1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11    12    13    14    15    16    17    18    19    20    21    22    23    24    25    DTE 82



Originele verschijningsdatum: 15 mei 1982


Vanuit Het Hoofdkantoor
Hallo allemaal,

Hier is na de verhuizing het eerste blad uit Enschede. Uiteraard volop aandacht voor "Straight between the eyes" in dit blad en een groot interview met Ritchie Blackmore. Verder aandacht voor de poll-uitslag. Door het lange Blackmore interview moest ik wat schuiven met de rest van de inhoud van het blad en enkele dingen terzijde leggen. Het blad kan hierdoor wat verwarrend in elkaar zitten.

De plannen van Rainbow voor de rest van het jaar zijn nu eindelijk ontvouwd. Op dit moment toert de band door de United States en Canada. Eind van de maand komt de band even over naar Duitsland voor twee festivals (zie het betreffende artikel) om dan weer door te gaan in Amerika. Tegen het eind van de zomer vertrekt men van daaruit naar Japan. Pas tegen het eind van het jaar (oktober-november) komt men naar Europa en een konsert in ons land zal dus ook in die periode vallen. Engelse fans zullen Rainbow dit jaar zelfs helemaal niet aan het werk zien. Er zijn vrij vaste plannen voor een live-plaat die in 1983 moet verschijnen. Wel, hoogste tijd om te stoppen en jullie aan het lezen te zetten.





NIEUWE KRACHTEN GEZOCHT


Hoewel ik er nog niet over denk, om met het fanclanwerk te stoppen, moet er wel aan de toekomst worden gedacht. Er zal zeker een tijd komen dat ik te weinig tijd zal krijgen en dan moet de fanclan kunnen blijven bestaan, anyway. Omdat ik het werk momenteel alleen doe, gesteund door mijn vriendin, weet ik dat er veel tijd in gaat zitten. Het zou daarom goed zijn dat er wat meer mensen mee willen doen. Ik denk dan in eerste instantie aan redaktioneel werk, zoals het vertalen van artikelen etc. Dus alles wat met het blad te maken heeft.

Het blad zou dan in ieder geval op tijd kunnen verschijnen. Denk ik wat verder in de toekomst, dan zou hieruit ook een nieuwe fanclanleiding kunnen ontstaan. Er worden in eerste instantie weinig eisen gesteld door mij. Je moet wel behoorlijk op de hoogte zijn van de geschiedenis van Blackmore en Rainbow. Het liefst zou ik zien dat nieuwe krachten elkaar kennen. Dat werkt prettiger, maar noodzakelijk is het (nog) niet, want je kunt elkaar ook leren kennen. Ik hoop dat ik wat reakties krijg van mensen die zelf graag aktief willen worden binnen de fanclan. De toekomst van de Rainbow Fanclan hangt er wel enigszins van af.



RAINBOW
2 X DUITSLAND IN MEI

Heel onverwacht kreeg ik van fanclan-lid Martin Meuffels uit Einighausen bericht dat Rainbow in mei te zien en te horen is in Duitsland. In het kader van het programma ROCKPOP wordt op vrijdag 28 mei een hardrock-avond georganiseerd, waarvan pas enige tijd later een samenvatting op de duitse t.v. zal worden uitgezonden. Het programma lijkt wel een herhaling van MONSTERS OF ROCK 1980. Geloof je ogen maar!
SCORPIONS
JUDAS PRIEST
BLACKFOOT
STATUS QUO
POINT BLANK
RAINBOW
Het festijn begint des avonds om 6 uur. Plaats van handeling is de Westfalenhalle in Dortmund. Overigens zou Point Blank best wel eens voor een muzikale verrassing kunnen zorgen, want op hun LP "The hard way" stond een live-versie van Purple's "Highway star"!

De volgende dag, zaterdag 29 mei, vindt er in Würzburg een open-air festival plaats, waar Rainbow eveneens geboekt staat als hoofdattraktie. Gegevens over andere band ontbreken. Uiteraard zal ik proberen beide konserten te bezoeken. Indien dit lukt, dan volgt vanzelfsprekend een verslag in het volgende blad. Voor alle zekerheid zou het interessant zijn om een zelfgeschreven verslag van leden, die er naar toe gaan, te ontvangen.



GERUCHTEN - FEITEN

De hot-line heeft de afgelopen maanden maar zelden stil gestaan. Aanleiding waren steeds de wildste geruchten. Sommige zijn een feit gebleken, van andere bleek het slechts een gerucht. Vooral over Whitesnake is veel te doen geweest (logisch als je niets van je laat horen). David C. zou de hele band ontslagen hebben, omdat ze 'te oud zouden zijn'. Hij zou zich voegen bij Michael Schenker. De band zou David aan de kant hebben gezet. Ook ging het verhaal dat David zou verhuizen naar het al tijden werkloze Bad Company. Micky Moody heeft Whitesnake verlaten en zal niet worden vervangen. Dit voorval heeft de release van de nieuwe LP aanzienlijk vertraagd. Coverdale is op auditie geweest bij Michael Schenker, maar mocht niet meer dan zijn gezicht laten zien en weer vertrekken. Mijn hoop is er nu op gevestigd dat Jon Lord nu wat meer invloed zal krijgen op het groepsgeluid.

Graham Bonnet is in het najaar van 1981 driftig bezig geweest om een band op poten te zetten, hetgeen is mislukt. Intussen is dus algemeen bekend dat Graham de baan bij Michael Schenker heeft gekregen. MSG zit nu als viermansgroep in de studio te werken aan een nieuw album, dat rond september wordt verwacht.

Zoals in het vorige blad vermeld, is Don Airey voor de duur van één toernee door Amerika ingelijfd bij Ozzy Osbourne. Zoals bekend is tijdens een vrije dag gitarist Randy Rhoads bij een vliegtuigongeluk om het leven gekomen (R.I.P) en bijna onmiddelijk vervangen door ex-Gillan gitarist Bernie Torme. Bernie had juist zijn nieuwe band samengesteld, maar die blijft nu een poosje op non-aktief staan. De band is een trio en kreeg de naam Electric Gypsies. Hoe het met Don's solo-album zit, is mij niet bekend.

Hoewel Rainbow helemaal in Canada zat, waren er toch nog twee geruchten, die slechts geruchten bleken te zijn. Rainbow zou Gillan's "Higher en higher" hebben opgenomen. Fout dus! Ook zou Roger Glover de nieuwe LP niet produceren. Eveneens onwaar! Hoewel het interessant is om de geruchten te signaleren (waar komen ze toch vandaan?), hou ik me liever bij de harde feiten.



HOT NEWS

Het optreden van RAINBOW op het festival op 28 mei in Dortmund kwam op losse schroeven te staan, nadat bekend werd dat Bobby Rondinelli twee dagen voor het begin van de amerikaanse toer was ontslagen. Het werd toen heel spannend of dit geplande optreden door zou gaan.

Polydor maakte echter bekend dat het optreden WEL door zal gaan, maar nog niet bekend is met welke drummer dit zal gebeuren. Tegelijkertijd kwam ook het bericht binnen dat Cozy Powell zijn ontslag bij Michael Schenker heeft ingediend.

De samenloop van deze twee gebeurtenissen heeft uiteraard geleid tot de nodige spekulaties. Dus iedereen zit het te spoken door het hoofd: keert Cozy inderdaad terug bij Rainbow? Persoonlijk zie ik dit niet gebeuren maar als publiciteitsstunt zou het zeer geslaagd zijn. Ik laat me echter niet leiden door geruchten. In Dortmund zie ik wel wie er op de drumkruk zit.



R.B. - 82  INTERVIEW

Omdat Blackmore's interviews zeldzaam zijn en de groep pas laat dit jaar (verwachting: nov-dec) naar Europa komt, kunnen zijn spraakwatervallen bijna met code-cijfers worden aangeduid, zoals nu dus: RB-82. Ritchie besloot voor de gelegenheid op zijn praatstoel te gaan zitten voor het blad KERRANG, dat een onderdeel van het SOUNDS~concern is. Zoals gezegd, het is één van zijn spaarzame interviews, vandaar de grote aandacht hieraan. De vele tussenstukken van de interviewer heb ik flink ingekort, maar RB's uitspraken zijn zoals ze er stonden, maar volledig vertaald. Hoe de britse fans op "SBTE" zullen reageren, dient te worden afgewacht, hoewel het feit dat de band geen plannen heeft om voor april '83 in Engeland op te treden, het oordeel negatief za1 beinvloeden. In Amerika echter lijkt een versterking van de positie zeker. De band trekt al zalen van 20.000 man vol in Los Angeles en Chicago, maar moet zich in de kleinere steden beperken tot een kapaciteit van 3000. "SBTE" kan hen een stapje hoger brengen, hoewel het te ver gaat om te beweren dat de plaat een produkt zou zijn om de honger naar amerikaanse dollars te stillen. Het bevestigen van de belangrijkheid van de amerikaanse markt, gekoppeld aan de (nu 37 zijnde) rijpere benadering van Blackmore lijkt een nauwkeuriger omschrijving.

LANGZAMER SPELEN

"Toen ik 18, 20 was, speelde ik een miljoen noten per sekonde, maar het leidde tot niets. Er ging niets in vervulling. Nu kom ik erachter dat ik opzettelijk langzaam speel. Zo erg dat het moeilijk wordt om snel te spelen. Onlangs speelde ik op het snelst en voelde een grote spanning, maar ik weet dat men dat graag wil zien. De laatste rage is: wie is de snelste?"

