1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11    12    13    14    15    16    17    18    19    20    21    22    23    24    25    DTE 82



Originele verschijningsdatum: 12 juli 1980


DEEL 2 (Dubbelnummer Over The Rainbow en zo 3 & 4)
RAINBOW OVER ROTTERDAM 2-2-80


Op het moment dat de mensen uit de groep nog op één oor liggen, rijden Wim en ik slaperig en wel Rotterdam binnen. Na een kort hazeslaapje in de auto, ontbijten, nou ja ontbijten we op Rotterdam Centraal. De rest van de dag brengen we voornamelijk door bij de vriendin van Wim, Rianne, wiens ouders ouders zo gastvrij waren om ons de hele dag over de vloer te hebben. In de middag nemen we een kijkje bij Ahoy, waar in de regen al diverse Rainbow-fans aanwezig zijn. We vergeten echter een fotocopie te maken van het Sounds-interview, maar Rianne offert haar eigen exemplaar op om aan Ritchie aan te bieden, waardoor onze tweede ontmoeting met Blackmore geen gevaar loopt.

Al vroeg in de avond begeven Rianne, Wim en ik ons naar Ahoy. We hadden zo' n 1000 informatiestencils gemaakt, die we wilden uitdelen onder de bezoekers om zodoende wat reklame te maken voor de fanclan. Er blijkt veel interesse te zijn, want de stencils worden a.h.w. uit onze handen gerukt. Het is erg gezellig en druk bij Ahoy. Hij vele mensen zit de stemming er goed in. Vele mensen zijn met een bus gekomen. B.v. zo'n 50 mensen uit de omgeving van Laren en Lochem, die luid zingend arriveren. Ook in de zaal blijkt de stemming er goed in te zitten. Na (te) lang wachten, komt de groep KATCHIS (en niet Catchese, zoals ik abusievelijk schrijf in het Brussel-verhaal), die precies dezelfde set speelt als de vorige avond.

In de pauze wordt weer dezelfde band gedraaid. En zo is eigenlijk heel veel hetzelfde, dus ik zal niet al te diep ingaan op het konsert. Rainbow speelde dezelfde nummers in dezelfde volgorde als in Brussel. Het geluid is stukken minder dan in Brussel. Dat ligt zeker niet aan de groep, maar wel aan de zaal. Bij eerdere konserten in Ahoy merkte ik dat de groep verzuipt in het geluid b.v. bij het laatste Pink Floyd-konsert. Ook Rainbow werd hier het slachtoffer van. Ik heb het vage gevoel dat niet de hele zaal er bij betrokken is.

Bij "All night long" doet Graham zijn uiterste best om iedereen van de vloer te krijgen, maar het gaat met meer moeite dan gisteravond. Ritchie blijft aanmerkelijk langer weg. De klassieke stukjes van Ritchie komen er ook nu weer perfekt uit, hoewel het publiek rumoeriger is dan in Brussel. De orgel-intro van Don Airey duurt een stuk langer en is misschien wel te lang. Het is duidelijk te merken dat de aandacht van het publiek verslapt. Don weet geraffineerd iedereen wakker te maken door even het riffje van "Smoke on the water" te spelen. Maar het blijft een trucje.

Na "Lost in Hollywood" krijg ik even de kriebels. Meteen wordt het bandje gestart met Judy Garland's "Somewhere over the rainbow" en ik vermoed al dat we geen toegift krijgen. Meteen denk ik terug aan het konsert van Deep Purple in 1973 in Amsterdam, toen de groep ook niet terugkwam voor een extra en het publiek dit afreageerde door de installatie te vernielen en de groep achter te laten met een enorme schadepost. Maar het Ahoy-publiek weet het lang vol te houden. Het duurt lang, maar dan komt Rainbow toch weer terug met een serie toegiften.

Net als in Brussel is "Man On The Silver Mountain" het eerst aan de beurt, gevolgd door "Blues". Als Graham dan, net als in Brussel, "Will you love me tomorrow" wil inzetten (hij zingt zelfs de eerste regels) blijkt dat de groep weg is !?!?! Ik vraag me af wie er nu een spelletje aan het spelen is. Al snel komt Blackmore terug, nu met een merkloze gitaar, waarna het verplichte ramwerk volgt. Dit keer blijft de gemolesteerde gitaar wel in de lichtstellage hangen. Tenslotte wordt dan nog "Long Live rock and roll" gespeeld. Tenslotte blijft de vernielde gitaar achter in een witte spot, al hangend meters boven het podium.

En dan gebeurt er op het nippertje toch nog iets onverwachts. We horen via een bandje een rustig instrumentaal nummer, waarin we onmiddellijk het gitaarspel herkennen. Weinig mensen zullen er aandacht aan schenken in hun drukte om buiten te komen. Ik blijf echter vol aandacht staan luisteren. Het is een mooi stukje muziek en ik trek al meteen de conclusie dat dit het door Roger genoemde "Weiss Heim" moet zijn. Het klinkt erg klassiek.

Buiten komend zie ik allereerst de man die het Deep Purple/Rainbow-fanclubwezen in Nederland een stevig fundament heeft gegeven, Bart Hekkelman. Hij is omringd door talloze mensen. Want wat blijkt Bart heeft Rainbow-stickers gemaakt en riskeert zijn leven door ze bij de uitgang uit te delen. Het resultaat (de sticker) heb je intussen al gezien. Ook René Veldhoen, de vorige voorzitter van de Ned. Rainbow Fanclub, ontwaren we in de mensenmassa. We besluiten elkaar te ontmoeten in Hilton om te zien wat we daar nog kunnen doen. Na een vriendin van Rianne te hebben afgeleverd, arriveren we al na de klok van middernacht in de Rotterdamse versie van de Hilton-hotelketen, gelegen schuin tegenover het Centraal Station.

Het is in Hilton Rotterdam aanmerkelijk drukker dan in Brussel. Er zijn mensen van Polydor (hallo Ton en Ellen), van de groep zijn Cozy, Roger en Don present, we ontwaren Kees Baars (Oor en Veronica) en Kees Tabak (fotograaf van Oor) en nog enkele duistere figuren. We voegen ons allereerst maar bij Roger en Kees Baars. Roger herkent ons meteen van gisteravond. Hij was tevreden over het Ahoy-konsert. Ik maak van de gelegenheid gebruik om nog even met Roger van gedachten te wisselen, alvorens Ritchie zich meldt.

- Ik: Roger, hoewel "Down to earth" wel een echte Rainbow-plaat is, is toch te horen dat de plaat veel verzorgder klinkt dan zijn voorganger "Long live rock'n'roll"?

R: Ik heb mij als doel gesteld, toen ik de plaat produceerde dat de plaat kans moest maken om, op de radio gedraaid te worden. Vooral in Amerika is dat erg belangrijk. Een plaat mag niet storend klinken. B.v. Hilton is een echt amerikaans hotel. Je hoort constant muziek uit de speakers komen. Nee, je hoort het niet echt, maar het is er wel. Je staat er niet bij stil. Wat je altijd hoort zijn Mantovani-achtige orkesten. Je hoort geen Eagles of Fleetwood Mac. Maar ze zouden het best kunnen doen; het zou je niet eens opvallen. Die groepen produceren hun platen zo dat je kunt gebruiken als behang, als achtergrond. Als ze op de radio zijn zal niemand de radio zachter zetten omdat het stoort.

- Ik: Dus heb je geprobeerd deze werkwijze toe te passen op "Down to earth". Is dat gelukt?

R: Ik hoop van wel. De plaat heeft flink wat airplay gekregen in de States en werd ook goed verkocht. Het is een speciale manier van produceren, waar in Amerika veel gebruik van wordt gemaakt. Wil je in Amerika bekend worden dan hangt dat voor een groot deel af van de aandacht die je krijgt op de radio. Daarom was het ook belangrijk voor Rainbow om een hit te hebben. Met "Since you been gone" is dat heel aardig gelukt. Het was de single die we zochten.

- Ik: Vind je niet dat Ritchie een artistieke stap terug heeft gedaan met "Down to earth". Het album is misschien te poppig, vooral met songs als "All night long" en "Since you been gone" als kantopeners.

R: Ik geloof dat je niet gelijk hebt. Ritchie doet wat hij zelf wil. Het is moeilijk om een plaat te maken voor een groot publiek met de bedoeling een groot publiek te bereiken. Ritchie heeft waarschijnlijk een doorbraak willen forceren met deze plaat. Ik geloof dat de volgende plaat weer heel anders gaat worden; meer de weg van Rainbow Live maar dan op de plaat.Zie je, "Down to earth" is erg kompleks, alle mogelijke extraatjes zijn weggelaten. De Rainbow op de plaat wijkt duidelijk af van de Rainbow On Stage.

- Ik: Maar wordt het publiek nu niet trucsgewijs naar de konserten gelokt?

R: No, I don't think so.

Op dat moment komt Ritchie binnen, vergezeld van een jonge dame (we weten haar naam, maar zullen deze niet bekend maken). Hij groet ons kort en gaat in een donkere hoek zitten. Ik neem afscheid van Roger en zeg hem het prettig gevonden te hebben dat we met elkaar gesproken hebben en hoop hem een volgende keer te ontmoeten. Hij zegt dat het waar genoegen was.

Ik maak dan kennis met Ellen, die bij Polydor de fanclubzaken doet. En dan wordt het hoog tijd Ritchie eens op zoeken. Bart Hekkelman en René Veldhoen (de vroegere fanclubleiders) nemen Don Airey onder handen, terwijl Wim, Rianne en ik het donkere hoekje inkruipen om Ritchie te spreken. Allereerst overhandigen we hem het Sounds-interview "The man in (the) Black", waar hij ons om had gevraagd. En dan krijgen we nog gelegenheid om met hem te praten, hoewel de sfeer niet zo rustig is als in Brussel. Steeds komen er mensen, die iets aan Ritchie vragen. Dat is ook de reden waarom veel van het gesprek wat we niet konden opnemen) niet genoeg tot me doordrong om er een goed verslag van te maken.

