Vanuit Het Hoofdburo
Hello faithful Rainbowfans
Op het moment dat het vorige fanzine bij de drukkerij lag, kregen wij de definitieve bevestiging dat het Rainbow-sprookje tot het verleden hoorde. Ritchie & Roger waren uiteindelijk dan toch gezwicht voor het vele geld dat Deep Purple moet gaan opbrengen. Zodoende werd er op de laatste pagina van "Over the rainbow 23" een strookje met dit nieuws bijgeplakt. Dit was ook meteen het antwoord op het artikel "Rainbow in the dark". Ook bleek het vorige fanzine weer een bijzondere primeur te hebben, namelijk het concertverslag van Rainbow's zwanenzang, hun allerlaatste optreden (in de Budokan op 14/3 1984).
Bij dit concert werd trouwens gewoon met "Spotlight kid" begonnen en niet met "Desperate heart", dat niet werd gedaan in de hele show. Meer nieuws over Deep Purple en wat er met de Fanclan gaat gebeuren vind je op de volgende pagina's.
Van Rainbow's laatste line-up is in ieder geval in de nabije toekomst heel wat vinyl te verwachten. Allereerst zal er een live-album uitkomen van het concert in de Budokan. Dan kunnen we nog twee lp's verwachten. Maar dan wel van twee "halve Rainbows".
Ritchie & Roger gaan dus een plaat met Deep Purple opnemen, en de rest van Rainbow (Joe, Chuck & David) neemt ook een lp op. Het zal een solo-lp van Joe Lynn Turner worden, die opgenomen wordt in Jefferson, New York. Andere musici die ook van de partij zullen zijn, zijn Al Greenwood en Stephen Dees. De plaat zal door Jolene zelf worden geproduceerd.
Wat je in dit fanzine allemaal kunt verwachten is het volgende: DIO (videoverslagen, Pinkpopverslag & bootlegbespreking), de songtekst van "Still I'm sad" (de onvervalste "On stage-version"), een uitgebreide Rainbowshop c.q. merchandisinglist van de Engelse Rainbow Fanclub met de officiele "Bent out of shape-tourmerchandising" (only for our members!), de bootlegcorner en plaatpraat.
Have a nice time...
RAINBOW FANCLAN IN THE DARK
Een Fanclub van een band die niet meer bestaat. Is dat zinvol? Wat is onze toekomst nu Rainbow ten einde is? Vragen die zich opwierpen na het vorige fanzine en waarop we uitvoerig hieronder in zullen gaan.
Allereerst de reakties van de Fanclan leden. Deze zijn te verdelen in drie groepen:
(1) Er zijn zo ongeveer 25 paarse overlevenden die totaal vastgeroest zaten met het overbekende "purple-syndroom". Voor deze mensen bestond de hele muziekbusiness de laatste jaren enkel en alleen uit Rainbow, Gillan en Whitesnake. Yep, voor hun is een droom werkelijkheid geworden. Isn't that right Marc Brans?
(2) De volgende (en tevens grootste) groep zijn de trouwe Blackmore fans. Of Ritchie nu in Purple of Rainbow (or whatever) speelt maakt niets uit. Zolang hij er maar bij zit is het wel goed. Ritchie heeft tenslotte altijd al de groep waarin hij zat naar zijn hand kunnen zetten.
(3) De laatste groep zijn de uitgesproken Rainbow fans. Dit zijn bovenal liefhebbers van Rainbow's evolutie, de commerciëlere sound, fans van het Turner tijdperk etc. Zij zien Purple duidelijk totaal niet zitten.
How about ourselves? Wij staan duidelijk niet voor de volle 100% achter Deep Purple anno 1984. Over Ritchie kunnen we kort zijn: He's still the greatest, the one and only! Roger is een trouwe knecht van Ritchie geworden, hij doet wat er van hem verwacht wordt. Alhoewel hij niet Rainbow's sterkste bassist was, maakte hij zich wel als de meest rendabel door zijn producerswerk. Paicey is nog steeds een erg goede drummer, maar vergeleken met Powell/Rondinelli/Burgi haalt hij het niet. Dan Ian Gillan, sinds hij Purple in 1973 verliet is het behoorlijk bergafwaarts met hem gegaan.
Eerst begaf hij zich op de jazzy rocktoer wat totaal flopte. Toen ging hij "back to the roots" en verraste vriend en vijand met zijn "Mr Universe" album. Het bleek slechts een toevalstreffer, de zaak zakte hierna pas goed als een plumpudding ineen. Na nog enkele jaren te hebben rondgedwaald met zijn groep Gillan was het eindelijk voorbij. Na een mislukte poging Purple (waar hij nooit wat van wou weten) te heroprichten trad hij toe tot Black Sabbath. Het werd een complete afgang.
