RAINBOW
RAINBOW RISING





RAINBOW • RISING (Polydor 2391 224)

OUDERWETS


Ritchie Blackmore besloot vorig jaar Deep Purple te verlaten, omdat hij het niet meer eens was met de muzikale richting die door allerlei wisselingen in de bezetting van Deep Purple was veranderd. Hij wilde met een eigen groep verder gaan. Dat werd Rainbow met op de basgitaar Jimmy Bain, toetsenborden Tony Carey, sologitaar Ritchie Blackmore, drums Cozy Powell en als zanger Ronnie James Dio. Op hun debuut-album 'Rising' staan zes composities van Blackmore en Dio, waaruit moet blijken wat Blackmore bedoelde met 'zijn' muziek.

Als je het vergelijkt met de muziek van Deep Purple komt het overeen met werk van deze groep op albums als 'Fireball' en 'Machine Head'. Opzwepende hardrock met 'kretige' zang. Met zanger Dio, die we allemaal kennen van het beroemde tekenfilmnummer 'Love is all', heeft Blackmore bereikt dat de ouderwetse Purple sound weer nieuw leven is ingeblazen. Op kant 1 tref je 4 afgepaste rocknummers en kant 2 levert monumentale hardrock met kolossale achtergrond koren in twee lange komposities.

Popshop, Holland - Juli 1976






RAINBOW • RISING (Polydor 2391 224)


Rainbow is de groep van Richie Blackmore, Ronnie Dio (die van de 'Love is all' song) en drummer Cozy Powell, maar ook bassist Jimmy Bain en toetsenist Tony Carey mogen niet vergeten worden. Vooral die laatste laat zich overduidelijk op deze elpee horen. Het is muziek die nog een graadje ruiger is dan die van Deep Purple vroeger en ondanks een wat mindere eersteling van Rainbow vorig jaar kan deze elpee de kritieken weerstaan. Vooral ook omdat de muziek een echte eenheid is, geen enkel instrument valt uit de toon, het is lekker ruig, opwindend en snel. Wat wil je meer.

Het begint allemaal wat langzaam op de synthesizers in 'Tarot man', maar al spoedig bereikt het vijftal de vereiste toeren en ook "Run with the wolf'. zit geheid in elkaar, met hierin voora1 Richie Blackmore's excellerende gitaar. Het is verbazend dat er geen enkele inzinking op die kant 1 zit want ook 'Starstruck' en 'Do you close your eyes' zijn strakke, ruige en hoogpolige songs.

Kant 2 bestaat uit 2 lange stukken, nl. 'Stargazer' en 'A light in the black'. In 'Stargazer' zit vooral het Munich Philharmonic Orchestra dat z'n klanken laat horen tussen het geweld van de muziek door, waardoor heen wervelend nog eens wat achtergrondzang doorkomt. Zonder die orkestvlagen erdoorheen is 'A light in the black' met goed gitaarwerk erin terwijl Cozy Powell alles uit z'n drumstel slaat. 't Zal niet lang meer duren voor Rainbow Deep Purple verdrongen zal hebben.

Muziek Parade, Holland - Juli 1976







RAINBOW • RISING (Polydor 2391 224)


Eerst was het 'Ritchie Blackmore's Rainbow', nu is het 'Blackmore's Rainbow' en als alles goed gaat, is het de volgende keer gewoon 'Rainbow'. Als alles goed gaat, dat wil zeggen: als de groep doorbreekt naar de top. Blackmore heeft destijds Deep Purple niet verlaten om in een tweederangs bandje te gaan spelen. Rainbow moet Purple in roem evenaren of overtreffen. Ik heb er een hard hoofd in. Niet dat de muziek van Rainbow zo slecht is, ze is zelfs een stuk genietbaarder en vitaler dan wat Purple de laatste jaren uitbrengt. Echter: om een wereldgroep te worden is meer nodig. Een flinke dosis geluk, maar ook: een volstrekt eigen sound. 'In Rock' was in de tijd dat het verscheen een revolutionaire plaat, opwindend, nieuwe, nauwelijks met iets anders te vergelijken.

De muziek van Rainbow doet sterk denken aan de muziek van albums 'In Rock' en 'Machine Head'. Opwindend, energiek, maar niet nieuw. Er wordt gewerkt binnen een bestaand en zeer vaak toegepast idioom. De paden zijn een beetje platgetreden. Wat eens revolutionair klonk, doet nu eerder konservatief aan. Dat is mijn belangrijkste kritiek ten aanzien van dit Rainbow. Het doet allemaal gedateerd aan.

Deze tweede Rainbow-plaat is beter dat de eerste. 'Tarot Woman' opent met een synthesizer-intro dat onmiddellijk aan Jon Lord doet denken. Ik ben benieuwd wat nu wel de muzikale bezwaren van Blackmore zijn ten opzichte van Lord waren, want wat de nieuwe Rainbow-toetsenman Tony Carey op deze plaat doet, is regelrecht uit de school van Lord.

Vergeleken met de eerste plaat is de groep trouwens danig gewijzigd. Alleen Blackmore en zanger Ronnie James Dio zijn nog van de vorige bezetting over. Nieuw zijn genoemde T. Carey en verder: bassist Jimmie Bain en drummer Cozy Powell. Met name de laatste is een enorme versterking van de groep. Ik zou ze wel een 'live' willen zien. Dat zou best eens goed kunnen klinken. Deze plaat overtuigt met name in de twee lange stukken op kant twee. 'Stargazer' is zo'n typische hardrockbrouwsel, geraffineerd toe werken naar een klimaks, essentiële gitaarriffs en een monumentale solo van Blackmore. De altijd in het zwart gestoken gitaarprins doet zijn reputatie alle eer aan. Zijn solo's op deze plaat bewijzen zijn enorme techniek en lijken regelrecht uit de hel afkomstig. Wat een diepgemene muzikant is dat toch. Dat de politie dat niet verbiedt. Wees gewaarschuwd. 'n Regenboog betekent onheil.

Bert van de Kamp, Muziekkrant Oor nummer 11 - 2 Juni 1976






RAINBOW • RISING (Polydor 2391 224)

WAANZINNIG


Ritchie Blackmore's Rainbow heeft met "Rising" een formidabel hardrock album afgeleverd. Het aksent ligt vooral op het instrumentaal. Er wordt uitstekend, snel en flitsend gemusiceerd en Blackmore gunt zich (terecht) ruimschoots de tijd in langgerekte soli ten overvloede te bewijzen wat hij waard is. Ook het vokaal van Ronnie Dio verdient echter een eervolle vermelding. Dio, die kwa stem veel gelijkenis vertoont met ex-Purple zanger lan Gillan, schreeuwt z'n longen uit z'n lijf. Meer nog dan Gillan weet hij een gaaf sfeertje te kreëren.

Prachtige wendingen, wanhopige passages worden door Dio met verve vertolkt. Vooral op het zeer lange nummer "Stargazer" trekt hij als een waanzinnige van leer. Over het algemeen doet de muziek op "Rising" sterk denken aan die van Deep Purple in de tijd van het album "In Rock". Alleen is Rainbow feller, flitsender en boeiender dan Purple. Kortom, het geheel staat als een hardrockhuis. Energiek, lekker in het gehoor liggend. Goed voor feesten en partijen. En anderszins.

Elli, Muziek Express - Juni 1976