- Ik: In het sounds-interview zeg je dat je Abba een goede groep vindt. Ik denk dat veel mensen graag willen weten wat je motivatie hiervoor is.

RB: Die kun je krijgen. Ik geloof dat Abba de beste groep is die de popmuziek heeft gekend. Ze zijn beter dan de Beatles ooit waren. Ten eerste zijn hun platen perfekt geproduceerd. Hun studio schijnt geweldig te zijn. Ik denk dat ik met Roger er eens een kijkje ga nemen als we in Zweden zijn. Hun geluid is optimaal verzorgd. Ten tweede weten ze hun komposities steeds anders uit te laten komen. Ik bedoel, ze klinken steeds anders. Je hoort wel dat het Abba is, maar alle platen zijn toch weer anders. De eerste platen van de Beatles waren allemaal hetzelfde. Ten derde vind ik ze goed omdat ze gewoon goede popmuziek maken, in de zin dat "pop" populair betekent. Hun muziek is voor veel mensen toegankelijk. Het is moeilijker muziek te maken voor veel mensen dan voor een klein geselekteerd publiek.

- Ik: Dat is ook waarom je koos voor een nummer als "Since you been gone".

RB: In zekere zin wel, ja. Ik hoorde het nummer eens op een bandje en dacht: Hee, that's a good popsong. Ik wilde het meteen opnemen. Het leek me viel grappig om eens af te wijken van het gewone stramien. Het leek me erg geschikt voor een single en ik was al lange tijd bezig om een nummer te zoeken dat geschikt zou zijn voor een Rainbow-single. Met "Long live rock'n'roll" hadden we ook een goede single.

- Ik: Dat maakt het aantal singles, dat tijdens een konsert wordt gespeeld, dus vier stuks.

RB: Je kunt goed tellen.

- Ik: Hoe kwam je op het idee van "Temple of the king", muzikaal gezien?

RB: Goeie vraag. Er is op de amerikaanse tv een yoga-programma en de herkenningsmelodie vond ik wel aardig. Het was zoiets van... (zingt het voor)... Ik heb het een beetje veranderd.

- Ik: En hoe is het met "Mistreated" gegaan?

RB: Dat is geinspireerd op een heel oud nummer van B.B.King. Dat nummer had dit als thema... (zingt opnieuw)... Ik had het al lange tijd in mijn hoofd maar met Purple kon ik het niet meer gebruiken, totdat Coverdale kwam en die had wel een aardige stem ervoor.

- Ik: David beweerde vorig jaar dat hij het nummer zelf had geschreven voor hij bij Purple kwam en dat jij alleen het instrumentale middenstuk hebt geschreven. Ronnie Dio vertelde ons twee jaar geleden dat David's bijdrage slecht de weinige bla-bla-bla was. Hoe zit het nou?

RB: Heeft David dat werkelijk verteld? Ik had ook niet anders verwacht van hem. Als hij niet gelijk kan krijgen, gedraagt hij zich als een klein kind. Dan gaat hij sprookjes vertellen. Ik heb je net verteld hoe ik er aan ben gekomen en als je me niet gelooft, is dat niet mijn probleem.

- Ik: Ik heb hier dat interview (een door Bart Hekkelman gemaakt interview voor het helaas te vroeg overleden blad ROCKSCENE) met Coverdale en daarin beweert hij ook dat hij twaalf verschillende versies van "Burn" had geschreven en dat jij de science-fiction-versie hebt gekozen.

RB: Meen je dat werkelijk? Dit gaat me echt te ver hoor. Ik zou dat graag zwart op wit willen hebben. Als ik hem te spreken krijg tijdens de engelse toer, zal ik hem er eens van langs geven. Ik vind het echt vervelend dat hij van die nonsens spuit.

(Opmerking van mij: het is wel typisch dat Coverdale zich nooit positief uit laat over Blackmore, dus tussen die twee zit het goed scheef)

- Ik: Waarom is Ronnie uit de groep?

RB: Wel, Ronnie heeft niet Rainbow verlaten, Rainbow heeft Ronnie verlaten. (stilte)

En dan komt Bart Hekkelman de conversatie verstoren, met melding dat jij klaar is met Don. Hij vraagt tot (bijna) overmaat van ramp aan Ritchie wie "Mistreated" heeft geschreven.

RB: Praat je duits?

- BH: Nee.

RB: De kerstman heeft het nummer geschreven.

- Ik: Hoe is Don bij de groep gekomen?

RB: (met een doodserieuze blik) Oh, is hij in de groep? Nee, ik weet niet waar hij vandaan komt. Hij kwam zo maar uit de lucht vallen. Hij is door Cozy opgehaald omdat we een toetsenman nodig hadden. Hij is niet echt een groepslid. Hij is meer de begeleider van de Rainbow. Hij hoort er niet echt bij.

Ik kan me dit nauwelijks als een serieus antwoord zien. We praten verder nog wat door. Als de bar dicht gaat, blijven we gewoon doorpraten in het donker. Dat geeft wel vreemd gevoel. Je weet dat daar in het donker Ritchie Blackmore tegen je zit te praten, maar je ziet hem niet. Uiteindelijk gaan we met een handdruk uit elkaar, de hoop uitsprekend dat we elkaar spoedig zullen weerzien. Terwijl Ritchie de Disco-bar induikt, verlaten we Rotterdam-Hilton om moe maar tevreden na bijna 48 uur zonder slaap het bed in te duiken .



RAINBOW IN KERKRADE 3-2-80


Zondag 3 februari. Uitgeslapen worden we wakker en rijden in de middag na een stevig maal ten huize van de familie Vrinten vanuit Rotterdam naar Kerkrade, alwaar we ten derde male Rainbow kunnen aanschouwen. Aangekomen bij de Roda-hal, blijkt dat het carnaval al danig gevierd wordt. Luide spreekkoren zijn buiten te horen, ondanks de neerstromende regen. We verdelen nog enkele informatiestencils, maar ze worden te nat om mee door te gaan. Binnen lukt dat beter. De Rodahal blijkt gewoon een sporthal te zijn. Het eerste valt ons op dat er veel minder aan speakers staat opgesteld. De zaal is dan ook nauwelijks de helft van Ahoy. Wel is het lekker vol en alles lijkt gereed voor een goed konsert. Bij de opwarming door Katchis lijkt dat al duidelijk. Het geluid is prima en dat heeft zijn uitwerking op het publiek. Het reageert vrij positief op de groep, die nu één nummer meer speelt dan de vorige twee avonden.

De pauze wordt weer gevuld met dezelfde muziek (ik begin de volgorde al aardig te kennen). Ook dit konsert van de groep is in grote lijnen identiek aan de vorige twee avonden. Ritchie speelt "All night long" en "Since you been gone" in omgekeerde volgorde (vergissing?). Het geluid is bijzonder goed, dus er lijkt niets aan de hand. Maar dan gebeurt het. Na "Lost in Hollywood" weerklinkt meteen Judy Garland's stem. Roger heeft me gisteravond verteld dat het in Ahoy een grapje was van Ritchie om het publiek te testen, maar nu begin ik toch te twijfelen. Meteen volgt de band met "Weiss Heim" en ik weet het nu zeker dat er geen toegift komt, ondanks het enthousiasme van het publiek.

Nog uren denk ik erover na: waarom Ritchie? Waarom geen toegift? Is het geen diefstal de mensen die 20 piek betalen voor een kaartje na 70 minuten naar huis te sturen? Het is bekend dat Ritchie een toegift als een extra ziet, terwijl veel mensen ervan uitgaan dat een toegift ingebouwd moet zijn. We zullen er nooit uitkomen, dat staat wel vast. Maar zelfs een korte toegift kan veel goedmaken. En, dit konsert was kwalitatief misschien wel de beste die we in dit weekend hebben gezien. Maar het is bekend dat het een liefhebberij van Ritchie is om mensen te shockeren, juist datgene te doen wat men niet van hem verwacht.

Het zal altijd wel een raadsel blijven waarom Rainbow de fans in Kerkrade letterlijk in de regen liet staan. De weg terug was lang. Wim reed mij eerst terug naar Ossendrecht, waar ik om half vier terug was in de kazerne (ik moest om half zeven al weer op) en Wim moest eerst nog Rianne en René Veldhoen afleveren en kroop na zessen moe in zijn bed.



THE MAN IN (THE) BLACK deel 2


In het tweede blad publiceerden we al het eerste deel van een interview met Ritchie Blackmore. Hier volgt deel 2 van het verhaal dat Ritchie Blackmore het beste vond wat ooit over hem is geschreven.

Zo rond 73, 74 kreeg ik interesse in de klassieken. Klassieke muzikanten spelen niet omdat ze volgende week aan de top willen staan. Klassieke muziek is alleen maar het overdragen van iets dat al bestaat. Een belangrijk punt is dat Bach en Beethoven niet hoefden toe te geven aan fans, publiek, platenmaatschappijen en muziekbladen en alle andere troep, die we tegenwoordig hebben. Ze hoefden alleen maar muziek te maken.". Ik dacht dat ze rijke ouders en mooie wijven nodig hadden om te overleven. Ritchie geeft dat ook wel toe ("ik hou ook van grote tieten; heb ik altijd gedaan."), maar "je kunt in hun muziek horen dat ze geen rekening hoefden te houden met de smaak van het publiek en dat mensen over hen zouden schrijven. Ze konden doen wat ze zelf wilden." Het doet Ritchie niets dat hij zonder werk zou komen te zitten als iedereen zijn advies zou opvolgen en naar klassieke muziek zou gaan luisteren en Rainbow en rock and roll zou laten voor wat ze is.