Het concert wat de Sabs afgelopen oktober in Zwolle deden is één van de slechtste gigs die ik ooit zag. Gillan's stem is er in de jaren ook ver op achteruit gegaan, zowel live als op vinyl. Tenslotte Jon Lord. Wat hij de laatste jaren uitvoerde is (net als Gillan) niet veel soeps. Bij Coverdale's Milkshake stond hij meer voor de gezelligheid op het podium dan dat hij werkelijk wat uitvoerde. Okee hij had zijn vaste solo, maar die heette niet voor niets "Burned wood", Lordy lijkt echt al een tijdje opgebrand en uitgeblust tegelijk. Op vinyl was hij ook nauwelijks hoorbaar (afgezien van zijn oervervelende semi-klassieke solo-albums).
Een Deep Purple Fanclan (of geef het beestje maar een naam) zit er van onze kant dus niet in. Maar onze mening over the new born Purple is niet de hoofdreden! Bovenal is de financiele situatie een hopeloos punt, we komen dik geld tekort. En er zijn weinig verbeteringen op korte termijn te bespeuren. Het huidige ledenaantal is veel te laag! Met 250 leden zouden we het zelfs bij een lidmaatschapsgeld van 15 gulden ruim redden! Maar het schijnt er echt niet in te zitten. De Rainbowsplit is zelfs aanleiding geweest voor enkele leden hun lidmaatschap al op te zeggen. En Deep Purple dan.......
De supergroep uit de seventies spreekt duidelijk niet meer zo erg tot de verbeelding. Ze zullen het allemaal eerst moeten gaan bewijzen. De oude purpelaars zijn inmiddels te oud geworden om zich druk te gaan maken om een fanclub.
De nieuwe generatie ziet de band (nog geen eens ten onrechte) als een stel ouwe lullen. Ze staan veel te ver van hun af. Nee, een hoger ledenaantal zit er op korte termijn echt niet in. Tot slot is er nog een negatief aspekt. Nadat bleek dat bij Polydor weinig interessant nieuws te halen viel zijn we op zoek gegaan naar andere nieuwsbronnen. Na lang zoeken vonden we een stel fantastische correspondenten in ondermeer Japan en de States.
Nu is het geval dat deze mensen toevallig ook niet al te Purple-minded zijn, dus nog een gevoelig verlies. Ze zorgden de laatste tijd voor exclusief nieuws + foto`s. Om opnieuw zulke bronnen te vinden zal een hele zware klus worden....
Samenvattend is het nogal negatief. En voor wie het nog niet door heeft: Ja, de Fanclan is bijna ten einde. Op 1 oktober bestaat de Fanclan precies 5 jaar en dat is een mooi punt om de zaak te beëindigen.
Niemand wordt echter de dupe van jullie (financieel gezien). We gaan officieus door tot eind december van dit jaar. Op dat moment lopen alle lidmaatschappen af. Er zal dus nog een "Over the Rainbow" no 25 en 26 verschijnen.
Het wordt echter wel een dubbel-nummer, twee (25 en 26) in één. Dit fanzine 25/26 verschijnt rond 1 oktober. Dat allerlaatste fanzine zal geheel in het teken van de Rainbow-historie staan. Met vele exclusieve foto's (van de concerten in het Haagse Congresgebouw tot aan de trouwfoto's van Joe Lynn Turner!!!) en vele nooit gepubliceerde nieuwsfeiten. Zorg dus dat je dit niet mist als je nog moet bijbetalen voor lidmaatschapsverlenging t/m december. De dikte van dit blad hangt echter wel af van de financiële situatie af. Maar daar kan ook jij wat aan doen. Bij de leden van de fanclan zit in het midden van dit fanzine een (extra
bijgesloten) lijst van de Rainbowshop. Dit is de allerlaatste keer dat je daaruit wat kan bestellen, en de prijzen zijn superlaag!
