1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11    12    13    14    15    16    17    18    19    20    21    22    23    24    25    DTE 82



Originele verschijningsdatum: 24 oktober 1980


DEEL 1 (Dubbelnummer Over The Rainbow en zo 5 & 6)
Vanuit Het Hoofdkantoor
Hallo allemaal,

De Fanclan bestaat één jaar en we hebben bijna 200 leden. Nog even en dan zitten we op 25O. In het oktobernummer van Muziek Parade wordt aandacht besteed aan de clan. MP, hartelijk dank. Dit is opnieuw een dubbelnummer van het blad. In totaal hebben we dan zes bladen uitgebracht. Mensen, die vanaf het eerste blad lid zijn moeten hun lidmaatschap voor 1 december verlengen.

De "All night long" singles zijn besteld, maar als iets uit Engeland moet komen duurt het lang lang lang. Dat hebben we het afgelopen jaar wel geleerd. Er komt binnenkort verandering in het leveren van allerlei zaken. We hebben kontakt opgenomen met een nederlands bedrijf dat ons voor zeer goedkope prijsjes dingen als spelden, sjalen en opnaaiemblemen kan leveren. In het volgende blad hebben we zekerheid over prijzen. Kun je niet zolang wachten, bel dan een keertje op. Zoals aangekondigd, voor het eerst foto's in het blad. We hopen dat de resultaten goed zijn. Gerrit is hoogstpersoonlijk zelf naar Engeland geweest voor het afscheidskonsert van Cozy. Je kunt er alles over lezen inclusief een interview met Graham.

Veel plezier

Gerrit, Wim en Hans



ROLL OVER BEETHOVEN AND TELL THE CRITICS THE NEWS

Het laatste nieuws over visies, Nieuwe LP, Cozy en een heel nieuw project voor 1981!!!



Steve Gett (Melody Maker) praat met Ritchie Blackmore n.a.v. z'n verkiezing tot beste gitarist ter wereld door de lezers van genoemd blad.

Aansluitend op het Donington-spektakel en het vertrek van Cozy begonnen cynici al vlug de suggestie rond te sturen dat dit wel "the end of a Rainbow" kon zijn. Hoe dan ook, Ritchie en de band werken op het moment in Kopenhagen aan een nieuw album, geruchten van een split naast zich neer leggend.

'Mensen gaan en komen in Rainbow sinds het begin, het lijkt wel een schuifdeur, maar ik geloof dat het werkt" zegt Blackmore. Ik heb nieuw bloed nodig, anders gaat het mis en nu met een nieuwe drummer geeft het me nieuwe moed." Het afgelopen jaar groeide Rainbow enorm in Engeland met een uitverkochte toer, de Donington-uitsmijter, een top-tien-LP met "Down to earth" en twee top-tien-singles "Since you been gone" en "All night long".

Een ander bewijs van hun succes wordt geleverd door de lezers van MM, die Ritchie kozen tot de beste gitarist, iets wat hij zijn hele leven in Engeland nog niet heeft bereikt. "Ik ben wel een beetje verrast, maar ik denk dat het toch wel veel met Donington heeft te maken." Ritchie was enorm met Donington tevreden. "Het was een erg goede show, afgezien van de vele technische problemen die ik had." "De avond ervoor was verschrikkelijk maar het resultaat was aangenaam hoewel het op een katastrofe had kunnen uitlopen."


TWEE STERKE MENSEN


Castle Donington was niet alleen Rainbow's grootste voorstelling, het was tevens het laatste optreden van Cozy. Powell schijnt nu gelukkig te zijn met Schenker en ik denk dat Ritchie de eerste is om er mee eens te zijn dat Cozy's vertrek op het juiste moment kwam. "Het moest er een keer van komen. We waren twee sterke mensen -dat was één van de problemen- dus kwam het helemaal niet echt als een verrassing. Ik dacht dat hij al veel eerder zou zijn opgestapt, feitelijk verbaast het me dat hij zo lang gebleven is. We mogen elkaar echter wel en van binnen wist hij waar hij aan begon, wie ik was maar uiteindelijk kon hij niet tegen mijn karaktertrekken niet op. Hij zag niet altijd mijn sensiviteit ten opzichte van humeurige buien en de wijze waarop ik soms reageer. Ik geloof dat dat de hoofdoorzaak was voor het uit elkaar gaan.

Op het moment van het Donington-gebeuren had Ritchie al gekozen voor een vervanger in de vorm van de vrij onbekende New Yorker Bob Rondinelli.

"Ik ken Bobby van Long Island en hij heeft een reputatie gehad als één van de beste drummers samen met mensen als Carmine Appice en daarom pikte ik hem eruit. Hij is 25 en speelt sinds zijn elfde jaar maar heeft zich voornamelijk gekonsentreerd in het drumles geven. Hij beschikt over veel techniek en er is tevens een sterk dierlijk instinct in hem. Bobby's much more a mellow person than Cozy was. Vorige week zei Cozy in MM (zie elders in dit clanblad) dat één van zijn vertrekredenen was dat hij niet gelukkig was met het kommersjele element dat in de muziek van Rainbow gekropen was.