"Ik weet dat het maf klinkt, maar het enige dat ik wil is gitaar spelen - een paar solo's. Even de muziek vergeten. Ik ga naar huis en probeer wat te oefenen, terwijl ik denk aan de stinkende business. Ik speel nog steeds gitaar en ben niets beter dan de dag dat ik begon -noch politiek, noch sociaal, noch muzikaal; misschien is dat voor sommigen opwindend, maar ik heb geen grote boodschap en diepe verborgen bedoelingen."

"Ik speel zonder na te denken -als ik anderen bekijk, speel ik best redelijk- en ik geniet er van om te spelen, hoewel de gitaar me nogal frustreert, omdat ik niet goed genoeg ben, zodat ik soms doordraai en erg humeurig word. Het is erg moeilijk om daar eerlijk over te zijn omdat veel mensen al gauw zeggen "Hij is een kapitalist, hij heeft met zijn gitaar veel geld verdiend, hij zit verkeerd." Soms voel ik dat, wat ik doe, niet goed is, in de zin van rock and roll bespottelijk is geworden, zoiets als Billy Smarts Circus en de enige muziek die me ooit geinspireerd heeft is klassiek maar DAT kan ik niet spelen."

"Maar er is een reden waarom ik geld heb verdiend. Het is omdat ik geloof in wat ik doe. In zoverre doe ik het op mijn manier -in eerste instantie speel ik voor mezelf, het publiek komt op de tweede plaats- hoewel ik wel probeer om ook voor hen zoveel mogelijk te doen." "Uiteindelijk speel ik voor muzikanten in de groep en niet voor kritici."

In een concluderende uitspraak die Polydor Records gegarandeerd tranen in de ogen zal brengen, verklaart Ritchie dat Rainbow-LP's -net als de meeste andere rockalbums- eigenlijk niet zouden moeten worden uitgebracht en opgenomen, ware het niet dat ze door de fans worden gekocht. "Ik geloof dat een plaat opnemen funest is voor rock & roll-bands. Ze zouden nooit iets moeten opnemen. Ze zouden alleen live moeten worden gezien zodat iedereen met een eigen bandrecordertje zijn eigen versie kan opnemen."

"Er is veel verveling in mij en wat er uit de band komt. De eerste tien minuten als we aan het opnemen zijn, is het nog leuk, maar tegen de tijd dat we aan het mixen toe zijn, heb ik er al genoeg van en wil het niet meer horen. Het is iets waarin ik het niet met mezelf eens kan worden. Ik moet er tegen vechten."

"Ik heb nog steeds geen manier gevonden om mijn speelwijze, en waar ik de voorkeur aan geeft op te nemen. Toevallig val je over iets in de studio (geef de schuld aan een 5000 jaar oude Babylonische geest, waarvan wordt gezegd dat het het kasteel waar ze opgenomen hebben die banden stilzet en regelmatig Ritchie's volume omlaag draaide) maar in het algemeen (tenzij je Queen bent; die hebben het geperfektioneerd) ben ik een knoeier bij opnames. Ik speel voor één geluidstechnikus en voor één producer als voor het publiek, maar ik ben niet door hen geinspireerd om vier uur 's morgens als we allemaal dronken zijn. Verveling is een moeilijke zaak om tegen te houden."

Verveling wordt vaak genoemd als het om de vele wijzigingen in de groep gaat. Maar de belangrijkste reden voor het vertrek van Ronnie Dio is dezelfde als die Ritchie geeft voor de andere verdwenen leden.

"Als ze goed genoeg waren zouden ze nog steeds in de band zijn. Ik wil niemand van de vorige leden omlaag halen maar niemand heeft ooit Rainbow vrijwillig verlaten. Niet dat dat zo belangrijk is, maar het is een feit. Er was geen ruzie; het was slechts: wel, je hebt het niet helemaal gemaakt, je zou eens iets anders moeten gaan doen."

Maar hoe kwam het dan dat Ronnie, die goed genoeg was van 75 tot 79, plotseling niet goed genoeg is op de rand van 80?

"Ronnie is een erg goede zanger, ik mag hem nog steeds, maar hij werd steeds ongeinteresseerder. Ik weet zeker dat hij, wanneer hij hier zou zijn, dit punt zou aanvallen, maar het feit is dat Ronnie niet meer bij droeg wat hij zou moeten doen. En dat weet hij."

"De laatste twee jaar was het zo dat ik de riffs maakte, hem de basismelodie gaf en dan schreef hij de teksten. Maar ik kwam erachter dat hij het laatste jaar dat niet eens deed."

"Hij was, als je een beter woord wilt, aan het OUWEHOEREN. Over het feit dat het altijd RITCHIE BLACKMORE'S Rainbow was. En dan word ik woest, kijk, ik heb drie jaar geprobeerd om er RAINBOW van te maken, niet MIJN Rainbow. Maar na een poos is hij daar, geloof ik, verbitterd over geworden, ik weet het niet zeker. Maar door al dat geouwehoer maakten we geen muziek."

"Als mensen de band verlaten, geven we niet te veel redenen omdat we hen niet willen hinderen in hun verdere carrière. Maar als iemand zich niet volledig inzet, zal ik me iemand, die zo amateuristisch werkt, niet laten welgevallen."

"Het is niet zo dat ik op spring en zeg: 'it's all right, ladies and gentlemen, ik weet dat ze niet goed genoeg zijn maar ze zijn mijn vrienden zoals dat bij de meeste bands gebeurt."

"Sommige mensen in de groep namen nogal wat drugs en vielen steeds in slaap, terwijl ze speelden omdat ze de hele nacht hadden gefeest. Ik gaf ze de zak. Het is ongelooflijk hoe ze dan reageren. Ze draaien zich om en zeggen 'hoe durf je MIJ dat aan te doen?' Maar wat moeten ze anders doen dan hun rol te bekijken?" Ik suggereer dat niet iedere fan bij een konsert het erg zou vinden als Ronnie eens een keer een verkeerde noot zou zingen?

"Veel rock and roll bestaat uit verkeerde noten maar je moet die verkeerde noten opwindend maken. Ongelukkig genoeg heb ik een muzikale geest en als ik achter mij een verkeerde noot hoor, word ik gek. Ik kan de fans niet geven wat ze willen als ik hoor dat de bas ongestemd is of als de zanger slecht zingt. Ik haal mijn energie uit het publiek en -me bewust van de muziek achter me- ook uit veel scotch."

"Geen drugs dus maar genoeg losbandigheid. Ja, hij is gelukkig met Don met zijn klassieke/jazzy achtergrond. Ja, voormalige Purple Roger past er mooi in en neemt veel druk weg omdat hij bijna de 'ideetjes-man' is geworden. En ja, Graham Bonnet was, dat staat zo vast als een huis een vondst. Zijn stem en verschijning voegen een nieuwe dimensie aan Rainbow toe. Hij werd gevonden na vele audities, waarin zijn voorgangers niet verder kwamen dan 'monotoon derde rangs gezang dat de punks zo te gek vinden'. Ritchie wanhoopte bijna dat hij niet een geschikte man zou vinden.

Ritchie houdt van zijn gitaar, zoveel als je maar van een instrument kunt houden. "In mijn momenten van wanhoop kan ik me altijd tot mijn gitaar wenden en er bepaalde dingen op spelen. Ik heb er een relatie mee." Degene, die hij kapot smijt zijn voorbeelden van slecht vakmanschap. Hij zoekt ze uit!

"Ze zijn duur, dat wel, maar ik krijg er een groot gevoel van voldoening van om een slechte gitaar te vernielen. Het is zoiets als een eindresultaat, het einde van de show. BANG!!! Het is weer een schoolvoorbeeld van zijn Slechte Jongen-image; het is zoiets als lachend rondlopen op je feestje en tegen het einde slechte dingen zeggen tegen je gasten.

"Dan zullen de mensen je verlaten. Ik hou van mijn eenzaamheid en, hoewel ik dwaas ben, hou ik van mijn dwaasheid." Hoever muziek ook gaat, ik wil niets te maken hebben met platenmaatschappijen, muziekbladen en de hele business; en kleedkamers en alles wat er mee te maken heeft, is voor mij erg erg moeilijk te hanteren omdat je erg voorspelbaar moet zijn. Je kunt jezelf niet zijn." Dus zit hij maar in zijn eentje op zijn hotelkamer, Beethoven-manuscripten bestuderend, terwijl de rest van de band het spreekwoordelijke leven van rock and roll losbandigheid leidt?

"Feitelijk zou het Bach moeten zijn. Ik ben degene die in DAT soort losbandigheid verzeild raakt. Ik mag het wel om in de uiterste vuiligheid en losbandigheid die er is verzeild te raken." Hij is half betrokken bij het magische, voodoo, hypnose, heeft lessen bijgewoond van de L.A. "hippie hypnotiseur" Pat Collins, maar tot een voorbarige verpersoonlijking niet terugging omdat "ik antwoorden wil vinden zonder mijn hoofd op te blazen." "Ik ben een realist -dat is jouw gezichtspunt. Maar ik gedij het best met mensen die denken dat ik een pessimist ben omdat veel mensen met een tandpasta glimlach rondlopen en zeggen 'oooh, is het leven niet mooi?' Het leven is niet mooi. Het leven is soms verschrikkelijk. En hoe kan iemand werkelijk gelukkig zijn, terwijl de dood achter hem schuilt op ieder moment?"

- Interview door Sylvie Simmons, Sounds, 15 dec. 1979.

Met heel veel dank aan Marcia Gransbergen die vol ongeduld beert moeten wachten eer ze haar opgestuurde artikel weer terug kreeg. (Sorry, Black Hatted Black Diamond).


  • Voor het volledige originele interview (in het Engels): klik hier



    • BLACK SABBATH


    Nu Ronnie James Dio dan toch definitief de nieuwe vokalist van Black Sabbath is geworden, voelen we ons verplicht om de carrière van Ronnie te blijven volgen. Want hoewel geen Rainbow-zanger meer, er zijn nog velen, die van Ronnie houden (en zullen blijven houden). I.v.m. de nieuwe LP van de Sabs en een nieuwe engelse toernee verscheen in de engelse muziekpers het nodige aan informatie over Sabbath. Hieronder volgen twee artikels uit resp. Sounds en Melody Maker.