Tot slot nog enkele adressen van fanclubs in het buitenland die wel door gaan (en bovendien betrouwbaar zijn!!):
- Deep Purple Fanclub, Marc Brans, Ed Robeynslaan 1, 3290 Diest, Belgie
- Deep Purple Appreciation Society, PO Box 254, Sheffield S6 1 DF, UK
- Rainbow Official Fanclub, PO Box 391, London W4 2 ZZ, Engeland (UK)
De Engelse Rainbow Fanclub zal naar alle waarschijnlijkheid wel doorgaan, elders in dit fanzine vind je van hun de officiële "Bent out of shape" tour merchandising. Daarbij kan je je ook als lid opgeven. Als je naar bovenstaande fanclubs schrijft sluit dan wel een internationale antwoordcoupon bij (op het postkantoor verkrijgbaar), dan ben je van antwoord verzekert.
Keep a going....
YOU FOOL NO ONE
In september (1983) viel er al iets in het Rainbow-kamp te bespeuren, er was iets gaande. Joe Lynn Turner gedroeg zich vrij ongeinteresseerd en dacht er zelfs over om de band te verlaten. Of had hij dit soms al gedaan en diende hij slechts nog zijn contract uit? Chuck Burgi vertelde ons dat hij er over dacht in 1984 met zijn old schoolmate Joe Walsh op tournee te gaan.
Roger was bij verschillende shows te aanschouwen in een gehele (afschuwelijke) paarse outfit. De songtitels van de laatste lp gaven ook al stof tot discussie (Stranded, Can't let you go, Desperate heart, Make your move). In de UK werden vele shows (zonder een goede reden hiervoor) gefilmd. Het grootste deel van de US en de gehele Europe tour werden uitgesteld (en zo als later bleek werd in dit geval uitstel afstel). De Japanse tour vond wel doorgang, maar hij werd wel heel erg kort gehouden. Genoeg voer om de paarse geruchtenmachine weer op gang te brengen.
Dit maal bleek het dus na 4367 keer (of noem maar een getal) geen opgeblazen persverhaal te zijn, maar gewoon de waarheid. Eind april werd DEEP PURPLE heropgericht. Het contract werd na lange onderhandelingen zo rond 25 april getekend door Blackmore, Glover, Paice, Gillan en Lord. Het grote brein achter de schermen bleek niemand minder dan (ex)Rainbow-manager Bruce Payne te zijn. Hij die Ritchie ertoe aanzette eerst Rainbow de Amerikaanse commerciële hoek in te duwen vond een nieuwe manier om nog meer geld te verdienen.
Bruce pakte de zaken meteen professioneel aan, hij belde alle grote platenmaatschappijen en bood Deep Purple aan. Tot nu toe is enkel bekend dat Polygram een bod deed van £10.000.000, oftewel een slordige 40 miljoen gulden. Bruce ging er nog niet op in, hij wordt niet voor niets een zakelijk brein genoemd. De volgende uitspraken zeggen genoeg: "My old manager fucked me up, I thought he was my friend" (Ronnie James Dio) en "Bruce is happy, he gets all the money" (Ritchie Blackmore).
Via Bruce himself hoorden we de toekomstplannen van the new born Purple. De band zit momenteel in een hal in Vermont, die werd gehuurd (Rainbow huurde ook regelmatig hun repetitie-ruimtes in deze Amerikaanse plaats). Op die plaats neemt Deep Purple hun aangekondigde nieuwe elpee op met behulp van een mobile studio. De tourplannen zien er (voorlopig) als volgt uit:
In november/december wordt begonnen in Japan (waar anders.....), dan is Europa aan de beurt dat zal zo rond januari/februari zijn en vervolgens worden the States onder vuur genomen. Ook werd er door Deep Purple meteen weer een publiciteitsagent in dienst genomen, Alan Edwards van Modern Publicity.
Tot nu toe gaf hij enkel een tamelijk oninteressant persbericht uit, dit hebben jullie waarschijnlijk allemaal al wel in de muziekpers gelezen. Het bevestigd enkel dat Deep Purple in de Mark II samenstelling weer bij elkaar is en dat er een lp, video en tournee op komst zijn.
Verder nieuws laat nog op zich wachten, de leden beloofden bij het ondertekenen van het contract tenminste een maand lang geen interviews te doen. Verder probeerde Deep Purple bij hun opnames de echo op te nemen in een vallei in Stowe, de instanties uit de streek weigerde echter medewerking te verlenen. To be continued.........
DIO: (IN)VISIBLE
VIDEO: LIVE AT THE MUZIEKCENTRUM VREDENBURG
UTRECHT 4 December 1983
De video begint met de introtape (geluid) en laat beelden zien van het Muziekcentrum Vredenburg en de opbouw van het podium. Dan barst het geweld los met "Stand up and shout" meteen gevolgd door "Straight through the heart". De video zit goed in mekaar: goeie shots, goed geluid en kleurrijk. "Shame on the night", "Children of the sea", "Holy diver (+ drums solo )", "Heaven and hell" en "Rainbow in the dark" zijn de andere songs die er van de set opstaan.