"Het is een fase waar je doorheen ga," zegt Ritchie, "ergens mag ik kommersjele melodietjes. In feite is er op de nieuwe LP een erg kommersjeel nummer geheten "Magic". Het is een interessant nummer, geschreven door een vriend in Long Island. Roger schijnt er wel zijn eigen gedachten over te hebben maar ik mag het wel".

"Het punt is dat ik alles wil kunnen spelen: kommersjele muziek, klassiek en heavy rock. Mensen zeggen altijd "Je kunt dit niet doen of dat niet". Maar als je niet kunt improviseren of nieuwe dingen kunt oppakken, dan is dat omdat je geen vertrouwen meer in jezelf hebt. Ik geloof dat deze band de kracht in zich heeft om vele kommersjele hits te produceren. Ik geloof niet dat je je tot één formaat moet beperken. Ik mag heavy muziek maar ik mag ook goede kommersjele muziek. De muziek op de nieuwe LP is voornamelijk hard rock, sneller met meer een hard gevoel over het geheel en ik zou willen zeggen dat er iets van "Deep Purple in Rock" smaak in zit. We hebben nu vijf tracks gedaan. Eén ervan is een instrumentale, een stuk van Beethoven, die we live ook doen en het kwam er aardig uit. Sommigen zullen gaan zeggen "Hoe kunnen ze dat Beethoven aandoen?", jammer dan, ik speel toch wat ik zelf wil. Veel critici zullen daar over beginnen".


EEN HEEL NIEUW PROJEKT


Het besluit om de nieuwe plaat te gaan opnemen in Kopenhagen kwam na het opnemen daar van "Weiss Heim" (de b-kant van "All night long" in Engeland). Hij bereikte daar een excellent gitaargeluid, zo goed dat het nummer hem tot het idee bracht van een curieus ietwat onverwacht projekt. "Ik had dat nummer al lange tijd in gedachten en ik ga waarschijnlijk een hele LP in die stijl doen volgend jaar -langzame melodiën en romantisch op een bepaalde manier, die het image weer neer zal slaan. Mensen zullen zeggen 'Hoe kun je dát nou doen' maar het punt is dat ik altijd waar ik van geniet en niet doe wat me opgedragen wordt. Dat is waarom ik niet kan opschieten met veel mensen- en het is waarom ik Purple verliet".

Het nieuwe, album zal eind oktober klaar zijn en is voor release bedoeld rond januari 1981. Opnieuw doet Roger de produktie, speelt hij bas en schrijft de teksten. Ik vroeg me af of Graham nu ook zijn steentje zou gaan bijdragen maar het blijkt dat hij tevreden is met zijn rol van zanger. "Graham heeft niet zoveel interesse in schrijven van teksten," zegt Ritchie. "Dus ik doe de riffs, akkoordenprogressies en een vage melodie en Roger levert de woorden." Het ziet er naar uit dat Rainbow zo tegen maart, april volgend jaar terug in Engeland zal zijn. "We zullen ongeveer in dezelfde zalen spelen als de laatste keer. Er zijn bepaalde mensen die een druk uitoefenen om meer grotere konsertplaatsen te zoeken om meer geld te verdienen, maar het werkt niet goed.

Ik vind het fijn om b.v. in Bingley te spelen. Wembley mag ik niet en ik zal er nooit weer spelen. Het zal moeilijk zijn om uit te zoeken waar te spelen in London."

Steve Gett, Melody Maker, 4 oktober l980

Tot zover de nieuwste wapenfeiten. Het bedoelde stuk van Beethoven voor de nieuwe LP zal, waarschijnlijk "Jesu Joy Of Man's Desire" uit De Negende zijn. Dit wordt al enkele jaren door Blackmore gespeeld. Zat het nummer in voorgaande jaren verborgen in "Still I'm sad" (eruit geknipt op "On Stage"), dit jaar zat het in het komplekse "Lost in Hollywood".



COZY POWELL en 't waarom


Aan Steve Gett van Melody Maker vertelt Cozy in zijn eerste interview sinds zijn vertrek uit Rainbow wat er door hem heen is gegaan. Zoals intussen algemeen bekend is, is Cozy ingegaan op de uitnodiging van Michael Schenker (Ex-UFO en Scorpions) om in zijn band te komen.

Pratende over zijn nieuwe carrière en zijn vertrek uit Rainbow, zegt Cozy: "Dit is Michael's grote kans. Als het mislukt, is het helemaal zijn schuld omdat de groep draait als de Michael Schenker Group, maar ik denk dat hij het wel redt. Het schijnt mijn levenslot te zijn om te werken met gitaristen die een slechte reputatie hebben. Ritchie heeft een verschrikkelijke reputatie, Jeff Beck had het ook, dus ik maak me helemaal geen zorgen om Michael." "Ik mocht zijn spel zowel in de Scorpions als in UFO erg graag maar voelde dat hij nooit in de juiste groep zat. Ik geef de voorkeur aan wat hij nu speelt vergeleken met wat we deden in Rainbow. Dat is één van de redenen waarom ik vertrok."

"Ik geniet er altijd van om een band vanaf het begin mee te maken en te zien hoe het groeit. Voor mij is het een uitdaging. Ik denk dat het hetgeen is waarin ik het best ben. Het is bijna hoe Rainbow was ten tijde van "Rising".