    NEVER SAY DIO !!!


    "92 franc voor een portie patat en twee biertjes". Zo kwam een schreeuw door de rustige sfeer in de Ferber Studios in Parijs. De Snor was een heel normaal uitziende man, geheten Tony Iommi, zijn toon was somber en berustend in nog een paar dagen in het vagevuur van een belasting vluchteling. Na eindeloos gewacht te hebben, arriveerden de Leslie speakers. Ze kostten veel geld en klonken als een jankende takshond, dus besloot Sabbath zich maar te troosten met de nodige wijn. De Wijn was ook duur en smaakt naar een sterke aarbeiensoda.

    Zeg, Geezer, er moet wel een leuke plaats in Parijs zijn om naar toe te gaan? "Yeah, het vliegveld" De Sabs are back, Mr Barton (nvdr: Barton is een journalist van Sounds, die Sabbath vaak afkraakt).

    Ik heb, zoals je zult begrijpen, zelf geen Sabbath-platen in mijn bezit, maar ik heb altijd al het gevoel gehad dat de groep behoort tot de beste engelse betonprodukten, vanaf "Fairies wear Boot", "Paranoid", en "War Pigs".

    Nu is er een afscheiding tussen de band en het menselijke polyester vredesteken, Ozzy Osbourne. Ozzy was voor velen het boegbeeld voor het image van misbruik van seks/drugs/lawaai van de groep. Ozzy schijnt ergens weer iets leuks aan het in elkaar zetten te zijn, terwijl Sabbath de diensten verwierf van Ronnie James Dio, voormalig zanger bij Ritchie "dirigeerstok" Blackmore's Rainbow. Dirigeerstok? Het heeft niets te maken met de afmeting van Ritchie's waarschijnlijk enorme orgaan, maar het schijnt bij hem te gaan van "poef, je bent IN de band, poef, je bent UIT de band".

    Met de veelzijdig ontwikkelde en voor de hard-rock gestroomlijnde stem van de symphatieke Dio is Black Sabbath zich aan het voorbereiden om op te staan uit 'het graf waar ze het afgelopen jaar slapend hebben ingelegen en een toernee te ondernemen. Er is tevens een new album, geproduceerd door Martin Birch, nooit één van mijn favorieten maar een aardige vent die zijn werk doet met een juiste houding, zoals hij ook eens enkele van Fleetwood Mac's vroegere opruiende plannen deed. Met de toevoeging van Dio en Birch is er een nieuw brouwsel ontstaan.

    (De journaliste Sandy Robertson zanikt dan een poos over het verleden van de groep en de negatieve houding van de pers ten opzichte van Sabbath, maar komt dan eindelijk met Bill Ward, drummer, in kontakt).

    Als antwoord op een vraag over de nieuwe bezetting zegt Ward: "Het is werkelijk fris, een nieuwe levensduur."

    "Om te beginnen, hij is intelligenter... Ronnie is een muzikant, hij arrangeert beter dan Oz deed. Ik geloof dat hij een excellente zanger is, punt. Hij heeft veel van de kwaliteiten die Ozzy ook had. Hij past perfekt in de groep. Ik zag Oz de volgende week. Hij is oké, hij heeft zijn eigen zaak." En hoe was wat Oz wilde afwijkend van de wensen van de anderen in de groep?

    "Well, volgens mij was het eigenlijk precies andersom. Want Oz deed echt zijn best, weet je. Maar ongeveer een jaar geleden.... hij verzorgde zichzelf niet meer, zijn gezondheid," zegt hij voorzichtig. "We kwamen niet meer vooruit, dat was de reden dat het mis ging met Oz. We hebben een paar mensen uitgeprobeerd en Ronnie leek bij ons te passen."

    Het nieuwe Sabbath album heet HEAVEN AND HELL", een titel die herinnert aan Italiaanse griezelfilms en Marvel strips; een verrassend gehalte voor een zo afgezaagde groep. "LADY EVIL" is betrouwbaar, snel hard, beton en niet verrassend, behalve in zijn jeugdige tint. Er zijn meer langzamere songs als "CHILDREN OF THE SEA" en "LONELY IS THE WORD", die beide vrij 'smaakvol' en 'sophisticated' aandoen vergeleken bij Sabbath-klassiekers. Het titelnummer is in een midtempo maar vernietigend en keihard, met Tony Iommi, trekkend aan zijn gitaarsnaren met het bekende geluid, veroorzaakt door zijn onnatuurlijke vingertoppen.

    "Voor je in slaap valt," zegt Bill en drukt op een knop en ik hoor de roemrijke rauwe shit van "WALKAWAY" en "DIE YOUNG". Op een ruwe mix van een nummer, waarschijnlijk geheten "NEON KNIGHTS" zwellen de onperfektheden aan, wachtend op verbetering.

    "Tony doet soms wat vreemd. We waren de volgende dag op het toilet en hij zei "ik weet niet wat ik aan moet met dat nummer" en ik zei "ik weet niet wat ik aan moet met mijn leven...." Het grootste deel van de plaat is opgenomen in de Criteria Studios in Miami, het thuis van de Bee Gees. Wat inspireerde de groep om daar naar toe te gaan? "Daarop is een simpel antwoord, zegt Ward, "we waren in zaken met een gast geheten Don Arden en Don houdt niet van LA en London en toen we splitten met ons management, was het helemaal niet...", hij stuntelt, zoekend naar een niet te lasterlijke zin, "we wilden niet stoppen in dezelfde stad." Wat deden de Bee Gees toen jullie er waren? "Fucking about most of the time," is het antwoord.

    "We haalden de hele familie er naar toe, zelfs onze eigen hond uit LA toen we schermutselingen hadden met Oom Don."

    Black Sabbath schijnt nog lang niet aan zijn eind te zijn. Hun familieroman lijkt eeuwig te gaan duren, ondanks dat ze vele problemen hebben gehad, van een verrot management tot het verlies van de frontman die voor velen een symbool was. Buitensporigheid mag dan vervangen zijn door een zekere gematigdheid, maar de kern van de zaak blijft onveranderd. Misschien bestaat de mogelijkheid van de verlossing, want hoewel de groep de reputatie heeft moeilijk te doen met foto-sessies, pronken ze toch heel welwillend voor de Sacre Coeur, iets wat Ronnie James Dio omschrijft als iets van "heilige betekenis". Misschien dat ze nooit over kwamen als jong, oud worden doen ze nooit. Geezer vertelt het verhaal van Tony Iommi, zittend in de eerste klas van een vliegtuig als de stewardess er aan komt: "Hey, maaaaan, ben je van de Ramones?"

    8 maart '80, Sandy Robertson, Sounds


    We vinden het jammer dat deze journaliste zelf (ze geeft het zelfs toe) weinig op heeft met de hard-rock-muziek en er ook weinig van weet. We hebben daarom enkele, ons inziens, zinloze passages weggelaten. Betere informatie geeft het volgende verhaal van hard-rock-specialist Steve Gett.


    GOODBYE OZZY, HELLO RONNIE


    De scheur volgend in het Sabbath-kamp, hoort Steve Gett het van beide kanten. Hij praat met Tony Iommi, Ronnie James Dio en Ozzy Osbourne.

    "Het opnemen van de nieuwe plaat duurde zes weken. Dat is verdomd sneller dan in het verleden. Zo gauw we waren begonnen te werken, kwam alles bij elkaar. Geezer schreef altijd de teksten, maar Ronnie deed het deze keer en weet precies hoe hij ze wil zingen. Het ging allemaal veel sneller." Black Sabbath-gitarist Tony Iommi beschouwt de komst van voormalig Rainbow zanger Ronnie Dio. Het is duidelijk dat het enthousiasme in de groep de laatste maanden opnieuw vlam heeft gevat. Ernst gaat het worden als de band eind april op toer gaat door Engeland, de eerste toer sinds twee jaar.

    Iommi is optimistisch: "Veel mensen die ik heb gesproken vonden het leuk dat Ronnie erbij is gekomen en konden niet wachten om ons live te zien."

    Ozzy was een belangrijk deel van de (betwistbaar) fijnste heavy metal groep van de jaren 70 en beschikte over een fanatieke schare fans bij de konserten. Toen zijn vertrek werd aangekondigd, betreurden de fans het einde van een tijdperk, terwijl de tegenhangers zich verheugden over wat zij dachten dat 'the final curtain' was, niet bewust van het feit dat het overgebleven trio, Iommi, Butler en Ward nog het één en ander in hun trucendoos hadden.

    "Het was, geloof ik, in juni vorig jaar dat ik de Sabs voor het eerst ontmoette," herinnert zich Dio. "De band was in California, waar de wegen met Ozzy werden gescheiden. Op dat moment had ik juist een soloprojekt gepland met een paar songs die ik geschreven had en omdat ik er muzikanten voor wilde zoeken was ik van Connecticut naar LA gegaan."

    Tony gaat verder: "We ontmoette Ronnie op een feestje in LA en nodigden hem uit om wat lol te maken. We hadden nog niet echt naar een nieuwe zanger uitgekeken, en toen we zijn stem hoorden, vonden we de manier waarop hij werkt erg aardig. We vonden elkaar direkt en het

    was logisch dat we met hem verder zouden gaan." Er zijn plannen geweest voor een afscheidstoer met Ozzy -zes weken van optredens waren al geregeld- maar het ging niet door. Terwijl het toerschema in elkaar werd gezet, drong het steeds meer tot hen door dat het zinloos was. Beide partijen zullen het met elkaar eens zijn dat was "the right time to say goodbye." Een paar maand later vertrok Sabbath, met Dio, naar de Criteria Studios in Miami, waar ze vroeger ook al zijn geweest. Iommi vindt het een schitterend en verfrissende omgeving om op te nemen. Samen met de verhuizing naar Florida was er ook de aankomst van Rainbow en Purple producer Martin Birch in hun kringetje.