Het rockt als een trein. Dio zingt als een god (ook al is zijn stem niet meer helemaal wat hij een kleine tien jaar geleden was). Appice drumt à la Powell en Rondinelli, krachtig en imponerend (maar ook hij mist het strakke van Burgi). Campbell laat zien goed in de band te passen, ook al kan hij amper in de schaduw van Blackmore staan.
Bain komt weinig in beeld, hij is (als hij wel in beeld is) energiek en wild bezig. Tenslotte de toetsenman Claude Schnell, hij wordt geheel buiten beeld gehouden. De Rainbowtracks werden er professioneel uitgeknipt,je merkt er niets van. Als je de videotape in z'n geheel bekijkt, mis je de songs duidelijk. Het waren min of meer toch wel de betere songs. Daarintegen boeien de ééntonige drums solo of het langdradige "Heaven and hell" veel minder. Al moet er wel bij vermeldt worden dat Claude Schnell een leeuwenaandeel in de Rainbow songs had en hij werd dus buiten beeld gehouden. De eerste toegift "Evil eyes" is ook niet te zien.
Wel de tweede encore "Don't talk to strangers". Voordat de song begint laat Dio zich voor de zoveelste keer lovend uit over het publiek "You're all my friends". En ineens moet ik denken aan de interviews die Ronnie voor het concert gaf. Ritchie kwam er toen niet al te best van af: "He's only playing for himself and don`t give a shit about his fans". Maar Ronnie zelf dan........... de 13 en 14 jarigen vermaakt hij opperbest met zijn (achterhaalde) teksten over duiveltjes en demonen, hij teert op oude Rainbow en Sabbath successen, en als dat dan nog niet overtuigend genoeg is wint hij je mening door je wel honderd maal te bedanken.
Aardige gozer die Ronnie. We're the best audience of the world!!! Maarre.......zei hij dat gisterenavond en die avond daarvoor ook al niet tegen het publiek???
VIDEO: LIVE IN CALIFORNIA 1983 (ROCKPALACE)
Rockpalace is een programma van de Amerikaanse tv, enigzins vergelijkbaar met het Duitse Rockpalast. De uitzendingen duren echter slechts 15 minuten per groep. Eind 1983 deed DIO een optreden voor dit programma (dit jaar was ondermeer Alcatrazz ook al te gast!). Drie tracks werden uitgezonden. Het begint met "Stand up and shout", dan wordt het publiek weer eens uitvoerig bedankt door super slijmbal Ronnie James Dio en volgt "Rainbow in the dark". Voordat het laatste
nummer te zien is stelt Ronnie eerst (nogal kinderlijk) de band voor. Hij vergeet bovendien toetsenman Claude Schnell die het nummer, "Man on the silver mountain", grotendeels overeind houdt.
Campbell valt hierin door de mand, zijn vette Gibson Les Paul sound past niet in dit nummer. In het improviserende gedeelte valt Dio zelf ook door de mand. Enkel begeleidt door de invisible keyboards wordt wederom bewezen dat Schnell op het podium thuishoort. De drie songs worden goed gebracht, maar de "drive" van het Vredenburg-concert is, net als het rotsblokken podium, niet aanwezig.
CONCERTVERSLAG: DIO OP PINKPOP 1984
Van Robert Meijer kregen we dit verslag van de verrichtingen van Ronnie & Co op Pinkpop. Nadat organisator Jan Smeets zichzelf afvroeg "Waarom eigenlijk geen hardrock op Pinkpop? Dus waarom geen DIO?" stond Vivian Campbell al achter hem en begon "Stand up and shout" en er ging een luid gejuich op toen Ronnie het podium op kwam.
Next song was "Straight through the heart". Ronnie James Dio had al gezegd dat hij twijfelde hoe het zou gaan op Pinkpop, met zoveel verschillende "soorten" bezoekers. Nu, hij hoefde niet meer te twijfelen. Er waren heel wat mensen naar Geleen gekomen om alleen DIO te zien. Ronnie kon het weer niet laten om alle spandoeken(makers) te loven en te bedanken.
