"). Voor een overzicht verwijzen we je naar "Plaatpraat". Ook deze plaat verkoopt slecht en Graham trekt zich terug in zijn vaderland Australië. Totdat Cozy Powell en Ritchie Blackmore wat oude singles draaien en hem naar Rainbow halen. Aangenaam kennisgemaakt???



PLAAT(JES)PRAAT(JES)


Onder het motto "kleine plaatjes zijn ook plaatjes en hebben ook gaatjes" besteden we natuurlijk ook aandacht aan singles, want daarop gebeuren soms zeer unieke dingen.


DEEP PURPLE "CHILD IN TIME" / "SMOKE ON THE WATER"
Purple Records 5C K 052 Z - 62702 (EMI)

Allereerst een grote single oftewel een 12-inch-single oftewel een 30-cm-single. Dus: een single op LP formaat. Op kant één staat de originele lange uitvoering van "Child In Time" uit de LP "Deep Purple In Rock", maar nu in een prima geluidskwaliteit.

Op de keerzijde vinden we "Smoke On The Water" in de live-versie van "Made In Japan", maar ingekort en toch langer dan de live-versie, die je kon vinden op de originele "Smoke" single uit 1973. Deze versie duurt 5 min. 12 sec. Prijs f 8,90.


DEEP PURPLE "BLACK NIGHT" / "STRANGE KIND OF WOMAN"
Harvest (12) HAR 5178


Nog een grote 30-cm-single van Deep Purple, maar deze is alleen in Engeland uitgebracht.

Je hoort de originele single-versies van genoemde nummers. De voorkant van de hoes is dezelfde als die van de verzamel-LP "The Deep Purple Singles A's and B's".



GILLAN "VENGEANCE" / "SMOKE ON THE WATER"
Acrobat BAT 12

Op moment van schrijven hebben we de single nog niet, maar n.a.v. een recensie kunnen we er wel iets van zeggen (een engelse recensie dan). "Vengeance" is een snel tempo nummer, hard, zeer zeker. "Smoke on the water" staat op de b-kant en komt niet voor op de LP "Mr. Universe".

De nieuwe GILLAN-versie duurt ruim acht minuten. De intro is een lange gitaar solo van Bernie Torme, duurt dikke drie minuten. En nu maar hopen dat de single ook in ons land uitkomt.


RAINBOW "SINCE YOU BEEN GONE" / "BAD GIRLS"
Polydor 2095 111

Het nummer "Since you been gone" zal iedereen zo langzamerhand wel kennen.Interessanter is de b-kant, de Blackmore-Glover-kompositie "Bad Girls" (nee, niks Donna Summer). Een prima vlot stukje muziek, dat helaas niet op "Down to earth" staat.

Als je de single nog niet hebt, zorg dan dat je hem snel krijgt, want singles zijn nooit zo lang leverbaar en de b-kant is de moeite waard.


COZY POWELL "THEME ONE" / ?
Ariola ARO 189

Op het moment van schrijven is de single alleen in Engeland uit en we weten niet wat de b-kant is. "Theme One" komt van Cozy's LP "Over The Top" en is een lekker in het gehoor liggend instrumentaal nummer.

Het drumwerk doet af en toe denken aan "Dance with the devil", Ian Birch schreef in Melody Maker: "Soundtrack voor de x-graads, Toho Studio versie van "Son of Star Wars" met, natuurlijk, een drumbreak om je eraan te herinneren wiens plaat het is." Ironisch dus.

[B-side is "Over The Top". Ed.]


BERNIE TORME "ALL DAY AND ALL OF THE NIGHT" / ?
Parole Records 4

Solo-single van de gitarist van GILLAN. We hebben de plaat nog niet gehoord (hij is nog niet uit in ons land en zal waarschijnlijk ook wel niet uitkomen omdat het label niet wordt gedistribueerd hier).

[B-side is "What's Next". Ed.]




WHITESNAKE "LONG WAY FROM HOME" / "TROUBLE" / "AIN'T NO LOVE"
United Artists BP 324

Op het moment van schrijven is de maxi-single alleen in Engeland uitgebracht. "Long way.." komt van de LP "Lovehunter" en is een fijn up-tempo-nummer met een fijne solo van Bernie Marsden. "Trouble" is het titelnummer van de vorige LP: een ballade, die sterk doet denken aan Bad Company. "Ain't no love" staat in een studio-versie op de "Snakebite"-LP, maar verschijnt nu in een gezellig live-jasje op deze maxi-single.




Tot zover de plaat(jes)praat(jes) van deze keer. Samen met de LP-besprekingen kun je nu je discografie verder zelf bijhouden.