    De inlijving van Dio en Birch waren niet onsamenhangend. "De Sabs zijn speciale mensen en vereisen in de studio een speciale behandeling," zegt Ronnie. "Ik vind Martin één van de makkelijkste personen om mee te werken omdat hij zich zo nauw met de groep kan betrekken. Hij is niet zo'n figuur die even langs komt, een idee op tafel legt en dan weer terug gaat naar de kontrolekamer om een dikke sigaar op te steken. Hij werkt zich helemaal in in de materie en werd op dit album zo ongeveer het vijfde groepslid."

    Natuurlijk gaat Martin niet mee op toernee om met de groep op te treden; wel Ronnie, die de groep zal aanvoeren. De nieuwe zanger wil het volgende graag benadrukken: "Ik ben geen vervanger voor Ozzy. Het herinnert aan de vroege dagen van Rainbow. Er waren nogal wat mensen die de groep zagen als een kleine Deep Purple en schreeuwden om nummers als "Lazy" en "Smoke on the water". Maar het duurde niet lang of Rainbow werd gezien als een groep op zich. Ik ben er zeker van dat er mensen zullen zijn die vragen om oude Sabbath-nummers maar hopelijk, liefst snel, zullen ze komen voor het nieuwe repertoire." De groep is erg ongeduldig om materiaal van de nieuwe LP "HEAVEN AND HELL" te spelen, maar er zullen ook oudere nummers worden gespeeld. "Songs als "Iron man" en "Paranoid" zullen we niet doen, gaat Ronnie verder, "want er is een grote identificatie met Ozzy in die nummers. Maar we zullen wat spelen uit het verleden, waarschijnlijk wel nummers die de groep nooit live heeft gespeeld maar wel gevraagd werden door fans, zoals "Sabbath Bloody Sabbath".

    Er is nogal wat commentaar geweest dat de groep Ozzy's vertrek de naam had moeten veranderen. Toni: "We hebben nooit over naamsverandering gedacht met drie leden van de groep die nog aanwezig zijn. Waarom zouden we veranderen?"

    "Ik ben blij dat de groep de naam gehouden heeft, zegt Ronnie. We proberen echt niet de zaak ingrijpend te veranderen maar proberen eerder de essentie van Black Sabbath als rock'n'roll band hoog te houden. Ook zou het wat moeilijker zijn geworden om met een nieuwe naam te starten en het is gemakkelijker om af te trappen op een hogere positie."

    Ozzy: "Ik heb zojuist een nieuwe band bij elkaar. Het is dezelfde opzet die Sabbath had: gitaar, drums, bas en zang. Ik heb op bas BOB DAISLEY, ooit bij Widowmaker en Rainbow. Verder een onbekende gitarist Randy Rhoads, die ik in de studio tegenkwam. Op een gegeven moment had ik bijna iets met Gary Moore voor elkaar, maar ik wilde mijn zin en hij zijn zin, dus ging ieder zijn weg. Ik moest veranderen en toen ik terug kwam uit de Sates bracht ik Randy mee. Hij is erg fanatiek, een jonge Ritchie Blackmore -werkelijk wild- en dat is de beste manier waarop ik hem kan beschrijven."

    Ozzy's (op moment van schrijven) nog naamloze groep heeft een LP in de studio opgenomen, die nog voor de zomer zal worden uitgebracht. Een naam bedenken levert Oz nogal de nodige problemen op. "Hoe moet je een groep noemen na Black Sabbath? Er zijn geruchten geweest dat ik de groep Son of Sabbath zou noemen maar dat is lulkoek." Ozzy ziet zijn nieuwe groep helemaal zitten en zal in mei of juni in Engeland op toernee gaan. Er zullen zeker enkele oude Sabbath-nummers als "Paranoid" worden gespeeld. Maar hoe moet de groep gaat heten?

    Melody Maker - 22 Maart '80


    Een voorstel van Gerrit: The World of Oz!!!


    RAINBOW IN ENGELAND


    Na de konserten op het europese vasteland deed Rainbow ook enkele konserten in Engeland. Het verliep daar niet altijd zo als het zou moeten. Lees hoe de figuur van Ritchie voor de zoveelste (en zeker niet de laatste) keer veel stof deed opwaaien.

    All night long? You must be joking....


    RAINBOW UPRISING AS BLACKMORE THROWS A MOODY (again)


    Rainbow's Wembley Arena-konsert vorige week vrijdag eindigde in een puinhoop toen de band weigerde terug te komen voor een toegift. De band speelde haar aktuele set, welke ongeveer 70 minuten duurt, maar ondanks het geschreeuw van het publiek kwam de groep niet terug. Een paar momenten later gingen de zaallichten aan en werd er aangekondigd dat de show over was. Op dat moment begon de menigte te gooien met sjaals, dassen, programma's en stoelen in de richting van het podium. De Londense Arena moest worden ontruimd door de politie die tien arrestaties verrichtte; enkele voor dronkenschap en oproerigheid, één voor agressief gedrag, drie voor misdadige vernieling, twee voor bestorming van podium en één voor beide laatstgenoemde zaken.

    De schade liep op tot meer dan 10.000 pond (ca f 45.000), waaronder vernielingen aan deuren en installatie als ook aan stoelen. Overigens, er waren geen ernstige verwondingen. Rainbow-publicist Jennie Halsall vertelde: "Er was helemaal geen reden voor wat gebeurde. Als je er één wilt horen, dan zou je kunnen zeggen dat Ritchie even naar de plee ging en dat, toen hij terug kwam, zag dat het publiek weg was.

    Blackmore's gewoonte om aanvallen van humeurigheid te krijgen is algemeen bekend in betonkringen en het bleek dat hij geen toegift wilde spelen.

    Deze verklaring krijgt meer kracht en inhoud door een opmerking die hij de volgende avond maakte (toen hij in dezelfde zaal speelde): "Ik speelde briljant maar het publiek waardeerde het niet." Hoe dan ook, verschillende Sounds-correspondenten blijven van mening dat de reaktie van het publiek "alles was wat de groep had mogen hopen" en het wordt aangenomen dat de rest van de groep wel graag een toegift had willen doen. Er waren geruchten dat de toegift zou bestaan uit een Deep Purple-reünie met Ian Gillan als zanger maar er was geen teken van welk Deep Purplelid dan ook, behalve dan Blackmore en Glover.

    Nadat vele mensen de hele nacht hadden gewerkt aan reparaties aan de zaal, ging het zaterdagavond konsert voorbij zonder een kink in de kabel en met een toegift. Een ander ongeluk trof de new wave/hard rockband SAMSON, die als voorprogramma voor Rainbow optraden in Wembley. Vrijdagavond speelden ze een eigen toegift. Hoe ironisch, de opwarmers spelen er wel één, terwijl de hoofdact het laat afweten). Maar toen de groep zondagavond arriveerde in Leicester, troffen ze daar een andere band aan, Katchis (die Rainbow op het vasteland had begeleid) die bezig was haar spullen op te zetten. De jongens van Samson werd verteld, dat ze niet langer gevraagd waren op de Rainbow-toer.

    Sounds, 8 maart '80



    Ook in Melody Maker werd aandacht geschonken aan dit konsert op 29 februari en wel middels een kort artikel en een konsertverslag.

    Rainbow's 'no encore' riot


    Rainbow's eerste konsert in de grote Wembley Arena in London op vrijdag 29 februari eindigde met enorme vernielingen, die resulteerden in een schade van 45.000 gulden en een flinke ruzie achter het podium tussen Ritchie Blackmore en de rest van de band. Het was Blackmore's beslissing om niet tegemoet te komen aan het verzoek van het publiek om een toegift. Dit was aanleiding voor de gewelddadigheden, die eindigden met tien arrestaties en een hoge rekening voor 500 stoelen en andere vernielingen door het woedende maar kort daarvoor zo enthousiaste publiek. Er werden stoelen los getrokken en naar het podium gesmeten. Toen de moeilijkheden erger werden, werden ook brandblusapparaten en andere zaken gebruikt. Aangenomen wordt dat, terwijl de fans hun ontevredenheid demonstreerden, Blackmore zich de woede van de andere groepsleden op zijn hals haalde. Zij wilden maar al te graag het podium op voor een toegift. De confrontaie eindigde met bitse uitwisselingen toen Blackmore weigerde zijn beslissing te veranderen. De Wembley Police arresteerde tien fans (drie van hen waren nog geen 17) voor overtredingen, waaronder aanvallen van politie, dreigend gedrag en misdadige vernielingen. Eén agent werd lichtgewond. De volgende avond speelde Rainbow in Wembley een toegift, en er was niets aan de hand.



    CAUGHT IN THE ACT:
    RAINBOW, WEMBLEY ARENA



    LONG LIVE ROCK AND ROLL (but only for 70 minutes): the aftermath of the Rainbow gig at Wembley


    De wet van de showbusiness is altijd geweest "the show must go on" (de show moet doorgaan). En wel lang genoeg om de fan, die 20 of 25 gulden voor een kaartje heeft betaald (en souvenirs heeft gekocht en vermoedelijk ook een eind heeft gereisd) het gevoel te geven dat het de moeite waard is geweest. Geen enkele entertainer, hoe groot zijn talent ook moge zijn, mag dit ooit vergeten. Ik heb het hier specifiek over wat er vorige week vrijdag gebeurde in Wembley, toen Blackmore zijn publiek een koude douche gaf.

