RAINBOW DOWN TO EARTH RAINBOW • DOWN TO EARTH (Polydor POLD 5023) STERRENVRETER Het is al veel vaker beweerd; harde muziek kan je beter ondergaan dan beschrijven. Eigenlijk is dat ook het geval met deze "sterrenvreter" van Rainbow. "Down To Earth" zal overigens niet alleen de trouwe Blackmore-fans een geweldig genoegen doen, de plaat zal ook zijn aantrekkingskracht uitoefenen op de jongere lichting hard-rockfans. Gewoon omdat Ritchie Blackmore, samen met bassist en producer Roger Glover een dijk van een zwarte schijf heeft gemaakt. Opvallend blijft dat de gitarist niet afwijkt van zijn muzikale concept en de lijn van zijn vorige groep, Deep Purple, voortzet. Dat betekent dat deze "Down To Earth" de logische opvolger is geworden van "Long Live Rock'n'Roll", de vorige langspeler van Ritchie Blackmore's Rainbow. De plaat opent met "All Night Long", een ritmisch zeer strak nummer dat gedragen wordt door het overtuigende zangwerk van Graham Bonnet en natuurlijk de gitaar van Blackmore zelf. Met het daaropvolgende "Eyes Of The World" heb ik persoonlijk wat meer moeite. Het haast klassieke intro van toetsenman Don Airey doet wat opgezwollen aan, maar gelukkig neemt Ritchie al vlug de leiding over en samen met bassist Roger Glover bouwt hij het nummer volwassen en typisch Rainbow-achtig uit. De eerste plaatkant eindigt met "No Time To Lose", een up tempo stuk, en het bluesy-achtige "Makin' Love" met een prachtige getrokken solo van Blackmore. Kant twee van "Down To Earth" is ijzersterk. Vooral de nieuwe single "Since You Been Gone", een compositie van ex-Argentman Russ Ballard, en "Danger Zone", zijn heel goede, stampende nummers. Het zijn dan met name bassist Roger Glover en drummer Cozy Powell, die een origineel stukje samenwerking afleveren, waarmee vooral Ritchie Blackmore zelf prima uit de voeten kan. Dan hoor je plotseling weer wat een talent en creativiteit achter deze virtuoos zit. Dat alles maakt van deze "Down To Earth" zo'n goed in het gehoor liggende zwarte schijf, die zeker niet mag ontbreken in wat voor platencollectie dan ook. beoordeling: vijf sterren (sterrenvreter) Jaap, Muziek Expres, Holland - September 1979 RAINBOW • DOWN TO EARTH (Polydor POLD 5023) ECHTE RAINBOW Het verrast mij tegenwoordig in het geheel niet meer, als ik hoor dat Ritchie Blackmore zijn groep Rainbow weer eens grondig gereviseerd heeft. Vorig najaar echter ontsloeg hij niet alleen het pispalen duo drummer/bassist, maar ook zijn uitstekende zanger en mede-komponist Ronnie James Dio. Een gebrek aan interesse werd hem verweten en alleen drummer Cozy Powell mocht blijven. Voor zijn nieuwe album benaderde Blackmore ex~Deep Purple kollega Roger Glover voor de produktie, waarop deze ook maar meteen de basgitaar ter hand nam. Toetsenman werd vriendje Don Airey, maar een goede zanger lag wat moeilijker. Na zo'n 60 audities (waarvan de helft min of meer bekend was in de popbusiness) bleek Graham Bonnet de uitverkorene. Vroeger als helft van het duo The Marbles reeds enige bekendheid genoten (Only One Woman), koos Bonnet voor een solo-karriere die weinig succesvol was. Voor Rainbow heeft Blackmore met hem een werkelijk uitstekende zanger in huis en ik zou haast durven beweren dat de keus niet beter had gekund. Meneer schijnt vier oktaven te halen, heeft een krachtig stemgeluid en ligt een beetje in het straatje Dio/John Lawton (Uriah Heep)/David Coverdale. Met bijna alle komposities van het duo Blackmore/Glover is Down To Earth een echt Rainbow-album geworden. Zeer herkenbare sound, fantastisch zangwerk, opwindend powerdrumwerk en gitaarwerk zoals alleen Blackmore het kan: klasse! All Night Long en de Russ Ballard-cover Since You Been Gone (lijkt veel op de uitvoering van Head East; staat op hun vorig jaar verschenen elpee Head East) zijn misschien wat kommercieel, maar daarom niet minder. Eyes Of The World met synthesizerintro is helemaal op en top Rainbow, terwijl Love's No Friend vage herinneringen oproept aan de Deep Purple-klassiekers Mistreated en Soldier of Fortune. Zonder dat kwasi-romantisch vioolgepiel is Down To Earth een gaaf en strak hard-rock album, waaruit voor de zoveelste keer de onmiskenbare klasse van meestergitarist Blackmore blijkt. Kees Baars, Muziekkrant Oor, Holland - September 1979