Het volgende nummer was een track van de nieuwe lp "The last in line", geheten "One night in the city". Dit nummer was erg goed en beloofde veel voor de nieuwe lp. Hierna kwam het eveneens nieuwe "We rock", een snelle maar te simpele rocker. Niet wat we van Holy Dio gewend zijn wat teksten betreft. "Holy diver" was the next song, wat zonder het bekende intro gedaan werd (toetsenman Claude Schnell was wel weer aanwezig). Het ging over in "Stargazer" (geen drumsolo er
tussen gelukkig) welke weer overging in "Heaven and hell". Het nummer was wel wat ingekort (geen gitaarsolo), maar duurde toch nog te lang.
Vooral op een festival hoort men liever twee andere nummers dan 1 "Heaven and hell". Nadat Ronnie de band had voorgesteld (die nog steeds dezelfde is) volgden "Rainbow in the dark" en de Rainbowsong (again!) "Man on the silver mountain" inclusief het "Starstruck" gedeelte. We want more!
Allright, er mocht 1 toegift gespeeld worden. Het werd "Don't talk to strangers" waarin Ronnie nog eens liet horen dat hij nog lang niet afgeschreven hoeft te worden. We want more! No way, de zeer slecht draaiende dj Peter van Dam had al een of andere shitplaat opgezet, die dus duidelijk niet in de smaak viel.
Al met al, een zeer geslaagd concert, ook het geluid was prima en het weer zat gelukkig ook mee. Alleen hadden ze misschien beter de nieuwe single, "The last in line", kunnen spelen i.p.v "We rock", want het titelnummer van de nieuwe lp is een dijk van een plaat. Koop alleen de single niet, want je wordt opgescheept met dezelfde live-nummers die op de flip van "Rainbow in the dark" te vinden waren en bovendien ook nog in dezelfde hoes! Hoeze goedkoop?
HOT SHOTS
DIO bracht in de States een andere track op single uit, hier werd de track "Mystery" als single gereleased.
RITCHIE BLACKMORE zette niet alleen Rainbow aan de kant, maar ook vrouwlief Amy. Zij werd inmiddels "vervangen" door ene Deenie Darleen Hale, een part-time fotomodel van 21 lentes oud. Zou die "Trouble-picture" (zie OTR 20) dan toch nog voor moeilijkheden hebben gezorgd......
In New York werd onlangs de (gelegenheids)formatie Thrasher opgericht. In de band zitten ondermeer de gitaristen Rock Feinstein (ex-Elf en nu Rods) en Andy McDonald (Bible Black) en ex-Elf en ex-Rainbow drummer GARY DRISCOLL. Een andere ex-Elf en ex-Rainbow is CRAIG GRUBER, hij speelde met McDonald samen in de groep Bible Black.
POLL
In het volgende (en tevens afscheids)fanzine gaan we de definitieve resultaten van de Rainbow populairiteit op papier zetten. Stuur daarom jouw persoonlijke keuze in de vorm van een top 5 van je favoriete Rainbowsongs, lp's, hoezen, singles, leden, line-ups, Rainbowconcerten en uit Rainbow voortgekomen groepen (waarin dus ex-Rainbowleden zitten/zaten). Doe dit wel voor 1 september 1984. Tevens vragen wij mensen die aparte foto's van Rainbow hebben; ze op te sturen zodat we ze in ons laatste fanzine kunnen plaatsen.
SONG TEKST
STILL I'M SAD
ON STAGE VERSION
See the stars come falling down from the sky
Get me passing, the kiss, your tears and the cry
See the wind come softly blow, your hair from your face
And the rain comes falling down in it's crazy way
Still I'm sad, still I'm sad
For myself, my tears just
fall into dust
They will dry, that the night
will find they're lost
See the wind come softly blow,
time into my heart
And the rain comes falling down,
while we're apart
Still I'm sad, still I'm sad.
See the stars come falling
down from the sky
Get me passing, the kiss,
See the wind come softly blow,
your hair from your face
And the rain comes falling down
in it's crazy way.
I'm so sad, I'm so sad.
But still I'm sad.
Feelin' so sad, feelin, so bad
You makin' me sad, bringin, me bad (oh yeah)
Ooooh I'm sad.
BOOTLEG CORNER
SNOW WHITE AND THE SEVEN DWARFS
We hebben hier wederom te maken met een bootleg van het San Antonio '82 (video) concert. In feite is het gewoon een herpersing van de bootleg "The cure for herpes". Het is een enkele lp, de hoes toont een middeneeuwse vrouwelijke ridder op een paard.