HITLIJST


In deze rubriek proberen we wat gegevens over noteringen in hitlijsten te geven. Net als in ons land kennen ook andere landen verschillende hitparades per land.

Van Whitesnake, Gillan en Cozy Powell hebben we geen noteringen binnengekregen.

Over Rainbow daarentegen is er meer te vertellen. "Since you been gone" is de meest suksesvolle single van de groep tot nu toe.

Nederland:
TROS TOP 50: 3 weken genoteerd, hoogste notering: 48
Nat. Hitparade: 1 week, op 47
Veronica: blijven steken tussen 10 en 15 in tiplijst.

Geen grote hit, maar wel het eerste sukses.

In het buitenland ging het wat harder. De plaat haalde de duitse hitparades ruim. In Engeland haalde de single alle top-tien-lijsten. Op 20 okt. zag de top-5 van Melody Maker er als volgt uit:

1 (3) VIDEO KILLED THE RADIO STAR......Buggles, Island
2 (1) MESSAGE IN A BOTTLE......Police, A&M
3 (4) DON'T STOP 'TIL YOU GET ENOUGH......Michael Jackson, Epic
4 (6) SINCE YOU BEEN GONE......Rainbow, Polydor
5 (2) DREAMING......Blondie, Chrysalis

Het is voor het eerst dat een Rainbow-single de engelse top 10 heeft bereikt.

"SINCE YOU BEEN GONE" haalde in Amerika niet de Billboard Top 100. Bovendien had de single daar konkurrentie van een single met hetzelfde nummer uitgevoerd door Cherrie Currie (de blonde ex-zangeres van de Runaways) met zusje Marie (in Amerika uitgebracht op Capitol 4754). Dit duo haalde de laagste regionen van de top 100.

Beter ging het in Amerika met de LP "DOWN TO EARTH". In Engeland staat de plaat in de meeste LP-charts al maanden te zweven tussen 10 en 20, de ene week omhoog, de andere week omlaag. Een vrij constante verkoop.

"Down to earth" kwam op 31 augustus binnen in de amerikaanse Billboard LP top 200. Vervolgens ging de plaat (waarschijnlijk te danken aan de toernee die de groep maakte door de States) gestaag omhoog: 31-8 nieuw op 110, vervolgens 100, 90, 89, 69 om na zes weken het hoogste punt te bereiken op 67. Dat was 5 oktober. Vervolgens daalde de plaat langzaam: de laatst binnengekomen noteringen zijn: 26 oktober op 109, 2 november op 119.

De LP kwam in de Duitsland tot een top-20-notering, terwijl in Nederland "Down to earth" net bij de eerste dertig kwam (overigens net als "On Stage" en "Long live rock'n'roll").



DEEL EEN VAN EEN INTERVIEW MET COZY POWELL
IT'S COSY WITH COZY


Een poosje geleden had OOR-betonkenner Kees Baars een gesprek met Cozy. Uit het lange interview plaatsen we in twee delen enkele fragmenten. Cozy was midden tijdens de repetities voor de amerikaanse Rainbow-toer 'even' overgewipt van Los Angeles naar Zandvoort om de Grand Prix te zien. Over zijn solo-LP, waarover in "Plaatpraat" meer, "De muziek is totaal anders dan die van Rainbow; een beetje jazz, wat rock'n'roll, ook wel wat klassieke dingetjes, van alles door elkaar, maar vooral dingen waar ik lekker op kan drummen." Over "Dance with the devil": "Met het geld wat ik met dat nummer heb verdiend, kon ik bijna anderhalf jaar professioneel autoracen zonder sponsor. In die tijd deed ik alleen sessiewerk om toch te kunnen drummen, maar ik kreeg daarvoor gewoon een vast bedrag zonder dat mijn naam werd genoemd. Zonder dat iemand het weet, heb ik op honderden hitsingles gedrumd."

Over zijn verleden: "Ik kwam in 1960 van school en heb toen een paar maand gewerkt tot ik genoeg geld had voor een drumstel en ben toen naar Duitsland vertrokken." Daar heeft hij in allerlei bandjes gespeeld. Na vier jaar ging hij terug naar Engeland. Omdat zijn naam intusssen al bekend was bij verschillende mensen, kon hij meteen aan het werk als sessiemuzikant. Hij speelde in talloze bands maar succes bleef uit tot hij Jeff Beck ontmoette. "Van '70 tot '72 zat ik in de Jeff Beck Group en maakten we de LP's "Rough and ready" en "Jeff Beck Group", die ik nog steeds goed vind. Voor de rest veel studiowerk en ik heb ook nog in een band gezeten die Bedlam heette. Met die groep ben ik nog op toernee geweest in Nederland. Ik kan me het optreden in Paradiso nog goed herinneren."