AC/DC EFFEKT

"Ik speelde redelijk goed, is RB's bondige kommentaar op "SBTE". Om niet in te gaan op deze bescheidenheid van iemand die 25 jaar speelt, zou idioot zijn. Er zijn duidelijke sporen van de "spotlight kid" te ontdekken. In een promotie-filmpje van "Death Alley Driver" speelt hij zelf de rol van Death, The Grim Reaper (Dood, de grimmiger verkrachter). "Oh yeah, ik ben een echte handelaar in verdoemenis. Mr Happy (Roger) zoekt, altijd het goede in mensen, terwijl ik altijd uitkijk naar het kwade in de mensen." Zelfs pessimisten kunnen zich vermaken en het is duidelijk dat RB tevredener is dan in de Rainbow Rising-dagen. "Ik was erg kwaad in de tijd en dat moest ik kwijt. Tegen de tijd van "Long live Rock'n'Roll" was dat gevoel weg en dacht ik plotseling: hoe nu verder? Ik denk dat, hoe ouder je wordt, hoe gevoeliger je wordt voor melodieën. Ik kan er niet tegen om alleen maar drie akkoorden uit te braken, het AC/DC effekt, ik kan er niet tegen, het doet me niets, hoewel ik ze niet wil blameren. Ik ben klassiek georiënteerd: een goede sterke melodie met een sterk hard-rock gevoel is mijn doel. En dat is heel moeilijk omdat rock'n'roll meestal tot een paar akkoorden beperkt blijft, dus kun je niet meer gebruiken om toch verschillende melodieën te maken. Maar het is mogelijk, maar toen ik laatst in Engeland was, hoorde ik veel heavy metal, maar het meeste was herrie. Er zat geen gedachte achter, het was een kwestie van de versterker zo ver mogelijk open draaien. Het schijnt populair te zijn, hoe dan ook, en dat is goed, want als ik zou denken dat reggae in was zou ik er een eind aan maken, want ik HAAT reggae."

HET VERSCHIL "DOWN TO EARTH" EN "DTC"/"SBTE"

Op de nieuwe LP vinden we geen covers. Glover en RB vonden ze toch niet zo geschikt. Ze gingen aan het werk met hun eigen ideeën en namen het meeste binnen vijf weken op. Veel korter dan "Down to earth" waarvan nog velen vinden dat het de definitieve line up was. Ritchie is het er zeker niet mee eens.

"Ik denk dat iedereen die dat zegt, toen in de band zat en er nu uit is. Persoonlijk mag ik "DTE" helemaal niet. "DTC" en "SBTE" zijn mijn favorieten. Ik mag "All night long", die zeker, en "Since you been gone" ook wel, maar er zijn nummers op de plaat, die gepaard gingen met te veel spanningen. Ik vond de omstandigheden, waaronder we het deden, een frans kasteel, te gek, maar de betrokkenen werkten elkaar te veel op de zenuwen. Wat ik zo goed vind aan het nieuwe album, was dat ik met een paar akkoorden, die ik goed vond, op de proppen kwam en Joe er heel gauw een hele tune bij had en briljante teksten. Hij is zowel een goede schrijver als zanger. Het is gemakkelijk te vergelijken met vroeger. Ronnie Dio kon ook goed teksten en melodieën schrijven. Ik kon hem een vage melodie geven en hij wist wat ik wilde, maar nadat hij wegging werd het een beetje vervelend. Roger moest alle teksten schrijven en ik moest een komplete melodie schrijven. Voor de zanger was er weinig inbreng. Met Joe erbij is het als met frisse lucht." Het opnemen van "No release" geeft het verschil tussen Bonnet en Turner het duidelijkst weer. "Ik schreef de muziek en zei, "we11, it's just a blues". Het was aan de zanger wat hij er van maakte. Ik had kunnen doen wat Graham wilde, maar ik zag dat niet zitten. Toen Joe kwam, was het van "oh ja, dat zing ik wel even" en hij had zijn tune al klaar. De tune vind ik nog steeds niets, maar Joe deed iets goeds met een wegwerpnummer.

VOLGENDE KEER WEER GROOTS OPGEZETTE PODIUM PRESENTATIE

Bij hun volgende engelse toer zal de geest van de podium-verspannende regenboog misschien weer terugkeren d.m.v. een uitgebreide podium-uitrusting (grote mechanische ogen, die eventueel draaien en lichtgeven, zou een idee kunnen zijn). Een opmerkelijk kontrast met de weinige effekten die vorig jaar werden gebruikt. Hoewel Ritchie voelt dat het simpel houden van de show een juiste beslissing was, een reflektie van het slechte economische klimaat, was hij met de toer als geheel niet zo tevreden. "Ik weet dat hij het me zal vergeven als ik zit te vertellen dat Joe vorig jaar nog een beetje een cabaret-man was. Op een avond moest ik hem aan zijn jas trekken en zeggen: dat doe je in Engeland niet. Dan spring je niet rond als een bezetene, want de kids zullen niet geloven wat je zingt. Na de derde gig probeerde ik hem te kalmeren."

OOK IN 1981 WAREN ER TOESTANDEN BIJ DE ENGELSE TOER

Bij voor beeld in Leeds. "Als iemand die betaalt om ons te zien, achter een grote pilaar of een P.A. kast moet staan, dan ben ik geïrriteerd, dan word ik gek. Ik liet duidelijk merken dat ik daar kwaad over was. Toen het konsert begon, zag ik alleen maar pilaren en P.A. zuilen. Ik kan dat niet verbergen en zeggen 'oke, morgen is er weer een dag'. Toen begaf mijn versterker het ook nog en liep ik van het podium af. Toen sloeg ook Bob nog door zijn drumvellen heen en ook hij verdween van de stage, terwijl Don, Roger en Joe maar wat verder rommelden."

Ook in Londen was het weer mis. "Ik weet niet wat het is met Londen, vooral de Hammersmith, maar ik deed alles om het goed te doen maar toch ging het fout. Ik denk er over om er niet meer te spelen. In Wembley (in 1980) was het net zo. Ik ben één van die mensen die i.p.v. doorgaan tot je erbij neervalt, denkt van 'OK, het gaat niet best, laten we er maar een slechte show van maken en ik zal wel slecht spelen." Ik weet tot de dag van vandaag niet hoe het kan maar daar gaat het altijd mis.

DE ENGELSE PERS MISSCHIEN ?

Misschien ligt het aan de pers. Ze zijn de laatste jaren nou niet bepaald vriendelijk geweest voor Rainbow. Ritchie voelt hun aanwezigheid altijd heel nadrukkelijk, zelfs op het podium. "In gedachten zie ze hun nietige verslagjes al schrijven, zo van "Oh, net is heel verschrikkelijk en zo langdradig" en dan kan ik me niet meer konsentreren. Als er iemand op de voorste rij roept 'kom op joh', dan voel ik me even aan hem verplicht, maar het volgende moment ben ik met mijn gedachten alweer bij de journalist. Dat zou niet moeten.

Dan moet je weten dat de meeste muzikanten een instrument gaan spelen omdat ze zo gevoelig zijn. Ik weet dat ik het deed toen ik elf was. Ik nam de gitaar omdat ik humeurig was, erg nerveus was en aandacht wilde, dus ik veronderstel dat wanneer je slechte recensies krijgt, het je wel een klap geeft. Bij mij leeft het zeker, het laat je niet los." Het probleem met Rainbow is niettegenstaande dat er zovee1 ex-leden zijn. Deze ex-leden hebben veel vriendjes onder de pers, zonder namen te noemen, dus we kunnen er niets aan doen dat we zoveel vijanden bij de pers hebben.

HET LEVEN IN AMERIKA

Hoewel Ritchie sings 1975 in de States woont, is hij niet onder de indruk van de hard-rock bands aldaar noch van de hoogwaardige technologische cultuur, maar in Long Island, net achter New York City, waar hij nu woont met zijn vrouw Amy, heeft hij toch zoiets als een rustplaats gevonden. "Net Engeland 10 jaar geleden," zegt Ritchie, daarmee de vraag oproepend waarom hij destijds vertrokken is.

"Well, mijn accountant adviseerde het mij te doen om belasting technische redenen," antwoordt hij openlijk. "Toen werd ik verliefd op een amerikaans zigeunersmeisje, dat operazangeres was. We hebben een jaar samengewoond op het strand bij Malibu. Het ging knap chaotisch, want ze stond op het punt door te breken in de rock en dacht dat ik haar daarbij wel een handje kon helpen, maar dat kon ik niet. Het ging niet meer en we besloten uit elkaar te gaan, het duurde jaren en jaren voor ik er over heen was. Het was de Romance van mijn leven.

"Ik was zo kapot dat ik dacht: nog liever dan terug gaan naar Engeland, ga ik naar Hollywood en leef daar er losbandig op los want het is zo makkelijk om daar op jezelf te zijn. Als je een gebroken hart hebt en al die dingen, kun je er gemakkelijk op los vieren met vrienden. Die wereld is zo kunstmatig. Ergens anders zou ik er waarschijnlijk onder door zijn gegaan. Dus bleef ik drie jaar in Hollywood en met de Kerstdagen gooide ik mezelf in feesten, orgies en weet ik wat." In 1977, moe van zijn oppervlakkigheid, besloot hij te verhuizen. Voor hij naar Long Island kwam, woonde hij eerst nog een jaar in Connecticut, een plaats die ongeschikt bleek op esthetische gronden.

"Ik heb in mijn hele leven niet zoveel slechte vrouwen gezien. De meeste mensen daar zijn accountants en advocaten, dus misschien hebben ze geen kinderen die er goed uitzien, daar ben ik niet zeker van. Maar Bobby had dat ook opgemerkt, want hij heeft er ook vaak gespeeld." De sfeer in Long Island is vermoedelijk plezieriger, maar is, vanuit een kreatief standpunt gezien, niet zo stimulerend als de engelse omgeving. Ritchie geeft toe dat hij de hoge kwaliteit van de muziek, thema's, achtergronden etc van de televisie mist en dat de USA hem als gitarist slecht hebben beïnvloed.