    De 70-minuten-set was gekompleteerd en Rainbow verliet het podium. De in extase verkerende menigte smeekte om een toegift. Hoe dan ook, Rainbow kwam niet terug. De lichten gingen aan en promotor Paul Loasby vertelde de fans "it's time to go home". Er hing een sfeer die meer was dan alleen teleurstelling en men uitte dat door stoelen richting podium te smijten. Net zo woedend was de rest van de band die graag een toegift wilde spelen. Maar niets kon er aan gedaan worden om de situatie te veranderen. Ritchie had geweigerd om te spelen en dat was dat. Blackmore is zonder twijfel één van de levendigste figuren in de rockbiz, die ervan geniet om precies datgene te doen wat niet wordt verwacht van hem, maar zijn gedrag van afgelopen vrijdag liet veel te wensen over.

    Waarom besloot Blackmore dit te doen? Hij zal uit dit incident onbeschadigd te voorschijn komen - tenminste deze keer, omdat de fans zullen doorgaan met het kopen van de platen en het bezoeken van de konserten, deze grove behandeling naast zich neerleggend. Op de één of andere manier moet Blackmore gestraft worden voor de manier, waarop hij zo'n stunt pleegt - en er steeds weer onderuit weet te komen. Ironisch genoeg was het konsert voor dit incident een groot sukses. Vanaf het moment dat Rainbow inzette met "Eyes of the world" was het publiek losgebarsten van waanzinnig enthousiasme. Ze juichten aan één stuk door toen een band een spannende voorstelling bracht, die rond het album "Down to earth" gebouwd was.

    "Since you been gone" wekte geweldige reakties op en net zo enthousiast waren de reakties op "Man on the silver mountain" en "Catch the rainbow", twee klassiekers uit het verleden. Don Airey bracht een grootse keyboard-intro bij "Lost in Hollywood", waarin verder solo's van Ritchie, Cozy en opnieuw Don waren verwerkt. De solo van "Animal" Cozy was toverachtig. Blackmore mag nog steeds voelen dat zijn laatste daad gerechtvaardigd was, maar zijn fans hebben al jarenlang achter hem gestaan en zij hadden zeker beter en meer verdiend dan ze kregen.

    Steve Gett, MM, 8 maart



    Het is duidelijk dat Blackmore zijn wilde streken nog niet verleerd is. Dit incident doet sterk denken aan vroeger jaren. Hoe vaak heeft Deep Purple haar publiek niet geshockeerd dan wel teleurgesteld achtergelaten? De zaak kan ook vanuit een andere invalshoek worden bekeken. Een dergelijke zaak levert natuurlijk de nodige publiciteit op en daaraan gekoppeld vanzelf een opleving in de verkoop van de platen. Twee weken na dit gebeuren zien we "All night long" de diverse hit singlelijsten de top tien binnenstormen en staan zowel "Down to earth" als "Rainbow rising" in de LP-lijsten. Hoe dan ook, vele mensen schreven ook dit keer hun ongenoegen op papier. Enkele brieven werden gepubliceerd in enkele muziekbladen. We pikken er een paar uit.

    "Ik was er. Namelijk het Rainbow-konsert dat op een puinhoop uitdraaide. Ik kan het publiek niet de schuld geven dat ze zich lieten gaan - zo ging ik ook. Waarom in hemelsnaam kwamen ze niet terug voor een toegift? iedereen gaf zijn hart en ziel aan de groep. Het gebeurde alleen maar omdat we opgewonden waren. We stonden daar en schreeuwden tien minuten, toen er zo'n mager ventje kwam en ons vertelde dat de show afgelopen was. Dat was het moment dat iedereen doordraaide. Ik hoop dat Blackmore alles gekregen heeft wat hij heeft verdiend. Het was het laatste Rainbowkonsert waar ik naar toe ben geweest."

    M.Dunbar, Bedford, Bedfordshire


    Een tweede reaktie:

    "Dear Ritchie Blackmore,
    Wat kunnen we nog zeggen? We zijn nog steeds sprakeloos op de volgende morgen. Je was fantastisch. Maar geen toegift? Gegarandeerd een definitieve belediging voor een geweldig publiek. Wat hebben we verkeerd gedaan? Stel je eens voor gedesillusioneerd zijn voor de rest van je leven op je 18e. Nou, je verdient de rekening die Wembley je (hoop ik) zal zenden.
    Yours, still trying hard to love you."

    Margaret en Helen, Chertsey, Surrey

    De volgende brieven stonden in Sounds.

    "De grootste nep-zooi van de eeuw! Ik heb het over de £ 4.50 (20 piek ca.) die ik moest betalen voor 70 minuten Rainbow troep. Het hele 'fiasco' diende alleen maar om te laten zien dat de 'groep' absoluut geen achting voor het publiek heeft. Het meest cynische aspekt van de 'show' was toen Bonnet aan het publiek vroeg wie "Down to earth" en "Since you been gone" had gekocht. Toen iedereen als antwoord de handen in de lucht stak, moet de 'groep' besloten hebben dat er aan ons toch niets meer te verdienen viel en ons zo een ontzettelijk slechte show leverde. De helft van de 'show' werd in beslag genomen door eindeloze en vervelende solo's. Eerst was er Blackmore. Zijn solo was zo pijnlijk, dat hij een beter geluid zou hebben gekregen als hij een kat had gewurgd. Airey en Powell gaven zich over aan zulke lange solo's dat we ons begonnen af te vragen of we nu naar vijf individuele acts zaten te kijken of naar een groep. Bonnet had dan de moed om op te komen en te zeggen dat het het eind van het 'konsert' was. Het volledige publiek stond versteld. 20 Minuten lang handen klappen en schreeuwen konden de groep er niet toe bewegen een kleine toegift te spelen.

    Het uiteindelijke gooien van stoelen door walgende fans was het direkte resultaat van Rainbow's volledige minachting voor hen. Het enige dat ik weet is dat vanavond duizenden getrouwe fans, fans die de groep ondanks dat ze hier jarenlang niet hebben gespeeld altijd bijgestaan hebben, hun geloof in Rainbow volledig verbrijzeld zagen. Blackmore en zijn maten lieten zich zien in hun ware kleuren - parasieten, die zich voederen met de trouw van de fans zodat ze hun eigen zakken kunnen spekken en 'bloody Polydor' tevreden kunnen houden. Als Blackmore enige geloofwaardigheid heeft moet hij zich en public verontschuldigen of anders zich terugtrekken uit de muziekbusiness - rock heeft zo'n stelletje aanstellers sowieso niet nodig. Sounds, als de stem van alle echte rock fans, zou deze groep moeten ontmaskeren als de namaaksels die ze echt zijn."

    ondertekend door: an ex-Rainbow fan


    Het gaat nog verder:

    "29 februari 1980. 17.000 Rainbowfans verlaten Wembley Stadium, schreeuwend "BLACKMORE IS A WANKER". Binnen zijn stoelen gegooid naar het podium en van het balkon. In de foyer, bloed op de grond. Buiten worden vuilnisbakken geleegd en in de straten gegooid en kilometers in het rond zijn politiewagens met sirenes aan het rijden.

    Het is sinds lang een geaccepteerd feit dat bij rock-konserten in het programma van een groep zijn ingebouwd. De groep bereidt zoveel nummers voor en plant de show inclusief toegift. Dit verzekert dat alles volgens de hoogste norm is. Ik zag ooit eens een groep die overweldigd door het applaus zich moest excuseren dat ze niets anders gerepeteerd hadden en ze moesten onderling op het podium bediscussieren welk nummer ze zouden doen als toegift. Het was nog een minder bekende groep ook (Chilli Willi and the Red Hot Peppers, circa 1973). Maar Rainbow's positie is totaal verschillend. Dit is in weerwil van wat Ritchie zei op de vorige toer dat hij schat of het publiek goed genoeg is, om een toegift te verdienen. Hij zegt een toegift, een extraatje te vinden. De feiten zien zien er eerder als volgt uit: Rainbow heeft twee programma's, een fatsoenlijke set en een korte set. De fatsoenlijke set die ik zag op de vorige toernee was twee uur, de korte set die ik nu zag was korter dan één uur en tien minuten. Met de lange orgel- en drumsolo was Blackmore nog geen 50 minuten op het podium (slechts zes nummers werden gespeeld) en dat is maar vijf minuten langer dan Old Man Chuck Berry.

    Niet, alleen dat, maar de enorme menigte (veroordeeld door het naspel) waren de grootste slachtoffers van de korte set. Dit programma was één grote uitzuigerij! Onze kaarten kosten meer dan vijf pond, (een kleine 25 piek) per stuk - inclusief boekingstarieven, post orders etc -. Dit konsert moet meer dan 70.000 pond hebben opgeleverd. Men kreeg geen waarde voor hun geld en men kreeg zijn geld ook niet terug, dus wreekten ze zich met straatschending. Het is Blackmore's fout. Ik hoop dat Rainbow voor de schade op moet draaien."

    Barrie Partridge, Matlock, Derbyshire

    Tenslotte nog de volgende reaktie:

    "Als jullie deze brief niet afdrukken, stuur hem dan door aan het Rainbow management want IK WIL MIJN GELD TERUG!!!

    Waarom, hoor ik jullie vragen, waarom wil deze Rainbow fan, die de groep vanaf het begin heeft gesteund, zijn geld terug?

    Nou.

    1. Zes nummers in 70 minuten (Eyes of the world - Love's no friend - Since you been gone - Man on the silver mountain- Catch the rainbow- Lost in Hollywood)
    2. Geen toegift (niet dat ze het verdienden)
    3. Het geluid was verschrikkelijk.
    4. Meer dan 20 minuten werden in beslag genomen door solos (let wel: Cozy's en Don's solo waren de enige gedenkwaardige momenten van het konsert)
    5. Bonnet's zang ging verloren in de mix op verschillende plaatsen
    6. Bonnet was niet echt aanwezig (ik noem het zwaaien naar het publiek niet echt aanwezig)
    7. Blackmore (sinds vier jaar de beste gitarist) speelde vals.
    8. Zijn timing was op zijn minst op één plaats verkeerd.
    9. Slechts twee Rainbow-klassiekers werden gespeeld.
    10. De groep liet zichzelf in de steek en erger, liet de fans in de steek, van wie de meesten het zich niet kunnen veroorloven om vier-en-half pond weg te gooien.