Achterop vinden we een live-groepsfoto met verder de songtitels en de line-up. De kwaliteit is erg goed (voor een bootleg) maar is toch minder dan de geluidskwaliteit van de video. De lp is daarom enkel interessant voor verzamelaars en mensen voor wie de video buiten bereik ligt. De songs (kant 1:) Spotlight kid, Miss Mistreated, Can't happen here, Tearin' out my heart. (kant 2:) Power, Blues, Difficult to cure, Drums solo, Long live rock'n'roll.
NIPPON EYES
Deze bootleg werd in het vorige blad al aangekondigd (zij het onder de titel "Nippon connections"). De dubbellaar valt vies tegen. Het is een concert uit Japan 1976 en de kwaliteit is ronduit slecht te noemen. Er is bovendien goed in geknipt, alle aankondigingen zijn er uitgelaten wat bovendien aparte nummers betekent die niet als één geheel live doorlopen. Ook is "Man on the silver mountain" weg gelaten, de song begint pas bij "Blues" (dit wordt op de hoes dus
foutief vermeldt).
De hoes is geel met een klein fotootje van Ritchie met een zojuist aan splinters geslagen gitaar. Op de achtergrond zijn David Stone en Bob Daisley te herkennen. De line-up die op de lp te horen is, is echter met Tony Carey en Jimmy Bain. Op de achterkant van de hoes staan de songtitels afgedrukt. Only for hardcore fans.
Songs: Kill the king, Mistreated, Blues, Man on the silver mountain (reprise), Sixteenth Century Greensleeves, Catch the rainbow, Keyboards solo, Stargazer, Still I'm sad, Drum solo/1812 Overture.
STARGAZER
Ook deze bootleg werd al in het vorige fanzine aangekondigd. De hoes is klasse. De letters zijn van de "Can't let you go" single en de foto toont een uiteenspattende meteoriet (of iets dergelijks). De tracks die te horen zijn, zijn minstens zo interessant. Minpunt is echter de nogal tegenvallende kwaliteit.
Kant 1 (en het eerste nummer van kant 2) is geheel opgenomen in St Austell 19/9 1983 en laat veel "Bent out of shape" materiaal horen: Fool for the night, Drinking with the devil, Stranded en Firedance. Verder van dit concert nog Power, Blues, Stargazer en Death alley driver. Turner valt iets tegen bij Stargazer en Death alley driver, maar dat hadden we zelf al gezien tijdens de UK Tour. Daarintegen schittert hij werkelijk bij de Shape-stuff. Joe geeft ook nog even
de aandacht aan een ongevraagde op het podium gegooid voorwerp: "I think some asshole has lost this". Blackmore en Rosenthal maken van Blues een subliem duel.
Maar het is toch Chuck Burgi die het meest opvalt. En wel in positieve zin. Toen ik hem in Engeland bezig zag, was ik niet echt onder de indruk. Het drumwerk klonk wel okee, maar ik miste de uitstraling die zo kenmerkend was voor Powell en (vooral) Rondinelli. Maar wat Chuck hier, nu dus op een regelbaar volume waar
je iets uit kunt opmaken, laat horen slaat alles. Hij drumt werkelijk superstrak, haast onwaarschijnlijk. En dan nog die fantastische klinkende roffels. Ritchie bewijst weer eens een supertalent te hebben opgespoord. Burgi laat niets van Powell en Rondinelli over.
He's a killer! Na Firedance volgt een toegift van het concert in Gothenburg 30/9 1983. Het is Long live rock'n'roll met in het middenstuk een aparte versie van Hey Joe. Hierna gaan we terug in de tijd en krijgen we enkele unieke opnamen te horen van songs die slechts een enkele maal live ten gehore werden gebracht. Eerst horen we van een concert uit New York dat op 19/6 1982 werd gegeven een weinig bijzondere versie van Stonecold, maar hierna volgt een korte Blues die overgaat in Jealous lover. Kort gespeeld maar zeker apart.
Iets verder terug in de tijd, en wel naar het concert uit Fairfax op 22/2 1981 en één van de allereerste concerten van Joe Lynn Turner en Bobby Rondinelli. Het begint met No release dat net als Jealous Lover slechts enkele malen live werd gedaan. De song wordt nogal aan de korte kant gehouden en de plaat wordt afgesloten met Can't happen here, dat tegen het eind wordt weggedraaid. De plaat duurt maar liefst 60 minuten en is, ondanks de matige kwaliteit, zondermeer interessant te noemen.