"Als je naar "Hawaï Five-O" of "Charlie's Angels" kijkt, het is alsof je steeds dezelfde band hoort. In Engeland heb je "The Avengers" en zelfs zoiets als Benny Hill. Ik kreeg vroeger altijd veel ideeën van dit soort programma's, maar ik zie ze nooit meer en dat mis ik erg. Slechts één kanaal zendt engelse programma's uit en dat is weinig. Het gaat van het ene uiterste naar het andere.

Je kijkt of naar Archie Bunker of naar "Othello". Meest opvallend aan de amerikaanse t.v. is dat het zo HARD gaat. RB: "Ik denk dat dat een reden is voor het vele geweld hier. Als je een half uur toegeschreeuwd wordt door Archie Bunker, kan dat voldoende zijn om je gek naar buiten te doen stuiven. Maar Amerika heeft ook zijn goede dingen. Het is in ieder geval niet zo depressief als Engeland.

Toen ik recentelijk in de Marquee was voelde ik een enorme vijandigheid. Ik voelde dat ik niet gekeeld was als de anderen en dat ik gauw in een ruzie zou geraken. Ik observeerde iemand die aan het flipperen was. Hij trapte tegen de kast en schudde het ding heen en weer. Ik dacht even dat hij karate oefeningen aan het doen was.

Het is erg onaangenaam om er te zijn, want iedereen is zo noodlijdend. Ik heb mijn familie in Engeland en het spijt me verschrikkelijk voor hen. Ik doe zoveel ik kan, maar het is op een slechte manier." Het is maar al te waar en er is geen enkele politieke partij die een goede oplossing heeft. Wanhoop zit reeds diep geworteld, het is a way of life. "Well, ik geloof dat ze Ted Heath niet hadden moeten wegsturen.

Als ze zijn idee van een driedaagse week hadden doorgevoerd, zou het met het land beter zijn gegaan. Ik was altijd een Conservative en ik geloof dat Thatcher het OK doet, maar het zal lange tijd duren voor het weer redelijk gaat." De huidige recessie geeft een grote impuls voor rock'n'ro11. Meer en meer mensen zien het spe1en in een band als de enige oplossing voor hun overvloed aan tijd en energie. Uit dit soort volk zullen echter weinig muzikanten komen van het type David Rosenthal. Hij is een muzikant met een grondige kennis van de klassieken, maar nog steeds vasthoudt aan de bekwaamheid dit te verwerken in rock'n'roll.

"Er kwamen veel mensen op de audities. Terwijl de meesten best wel rock'n'roll konden maken, waren ze niet in staat om in hun eentje een klassiek georiënteerd stuk te spelen. Toen kreeg ik van een kennis een tape in handen. Er stond een stuk van Liszt op, gespeeld tijdens een recital op de Boston University of Music. Ik zei dat hij veel te goed zou zijn voor ons en waarschijnlijk zou hij een muzikale snob zijn. Maar nadat ik iedereen die ik kreeg, had gehoord, nodigde ik hem uit en hij speelde zo geweldig dat ik hem meteen vroeg om bij de band te komen. Het maakte hem niet dat hij geen solo of intro hoefde te spelen. Hij was zo kotsmisselijk van het spelen van Bach en Liszt, dat hij maar al te blij is in een rock'n'roll band te kunnen spelen."

Overigens, Rosenthal is nog maar 21! Toetsen zijn Ritchie's favoriete instrument, hoewel hij het niet speelt. Zijn platenkollektie thuis puilt uit van Tomita, Wendy Carlos en tevens de klassieke werken van Bach en Handel. "Ik luister nooit naar gitaristen, hoewel die gozer die net dood is, Randy Rhoads, hij was goed en nog een paar andere: Randy Hansen, Pat Thrall en die gast van Van Halen is harmonisch goed, hoewel, grappig genoeg, als je harmonisch spel wilt horen luister dan eens naar Harvey Mandel. Ik ben van allen onder de indruk, hoewel ik niet kan wachten om de naald van de plaat te halen en iets op te zetten dat me vervult. Ik vind dat gitaristen dat niet doen."

OVER HET VERTREK VAN AIREY

Op de vraag van het vertrek van Airey is RB lang niet zo voorkomend, door eerst te zeggen "je WEET toch waarom" en dan te verwijzen naar het cliché van muzikale onenigheid. Inderdaad, waar eerdere collega's hun zegje blijven doen, blijft hij kalm, weigerend om iets kwaadaardigs te zeggen. "Het zou zo gemakkelijk voor me zijn om iedereen die in de band is geweest af te kraken, maar het is discipline om het niet te doen.

Bij mijn beste vrienden kraak ik ze wel af, maar niet aan de pers. Bovendien, bij band-wissels gaat het nooit om persoonlijke gronden. Als ik iemand in de band had, die een briljant muzikant was, zou ik zeggen "oke, alles wat je wilt, noem het" en ik zou de aardigste jongen zijn. Maar als iemand niet het beste aflevert zeg ik "kijk, je doet het niet goed, wat ben je van plan" en als ze dan de snotneus willen uithangen, zeg ik "hup, pak je koffers, dat was het".

Het is altijd beter voor iemands carrière dat hij kan zeggen dat hij de groep verlaten heeft." Tot slot, aangaande de track "Miss Mistreated", men zal er zijn achtergekomen dat dit nummer geen relatie heeft met het oude Purple nummer met bijna dezelfde titel: "Well, verwarring wordt vermeden doordat "MISS" drie keer zo groot is afgedrukt als "Mistreated", maar ik verwacht dat er wel weer iemand zal komen, wiens naam ik niet noem, die zal beweren dat hij de song heeft geschreven." (nvdr: Hiermee geeft RB nog even een zetje naar David Coverdale, die al jaren loopt te beweren dat hij het was die "Mistreated" heeft geschreven).

Dante Benutto, Kerrang 1982

  • Voor het complete originele interview (in het Engels): klik hier




    • GILLAN
    IN ARNHEM

    De laatste week van januari was voor mij een hektische week. Zo moest in die week het vorige blad op de post, begon ik met mijn verhuizing en was Gillan ook in ons land. Doordat ik het zo druk had, was mij ontgaan dat het Gillan-optreden in Den Bosch niet doorging en het optreden in Arnhem een dag later zou plaatsvinden. Ik stond die dinsdagmiddag juist klaar om te vertrekken naar Arnhem toen een fanclanlid mij doodleuk vertelde dat het konsert een dag verschoven was. Mijn hele verhuisplan viel daardoor in het water. Maar alla, woensdagavond 27 januari stond ik dan toch voor de Stokvishal.

    Ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat misschien wel de helft van de mensen eigenlijk voor de support act Tygers Of Pan Tang kwamen. Over de Tygers wil ik kort zijn. Ik heb alle LP's van de heren voor het optreden nog eens doorgedraaid, maar het optreden kwam op mij over als een grote brij, waarin weinig dynamiek zat, zowel qua tempo als volume. De muziek van TOPT is pure heavy metal en daar kan ik me niet zo in vinden. Het was hard van begin tot eind en dus ging het erin als koek bij de echte headbangers.

    Om kwart over tien werd dan de band met de synthesizerklanken van Towns ("Second night") gestart (nadat ik me in de pauze prima had onderhouden met verscheidene fanclan-leden, heel fijn om jullie persoonlijk te ontmoeten).

    Het was op één dag na negen jaar geleden dat ik Ian Gillan voor het eerst zag (op 28 januari 73 tijdens het rampzalige Purple konsert in de Amsterdamse oude RAI) en al weer 3½ jaar geleden dat ik hem voor het laatst zag in Engeland (zie het allereerste blad - real collector's item), dus ik was razend nieuwsgierig naar de band.

    Het ging los met "Unchain your brain", nog steeds de vaste opener. Het werd snel en vlekkeloos gespeeld. De meeste ogen waren niet eens gericht op Ian, maar op nieuwkomer Janick Gers, die van meet af aan als een bezetene stond te spelen (ik kom daar straks nog op terug). Ian b1eek in een goeie stemming, hij floot tussen zijn tanden en ging door met "Hadely bop bop". Ook "Bite the bullit", ging er in als koek. Al veel te vroeg kwam het hoogtepunt van het konsert met "No laughing in heaven". Ian zong werkelijk schitterend en je zag als het ware het drama van de man die eerst graag naar de hemel wil, voor je afspelen.

    "Trouble" is een oude klassieker en Ian houdt ervan, ik weet het, maar ik blijf het een overbodig nummer vinden. Om tien over half elf was de band toe aan "Born to kill", dat zeer fraai werd ingeleid door Colin Towns. In de loop van het nummer verschenen er vier 'backing vocals' op het podium (met Rainbow~bretels!!!).

    Waar het goed voor was, weet ik niet, maar ze waren niet te horen. Ian zelf amuseerde zich tijdens de instrumentale delen prima op zijn eigen trommels (nog steeds dezelfde als in zijn Purple tijd?). Het nummer ging vloeiend over in "M.A.D.", waarin Gers erg gaaf soleerde aan het eind en de overgang maakte naar "Vengeance", dat niet helemaal uit de verf kwam.

    "On the rocks" werd opnieuw ingeleid door Towns, maar ook hier werden nogal wat foute noten gespeeld.