Over de samenwerking met Ritchie: "De samenwerking tussen hem en mij is uitstekend en ik vind het helemaal niet moeilijk om met hem te werken, integendeel." "Ik voel hem heel goed aan en hij mij. De problemen lagen echt bij de musici. De één wilde de ster uithangen, terwijl daar geen aanleiding tot was.

De ander verscheen niet op repetities en zelfs niet op optredens, weer een ander bleek gewoon niet goed genoeg te zijn om zich te kunnen ontwikkelen, of dacht dat hij er met Rainbow was en voerde geen flikker uit om Rainbow verder te helpen. Natuurlijk hanteren Ritchie en ik strenge maatregelen maar dat moet ook wil je als groep optimaal functioneren.

Vooral Ritchie ergert zich vrij snel als er iets niet in de haak is en grijpt dan onmiddelijk in. Daarom is hij ook uit Purple gegaan; anderen waren misschien gebleven vanwege het geld of het mooie leven en hadden de artistieke stilstand en onderlinge meningsverschillen voor lief genomen. Ritchie niet. Toen Deep Purple enige tijd na de komst van Coverdale en Hughes niet meer was zoals niet volgens Ritchie moest zijn, vertrok hij om een eigen band te beginnen. En hij is bereid daar keihard voor te werken."

Net als wij was ook Baars verbaasd dat Ronnie Dio uit de groep was. Cozy: "Dat kan ik me voorstellen, maar volgens mij lag de schuld toch bij Ronnie, want toen we op een gegeven moment konstateerden dat hij niet meer zo bij de gang van zaken betrokken was en zich helemaal niet meer zo inzette voor de ontwikkeling van de groep, zijn we met hem gaan praten en toen bleek dat hij op muzikaal gebied andere ideeën had, waarvan hij zeker wist dat hij er niet mee bij Ritchie en mij moest aankomen. We hebben de proef op de som genomen en het bleek inderdaad dat zijn ideeën en de onze te ver uiteen liepen. Hij is toen vertrokken en dook een tijdje later bij Black Sabbath op, maar dat schijnt ook alweer van de baan te zijn."

In het volgende blad volgt het tweede deel.

  • Voor het origineel van dit complete interview: klik hier




    • WIE WANT MOOR


    WE want more ... zugabe ... wie hebt nog neet genoeg ... er zijn altijd mensen die meer willen ... wie nog niet genoeg heeft van dit blad moet deze laatste bladzijde (de toegift) maar lezen ... anders sla je dit maar over ... hoe vin-je dat? ... heb je een bestuur en dan stellen ze zich niet eens voor ... moet ik het weer doen ... gerrit is 23 jaar, heeft geen verkering, geen auto, wel bijna 600 LP's, is disc-jockey, imiteert al sinds vier jaar regelmatig ritchie blackmore tijdens zijn drive-in-shows met oude gitaren ... hij heeft er nog een paar nodig ... als kerstdiner ... hij was één van de eerste blackmore fans ... al sinds 1969 ... tien jaar ... jaja, voor rekenen had truus altijd een tien ... wim heeft een prachtige ford capri en nog wat ... met kuipstoelen nog wel ... leuk voor onschuldige meisjes zoals ik ... hij houdt alleen maar van echte hardrock ... niet van status quo of zo ... nee ... motörhead en ted nugent vind-t-ie fabeltastisch ... hans heeft ook een oto ... een kleintje ... iets groter dan een dinkie-toj ... een morris-mini ... maar je kunt er makkelijk met vijf man in ... hans zit in dienst ... wim werkt ... gerrit werkt niet ... heeft nog nooit gewerkt ... maar moet in januari ook in dienst ... dan hoop ik tijdelijk voorzitster te worden ... de jaren zeventig zijn bijna voorbij ... stuur daarom, ter overdenking en zo, een lijst met 15 platen, die je de beste aller tijden vindt, naar de fan-clan of geef ze aan gerrit, wim, hans of mij ... dan plaatsen we in het volgende blad de top-25 aller tijden van de rainbow fanclan-leden ... doe mee ... het adres weet je nu wel een keer ... staat op pagina drie ... nog prettige feestdagen ... allemachtig ... tis bijna tachtig ... dat wordt prachtig ... stuur eens een leuk briefje naar mij ... want de jongens zitten me altijd te pesten ... daaaag ... tjo ...

    truusje






    © Rainbow Fanclan 1979-1984