DIO - EVIL EYES
Na het witte Rainbow geweld is het nu de beurt aan DIO. We hebben hier een dubbelaar van het eerste UK optreden in de Manchester Apollo op 30 oktober 1983. De plaat steekt in een mooie kleurenhoes, die een foto van Dio en Campbell toont. Op de achterzijde vinden we Jimmy Bain plus de songtitels en de plaats en datum. Het vinyl laat een zeer goede rockende show horen, die qua sfeer en spel zeker niet voor het concert in Utrecht onder doet.
De gebruikelijke set passeert ook hier weer de revue: Stand up and shout/Straight through the heart/Shame on the night/Children of the sea/Holy diver/Drums solo/Stargazer/Heaven and hell/Guitar solo/Rainbow in the dark/Man on the silver mountain/Starstruck/Evil eyes/Don't talk to strangers.
Alles rockt er dus lekker stevig op los, minpuntjes zijn er ook. De Rainbowsongs (niet de eerste de beste natuurlijk) dragen toch wel een groot deel van de show, deze songs krijgen duidelijk het meeste applaus (en er worden andere Rainbowsongs gescandeerd!).
Het nummer "Stargazer" kunnen we mooi even vergelijken met de versie van Rainbow op de vorige besproken bootleg: De zang spreekt duidelijk in het voordeel van DIO, de bas en drums vertonen ook weinig verschil. Dan de gitaar, heel duidelijk voor Blackmore; hij laat niets van Campbell over. Vivian speelt geheel op zeker en laat enkel de riff horen. Het is DIO's toetsenman
Claude Schnell die de hele zaak boven water houdt.
Verder valt het op dat DIO de song nog korter speelt dan Rainbow's "hitversion". De reprise van "Man on the silver mountain" laat een zeer goed duet tussen Ronnie en Vivian horen.
Maar als ik dan denk wat Alcatrazz' Yngwie Malmsteen op hun live lp laat horen (bespreking elders in dit fanzine), dan zou Ronnie eens moeten overwegen hem over te halen om zijn band komen te versterken. Niet dat Campbell zo slecht is, hij is gewoon een goede gitarist but that's all, maar Ronnie zou zijn idee om de nieuwe Rainbow te zijn een stuk meer verwezenlijken. Bovendien hoort Claude Schnell gewoon op het podium en niet tussen de versterkers thuis. In de voorstelling van de band wordt hij deze keer niet vergeten. Good done Ronnie die ook hier het nodige aantal thank you slijm-blablabla verhalen laat horen.
Niettemin een must voor Dio (en oude Rainbow) fans. Enne....also Manchester is the best audience in the whole world.
PLAAT - PRAAT
ALCATRAZZ - LIVE SENTENCE
Onder de titel "(No parole from rock'n'roll) LIVE SENTENCE" verscheen aanvankelijk eerst alleen in Japan en iets later ook in de US een live-elpee van Alcatrazz. De plaat werd opgenomen in de Nakano Sun Plaza, Tokyo op 28 januari 1984.
De plaat begint met de vaste concert-opener "Too toung to die, too drunk to live", de track verschilt weinig van de studio-versie. "Hiroshima mon amour is het 2e nummer en wordt erg goed uitgevoerd. Bonnet bereikt ongekende hoogten en instrumentaal zit het prima in elkaar. Gewoon fantastisch. "Night games" valt iets uit de toon. Deze lichtgewicht top 40 song wordt te heavy gespeeld, het past gewoon niet in deze song. Malmsteen soleert geweldig en Uvena ramt er genadeloos op los,
ook het publiek doet driftig mee. Niettemin één van de tegenvallende songs van de lp.
De afsluiter van de eerste kant is de single "Island in the sun". Deze track word optimaal ten gehore gebracht. De andere zijde van de plaat opent met het schitterende "Kree Nakoorie".
Dit is de song van Yngwie Malmsteen. Hij schittert hier zoals we enkel van Blackmore gewend zijn. Opnieuw het bewijs van zijn
kunnen. De song gaat over in een kort instrumentaaltje, "Coming Bach" geheten, en enigszins vergelijkbaar met "Für Elise". Na de zoveelste versie van Russ Ballard's meest gecoverde song "Since you been gone" volgt het door Malmsteen geschreven "Evil eye".
Het is een goede instrumental. In tegenstelling wat je misschien zou verwachten niet in Blackmore's "Weiss Heim-richting". Het heeft meer weg van Michael Schenker's "Into the arena", ook qua gitaarspel.
Het laatste nummer is "All night long", Graham "shout-it-out-loud Bonnet gaat weer als een beest te keer en het publiek doet het al niet minder. Duidelijk één van de favorieten van het publiek. Als de song is afgelopen horen we nog even het begin van "Lost in Hollywood" dat echter wordt weggedraaid.