    Gers wisselde toen van gitaar en begon allerlei halsbrekende toeren uit te halen alsof hij iedereen wilde laten zien dat je voor f 12,50 naar een goedkope Blackmore-imitatie kunt kijken. Hij speelde net als RB enkele klassiekjes en zelfs "Hit the road Jack" en daarna kwam het onvermijdelijke: "Smoke on the water", waarbij het vrij tamme publiek (had men de nummers van Gillan thuis wel eens gehoord of dacht men: goh, ik wil die ex-Purple zanger wel eens live zien, maar ik zou niet weten wat hij doet) opleefde, want dit kende men tenminste.

    Om kwart over elf was het afgelopen, hoewel er nog enkele dingen kwamen als een korte drumsolo en "New Orleans".

    Iemand uit het publiek meende zich te moeten afreageren door een leek blikje in de richting van basman McCoy te gooien, die prompt zijn bas op een synthesizer smeet en een dreigende houding aannam van 'kom eens hier als je durft".

    McCoy is nog steeds een kapabele bassist, die met Mick Underwood een solide basis neerlegt. Colin Towns is voor Ian de perfekte man op de toetsen.

    Ian zelf is op zijn 36ste nog steeds de beste zanger uit de rockgeschiedenis. Zijn stembereik is nog steeds even gigantisch als twaalf jaar geleden toen hij bij Purple debuteerde. Geen foutje te ontdekken; steeds even beheerst en zelfverzekerd.

    Echter, over Janick Gers moet ik het een en ander kwijt. Hoewel Bernie Torme wel eens werd verweten dat hij veel leek op Blackmore, kan ik van Gers niet anders denken dan dat hij denkt Blackmore te zijn. Van begin tot eind deed hij niets anders dan dingen die ik de afgelopen jaren al zovele keren heb gezien in de originele versie.

    Gers komt niet verder dan het perfekt imiteren van Ritchie. In zijn spel zit niets persoonlijks. Met de ogen dicht, zou je zweren dat RB op het podium staat, maar het is Janick, maar het is niet te horen. Hij mag dan een prima gitarist zijn, maar hij heeft geen persoonlijke stijl. Ik vraag me af hoe Kees Baars het in zijn hoofd haalt om hem te bestempelen als supergitarist van de jaren 80. Gers is niet meer dan de imitatie van de man die in de jaren zeventig het grootste stempel heeft gedrukt op de engelse hardrock. Of zou dit de bedoeling zijn van Ian zelf?



    FANCLAN POLL 1981

    AND HERE ARE THE RESULTS!! Te gek! Prima! Fantastisch! Zo was de deelname aan de poll. Maar liefst 106 mensen stuurden het formulier in. De punten zijn verwerkt (wel een langdurig karwei). Zie hier hoe jullie met elkaar over de hedendaagse muziek denken. Bekijk het maar eens aandachtig. Hier en daar plaats ik enkele opmerkingen die mij opvielen bij het verzamelen van de punten.

    De procentuele uitslagen bij de eerste serie zijn als volgt berekend. In de kategorieën, waar je drie namen moest noemen, waren per formulier 6 punten te vergeven. Nummer één 3 punten, nummer twee 2 punten, nummer drie 1 punt. Het maximum aantal punten was dus de helft (50 %). Iemand die dus b.v. 45 % scoort, werd dus bijna steeds als nummer één vermeld. Misschien een beetje krom uitgelegd, maar 50% was dus het maximum percentage.

    GROEP

      1. RAINBOW 43,3 %
      2. Black Sabbath 9,7 %
      3. DEEP PURPLE 9,1 %
      4. Rush 8,1 %
      5. GILLAN 5,0 %
      6. MSG 3,1 %
      7. Saga 1,8 %
      8. Whitesnake 1,5 %
      8. Blizzard Of Ozz 1,5 %
    10. Overigen (27 groepen) 16,8 %

    Opmerking: De poll ging over het jaar 1981 (misschien niet tot een ieder doorgedrongen, vandaar de derde plaats voor Deep Purple)

    ZANGER

      1. RONNIE JAMES DIO 42,7 %
      2. Ian Gillan 20,1 %
      3. Joe Lynn Turner 11,3 %
      4. Rob Halford 4,0 %
      5. David Coverdale 3,7 %
      5. Graham Bonnet 3,7 %
      7. Overigen (18 namen) 14,5 %

    Het was weer eens overduidelijk hoe moeilijk zangeressen het hebben. Bijna in de helft van de formulieren werd in deze kategorie niets ingevuld. In veel gevallen werden niet serieus te nemen namen vermeld als Dolly Dots, Zangeres Zonder naam, etc. Maar toch een uitslag:

    ZANGERESSEN

      1. KATE BUSH 11,8 %
      2. Pat Benatar 9,7%
      3. Kim Wilde 5,0
      4. Enid Williams 4,4 %
      5. Blanco plus overigen (42 namen) 69, 1 %

    GITARIST

      1. RITCHIE BLACKMORE 48,9 %
      2. Michael Schenker 12,5 %
      3. Alex Lifeson 8,4 %
      4. Eddie van Halen 3,2 %
      5. Rory Gallagher 3,2 %
      6. Tony Iommi 2,2 %
      6. Mick Moody 2,2 %
      6. Gary Moore 2,2 %
      6. Bernie Torme 2,2 %
    1O. Overigen (20 namen) 15,0 %

    DRUMMER

      1. COZY POWELL 40,9 %
      2. Bobby Rondinelli 18,2 %
      3. Ian Paice 12, 9 %
      4. Neil Peart 12,5 %
      5. Overigen (24 namen) 15,5 %

    TOETSENIST

      1. DON AIREY 38,6 %
      2. Jon Lord 28,9 %
      3. Colin Towns 6,2 %
      4. Tony Carey 5,0 %
      5. David Stone 2,2 %
      6. Paul Raymond 2,1 %
      7. Overigen (20 namen waaronder David Rosenthal 0,3 %) 17,0 %

    Opmerking: De noteringen van Carey en Stone zijn een beetje vreemd: waar waren zij in 1981?

    BASSIST

      1. ROGER GLOVER 34,9 %
      2. Geddy Lee 13,8 %
      3. Geezer Butler 11,6%
      4. Glenn Hughes 4,4%
      5. Jimmy Bain 3,7 %
      6. Steve Harris 3,2 %
      6. Neil Murray 3,2 %
      8. John McCoy 3,1 %
      9. Overigen (30 namen waaronder Blackmore 1,1 %) 22,1 %

    Opmerking: Hughes is hier de passieveling van 1981?

    Voorspelbaar was het aantal genoemde LP's, erg groot (bijna 100), maar wat ik spijtig vond, was dat er bijna voor de helft LP's van voor 1981 werden genoemd. En dat was niet de bedoeling. Hetzelfde geldt voor de kategorie 'beste hoes', waar nota bene "Rising" de eerste plaats wegkaapt. Dat is en blijft uiteraard een te gekke hoes, maar hij is niet in 1981 gemaakt. Maar goed, denk daar volgend jaar dus even aan. En wat zijn de beste LP's van 1981? Hier zijn ze:

    LP

      1. Difficult to cure - Rainbow 23,2 %
      2. Mob rules - Black Sabbath 11,9 %
      3. On Stage - Rainbow 6,2 %
      4. Exit stage left - Rush 5,9 %
      5. Rising - Rainbow 5,6 %
      6. Moving pictures - Rush 4,1 %
      7. Future shock - Gillan 3,1%
      8. Overigen (87 titels) 30%

    SINGLE

      1. I surrender - Rainbow 11,9 %
      2. I surrender - Rainbow (12 inch) 10,3 %
      3. Can't happen here - Rainbow 4,4 %
      4. Under pressure - Queen & David Bowie 3,1 %
      5. Nuclear attack - Gary Moore 2,8 %
      6. Maiden Japan - Iron Maiden (12 inch) 2,8 %

    HOES

      1. Rising - Rainbow 16,6 %
      2. Difficult to cure - Rainbow 8,8%
      3. Mob rules - Black Sabbath 6,2 %
      4. Future shock - Gillan 5,0 %
      4. Come an' get it - Whitesnake 5,0 %
      6. Exit stage left - Rush 4,7 %
      7. The Best of Rainbow - Rainbow 4,4 %
      8. Overigen (95 titels)

    PRODUCER

      1. ROGER GLOVER 34,5 %
      1. MARTIN BIRCH 34,5 %
      3. T. Brown 5,9 %
      4. Overigen (42 namen)

    SONG

      1. Stargazer - Rainbow 11,9 %
      2. Spotlight kid - Rainbow 8,4 %
      3. Difficult to cure - Rainbow 5,6 %
      4. Catch the rainbow - Rainbow 5,3 %
      5. Child in time - Deep Purple 3,2 %
      4. Overigen (114 namen)

    Ook hier een veelheid aan titels en ook veel oudere titels als "Child in time", "Stairway to heaven" en ook de nummer één

    KONSERT

      1. Rainbow - Ahoy 1981 42,7 %
      2. Rush Ahoy 1981 10,6 %
      3. MSG Pinkpop & Utrecht 1981 6,5 %
      4. Judas Priest/Saxon Edenhal 1981 3,4 %
      5. Rainbow Ahoy 1980 3,1 %
      6. Gillan diverse konserten 3,0 %
      7. Overigen (45 konserten)

    Hoewel de eerste plaats geen verrassing is, werden er nogal wat oudere konserten genoemd als Rainbow Ahoy 1980 of Den Haag 1976. Iemand vermeldde zelfs "het volgende Rainbow konsert"!