WAAROM ben je uiteindelijk uit Rainbow gegaan? Cozy: "Rainbow begon een beetje teveel herhalingen te doen. Dat krijg je als je zolang in dezelfde band zit. Ik geloof dat het een goede zaak is dat ik weg ben want ik begon er vanaf te groeien. Ritchie en ik ruzieden veel. Het waren gezonde ruzies en in feite zijn we nog steeds vrienden, hoewel veel mensen daar anders over zullen denken.

"Ritchie ging vorig jaar door een lollige periode tijdens de laatste USA-tour, waar we niet bijster goed met elkaar konden opschieten. Het was toen dat ik de zin er niet van in zag om nog langer door te gaan. Dus diende ik mijn ontslag in. Om de band te redden van het onmiddellijk zoeken van een vervanger -wat bijna onmogelijk was midden in een toernee- zei ik dat ik de rest van de toer plus de europese en japanse konserten nog zou doen zodat ze tijd genoeg zouden hebben om iemand te zoeken.

Maar ik geloof dat Ritchie nooit echt heeft geloofd dat ik er uit zou stappen. Het begon hem pas te dagen toen het echt zo ver was. "Ik zal er nooit spijt van hebben dat ik in Rainbow heb gespeeld. Ik zou nog steeds in de groep kunnen spelen, maar ik zou het niet met volledige inzet kunnen doen, ik zou er niet helemaal achter staan. Ik denk dat ik op het juiste moment ben weggegaan. Want ik geloof niet dat Rainbow nog veel groter kan worden. Ik kan lijken op een wijsneus maar de laatste engelse toer is het grootste dat de groep kan bereiken - natuurlijk kan ik het verkeerd hebben.Ik vond ook dat de muziek te kommersjeel werd.

Steve Gett, MM, 27/09/80

Intussen is de LP van Michael Schenker uit op Chrysalis 202 846-320. Op de plaat hoor je NIET Cozy maar wel Simon Philips op drums, Mo Foster op bas, Gary Barden op stembanden (de enige van de plaat die nog in de groep zit) plus DON AIREY op toetsen en het geheel werd geproduceerd door ROGER GLOVER. Het is geen slechte LP. Er zitten veel goede dingen in. De beide instrumentaaltjes "Bijou Pleasurette" (duet tussen Michael en Don) en "Into the arena" plus het langgerekte "Lost Horizons" zijn voor ons de hoogtepunten. Nog wel het UFO-idee op de achtergrond, maar de ontdekking van zanger Gary Barden is zonder meer de vocale ontdekking van 1980.

Gerrit

PURPLE BESTAAT WEER, HOEWEL


Je kunt het geloven of niet, maar DEEP PURPLE bestaat weer. Maar houd je ogen open want er zit meer aan vast. Enige maanden geleden brachten toeristen die naar Mexico waren geweest het bericht mee dat Deep Purple daar had opgetreden in arena voor 40.000 mensen, met Ritchie Blackmore en iedereen.

In juli staat er een grote advertentie in het amerikaanse blad PERFORMANCE. E,n foto met vijf man, waarvan er vier iedereen had kunnen zijn. De vijfde was Rod Evans, Deep Purple-zanger van het eerste uur. De anderen waren: Geoff Emery, Tony Flynn, Dick Jurgens en Tom de Rivera.

Eerst hadden ze in kleinere zalen in Texas gespeeld als Purple, later in de grote arena's in Mexico. Uiteindelijk stond de Long Beach Arena in Los Angeles op het programma (12.000 plaatsen). Een week voor het optreden verkochten de kaarten goed voor de zgn. Purple-reünie. En dan, op de dag van het konsert verschijnt er in de grootste krant een advertentie: Blackmore, Coverdale, Gillan, Glover, Hughes en Paice zouden niet optreden. Verwarring alom bij de mensen die kaartjes hadden. Wie zou er dan wel optreden behalve Evans.

Deep Purple (Overseas) Ltd, zeg maar de verzekeringsmaatschappij van Purple, had de advertentie geplaatst en stappen waren ondernomen om de groep te laten ophouden Purple's naam te gebruiken. Het optreden was bijna uitverkocht. Na een paar nummers (bijna onherkenbare versies van "Burn", "Highway star" en "Might just take your life") stroomden massa's naar de uitgang om hun geld terug te halen. De groep werd zeker niet geholpen door een slecht opgezette geluidsinstallatie. De lichtshow was echter iets unieks. Bijna net zo indrukwekkend als Kiss. De show was grandioos, indrukwekkend maar dat neemt niet weg dat de muziek niet om aan te horen was, "Space Truckin'", "Woman from Tokyo", "Smoke on the water", ze waren er allemaal. Maar de produktie, het licht, de zaal, de hype, de problemen, ze zijn te groot voor voor deze band.

Backstage krijg je werkelijk dat hier de populairste band uit de geschiedenis opgetreden heeft. Zakenlui van middelbare leeftijd, etc. Mensen die je verzekeren dat hier geen sprake is van valstrikkerij.