    Als Rainbow, op deze manier doorgaat, kunnen ze beter nu stoppen, want nu is er nog een beetje respekt over. 29 Februari was, voor zover ik er me te maken heb, de dag dat Rainbow overleed.

    Paul Marchment, Ealing, London WI3

    Tot zover enkele reakties op het Wembley-konsert. Maar goed dat 29 februari maar eens in de vier jaar voorkomt. In dezelfde zaal gaf Purple met Bolin één van de laatste konserten (maart 75) en toen ging het verkeerd. Blackmore heeft of een slecht humeur gehad of hij had zin in publiciteit. We zullen het nooit weten.

    RAINBOW en de pers


    Hoewel hard-rock zelden positieve kritieken oogst (en zeker niet bij de dagbladen), kon Rainbow toch terugkijken op de goede recensies die ze kregen op het konsert in Den Haag in oktober 1977. Hoe vreemd keken we op toen we tussen de konsert besprekingen van het Ahoy-konsert vrijwel uitsluitend negatieve berichten ontdekten. We moeten er wel bij bedenken dat dagbladjournalisten zelden echt op de hoogte zijn van de groep die ze bezoeken. Ze bezoeken vele konserten per jaar en als het een groep betreft die hun favoriet niet is dan kom je al gauw tot vreemde ontdekkingen. Zo vindt... nou ja lees zelf maar wat ze er van vinden

    CONCERT RAINBOW DREEF OP GEMAKZUCHT


    Bij concerten van de Ierse new-wave-groep Boomtown Rats en de Engelse hard-rock-formatie Rainbow bleek weer eens hoe het publiek de gang van zaken beslissend kan beinvloeden. ....(er volgt eerst een verslag van het Rats-konsert waar er weinig en geen enthousiast publiek was, terwijl de groep eerst zijn best deed maar later zonder zelfvertrouwen verder speelde)....

    Bij Rainbow in Ahoy ging dat wel even anders! Er was nog geen noot gespeeld of 7000 fanatieke hardrock-fans zorgden voor een sfeer waarin het voor popmuzikanten lekker werken is. Rainbow, onder aanvoering gitarist Ritchie Blackmore en zanger Roger Glover (beiden speelden ooit in Deep Purple) hebben zich echter niet laten inspireren door de enthousiaste zaal.

    Geroutineerd, bijna gemakzuchtig, werd het repertoire, bestaande uit logge hard-rock, smakeloos versierd met thema's uit de klassieke muziek, afgedraaid. Alleen voor de echte liefhebber is de muziek van Rainbow te verteren, ieder ander zal of indutten of voortijdig de zaal verlaten, omdat het zo in en in treurig is wat deze groep ervan bakt.

    Ton Olde Monninkhof, AD 4 februari 1980

    Het bestuur gaat er vanuit dat deze figuur inderdaad of ingedut is of voortijdig de zaal verlaten heeft omdat hij er niets van begreep.


    ZWAK RAINBOW


    Door het overstelpend aantal nieuwe groepen van de laatste tijd zou men bijna uit het oog verliezen dat het verschijnsel hard-rock een nog onverminderde populariteit geniet. Zaterdagavond speelde de groep Rainbow in de Ahoy te Rotterdam voor een uitverkocht huis. Ondanks de holle clichés die de groep liet horen, stond het enthousiasme van het publiek bij voorbaat al garant voor een succesvol optreden.

    Rainbow werd in 1975 opgericht door gitarist Ritchie Blackmore. Hij was de bejubelde gitarist in Deep Purple, dat rond die tijd een minder zware koers wilde inslaan. Blackmore wilde de oude Deep Purple-lijn vasthouden, Vooral omdat het een commerciele succesformule was. De uitgangspunten van Rainbow zorgden dan ook voor een totaal gebrek aan muzikale ontwikkelingen, en het louter uitputten van een muziekstijl die steeds minder inhoud kreeg. Het geluid van de groep tijdens het concert was bijzonder ondoorzichtig. Het was een wolk van zware galm waarin alleen Blackmore's gitaar en de geforceerde stem van zanger Graham Bonnet te onderscheiden waren. De matige composities werden tot in het belachelijke uitgerekt voor volstrekt oninteressante solo's en het plichtmatig ophitsen van het publiek. Dat Rainbow artistiek een afgelopen zaak is, moge blijken uit de diverse activiteiten van de diverse leden buiten de groep. Zo heeft b.v. drummer Cozy Powell al een eigen groep opgericht met Jack Bruce en gitarist Clem Clemson. Maar zolang het publiek een bijna krampachtige aanhankelijkheid voor Rainbow blijft houden, zal deze windhandel tot het einde worden uitgemolken.

    Geert Kistemaker, Volkskrant, 4-2-80

    Een korte reaktie van ons: De Deep Purple-lijn was misschien een commerciele succesformule, Blackmore heeft jarenlang een grote financiele stap terug moeten doen. Het heeft vijf jaar geduurd voor Rainbow een populariteit kreeg die een beetje doet denken aan Deep Purple. Geert heeft het over activiteiten van groepsleden buiten de groep. Hij noemt b.v. Cozy. Wij kunnen geen anderen vinden op het moment. Bovendien vinden we het maken van een solo-LP met vrienden niet hetzelfde als het oprichten van een groep.

    LEEGHOOFDIGHEID EN VEEL MISBAAR


    Hardrock-publiek is een apart slag volk, niet het meest schrandere deel der natie, dat zich het meest op zijn gemak voelt in de positie van de underdog. Er verandert in dit wereldje al jaren niets. Dit is voor hen, die zich daarin thuisvoelen een hele geruststelling. Voor de toekomst van de popmuziek zou het hoegenaamd niets uitmaken als dit aftandse genre vandaag nog ten grave werd gedragen, ware het niet dat er nog heel wat lieden vrij rondlopen die zich maar al te graag overgeven aan botte manipulatie, wat hardrock in de meeste gevallen is. Voor hen betekent hardrock lotsverbondenheid, religie bijna, net als voetbal. De concerten lopen als gebruikelijk uit op een hengstenbal. De bieromzet is er enorm en de jacht op de meest smakeloze souvenirs van de idolen niet minder. De aanblik van de beschonken, met trofeeën omhangen en, anno 1980, nog steeds in blauw denim gehulde meute is hoe dan ook treurig. Trefpunt van het hardrock-legioen was zaterdagavond de Ahoy-hal waar Ritchie Blackmore's groep Rainbow een concert gaf. Hoe Rainbow het presteert is een mirakel maar de hal was zo goed als uitverkocht. Een verklaring hiervoor ligt in de lange afwezigheid van de groep, ruim twee jaar, en in het feit dat hard-rock-concerten de laatste tijd dun gezaaid zijn.

    Blackmore was ooit gitarist bij Deep Purple, voor het denimvolk een legende, en hij kan er aanspraak op maken de erfenis van deze groep naar zich toe te hebben getrokken. Blackmore staat bekend als lastig. De nu bijna 35-jarige vedette sleet al zoveel mankracht, dat, na vijf Rainbow-Lp's, alleen hijzelf van de oorspronkelijke bezetting overbleef.Thans bestaat zijn groep uit bassist Roger Glover, eveneens uit het Deep Purple-kamp, drummer Cozy Powell, klavierenspeler Don Airey en zanger Graham Bonnet.

    Volgens insiders droeg de verscheidenheid van hun muzikale achtergronden bij tot de sterkste bezetting, die Rainbow ooit heeft gehad, wat wil zeggen, het is bijna onvoorstelbaar dat het erger geweest moet zijn. Uit het vorige Rainbow-concert viel op te merken dat de groep zich in een doodlopende straat bevindt. Daar worden sindsdien benauwende rondjes gedraaid. Een concert als dat van zaterdag wordt gekenmerkt door een lompe leeghoofdigheid en een hoop misbaar.

    Vooral Blackmore heeft een enorme, bijna klassieke pretentie, die leidt tot een uiterst onelegante versmelting van standaard-hardrock met loeiende elektronische geluidsimpressies en barokke variaties op thema's als Greensleeves, Somewhere over the rainbow, Close encounters en Alle Menschen werden Brüder. Naast ouder werk als Catch the rainbow, waarin Blackmore een gevoelige snaar trachtte te raken, stond een groot deel van de laatste lp Down to earth op het programma. Op zulk één-regelig repertoire als de nieuwe Rainbow stamper All night long zong Graham Bonnet zijn stembanden aan flarden.

    Tegen het einde verbrokkelden langdradige soli het optreden steeds meer en doofde de wervingskracht van Bonnet als een nachtkaars. Het publiek vond alles echter even prachtig. De beer raakte zelfs pas goed los, toen Blackmore in de toegift Long live rock'n'roll zijn gitaar op één van de geluidstorens aan flinters sloeg. Sensatie alom.Helaas was het allemaal doorgestoken kaart.

    Peter Koops, NRC. 4 februari 1980

    Ook hier een kleine reaktie:

    Afgezien van zijn visie op het konsert, is in de eerste twee regels duidelijk dat Koops niet tot het hard-rock-volk hoort. Ik (Gerrit) vind hetgeen hij hier schrijft over het hard-rock-publiek ronduit discriminerend en vernederend. Hij schildert de fans at als dom en meelopers. Ik zou Koops ten zeerste willen aanraden een opleiding te gaan volgen aan de Sociale Akademie. Tenslotte is hard-rock één van de weinige soorten muziek, die niet afhankelijk is van trends en modes, die maar kortstondig meegaan en na twee jaar wegebben. Hardrock will stay forever!! Waarom zou je anno 1980 niet in een spijkerbroek mogen lopen?