    MUZIEKBLADEN

      1. SOUNDS 21,0 %
      2. Oor 14,7 %
      3. Muziek Expres 10,6 %
      4. Aardschok 9,7 %
      5. Over the rainbow en zo 7,8 %
      6. Music Maker 5,6 %
      7. Overigen (36 bladen)

    Opmerking: Het engelse blad "Kerrang" werd diverse malen genoemd. Hier in het oosten van het land kan ik het blad nergens vinden. Wie zou mij kunnen helpen aan dit blad (en fotokopies van reeds verschenen artikels over Rainbow)

    PLATENGELD
    Met zijn allen hebben we het afgelopen jaar nogal wat uitgegeven om ons enig muzikaal genot te verschaffen. Gemiddeld hebben we f 465,62 besteed.

    SPIJT?
    De meesten (ruim 60 %) had van geen enkele aanschaf spijt, hetgeen duidt op een kritisch aankoopbeleid. Er werden zo'n 50 'spijtige' aankopen gemeld, waaronder MSG 2, Gillan's "Double trouble" en Bonnet's "Line-up".

    LEEFTIJD
    Je bent misschien benieuwd hoe het met de leeftijd van je mede-leden zit. In de uitslag blijkt dat bijna 40% in de groep van 19 en 20 jarigen zit. Van de laatste twee kategorieen, "werk en/of school" en "hobby" geef ik maar geen overzicht, want de verscheidenheid was erg groot. Bij de hobbies bleek wel dat er nogal wat muzikanten onder de leden zitten. Misschien toekomstige Rainbow-leden? Procentuele verdeling
    Jullie moesten eerst 100 punten verdelen over de drie groepen Rainbow, Gillan en Whitesnake. Dit was om een procentueel gegeven te krijgen. Ik wilde namelijk weten tot welke verhouding in het blad aandacht moet worden geschonken aan deze groepen. De uitkomst is als volgt:

        RAINBOW 68,3 %
        IAN GILLAN 19,1 %
        WHITESNAKE 12,6 %

    Oftewel, het blad moet voor twee derde over Rainbow gaan en de rest moet over Gillan en Whitesnake worden verdeeld. De aandacht voor ex-Rainbow leden is hierbij dus NIET ingekalkuleerd.

    Dan moesten 100 punten worden verdeeld over de 7 Rainbow LP's met het doel te zien welke platen jullie voorkeur genieten. Wel, zie de uitkomst.

    Ritchie Blackmore's Rainbow 10,5 %
    Rainbow Rising 23,9 %
    On Stage 22,9 %
    Long Live Rock'n'Roll 13,4 %
    Down To Earth 12,4 %
    Difficult To Cure 13,1 %
    The Best Of Rainbow 4,5 %

    RAINBOW TRACKS
    Hier is dan jullie eigen favoriete Rainbow-lijst

      1. STARGAZER
      2. CATCH THE RAINBOW
      3. KILL THE KING
      4. Gates Of Babylon
      5. Eyes Of The World
      6. Man On The Silver Mountain
      6. A Light In The Black
      8. Still I'm Sad
      9. Spotlight Kid
    10. Difficult To Cure
    11. Sixteenth Century Greensleeves
    12. Long Live Rock'n'Roll
    13. Tarot Woman
    14. Lost In Hollywood
    15. Mistreated
    16. All Night Long
    16. Weiss Heim
    16. Vielleicht das nachster Zeit
    19. Temple Of The King
    20. Rainbow Eyes
    21. I Surrender
    22. Starstruck
    23. Love's No Friend
    24. Do You Close Your Eyes
    25. Since You Been Gone

    Er werden 41 titels genoemd. Dus bijna alle op plaat gezette stukken plus
    het alleen live gespeelde "Will You Love Me Tomorrow" (met Bonnet).

    FAN IN

    1975 : 11,3 %
    1976 : 26,4 %
    1977 : 13,2 %
    1978 : 20,7 %
    1979 : 11,3 %
    1980 :   9,4 %
    1981 :   5,6 %

    Op de vraag hoe je de ontwikkeling vindt van Rainbow door de jaren heen,
    kwamen heel interessante antwoorden binnen. Eerst even de procenten.

    - positief: 45,3 %
    - negatief: 47,1 %
    - beide: 7,6 %

    Echt interessant was het om de argumenten te lezen. De "positievelingen' noemden de grote variatie in het Rainbow-geluid als grote winst, terwijl de 'negatievelingen' dit juist negatief beoordeelden door het kommersjeel te noemen. De groep die het zowel negatief als positief vond, kombineerde dit gegeven juist vaak. Het steeds wisselen van de line-up werd positief gevonden, omdat het goed is voor de afwisseling en je steeds een verrassing te wachten staat en het werd negatief gevonden omdat er geen lijn in zou zitten. Ik ben benieuwd hoe, na "Straight between the eyes", de uitkomst zou zijn.

    Op de vraag of er aandacht moet worden geschonken aan de ex-leden, werd in 95% met 'ja' geantwoord. Enkelen maakten hierbij nog de opmerking dat het wel interessant moet zijn. Hoewel er van zowel Black Sabbath als MSG aparte fanclubs zijn, zullen we ze dus in de toekomst wel blijven volgen.

    Verhalen uit het grijze verleden kunnen volgens ruim 80% van de inzendingen wel worden geplaatst, maar niet teveel. Het wordt op prijs geste1d om oude verhalen over Rainbow te plaatsen. Wel, mijn archief is groot genoeg. Dus het lijkt me een goed idee om elke twee bladen in ieder geval een stuk Rainbow-geschiedenis te publiceren.

    OVERIGE TRACKS



    DEEP PURPLE TRACKS
      1. CHILD IN TIME
      2. Smoke on the water
      3. Highway star
      4. Lazy
      5. Burn
      6. Black night
      7. Mistreated
      8. Space truckin'
      9. Strange kind of woman
    10. Speed king

    WHITESNAKE TRACKS

      1. WALKING IN THE SHADOW OF THE BLUES
      2. Fool for your loving
      3. Ain't no love in the heart of the city
      4. Take me with you
      5. Love hunter
      6. Don't break my heart again
      7. Blind man
      8. Come on
      9. Ready an' willing
    10. Breakdown

    GILLAN TRACKS

      1. NO LAUGHING IN HEAVEN
      2. Mr Universe
      3. On the rocks
      4. Fighting man
      5. No easy way
      6. Roller
      7. Unchain your brain
      8. Lucitienna Express
      9. Secret of the dance
    10. Future shock

    Verrassend groot was het aantal mensen dat bij Whitesnake en Gillan geen titels invulde.
    Blijkbaar zijn er velen die niet of nauwelijks op de hoogte zijn van het repertoire van beide bands.

    KRITIEK T.A.V. HET BLAD

    Omdat het blad het meest tastbare is voor jullie als leden, vond ik dit wel de belangrijkste vraag van de poll. Ik wil graag dat het blad er zo goed mogelijk uitziet, en daarom wilde ik weten of er wensen dan wel kritieken onder jullie leven. De veelheid aan opmerkingen nopen om een greep te maken uit de meest genoemde zaken. Bijna iedereen was zeer tevreden met de inhoud van het blad. Veel gemaakte opmerking: blijf zo doorgaan. Zelf ben ik nog lang niet tevreden met de vormgeving van het blad, maar het gaat erom wat jullie niet oké vinden. De kwaliteit van de foto's is over het algemeen zwak. Ik probeer dat wel te verbeteren, maar het moet financiëel haalbaar zijn. Het drukken van foto's is een vrij kostbare zaak. Het werken met off-set is goedkoper, maar heeft wel tot gevolg dat de kwaliteit minder is. Toch zal ik blijven proberen de kwaliteit te verbeteren binnen de financiële grenzen. Een tweede punt is dat het blad meestal te laat is. Daar zijn oorzaken voor te vinden.

    Het maken van het blad vergt veel tijd. Ik bedoel niet het typewerk, maar het verzamelen en vertalen van het materiaal. Aangezien ik alles in mijn eentje doe, moet ik ongeveer alle beschikbare tijd hierin steken. Meer tijd dan ik nu besteed, kan ik niet besteden. Ten tweede heb ik mij, toen ik de fanclan begon, ten doel gesteld dat het blad een minimum dikte moet hebben (dertig pagina's). Wel, het blad is meestal ruimschoots dikker. Maar ik wil graag aan jullie wensen voldoen. Ik zal vanaf nu proberen om het blad precies op tijd klaar te hebben, ook als het aantal pagina's niet op dertig zal uitkomen. Volgens de formulieren zou dat niet zo'n groot bezwaar zijn. Een regelmatig opduikende opmerking was: er moeten meer leden aan het woord komen. Wel, via de oproep om reakties op "Straight between the eyes" heb ik daar al een begin van gemaakt. Maar zoals ik al opmerkte, er gaat veel tijd zitten in het verzamelen en vooral vertalen van de artikelen. Ik zou het daarom graag op prijs stellen als jullie zelf vertalingen van interviews zouden insturen. Het zou mij een hoop werk besparen en het blad kan dan eerder en op tijd verschijnen. Dus hierbij de oproep: WORDT ZELF AKTIEF VOOR DE FANCLAN!!! Ik zou dan wel graag fotokopieën willen zien van de vertaalde artikelen die dan in het archief worden opgeslagen Deze kopieën worden dan uiteraard vergoed.

    Ook wordt er zo hier en daar gevraagd om meer foto's. Nou heb ik weinig recent fotomateriaal en veel foto's die in het blad komen zijn gekopieerd uit muziekbladen. Goed, origineel fotomateriaal is zeldzaam. Bovendien vind ik wel dat blad in de eerste plaats een informatief blad moet zijn en niet een fotoblad met een beetje informatie, zoals ik in veel andere bladen zie. Er wordt via de pers al zo weinig aandacht aan Rainbow geschonken. Technische informatie over Rainbow (over de installatie b.v.) is niet of nauwelijks te krijgen. Op plaatrecensies zal altijd wel kritiek blijven, maar het is vaak een kunst om een recensie goed te lezen. Veel mensen veronderstelden dat ik b.v. de laatste Sabbath-plaat afkraakte. Wie echter goed heeft gelezen, had al door kunnen hebben, dat ik op "Mob rules" wel enkele kritiek-punten had, maar dat de plaat zeker niet slecht was, alleen iets minder dan de vorige. Een plaat objektief bespreken is trouwens een onmogelijkheid.