Op deze plak vinyl is dus wederom een zeer goede portie hardrock te horen. Bonnet is in good shape, de backing van Shea en Uvena is bijzonder stevig, de toetsen bijdragen van Waldo zijn erg goed en het gitaarspel van Malmsteen is zondermeer van grote klasse. Dan de minpuntjes, want die zijn er helaas ook. De hoes heeft veel weg van een "low-budget" uitgave, deze is namelijk gewoon zwart/wit (met de groepsnaam en lp titel in gele letters) en toont een foto uit het "Island in the sun" promotie-filmpje.
De productie van Alcatrazz manager Andrew Trueman en Lester Claypool hapert ook nog eens zo nu en dan, vooral het wegdraaien van "Lost in Hollywood" doet je denken aan een bootleg. Men had de plaat beter meteen na "All night long" kunnen laten stoppen. En daar komt dan ook nog eens de dure importprijs van een dikke dertig gulden bij. Ondanks al deze minpuntjes en het feit dat de debuut-lp (die inmiddels ook in Europa is uitgebracht) een stuk beter is, is deze "Live sentence" toch een aanrader.
ROGER GLOVER - MASK
Eindelijk is de solo-lp van Roger Glover dan op de markt verschenen. Het is echter nog onduidelijk waar hij wel en waar niet uitkomt, in de States en the United Kingdom is hij in ieder geval al uit. In de rest van Europa hangt het van land tot land af. Hier dan eerst wat informatie omtrent songtitels en line-up. De songtitels zijn de volgende: Divided world/Getting stranger/ The Mask/Fake it/Dancin' again/(You're so) Remote/Hip level/Don't look down. Roger Glover schreef het grootste deel alleen, namelijk vijf songs. De andere drie deed Roger het met de hulp van Jean Roussel (The Mask), Dave Gellis (Dancin' again) en Chuck Burgi & Dave Gellis (Hip level).
De line-up van "Mask" zag er als volgt uit: Roger Glover (bass, lead-vocals & percussion), Chuck Burgi (drums), David Rosenthal (keyboards), Joe Jammer (guitar), Dave Gellis (guitar), Craig Brooks (vocals), Charlie Dechant (saxophone), Jean Roussel (synthesizer), Mark Conese (Simmons drums) en Kate Mc Garrigle (vocals). In sommige popbladen werd gesuggereerd dat ook Don Airey van de partij zou zijn, dit is dus niet het geval. Chuck Burgi speelt op alle songs van de lp mee, David Rosenthal is op vijf songs te horen.
De cassette die van de lp werd verkocht, bevat een extra bonus nummer, genaamd "Unnatural" en is geschreven door Roger alleen. Deze track zal ongetwijfeld als flip voor een single worden gebruikt. Van Robert Meijer kregen we wat meer info omtrent de muziek die op de schijf te horen is: Verwacht zeker geen hardrock, maar meer modern music, reggae (Fake it, regelrecht uit het 1OCC boekje) en een ballad ((You're so) Remote).
Chuck's drums zijn duidelijk herkenbaar, erg strak. Dit is vooral hoorbaar in het nummer "Divided world", dat wordt ingeleid door David Rosenthal met een melodie die je snel onthoudt. Het zou een goede singlekeus zijn.
Hoogtepunten van de lp zijn het zeer sterke "Divided world" en de song "Dancin' again". De lp is uit op het Polydor/21 records Label. Het lijkt erop (wat bovendien te verwachten was) dat deze lp enkel interessant is voor de fans van good ol' Gloverboy en de bekende groep van allesvreters ofwel de verzamelaars.
DIO - THE LAST IN LINE
Het was de bedoeling dat hier de nieuwe DIO schijf die eerst op 3/7 zou uitkomen zou worden besproken. De elpee-release werd echter een week uitgesteld, omdat de schijf world-wide moest uitkomen.
De songtitels zullen zijn: Mystery / We rock / Breathless / One night in the city / Eat your heart out / I speed at night / Evil eyes / Last in line en Egypt.
De line-up is dezelfde als op "Holy diver", de produktie was ook weer in handen van Ronnie zelf. Wat we er tot nu toe van hoorden was nogal teleurstellend, "We rock" klinkt als een outtake van Rainbow's (matige) "Long live rock'n'roll-album". Ook de produktie klinkt weer heel erg vlak.
© Rainbow Fanclan 1979-1984
|