Deep Purple heeft Michael Loydd (een bekende commerciële hitproducer) benaderd om de debuutplaat te produceren. Overal wordt het verhaal verteld van Humble Pie, de Doobies, Black Sabbath, groepen die nu in andere bezetttingen optreden dan toen ze op hun hoogtepunt waren. Die mensen hebben er toch ook geen probleem mee.

De nieuwe Deep Purple bestaat sinds januari. Het agentschap kwam op het idee de groep meteen in grote stadions te zetten. Rod Evans: "Toen ik Purple verliet, ging ik naar de VS en zong in Captain Beyond voor vier jaar. Daarna verliet ik de muziekbizz en studeerde medicijnen en werkte in een hospitaal."

Heb je kontakt opgenomen met Jon, Ian en Ritchie toen het Purple-comeback-idee opkwam?

RE: "Nee. Ik geloof dat iemand ze gesproken heeft, Jon en Ian, en zij zeiden dat ze geen interesse hadden om Purple in welke vorm dan ook opnieuw op te richten."

Dus gaven ze je de zegen!

RE: "Ik weet niet of het dat was, maar ze wisten er in ieder geval van. Maar zoals dat meestal gaat, het zijn de accountants en managers die hun tanden er in vast zetten. We hoorden van Jon en Ian dat ze geen verlangens koesterden en dat ze met hun eigen dingen bezig waren."

Je zegt dat de anderen, min of meer toestemming gaven, maar je noemde Ritchie niet.

RE: "We hebben niet echt geprobeerd om hem te pakken te krijgen. Of hij zijn toestemming geeft of niet, heeft voor mij geen enkele konsekwentie. Ik bedoel, als hij het niet goed vindt dan spijt het me, maar we proberen het."

Je was in Purple gedurende de minst belangrijke jaren en je zingt de nummers die je nooit gezongen hebt.

RE: "We zien er niets verkeerds in. Er zijn zoveel groepen geweest die dit gedaan hebben. Purple heeft vele line-ups gekend maar het heeft nooit veel verschil gemaakt zolang de suksessen maar gespeeld werden. De fans kwamen voor de muziek... We spelen nu alleen oud materiaal, maar we werken aan nieuwe nummers maar zelfs dan zullen we er niet aan ontkomen om oude nummers te spelen. Er zullen altijd mensen zijn die kijken of Ritchie er is of vragen waar Jon is. Toen ik in Captain Beyond kwam, waren.er twee jongens uit Iron Butterfly, één uit Johnny Winter en ik uit Purple. Mensen kwamen naar me toe en zeiden "waarom spelen julllie verdomme geen Purple-nummers." De andere heren werd gevraagd "waarom spelen jullie niet "In-a-gadda-da-vida"? Deep Purple's naam zal altijd verbonden blijven met hardrock, misschien dat we een melodische lijn kunnen toevoegen aan de hersenspoelende rock."

Als je na de rechtsspraak een andere naam moet aannemen, ga je dan door?

RE: "Hopelijk gebeurt het niet, maar we voelen ons goed genoeg om door te gaan."

Nu zijn ze druk met de opnames voor de eerste LP die na Kerstmis moet gaan uitkomen.

Sylvie Simmons, Sounds 1980


  • Het originele complete artikel staat in de Engelse versie van OTR 5 op deze website: klik hier




    • ELF TRILOGIE


    Als de naam ELF je helemaal niets zegt, moet je met wijd open ogen verder lezen. Zegt de naam je wel wat, ook dan is het raadzaam de volgende regels te lezen. Uit THE ELECTRIC ELVES ontstond in 1970 de groep ELF met, na een groepswijziging: Ronnie Padavona zang/bas, David Fernstein gitaar, Gary Driscoll drums en Mickey Lee Soule piano. Roger Glover en Ian Paice hoorden de groep in 1972 en na de tweede grote amerikaanse Purple-toer door Amerika, produceerden Roger en Ian de eerste LP van ELF.

    ELF
    Epic KE 31789


    ELF's plaatdebuut verscheen in augustus 1972. De groep speelde in twee amerikaanse Purple toernees als voorprogramma om de paat te promoten. "ELF" staat vol met ongelooflijk frisse sprankelende boogie-rock. Quo-fans zullen hun oren niet geloven als ze dit horen. Meteen al met "Hoochie koochie lady" is het raak. De stem van Ronnie "Dio" Padavona is natuurlijk zeer herkenbaar. "First avenue" is een mooie melodische blues. "Never more" is een knap werkstukje. Woorden schieten te kort.

    Nog meer spetterend frisse boogie is te beluisteren in "I'm coming back for more", en "Sit down honey" (mooie pianosolo). "Dixie Lee Junction" is een nummer om even bij te komen. "Love me like a woman" is een echte boogie-blues, die je meteen aan het meezingen zet. "Gambler gambler" sluit de plaat af. Gary Driscoll laat hier drumwerk horen à la "Still I'm sad" op de eerste Rainbow-LP, Oplettende lezertjes zal het zijn opgevallen dat Ronnie Dio bas speelt. Hij deed dit al sinds 1957!

    In 1973 verliet Feinstein de groep en werd vervangen door Steve Edwards. Begin 1974 werd de tweede LP opgenomen.