    De meest genoemde punten heb ik nu wel behandeld. Ik hoop met de komende nummers de nodige verbeteringen aan te brengen. Aan het eind van het jaar in de volgende poll lees ik dan of dit is gelukt.



    PLAATPRAAT

    Platen, die de afgelopen maanden zijn verschenen, worden hier door Gerrit besproken.

    FANDANGO
    CADILLAC
    RCA AFL 1-3591 (Amerikaanse import)

    In het dubbeldikke oktober-nummer van vorig jaar kon je in deze rubriek al een bespreking lezen van de LP "One Night Stand" (RCA AFL 1-3245) van Joe Lynn Turner's oude band uit 1979. Intussen heb ik ook de laatste plaat van Fandango uit 1980 kunnen bemachtigen. Vergeleken met de '79-LP zijn er enkele wijzigingen op te merken.

    Drummer Lou Mondelli is hier vervangen door ene Abe Speller, terwijl tweede toetsenist Dennis Larue zich heeft beperkt tot het bijdragen in de komposities en arrangementen, maar niet aktief meespeelt. Naast Joe, die zingt en gitaar speelt, horen we ook de man met de opmerkelijk naam Rick Blakemore (gitaar), bassist Bob Danyls, toetsenist Larry Dawson en percussionist Santos. Negen stukken staan er op de LP, geproduceerd door Ed Newmark (manager) en Warren Schatz, die is opgenomen in de Secret Sound Studio in New York.

    De plaat opent vlot met het goed in het gehoor liggende "Blame it on the night", waarvan je het refrein al gauw meezingt. In "Rock and roll you" laat Joe hetzelfde stemgeluid horen als bij Rainbow, terwijl "Hypnotized" niet zou hebben misstaan op "Difficult to cure". Het heeft een mooie zangmelodie, met een meerstemmig refrein. "Stranger in a strange land" is nogal matig qua kompositie, hoewel de zanglijn opnieuw goed klinkt. Ook "Don't waste my time" is een matige kompositie: het thema wordt te vaak herhaald.


    Op kant 2 staan vier stukken, te beginnen met het titelnummer, dat er lekker in hakt en ook nog een aardige tekst kent, (politici en rockmuzico die in Cadillac rondrijden, terwijl armen en fans zich dat niet kunnen veroorloven). "Fortune teller" begint erg zwak, maar door de solo aan het eind werkt het nummer zich naar een klimaks, die nog lang in de herinnering blijft nazweven.

    "Get away" heeft met name door de gitaar een wat funky ondergrond. Het vokale werk is niet zo interessant, maar het solistische werk komt prima uit de verf. De afsluiter is het al uit 1977 daterende "Headliner". Het is een typisch voorbeeld van gepolijste USA-hardrock.

    Voor fans van Turner is "Cadillac", net als "0ne night stand", verplichte kost want hij laat hier en daar knappe staaltjes horen. Muzikaal gezien is de plaat minder interessant.

    Op de binnenhoes staan aan de ene kant alle teksten afgedrukt en op de andere kant is een zwartwit-fotokollage van de groepsleden te zien. Het amerikaanse Fandango Fanclub-adres staat ook vermeld op de hoes.



    M.S.G.
    ONE NIGHT AT BUDOKAN
    Chrysalis 301 929-420


    In Japan worden erg veel live-platen uitgebracht, die alleen voor de eigen markt zijn bestemd en hier dan alleen voor heel veel geld in de importwinkels liggen. Het geduvel begon ongeveer met Purple's "Made in Japan", die aanvankelijk alleen in Japan zou worden uitgebracht. De Japanse "Made in Japan" heeft ook een andere hoes dan de europese uitgave. Tussen haakjes, de foto's van 'onze' versie werden gemaakt in de Rainbow Theatre in London.

    Sommige live-platen werden echter, door grote import-belangstelling, pas maanden later ook hier uitgebracht. Dit, was het geval met o.a. Purple's "Last concert in Japan", Santana's "Lotus" en live-platen van Bob Dylan en Cheap Trick.

    Maar niet alles wordt hier uitgebracht, b.v. Ian Gillan's dubbele "live at Budokan" uit 1977. Zo hebben verscheidene mensen deze dubbele "Budokan set" van MSG gekocht voor een prijs tussen 60 en 70 piek. Zeker, het was de moeite waard, maar je voelt je toch bedonderd als de plaat drie maanden later voor minder dan de helft in de winkels ligt.

    "One night at Budokan" werd opgenomen op 12 augustus 1981, enkele weken voor de release van "MSG 2", hetgeen op den duur hinderlijk is vanwege de aankondigingen van Barden, die de nieuwe nummers steevast introduceert als "a song from the new album coming out very soon". Over de plaat kan ik kort zijn: het is één van de beste live-platen ooit uitgebracht. Zoals de nummers hier klinken, hadden ze al in de studio moeten klinken.

    Alle hoogtepunten staan erop. Van de eerste LP zijn dat "Armed and ready", "Cry for the nations", "Victim of i11usion", "Into the arena" en "Lost horizons", dat hier wordt voorafgegaan door een heel mooi intro onder de naam "Courvoisier concerto".

    Van de tweede plaat horen we "Attack of the mad axeman", "But I want more", "On and on", "Never trust a stranger" (dat nu wel goed uit de verf komt), "Let sleeping dogs lie" (schitterend) en (als toegift) "Are you ready to rock" met de gebruikelijke singalong. Het enige nieuwe nummer (nou ja, nieuw) is UF0's "Doctor Doctor", dat me ietwat tegenvalt, hoewel het tussenfragment na het refrein feilloos wordt dicht gemetseld door Cozy's dubbele bassdrum.

    De plaat wordt (nogal langdurig) geopend met Wagner-muziek. Een themaatje hieruit werd overigens regelmatig door Don Airey gebruikt in zijn solo in "Lost in Hollywood". Dit dubbel-album komt in de rij "Made in Japan" en "On Stage" bij mij op derde plaats in de rij van beste live-platen aller tijden. Het feit dat er hier en daar schoonheidsfoutjes worden gemaakt, wordt te niet gedaan door het respekt dat Schenker afdwingt omdat de plaat in één avond is opgenomen en geen overzicht is van de hoogtepunten van een hele toernee. Slechts één korte opmerking: toch jammer dat Cozy's drumsolo is weggelaten.



    RAINBOW
    STRAIGHT BETWEEN THE EYES
    Polydor 2391 542


    Het zesde studio-album van Rainbow lag precies op Ritchie's 37ste verjaardag in de (snel1e) platenwinkel: een paar dagen te 1aat, maar dat kwam door Goede Vrijdag en- Pasen. Omdat je met Blackmore toch nooit weet wat je te wachten staat, had ik geen verwachtingen, hoewel geen al te grote veranderingen vermoedde ik t.a.v. "Difficult to cure". Ik refereer nog even aan mijn slotopmerking in mijn recensie van "DTC": "Het is het meest veelzijdige album tot nu toe. Een komplete plaat, misschien de definitieve LAATSTE Rainbow-plaat?" Wel, "Straight between the eyes" heeft alle twijfels, waarmee ik een groot deel van 1981 rondliep, weggenomen. Eerst, even over de hoes. Het is niet geworden wat in de nieuwsbrief stond. Bij Polydor had men mij dus de omschrijving van de single-hoes gegeven, zoals jullie intussen zullen hebben gekonstateerd. Het is weer een (ouderwets) getekende cover geworden, dit keer van ene Jeff Cummins, onder leiding van het Hipgnosis-team, dat ook verantwoordelijk was voor de hoes van "DTC". Het idee voor de hoes komt van Ritchie (Coverconcept: Mr. B). Een agressieve hoes, waarin zowaar de regenboog (zij het vrij onopvallend) terugkeert. De achterkant is een leuke puzzel: zoek het juiste ogenpaar bij het elk groepslid. Alle teksten zijn bijgeleverd (en zo zou het altijd moeten zijn).

    Omdat iedereen de plaat nu wel kent (neem ik aan) zal ik de nummers niet echt beschrijven, maar me beperken tot zaken, die me opvallen. Het meest opmerkelijke is dat dit album NIET een logisch vervolg is op "DTC". Vokaal misschien nog wel, maar muzikaal grijpt men (Blackmore in het bijzonder) terug op dingen uit het verleden. Qua tempo en agressiviteit deed "Death alley driver" mij direkt denken aan "Highway star". Ook de opbouw van zowel gitaarsolo (weer zo'n schitterend Blackmore-loopje) als orgel-solo (fraaie introduktie voor Rosenthal) en de tempo-onderbreking tussen die so1i wekte bee1den op van Purp1e in hun beste tijden. Over "Stonecold" lopen de meningen sterk uiteen. Toen ik het voor het eerst hoorde, realiseerde ik me niet of nauwelijks naar Rainbow te luisteren.