    VERTROUWD GELUID BIJ RAINBOW


    En daar ging Ritchie Blackmore's gitaar aan flarden. Voor degenen onder de 7500 in Ahoy zaterdag die het niet gezien mochten hebben, het was niet de echte peperdure Fender Stratocaster van de ster, gitarist van Rainbow. Slechts eenzelfde type van een onbekend merk dat er sprekend op leek. Die goedkopere aanpak was welbeschouwd het enige grote verschil met het optreden van deze post-Deep Purple-formatie vier jaar terug in Den Haag. Toen sloeg clowneske Ritchie nog wel z'n kostbare Fender aan flarden na de laatste toegift.

    Voor de rest kan je Rainbow plaatsen in het rijtje van popgroepen dat bezig is met een mars op de plaats waar slechts de rust aan ontbreekt. Over de presentatie van de muziek niets dan goeds. De Rainbow Show (zo luidde de aankondiging) was voorzien van zoveel decorum dat het er even op leek dat Franz Marijnen de premiere van zijn "Wasteland" in het sportpaleis hield. Edward Elgar's "Pump and circumstance", het kinderstemmetje van Judy Garland uit "The Wizard of Oz", een magnesium lichtbom, een gigantisch achtergrondpaneel, kortom alles zat er op en er aan.

    Ook ging de groep zelf danig te keer (vooral op decibels werd niet gekeken). Graham Bonnet schreeuwde zich de longen uit zijn lichaam en Don Airey (toetsen) en Cozy Powell (drums) stopten niet alleen in hun soli energie. Bij dit enthousiasme viel de inbreng van bassist Roger Glover ("Love is all") enigszins uit de toon. Ritchie Blackmore zelf leek ook wat bedeesder dan in vroeger jaren. Dan de muziek. Bij een normale geluidssterkte, best leuk om naar te luisteren, maar toch, niets nieuws onder de regenboog. De nummers van de laatste elpee "Down to earth" liggen lekker in het gehoor ("All night long" is dezer dagen op single verschenen). Zozeer zelfs dat je denkt ze al eens gehoord te hebben. Bij Deep Purple, de gewezen groep van zowel Blackmore als Glover. Wie daar nog niet op uitgeluisterd is kan aan het Rainbow van nu en wellicht ook straks nog veel plezier beleven.

    Louis du Moulin, Het Vrije Volk, 4-2-80

    Niet al te negatief, deze reaktie. De enige kritiek die wij erop hebben is dat Rainbow niet meer met Purple vergeleken kan en mag worden. Van Purple hadden we geen nummers als "Since you been gone" en "Catch the rainbow" kunnen verwachten. Het verschil is te groot. Rest ons nog te zeggen dat Ritchie al jaren en jaren geen dure Fenders meer kapot smijt.


    We kregen ook veel reakties van leden. We willen er enkele tussenuit halen.

    Paul Cremers uit Geleen:

    "De twee konserten in Nederland waren nog wel vrij verschillend, zeker wat de duur betreft. In R'dam ca 2 uur en in Kerkrade duurde het konsert maar een dik uurtje. Daar moet je Blackmore voor heten om dat te flikken....... De nummers van de nieuwe LP werden, voor Rainbow-begrippen vrij kort gehouden, m.u.v. "Lost in Hollywood". Daarom experimenteerde Ritchie tussen de nummers door met allerlei lange klassieke riffs. Het konsert kwam bij mij nogal "leeg" over. Ik heb Rainbow wel in betere tijden gezien en gehoord, n.l. als een hechte band met 'n goed live-programma. De reden hiervoor is misschien dat Ritchie nog op nieuw materiaal wacht om de show dan met meer en langere nummers te vullen. Tevens was Blackmore meer geinteresseerd in het maken van grapjes dan in spelen."

    Louis Zwager uit Capelle aan de IJssel:

    Als we beginnen met het voorprogramma: uiterst slecht. Opvallend vond ik het grote aantal mensen dat kwam kijken. Als ik op school -examenklas Havo- eens luister, dan merk ik dat niemand Rainbow ook maar een heel klein beetje kent. Maar het was mijn eerste Rainbow-concert en moet zeggen dat het me 100% is meegevallen. Dat kan te maken hebben met het feit dat ik goed vooraan stond maar het zal meer te maken hebben met Graham Bonnet waar ik erg weinig van had verwacht. Het hoogtepunt -moeilijk om van hoogtepunt te spreken, het konsert was één hoogtepunt- was toch wel de solo's van Don en Cozy. Fantastisch was dat."


    P L A A T P R A A T


    "Plaatpraat" is de rubriek in "Over the Rainbow" waarin we nieuwe platen de revue laten passeren en, zo mogelijk, van enige kanttekeningen voorzien.

    BLACK SABBATH "HEAVEN AND HELL"


    Voorzomer 1970. Helemaal in de ban van de zojuist verschenen "Deep Purple In Rock", ontdek ik nog een groep met een opvallend geluid; Black Sabbath met de single "Evil woman". De plaat verwijst me naar de eerste LP "Black Sabbath", tien jaar later nog een monument in de hard-rock. Kort daarna verschijnt de tweede LP "Paranoid". Een plaat, die me al gauw de strot uit hangt door de te veel herhaalde typische zware Sabbath-dreun. "Master of reality" en "Volume 4" laten op mij weinig indruk achter en de platen, die daarna verschijnen, zijn nauwelijks de moeite waard. Kortom: ik verlies de groep uit het oog.

    Voorzomer 1980. Tien jaren verstreken en ik word weer met mijn neus op de Sabs gedrukt want Ronnie James Dio is geswitched van Rainbow naar Sabbath. Ter gelegenheid daarvan verschijnt de LP "HEAVEN AND HELL". Na één keer luisteren is duidelijk dat met het vertrek van zanger Ozzy Osbourne ook de herkenbaarheid van Sabbath is verdwenen. Nauwelijks is te horen dat alleen de zanger verwisseld is. De groep klinkt erg fris voor een groep die al tien jaar bezig is. Acht stukken staan er op, allemaal groepskomposities. Ik loop ze even kort met je door. "Neon Knights" (single?) opent keihard en swingend, maar wordt iets ongelukkig weggedraaid aan het eind. "Children af the Sea" volgt, geopend met akoestische gitaar, Ronnie's stem begeleidend, maar vervalt dan in die bekende Sabbath-dreun, die ik ook nu niet kan waarderen. "Lady Evil" is wat vlotter, ligt makkelijk in het gehoor en heeft m.i. net als "Neon Knights" (hit)singlekansen. Kant één sluit af met de titelsong. Ook hier de Sab-dreun in het eerste deel, maar Ronnie's stem komt hier beter uit. Het trage ritme wordt na een solo van Tony verhoogd door drummer Bill Ward en basman Geezer Butler. Het tempo wordt opgevoerd en leidt, mede door de inbreng van Dio tot een geweldige climax, waarna het nummer akoestisch wordt afgesloten.

    "Wishing well" is de opener op de b-zijde en doet aan Rainbow denken. Ronnie zingt zelfs "Then, think of a rainbow and I'll make it come real." "Die young" is voor mij één van de hoogtepunten van de plaat. We horen Ronnie à la "A Light In The Black" en met de rest van de band wordt het tempo aan het eind enorm opgejaagd, maar daarvoor is er in in het midden ook een fraai rustpunt ingebouwd. "Walk Away" is een zwakker nummer, het valt nauwelijks op, maar dan komt er weer iets heel fraais om de plaat af te sluiten: "Lonely Is The Word". Het is een prachtige ballade, waarin Ronnie ook muzikaal de nodige invloed lijkt te hebben, getuige de mooie synthesizerlijnen à la "Catch The Rainbow" aan het eind. In dit nummer speelt Tony Iommi één van zijn beste solo's uit zijn carrière.

    Black Sabbath, door velen al doodgewaand, is uit het graf opgestaan en heeft alle mystiek van zich afgegooid. De groep komt, ondanks de titel, meet een aards album. Het staat vast dat Ronnie de groep tot nieuwe hoogten zal weten te brengen. Hoe het live gaat klinken, hopen we je gauw te vertellen.

    WILD HORSES


    Wild Horses is, zoals wellicht bekend, een nieuwe naam in de hard-rock. Het kwartet is gevormd rond ex-Rainbow-bassist Jimmy Bain en ex-Thin Lizzy-gitarist Brian Robertson. In deze nieuwe groep zingen ze bovendien beide ook. Op het moment dat je dit leest zal de eerste LP van de groep al uit zijn (en een recensie ervan volgt in dit blad), maar op moment van schrijven hebben we juist de eerste twee singles van de groep (die niet in ons land zijn uitgebracht) uit Engeland ontvangen, zodat we ze hier kunnen bespreken.


    CRIMINAL TENDENCIES / THE RAPIST
    EMI INT 599


    De a-kant is een muziekje, dat je het best zou kunnen samenvatten als 'makkelijk in het gehoor liggende hard-rock'. Erg opvallend is het aanstekelijke Supertramp-achtige pianootje dat door het hele nummmer zweeft.

    "The Rapist" is echt van dik hout zaagt men planken. Prima debuutsingle van Wild Horses, die eind vorig jaar in Engeland is uitgebracht.




    FACE DOWN / DEALER
    EMI 5O47


    De a-kant van de tweede single van de groep kent het typische gitaargeluid van Brian Robertson, zoals je dat ook kunt horen op de platen van Thin Lizzy, waar hij op meespeelt. Net als "Criminal Tendencies" is ook dit een nummer dat je bij blijft als je het gehoord hebt.

    "Dealer" spreekt me aanmerkelijk minder aan.
    Beide singles zijn geproduceerd door Jimmy Bain, Brian Robertson en niemand minder dan Trevor Rabin. De singles maken ons nieuwsgierig genoeg naar de debuut LP, die als "Wild Horses" in Engeland op EMI EMC 3326 zal uitkomen.






    © Rainbow Fanclan 1979-1984