    CAROLINA COUNTY BALL
    Purple Records TPSA 3506 (Engeland) - MGM 4974 (USA)

    L.A. '59
    Safari MWX 4029 (Japan)


    De tweede ELF-LP is opgenomen onder produktionele leiding van Roger Glover in Engeland. De plaat is in Japan in een ander hoes met een andere titel uitgebracht.

    "Carolina county ball" opent de plaat. Het is een rustige opening die halverwege versnelt. De boogie-lijn van de eerste LP wordt hier doorgevoerd. "L.A. 59", ook op single in Engeland (Purple 118), is eveneens een geweldige boogie-meedeiner.

    "Ain't it all amusing", de b-kant van de single en eveneens op deze LP, neemt je mee in een droomwereld, weg van de aarde onder leiding van de bonkende drums van Gary. "Happy" neemt je dan definitief weg van je problemen: "I'm happy to see you're happy."

    De piano van Mickey Lee Soule introduceert één van de swingendste nummers uit het ELF-repertoire: "Annie New Orleans". Onder begeleiding van Mickey Lee zingt Ronnie met een heel iel stemmetje het intro van "Rocking chair rock'n'blues".

    Om met Ronnie's eigen woorden te spreken: "It takes you away from the black nights." Het eerste deel van het nummer vertoont veel overeenkomst met "Dixie Lee Junction". Halverwege wordt het schema veranderd en komen we in een grotere versnelling terecht. En dan, o wee, o schrik, komt het nummer "RAINBOW"!!! Toeval? Hoe dan ook. Het is een fraai stukje muziek. Boogie kan grensverleggend zijn als je maar weet hoe het moet en ELF kon dat. In het japanse tekstvel wordt "Do the same thing" vergeleken met "If you don't like rock'n'roll". Hoe dan ook, het is een snelle rock'n'roller, die uiteindelijk overloopt in het miniatuurtje "Blanche".

    Na het verschijnen van de plaat (maart 1974), toerde ELF opnieuw uitgebreid met Deep Purple. Eerst in april 1974 in Engeland, later eind 1974 in Amerika. Daarna gaat de groep met Ritchie Blackmore de studio in om hem te begeleiden op een door Ritchie geplande solo-single "Black sheep of the family." De plaat wordt dan nog niet uitgebracht, ELF keert terug naar Engeland om onder leiding van Roger Glover en Martin Birch de derde LP op te nemen. De groep was intussen versterkt met bassist Craig Gruber (die ook op Carolina County Ball meespeelt) en de uit Velvet Underground afkomstige percussionist Mark Nauseef.

    TRYING TO BURN THE SUN
    MGM 4994 (USA)
    Safari MWX 4030 (Japan)


    Voor zover we hebben kunnen nagaan is de derde LP van de groep niet in Engeland uitgebracht. In Amerika verscheen de plaat in augustus 1975. De plaat verschilt aanmerkelijk van de eerste twee. Het typische boogie-geluid is voor een groot deel verdwenen.

    "Black swampy water" heeft er nog wel iets van, maar de hard-rock dringt aan. "Prentice wood" is weer volledig anders. Het zit vol met wisselingen. Een orkest dient zich aan in "When she smiles", wel mooi, maar niet ELFig. Het doet denken aan de "Butterfly Ball" LP. Logisch, de orkest arrangementen zijn in beide gevallen van Martin Ford. "Good time music" blijft ook moeilijk passen in het ELF-straatje. Backingvocals van o.a. Liza Strike heb ik te vaak en te vaak te onpas gehoord. "Liberty road" echter klinkt weer ouderwets. "Shotgun boogie" is een supersnelle boogie, waarin alle bekende boogie-cliché's op een rijtje worden gezet: kompleet dus, hoewel de piano de hoofdrol vertolkt speelt Steve Edwards een gave solo.

    In "Wonderworld" keert het orkest terug en past nu beter in het geheel. Door korte solo's blijft de spanning behouden. Het zeven minuten lange "Streetwalker" sluit de plaat waardig af. Alle ELF-elementen zitten erin verwerkt. Een merkwaardige plaat dus, een vrij zwakke eerste kant en een veel betere tweede zijde. De plaat werd overigens opgenomen in de studio van Ian Gillan, Kingsway Recorders in London.

    Al voor het verschijnen van deze plaat lag de groep ELF uit elkaar. Ritchie Blackmore wilde de hele groep overnemen. Mark Nauseef verhuisde naar de Ian Gillan Band, waarna Thin Lizzy volgde. Op dit moment speelt hij in de nieuwe groep van ex-Lizzy gitarist Gary Moore, G-Force. Gitarist Steve Edwards werd door Ritchie aan de kant gezet en sindsdien hebben we niets meer van hem vernomen. Ronnie, Craig, Mickey Lee en Gary gingen met Ritchie op in het Rainbow-projekt en je hoort ze op de eerste Rainbow LP. Dat de bezetting niet lang duurde is bekend. Van Craig, Mickey Lee en Gary hebben we niets of bijna niets meer gehoord. Blijft de vraag: Heeft Blackmore een veel belovende groep verscheurd, ja of nee?

    De drie besproken ELF-platen zijn nog te verkrijgen, zij het dat het moeilijk is. "L.A. 59" en "Trying to burn the sun" liggen af en toe in japanse persingen in de winkel. Mocht iemand de LP's in zijn bezit krijgen of al hebben dan zouden we graag reakties op ELF willen zien. We zijn benieuwd.