    Blackmore durft zoiets blijkbaar aan. Het mag dan bloedkommersjee1 zijn, maar hoe vaker ik het hoorde des te meer ik de kracht van de song voel groeien. Het refrein heeft een grote draagkracht. Is dit misschien de single-hit die Blackmore al zo lang zoekt. Opvallend is de overeenkomst met Foreigner. De eerste tonen van "Bring on the night" doen wat vreemd aan, maar de rest van het nummer doet denken aan Rainbow van pakwek 4,5 jaar geleden. Het straaljager-effekt voor elk refrein is een duidelijke gimmick en wijst er misschien op dat dit nummer is toekomstige single is. De melodieuze vormgeving is erg goed. "Tite squeeze" lijkt me te veel op "L.A Connection", zowel qua tempo als kompositie. Het geluid in de solo kenden we al uit "Freedom fighter". Een juweeltje is "Tearing out my heart", waarin Joe's zang heel emotioneel is: de ellende straalt er vanaf. De overgangen van zacht naar hard zijn ouderwets mooi. Ritchie overtreft zichzelf bijna in de solo.

    Gekenmerkt door eenvoud opent "Power" de tweede kant. Een (te) simpele meestamper. De riff wordt te vaak gespeeld en doet me erg sterk denken aan "You really got me". Het is voer voor headbangers: rechttoe-rechtaan, maar mij te simpel. Een mysterieus intro gaat vooraf aan "MISS Mistreated". Het is geen vervolg op "Mistreated", zoals velen hadden verwacht, maar Ritchie heeft dat al gedaan met "Love's no friend" (zeker in het livearrangement). Blackmore blijft aan het eind fraai doorsoleren over de vaak herhaalde titel, waarbij Bob een sterke rol vervult. De keyboardlijn in de koepletten geeft het nummer een extra dimensie. "Rockfever" is opnieuw recht-toe-recht-aan-werk, maar met veel meer diepgang dan "Power". De riff is er één die alleen door Blackmore kan zijn bedacht. Tenslotte dan de in de nieuwsbrief aangekondigde uitsmijter, "Eyes of fire", waarin Ritchie weer gebruik maakt van turkse toonladders (net als we reeds hoorden in "Stargazer" en "Gates of Babylon"). Het is erg mystiek en dat hebben we lang moeten missen. Turner's stem lijkt op die van Dio hier en daar. De dubbele bass-drum van Bob komt precies op de juiste momenten. Het orkest (de partituur is van Rosenthal) is nadrukkelijker aanwezig als in "Gates" of "Stargazer". Blackmore heeft m.i. aan zijn solo in het eind van het stuk te weinig aandacht geschonken. Hij is af en toe flink de draad kwijt en dat ben ik op een studio-plaat niet van hem gewend. Een tweede minpuntje vind ik het eind van het nummer. Doordat het wordt weggedraaid mis ik een echte afronding aan het eind. Hoe dan ook, toch grote klasse.

    "Straight between the eyes" is opgenomen in Le Studio in Morin Heights in Canada. Mr. B. kan de ideale studio schijnbaar net zo moelijk vinden als de ideale groepsbezetting. In dezelfde studio nam Rush ook "Moving pictures" op. Net als Rush werd ook Rainbow hierbij geassisteerd door Robbie Whelan. De produktie was (uiteraard) weer in handen van Roger, die de plaat een vee1 zwaarder geluid heeft meegegeven als "DTC". Vooral zijn eigen baswerk staat er goed op. De produktie is niet zo clean meer en dat is een vooruitgang te noemen. Het grote winstpunt is echter Joe Lynn Turner. Toen hij bij Rainbow werd betrokken was men al een eind op weg met "DTC" en kon nog niet worden bepaald hoe zijn inbreng in de band was. Nu blijkt dat hij enorm is gegroeid.

    Zijn stem klinkt erg vol en hoeft niet te worden geforceerd: Joe ZINGT en dat is een verademing na het vele heavy metal-gebrul dat ik de laatste maanden op mijn draaitafel heb gehoord. Ook schreef hij alle teksten. Veelvuldig onderwerp is de liefde, maar hij verpakt het niet zo cliché-achtig als Coverdale dat pleegt te doen.

    Bob Rondinelli voelt zich nu ook helemaal thuis. Eerlijk gezegd, hij bevalt me net zo goed als Powell. Over David Rosenthal kan ik eigenlijk niet veel zeggen. Zijn rol is net als bij zijn voorganger's erg funktioneel, hij mag ook een solootje doen. Ik ben benieuwd of zijn aandeel in het live-gebeuren net zo overtuigend zal zijn als met Airey het geval was. Blackmore tenslotte, is, zoals altijd op dreef, hoewel zijn soli lang niet zo afgemeten zijn als op de vorige twee LP's. Hij klinkt echt 'smerig' en maakt op onverwachte wijze soms een eind aan de solo en dat komt zijn charme alleen maar ten goede. "SBTE" is niet het amerikaanse album geworden waar ik bang voor was. Ritchie is zichzelf gebleven en pakt hier de draad op, die hij met "Long live rock'n'roll" had laten liggen. Nee, het eind van de regenboog waar ik vorig jaar zo bang voor was, lijkt toch niet in zicht. Bovendien lijkt "SBTE" een echt Rainbow album te zijn en geen Blackmore-album, ondanks de vele gitaarsoli. Er spreekt iets van een groepsgevoel uit de plaat. Blackmore is nu 37, maar ik geloof dat hij de smaak weer helemaal te pakken heeft. Dit album belooft nog heel wat voor de konserten (die zeker zullen volgen). Wie de volgende is die uit de boot stapt? Ik zou het niet weten.


    REAKTIES

    In de nieuwsbrief vroeg ik dringend om reakties van jullie kant op "SBTE" en ik heb het geweten. Om precies te zijn: 124 brieven in totaal. Verreweg de meeste brieven waren positie tot heel positief. De algemene opinie was dat Rainbow weer op de goede weg is. Veel mensen zeiden dat ze het vertrouwen in Blackmore weer terug hadden, nadat ze dat waren verloren na "DTC". Hieronder volgt een greep uit de brievenstapel.

    "Gewoonweg weer een prima LP. "SBTE" vind ik zeker niet slechter als "DTC", maar echt beter vind ik hem nou ook weer niet. Op één punt is deze beter: er staan geen nummers op als "I surrender" en "Magic". Rosenthal lijkt tot nu toe een prima toetsenman en hij past er op deze plaat goed in. Hoogtepunten zijn voor mij "Tearing out my heart" en het hele mooie "Eyes of fire"."

    Bart v.d Bijl, Hengelo


    "Death alley driver" is een redelijk goed nummer. Het gitaarwerk in het midden doet me denken aan Beethoven's Ninth. "Stonecold" vind ik ook goed, voora1 het keyboardstukje in het begin en de gitaarsolo. Het refrein is kommersjeel, maar veel beter als "I surrender" en "Since you been gone". "Bring on the night" begint á la "The Shed". Verder een zwak nummer. Als het minder heavy zou zijn, was het goed in de top 40 geweest. "Tite squeeze" is te sloom. De solo is á la "Midtown tunne1 vision". "Tearing" is weer goed. "Power" maakt zijn titel niet helemaal waar, want het is weer aardig kommersjeel (wat wil je als Glover meegeschreven heeft). Veel nummers begin met synthesizer geluiden, ook "MISS Mistreated" dat verder een goed nummer is. "Rockfever" is een lekker vrij hard nummer. Ik vind alleen de zang niet zo heavy. Als het door Dio was gezongen, zou het veel heavier zijn geweest. "Eyes of fire" is een echt ouderwets Rainbow-nummer met mysterieuze violen, goede zang en een Blackmore, die nog weer eens laat horen wat hij kan met zijn gitaar. Alles bij elkaar is weer een stijgende lijn in de kwaliteit van de Rainbow-LP's sinds "Down to earth" (wat voor mij een dieptepunt was). Nou mogen ze alleen Glover er weer uittrappen, Martin Birch als producer nemen en weer muziek á la "Rising" gaan maken."

    Maarten van Mameren, Dordrecht


    "Als fan van het eerste uur heb ik altijd wat moeite gehad met de kommersjele dingen op "DTE" en vooral "DTC". Ik ben van mening dat Ritchie met vrijwel alle nummers de draad heeft opgepikt waar hij hem met "Long live" had laten liggen. De uitzondering is "Stonecold", een sterk op Foreigner lijkend nummer. Dit levert waarschijnlijk wel een amerikaanse hit op, wat toch een streven van Blackmore schijnt te zijn. Niet een echt slecht nummer, maar wel te veel namaak. Blackmore speelt voor het eerst sinds enkele LP's weer op echt topniveau in "Death alley driver" en "Eyes of fire" b.v. "Death" en "Power" roepen "Kill the king" terug. "Bring on the night" (schitterend) en "Tite squeeze" roepen "Lady of the lake" en "L.A Connection" naar voren. "Eyes of fire" ligt in het ver1engde van "Stargazer" en "Gates of Babylon". "Rockfever" is een goede rocker. Afwijkend maar erg mooi is tenslotte "Tearing out my heart". De digitale mix levert daarnaast nog een heel helder geluid op, een verademing na de brei die soms klonk op "DTC". En bovendien geen "Magic" etc. Resumerend: "SBTE" is weer een album van hele grote klasse door meester B. in elkaar gesmeed."

    Ynze Kalsbeek, Heerenveen


    "Het is een redelijke goede plaat, niet de beste maar hij kan ermee door. "Tite squeeze", "Tearing out my heart" en vooral "Stonecold" vind ik tegenvallen, maar de rest is goed. "Tite squeeze" zou op Purple's "Come taste the band" kunnen staan. "Tearing" kan er nog mee door. De hoes is te gek."

    Wim den Boer, Kimpen a/d IJssel


    "De nieuwe Rainbow LP moet evena1s "DTC" eerst enige malen worden gedraaid voordat je er een oordeel over kunt geven. Net als "DTC" was mijn mening na de eerste keer niet geheel positief. Na enige malen aandachtig luisteren was mijn konklusie dat het weer een klasse-plaat geworden is. "Death alley driver": lekker hard, een van de beste nummers. "Stonecold": geweldige single, prachtige zang. "Bring on the night": ligt goed in het gehoord (wat een zanger). "Tite squeeze" misschien de 2e single, kleine soli van RB tussen elke regel zijn klasse. "Tearing out my heart": met tempo-verschil en (alweer) wat een zanger en RB prima op dreef. "Power": dit nummer had ik niet verwacht, maar wel steengoed. "MISS Mistreated": goed nummer met vanoudse solo. "Rockfever": goed Rainbow-nummer. "Eyes of fire": ligt aardig in de "Rising" lijn. Conclusie: de absolute winnaar van de LP is Turner: wat een toekomst. Rosenthal zal ik toch eerst live moeten zien maar tot nu ben ik zeer positief over hem. Wat Rondinelli betreft: waarom zou ik naar Cozy kijken, Bob is toch grandioos. Een tweede hoogtepunt naar "RISING"."

    Nick Helmond, Beneden Leeuwen


    "SBTE" is van grote klasse. Rainbow is weer op de goede weg, na 2 LP's met enkele covers staat vast dat ze beter alles zelf kunnen schrijven. De 8 songs staan als een huis. "Tite squeeze" is een miskleun. RB is op de hele p1aat behoor1ijk op dreef en tevens zit er een goed geluid in; de bas klinkt zoals hij moet klinken. Rosenthal heeft op kant 1 een bescheiden rol, maar op kant 2 laat hij zijn kunnen wat beter horen."

    Marc v.d.Velden, Belfeld


    "SBTE" overschaduwt alles tot "On Stage" terug. De koers bergafwaarts die de groep sinds "Long live rock'n'roll" volgde is eindelijk gewijzigd. Beste plaat sinds "Rising". Minder kommersjeel en heavier dan de vorige twee. Met Airey zijn de hoog-tonige synthesizer-spullen verdwenen (tot mijn opluchting overigens). Op de LP staan geen nummers die me niet bevallen, maar wel enkele uitschieters zoals "Bring on the night", met een heel mooie solo, en "Tearing out my heart" en "Eyes of fire", inderdaad de uitsmijter, roept de goede ouwe tijd weer op. Turner's gezang klinkt beter dan op "DTC". Opvallend vind ik dat er in de regenboog, onopvallend weggewerkt maar toch aanwezig, altijd een paarse baan zit."

    John Venerius, Kerkrade


    "De LP klinkt fris en vol energie en hij is voor Rainbow~begrippen ruig en vrij hard en toch weer met die fantastische Rainbow sounds erin. "Death alley driver": ruig, echt stampend, solo van RB te gek. "Stonecold": relaxed nummer, steengoed zangwerk, toch op één of andere manier iets tegenvallend. "Bring on the night": Mooi melodievol nummer, uitzinnig zangwerk. "Tite squeeze": muzikaal goednummer, a11een is de tekst wat zoetsappig. "Tearing out my heart": mooi nummer met goede tempowisselingen. "Power": stampend steengoed baswerk van RG. "MISS Mistreated": mooie melodie, een echt goed nummer. "Rockfever": gedreven nummer en behoorlijk goed (jaja) die Turner. "Eyes of fire": typisch Rainbow~achtig nummer. Toch wel het hoogtepunt, hoort thuis is het rijtje van Rainbow-toppers. Dit is op "On stage" na de LP waarbij de minste wisselingen zijn gepasseerd. Je zou haast zeggen dat de line-up met Don de bezetting was waar RB het altijd over had, n.l. één waarmee hij volledig loos kon gaan, maar Don is weg en David is gekomen. Hem moet je niet uitvlakken, hij draagt zijn steentje behoorlijk bij. Bob is een technisch zeer begaafde drummer. Turner is gegroeid. Ik vind hem zo goed, zo enthousiast, dat hij mij Dio bijna doet vergeten. Over Ritchie en Roger, 'het gouden duo' kan ik kort zijn: goede wijn behoeft immers geen krans."

    René Askes, Zeist


    Tot slot nog het door jullie tot beste blad gekozen Sounds: vier (van het maximum van vijf) sterren geeft Sandy Robertson aan de LP (ter vergelijking: "DTC" kreeg slechts 2 sterren). Deze schrijft: "Egomania of toewijding aan de perfektie van het duivelse ei, de twisten over RB zullen ongetwijfeld nog een poosje doorgaan. En wat het uiteindelijke oordeel ook is, er hoeft niet gediskussieerd te worden over het feit of de laatste line-up net zo sterk is als welke vorige dan ook. Wat nu aan het vinyl is toevertrouwd is een platina ruikende mix van de poppy Bonnet-stijl, amerikaanse bedrieglijke rock-lijnen en een snuifje (let wel: niet meer) bont vuurwerk, dat hijzelf heeft uitgevonden, uitgewerkt (met Purple en daarna) en een paar keer door de modder heeft gehaald. Zij, die nog steeds geinteresseerd zijn in die overtollige Popular Mechanics-onzin, moeten maar naar een willekeurig Iron Maiden-album luisteren."

    Sandy behandelt dan de negen nummers op een rij en vindt "Death alley driver" niet zo zeer een song, maar een gierend mengsel van engels/amerikaanse hardrock, met de klemtoon op het eerste. "Stonecold" is ijzig, voorgekauwde ersatz soul met een Foreigner-stemming, "Bring on the night" wordt als volgende single getipt. Sandy hoort een Free-invloed in "Tite squeeze" en ervaart "Tearing out my heart" als een mooie, folterende reis door het braakliggende terrein van de grom-en-kreun~ballades, in de hardrock. Echt 'gemeen' wordt het (eindelijk zegt ze) bij "Power": nog nooit heeft een titel zo beknopt 'the essence of the bumph at hand' (vertaling laat ik aan jullie fantasie over) weergegeven. "Power" heeft zo'n vastberaden onvermijdelijke riff: een niet te stoppen, vrolijke, meestampende brutaliteit, waarbij elke noot H-I-T (niet hit, maar 'RAAK HEM') schreeuwt. Zonder twijfel het beste nummer. "Miss Mistreated" is, volgens Sandy de keerzijde van de medaille: een slechte kopie van Foreigner. "Rockfever" maakt dat weer goed. En dan: "Wat de scherpzinnige fan ZOU MOETEN verheugen is het experiment met weelderige, arabische weefsels in "Eyes of fire", een langere dans rond het kampvuur met wervelende violen en spokende hoge gitaartonen; één en al 'sheik, rattle and roll'. Misschien heeft Ritchie Bowie's "Secret 1ife of Arabia" gehoord, of (meer voor de hand liggend) Nico's "Drama of exile", die beide in hetzelfde vlak liggen. Of het 'progressief' is? Ulp. Naw. Maar het is mijlen verwijderd van de opgelapte Rainbow van een paar jaar geleden en een grote stap dichter bij wat elke grote rock'n'roll band zou moeten zijn".

    SANDY ROBERTSON, Sounds 10 april 1982


    Tot zover enige reakties op "STRAIGHT BETWEEN THE EYES". Echt negatieve berichten heb ik nog niet gezien. Mocht ik er een tegenkomen, dan zal ik die alsnog plaatsen.



    NOG MEER VINYL

    Door de tussenkomst van het Blackmore-interview zijn de singles weer de klos. De recensies die had ik al uitgetypt, maar nu volsta ik slechts met vermeldingen.



    RAINBOW

    - Single in Japan: "Magic"/"Freedom fighter"
    - Single in Nederland: "Stonecold"/"Rockfever" (Polydor 2095 451) "Stonecold" ingekort tot 3;40
    - In Engeland ook als 12 inch: Polydor POSPX 421 (Bestelnr "SBTE" Engeland Polydor POLD 5056)

    COZY POWELL

    - "The Right side"/"Blister" - Polydor 2095 419
    - "Dance with the devil"/"And then there was skin" RAK 1A 006-94962 (opnieuw gereleased)

    DEEP PURPLE

    - "Child in time"/"Woman from tokyo" - Purple Records 006-64519



    GRAHAM BONNET

    - "Night games"/"Out on the water" - Vertigo 6000 637
    - "Liar"/"Bad days are gone" (niet op LP) - Vertigo VER 2 (alleen in Engeland)
    - "Anthony boy"/"Don't tell me to go" (niet op LP) - Vertigo 6000 749
    - "That's the way that it is"/"Don't tell me to go" (niet op LP) - Vertigo (alleen in Engeland)
    - "Set me free"/"S.O.S" - Vertigo (alleen in Japan)

    BLACK SABBATH

    - "Mob rules"/"Die young" (live) - Vertigo SAB 512
    - "Turn up the night"/"Lonely is the word" - Vertigo SAB 612 (ook als picture disc SAB P 612)

    OZZY OSBOURNE

    - LP "Diary of a mad man" (Jet Records) nog met Bob Daisley

    URIAH HEEP

    - LP "Abominog" (Bronze 204 532-320) heropgericht, nu met Bob Daisley op bas.



    WIE WANT MOOR

    stonecold is geen hit geworden, noch hier noch in engeland waar de single bleef steken op 30..... polydor wist hier zelfs al van te voren dat de plaat nauwelijks airplay zou krijgen..... en dat bleek..... en zolang een plaat niet in de engelse top tien staat, slapen de heren dj's in Hilversum vrolijk verder op hun matras..... ach laat ze slapen..... als wij het maar prima vinden..... rainbow bedoel ik.....het blad KERRANG, waar ook het grote Blackmore interview in stond, zal in grotere oplages in ons land worden verspreid..........




    © Rainbow Fanclan 1979-1984