    Gerrit


    RAINBOW
    MONSTERS OF ROCK
    Donington Park 16 augustus 1980

    RAINBOW/JUDAS PRIEST/SCORPIONS/APRIL WINE/SAXON/RIOT/TOUCH

    Zaterdag 16 augustus 1980 vond het laatste optreden van Cozy Powell in Rainbow plaats. Ik voelde dat het iets heel bijzonders zou gaan worden en besloot er naar toe te gaan, met veel pijn en moeite verlof krijgend van het Ministerie van Defensie. Vrijdag de vijftiende vertrok ik om twee uur vanaf Schiphol richting London Heathrow Airport, alwaar ik ook om twee uur arriveerde (geen zomertijd!). Na een hap gegeten te hebben ging het per ondergrondse naar King's Cross Saint Pancras, alwaar ik de Intercity-trein naar Derby nam. Daar aangekomen was het nog een aardig eind naar het dorpje Castle Donington. Om negen uur was ik in het dure Donington Manor Hotel, het enige hotel. In het centrum hadden zich vele honderden jongeren verzameld rond de kraampjes en stalletjes waar allerhande souvernirs van vooral Rainbow werden verkocht.

    Na een paar baco's (bacardi-cola) in de hotelbar ging ik naar bed want om vier uur was het opstaan. Na een vroeg ontbijt liet ik me per taxi naar het oude, voor de tweede W.O. wereldberoemde race-circuit brengen. Tienduizenden mensen waren al aanwezig. Velen hadden de nacht doorgebracht in een tent of in de auto. Om half negen gingen de twee poorten open en langzaam stroomden de bezoekers naar binnen. Het terrein was één grote puinhoop. Het had die week enorm geregend in Engeland en er was bijna geen gras meer te zien. Het was één grote moddertroep. Voor het podium was het ergste. Trucks, die de vorige dag alle spullen naar de stage hadden gebracht hadden decimeters diepe sporen achtergelaten. Voor het podium zakte je makkelijk 20 cm in de modder. Er waren vreettentjes geplaatst etc.

    Om precies één uur werd het startsein gegeven door TOUCH, een nieuwe groep uit New York die naar verluidt een ontdekking is van Ritchie. In ieder geval hebben ze dezelfde manager als Rainbow n.l. Bruce Payne. Hun set van 50 minuten maakte niet zo veel indruk. De meeste nummers leken zo uit het Foreigner-repertoire te zijn weggelopen.

    Om kwart voor twee was het de beurt aan RIOT, een vrij nieuwe USA groep. De hard-rock van deze band is er één van het zwakste soort die ik ken. Alle bekende cliché's zaten er in verwerkt. Het bood hoegenaamd niets verrassends.

    Next on the list was SAXON, ook in nederlandse betonkringen niet onbekend gebleven door hun LP's "Saxon" en vooral de in Engeland alom bekende LP "Wheels of steel", welk nummer als single momenteel een hit is. Het solo-gitaristen duo Paul Quinn/Graham Oliver werkte zeer goed samen en speelden af en toe zeer fraaie tweestemmige lijnen in b.v. "747 (Strangers in the night)". De groep speelde een vlotte set en gaf zich niet over aan lange soli. Deze groep zal het nog ver schoppen.

    APRIL WINE is een groep die al iets langer meedraait. Hun LP "Harder...Faster" heeft aardige verkoopcijfers gehaald. Hun konsert stelde niet veel voor. Ze deden hun best. Slechts met het oude King Crimson-nummer "21st Century shizoid man" wisten ze mijn aandacht vast te houden.

    Half zes werd het startschot gegeven voor de duitse SCORPIONS, die een korte maar hevige set speelden. Ze beperkten zich qua repertoire tot de laatste twee LP's, zodat europese suksessen als "He's a woman", "Fly to the rainbow" en dergelijke achterwege bleven. Overtuigen deed de groep niet, maar de stem van Klaus scheurde fel door de 80.000 Watt.

    De hemelhoog geprezen JUDAS PRIEST was de teleurstelling van de dag. Hoewel het best wel leuk was om Rob Halford op een 750 cc-motor het podium op te zien komen, werd het bekende repertoire zonder zichtbaar enthousiame gespeeld. Natuurlijk wilden de 50.000 man het oude Fleetwood Mac-sukses "Green manalishi" horen, zodat de groep voor een toegift terug moest komen. Acht uur was het toen Priest het podium verliet en het wachten op Rainbow begon. Door presentator Neil Kaye (die de hele dag prima muziek draaide in de pauzes) was al aangekondigd dat Rainbow niet eerder zou beginnen voor dat de duisternis was gevallen. Het zou dus lang wachten worden want om acht uur was de zon nog lang niet onder.


    RAINBOW

    Precies om half tien klonken de tonen van de band van "Land of hope and glory", gevolgd door het aftellen en Judy Garland die tot de konklusie kwam dat ze niet meer in Kansas was maar 'over the rainbow'. De synthesiser-tonen van "Eyes of the world" dreunden over het terrein en op het moment dat Cozy zijn eerste tik uit deelde, vielen er duizenden sterren van het dak van het podium naar beneden zodat de groep even helemaal onzichtbaar was. Maar even later konden we zien dat iedereen er wel degelijk was.

    Drie cameramensen bij het podium en een vaste camera bij de geluidsregeltoren registreerden feilloos wat er op het podium gebeurde en iedereen die ver het podium stond kon op het grote beeldscherm links van het podium in close-up volgen wat er gebeurde. Een prima service, waar organisatoren van grote festivals een voorbeeld aan kunnnen nemen.

    "Eyes of the world" werd gespeeld volgens de van februari bekende gang van zaken. "Love's no friend" kwam niet al te best uit de verf. Ritchie's timing was niet korrekt. De van "Mistreated" overgenomen tempoversnelling aan het eind van het nummer ging perfekt. Graham Bonnet voerde met zijn stem het legioen aan. Alle spots gingen uit op één na toen Ritchie het aloude middeleeuwse "Greensleeves" inzette. Hij nam er de tijd voor en trakteerde ons op nog enkele andere klassiekers als "Fur Elise" en zelfs na jaren "Jingle bells". Uiteindelijk werd het "Since you been gone", dat zonder pauzes werd gevolgd door een gave slide-versie van "Somewhere over the rainbow". Ritchie leert het slide werk steeds beter.

    Onmiddelijk daarna kwam muzikaal gezien de verrassing van Rainbow's optreden: "STARGAZER". De laatste keer dat de groep dit nummer speelde was tijdens de eerste toernee (ook in Den Haag oktober 76). Nu dan gezongen door Graham Bonnet. En het spijt me voor de vele Ronnie Dio-fans onder ons, maar mij ligt de stem van Graham beter in het oor dan Ronnie. R.J. Dio past veel beter in het Black Sabbath-konsept. Ritchie speelde een foutloze slidesolo. "Man on the silver mountain" werd kort gespeeld. Het Lazy-intro en de blues werden niet gespeeld. "Catch the rainbow" was eveneens ingekort, maar er niet minder om.

    Tot dusverre was de hele groep steeds op het podium aanwezig geweest. In het verleden is het wel eens anders geweest. Het is voor veel journalisten zelfs een kriterium geweest om Rainbow negatief te beoordelen. Wel, die mensen zullen na "Lost in Hollywood" hun grieven wel weer op papier hebben gezet, want in dit nummer was de groep zelden kompleet op het podium. "Hollywood" was wel Rainbow in optima forma. Het is eigenlijk een verzameling van allerlei stukjes muziek. Don Airey opende het nummer een korte maar fraaie intro,waarna de eerste twee verzen van het nummer plus de van de plaat bekende onderbreking van Don en Ritchie volgden.

    Af en toe vroeg ik me af of Ritchie de snaren wel echt aanraakte, zo snel ging het soms. Hij speelde opnieuw diverse fragmenten van oude meesters uit vervlogen tijden en uiteindelijk een heerlijke gerekte versie van "Jesu Joy" uit Beethoven's negende. De groep kwam hierbij weer kompleet op het podium. Na samenspel tussen Don en Ritchie- (met o.a. Katchaturian en Offenbach) bleef Don alleen over voor een tweede solo. Hier werden de in het veldopgestelde speakertorens ingeschakeld. Er werd goed gebruik gemaakt van de mogelijkheden die de snelheid van geluid biedt.

    De torens stonden ongeveer 300 meter van het podium en dat is ongeveer de snelheid van het geluid. Dus als Don een toon aansloeg, hoorde je die eerst van voren en een sekonde later van achteren. De witte spots die van alle kanten op het publiek gericht stonden, werden ook ingeschakeld. Je zou het zo kunnen bekijken: Don begeleidde de licht-effekten.

    De aandacht van de toeschouwer werd min of meer van het geluid afgeleid. En dan brak het moment aan dat Cozy aan zijn laatste solo voor Rainbow begon. Badend in een zee van licht trommelde hij zich door de 1812 Overture van Tchaikovsky. En uiteindelijk bij de laatste slag ontplofte een rookbom en van achter het podium schoot vuurwerk de lucht in. Een schitterend gezicht. Cozy ging boven op zijn drumstel staan en ontving van het publiek een ovatie die minuten duurde. Ritchie zette vervolgens weer in. Via een fragment uit "A light in the black" bleef hij uiteindelijk weer alleen op het podium. Hij produceerde de meest vreemde geluiden en liet ze rondgaan door alle speakertorens. Met dichte ogen zou je bijna denken dat Jimi Hendrix het was, die het deed.

    De groep kwam weer bij elkaar en "Lost in Hollywood" (want we waren bijna vergeten dat het daar eigenlijk om ging) werd afgesloten. Toen werd het spannend: zou er een toegift komen ja of nee. Nou, het duurde helemaal niet lang en Ritchie was als eerste terug en speelde het bekende intro van "Lazy", gevolgd door een lange versie van "All night long", waarin Graham de publieksvermaker was. 50.000 Mensen betrekken is een grote kunst, maar via het beeldscherm was hij dicht bij iedereen. Al fluitend en zingend sprong hij over de stage. Hij was een goed dirigent. Meteen volgde "Blues" en dan "Will you love me tomorrow". Ja, het maakte niet eens de indruk dat de groep met toegiften bezig was. Een toegift is meestal een uitsmijter, een snel nummer. Maar Rainbow deed alsof er niets aan de hand was. Ze gingen gewoon door. "Long live rock and roll" werd gespeeld en daarna verdween de groep.

    Maar al vrij snel was Ritchie terug en zette een onduidelijk thema in. Begeleid door Cozy, Roger en Don begon het ram- en breekwerk. De gitaar begaf het al snel en toen haalde Ritchie nog een oude truc uit zijn toverdoos. De kast van de gitaar smeet hij tegen een Marshall speakerkast, die meteen in brand vloog door explosieven die aan de box waren gemonteerd. Een truc uit de Purple anno 1970 tijd. Graham Bonnet verscheen weer op het podium en "Long live" werd weer ingezet. De hemel was verlicht door massaal vuurwerk. Het ging maar door, het kon niet op. Iedereen was volledig onder de indruk van hetgeen zich afspeelde.

    En dan, na twee uur werd het donker. Judy Garland zong via de band "Somewhere over the rainbow" en schoorvoetend, badend in de modder verliet 50.000 man het terrein. Ter plekke dacht ik: "Als dit het laatste Rainbow-konsert is geweest, dan hebben ze met een voortreffelijke show afscheid genomen". Ik liep terug naar mijn hotel, een dik half uur.



    RITCHIE
    ALS GAST EN GASTHEER


    Na de enerverende dag bij de Heavy Monsters of Rock-show op de 16e augustus bleef ik nog een dag in Castle Donington, om wat dingen uit te werken en om van de mooie omgeving te genieten. Maandag 18 augustus vertrok ik naar London, alwaar ik 's avonds in de Marquee club een optreden zag van een vrij nieuwe groep, GIRL. Deze groep dost zich op met nogal wat make-up om een meisjes-achtig uiterlijk te kreëren. Wel leuk, maar het gaat om de muziek nietwaar?

    Ze hadden een meer dan uitstekende support act, TAURUS, een groep die middels enkele singles een aardige bekendheid heeft gekregen. Mocht deze groep ook in ons land platen gaan uitbrengen, dan zal ik door hun optreden nieuwsgierig genoeg zijn om eens te gaan luisteren. GIRL kwam inderdaad op met make-up en de laatste Parijse haardrachten. En dan de muziek. Die was prima. De songs werden prima ten gehore gebracht. Het geheel klonk hecht, kompakt en met een voldoende spanningsveld.

    Het publiek was vrij enthousiast en een toegift moest gegeven worden. En wie schetst mijn verbazing als daar (als donderslag bij heldere hemel) Ritchie Blackmore het podium komt opwandelen met een oude Fender onder de arm!!! Het publiek ging kompleet uit de bol, wie rekent daar nou op. Girl's gitarist zette "Born to be wild" in en Ritch speelde doodleuk mee, lachte maar wat en speelde een leuke solo. Natuurlijk wilde iedereen nog meer maar dat zat er niet in. Het moest leuk blijven.

    Ik besloot nog wat te blijven omdat er misschien iets te regelen viel, want na het Donington-gebeuren viel er met de heren niet te praten. Na sluitingstijd waren er zo'n dertig aanwezig, nadat Ritchie vele handtekeningen had uitgedeeld. Ritchie nodigde iedereen, die aanwezig was, uit voor een feestje in de Holiday Inn Swiss Cottage. Een hele rij taxi's werd opgeroepen en voor ik wist zat ik met vier japanese meisjes (fans van Girl, die in Japan erg bekend zijn) in een taxi op weg door London naar Holiday Inn.

    Daar aangekomen bleek het feest al in volle gang. Een kleine honderd mensen zaten in de grote bar. Er was voor alles gezorgd en er was een prima stemming. Onder de aanwezigen was o.a. de oude Joe Cocker, ex-Uriah Heep-zanger David Bryon en nog enkele mindere grootheden. GIRL was ook aanwezig en tevens de volledige formatie van TOUCH, die blijkbaar met Rainbow optrokken. Van Cozy was geen spoor te bekennen, evenals van Roger en Don. Tegen half twee kwam Graham Bonnet binnen.

    Ritchie ontpopte zich als een goede gastheer en hij kwam regelmatig informeren of we wel genoeg hadden. "We", dat waren drie meisjes en ik. Allemaal dames, die al enige tijd met de groep optrokken. Twee van hen waren duits en de derde kwam uit Frankrijk. Het was rond een uur of vier, toen iedereen uitgeblust in de banken of op de vloer lag. De bar was een enorme puinhoop. Overal lagen glazen en pinda's en chips en lege flessen. Van een fatsoenlijk gesprek met Graham of Ritchie was niets terechtgekomen. Wel had ik met Ritchie de afspraak dat ik de volgende dag om één uur weer aanwezig zou zijn om met elkaar wat gedachten te wisselen. Doodmoe arriveerde ik om vijf uur des morgens in mijn eigen hotel, waar ik als een blok in slaap viel.



          EIND DEEL 1 (Dubbelnummer Over The Rainbow en zo 5 & 6)




    © Rainbow Fanclan 1979-1984